Room of [My fic] BumHyuk

ลำดับตอนที่ #16 : [SF] Why I love you??# Special

[Special #Why I love You]











ดินกับฟ้า...มันก็ไม่สามารถบรรจบกันได้ คุณรู้ไหม๊?









.
.
.*








ฮยอกแจนอนเอาขาเรียวงามของเจ้าตัวพาดไปบนพนักของโซฟาตัวเป็นล้านในห้องของคนรักอย่างสบายอารมณ์ คนตัวบางนอนอ่านนิยายน้ำเน่าอยู่ พลางร้องไห้เบาๆ...








.................. เค้าไม่ได้บ้านะ แค่ส่งสารนางเอกก็เท่านั้นเอง.......................






“ร้องไห้ทำไมเนี่ย”คิบอมที่เดินถือหนังสืออีกเล่มออกมาจากห้องนอนเอ่ยถาม ฮยอกแจสูดน้ำมูกซี๊ดใหญ่ ก่อนจะตอบคนรักไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ...
“กูสงสารนางเอก...นางเอกแม่ง โง่รักไอ้ทื่อท่อนไม้อยู่ได้”ว่าไปก็ยกมือขึ้นปาดน้ำตา คิบอมหัวเราะเบาๆ ร่างใหญ่นั่งลงข้างๆ คนรัก พลางเอื้อมมือใหญ่ไปหยิบหนังสือในมือคนรักมาพลิกดูไปมา แล้วบอกไปเสียงเรียบ...
“นี่มันนิยายของแม่กูหนิ”ฮยอกแจชักสีหน้าใส่ ปากอิ่มเชิดขึ้นแบบงอนๆ ก่อนจะคว้ามาคืน
“ของแม่สามี กูอ่านไม่ได้ไง”ถามไปไม่อายปาก คิบอมหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง คนตัวบางฟาดเพี๊ยะไปเต็มแรง ก่อนจะร้องถามเสียงดัง...
“หัวเราะไรนักหนา มีไรน่าขำว่ะไอ้ดำ”
“ก็คนเราหน่ะพูดมาได้เต็มปากว่าแม่สามี...”ว่าจบก็ยิ้มกวน ฮยอกแจถลึงตาใส่แก้เขิน ทีตอนพูดไม่กระดากปาก แต่มันย้อนมากูก็เสือกกระดากใจ -*-
“ก็....แล้ววันนี้มึงไม่ออกไปตีกอล์ฟกับบรรดาคุณหนูไฮโซของมึงหรอวะ”ร่างโปร่งเปลี่ยนเรื่องพูด แถมเรื่องที่เปลี่ยนก็ประชดอีกคนกันเห็นๆ
“ว่าจะไป แต่ไม่มีคุณหนูคนไหนชวน”คิบอมกวนประสาทกลับ ความจริงก็มีคนชวนอยู่หรอก แต่เค้าปฏิเสธไปเพราะอยากอยู่กับคนขี้ประชดนี่...






............... แต่บอกไม่ได้หรอกนะ ว่าอยากอยู่ด้วย เดี๋ยวไก่มันจะตื่น .................






“มึงก็โทรไปชวนเค้าสิ...มีเยอะแยะไปที่อยากไปกะมึง”คนหาเรื่องทำหน้าง้ำใส่ ตาสวยเสมองอย่างเคืองๆ




ร่างสูงทำหน้านิ่งทั้งที่ใจแอบยิ้มสะใจ ก่อนจะตอบอีกคนไปด้วยเสียงเรียบนิ่งราวกับจะทำแบบนั้นจริงๆ





“แล้วมึงคิดว่ากูจะชวนคุณหนูคนไหนไปดี”ว่าพลางทำหน้าคิด คนตัวบางหน้าง้ำเข้าไปอีก ก่อนจะคว้างหนังสือนิยายใส่อีกคนแล้วเชิดหน้าหนี




คิบอมหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะหันหน้าไปหาคนรักที่งอนเค้าไปแล้วเรียบร้อย



“งอนเป็นด้วยหรอเนี่ย”กระเซ้าคนรัก พลางเอื้อมมือไปลูบเรือนผมสีอ่อนอย่างเบามือ
“ไม่ได้งอนเว้ย”สะบัดหน้ามาหา พลางแลบลิ้นใส่ ร่างสูงหัวเราะในลำคอก ก่อนจะบีบจมูกอีกคนอย่างหมั่นเขี้ยว พร้อมพูดว่า...
“คร้าบ ไม่งอนก็ไม่งอน”พูดจบก็หันไปอ่านหนังสือที่อยู่ในมืออีกข้าง ฮยอกแจเมื่อเห็นว่าคนรักเงียบลงก็ค่อยๆ หันหน้ามองมา ก่อนจะเอ่ยทำลายความเงียบขึ้น






“จะไปจริงๆ หรอ”ร้องถามเสียงเศร้า คิบอมยิ้มออกมาน้อยๆ ก่อนจะหันไปตอบแบบจริงจัง...






“ก็มีไก่ขี้งอนนอนอยู่ที่บ้านทั้งคน จะออกไปหาคนอื่นได้ไงล่ะ”ฟังจบก็ยิ้มออกมาบางๆ ก่อนจะหันหน้าหนี








................... ก็ถ้าไม่หันหน้าหนี ไอ้หยีมันก็รู้สิครับว่าเขิน...........................








.
.
.*








ฮยอกแจก้าวเข้าไปในบริษัทในเช้าวันจันทร์ที่แสนน่าเบื่อ ถึงเค้าจะเป็นถึงอดีตเพื่อนสนิทและปัจจุบันคนรักของไอ้แก้มโต ก็ยังไม่ได้จะมีอะไรดีขึ้น






...............ยังนั่งรถเมล์มาทำงานเหมือนเดิม




.................นอนอยู่ในแมนชั่นเน่าๆ เหมือนเดิม




.............. เงินเดือนก็เท่าเดิม ซึ่งอันนี้สำคัญที่สุด!






“ทำไมทำหน้าเป็นไก่ไข้หวัดนกแบบนั้นวะ”เพื่อนตัวเล็กเอ่ยถามเสียงนุ่ม ฮยอกแจหันหน้าไปตามเสียงเพื่อน ก่อนจะหมุนเก้าอี้ทำงานให้หันหน้าไปหา...
“เซ็งเล็กน้อยถึงปานกลาง”ว่าจบก้ทำหน้าเบื่อมากกว่าเก่า ทงเฮหัวเราะเบาๆ ก่อนจะถามต่อด้วยความอยากรู้
“ทะเลาะกะไอ้ประธานรึไง”ถามจบคนที่ต้องตอบก็ส่ายหัวดิ๊ก ก่อนจะตอบไปเสียงเรียบ...



“กูรู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควรกะมัน”ฟังจบทงเฮก็ขำพรืดออกมา คนพูดถลึงตาใส่คนที่ดูท่าว่าจะตลกออกนอกหน้าอย่างเคืองๆ


“คิดว่าไม่คู่ควรกะมันตรงไหน?...เงิน งาน หรือชื่อเสียง??....แล้วมึงทำไมไม่คิดว่า มันรักมึงล่ะมันถึงเลือกมึง”คนตัวเล้กว่า มือบางเอื้อมมาขยี้หัวคนคิดมากเบาๆ ก่อนจะยิ้มให้อย่างใจดี
“ไม่จำเป็นที่มึงจะต้องกลัว ...ไม่มีอะไรน่ากลัวสำหรับความรักหรอก”ว่าจบทงเฮก็ลุกไปพร้อมกับคว้าแฟ้มรายงานไปที่ห้องรองประธานกรรมการชเว ซีวอน...






