คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Gentle Park - CHAPTER 1
CHAPTER 1
ผมลืมตาขึ้นมาบนเตียงนุ่ม พร้อมกับเสียงเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงานอย่างแข็งขัน กลับมาที่ห้องได้ยังไงนะ? ผมพยายามปรับสายตาให้มันชัดขึ้นแล้วมองสำรวจไปรอบๆห้อง แต่ไม่พบกับสภาพห้องที่คุ้นตา
เวร! ผมมานอนอยู่ห้องใครล่ะเนี่ย???
“โอ้ยยย” ผมรีบยันตัวนั่งแต่ก็ต้องร้องออกมาเมื่ออาการปวดหัวแล่นเข้ามา จนต้องล้มตัวลงนอนเหมือนเดิม
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ผู้ชายตัวสูงคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามาหาผม
“มะ ไม่เป็นไหร่ครับ เอ่อ.....” เขาเป็นใครกัน เจ้าของห้องหรอ?
“คือว่าเมื่อวานนี้น้องไข้ขึ้นหมดสติไปน่ะครับ คงเป็นเพราะนั่งตากฝนล่ะมั้ง พี่ไม่รู้จักบ้านเรา พี่ก็เลยพามาที่ห้อง เอ่อ ขอโทษด้วยนครับ” ปาร์ค ชานยอล รู้สึกกลัวว่าคนตัวเล็กจะโกรธ ทั้งพาเขามาที่ห้องโดยที่เจ้าตัวไม่ได้สติ แล้วดันถือวิสาสะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาอีกแต่ก็เพราะความเป็นห่วงทั้งนั้นแค่กลัวว่าน้องเขาจะปอดบวมและไข้ขึ้นหนักกว่าเดิมหวังว่าน้องแบคฮยอนจะเข้าใจ
“ขอโทษทำไมครับ ผมสิต้องขอโทษ ที่ทำให้คุณต้องลำบาก”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่ได้ลำบากอะไรเลย^^ ” ก็แค่ตัวเองเปียกทั้งตัว และวันนั้นหนาวมาก แถมยังต้องแบกเจ้าตัวเปี๊ยกนี่มาอีก เห็นตัวเล็กๆแบบนี้ หนักใช่เล่น แต่ชานยอลก็เต็มใจทำให้
“เอ่อ...คุณ...”
“พี่ชื่อปาร์ค ชานยอล ยินดีที่ได้รู้จักครับน้องแบคฮยอน^^” คนตัวสูงคลี่ยิ้มอย่างเป็นมิตร
“ระ รู้จักผมด้วยหรอ” คนตัวสูงถึงกับทำตัวไม่ถูก จะบอกน้องยังไงดีว่าตนเป็นพี่รหัสที่ต้องไปเป็นนักเรียนแรกเปลี่ยนช่วงต้นเทอม จึงทำให้ไม่ได้ทำความรู้จักกัน แต่ถ้าน้องรู้ตอนนี้ก็เท่ากับแผนการที่จะเซอร์ไพรส์น้องรหัสเป็นอันจบสิ้น
“อะ ออ ! พี่จำเราได้ในกิจกรรมวันรับน้องน่ะครับ” คนตัวเล็กพยักหน้างึกงักๆ เหมือนจะไม่ติดใจอะไร แต่!!!
“เอ๋!....ทำไมผมไม่คุ้นหน้าพี่เลยล่ะครับ”
“อ่า! พี่ไม่ค่อยได้ออกมาให้น้องๆเห็นเท่าไหร่น่ะครับ เอ่อ..หิวไหม พี่ต้มข้าวต้มไวเดี๋ยวเอามาให้นะครับจะได้ทานยา” คนตัวสูงรีบตัดบทแล้วชิ่งออกไปทันที
“พี่ปาร์ค ชานยอล... อืมชานยอลหรอ ชื่อคุ้นจังแฮะ” คนตัวเล็กเอามือมาลูบปลายคางอย่างใช้ความคิด เขาจำได้ว่าเคยได้ยินชื่อนี้ แต่เพียงจำไม่ได้ว่าเคยได้ยินที่ไหน
แต่ไม่ทันที่จะนึกออก ผู้ชายตัวสูงที่มีนามว่าปาร์ค ชานยอล ก็เดินถือถาดข้าวต้มเข้ามาที่เตียง
“ลุกไหวไหมน่ะ เรา” คนตัวสูงวางถาดข้าวต้มไว้บนโต๊ะข้างเตียงแล้วรีบมาพยุงคนตัวเล็กให้นั่งพิงหัวเตียง
“ขอบคุณครับ ”
“เป็นไง ยังปวดหัวอยู่ไหม” ชานยอลส่งถ้วยข้าวต้มให้คนแบคฮยอนแล้วยกมือขึ้นทาบที่หน้าผากของคนตัวเล็ก ใจจริงเขาอยากจะป้อนน้องเลยด้วยซ้ำ แต่เขากลัวว่ามันจะทำให้แบคฮยอนอึดอัดและหาว่าเขาลุ่มลามเกินไป เพราะแบคฮยอนแทบจะไม่รู้จักกับเขาเลย ผิดกับเขาที่แอบใส่ใจทุกลายระเอียดตั้งแต่รู้ว่าได้แบคฮยอนเป็นน้องรหัส
.
