คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : #20# แค่อีกคน
แค่อีกคน Ost.อภิมหึมามหาเศษฐี - ปราโมทย์
ผม(ซัน)ยังคงนั่งจิบไปคุยไปกับจูนตามประสาคนที่เป็นทั้งแฟนและเพื่อนกัน จนกระทั้งเพลงในผับเริ่มเปลี่ยนมาเป็นการเล่นสดจากวงประจำแทน
“เห็นแล้วอยากเล่นมั่งว่ะ”ไอ้ท็อปพูดขึ้น
“จะเล่นก็ได้อยู่มั๊ง...แต่คนร้องเนี่ย จะไหวไหม๊”พี่มิ้วว่า พลางเหลือบลงไปมองไอ้เชี่ยมิ้นที่แทบจะเอาหัวมุดเข้าไปอยู่ในรูหูพี่มิ้วแล้ว
“มิ้น..ไอ้มิ้น”ไอ้จิงสะกิดเรียก ไอ้มินปรือตามองพวกผมแล้วยิ้มหวาน ก่อนจะฉวยแก้วเหล้าของไอ้ฟี่ไปกระดกรวดจนหมด
“มีไรวะ”ไอ้มิ้นที่ตอบมาเสียงเหมือนคนไม่เมาถาม พลางซบลงไปที่อกพี่มิ้วอีกครั้ง พวกผมส่ายหัวระอา ก่อนจะหันกลับไปสนใจที่วงนั้น ...
Rrr
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์เชยบรรลัยของไอ้ท็อปดังขึ้น ก่อนที่เจ้าของมันจะหยิบขึ้นมากดรับ ดีที่วงดนตรีไม่ได้เล่นเพลงหนักๆ จึงไม่ได้รบกวนการคุยมากนัก
“ไอ้เอิ๊ก?”ไอ้ท็อบทวนคำเบาๆ วินนี่หันมามองพี่ชายตัวเองเชิงถาม
“ไม่หนิพี่เอิง...เฮ้ย...ท็อปออกมากะเพื่อน แล้วก็วินนี่ ร้านนี้ไอ้เอิ๊กเข้าไม่ได้ด้วย”ไอ้ท็อปพูดต่อ
“.......................”
“แล้วโทรไปถามเพื่อนมันยัง”
“.........................”
“ไม่มีเบอร์หรอ...เออ วันก่อนมันยืมโทรศัพท์ท็อปไปโทรอยู่ เด๋วหาก่อนนะ เหมือนมันจะเมมไว้ด้วย”ไอ้ท็อปพูดตอบ แล้วเอามือถือมากดดูเบอร์
“มีไรพี่ท็อป”วินนี่เอ่ยถาม ไอ้ท็อปหันมามองหน้าน้องมันแวบนึงก่อนจะหันสายตากลับไปที่เดิม
“ไอ้เอิ๊กมันหายหัวไป ไม่โทรบอกว่าไปไหน โทรไปก็ปิดเครื่อง พี่เอิงเลยถามว่ามากะเราสองคนรึป่าว”มันตอบน้องสาวมัน ซึ่งตอนนั้นเหมือนจะมีเพียงผม ไอ้จิง จูน แล้วก้วินนี่เท่านั้นที่สนใจเรื่องนี้
“อ่า..พี่เอิง เพื่อนมันชื่อ มิกซ์ รึเปล่า”ไอ้ท็อปถามพี่มันกลับไป
“เอ่อ..เบอร์ 08x-xxxxxxx”ว่าจบไอ้ท็อปก็วางสายพี่มันไป แต่หน้ามันยังคงเครียดอยู่ไม่น้อย
“น้องไม่เป็นไรหรอกน่า”ไอ้จิงปลอบแหนมัน พลางตบบ่าเบาๆ ไอ้ท็อปดูคลายกังวลไปบ้าง ก่อนจะหันไปคุยกับวินนี่
ไม่นานนัก ไอ้มิ้นก็ลืมตาขึ้น ก่อนจะขยับลงจากตักพี่มิ้ว ไอ้กวางน้อยที่ไอ้ท็อปเรียกหอมแก้มแฟนมันไปทีนึง ก่อนจะกระซิบกระซาบกันเบาๆ แล้วพยักหน้าหงึกๆ ใส่กัน -*-
ความลับเยอะจริงๆ ไอ้ห่า(น)มิ้น
“กูไปห้องน้ำแปป”ไอ้มินหันมาพูด แล้วก็เดินตรงไปที่ห้องน้ำ..ตรงแบบ ตรงเด๊ะ ตรงหมือนคนไม่ได้กินเหล้า ทั้งที่มันเพิ่งจะยกเพียวไปก่อนบอกว่าจะไปห้องน้ำ...แล้วที่ไซ้พี่มิ้วนี่ไม่ได้เมา?
