STOP! เลือกได้ยัง? ... ไอ้ตัวร้าย [YAOI]

ลำดับตอนที่ #28 : #22# เพื่อใคร [100%]

 

 

 

                 ผมกับไอ้ซันนั่งมองคนคู่นั้นอยู่ห่างๆ ไอ้ญี่ปุ่นตกร่องจ้องไปที่พวกนั้นเขม็งอย่างตังอกตั้งใจ จนผมอดไม่ได้ที่จะถามมัน...



”มึงยังไม่ลืมเขา?”มันชะงักไปนิดนึงแล้วหันมาสบตาผมตรงๆ แล้วส่ายหัว

“แล้วแต่มึง..อย่าลืมแล้วกันว่ามึงยังมีจูนอยู่อีกคน”ผมว่า ก่อนที่มันจะหยิบแก้วมูลาเต้มาดูดไปสองจ๊วบ

“มึงคิดมากว่ะ..กูทำเพื่อมึงเหอะจับตามองให้ไง”ผมพยักหน้ารับมันไปส่งๆ แล้วหันกลับไปมองภาพคนคู่นั้นที่นั่งหวานใส่กันราวกับไม่กลัวว่าผมหรือใครจะมาเห็น

 

 

หรือว่ากูดูยอมมันมากไป...

 

 

                 ไอ้ซันยื่นมือสากๆ (?) ของมันมาหยิบเอาโทรศัพท์มือถือของผมที่วางอยู่บนโต๊ะมากดอะไรไปมาเหมือนกับพิมพ์ข้อความ ก่อนจะวางมันลงที่เดิม โดยที่มีผมมองหน้ามันงงๆ

 

“ทำเชี่ยไรวะ”ว่าพลางหยิบโทรศัพท์มากดดูไปเรื่อยๆ เพื่อหาสิ่งที่มันทำ

 “ส่งข้อความ..”ผมขมวดคิ้วฉับ นิ้วก็กดรัวไปที่ข้อความ ก่อนจะเจอกับคำถามที่ไอ้ซันส่งไป

 

 

To: Jing

 

WHERE R U?

Miz na kub tee ruk

 

 

 

“แสรดดดดด ส่งบ้าไรของมึงเนี่ย เลี่ยนมาก”ผมด่ามัน ไอ้ซันยิ้มรับคำด่าอย่างเต็มใจ ก่อนจะสะกิดให้ผมหันไปมองไอจิงกับหมิว

“มึงคอยดูว่าไอ้จิงจะส่งกลับมาว่าไง”

 

 

                 ผมเหลือบไปมองคนรักที่มากับหญิงสาวที่นั่งอยู่ในร้านเดียวกัน แต่อยู่คนละมุมน้อยๆ ไอ้จิงหยิบมือถือขึ้นมากดอ่านข้อความแล้วทำหน้านิ่งๆ ก่อนจะส่งข้อความกลับมาให้ผมในเวลาไม่นานจากนั้น โดยที่หมิวหรือพี่ตานั่งอ่านนิตยสารอยู่อย่างไม่สนใจ

 

 

From:Jing

 

 

อยู่คอนโด

 

คิดถึงเหมือนกันแต่นิยายรัดตัวมาก

 

^^

 

 

 

“คอนโด....”ไอ้ซันพพูดขึ้นมาเบาๆ แล้วเขย่า(?)หน้าไปมา ผมมองตัวหนังสือทุกตัวแล้วพยายามสะกดคำมันอย่างถี่ถ้วนและตีความหมายใหม่ให้ถ่อแท้ แต่นั่นก็เหมือนับย้ำให้รู้ ว่าความหมายมันก็มีเพียงแค่นั้นจริงๆ

 

 

 

โกหก?....อีกแล้ว

 

 

“มึงได้ของที่จะซื้อรึยัง...กูอยากกลับแล้ว”ผมพุดขึ้นมา แล้วเก็บเครื่องมือสื่อสารนั้นใส่กระเป๋ากางเกงไว้

 

                 ในหัวคิดย้อนกลับไปถึงวันนั้น วันที่กลับมาพูดคุยกัน โดยที่ผมไม่ได้ตั้งงข้อแม้อะไรไว้..ยินยอมเองทุกอย่างให้มันมีคนอื่นได้ ยอมให้มีโดยไม่มีอะไรประกันว่าผมจะไม่เจ็บปวด

 

 

“เดี๋ยวกูไปไรท์ที่บ้านมึงเอาก็ได้..”ไอ้ซันว่า ก่อนที่เราสองคนจะออกมาจากที่นั่น

 

 

........