>>>>ย้อนกลับไปเมื่อ 3 เดือนก่อน<<<<
“ไอ้ยอลวันนี้มึงน่าจะอยู่รับน้องก่อนว่ะ” นี่เป็นเสียงของโอ เซฮุน หนุ่มฮอต ประจำคณะที่ไม่ว่าจะเดินไปไหนก็มีแต่ลิงค่างบ่างชะนี กรี๊ดร้องราวกับเห็นนักร้องวงEXOมาเดินมหาลัย
“ก็กูต้องมาเคลียเรื่องเอกสาร แม่งวุ่นวายชะมัด”
“สมน้ำหน้า มึงอยากเก่งทำไมล่ะ” คิม จงอิน เพื่อนสนิทอีกคนของชานยอลเจ้าของผิมคล้ำ อันทรงเสน่ห์ ที่ใครเห็นก็ต้องตกอยู่ในภวังค์อันมืดมิดเหมือนต้องมนต์สะกด
กูอุส่ามั่ว แม่งเสือกได้เต็มเฉยเลย ว่าแต่รับน้องวันนี้เป็นไงบ้างว่ะ” ชานยอลที่ง่วนอยู่กับการเก็บเสื้อผ้าและเตรียมของจำเป็น เพราะเขาต้องเดินทางไปญี่ปุ่น ในฐานะนักเรียนแรกเปลี่ยนในวันพรุ่งนี้ เอ่ยถามขึ้น
“ก็ดี เด็กปี 1 รุ่นนี้แจ่มๆทั้งนั้น โดยเฉพาะน้องรหัสมึงไอ้ยอล” โอ เซฮุน เอ่ยขึ้นด้วยความอิจฉา
“กูต้องมีน้องรหัสด้วยหรอ?”
“มีสิว่ะ มึงไปแค่ 3 เดือนนะ ไม่ใช่ 3 ปี ยังไงซะก็ต้องกลับมาเรียนที่นี่ มึงก็ต้องทำตามทำเนียมเหมือนคนอื่น” คิม จงอินที่กำลังนั่งเล่นเกมส์เศรษฐีอย่างเพลิดเพลินอารมณ์ เอ่ยตอบ
“แล้ว..น้องรหัสกูเป็นใครว่ะ” โอ เซฮุน หยิบโทรศัพท์ที่มีรูปน้องรหัสของชานยอล ที่ตัวเองแอบถ่ายไว้ตอนทำกิจกรรม ให้เพื่อนตัวสูงดู
เหมือนถูกมนต์สะกด เมื่อได้เห็นรูปเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ แก้มใสๆ กับตาสระอิพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส กำลังถูกรุ่นพี่มัดจุพร้อมกับละเลงแป้งไปบนใบหน้าหวานอย่างไม่คิดสงสารน้อง
คุณเชื่อในรักแรกพบไหม? แต่สำหรับปาร์ค ชานยอลคนนี้เขาเชื่ออย่างสนิทใจ การที่เราจะถูกชะตากับใครซักคนที่ไม่เคยรู้จัก มันถือเป็นความอัศจรรย์ที่ฟ้าเป็นคนขีดเส้นไว้ มันไม่ได้เกิดขึ้นกับทุกคนพี่พบเจอ แต่มันจะเกิดกับคนพิเศษเท่านั้น
หลังจากที่ได้เห็นรูปที่เพื่อนสนิทเอามาให้ดู และรู้ว่าน้องคนนั้นชื่อ พยอน แบคฮยอน ชานยอลก็ไม่อยากจะไปญี่ปุ่นแล้ว แต่เขาไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ถึงแม้ว่าชานยอลจะอยู่ที่ญี่ปุ่น ตลอดเวลา 3 เดือนนั้นเขาก็คอยถามไถ่เรื่องเกี่ยวกับแบคฮยอนจากเพื่อนสนิทตลอด คอยบังคับให้เพื่อนแอบถ่ายรูปหรือแอบสืบประวัติน้องมาให้บ่อยๆ เขาไม่ได้มีจุดประสงค์อะไร นอกจากการที่อยากจะรู้จักกับน้องรหัสของตัวเองให้มากขึ้นเท่านั้นเอง
“พี่ชานยอล พี่ชานยอลครับ!!” คนตัวสูงสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงหวานตะโกนเรียก
“อ่ะ เอ่อ...ว่าไงครับ”
“ฮ่ะๆ พี่เหม่อไปถึงไหนเนี่ย บอกจะเอายาให้ผมกิน แต่ถือไว้ไม่ยอมให้ผมซักที ^^”
“อ่า..ขอโทษครับ พี่คิดอะไรเพลินไปหน่อย” คนตัวสูงยิ้มแก้เก้อ พร้อมกับส่งยาให้คนตัวเล็ก