--------------------------------------------------------------------*
ผม(มิ้น) ก้าวฉับๆ ผ่ากลางวงใครมาบ้างไม่รู้จนมาถึงห้องน้ำ ก่อนจะควานหาโทรศัพท์มือถือออกมากดหาไอ้น้องตัวดี
“Hi พี่”ปลายสายรับเสียงกวนตรีนอย่างหนัก
“อยู่ไหน”ถามมันไปเสียงเครียด ไอ้คนที่อยู่ปลายสายเหมือนจะจับรังสีคอสมอส(?)จากผมได้ เลยตอบมาน้ำเสียงร่าเริงน้อยลงนิดนึง
“อยู่หอดิพี่มิ้น..มีไรหรอ”มันถามกลับมา ผมถอนหายใจเฮือกนึง แล้วถามต่อ
“ที่อยู่ด้วยกันตอนนี้ มีเพื่อนที่ชื่อเอิ๊กไหม๊”
“มะ..มี เมื่อกี๊พี่ชายมันก็เพิ่งโทรมาหามิกซ์”ไอ้น้องชายตัวดีตอบ ก่อนที่ผมจะพูดต่ออีกไม่กี่คำแล้ววางสายจากมัน
ผมเดินไปล้างหน้าล้างตา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองกระจก ก่อนจะพบว่าไอ้ฟี่มันยืนอยู่ข้างหลังผมด้วยหน้าตาที่ไม่เป็นมิตรสุดๆ
“มีไรวะ”ผมร้องถาม พลางหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเบาๆ
“มึงคิดจะยั่วกูหรือไง”มันเอ่ยปากถามอย่างหน้าด้านๆ ผมแสยะยิ้มมุมปากอย่างอดไม่ได้ แล้วหยิบแว่นมาสวมไว้ ก่อนจะหันไปมองหน้ามัน
“ทำไมต้องยั่ว มึงมีดีตรงไหนให้กูต้องอยากยั่วมึงฮะ ....ไอ้ฟี่....”ผมว่าเสียงเบาๆ มันคว้าไหล่ผมเข้าไปใกล้แล้วบีบอย่างแรง ก่อนจะผลักเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะกดล็อค
“เป็นเชี่ยไรเนี่ย...อยากมากมึงก็ไปลงกับแฟนมึงสิ!”ผมตะโกนใส่มันก่อนจะผลักมันออกห่าง ไอ้ฟี่นิ่งไปนิดก่อนจะยกยิ้มร้าย
“มึงหึงกูหรอ”หน้าด้าน! ผมอยากจะด่ามันด้วยคำนี้สุดๆ ถ้าเป็นคุณ คุณจะกล้าพูดแบบมันไหม๊ ...มีแฟนเป็นตัวเป็นตน แต่กลับมาว่าคนอื่นหึง ถึงกูจะหึงจริงๆ กูก็ไม่พูดหรอก!
“กูเอาเวลาที่หึงมึง...ไปโทรหามุ้งไม่ดีกว่าหรอ ไม่ก็ไปนั่งซบพี่มิ้วไรทำนองนี้”ผมกวนมันกลับ ไอ้ฟี่กำมือแน่น ก่อนจะตวัดสายตามองที่ผมอย่างโกรธๆ
“ไม่มีไรแล้ว...กูไปนะ”ผมว่า ก่อนจะปลดล็อกกลอนห้องน้ำ แล้วเดินออกมา
---------------------------------------------------------*
ผมเดินออกจากห้องน้ำของบ้านพี่มิ้วอย่างสบายๆ ในเช้าวันใหม่ มีเพียงผ้าเปิดตัวผืนใหญ่พันรอบเอวไว้ พี่มิ้งออกไปทำงานแล้วตั้งแต่ เจ็ดโมงเช้า โดยที่มีอาหารเช้าแบบที่ต้องอุ่นในไมโครเวฟวางอยู่ที่โต๊ะ ผมหยิบผ้าขนหนูเล็กๆ มาเช็ดหัวที่เปียกมากจนน้ำหยดลงพื้นอย่างเบามือ ก่อนจะหยิบชุดนักศึกษามาสวม
............................. ก่อนจะนึกสนุก หาเรื่องโดดเรียนเล่นๆ .........................