ร่างโปร่งยิ้มออกมาน้อยๆ ตามประสาคนที่เริ่มมีกำลังใจ มันก็จริงที่ถ้าเค้าเชื่อมั่นในความรักมันก็ไม่มีอะไรน่ากลัว เงินไม่ได้วัดว่าคิบอมรักเค้าเท่าไร และก็ไม่ได้วัดว่าเค้ารักคิบอมเท่าไร




เสียงหญิงสาวที่เค้าคุ้นหูดังโวยวายผ่านหน้าห้องไป ตาสวยเหลือบมองก็เห็นผู้หญิงแต่งตัวดีดูมีฐานะคนนึงเดินไปทางห้องทำงานของคนรักของเค้า...






...................... พวกคุณหนูไฮโซที่ตามเฝ้าคิบอมนั่นแหละ ...............................








ฮยอกแจยกยิ้มบางๆ ให้กับตัวเอง ก่อนจะเอามือรวบแฟ้มงานที่เจ้าตัวทำเสร็จพร้อมที่จะเสนอมาไว้ในมือ ...ทีแรกก็กะว่าจะอาเป็นข้องอ้างไปหาที่ร่างสูงที่คอนโดนั่นแหละ ..แต่ตอนนี้เอามาเป็นข้ออ้างไปจับตามองแม่ผู้หญิงคนนั้นหน่อยละกัน^^









เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งหลังจากที่คุณหนูลูกสาวหุ้นส่วนของบริหารพาตัวเองและปากแดงๆ เข้ามาหาเค้า คิบอมเอ่ยอนุญาตทันทีที่ได้ยินเสียงคนที่อยู่นอกห้อง ...
“เข้ามาสิ”ว่าแล้วก็ขยับตัวหนีหญิงสาวที่นั่งอยู่ที่ที่พักแขนเก้าอี้ทำงานของเค้า




ประตูไม้สีแดงถูกเปิดเข้ามาโดยคนตัวบาง คิบอมยกยิ้มตาหยีให้อย่างดีใจ แต่ได้เพียงหน้าใสที่มองเค้าและหญิงสาวโดยสายตาเย็นชา...






.........................เหมือนไก่น้อยจะงอนอีกแล้วล่ะสิ............................






“พอดีว่าผมเขียนโปรเจคเสร็จแล้ว...เลยว่าจะมาเสนอคุณคิบอมหน่ะครับ”สรรพนามสุภาพกระดากหูถูกเอื้อนเอ่ยออกจากปากอิ่มสวย คิบอมใจกระตุกวูบอย่างประหลาด ก่อนจะยิ้มรับหน้าจืดๆ ....ก่อนจะพบว่า ผู้หญิงที่เข้ามาหาเค้าแทบจะลงมานั่งตักเค้าอยู่แล้ว...
“อะ..เอ่อ รินอาครับ..ผมจะต้องทำงานหน่ะครับ...ยังไงรินอาช่วยออกไปนั่งรอข้างนอกหรือกลับไปก่อนก็ได้นะครับ”ร่างสูงเอ่ยอย่างสุภาพ หญิงสาวฮึดฮัดเล็กน้อยก่อนจะเดินกระแทกเท้าออกไปจากห้อง...







................... ผู้หญิงคนนั้นเดินกระแทกเท้าออกไป แต่เค้าอาจจะโดนเท้าคนรักกระแทกหน้าเอาได้ ถ้าดูจากหน้าขาวที่งอเป็นตูดไก่ไปแล้ว.................






“เป็นอะไร”เอ่ยถามเสียงนุ่ม
“เอางานมาเสนอ”ว่ากลับห้วนๆ พลางเชิดหน้าใส่ .....บอกให้รู้ว่างอนมาก






ร่างสูงยกยิ้มมุมปาก มือใหญ่หยิบแฟ้มงานที่คนตัวบางวางไว้บนโต๊ะมาเปิดดูเรื่อยๆ สลับกับมองหน้าคนที่ยืนทำหน้างออยู่...