“ไข้ยังไม่ลดเลย พี่ว่าไปหาหมอดีไหม” เมื่อได้ยินคำว่าหมอแบคฮยอนถึงกับสำลักน้ำ
“แอ้กๆๆ ”
“ค่อยๆครับค่อยๆ ” มือหนาลูบหลังคนตัวเล็กเบาๆ
“ไม่ไปนะครับพี่ ! พี่อย่าพาผมไปนะ T_T” แบคฮยอนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“ฮ่ะๆ อะไรกันเด็กน้อย กลัวหมอขนาดนั้นเลยหรอ หืม ^^” ชานยอลยกมือขึ้นลูบหัวแบคฮยอนอย่างลืมตัว จึงต้องรีบชักมือออก แต่ก็ถูกมือบางจับเอาไว้
“นะพี่นะ ! อย่าพาผมไปนะครับพี่ชานยอล” คนตัวเล็กทำเสียงออดอ้อน ความหลังตอนที่ไปหาหมอครั้งสุดท้ายยังจำฝังใจ ตอนที่เข็มแหลมทิ่มเข้ามาที่แขนของเขาและความเจ็บปรี๊ดที่เข้ามาของตัวยา ทำให้แบคฮยอนอยากจะร้องไห้
“ครับ ไม่ไปก็ไม่ไป ทำไมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แบบนั้นล่ะ” คนตัวสูงวางมืออีกข้างที่ไม่ได้ถูกแบคฮยอนกุมเอาไว้ บนกลุ่มผมนุ่มของคนตัวเล็กแล้วลูบมันเบาๆ
“แน่นะครับ ! ไม่ใช่เวลาผมหลับ แล้วพี่แอบเอาหมอมานะ” คนตัวสูงนึกเอ็นดูในความใสซื่อของแบคฮยอน
“ไม่มีแน่นอนครับ พี่ให้สัญญา นอนพักนะ ถ้าดีขึ้นแล้วพี่จะไปส่งที่บ้าน ป่านนี้พ่อแม่คงเป็นห่วงเราแย่แล้วมั้ง”
“พวกท่านคงกำลังยุ่งอยู่กับงาน ไม่มีเวลามาห่วงผมหรอกครับ ”
“แบคฮยอน...”
“พี่รู้ไหม มีแต่คนบอกว่าผมน่าอิจฉา ที่มีทุกอย่าง แต่ผมกลับคิดว่าผมไม่มีไรเลยมากกว่า” คนตัวเล็กเอ่ยเสียงแผ่วเบา
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอก แบคฮยอนมีพ่อแม่ มีเพื่อน มีคนที่รักเราอีกมาก และตอนนี้แบคฮยอนก็มีพี่อีกคนนะ ^^”
“.......” คนตัวเล็กสบตานิ่ง เขารู้สึกอุ่นใจเมื่อได้อยู่กับรุ่นพี่ตัวสูงคนนี้ ถึงแม้จะรู้จักได้ไม่นาน หรือแทบจะไม่รู้จักเลยด้วยซ้ำ แต่แบคฮยอนก็ยังรู้สึกไว้ใจและดีใจอย่างประหลาด ที่คนตัวสูงเอ่ยปลอบ เขาสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนที่มีอยู่ในตัวของผู้ชายคนนี้
“นอนพักได้แล้วแบคฮยอน ถ้าดื้อไม่ยอมนอนพี่จะพาเราไปให้หมอฉีดยาซะให้เข็ด ” คนตัวสูงแกล้งขู่ เพราะเขาอยากให้คนตัวเล็กได้พักผ่อน
“โถ่ พี่ชานยอลอ่า TT ” แบคฮยอนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อีกครั้งเมื่อได้ยินคำว่าหมอ และยอมนอนลงแต่โดยดี
: ) คนตัวสูงดึงผ้าห่มมาคุมตัวให้คนตัวเล็ก และแอบลอบยิ้มเบาๆ เมื่อเห็นคนตัวเล็กหลับอย่างง่ายดาย
“เด็กน้อยเอ้ย ^^ ”
................................................................................................................
ชอบก็จีบเลย ชอบก็จีบเลยเส๊ >< ชูวับ ๆ ^^
รู้สึกอย่ามีพี่รหัสจัง 555 สวัสดีท่านผู้ชม
ฟิคเรื่องนี้ตั้งใจมากเลยยังฝากพี่น้องสายรหัสผู้น่ารักคู่นี้ไว้ด้วยนะคะ #ficGP
แก้คำผิด 27/08/14
ความคิดเห็น