ผมเดินเข้าคณะบัญชีไปอย่างคุ้นเคย สายตาของแทบทุกคนมองมาที่ผมราวกับไม่เคยเห็น ((ทั้งที่ผมมาที่นี่บ่อยจะตาย))
“มาหาใครหรอคะ” รุ่นพี่ปี 5 ของคณะนี้เอ่ยถามเสียงหวาน ซึ่งผมจำได้ดีว่าเจ๊แกไม่ถูกกับคนที่ผมมาหาประจำ
“มุ้งมิ้ง ปี 3 ครับ”ผมหันไปตอบเสียงนุ่ม ก่อนที่เจ๊แกจะชักสีหน้าแล้วเดินกระแทกเท้าหนีไปเหมือนคนเสียสติ -*- ..นี่มุ้งไม่ถูกกับคนโรคจิตหรอ?
ผมเดินต่อไปเรื่อยๆ จนถึงโต๊ะในสุดของคณะนี้ ก่อนที่สายตาของเพื่อนมุ้งจะจ้องมาที่ผมเหมือนอยากกิน -*- ((มึงพยายามยัดเยียดให้กูเป็นไก่ทอดหรออิคนแต่ง))
“มุ้ง”ผมร้องเรียก ก่อนที่เจ้าของชื่อจะหันมา แล้วมองผมแบบไม่เชื่อสายตา
“เฮ้ย! ปริ๊น!” ตะโกนออกมจนคนแถบนั้นหันมามองเป็นตา เดียวก่อนที่เจ้าตัวจะลากผมเข้าไปนั่งที่โต๊ะด้วยกัน
มุ้งมิ้ง รองดาวปีสามคณะบัญชี สาวผมบ๊อบเท ผิวขาวสะอาดหมดจด ตากลมสวยกรีดตาสีเข้ม และทาลิปสีเดียวกับตา...สาวพังค์ของคณะ
ผมนั่งคุยอยู่ไม่กี่คำ ก็เดินกลับออกมาแบบเบื่อๆ เพราะไม่ว่าจะมองไปที่ไหนก็มีแต่คนมองผมด้วยสายตาที่ดูจะชื่นชมบ้าง หมั่นไส้บ้างคละเคล้ากันไป...แค่กูหล่อมันผิดรึไง?
ผมเดินๆ ไปด้วยความเคยชิน จนมาถึงโต๊ะประจำที่อยู่ตรงหน้าคณะ ตอนนี้ได้เวลาเลิกเรียนแล้ว ...อยู่ตรงนี้ให้เพื่อนมันแอบอึ้งเล่นๆ กันดีกว่า...
นั่งอยู่ไม่กี่อึดใจ เสียงโหวกเหวกของไอ้จูนก็ดังมาจากทางลงตึก ตามด้วยเสียงของไอ้ซันที่หัวเราะกร๊ากเพราะแกล้งจูนได้ ตามมาด้วยไอ้ท็อปกับไอ้จิงที่เดินกอดคอกันลงมา...และคนสุดท้าย ไอ้ฟี่
“เฮ้ย!”ไอ้จิงร้องออกมาอย่างตกใจ ก่อนที่ทุกคนจะมองตามันมาที่ผม ที่นั่งทำหน้างง ใส่ ราวกับไม่รู้จักพวกมัน
“คะ..ครับ”ผมส่งเสียงถามตาแป๋ว ก่อนที่จูนจะค่อยๆ ก้าวมานั่งลงตรงหน้าผม
“เอ่อ....”จูนทำท่าเหมือนจะถาม ก่อนที่ผมจะยิ้มสว่างไสว แล้วแนะนำตัว
“ผมชื่อปริ๊น...เป็นเพื่อนกับมิ้น วันนี้มันไม่ค่อยสบาย เลยให้ผมมาบอกพวกคุณแทนมันครับ”
---------------------------------------------------*
ผมเปิดประตูคอนโดของไอ้ฟี่อย่างเหนื่อยๆ ด้วยสภาพของไอ้มิ้น ที่เหนื่อยก็เพราะต้องวิ่งไปหาที่เปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อแปลงร่างจากเจ้าชาย
“เพื่อนมึงน่ารักว่ะไอ้มิ้น”ไอ้ฟี่ตรงเข้ามาพูดด้วย ด้วยท่าทางกระดี๊กระด๊าสุดๆ ผมขมวดคิ้วมองมันที่เปลี่ยนท่าทีจากหน้ามือเป็นหลังส้นตรีนอย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่มันจะพูดต่อไปอย่างกับเจอนางในฝัน
“ปริ๊นไง...กูแม่งปลื้มว่ะ เล่นกีต้าร์ก็ได้ เปียโนก็เก่ง เวลายิ้มก็น่ารักสุดๆ”มันว่า พลางยิ้มเหมือนปลื้มสุดๆ
“มึงรู้ได้ไงว่ามันเก่ง เคยไปดูหรอ”ผมถาม ก่อนจะแอบยิ้มเบาๆ ...มันปลื้มผมล่ะคุณ!