 

 

                 ผมหอบเอาแลปทอปมาที่คณะในในเช้าวันใหม่ ความจริงแล้ววันนี้มีเรียนแค่วิชาเดียวเท่านั้นและเป็นวิชาที่ผมหยุดก็ได้...แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับการที่จะได้มานั่งดูว่าคนที่ผมรักจะโกหกกันว่าอะไรอีก

 

“ขยันเชียวมึง”ไอ้มิ้นที่เพิ่งมาถึงร้องทักเรียบๆ ผมหันไปยักคิ้วให้มันทีนึงแล้วกลับมาสนใจที่ตัวนิยายต่อ

“แล้วมึงเขียนไปถึงไหนละ”ผมถามมันไป ไอ้มิ้นเลิกคิ้วนิดๆ แล้วยิ้มตอบกลับมา

“ก็ใกล้จบแล้วมั๊ง ไม่รุ้สิ”มันว่าเศร้าๆ ก่อนจะขยับแว่นให้กระชับขึ้น ผมเอื้อมมือไปดึงแว่นที่มันสวมอยู่ออกช้าๆ

 

                 ไอ้มิ้นเป็นคนตาสวย แต่สีดูไม่ค่อยธรรมชาตินักเพราะมันคงจะใส่คอนแท็กซ์สีดำทับตาสีฟ้าที่ผมเคยเห็นไว้ รูปคิ้วรับกับโครงหน้า ปากและจมูก จะทำให้หน้ามันดูแปลกๆ ก็เพราะทรงผมประหลาดๆ เยิ้มๆ ที่พ่อคุณเหมือนเอาสีดำมาทาไว้อย่างนั้น

“จ้องกูแบบนี้ คิดไรกะกูป่าว”มันว่า ผมยิ้มขำๆ แล้วยื่นแว่นคืนให้ ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นไอ้จิงกับเบลที่ยืนอยู่ไม่ห่างจากตรงนั้น... 

“โฮย จะแดกกันเองหรอมึง”ไอ้จิงว่าทีเล่นทีจริง พร้อมกับรอยยิ้มและสายตาแปลกๆ ที่ส่งมาให้ ผมหลบสายตามัน หันกลับมาสนใจจอตรงหน้า

“พูดบ้าๆ กูไม่ชอบคิงคอง”ไอ้มิ้นพูดขำๆ ก่อนที่มันจะชะงักกึก แล้วเงียบไป ผมเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งก็เจอกับไอ้คุณชายลูฟี่ที่เดินหน้าบานเป็นจานดาวเทียมทรูวิชั่น

“อารมณ์ดีเชียว..มีนัดกับวินนี่รีไง”เบลทักก่อนที่จู่ๆ ไอ้มิ้นจะลุกพรวดเดินไปทางตึกบัญชีของกิ๊กมันโดยมีผมมองตามไป...

“เอ่อ..เปล่า”มันว่าเกรงๆ หน้าที่สดใสดูจืดลงไปแปลกๆ ผมขมวดคิ้วมองหน้ามัน

 

“พอดีน้องวินนี่จะกลับไปคืนดีกับแฟนเก่า เราเลยเลิกกัน”



EDIT

MINT

 

            ผมกดโทรหามุ้งขณะเดินไปที่คณะของเธอ ไม่นานนักที่เสียงหวานๆ จะดังขึ้นอย่างสดใสเช่นทุกครั้ง

 

“ว่าไงจ๊ะ”

“มุ้งอยู่ไหนหรอ คิดถึงจัง”ผมว่าเรียบๆ มุ้งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยตอบกลับมา

“ไอ้เชี่ยฟี่มันทำไรมิ้นอีก เราทนไม่ไหวแล้วนะ”พูดจบสายก็หลุดไป ผมรีบกดหาเบอร์เมื่อครู่อีกครั้ง ก่อนจะหันไปเห็นร่างผอมเพรียว ของคนใบหน้าขาวใสตาโตจมูกโด่งรับกันกำลังจ้ำอ้าวสวนทางไปกับผม

 

“มุ้ง!”ผมร้องเรียก ก่อนจะดึงแขนเล็กของมุ้งเอาไว้

“ปล่อยมุ้งนะมิ้น มุ้งจะไม่มีวันยอมให้ไอ้ฟี่มันทำร้ายน้องชายของมุ้งอีกแล้ว!”มุ้งตวาดใส่เสียงแข็ง

“มิ้นขอนะมุ้ง ขอเถอะนะ มันกำลังจะจบแล้ว จะจบแล้วจริงๆ มิ้นผูกมัน มิ้นจะแก้มันเอง”ผมขอร้องเสียงแผ่วเบา มุ้งมีทีท่าคลายลงบ้างเล็กน้อย ก่อนที่จะผลักผมออกห่างตัว

