คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [sf] This's love ?? [1]
ถ้าเค้าไม่แคร์.....แล้วจะไปแคร์เค้าทำไม?
- - - - - - - - - - - - - - - - -
ร่างโปร่งนั่งกอดหมอนชันเข่าอยู่บนโซฟานุ่มในห้องพัก มือเรียวถือรีโมตอันใหญ่อยู่ โดยที่ตาเล็กๆ จ้องมองไปที่จอสี่เหลี่ยมตรงหน้าอย่างจดจ่อ....
ภาพตอนที่ถ่ายFool house ที่มีใครบางคนแอบถ่ายไว้แล้วเอามาตัดต่อทำเป็นหนังสั้นเรื่องหนึ่ง ...เพื่อเอามาเปิดขอความรักจากเค้า
ตอนนั้นถึงหน้ากล้อง ร่างสูงที่ตอนนี้เป็นคนรักของเค้าไม่ได้แสดงออกว่าชอบหรือแม้แต่แอบมองซักนิด แต่พออยู่นอกกล้องเมื่อไหร่...ก็ต้องมีอันมาเทคแคร์ซะทุกที ไม่ว่าจะน้ำ ผ้าเย็น พัดให้ เวลาหนาวก็เอาผ้าพันคอของตัวเองมาพันคอให้ซะอย่างนั้น...
ใครดูก็คงจะยิ้มแก้มปริ....ผิดกับเค้าที่ยิ่งดูยิ่งร้องไห้.........
............ ตอนนี้ ลี ฮยอกแจกำลังถูกลืม
แทบจะนับครั้งได้ที่เห็นหน้าในแต่ละอาทิตย์ ถ้างานไม่ตรงกันหรือไม่ขึ้นไลฟ์ก็ไม่มีทางได้เจอหน้า หนำซ้ำ เจอหน้าร่างโปร่งก็โดนเมินใส่....แบบนี้มันหมายความว่ายังไงล่ะ ถ้าไม่ใช่กำลังจะโดนทิ้ง
“ทำไมนายถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้นะ”พูดเสียงเบาโหวง ก่อนจะมุดใบหน้าขาวของตัวเองลงไปที่หมอน
ทงเฮเดินขยี้หัวของตัวเองออกมาจากห้องนอน มือบางปิดปากที่หาวหวอดๆ ไว้ ก่อนที่ตาสวยจะเหลือบมาเห็นเพื่อนรักที่นั่งเอาหน้าซุกหมอน แถมมีเสียงสะอื้นเล็กๆ ลอดออกมา แล้วก็ถึงบางอ้อมือเงยหน้าขึ้นมามองโทรทัศน์ที่กำลังฉากภาพตอนที่เพื่อนกับน้องชายตัวดีกำลังจีบกัน....เค้ารู้ปัญหาของทั้งคู่ ดี
“ฮยอกแจ อย่าร้องน่า..”ทรุดตัวลงนั่งข้าง มือบางขึ้นลูบหัวเพื่อนเบาๆ
“ทงเฮ”ผวาเข้ากอดเพื่อนร่างเล็กกว่าไว้แน่น ซุกหน้าลงบนอกเพื่อน
“เข้าไปนอนซะ...แล้วพรุ่งนี้ไปคุยกะไอ้บ้าคิบอมให้รู้เรื่อง”ดันเพื่อนออกจากอ้อมกอด พร้อมทั้งพูดให้ตัดสินใจ
“อื้อ”พยักหน้ารับน้อยๆ แล้วเดินเข้าห้องไป......
ร่างโปร่งทิ้งตัวลงบนที่นอนนุ่มของตัวเองอย่างอ่อนแรง ตาเล็กปิดลงแทบทันที เช่นเดียวกับภาพอดีตที่ไม่นานนัก....ภาพที่ร่างสูงแอบเอาดอกกุหลาบสีขาวมาวางไว้ในห้องจนเต็ม แล้วก็ตอนที่มีลูกโป่งรูปหัวใจสีแดงใสๆ ลอยอยู่เต็มฝ้าเพดานและบนพื้นห้องเต็มไปหมด... พร้อมกับตัวคนที่เอามายืนยิ้มแป้นอยู่
ฮยอกแจลืมตาขึ้นจากห้วงความคิดนั้น นิ้วเรียวปาดหยดน้ำตาที่ไหลคลอหน่วยออกอย่างลวกๆ สมองที่มีรอยหยักอยู่ไม่มากไม่น้อยไป กำลังประมวลผลบางอย่างก่อนที่เจ้าของก้อนเนื้อนั้นจะพึมพำออกมาแล้วหลับตาลง....
