Room of [My fic] BumHyuk

ลำดับตอนที่ #15 : Real Pro. # Real destiny [4]

[4]




ลมหนาวของปี 2007 มาเร็วกว่าทุกปีที่ผ่านมา คนตัวบางที่นอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มหนากระชับผ้าผืนใหญ่เข้ามาอีก ...ผิดกับอีกคนในเตียงถัดไป ที่นั่งพิงกับหัวเตียง มองออกไปนอนหน้าต่างห้องอย่างเหม่อลอย...


“มันเกือบ 2 ปีแล้วนะ..คิบอม”






Rrr Rrr Rrr






เสียงโทรศัพท์จากตรงข้างหมอน เรียกให้นที่ตื่นอยู่หันมาสนใจ ฮยอกแจรีบหยิบเครื่องมือสื่อสารขึ้นมาดรับ เพราะเกรงว่าเพื่อนขี้โมโหของตัวเองจะตื่นขึ้นมาโวยวาย เนื่องจากเสียงโทรศัพท์ของเค้า ร่างโปร่งดูชื่อคนโทรเข้ามาก่อนจะรับเสียงใส...


“ครับป๊า”
“ป๊าโทรมากวนเวลานอนเราหรือเปล่าฮยอกแจ”เสียงชายวัยกลางคนจากปลายสายเอ่ยถามลูกชายเสียงเรียบ ฮยอกแจหัวเราะนิดๆ ก่อนจะเหลือบไปมองนาฬิกาที่อยู่ข้างหมอนอีกข้างแล้วตอบไป...
“ถ้าเป็นวันอื่นก็ใช่แหละครับ แต่วันนี้ฮยอแจยังไม่ง่วงเท่าไรหน่ะ”
“อืม...แล้วที่นั่นหนาวมากไหม๊ลูก”
“ก็มากพอดูหน่ะป๊า ขนาดว่าเปิดฮีสเตอร์แรงสุดแล้ว ยังเย็นมากอยู่เลย”ร่างโปร่งว่า พร้อมกับขยับตัวลงนอน...

“แล้วป๊ามีอะไรรึเปล่า”

“คือ...ป๊ากับลุงๆ คุยกันว่า ในเมื่อพวกเราก็จบโทกันหมดแล้ว ก็น่าจะลับมาช่วยป๊ากับลุงทำงานได้แล้ว”ผู้เป็นพ่อบอกเหตุผลที่แท้จริง เจ้าของโทรศัพท์หน้าใสเงียบไปครู่ ก่อนจะถามกลับไปเสียงเรียบ..
“แล้วพี่ทงฮวา กับพี่มินเฮล่ะป๊า”
“มันจะไปไหวอะไร...ลุกก็รู้ว่าบริษัทในเครือเรามีอยู่ตั้งหลายบริษัท ตัวป๊ากะลุงเอง ก็เหนื่อยๆ”คนพ่อว่า ฮยอกแจเงียบอีกครั้ง ก่อนจะบอกปลายสายไปด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ
“งั้นจะกลับวันไหน ฮยอกแจจะโทรไปบอกป๊าอีกทีละกัน”
“อืม..ดูแลสุขภาพด้วยนะลูก”
“ป๊าก็เหมือนกัน รักป๊านะครับ”พูดจบ ก็กดตัดสายไป ..



“มันถึงเวลาแล้วหรอฮยอกแจ”เสียงหวานจากเพื่อนตัวบางที่นอนอยู่อีกฝั่งของห้องถามขึ้น คนโดนถามถอนหายใจพรืด ก่อนจะเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ...
“อืม...”
“แล้วถ้ากูเจอมันล่ะ....”ถามกลับมาอีครั้งเสียงเรียบ ฮยอกแจปิดตาลง แล้วตอบไปอย่างที่คิด....
“มันขึ้นอยู่กับมึง...ว่าตอนนี้รู้สึกกับมัน...แบบไหน”





.
.
.*






วงการธุรกิจของเกาหลีใหญ่ ในช่วงปีที่ผ่านมาดูจะไปในทิศทางที่ดีแทบจะทุกชนิด รวมทั้งบริษัทเงินทุน ธนาคารต่างๆด้วย




คิบอมนั่งเช็กรายงานผลประกอบการไตรมาสล่าสุด แล้วยิ้มออกมานิดๆ อย่างอารมณ์ดี ก่อนจะวางมันลงกับโต๊ะแล้วหยิบเครื่องมือสื่อสารขนาดเล็กออกมากดโทรหาใครบางคน...ที่เค้าไม่เคยโทรติด



เอี๊ยด!!~~



เสียงประตูห้องถูกผลักเข้ามาโดย เพื่อนรักอย่างชเว ซีวอน คิบอมเงยหน้าขึ้นมองนิดๆ ก่อนจะวางโทรศัพท์ในมือลงบนโต๊ะทำงาน แล้วถามพื่อนเสียงเรียบ...