“มุ้งขอให้มันจบจริงๆ เหอะ มุ้งไม่อยากเห็นมิ้นโทรมาแล้วร้องไห้ทุกวัน ไม่อยากได้ยินว่าน้องชายของตัวเองโดนทำร้ายอะไรมา โดยที่ตัวมุ้งเองปกป้องมิ้นไม่ได้....มิ้น ถ้ามันหนักเกินไปก็มาอยู่กับมุ้งนะ ไม่ก็ไปอยู่กับพี่มิ้วนะมิ้น”มุ้งว่าพร้อมกับสายตาอ้อนวอน ผมกัดปากตัวเองเบาๆ อย่างครุ่นคิด บางที...มิ้นน่าจะหายไป ให้มันเหลือแค่ ปริ๊น

 

 

 

 

------------------*

 

TOP

 

 

                ผมเดินเข้าห้องเรียนตามปรกติ โดยมีไอ้ซันที่วันนี้มันดูมีท่าทีแปลกๆ ไปกับจิงเดินตามหลังมา เราทั้งกลุ่มเดินไปที่ที่นั่งประจำที่มีหลังของใครคนนึงนั่งอยู่แล้ว ก่อนที่คนคนนั้นจะหันมาเอ่ยปากทักทายอย่างอารมณ์ดี

 

“หวัดดี มิ้นมันติดธุระด่วนที่บ้านเราเลยมานั่งเล็กเชอร์แทนมัน ขอนั่งด้วยคนนะ”เสียงที่ฟังดูสดใสกับดวงตาสีฟ้าว่างที่ส่งมาพร้อมรอยยิ้มร้องบอก พวกผมพยักหน้ารับงงๆ ก่อนที่เราจะนั่งลงตามที่ที่เคยนั่งกันบ่อยๆ

“มิ้นมันมีธุระอะไรหรอครับปริ๊น”ไอ้ฟี่เอ่ยถามอย่างสุภาพ ตามันจ้องไอ้คุณปริ๊นเหมือนกับจะกลืนลงไปทั้งตัว

“ไม่รู้สิ...เราไม่ได้ถาม”ตอบเรียบๆ พร้อมกับยกมือขึ้นมาปัดผมสีน้ำตาลของตัวเองที่ลงมาปรกหน้าออก ดูยังไงก็ไม่เข้าใจว่ามันสามารถไปหาร้านล้างหัวที่ไหนได้เร็วขนาดนี้ เรียกว่าเปลี่ยนลุคกันไม่ถึงครึ่งชั่วโมงกันเลย

“คงธุระที่บ้านจนๆ ของมันนั่นแหละ”ไอ้ฟี่พูดเบาๆ ผมแอบเห็นปริ๊นปรายตาไปมองมันอย่างตัดพ้อ ก่อนจะหันมาทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

............................... กูว่ามึงเหมาะไปเรียนนิเทศมากกว่าอักษรนะครับเพื่อน……………

 

 

“จ้องปริ๊นไม่วางตาเลยนะไอ้ท็อป”ซันแซวเบาๆ แต่มันก็ดังพอจะทำให้คนที่นั่งอยู่ข้างหน้าผมหันมามองได้

“กูเป็นเกย์...เห็นคนในเสป็กก็ต้องมองสิมึง”ผมรับมุก หลังจากที่ไอ้ซันขยิบจนตาแทบหลุดมาให้

“แต่แย่หน่อยนะ..รุ้สึกว่าไอ้ฟี่จะจองแล้ว”จิงหันมาพูดเรียบๆ ผมยิ้มกว้างแล้วตอบมันไปเบาๆ

 

“พอดีว่าไม่ได้เล็งไว้แค่ปริ๊น...กูเล็งไอ้มิ้นไว้ด้วยว่ะจิง”

 

 

 

 

                ก่อนที่เราจะพูดอะไรกันต่อ อาจารย์คนสวย(?)กับตำราเล่มยักษ์ก็เดินเข้ามาทำให้บรรยากาศในห้องเงียบลง ก่อนจะเริ่มสามชั่วโมงแห่งความทรมาน!

 

 

 

“มึงจะกลับเลยป่าววะท็อป”จูนเอ่ยถามหลังจากที่พวกเราเคลื่อนพลออกมาจากห้องเรียนแล้ว ผมหันไปมองหน้าหญิงสาวใต้เครื่องสำอางบางๆ ใสๆ แล้วขมวดคิ้วนิดนึง

“ทำไมหรอ”

“กูถามเฉยๆ ถ้ากลับเลยจะได้ขอติดรถไปด้วย”จูนว่า พลางหันเอาชีทที่ไปเอามาให้พวกผมยื่นให้ไอ้ซันที่ยืนหาวอยู่ข้างๆ

“กลับเลย...”