“มันถูกแล้วหรอที่คนที่โดนตามจีบจนรำคานไม่รู้กี่ทีอย่างชั้นต้องมานั่งเสียใจให้ไอ้คนที่ไม่เห็นค่า”
- - - - - - - -
อาหารเช้าของเหล่าเมมเบอร์ลิงถูกน้องเกือบๆจะเล็กอย่างเรียวอุค และน้องเล็กตัวโตหวานใจพี่หมียกออกมาวางไว้ครบสิบสามที่
ฮยอกแจก้าวขาเรียวยาวของเจ้าตัวออกมาจากห้องหลังจากที่ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ พลันสายตาเล็กก็เหลือบไปมองทางประตูห้องนอนของคนรักที่ดูท่าว่าจะเพิ่งกลับมาตอนรุ่งเช้า แต่สมองและหัวใจทั้งหมดก็สั่งการให้ขาเดินไปที่โต๊ะกินข้าวที่มีมนุษย์ชาวซุปเปอร์จูเนียร์เกือบสิบชีวิตนั่งรออยู่
“ฮยอกแจ เป็นไรรึเปล่าวะ หน้าดูซีดกว่าปกติ”เสียงร้องถามห้วนๆ แต่ดูห่วงใยจากพี่ชายหน้าหมีแสนใจดีอย่างคังอิน
“มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยอ่ะครับ เลยนอนไม่ค่อยหลับ”คนที่โดนถามตอบ พลางหย่อนตัวลงนั่งข้างเพื่อนรักตระกูลลีทั้งสอง
“เรื่องไอ้เด็กหยี น้องรักเจ๊เค้าไง”ทงเฮแฝดผู้พี่แดกดันพี่คนสวยอย่างเสียไม่ได้
“อ้าว...แล้วชั้นไปเกี่ยวอะไรวะ”ฮีชอลเกาหัวแกรก
“ก็เห็นว่าเชียร์ไอ้ไก่ให้รับรักไอ้เด็กนั่นอยู่ไม่ใช่หรอไงครับพี่”ซองมินแฝดผู้พี่อีกคนถามสุภาพ แต่ก็นั่นแหละ ไม่ได้ต่างจากที่ทงเฮพูดไปซะเท่าไรหรอก
“อ้าว แล้วนี่ไอ้หยีมันทำอะไรล่ะ ถึงทำให้แฝดเกาหลีสองตัวนี่มาด่าชั้นได้”ถามเหมือนได้เจาะจงว่าจะให้ใครตอบ แต่ใบหน้าสวยกลับมองไปที่คนที่กำลังมีปัญหา
“ไอ้คิบอมมันไม่สนใจฮยอกแจ”และนี่ก็ไม่ได้เป็นคำตอบที่ออกมาจากปากลี ฮยอกแจแต่อย่างใด ...ฟังจากสุ่มเสียงก็ไม่ใช่ใครอื่น คังอิน หรือพี่ยองอุนนั่นแหละ
“หมายความว่าไง”คนสวยตบโต๊ะป๊าบ ถามเสียงดัง
“ก็น้องชายเจ๊ ทำเหมือนจะเขี่ยเพื่อนผมทิ้ง เหมือนที่มันเคยทำมาไง”ทงเฮบอกพลางจิ้มฮอทดอกในจานเรียวอุคที่นั่งตรงข้ามมาเข้าปาก
“บ๊ะ!...ไอ้เราก็อุตส่าห์ช่วย อุตส่าห์เชียร์ แต่มันกลับมาทำแบบนี้หรอวะ ไหนบอกว่าจริงจัง”ฮีชอลบ่นยาวพรืด ก่อนจะยกน้ำส้มคั้นที่ลีดเดอร์ซึ่งเป็นหวานใจคั้นไว้ให้กินเพียงคนเดียวเข้าปากรวดเดียวหมดดี...เคลียกะมันให้รู้เรื่อง ถ้าไม่รู้เรื่องเดี๊ยวจะไปตบกบาลมันให้”คนสวยพูดทีเล่นทีจริง
“งั้นรีบๆ กินแล้วก็ไปเคลียซะ บ่ายนี้มีไลฟ์”ลีดเดอร์ที่เงียบอยู่นานบอก แล้วสมาชิกทั้งหมด12 ชีวิตก็ก้มหน้าก้มตากิน โดยมีสงครามเล็กๆ ระหว่างคูรักฝาแฝดเกิดขึ้นเช่นทุกวัน...