“ไม่นั่งล่ะ...อีกนานถึงจะดูเสร็จ”พูดทั้งที่ทำเป็นไม่มองหน้า คนตัวบางกระทืบเท้าปังๆ มานั่งตรงหน้าคนเป็นเจ้านายอย่างอารมณ์บูด ....ยังไงก็ไม่เคยคิดจะง้อกันเลยใช่ไหม๊ไอ้แก้มยานนน
“เป็นไร...”เอ่ยขึ้นมาเสียงนุ่ม หลังจากที่อีกคนนั่งเงียบนิ่ง เชิดหน้าหนี...
“....................”ไม่มีสัญญาณตอบรับจากคนขี้งอนที่ท่านเรียก ร่างสูงเหลือบตามองคนที่นั่งหน้าง้ำอยู่นิดๆ ก่อนจะวางแฟ้มลงกับโต๊ะ แล้วเดินไปหยุดข้างตัวคนตัวบาง แล้วจับข้อมือบางมาไว้ในมือ
“วันนี้โดดงานดีกว่า...”ว่าจบก็ดึงแขนคนรักให้ลุกตามมา มือใหญ่ผลักประตูออกไปก่อนจะเดินเร็วๆ ออกไปจากบริษัททั้งที่ยังไม่เที่ยง...





ฮยอกแจมองแผ่นหลังคนรักแบบงงๆ หน้าใสที่อึ้งอยู่ไม่น้อยก็ตามไปอย่างโดยดี โดยมีเสียงร้องกรี๊ดๆ ของหญิงสาวที่รอคิบอมดังตามมา...




รถยนต์คันงามเลี้ยวเข้าร้านอาหารหรูที่ดูแล้วแต่ละอย่างคงแพงกว่าเงินเดือนทั้งเดือนของฮยอกแจ...แต่ว่าคนเลี้ยงหน่ะเป็นคิบอมหนิ ^^




“เอาไรแพงๆ ดีนะ”คนตัวบางว่าพลางยกนิ้วเรียวมาแตะที่ปากเบาๆ หลังจากที่เข้ามานั่งในร้านเป็นที่เรียบร้อย คิบอมยิ้มนิดๆ ก่อนจะเอ่ยถามคนรักไปเสียงเรียบ..
“เมื่อกี๊ยังงอนอยู่เลยไม่ใช่ไง?”คิบอมกระเซ้า คนฟังเงยหน้าขึ้นมาจากเมนูอาหารในมือแล้วตอบมาด้วยน้ำเสียงเคืองๆ
“ไม่ได้งอนเว้ย...หึง”ฟังจบคิบอมก็ยิ้มขำออกมา คนพูดจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง...
“ไม่ขำแล้วๆ”ว่าไปก็หัวเราะไปอีก ฮยอกแจที่งงว่าไอ้บ้าตรงหน้ามันหัวเราะอะไรนักหนายกมือเล็กๆ ขึ้นมาเกาหัวแกรกๆ






เสียงแหลมหวานของผู้หญิงกลุ่มหนึ่งดังมาจากทางประตูร้าน ร่างโปร่งหันไปมองนิดๆ ก่อนจะทำหน้าเซ็งใส่คนรักที่ยังอมยิ้มอยู่...





“คิบอมมม “เสียงแหลมสูงของผุ้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ร่างสูงหุบยิ้มฉับพลางกระแอมในลำคอเพิ่มความขรึม








..................... มีสาวสวยมาที มึงก็เก็กหล่อ..ชิส์ ไอ้ดำหน้าม่อ .......................