“มีไรวะ...ถ่อมาหากูถึงนี่อ่ะ”
“มึงจะไปงานเปิดตัวบริษัทนำเข้ารถของเครือLa-La ไหม๊วะ”
“ไปดิ..เค้าจะเปิดตัวทายาทของกรุ๊ปอีกสามคนหนิ”คิบอมว่า พลางหยิบแฟ้มรายงานของฝ่ายบุคคลมาเปิดดู
“หรอ...แต่กูมีความรู้สึกว่าไม่อยากไปว่ะ”ซีวอนว่า
“ทำไมวะ งานนี้สาวๆ เยอะนะเว้ย”คิบอมเสนอ
“ทำไมเยอะวะ...”
“ก็ทายาทสามคนเป็นนักเรียนนอก อายุไม่เท่าไรแต่จบโทจากอังกฤษ ถ้ามึงเป็นผู้หญิงมึงไม่อยากได้ผู้ชายแบบนี้เป็นพ่อของลูกหรอวะ”พูดจบก็ยิ้มกวนๆ ให้เพื่อน ซีวอนคิดอยู่ครู่นึง ก่อนจะอบออกมาเบาๆ
“เออ กูไปดีกว่า”
“แล้วนี่มึงมาหากูเพราะเรื่องแค่นี้???”คิบอมถามเพื่อนอีกรอบ ซีวอนมองหน้าคนถามแล้วยิ้มให้แหยๆ ...
“กูจะถามมึงด้วยว่า...โทรหาฮยอกแจติดบางไหม๊ กูอยากคุยกับเพื่อนเค้า”





ถ้าทำได้ คิม คิบอมสาบานว่าจะถ่มน้ำลายใส่หน้าไอ้หล่อเพื่อนรักสักสามรอบ สองปีสามปีที่เค้าติดต่อไปหาฮยอกแจ ไอ้บ้านี่ก็เทียวมาถามแทบทุกวันว่าโทรติดบ้างไหม๊ ทั้งที่ตัวมันเองหลังจากที่โดนเค้าด่าไปก็ออกอาการสำนึกผิด อยากเอาดอกไม้ธูปเทียนไปกราบขอขมา แต่พอเวลามาถึงจริงๆ ไอ้หน้าหล่อนี่ก็แค่บอกให้เค้าตามหาให้เจอ พอเจอแล้วให้บอกมันด้วย -*-



“สัด...มึงอยากคุยกะทงเฮเค้า แล้วเกี่ยวอะไรกะฮยอกแจของกู”
“เค้าเพื่อนกันไง ...ยังไงก็ต้องอยู่ด้วยกัน”ซีวอนตอบ แล้วยิ้มให้เพื่อนอย่างจริงใจ ร่างสูงมองหน้าเพื่อนแบบระอา ก่อนจะหันหน้าหนี.....






.............คนอะไร ไม่เคยจะพยายามทำห่านอะไรเลย!!





.
.
.*




หลังลงจากเครื่องได้ไม่ถึงวัน สามทายาทคนใหม่ของเครือ La-La ก็โดน
บรรดาคุณพ่อลากมาที่โรงแรมที่จัดงานมหกรรมเปิดตัวรถและคน ฮยอกแจ ทงเฮ ซองมิน ถอนหายใจพรืด กับท่าทางที่ดูดีใจจนเนื้อเต้นของพ่อตัวเองแล้วขำออกมา

“ว่าไงเรา”เสียงทุ้มนุ่มของพี่ชายคนโตของตระกูล ร้องทักน้องๆ ของตัวเอง



ทงเฮหันไปตามเสียง แล้วยิ้มร่าออกมา ก่อนจะกระโจนขึ้นไปกอดพี่ชายตัวเองอย่างดีใจ...ก็เค้าไม่ได้เจอพี่ทงฮวาของเค้าตั้งนาน....