- - - - - - - - -
ร่างโปร่งยืนอยู่ตรงหน้าห้องนอนของคนรัก ท่าทีลังเลของเจ้าตัวทำเอาคนที่คอยเชียร์ห่างๆ อย่างทงเฮ ซองมิน ฮีชอลถึงกับหงุดหงิด
“เข้าไปสิ”ซองมินว่า
“เอ่อ...ชั้น....เอ่อ...คิบอมเพิ่งกลับมา อย่าเพิ่งกวนเลยดีกว่านะ”ทำท่าจะเดินออกมาจากตรงนั้น แต่มือเล็กของทงเฮก็มาดันไว้ซะก่อน
“ฮยอกแจ ทำให้เรื่องมันเข้าใจซะ อยู่แบบนี้คนที่เจ็บก็นาย แล้วนายจะต้องทำงานนะ งานของนายคือรอยยิ้ม ถ้าเป็นแบบนี้นายจะยิ้มได้เต็มที่หรอ”เพื่อนรักพูด ร่างโปร่งพยักหน้าเบาๆ อย่างเข้าใจ ก่อนจะยิ้มออกมา
“นั่นสิ..ไม่ว่ามันจะเป็นยังไง สุดท้ายชั้นก็จะต้องยิ้มได้เหมือนเก่า”พูดจบ ก็หันไปที่ประตูบานเดิม มือเรียวกำลูกบิดไว้ก่อนจะออกแรงผลักเข้าไปเบาๆ
ขาเรียวเดินเข้าไปภายในห้องของคนรักอย่างเงียบๆ เสียงเครื่องปรับอากาศเบาจนได้ยินลมหายใจที่สม่ำเสมอของคนรักที่คงกำลังหลับสนิทอยู่
ครืด ครืด ~~
เสียงโทรศัพท์ของร่างสูงที่มักจะวางไว้ตรงหัวเตียงสั่นแรงๆ แต่มันก็ไม่ได้จะแรงพอทำให้คนที่กำลังหลับสนิทตื่นขึ้นมาได้ ร่างโปร่งคว้าเอาเครื่องมือสื่อสารนั่นขึ้นมาดู ....