“หวัดดีครับ”ร่างสูงเอ่ยทักทายเสียงนุ่ม คนที่นั่งอยู่ด้วยเบะปากใส่ ก่อนที่ผู้หญิงพวกนั้นจะเข้าโจมตีคิบอม





ร่างสูงที่ออกอาการจะขำก็ไม่ขำ จะอึดอัดก็มาโข มองหน้าคนรักที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่ แขนแกร่งที่โดนเกาะเกี่ยวด้วยวงแขนของหญิงสาวลูกหุ้นส่วนลูกลูกค้าที่นั่งประกบข้างเค้า



“มากับใครหรอคิบอม...อุ๊ย...นี่พนักงานในบริษัทหนิ ทำไมถึงเอามาร่วมโต๊ะด้วยล่ะ”หญิงสาวหนึ่งในนั้นจีบปากจีบคอพูด ตาที่ถูกกรีดด้วยอายลายน์เนอร์อย่างดีปรายมองคนที่นั่งอย่ตรงข้ามอย่างเหยียดหยาม...
“เค้าเป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่เรียนมหาลัยแล้วครับ...พอดีเรามีเรื่องส่วนตัวจะต้องคุยกัน ก็เลยออกมาหาไรกินด้วย”ว่าตอบไปด้วยเสียงสุภาพ ก่อนจะยิ้มออกมาให้อย่างจริงใจ







............................... ลี ฮยอกแจแม่งโคตรหมั่นไส้!............................





“เรื่องส่วนตัวเนี่ย....จีฮาฟังได้ไหม๊คะคิบอม”หญิงสาวในชุดเดรสสีเงินมันวับเอ่ยถาม พลางใช้นิ้วม้วนผมไปมาอย่างเซ็กซี่ -*-
“บอกก็บอกว่าส่วนตัว...คนรวยแม่งชอบเสือก”คนตัวบางพึมพำๆ กับตัวเอง แต่มันก็ดังพอให้สาวเจ้าได้ยิน
“นี่นาย...”หญิงสาวจิกมองฮยอกแจอย่างร้ายกาจ คิบอมที่มองอยู่กลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก





.................. ก็ฮยอกแจหน่ะ ไม่ว่าจะใคร มันก็ไม่เคยยอมหรอก ..............................





“ครับ”คนตัวบางทำหน้ากวนใส่อย่างตั้งใจ ก่อนที่สงคราระวังหญิงสาวกับฮยอกแจจะเริ่มขึ้น คิบอมก็พูดขัดขึ้นมา..
“พอดีว่ามันสำคัญมาก คงต้องคุยกับเพื่อนแค่สองคนหน่ะครับ”ว่าเสียงนุ่ม พลางยิ้มจางๆ ให้พวกผู้หญิง
“ไม่เป็นไรหรอก...เดี๋ยวเรื่องที่จะคุยกันเอาไว้ทีหลังก็ได้ กูขอตัวนะ....เวียนหัวจะอ้วก”ว่าจบก็ลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินออกไป โดยที่ร่างสูงไม่ได้มีท่าทีจะลุกตามมา






..
.
.*






ร่างโปร่งนอนขดตัวอยู่บนโซฟาตัวเล็กในแมนชั่นรูหนูของเจ้าตัวเอง มือบางปาดเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความน้อยใจ







.............ใช้สิกูมันไม่ได้รวย ไม่ใช่ลูกคุณหนูที่มึงจะต้องมาตามง้อ คอยดู กูจะไม่คุยกับมึง ไอ้แก้มเหี่ยว...................





เสียงประตูห้องถูกเหวี่ยงเข้ามาโดยเจ้าของห้องอีกคน มือบางเช็ดน้ำตาออกลวกๆ ก่อนจะชะโงกหน้าขึ้นมามองเพื่อนตัวบางที่เดินเข้ามาพร้อมคนรักของมัน...รู้สึกหมั่นไส้ตงิดๆ แต่พุดไม่ได้หรอก เดี๋ยวมันจะรู้ว่างอนไอ้หน้าดำอยู่




“ทำไมวันนี้กลับมาห้องเร็วจังวะ”ทงเฮเอ่ยถามเพื่อนรักขณะตัวเองกำลังถอดรองเท้า ฮยอกแจยิ้มนิดๆ ก่อนจะตอบไปเสียงเรียบ...
“เบื่อๆ...ว่ะ”ว่าจบก็ทิ้งตัวลงนอนบนโซฟา ทงเฮหันไปเหลือบมองคนรักตัวสูงแล้วยิ้มขำเพื่อน ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องนอนกันสองคน...





