คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : #17# ตรงไหนของหัวใจเธอ
“ไม่รู้”ผมตอบไปตามตรง ที่จริงถึงผมจะรู้ก็ไม่ใช่กงการอะไรที่จะตอบ อยากแกล้งมันมั่งสนุกดี
“มึงแม่งกั๊กว่ะไอ้ท็อป”ไอ้ฟี่ว่า พลางคว้าแก้วเบียร์ของไอ้ซันมากระดกหมดแก้ว ผมเสตามองมันเซ็งๆ ก่อนจะเห็นสายตาของไอ้มิ้นที่ฉายแววเศร้าอยู่ไม่น้อย...
............................. ได้ข่าวว่าเมื่อกี้ยังเขินสามีอยู่เลย ตอนนี้เจือกมาเศร้าเรื่องกิ๊ก..................................
“ขอโทษค่ะ”วินนี่เดินมาแล้วโค้งน้อยๆ พอสวยงาม ก่อนจะรวบกระโปรงลงนั่งที่เกาอี้ตรงข้ามไอ้ฟี่
“พี่แชมป์โทรมาหรอ”ผแกล้งถามไปงั้นทั้งที่รู้ว่าไม่ใช่ อย่างเฮียแชมป์มันจะเคยห่วงน้องหรอ 55+
“อ่า..เพื่อนวินอ่ะพี่ท็อป”วินนี่ตอบอึกๆ อักๆ ไอ้ฟี่จ้องหน้าวินนี่อย่างอยากรู้ แต่ก็ถูกสายตาปรามๆ ของเบลดักไว้
“อืม”ผมพยักหน้ารับรู้ แล้วไม่พูดอะไรต่อ พวกเราลงมือกินข้าวกันอย่างสงบเงียบเรียบร้อย มีเพียงเสียงไอ้จิงที่กันท่าไอ้ซันกับจูนอยู่ ทำให้ไม่เหงา
เบียร์ถูกเติมเรื่อยๆ พร้อมกับสาวๆ ที่รินโค้กเพิ่มให้ตัวเอง -*- ผมกับไอ้ซันที่กำลังตึงได้ที่ถูกไอ้มิ้นกระชากคอเสื้อลงไปด้านล่างที่เปิดหาดทราย ก่อนที่มันจะหันมาพูดประโยคที่ผมไม่เคยคิดว่ามันจะกล้าพูดออกมา...
“กูไม่ได้รักพี่มิ้ว...กูรักไอ้ฟี่”พูดจบไอ้หอกนี่ก็วิ่งลงทะเลไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ผมกับไอ้ซันที่มึนเบียร์บวกกับประโยคเมื่อกี้ของมันยืนเมาลมทะเลกันอยู่สองหน่อ
“ไอ้เชี่ยมิ้น มึงทำอะไร!”ไอ้จิงตะโกนมาจากข้างบน พร้อมกับร่างผอมๆ ที่วิ่งปลิวลงมาที่หาด ผมกับไอ้ซันได้สติก่อนจะหันไปมองไอ้มิ้นที่วิ่งไปเมื่อกี้
มันวิ่งลงไปลึกมาก ไกลมาก ผมกับไอ้ซันวิ่งตามลงไปเพราะไอ้นี่ดูท่าเหมือนจะไม่หยุดง่ายๆ น้ำแทบถึงคออยู่แล้วแต่มันยังไม่หยุดเดินไป ผมกับไอ้ซัถึงกับต้องรีบกระโจนลงไป...
“ปล่อยกู!”ไอ้มิ้นโวยวายเสียงดัง ขณะที่ผมลากมันขึ้นมาข้างบนหาด ที่มีไอ้จิงกับจูนยืนอยู่ใกล้ๆ
“มึงเป็นเชี่ยไร!”จูนเตะเข้ามาที่สีข้างไอ้มิ้นทีนึงตามประสาสาวห้าว ไอ้มิ้นยังคงดิ้นอยู่แต่ไม่โวยวายอะไรแล้ว จนไอ้จิงมันพูดขึ้นมา...