“แชฮยอน?”อ่านตัวหนังสือบนหน้าจอเบาๆ ก่อนจะกดรับ
‘คิบอม ใจร้ายจัง รีบกลับไปก่อนแนนนี้ได้ยังไงกัน’เสียงหวานจากปลายสายพูดอย่างออดอ้อน
“หืม”ทำเสียงขึ้นจมูกเบาๆ พอให้อีกฝ่ายได้ยิน
“เป็นอะไรอ่ะ...เมื่อคืนนี้ยังอ้อนอย่างกับลูกแมวอยู่เลย”พูดจบก็ตามด้วยเสียงหัวเราะคิกคัก ที่ถ้าเป็นคนอื่นฟังคงจะว่าน่ารักดี แต่สำหรับฮยอกแจในตอนนี้กลับคิดว่ามันเป็นเสียงที่น่ารักเกียดที่สุด มือบางกำโทรศัพท์แน่นอย่างกับจะบีบให้แหลกคามือ
“อ้อนยังไงบ้างหรอ”ดัดเสียงให้เรียบนิ่งเหมือนกับที่ร่างสูงชอบทำ
“แค่นี้ต้องทำเสียงเย็นชา เมื่อคืนคิบอมอ่ะอ้อนแชฮยอนตั้งเยอะ เสียงงี้น่ารักเอาซะมากๆ”หญิงสาวหปลายสายทำเสียงเขินๆ
“ฮยอกแจ! ”เสียงเรียกของเจ้าของโทรศัพท์ ทำเอาร่างโปร่งสะดุ้งเฮือก ก่อนจะกดยิ้มฝืนๆ ออกมา
“ขอโทษทีนะที่รับแทน อ๊ะ แชฮยอนเค้าโทรมาหา”ยื่นของที่อยู่ในมือให้คนรัก
“ฮัลโหล”รีบคว้าทันที ก่อนจะพูดอะไรอีกไม่กี่คำแล้ววางสายไป
ร่างโปร่งยืนมองภาพคนรักกระซิบกระซาบกับเครื่องมือสื่อสารด้วยสายตาที่เย็นเหยียบจนน่ากลัว
“เมื่อกี๊เค้าพูดอะไรบ้าง”หลังจากวางก็หันมาถามร่างโปร่งที่ยืนอยู่ไม่ไกล
“ก็พูดเรื่องงานที่นายไปทำเมื่อคืนไง...คงหนักมากด้วยสินะ”พูดเสียงเรียบ
“ ฮยอกแจ”ร่างสูงรู้ดีว่าที่คนรักกำลังพูดคือการประชดประชันแต่จะทำอะไรได้มากกว่าเรียกชื่อคนตรงหน้าซ้ำๆ
“ทำไม...”เสียงแทบจะถูกกลืนหายลงไปในคอระหง
“อย่ามาประชดแบบนี้...ไม่ชอบ”พูดใส่หน้าร่างโปร่งอย่างไม่รู้สึกผิด
“แล้วจะทำไมล่ะ...ทีนายยังโกหกชั้นได้เลย ทั้งที่นายรู้ว่าชั้นก็ ไม่ชอบ”ฮยอกแจขึ้นเสียงใส่บ้าง ในเมื่อไม่ได้คิดว่าที่ตัวเองทำมันผิด
“มัน...คนละเรื่อง”แทบจะเถียงไม่ออกอีกครั้ง...รู้ดีว่าคนผิดเต็มประตูคือตัวเอง แต่มีหรือที่คนอย่าง คิม คิบอมจะยอมง่ายๆ
“หึ...ก็ได้ คนละเรื่องก็ได้คิบอม”จิกตามองคนรักอย่างกับโกรธเกลียดกันมาแสนนาน
“แล้วเข้ามามีอะไร”ร่างสูงเปลี่ยนเรื่องหนี
“ก็แค่อยากจะรู้...ว่าพักนี้นายเป็นอะไร ถึงได้หนีหน้ากันนัก”ร่างโปร่งซึ่งเหมือนจะมีความกล้าขึ้นมากแล้วถามเรื่องที่คาใจออกมา
“เปล่าหนิ”ตอบเสียงอ่อย พร้อมกับเสหน้าหนีคนรักไป
“เปล่าแล้วทำไมถึงหลบตาล่ะ...เบื่อกันแล้วใช่ไหม๊”ถามตรงๆ เหมือนกับว่าโดนพี่ชายคนสวยที่ยืนรออยู่หน้าห้องสิง
“ใช่ เลิกเซ้าซี้ซักที”หันมาตอบตรงๆ เช่นกัน
“ได้ ... แล้วอย่ามาว่ากันทีหลังแล้วกันคิบอม”ร่างโปร่งกระแทกเสียงใส่อย่างเหลืออด ...ในเมื่อยอมรับมาตรงๆ มีหรอที่ฮยอกแจคนนี้จะใจแคบรับไม่ได้
“ฮยอกแจ”
“มีอะไร...เรายังไม่ได้เลิกกันหรอกน่า มันเร็วเกินไป”เจ้าของชื่อเรียกเมื่อครู่หันหลังกลับมาตอบเสียงเรียบ พลางยิ้มแบบก๊อปปี้มาจากน้องเล็กให้ที่นึง แล้วก้าวขาออกไป
ใครว่านางเอกต้องเอาแต่ฟูมฟาย แล้วรอให้คนมาปลอบใจ ที่แน่ๆ นางเอกคนนั้นไม่ใช่ลี ฮยอกแจแน่นอน!