ฮยอกแจนอนอยู่บนโซฟาด้วยใบหน้าเหี่ยวเฉา ในใจก็นึกกร่นด่าไอ้คนรักของตัวเองที่ไม่แม้แต่จะโทรมาหาเค้า นี่มันไม่รู้จริงๆ หรอว่าลี ฮยอกแจงอนมากกกกก





“อ่ะ”เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมๆ กับดอกกุหลาบสีเหลืองที่ยื่นอยู่ตรงหน้าเค้า ใบหน้าหวานเผลอยิ้มออกมา ก่อนจะคิดได้ว่างอนอยู่เลยชักหน้างอใส่อีกครั้ง มือบางปัดมือใหญ่ของคนรักที่ยืนยิ้มตาหยีอยู่เบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินหนีไปที่ระเบียงห้อง





“เป็นไร”เอ่ยถามเสียงเรียบ คนฟังหันมามองหน้านิดๆ ก่อนจะตอบไปเสียงเรียบ...
“ตั้งแต่ต้นเรื่องมามึงถามว่ากูเป็นไรกี่รอบแล้ว...หัวนี่มีไว้คั่นหูรึไงเลยคิดไม่ออกว่ากูงอน”พูดจบใบหน้าหวานก็สะบัดหนี ใบหน้าใสทำหน้าง้ำขึ้นมาอีก







................ ทำไมไม่รู้วะว่าคบกะมันแล้วจะต้องปวดกบาล กะความเฉยชาของมัน -*-............................





“ก็รู้ว่างอน...แต่อยากรู้ว่าเรื่องอะไร”เสียงทุ้มเดินเข้าไปใกล้ ก่อนที่แขนแกร่งจะสอดเข้าไปโอบรอบเอวบางอย่างถือวิสาสะ ฮยอกแจเบี่ยงตัวหนี ใบหน้าหวานใสง้ำงอจนอีกคนอดขำไม่ได้...
“โกรธเรื่องอะไรครับ”เสียงทุ้มเอ่ยถามจริงจัง มือใหญ่เอื้อมไปจับมืออีกคนไว้ ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงของคนรัก ก่อนจะตอบไปเสียงสั่น...
“กู....ไม่อยาก..ให้มึง..อยู่ใกล้ผหญิง..พวกนั้น”ว่าไปน้าใสๆ ก็เริ่มหยด นิ้วใหญ่ปาดน้ำตาคนรักเบาๆ อย่างอ่อนโยน ก่อนจะดึงอีกคนเข้ามากอดไว้...
“หึงหรอ”คิบอมถามเสียงเรียบ คนในอกพยักหน้าหงึกๆ พร้อมกับสะอื้นเบาๆ
“หวงด้วย”เสียงแหบเล็กพูดเสียงอู้อี้ คิบอมกระชับกอดเข้ามา มือใหญ่ลูบเรือนผมสีอ่อนเชิงปลอบ ก่อนจะดันคนตัวบางออกห่างเล็กน้อย..


“ครับ...รู้แล้วว่าหึง แล้วก็หวง แต่ทีหลังสัญญาก่อนนะว่าจะไม่เดินหนีออกมาแบบนั้น”พูดกับอีกคนเสียงนุ่ม ฮยอกแจเงยหน้าที่เปรอะไปด้วยน้ำตาขึ้นมองคนรัก
“ก็เห็นว่ามีสาวๆ อยู่ด้วยเยอะ...เลยไม่อยากอยู่ขัดหูขัดตาใคร”เสียงเล็กว่า พลางก้มหน้าหลบสายตา..
“ก็จริงแฮะ”คิบอมแกล้งพูดเออออไปด้วย คนตัวบางถอยหนี ใบหน้าใสมองอีกคนอย่างงอนๆ
“แล้วมาหาทำไมเล่า..ทำไมไม่อยุ่กะแม่พวกนั้น”ขึ้นเสียงใส่อีกคนอย่างเคืองๆ ใบหน้าใสหันหนีอีกครั้ง
“นั่นสินะ”ว่าพลางทำหน้าคิดเป็นจริงเป็นจัง คนหน้าใสหันมาผลักอีกคนแรงๆ ก่อนจะเดินหนีเข้าไปข้างใน คิบอมคว้าแขนคนรักเอาไว้ก่อนจะดึงเข้ามากอดไว้...