“เคยดิ..ตอนไปทะเลไง พลิ้วโคตร แล้วแบบเวลาเล่นนะมึง เหมือนกับเปียโนกับปริ๊นเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน”มันว่า แล้วทำท่าเหมือนกำลังฝัน -*- ผมมองมันอย่างระอาแต่ก็อดไม่ได้ที่จะดีใจ
เอ่อ..คงต้องอธิบายหน่อยว่า ไอ้ฟี่เนี่ยเป็นคนแปลกๆ ครับ มันชอบคนที่เล่นดนตรีเก่งมากๆ ((ยกเว้นผมที่มันไม่ชอบ T^T)) ออกแนวแบบว่า คลั่งดนตรี และคนเล่นเอาซะมากๆ แล้วยิ่งถ้าคนคนนั้นหน้าตาดีหน่อย มันจะกู่ไม่กลับ -*-
“มึงเป็นเกย์หรอวะ”ผมถามลองเชิง ไอ้ฟี่หันควับ ก่อนจะยิ้มเผล่ให้ผม
“ถ้าได้ปริ๊นเป็นเมียนะ...กูก็เป็น”มันว่า แล้วล้มตัวลงนอนบนโซฟาแล้วยิ้มพริ้มมีความสุข สุขจนผมแอบหมั่นไส้ไอ้ปริ๊นอยู่ลึกๆ
“เอาจริงดิ”ผมนั่งลงข้างๆ แล้วถามมันอย่างจริงจัง...ผมเริ่มกลัวแล้วอ่ะสิ
“เออ..นี่ถ้ากูไม่ติดว่ามีวินนี่แล้วนะ วันนี้กูขอเบอร์แล้ว เฮ้ย! มึงเพื่อนเขาหนิ มีเบอร์ป่ะ?”มันว่าแล้วหันมาทำตาวาววับอย่างมีความหวัง ผมนิ่งคิดก่อนจะยิ้มให้มันบางๆ แล้วตอบมันไปด้วยคำตอบที่ผมคิดว่าดีที่สุด
“แล้วกุจะถามมันก่อนละกันว่าถ้ามึงขอมันจะให้ไหม๊”
ผมถอดคอนแทกซ์เลนส์สีดำสนิทออกจากตาหลังจากที่ไอ้ฟี่มันหลับไปแล้ว ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าปิดตา แล้วล้มตัวลงนอนข้างๆ มัน
คำพูดทุกคำของไอ้ฟี่เมื่อตอนเย็น ดังก้องอยู่ในหัว จนไม่สามารถจะข่มตาได้ลง ..คุณอาจจะกำลังคิดดว่ามันก็ดีไม่ใช่หรอที่ไอ้ฟี่มันรักมันชอบปริ๊น ใช่ มันชอบปริ๊น ...ไอ้ปริ๊น ไม่ใช่ไอ้เชี่ยมิ้น
........................................ ยังไงคนที่มันรักก็ไม่ใช่ผม จริงไหม๊ครับ? ...........................................
+++++++++++++++++++++ 2 b con+++++++++++++++++++++++++++
บ้าพลังกันสุดๆ ลงฟิควันละสองเรื่อง -*-
55+
มันฟี่ปริ๊นไหม๊อ่ะ? หรือ ฟี่มิ้นอย่างเดียว?
เม้นให่หน่อยน้อออออ
ความคิดเห็น