“ถ้ามึงไม่หยุด กูจะเดินไปบอกไอ้ฟี่...มึงจะเอาไง!”หยุดครับ หยุดจริงๆ หยุดทั้งหมดที่อยู่ตรงนั้น มีแค่เสียงคลื่นที่ซัดหาดเข้ามาเบาๆ
“มึงรู้?”ไอ้มิ้นถามเสียงเรียบ ไอ้จิงพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะตอบไป
“กูแอบได้ยินมึงกับไอ้ท็อปคุยกัน”ว่าจบผมกับไอ้ซันก็มองกันอย่างโล่งใจ นึกว่างานจะเข้ากูซะละ หุหุ
“แต่กูไม่รู้...มีอะไรจะบอกเพื่อนคนนี้ไหม๊มิ้น?”แล้วงานก็ย้ายไปเข้าไอ้มิ้น โดยจูนแทน ผม ไอ้ซัน ไอ้จิง คอยครูด เดินหนีไปมองฟ้ามองดาวกันสามคน...กูไม่ได้ทิ้งมึงนะ แค่ถ้าองค์ลงไอ้จูนเมื่อไหร่ กูไม่เห็นว่าจะมีใครรอดซักราย...
“แน่ใจหรอว่าไม่รู้?”
-------------------------------------------------------------------------------------*
ผมมิ้นนะครับ กวางน้อยน่ารักที่ไอ้ท็อปมันเรียกนั่นแหละ - -* แค่เป็นควีนทำไมต้องบัญญัติสรรพนามให้น่ารักขนาดนี้ด้วยก็ไม่รู้ -*-
ผมนอนแผ่คุยกับจูนที่ยืนทำหน้าสวยนิ่งอยู่บนหาดทรายเนื้อละเอียดแล้วยิ้มบางๆ ก่อนที่เราสองคนจะหันไปมองไอ้สามตัวสองบาทที่ยืนแอบมองเราสองคนอยู่พร้อมกัน ไอ้จวยพวกนั้นสะดุ้งนิดนึงแล้วไอ้ท็อปก็เนียนไปกอดคอไอ้จิงชี้นก ชี้ไม้ชี้ดาว ไอ้ซันก็นั่งเอานิ้วจิ้มทรายเล่น -*-
“คนเราก็แปลกว่ะ...อยากทำไรก็ไม่ยอมทำ อยากรู้แม่งก็ไม่ถาม”จูนว่า แล้วยิ้มออกมาบางๆ ผมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะตอบมันออกไป
“บางเรื่องมันก็ทำไม่ได้หนิ บางเรื่องก็ถามไม่ได้...”ว่าจบไอ้จูนก็หันมา แล้วยื่นมือสวยๆ มาให้ผมจับ ผมมองหน้าจูนนิดนึงก่อจะคว้ามือเรียวนั้นไว้แล้วลุกขึ้นยืน
“แล้วมึงลองแล้วหรอมิ้น”เสียงใสถามผมอยางจริงจัง ผมถอดแว่นตากรอบสีดำออก ก่อนจะมองตาสวยๆ นั่นกลับแล้วตอบไปด้วยน้ำเสียงเดียวกัน...
“ถ้าไม่นับบอกรักมัน...กูทำมาหมดแล้ว แม้กระทั่งนอนเฉยๆให้มันระบายความใคร่”
----------------------------------------------*
ผมมองภาพของไอ้มิ้นที่คุยกับจูนด้วยความอยากรู้ พร้อมด้วยไอ้ซันและจิงที่ผมแอบเนียนกอดคอมันไว้ จูนดูเหมือนจะเข้าใจอะไรง่ายๆ แววตาของจูนดูไม่ได้รู้สึกอะไรกับคำบอกเล่าของไอ้มิ้น จนกระทั่งที่ไอ้มิ้นมันเดินเข้าบ้าน ผ่านเบล ไอ้ฟี่ และวินนี่ที่ยืนมองอยู่ไกลๆ ไป
ขาสวยๆ ในกางเกงเลขาสามส่วนสีม่วงสดเดินเข้ามาหาพวกผมที่มองตาละห้อยอยู่ช้าๆ เราสามคนขยับเข้าไปหาจูนที่เดินก้มหน้ามาอย่างงงๆ
“เพื่อนมึงมันเชี่ยว่ะซัน”พูดจบคุณเธอก็เดินเข้าบ้านตามไอ้มิ้นไปอีกหน่อ โดยไม่มองหน้าพระอินทร์องค์ไหนเลย - -*
ผมกับไอ้จิงหันไปมองหน้าไอ้ซันที่งงเป็นควายเอเชียกลางแบบไม่เข้าใจ ไอ้ซันยกมือขึ้นมาเกาหัวแกรกๆ แบบ “หนูก็ไม่รู้ค่ะพี่” เหมือนกัน
“ใครเพื่อนกูวะ”ถามจบผมกับไอ้จิงก็มองหน้ากันแล้วส่ายหัวเบาๆ ..นี่มึงยังไม่รู้ แล้วกูจะรู้ไหม๊ครับเพื่อนซัน!