"แต่ผู้หญิงพวกนั่นเค้าไม่เอาแต่ใจ...ขี้งอน แล้วก็นิสัยไม่ดีเหมือนใครบางคนหนิ”ร่างสูงกลืนน้ำลายอึกหนึ่ง ก่อนจะพูดต่อเสียงนุ่ม
“แล้วที่สำคัญ...ลี ฮยอกแจก็ขี้ขโมยด้วย”ว่าจบคนฟังก็เงยหน้าขึ้นมามองหน้าอีกคนอย่าง งงๆ
“ก็ขโมยหัวใจไง...ก็เลยต้องมาเอาคืน”ว่าจบก็ก้มลงประทับจูบลงบนริมฝีปากอิ่มสวยเบาๆ








“ใครว่าขโมย...มึงให้กุเองเหอะ ไอ้แก้มบวม”ว่าจบก็เขย่งปลายเท้าขึ้นนิดๆ เพื่อหอมแก้มคนรัก ก่อนจะวิ่งหนีเข้าห้องนอนไป







คิบอมลูบแก้มตัวเองเบาๆ แล้วเผลอยิ้มออกมา ก่อนจะวิ่งตามคนตัวบางเข้าไปในห้องอีกคน....
















....................... แต่ดินกับฟ้าหน่ะ มักจะอยู่คู่กัน...จริงไหม๊ครับ??? ...............................










แถม








ฮยอกแจนอนพิงอกแกร่งของคนรักหลังจากที่โดนลงโทษเพราะขี้งอนเกินไป มือบางหยิบกุหลาบสีเหลืองขึ้นมาดู พลางเสมองคนรักที่นอนยิ้มอยู่...

“มีไร”คิบอมเอ่มถามเสียงเรียบ ตาคมเหลือบมองหน้าคนรัก
“คิดไงซื้อกุหลาบสีนี้มาง้อกูวะ”เอ่ยถามเสียงใส คิบอมยิ้มออกมานิดๆ ก่อนจะตอบไปตามที่ตัวเองคิด
“กูว่ามันสดชื่นดี” ว่าจบก็ก้มลงจูบขมับคนรักอย่างรักใคร่ ฮญอกแจเสหน้าหนีเพื่อหลบความเขิน ก่อนจะหันมาพูดตอบหลังจากนึกได้...
“แต่สีเหลืองเนี่ย...เค้าเอาไว้เยี่ยมคนป่วยนะมึง”








“แล้วมึงไม่ป่วยตรงไหน...เป็นไวรัสขี้งอนลงตับไม่ใช่ไง?”










………………….รักหน่ะ..มันไม่มีเหตุผลหรอกจริงไหม๊ ............................






....................อย่างที่บอก ความรักมันต้องใช้หัวใจดู ...........................








End.










taLk** เม้ากันนิดนึงดีกว่า ฮ่าๆ ฟิคภาคต่อเน่าๆ ในวันที่คนแต่งป่วย -*-

แต่งไปหลับไป วิ่งข้าห้องน้ำไป -*- (คนอ่านถามว่าทำไมมึงไม่ตายซะ) 55+

สเปนี้ ถ้ามันไม่หวาน และหาสาระไม่ได้ก็อย่าด่าเค้าแรงนักนะ... เค้ากลัววว ว*