คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : even though #1
1
“วาดศิลปะให้หน่อยดิ”
“…”
“ทงเฮ”
“…”
“วาดรูปให้หน่อย”
“…”
“เฮ้ยมึงเร็วจะส่งคาบหน้าแล้วอีเหี้ย”
“…”
“เฮ้ยมึงแฟนกูปะเนี่ย ทงเฮวาดรูปให้หน่อย”
“เออรู้แล้วรอแปป”
ทงเฮที่ก้มหน้าก้มตานั่งเล่นโทรศัพท์ในมืออยู่บอกปัดฮยอกแจที่ยื่นกระดานศิลปะสีน้ำตาลให้ จนคนข้างๆเริ่มหมดความอดทนลุกออกจากโต๊ะพร้อมหอบกระดานดินสอเดินไปยังอีกฝั่งของห้องพลางมองงานศิลปะขอชาวบ้านไปด้วย แม่ง...ไม่มีใครวาดสวยสักคน…
เดินไปสักพักจนสุดแถวก็เจอคนร่างสูงนั่งพิงกำแพงอยู่...
ฮยอกแจมองไปยังกระดานศิลปะบนโต๊ะ...
เหี้ย โคตรสวย
ฮยอกแจตัดสินใจเอื้อมมือไปสะกิดเพื่อนร่วมห้องที่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ สะกิดไปสองสามทีร่างนั้นก็ลืมตาขึ้นมามองด้วยสีหน้าง่วงๆ
“นาย...วาดรูปให้หน่อยดิ...” ฮยอกแจว่าแล้วยื่นกระดานในมือให้
ร่างสูงไม่ว่าอะไรแต่ก็รับกระดานกับดินสอมาจากฮยอกแจแล้วลงมือวาด ฮยอกแจเลื่อนเก้าอี้ว่างข้างๆออกแล้วล้มตัวลงนั่งเงียบๆ สายตาจ้องอยู่ที่มือหนาที่กำลังจับดินสอวาดลงบนกระดานจนออกมาเป็นรูปอย่างชำนาญ...เจ๋ง
“เสร็จแล้ว”
“เฮ้ยขอบใจมากวาดโคตรสวยอะขอบใจ”
“…”
“ไม่ค่อยเห็นหน้านายเลยนะ”
บทสนทนาดำเนินต่อไปเรื่อยๆ แต่ดูส่วนใหญ่ฮยอกแจจะเป็นคนพูดซะมากกว่า ทงเฮที่นั่งอยู่อีกฝั่งของห้องเริ่มเอะใจแล้วละมือออกจากมือถือในมือ...ฮยอกแจไปไหนวะ?
ทงเฮกวาดสายตาไปรอบห้องเพื่อมองหาฮยอกแจ สายตาก็ไปสะดุดกับคนสองคนที่นั่งคุยกันอยู่มุมห้อง ทงเฮไม่ทันได้มองด้วยซ้ำว่าคนที่นั่งข้างๆฮยอกแจเป็นใคร ขาสองข้างก็ก้าวพรวดๆมุ่งไปยังโต๊ะมุมห้องอย่างรวดเร็ว
“มานั่งทำอะไรตรงนี้ฮยอกแจ” มือของทงเฮดึงแขนฮยอกแจให้ลุกออกมาจากโต๊ะข้างๆคู่สนทนา
“อะไรของมึงวะทงเฮ” ฮยอกแจเงยหน้ามองทงเฮพลางขมวดคิ้ว
“แล้วมึงไปนั่งทำอะไรตรงนั้นล่ะ”
“ทำความรู้จักเพื่อนใหม่ไง”
“โธ่ มานี่เลยมา” ว่าแล้วก็ดึงแขนฮยอกแจเตรียมลากกลับไปนั่งที่เดิม
“เฮ้ยทงเฮโว้ย อีห่าใจเย็น นายๆๆๆ นายชื่ออะไรนะ”
“โจวคยูฮยอน”
“เออๆๆ ขอบคุณมากที่วาดรูปให้นะฉันชื่อฮยอกแจๆๆ”
.
.
.
+โรงอาหาร+
“ป้า เอาข้าวหมูทอดไข่ดาว2ฟอง เอาน้ำซุปด้วยนะใส่ซี่โครงหมูให้ด้วยเดี๋ยวมาเอา ทงเฮรอข้าให้กูด้วยนะเดี๋ยวมาไปซื้อน้ำก่อน” ฮยอกแจสั่งกับข้าวรัวๆแล้วเดินจากไป ทิ้งทงเฮไว้กับป้าคนขายกับข้าว...ฮยอกแจแดกไรเยอะแยะวะเนี่ย
เดี๋ยวก็ปวดท้องอีกหรอกตะบี้ตะบันแดกเข้าไป
“ป้า เปลี่ยนที่สั่งเมื่อกี้เป็นข้าวผัดกุ้งกับแกงจืดฟักพอนะ-_-“
.
.
.
“ไอ้งี่เง่าทงเฮ หมูทอดไข่ดาวกูอยู่ไหน”
“มึงไม่เห็นแดกผักเลยนะแล้วท้องว่างๆมาแดกทีเยอะขนาดนี้เดี๋ยวก็ปวดท้องตายห่า”
“เมื่อไหร่มึงจะเลิกตัดสินใจแทนกูสักทีวะ ขนาดเรื่องแดกข้าวยังต้องยุ่ง”
“กูเป็น...”
“จะบอกว่าเป็นห่วงกูใช่มั้ย กูว่ามันเริ่มเยอะไปละนะแค่เรื่องกับข้าวเนี่ย”
“…”
“หลายเรื่องแล้วทงเฮมันไม่ใช่แค่นี้”
“…”
“มึงอย่าทำให้กูอึดอัดได้มั้ย”
“ฮยอกแจ...”