พวกเราเดินเข้าไปสมทบกับพวกไอ้ฟี่ที่ยืนทำหน้าหมางงอยู่ที่ตรงไกลๆ คุยกันสองสามคำก็เดินขึ้นไปเก็บโต๊ะ โดยที่ไอ้จิงขอตัวไปโทรศัพท์หาคุณหม่อมแม่ก่อน..
หลังจากนั้นผมกับไอ้ซันก็ออกไปเดินรับลมเล่นกันองคน พลันหูที่แสนน่ารักก็ดันไปได้ยินเสียงของวินนี่ที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ที่ชายหาด
“ก็บอกว่าไม่ต้องโทรมาแล้ว...เลิกยุ่งกับเราซักที”วินนี่ว่าเสียงรำคาณๆ
“..........................”
“โอ๊ย...ไม่มี เอ๊ย มีแล้ว”
“...........................”
“จะอะไรนักหนา เราจะมีคนใหม่ ไม่มีคนใหม่ก็ไม่เกี่ยวกับหมิง”วินนี่ตวาดนิดๆ ก่อนที่ไอ้ฟี่จะโผล่มาจากไหนไม่รู้ ไปหาวินนี่..
“ว๊าย! พี่ฟี่”วินนี่ตกใจเล็กๆ พองาม -*- ก่อนไอ้หมาฟี่จะหัวเราะเบาๆ
“พี่มากวนหรือเปล่าครับ”ทีงี้มันก็สุภาพเชียว ตอแหล!
“มะ..ไม่ค่ะ แค่นี่นะ เราจะเข้าบ้านแล้ว”วินนี่ว่า พวกผมที่ขยับเข้าไปใกล้วินนี่ได้ยินมากขึ้น
“...........”
“เออ ใช่ ..รู้แล้วก็เลิกยุ่งกับเราได้แล้ว...”ว่าจบวินนี่ก็ตัดสายก่อนจะปิดเครื่องแล้วยิ้มน้อยๆ ให้ไอ้ฟี่ แล้วเดินฉากเข้าบ้านไป
ไอ้ฟี่หันตัวกลับเข้าบ้านบ้าง หน้าของมันไม่บ่งบอกอารมณ์อะไรเลย นอกจากจะมีรอยยิ้มประหลาดผุดขึ้นมานิดนึง...
‘ตอนนั้นพวกผมไม่รู้จริงๆ ว่ามันแปลว่าอะไร.......'
--------------------------------------------------------------------------*
ผมนอนอ่านหนังสือรอไอ้ฟี่เข้าห้อง ผมมักจะนอนทีหลังมันเสมอไม่ว่าจะง่วงแค่ไหน เพราะเหตุผลบางอย่าง เสียงเดินเข้ามาที่ประตูบอกให้ผมรู้ว่ามันกลับมาแล้ว เมื่อครู่มันมองผมนิดนึงแล้วบอกว่า “กูจะลงไปหาวินนี่” ก่อนจะออกไป ผมเลือกไม่ได้ว่าจะตอบรับหรือปฏิเสธ
มันให้ผมมาอาศัยคอนโดมันอยู่เพราะผมมันจน เป็นนักเรียนทุนดนตรี มันให้ตังค์ใช้บ้างอะไรบ้าง เพราะคิดว่าผมไม่ค่อยมีตังค์ซื้ออะไรกินจนผอม ผมไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธมันเลยซักคำ เพราะมันมีไอ้นั่นอยู่ในมือ...ไอ้นั่นที่เหมือนโซ่ผูกขาผมไว้ ไม่ว่าผมจะออกไปไหนกับใคร ก็ต้องกลับมาหามัน โซ่ที่มันรัดแน่นขึ้นเรื่อย เพราะผมพยายามที่จะดิ้นให้หลุดออก ..โซ่ที่ยิ่งดิ้น ยิ่งรัด รัดพร้อมกับความรักที่ก่อตัวขึ้นในใจผม...