- - - - - - - - - - -
หลังจากไลฟ์ซึ่งเป็นงานเดียวของวันจบลง สมาชิกชาวลิงทั้งหลายก็วิ่งขึ้นรถตู้ของบริษัททันที โดยที่มีที่นั่งข้างๆ ร่างโปร่งถูกเว้นไว้ให้คนคนนึงที่มักจะขอนั่งตรงที่ข้างๆ นี่ทุกครั้ง....
“ทงเฮ มานั่งตรงนี้ก็ได้”ฮยอกแจเรียกเพื่อนรักที่กำลังมองหาที่นั่งอยู่ตรงประตูรถ
“ไม่เอาอ่ะ...เดี๊ยวไอ้เด็กหยีนั่นก็จะมาขอนั่ง”ทงเฮเบ้ปากใส่เพื่อนพองามก่อนจะกวาดสายตาต่อไป
“งั้นซีวอนนายมานั่งนี่ได้”ร้องเรียกน้องชายผู้ได้ชื่อว่าเป็นเจนเทิลแมนสุดๆของวงมานั่งด้วย พลางหันไปสบตาพี่ชายชาวจีนอย่างขออนุญาต
“ได้ครับ”คุณชายรับคำ ก่อนจะเข้ามานั่งลงข้างๆคนตัวบาง
“แล้วชั้นจะนั่งไหนล่ะ”คิบอมซึ่งได้ขึ้นรถเป็นคนสุดท้ายพูดเสียงเรียบ ทั้งสายตานิ่งๆ ยังจ้องมาที่ร่างโปร่งที่เอนหัวลงมาพิงไหล่เพื่อนรักของเค้าแล้ว
“ซีวอน...กูจะนั่งตรงนั้น”ชี้มือไปตรงที่ที่เพื่อนนั่งอยู่อย่าเอาแต่ใจ
“งั้นมึงก็บอกแฟนมึงให้เอาหัวออกจากไหล่กูสิ กูลุกไม่ได้หรอก”ซีวอนว่าพร้อมทำหน้ากวนอวัยวะเบื้องล่างใส่....ตอนนี้ใครๆ ก็หมั่นไส้คิบอมกันทั้งนั้น
“ฮยอกแจ”เรียกชื่อคนรักเสียงเขียว
“จะนอน ไม่ต้องเรียก”พูดก็ขยับกระแซะซีวอนเข้าไปอีก คิบอมหน้าขึ้นสีทันทีเมื่อเป็นที่คนรักทำ...
“เฮ้ย ..คิบอม จะขึ้นมะ”ฮีชอลขยับที่นั่งเข้าไปอีกนิด พร้อมเรียกน้องชายที่ตัวเองแสนจะหมั่นไส้ให้ขึ้นรถมา
ฮยอกแจหลับตานิ่ง หัวสวยมุดเข้าไปที่ไหล่ของน้องที่นั่งข้างอย่างกับจะเข้าไปข้างในซะให้ได้
“ฮยอกแจ... ตื่นได้แล้ว ถึงสถานีแล้ว”ลีดเดอร์ปลุกเมื่อรถตู้เคลื่อนที่มาถึง
“ฮ้าววววว ถึงแล้วหรอครับ... แล้วเจอกันนะทุกคน บ๊ายบาย ซีวอน”หันมาทำตาหวานใส่ชายหนุ่มรุ่นน้อง ก่อนจะวิ่งตัวปลิวตามพี่ใหญ่ของวงไป...