“มันยังไม่กลับหรอจูน พอดีมันมีธุระต้องคุยกับกู”ไอ้จิงขัดขึ้น ก่อนจะกอดคอผมเดินไปจากตรงนั้น ..

 

 

                ผมโดนลากไปจนสุดอาคารเรียน จุดที่ไม่ค่อยมีคนผ่าน ไอ้จิงปล่อยผมแล้วยืนจ้องหน้าแบบไม่สบอารมณ์ ริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนเม้มแน่นเหมือนกำลังโกรธ ก่อนจะพูดกับผมเบาๆ

”มึงชอบไอ้มิ้นหรอ”

“หืมม์? ถามอะไรของมึง เพื่อนกัน”ผมว่า จิงเดินเข้ามาใกล้อีกนิดนึงก่อนจะจ้องตาผมอย่างอยากรู้

“แล้วที่มึงพูดในห้องเรียนล่ะ”มันถามเสียงดุ

“พูดเล่น”ผมว่าเซ็งๆ

“แล้วไป! อย่าให้กุรู้นะว่ามึงมีคนอื่น”จิงว่าพร้อมกับหันตัวกลับไป

“อย่าคิดว่าคนอื่นเค้าจะเป็นเหมือนมึงสิจิง กูชื่อท็อป...ไม่ใช่จิง”ว่าจบผมก็เดินผ่านมันออกมาจากตรงนั้น ก่อนที่เสียงของคนรักของผมจะร้องเรียกชื่อผมดังมาจากที่เดิม.....

 

 

............................ผมคงไม่ผิด ที่พูดแบบนั้นใช่ไหมครับ.................................

 

                เดินมาจนเกือบจะถึงรถ มือบางเรียวของใครคนหนึ่งก็เอื้อมมาจับไหล่ของผมไว้ ผมหันไปตามเจ้าของมือนั้น..ก่อนจะเจอกับ

 

“หมิว”

 

--------------------*

 

            ที่ร้านเบเกอร์รี่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยนัก ผมมองไปห้าสวยหวานของผู้หญิงตรงหน้าอย่างพิจารณา คิ้วโก่งดำสนิท ตากลมสวยกำลังพอดี จมูกรั้นนิดๆ ปากอิ่มสีชมพูอ่อนๆ ใสๆ ผิวขาวละเอียด....สวยไม่มีที่ติ

 

“นายคงจะรู้จักว่าฉันเป็นใครใช่ไหม๊”เธอพูดเสียงเรียบ พลางกอดอกเอนหลังไปพิงพนัก

“รู้...ครับ”ผมตอบสุภาพ แล้วละสายตาออกไปนอกหน้าต่างร้าน

“ตรงๆละกัน ขอจิงให้ฉัน นายไม่เหมาะกับเขาหรอก”เธอว่าราวกับขอยืมแผ่น PHOTOSHOP CS3 ไปไรท์ ผมอมยิ้มก่อนจะเค้นหัวเราะในลำคอเบาๆ

“ของจิง? บอกตรงๆ นะว่าผมหน่ะรู้จักคุณที่ว่าคุณชื่อหมิว แต่ไม่รู้หรอกว่าคบกับจิงในฐานะอะไร แบบไหน แต่ถ้าถามผม ผมคิดว่าคุณเป็นกิ๊กนะ แล้วคุณก็กำลังคิดจะแย่งแฟนของผมโดยการมาขอกันโต้งๆ เอิ่ม.... ยังไงล่ะ พอดีผมก็สุภาพบุรุษพอที่จะไม่ด่าผู้หญิงว่าหน้าด้านซะด้วยสิครับ”ผมว่า พร้อมกับส่งยิ้มให้เธออย่างยินดี ยินดีที่จะฟังเสียงด่ากลับ ยินดีที่จะฟังคำพูดเชือดเฉือนของเธอ

“นี่นาย...เอาเถอะคุณท็อป ในเมื่อขอกันดีๆ แล้วไม่ยอมง่ายๆ คอยดูแล้วกันว่าความรักโง่ๆ ของนาย มันจะชนะความสวยแล้วก็เป็นผู้หญิงแท้ๆ ของฉันได้!”ว่าจบเอก็เดินกระแทกเท้าออกไปจากตรงนั้น พร้อมด้วยแววตาที่แสนจะอาฆาต

 

 

“ครับ ผมเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าพอถึงเวลาจริงๆ จิงมันจะรักผมเหมือนที่ปากพูดไหม๊”


++++++++++++++++++++ 2 b con +++++++++++++++++++++++

taLk* ยอมรับผิดทุกข้อกล่าวหา T^T

อย่ากระทืบเค้าเลย เค้ากลัวแย้ววววว  รักคนอ่านนะครับ ^^