“พี่ทงฮวา...มินเฮล่ะ ซองมินถามหาพี่สาว ก่อนจะยิ้มแล้ววิ่งเข้าไปหาหญิงสาวใบหน้าหวาน ที่ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็หน้าเหมือนกับเค้าอย่างกับแกะ


ฮยอกแจยืนมองคู่พี่น้องที่ดูรักกันมากๆ ทักทายกัน แล้วก็ยิ้มออกมาจางๆ



“อยากเจอน้องเราบ้างหรือไง”ทงบินถามหลานชาย ฮยอกแจหันมายิ้มนิด ก่อจะตอบผู้เป็น
ลุงเนิบนาบ..
“ก็อยากนั่นแหละครับลุง แต่ช่วงนี้น้องกำลังสอบ มาไม่ได้หนิครับ ”
“อืม...เอาน่าๆ ไม่เจอตอนนี้ ทีหลังก็เจอได้หนิเนอะ”พูดจบ ผู้เป็นลุงก็เดินเข้าไปหาบรรดาลูกๆ ของตัวเอง ส่วนร่างโปร่ง ก็เดินเข้าห้องรับรองที่เปิดไว้อย่างเงียบๆ คนเดียว....



.
.
.*





คิบอม และซีวอนเดินเข้างานเลี้ยงหรูด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะมองหาเพื่อนอีกคนที่มาถึงก่อนแล้ว แล้วเดินเข้าไปหาอย่างอารมณ์ดี....


“คยูฮยอน”คิบอมเรียกเพื่อน ที่มากับเลขาตัวใหญ่
“อ้าว...มึงสองคนก็มาด้วยหรอวะ”ถามจบก็รับแก้วเครื่องดื่มจากคนตัวใหญ่มาไว้ในมือ
“พลาดได้ไง”พูดจบ คนฟังก็พยักหน้าเบาๆ ก่อนจะละสายตาจากเพื่อนไปที่ประตูเข้างาน
“พี่จองอุน ทางนี้”คยูฮยอนโบกไม้โบกมือเรียกชายหนุ่ม ที่ฉายเดี่ยวเข้ามาในงาน คนโดนเรียกยิ้มนิดๆ ก่อนจะเดินเข้ามาร่วมกลุ่มด้วย...



คิบอมเดินแยกออกมาจากตรงนั้น เพื่อจะไปเข้าห้องน้ำ ... แต่ก็สะดุดกับเสียงคนคู่หนึ่งกำลังทะเลาะกันอย่ตรงไม่ไกลจากตรงนั้น...

“ก็บอกแล้วไง ว่ามาหาพี่”เสียงจากคนตัวเล็กกว่าที่ยืนหันหลังให้เค้าว่า
“พี่...ไม่เห็นจะเคยบอกว่ามีพี่ แล้วนี่อะไร มาหากันที่โรงแรม...ให้เชื่อ???”ตะคอกเสียงเขียว อีกคนที่ตัวเล็กกว่ากำมือแน่น
“อ้าว...นี่พุดดีๆ แล้วไม่เชื่อกันก็ไม่รู้จะว่าไงเหมือนกันล่ะ”
“กลับกับพี่เดี๊ยวนี้”ตวาดใส่คนตัวเล็กกว่าเสียงดัง พร้อมกับคว้าข้อมือมาไว้ ถึงตรงนี้ ร่างสูงก็เดินออกมาจากตรงนั้น



“ถ้าไม่กลับ ก็เลิกกัน”พุดเสียงเรียบใส่คนรัก
“ถ้าให้กลับ ก็เลิกกัน”ตอบกลับทันควัน คนหน้าใสจ้องตาอีกคนอย่างไม่ยอมแพ้ .ในเมื่อเค้าจะมาหาพี่ชายที่ไม่ได้เจอเกือบ 3 ปี แล้วทำไมเค้าจะต้องกลับทั้งที่ไม่ได้เห็นหน้าเลยซักนิดเพราะเหตุผลบ้าๆ ของคนรักด้วย...
“ซึงรี”ตวาดใส่อีกครั้ง มือใหญ่บีบข้อมืออีคนแรงขึ้น
“เรียกทำไม”คนในมือกวนกลับ
“กลับ!”
“ไม่!”
“ไม่รักกันแล้วใช่ไหม๊ ทำไมไม่เชื่อกัน”
“รัก...แต่มันงี่เง่าไปไหม๊ พี่จะให้ผมกลับทั้งที่ไม่ได้เจอพี่ เจอพ่อ เจอลุงมาเกือบสามปี มันอยู่ตรงหน้าแล้ว พี่จะให้ผมกลับ เพราะพี่หรอ...”ถามกลับเสียงแข็ง
“พี่ไม่แน่ใจว่าเรามาหาใครกันแน่ เราไม่เคยบอกพี่ว่าพ่อแม่เป็นใคร ไม่เคยพูดถึงครอบครัวด้วยซ้ำ แล้วจะให้พี่เชื่อว่าบ้านเราจะมีเงินจัดงานใหญ่โตในโรงแรมห้าดาวเนี่ยนะ..ไม่มีทาง ถ้าเป็นพวกเสี่ย พวกลูกเศรษฐีจัดปาร์ตี้มั่วกันทั้งคืน ยังน่าเชื่อกว่า ” คนฟังกัดฟันอย่างสะกดอารมณ์ ก่อนจะใช้หมัดกระแทกเข้าปลายคางของอีกคนอย่างหมดความอดทน...