ส่วนทุกคนในรถก็หันไปมองที่ซีวอนที่นั่งยิ้มอยู่คนเดียวอย่างไม่เข้าใจ สลับไปกับหน้าชาวต่างชาติคนเดียวของวง และคิบอมที่ดูจะจ้องหน้าซีวอนไม่วางตามาตั้งแต่ก้าวขึ้นรถ
“นายกับฮยอกดูสนิทกันมากๆเลยนะ”ทงเฮพูดกุกกัก
“ก็ตั้งนานแล้วนี่”หันมาตอบยิ้มๆ
“ตอนนี้วอนฮยอกมันแรง ทั้งจินตนาการของแฟนคลับ ทั้งเรื่องจริง”คนสวยที่ตอนนี้อายุมากที่สุดในวงพูดอย่างไม่สนใจอะไร โดยมีฮันเกิงนั่งยิ้มและพยักหน้าสนับสนุนอยู่
“นี่ก็รอให้แฟนฮยอกแจมาบอกเลิกอยู่ เลิกกันเมื่อไหร่ก็ว่าจะเสียบ”ซีวอนว่าพลางปรายหางตามองคิบอมที่มีชินดงและฮีชอลนั่งประกบอยู่
“มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก”ตะโกนใส่เสียงขรม
“อาจจะง่ายเพราะว่าชั้นเป็นเจนเทิลแมนนี่แหละว่ะ คิบอม”ซีวอนต่อคำอย่างไม่ยอมแพ้
“พอได้แล้วสองคนนี้ จะทะเลาะเอาโล่กันไงวะ”คังอินตะโกนมาจากด้านหน้าสุด ก่อนจะหันไปฟัดน้องสุดท้องของวงต่อ
ไม่นานหลังจากที่ภายในรถเงียบลง สมาชิกทั้งสิบเอ็ดชีวิตก็มาถึงที่พักโดยสวัสดิภาพ โดยที่ต่างตระกรองกันมาเป็นคู่ๆ ไม่ก็เดินคุยกัน เหลือแต่เจ้าชายสโนว์ไวท์???? ที่เดินตามมาเป็นคนสุดท้ายพร้อมกับหน้าหงิกๆ
“ซองมิน ฮยอกแจนี่ดูยิ้มได้เหมือนเก่าแล้วเนอะ”ทงเฮพูดกับคนรักที่กำลังนึกถึงพายฟักทองอยู่
“ใช่ รอยยิ้มโชว์เหงือก ของมัน 555”ร่างเล็กตัวเราะออกมา
“นั่นสิ เพราะซีวอนแน่ๆ เลย”ทงเฮที่เหมือนว่าไม่ได้จะสนใจว่ามีน้องเกือบจะเล็กที่สุดของวงทั้งยังเป็นแฟนของคนที่เค้ากำลังกล่าวถึงเดินตามมา
“อิอิ”ซองมินหัวเราะน่ารัก ก่อนที่คู่รักตัวเล็กจะพากันเข้าครัวกันไป...
ร่างสูงได้ยินทุกคำที่รุ่นพี่เพื่อนของคนรักพูดทุกคำ แต่ทำได้เพียงฟังเงียบๆ ก่อนที่จะมีโทรศัพท์เข้ามา
‘แชฮยอน’
มือหนากดรับโดยไม่ต้องคิด ก่อนจะกรอกเสียงหวานออดอ้อนใส่ปลายสายอย่างไม่กรงใจว่าจะมีใครมาได้ยิน... แน่ล่ะ อย่างคิม คิบอม จะไปแคร์ใครเป็น
“ครับ”
‘ทำอะไรอยู่ ว่างไหม๊’ทำเสียงดัดจริตเต็มที่ใส่ นี่ถ้านั่งอยู่ข้าๆ ก็คงเห็นคุณเธอนั่งม้วนผมไปมา
“สำหรับแชฮยอนว่างอยู่แล้วล่ะครับ ว่าแต่แชฮยอนมีอะไร”สุภาพซะจนน่าหมั่นไส้
‘แชฮยอนจะต้องไปงานการกุศลอ่ะ แล้วพอดีว่าไม่มีชุดใส่ เลยว่าจะชวนคิบอมไปซื้อด้วยกัน ได้ไหม๊’ถามที่ท้ายประโยคทั้งดัดเสียงเพิ่มจริตเข้าไปอีก
“ได้สิ”ตอบแบบไม่ต้องคิด ก็พรุ่งนี้มันวันว่างอยู่แล้ว ไม่ต้องชวนเค้าก็จะชวนไปเที่ยวแน่นอน
‘เย้ คิบอมน่ารักจังเลย’
“น่ารักเท่าเมื่อคืนไหม๊ล่ะ”คำพูดชวนนึกไกลถูกถ่ายทอดออกมาจากเสียงทุ้มหนัก
‘บ้า ไม่คุยด้วยแล้ว พรุ่งนี้ที่เดิมนะ’แชฮยอนว่า ก่อนจะกดตัดสายไป
คิบอมกระตุกยิ้มเลวออกมา พลางยัดโทรศัพท์มือถือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ขายาวเดินฉับเข้าห้อง โดยไม่ทันได้สังเกตว่ามีใครบางคนยืนอยู่ข้างหลัง พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างเหนือชั้น....