“ดีมากที่ยังไม่นอน”มันพูดพร้อมับดปิดประตูเข้ามา อย่างรู้ดี ผมเสตามองไปที่มันนิดนึง ก่อนจะวางหนังสือลงที่หัวเตียง ไอ้ฟี่ยิ้มบางๆ อย่างกระหาย ยิ้มแบบที่ไม่มีคนเคยได้เห็น เพราะรอยยิ้มของมันที่มีให้คนอื่นเป็นรอยยิ้มที่สดใส จริงใจ..ไม่ใช่รอยยิ้มจอมปลอมที่ปั้นขึ้นมาด้วยอารมณ์ “อยาก”
ผมถอดเสื้อกล้ามสีดำที่ใส่อยู่ออกทางหัว โดยที่ไม่ถอดแว่นออก พร้อมกับไอ้ฟี่ที่ถอดเสื้อยืดของมันออกเช่นกัน มันย่างสามขุมเข้ามาหาผมทั้งรอยยิ้มนั้น โดยไม่ลืมหันไปกดปิดสวิชไฟ
ไอ้ฟี่ผลักผมลงบนเตียงเบาๆ ร่างของมันขึ้นคร่อมผมอย่างเคยชิน หน้าของมันก้มลงมาไซ้ไปทั่วใบหน้าและลำคอผมอย่างกระหาย ผมดึงแว่นตาออกไปวางพับไว้ที่บนหนังสือตัวเอง ก่อนเกมส์รักจะเริ่มขึ้น...
มือใหญ่นุ่มไล้ตามผิวเนื้อของผมอย่างเบามือ มันไม่เคยจูบผมซักครั้ง ไม่เคยทำให้ผมมีความสุขสูงสุดจากเซ็กส์ของมัน มันพรมจูลบนผิวเนื้ออย่างเมามัน ลิ้นร้อนสะกิดยอดอก เบาๆ เพื่อกระตุ้นอารมณ์รัก ก่อนที่มือจากลากผ่านลงไปจนถึงขอบกางเกงนอนของผม แล้วดึงลงอย่างง่ายดาย
ไม่มีการโอ้โลมอีกต่อไป หลังจากที่มันปลดกางเกงของตัวเองออกได้ ส่วนนั้นที่พร้อมอยู่แล้วก็ถูกเอามาถูกับช่องรักของผมอย่างช้าๆ ดวงตาของมันพราวระยับอย่างกับเด็กที่กำลังจะได้ของเล่น ... ไอ้ฟี่ค่อยๆ กดส่วนนั้นเข้าในร่างของผมอย่างยากเย็น แต่พอสุดทาง มันก็กระแทกเข้ามาอย่างไม่ยั้ง...
“อึก..กู”ผมร้องออกมาเบาๆ ไอ้ฟี่หันมากระแอมเบาๆ ผมกัดริมฝีปากตัวเองแน่นเจ็บไปหมด เจ็บร่างกายที่กำลังถูกเพื่อนที่ตัวเองแอบรักทำร้ายอยู่อย่างกับสัตว์ป่า เจ็บที่หัวใจที่กำลังโดนทำร้ายมากขึ้นทุกที แต่ก็ยังคงรักมากขึ้นเช่นกัน...
“มึงอยากให้เขารู้กันหรอ ว่ามึงมันมั่ว!”เสียงกระซิบแผ่วที่ดังอยู่ข้างหูบอกอย่างไม่รู้สึกรู้สา ผมกัดปากตัวเองแน่นกว่าเดิม เพื่อกลั้นอะไรหลายๆ อย่าง ก่อนที่ทั้งหมดจะถูกปลดปล่อยออกมาในตอนที่ไอ้ฟี่ปล่อยน้ำสีขุ่นเข้ามาใรร่างของผม..