.
.
.*




ทั้งสามถูกพาเดินเข้ามาข้างเวทีอย่างเงียบๆ ก่อนที่พิธีกรจะเริ่มพูดเปิดงาน ฮยอกแจในเชิ้ตสีดำในแจ๊คเก็ตสีขาวสะอาดกับกางเกงสีเดียวกัน เดินไปหยิบเครื่องดื่มสีแดงใสมาจิบ ก่อนจะหันไปถามเพื่อนที่ยืนอยู่


“เอาไหม๊”ตอบกลับมามาคือส่ายหัวเบาๆ จากเพื่อน



พีธีกรในงานเริ่มพูดแล้ว พร้อมทั้งเชิญบรรดาพ่อของเค้าขึ้นเวที รวมทั้งมินเฮด้วย



“พี่ทงฮวาไปไหนอ่ะทงเฮ”ถามเสียงเรียบ
“พี่ทำไวน์แดงหกใส่เสื้ออ่ะ เลยไม่ได้มา”คนโดนถามหันมาตอบ เสียงหวาน ก่อนที่ไฟจะมืดลง พร้อมกับเสียงเรียกให้พวกเค้าทั้งหมดขึ้นไป...



“นี่คือ ทายาทอีกสามคนของเครือ La-La ลี ซองมิน ลี ทงฮ และลี ฮยอกแจ”พิธีกรใบหน้าละม้ายกับไก่เอ่ยแนะนำ



ฮยอกแจ ทงเฮ ซอมิน ยิ้มไปเรื่อยๆ ความที่ตัวเองคิดว่าสมควร ก่อนที่จะ....



“พี่ฮยอกแจ!!”เจ้าของชื่อมองตามเสียงไป ก่อนจะกระโดดลงจากเวทีแล้ววิ่งเข้าไปหาต้นเสียงอย่างดีใจสุด
“คิดถึงจัง ....ซึงฮยอน”พูดเสียงหวาน พร้อมกับซบหน้าลงบนไหล่ของอีกคน
“เหมือนกันครับ”พูดจบก็กระชับกอดเข้ามาอีก ....



คนในงานมองแบบงงๆ ก่อนที่ฮยอนบินจะเริ่มปรบมือ แล้วเดินลงมาจากเวที...




.
.
.
*







โดยที่คิบอมที่เดินตามคนตัวเล็กเมื่อครู่มา ยืนมองอยู่ พร้อมกับหัวใจที่รู้สึกแย่อย่างประหลาด...




“ผมควรดีใจหรือเสียใจ ที่มาพบกับคุณอีกครั้ง ในตอนนี้...ฮยอกแจ”


.
.
....









+++++++++++++++ 2 be con+++++++++++++++ 





taLk* ยัง..มันยังไม่จบ ทั้งที่จริงตั้งใจว่าจะให้จบในตอนนี้แท้ๆ แต่เนื้อเรื่องมันน่าจะตัดตรงนี้... ส่วนใครจะเข้าใจไม่เข้าใจไงก็...รอตอนหน้า ที่เรา(คาดว่าจะ)จบละกันเน้อ ^^
 
แต่ที่จริงตอนนี้เราหาตอนจบของเรื่องไม่เจอ...แบบว่าเราเคยลงเรื่องนี้ที่บอร์ดนึงไว้แล้ว แต่หาลิ้งไม่เจอ กำลังพยายามค้นอยู่....

ยังไงก็จะหาอะไรมาลงแก้ขัดให้ก่อนนะฮะ^^

แต่จะมีคนถูกไหม๊นี่ก็ไม่รู้นะ ฮ่าๆ ขอบอกไว้ก่อนว่าถ้าเคยอ่านฟิคเรามา...จะรู้ว่าตอนจบมินจะคู่ใร หุหุ^^


ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน+เม้นนะครับ ^+^