- - - - - - - - -- --
ร่างโปร่งหลังจากที่อาบน้ำเสร็จ มือบางก็ว้าผ้าขนหนูผืนเล็กมาวางไว้บนผมที่ชุ่มไปด้วยหยดน้ำ ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าของตัวเอง แล้วเลือกชุดที่ดูดีพอที่จะออกไปข้างนอกได้... ใช่เค้ากำลังจะออกไปข้างนอก กับซีวอน
ก๊อก ๆ ......เสียงกำปั้นเล็กๆ ของเพื่อนรักทุบลงมาที่ประตูห้องไม่ดังมากนัก แต่เพียงพอที่จะทำให้คนในห้องนี้ได้ยินชัดเจน
“ใครอ่ะ”ร้องถามออกไป
“ซองมินเอง ฮยอกแจ ซีวอนมารอแล้ว เร็วๆนะ”คนตัวเล็กในชุดกระต่ายที่เหมือนกับชุดของมิกกี้ ยูชอนในเพลงบอลลูนร้องบอกเพื่อน ก่อนจะวิ่งดุ๊กๆ ไปหาคนรักที่แต่งตัวเป็นเสือเหมือนกับยูโนวนเพลงเดียวกัน ดูก็รู้ว่าไปยืมเค้ามาใส่เล่นกัน -*-
ไม่นานหลังจากนั้น ร่างโปร่งในเสื้อแขนยาวคอตั้ง กับกางเกงยีนสีเข้มมีลายรูปดาวเท่ๆ และไม่ลืมที่จะจัดเซ็ทผมให้เข้าทรงสวย ก็เดินมาหาคนที่นั่งอ่านนิตยสารรออยู่
“รอนานไหม๊”เอ่ยถามขึ้น
“ไม่หรอก วันนี้แต่งตัวน่ารักเชียว”ซีวอนชมเปราะ
“เหอะ ไม่....เอ่อ ไม่หรอก”ฮยอกแจอึกอัก
“ไปเถอะ”ว่าแล้วพ่อหนุ่มรุ่นน้องก็ฉวยมือพี่ชายหน้าละม้ายคล้ายไก่มาจับไว้หลวมๆ แล้วก็ออกไป
--------
ฮยอกแจกับซีวอนเดินเข้าออกร้านรวงต่างๆ แทบทั่วห้างดัง ก่อนที่จะเหลือบไปเห็นคิบอมกับหญิงสาวน่าตาน่ารักในร้านอาหารจีน ที่กำลังผลัดกันป้อน ผลัดกันตักอาหารให้กันอย่างกระหนุงกระหนิง ...และถ้าเป็นนางเอกนิยายทั่วไปก็คงจะแอบไปร้องไห้เงียบๆ หรือเข้าไปอาละวาดใส่ แต่นี่คือ ลี ฮยอกแจ...
