อดีต ปัจจุบัน และอนาคต

         ความรักของคุนคืออะรัย

    เคยมั้ย ที่คุนจะรักใครสักคน ถึงเเเม้เค้าจะเลวร้ายมากเเค่ไหน เเต่คุณก็ยังรักเค้าอยุ

    เรื่องที่จะไห้ท่านทั้งหลายอ่านนี้ เป็นเรื่องตัดย่อ มาจากชีวิตจริงของคนๆนึงคะ

    ลองอ่านดูนะคะ ยังงัยก้อฝากช่วยคอมเม้นด้วยนะคะ ขอบคุนคะ

       ฉันจำได้ว่าาา ความรักเเบบเด็กของฉันเกิดขึ้นตามประสาวัยรุ่นนน

   แอบชอบคนนุ้นคนนี้ เเต่เเล้ววันนึง ฉันก้อพบรักกับคนๆนึง ฉันคิดว่าเค้าดีๆๆดีทุกอย่าง

   เรารุ้จักกันโดยบังเอิญ เหตุเกิดเพาะฉันอยากรุ้จักเพื่อนของเค้า ก็ม่ายเเปลกใช่มั้ยละคะ

  ที่คนเราสมัยนิ่จะแอบปลื้มหนุ่มๆกันบ้าง  ตามประสาสาวๆๆ ให้มานกะชุ่มหัวจัย

  เเต่พอรุ้จักเพื่อนของเค้า (กะว่าจะไห้เปนพ่อสื่อ) ที่ไหนได้ เว้ยยย พ่อสื่อตัวดี

  ตอนนั้นเค้าเปนคนที่คุยเเล้วสบายจัยดี  เค้ามีชื่อว่าหมาน้อย (นามสมมุติ)

  หมาน้อยคุยกะฉันไปเรื่อย จน เกิดความผูกพันจนกลายเปนรักกก

  เราก้อเปนเเฟนกันนนน เเต่เราไม่เคยเจอน่ากันเล๊ยยย

  เเต่เราสันญากันว่าจะไปเจอน่ากัน เเล้วหมาน้อยจะขอเป็นเเเฟน

 เเต่หมาน้อยเป็นคนที่สูบบุหรี่จัดมาก เลยตกลงว่าท่าเป็นเเฟนกันเค้าจะเลิกสูบบุหรี่

คะ รุ้มั้ยคะท่านผู้ อ่าน สถานที่ๆเราขอเป็นเเฟนกันนิ่ที่ไหนเอ๋ย 

ท่านผุ้ อ่านคงไม่เชื่อออออ  คะมันคือออออ  ลานจอดรถ คะ ทำมัยต้องไปขอสถานที่ๆ

มันโรเเมนติกขนาดนั้นละ  เหตุผลไม่มากไม่มายคะ นั่นคือ เเม่ของฉ้นเองคะ ไม่ไห้คบผุ้ ชาย

ตอนนั้นฉันเพิ่งขึ้น ม.หก  เเม่ไม่เคยให้ออกไปไหน ต้องแอบออกไป จะว่าไปก็เรียกว่าเเย่ก้อได้

เเต่มันเป็นธรรมชาติของคนนิ่คะจะให้เราทำยังไง มนุษย์ก็มีหัวจัยมีรักนิ่คะ   เราม่ายได้ทำอะไรเสียหายนิ่

รักของฉันก้อต้องหลบๆซ่อนๆ เพราะเเม่ไม่ปลื้มมม  จะคุยโทศัพท์หากันทีก็ต้องแอบคุย

จนฟ้าคงเห็นใจ ม หก เทอมสอง เเม่ก้อปล่อยให้คบได้คะ โดยฉันขอเเม่ให้ไปงานปีใหม่ที่เค้าจัดขึ้นคะ

เราสองคนดูทีวีกินข้าว เดินเล่นกัน ไปจนถึงสะพาน ท้องฟ้าเเจ่มใสเหลื๊อเกิ๊นคะ เงยหน้าดูท้องฟ้า

เหนพระจันเต็มดวง ฉันพุดขึ้น ว่า หมาน้อยถ้าเกิดว่าเราไม่ได้เจอกันทุกครั้งที่เราคิดเถิงกัน ให้มองพระจันทร์นะ

แล้วคิดเถิงหน้าเรา เพราะทุกๆที่ทุกๆประเทศในโลกก็ต้องมีพระจันทร์ดวงเดียวกันนิ่เเหละ...

หลังจากนั้น ฉันก็กลับบ้านระหว่างกลับ เค้านั่งมองหน้าฉัน เเละกุมมือชั้นตลอดเวลา

ฉันถามว่าทำมัยต้องมองหน้าฉันด้วยนิ่ เค้าตอบว่าเพราะว่า อยากเห็นนานๆๆเดี๋ยวจะไม่ได้เห็น

หลังจากที่เค้าส่งฉันเสร็จนั้น เราโทรหากันคุยกันถึงตีสอง เเล้วด้วยความงี่เง่าของฉันเองนั่นเเหละคะ

เค้าดันง่วงเเล้วหลับไป ฉันด้วยความมคิดถึง ทำใมวะ ไม่คุยกับเราไม่สนใจเรา

ฉันก้อโมโห เเล้วบอกไปว่าจะไปกินเหล้าให้มันเมาเลย หลังจากนั้นประมาณสามสิบนาที

เค้ามาที่บ้านชั้นเเล้วพูดว่า ทำมัยทำเเบบนี้เค้าเปนห่วงฉันมากเลย ฉันมารู้ว่าเค้ากระโดดจากกำเเพง

ลงมาหลังกะเเทกพื้น เเล้วยังมาหาฉัน พอฉันถามว่าเจ็บรึป่าวเค้าตอบว่า ไม่ๆ

ทั้งๆที่เจ็บมาก วันนั้นมันทำให้ฉันรักเค้ารักมากๆ จนคิดว่าคนนี้เเหละ หลังจากนั้นเราก็รักกันดี

เเต่เราก็ได้เจอกันไม่บ่อย    เพราะว่าเวลาที่เค้าจะมาหาฉันที ก็เจอกันได้เเค่ที่บ้านเท่านั้นคะ

เเล้วก้อต้องขออนุญาติพระมารดาก่่อน.......เห้อ...

จนกะทั่ง เค้าเข้ามหาวิทยาลัย อะไรๆก้อเปลี่ยนไป สังคมเปลี่ยน สภาพเเวดล้อม เพื่อน และอื่่นๆ

รวมไปถึงตัวเค้า นั่นเเหละคือเรื่องเเย่ จากสูบบุหรี่ ก็เริ่ม ทำตามเพื่อน ดูดกัญชา พอหนักๆเข้า

ก็ขายเอง เเล้วฉันนนนนน    T^T    ทำอะไรไม่ได้เลย เพราะไปเจอก็ไม่ได้

ออกจากบ้านก็ไม่ได้ ไปไหนมาไหนก้อมีคนคอยรับส่งตลอด ทุกๆวันฉันต้องตื่นขึ้นมา เพื่อโทรไปหาเค้า

ไปปลุกเค้าไปเรียน .....  (เรื่องมันยังไม่จบเเค่นี้เท่านั้นนะคะท่านผู้ชม ยังมีอีกเยอะเเยะ ทั้งเศร้า ทั้งฮ่า และอีกมากมายหลายรสค้าาา ^^ )