“อ๊ะ..อื้ออ”เสียงครางที่ผมกรีดออกมาได้เพียงเท่านั้นถูกปิดด้วยมือใหญ่ๆ ของไอ้ฟี่ มันค่อยๆ ถอนร่างออก ก่อนจะหยิบกางเกงมาสวมโดยไม่สนใจเสื้อ แล้วทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ผม โดยไม่ลืมหันมาบอกเช่นทุกครั้งที่ทำกับผมแบบนี้
“เช็ดออกด้วย แล้วก็รีบตื่นขึ้นมาปรับน้ำอุ่นให้กูด้วย”ว่าจบมันก็หันหลังหลับตานอนไป ผมค่อยๆ ดันกายขึ้นมาจากที่นอน มือก็คว้าเอากางเกงนอนกับเสื้อกล้ามมาสวมไว้อย่างเดิม ก่อนจะค่อยๆ ลุกยืนแล้วเดินไปหาทิชชู่ออกมาเช็ดคราบน้ำของไอ้ฟี่ที่เปรอะบนผ้าปูที่นอนนั้น ก่อนจะเข้าไปทำธุระกับตัวเองราวครึ่งชั่วโมง ก่อนออกมานอนลงข้างๆไอ้ฟี่...เพื่อนรัก(?)
_____________________________________*
ผมตื่นขึ้นมาในสายของอีกวัน ไอ้ฟี่มันหายออกไปจากห้องแล้ว ผมขยี้ตาเบาๆ ก่อนจะรีบคว้าของใช้จำเป็นเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัว ...
ผมเดินลงมาจากส่วนบนของบ้านช้าๆ พร้อมกระเป๋าสัมภาระก่อนจะเจอกับความว่างเปล่า เพื่อนผมหายไปหมด ผมได้แต่ยืน้กาหัวเบาๆ ก่อนจะล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋าออกมากดโทรหาเพื่อน...
‘ไบซัน’
เสียงสัญญาณดังขึ้นอยู่สองถึงสามครั้ง ก่อนไอ้ซันจะกดรับเสียงเรียบๆ
“มีไรวะ”
“พวกมึงอยู่ไหนกัน”ผมเอ่ยถาม พร้องทั้งพาตัวเองและกระเป๋ามาที่หน้าบ้าน ที่ตอนนี้รถตู้ที่เอามาก็หายไป
“อยู่บนรถ เข้ามาถึงตัวเมืองแล้ว”ไอ้ซันตอบเรียบๆ พร้อมทั้งมีเสียงของคนอื่นดังแทรกเข้ามาเหมือนกลังคุยกันอย่างสนุก
“เข้าเมือง?..แล้วไมไม่มีคนบอกกูล่ะ”ผมว่าพร้อมกับเอนตัวพิงขอบประตูบ้าน
“อะไรของมึงวะไอ้มิ้น...พวกกูกำลังกลับเข้ากรุงเทพ แล้วมึงเองก็เสือกโทรให้พี่มิ้วมารับตั้งแต่เมื่อคืนแล้วไม่ใช่หหรอ?”ไอ้ซันว่าเสียงเซ็งๆ ผมก็งงสิครับ กูอยู่ที่บ้าน เพิ่งตื่นมาอาบน้ำเก็บของเมื่อกี้ แล้วจะเอาเวลาตอนไหนมาโทรให้พี่มิ้วมารับ
“ใครบอกมึงวะ”ผมถามเบาๆ ไอ้ซันถอนใจเฮือกนึง ก่อนจะตอบออกมา...
“ไอ้ฟี่”
ผมวางสายจากไอ้ซันไปแล้ว พร้อมกับความรู้สึกอะไรบางอย่างที่โหมเข้ามา นี่กูถูกทิ้งหรอ? ผมได้แต่ตั้งคำถามนั้นในใจ น้ำตาที่ไม่เคยอยากให้ใครเห็นค่อยๆ ไหลออกมาเบาๆ
............ไอ้ฟี่มันเป็นผมเป็นตัวอะไร?..............
............ นอกจากทำร้ายกันแบบนั้นแล้ว มันยังจะรังแกกันแบบนี้อีกหรอ.................