ซีวอนโดนดึงมือเข้าไปในร้านตรงกันข้ามกับร้านนั้นทันที ร่างโปร่งก็ช่างเลือกที่นัก เลือกที่ได้ตรงกับคนรักและหญิงสาว แม้ว่าจะคนละร้านคนละฝั่ง แต่ก็เหมือนกับแค่มีกระจกใสๆ กั้นเท่านั้นเอง
เมื่อเข้าไปในร้าน ฮยอกแจก็สั่งอาหารทันที และไม่มีทีท่าว่าจะสนใจคนรักที่นั่งกินข้าวกับหญิงที่ไหนไม่รู้อย่างหวานชื่น ย้ำว่าไม่เลยแม้แต่จะปรายหางตามอง
“ซีวอน...”เสียงหวาน พลางตักกุ้งตัวโตใส่จานเจ้าของชื่อเมื่อครู่
“ครับ ..ขอบคุณนะครับ”ยิ้มหวานกลับไปให้ พลางส่งสายตาเจ้าชู้ใส่
“อ๊ะ ปากนายเลอะนี่”พูดจบมือเรียวก็หยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดปากให้หนุ่มรุ่นน้องอย่างถนอม ก่อนจะยกยิ้มร้าย
น้อยๆ ออกมา.....
ไม่ถึงนาทีหลังจากนั้น ร่างสูงที่อยู่ร้านฝั่งตรงข้ามก็มาปรากฏตัวที่โต๊ะของฮยอกแจและซีวอน พร้อมหญิงสาวที่ดูจะไม่เข้าใจนักกับที่ร่างสูงสุดหล่อของตัวเองที่อยู่ดีๆ วางเงินสดแปะไว้ที่โต๊ะปึกใหญ่แล้วเดินข้ามฝั่งมาหาเพื่อนในวงแบบนี้
“ฮยอกแจ มาทำอะไรที่นี่”มาถึงร่างสูงก็ถามเสียงเขียว
“เดท”ตอบสั้นๆ โดยไม่หันไปมองหน้าคนรัก พลางตักสปาเก็ตตี้ในจานของซีวอนมากิน
“หันมาคุยให้ดีๆ มาเดทหมายความว่าไง”คิบอมเริ่มเสียงดังขึ้น จนหญิงสาวที่เกาะแขนแน่นอย่างกับปลิงต้องกระตุกแขนเสื้อเตือน
“ซื้อของกินข้าวเหมือนที่นายกับคุณผู้หญิงนี่ทำไง เอ.....แต่จะว่าไปก็ไม่เหมือนอย่างนึงนะคิบอม”ร่างโปร่งทำเสียงล้อๆ แล้วยิ้มกวนให้
“อะไรที่ไม่เหมือน”ไม่ใช่คิบอมเป็นคนถามแต่อย่างใด แต่เป็นร่างเพรียวระหงของแชฮยอนที่ร้องถามออกมาเสียงแหลม
“ก็ของชั้นไม่ได้จบที่เตียงเหมือนเธอกะคิบอมไง”กดยิ้มลึกอย่างร้ายกาจ ร่างโปร่งจ้องตากับหญิงสาวอย่างไม่ยอมแพ้ ก่อนที่จะ.....
เพี๊ยะ
มือหนากระแทกไปที่ใบหน้าขาวเต็มแรง รอยนิ้วมือใหญ่ทั้งห้าปรากฏชัดเป็นแถบรอยนิ้วอย่างชัดเจน
“พูดพอรึยัง”ร่างสูงตะคอกใส่เจ้าของใบหน้าเมื่อครู่เสียงดังอย่างเหลืออด
“ทำไม มันไม่จริงรึไงล่ะ ได้กันกี่ครั้งแล้วล่ะ ถึงได้ออกโรงปกป้องกันขนาดนี้ แคร์มากรักมากก็เลิกกับชั้นแล้วไปคบกะแม่นี่ให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยสิ”ฮยอกแจสะบัดใบหน้าที่หันไปตามแรงตบเมื่อครู่ขึ้นมาพูด ใส่หน้าคนรักอย่างเหลืออด แล้ววิ่งกระแทกไหล่ของคิบอมออกไปจากร้าน
“มึงทำเกินไป”ซีวอนชี้หน้าเพื่อนรักอย่างเคืองๆ ก่อนจะวางเงินสดเอาไว้ แล้ววิ่งตามคนที่มาด้วยออกไปอีกคน....
คิดได้รึยัง ... รู้รึยัง ...ว่าอะไร สำคัญที่สุด...........................................
- -
ความคิดเห็น