ผมลุกขึ้นยืน ทั้งปาดน้ำตาออก รีบควักกระเป๋าสตางค์ออกมานับเงินสดที่มีติดตัวอยู่ ก่อนจะเดินออกไปที่บ้านคนดูแลบ้านตากอากาศของไอ้ฟี่ แล้วขอให้เขาไปส่งที่ที่ขึ้นรถสองแถว เพื่อไปที่ขนส่ง...
ผมกลับมาถึงหอด้วยรถเมล์สายประจำที่มักจะขึ้นมาเวลาที่ไอ้ฟี่หายหัว และไม่มีคนอยู่ ผมลากกระเป๋าเป้ที่ใส่เสื้อผ้าขึ้นไปจนถึงห้องชั้นยี่สิบของไอ้ฟี่ ก่อนจะเคาะเบาๆ แล้วผลักเข้าไปอย่างถือวิสาสะ
“โทรมเชียว...ไปต่อกับพี่มิ้วหนักหรอวะ”ไอ้ฟี่ที่นั่งกดรีโมตอยู่ที่โซฟาถามแบบแดกดัน ผมปรายตาไปมองมันนิดนึง แต่เลือกจะไม่ต่อปากต่อคำ เพราะถึงพูดไปก็มีแต่แพ้
“ไมไม่ตอบวะ หรือเขิน”มันหันหน้าที่มีแต่รอยยิ้มกวนๆ มาถาม ผมวางกระเป๋าลงตรงนั้น ก่อนจะหันมาจ้องหน้ามัน
“กูนั่งรถกลับมาเอง..แล้วมึงสะใจมากไหม๊ที่แกล้งกูได้ แต่ไม่ต้องห่วงหรอก กูมันจนหนิ เรื่องแค่นี้สบาย!”ผมพูดกระแทกใส่หน้ามัน ก่อนจะหันหลังคว้ากระเป๋าเข้าห้องนอนไปอย่างนั้น
ไอ้ฟี่เดินตามเข้ามาแล้ว มันคว้าแขนของผมไว้ ก่อนจะผลักผมลงกับที่นอน แล้วขึ้นคร่อมไว้
“ใช่...มึงมันจน ไม่มีทางเลือกอะไร ตอนนี้กูอยากว่ะ ช่วยกูหน่อยแล้วกัน!”
--------------------------------------------------------------------*
ผมเดินมาทักเฮียแชมป์หลังจากกลับเข้ามาถึงบ้านแล้ว ขายาวพาตัวผมเองเดินไปสู่ห้องนอน ก่อนที่ผมจะทิ้งตัวลงบนที่นอนอย่างเหนื่อยอ่อน...ก่อนที่เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าจะดังขึ้น
“มีไรแสรด”ผมทักหายไอ้ซัยที่โทรมาด้วยถ้อยคำแสนสุภาพ
“กูกับจูนคบกันแล้วว่ะ”พูดจบผมก็อึ้งสิครับ คบกัน มันเอาเวลาไหนไปจีบกันฟระ?
“หรอ..แล้วไอ้จิงรู้ยัง”ผมถามไปงั้นเพราะไงเดี๋ยวจูนก็คงบอกจิงมันเอง
“รู้แล้ว...ไอ้ท็อป”มันตอบ แล้วเรียกชื่อผมด้วยน้ำเสียงลำบากใจ...
“เหะ?”ผมขาน พลางหยิบหมอนมากอดไว้ ไอ้ซันถอนใจเบาๆ ก่อนจะบอกออกมา...
“จูนบอกว่า ไอ้จิงกำลังจีบผู้หญิงคนนึงอยู่...ชื่อหมิว”
-------------------------------------------------------*
2 b con
กลับมาแล้น... พร้อมความดำ -*- ทะเลสวย กร๊ากกก น้ำเย็น แต่แอบคัน
อ่านแล้วก็เม้นกันหน่อยเน้อออออออออออออออออ
ไม่มีคนเม้นแล้วขี้เกียดลง ทุกวันนี้ถ้าไม่โดนจิก ก็ไม่อัพหรอก ฮ่าๆ
ตรงไหนของหัวใจเธอ - ดัง พันกร
ความคิดเห็น