“เออช่างแม่ง รีบแดกแล้วไปเรียนต่อ”
.
.
.
ตกเย็น ถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว ฮยอกแจเดินทำหน้าง่วงออกมาจากห้องเพราะเพิ่งหลับในคาบฟิสิกส์ไป ตอนนี้อยู่ระหว่างทางกลับหอ ทงเฮไม่รออีกแล้ว เวลาทะเลาะกันทีไรชอบหนีกลับหอไปก่อนประจำ เดี๋ยวอีกสักพักก็จะ...
ติ๊ง!
ติ๊ง!
ติ๊ง!
มาแล้ว...
ติ๊ง!
ติ๊ง!
ติ๊ง!
‘ฮยอกแจกูขอโทษ’
‘ฮยอกแจอย่าโกรธนะ’
‘กูเป็นห่วงมึงจริงๆ’
‘ขอโทษ’
‘ขอโทษที่ทำไรไม่ถาม’
‘กูรักมึงนะฮยอกแจ’
สไตล์ทงเฮเวลาทะเลาะกันก็แบบนี้ ชอบส่งข้อความมารัวๆบางครั้งฮยอกแจแค่ทำหน้าบึ้งทงเฮก็เข้าใจว่าฮยอกแจโกรธทั้งที่ความจริงเปล่าเลย ฮยอกแจแค่เซ็งหรือเหนื่อยเรื่องการเรียนและรายงานทั้งหลายที่ทำไม่เสร็จเท่านั้น จากตอนแรกที่พยายามเข้าใจว่าทงเฮแคร์ฮยอกแจมากจริงๆ แต่พอเกิดเหตุการณ์แบบนี้ซ้ำกันหลายๆครั้ง...
...มันกลายเป็นทงเฮคิดมากเกินไป
มาก...จนน่ารำคาญ
อาจจะดูนิสัยไม่ดีที่รำคาญ...ทั้งที่ทงเฮรักฮยอกแจมากขนาดนี้
แต่บางอย่างที่มันมากเกินไป...
มันก็ ล้น
“เอ้า เลิกคลาสได้ อย่าลืมทำงานมาส่งนะ ส่งพรุ่งนี้ที่หัวหน้าห้อง”
“ครับ”
“คังอิน อย่าลืมเก็บให้ครบนะเอาไปส่งที่ชั้นวางหน้าห้องพักอาจารย์ด้วย”
“ครับอาจารย์คิม”
เมื่ออาจารย์หัวค่อนข้างหงอกเดินลับประตูห้องไป นักศึกษาจำนวนหนึ่งก็กรูออกจากห้องไป เหลือแค่หัวหน้าห้อง เด็กเรียน2-3คนที่ไม่ยอมกลับบ้านสักที แล้วก็ทงเฮกับฮยอกแจ...อ้อลืมไป รวมคยูฮยอนที่นั่งหลับอยู่หลังห้องด้วย
ฮยอกแจที่ไม่ยอมคุยกับทงเฮตั้งแต่เมื่อวานเย็นลุกออกจากโต๊ะไปหาคยูฮยอน ร่างสูงที่ฟุบหลับอยู่กับโต๊ะพร้อมหูฟังสีขาวที่เสียบคาไว้ยังคงนอนนิ่งต่อไป จนสักพักก็เงยหน้าขึ้นมาเมื่อฮยอกแจใช้มือตีแขนคยูฮยอนเบาๆ
“คยูฮยอน มีคู่ยัง”
“คู่อะไร ไม่มี” พูดไปพลางดึงหูฟังออกไปเก็บในกระเป๋าเสื้อ
“รายงานอาจารย์คิม ถ้ายังไม่มีคู่ มาคู่กับฉันมั้ย”
“เออ...คงได้มั้ง เอางั้นก็ได้ อืม”
“แต่มันส่งพรุ่งนี้นะ เอาไง”
“ไม่เอาไง”
“คยูฮยอนอยู่หอปะ หรือจะไปทำห้องฉันอะ-_-“
“หอBห้อง111”
“เออเฮ้ยหอเดียวกัน ไว้เย็นนี้ไปทำงานห้องนายละกันจะได้เสร็จๆไป”
“อืม”
.
.
.
+หอ+
ฮยอกแจเดินหอบกระดาษและหนังสือสำหรับทำรายงานจำนวนหนึ่งไปยืนอยู่หน้าห้องของคยูฮยอน มือก็เอื้อมไปเคาะประตูห้องสองสามที
ก๊อกๆๆ
“คยูฮยอน”
ก๊อกๆๆๆ
“คยูฮยอน”
แอ๊ดด...
เมื่อประตูเปิดออก ฮยอกแจก็มองไปที่คยูฮยอนแล้วโยนหนังสือในมือให้ร่างสูงตรงหน้าแล้วเดินเข้าห้องไอย่างถือวิสาสะ แต่อยู่ดีๆโทรศัพท์มือถือของฮยอกแจก็ดังขึ้น
/ ทงเฮ /
ไม่อยากรับเลยว่ะ...ไม่รู้จะพูดยังไง
“ฮัลโหล”
…แต่ก็ต้องรับ
[ฮยอกแจมึงอยู่ไหน ทำไมอยู่ๆก็กลับไปนี่อยู่หอรึเปล่า]
“ก็มีงานต้องทำ”
[ที่ไหน?]
“มึงไม่ต้องรู้หรอก วันนี้แดกข้าวไปก่อนเลยนะไม่ต้องรอ”
ตู๊ด...
พูดกันแค่ไม่กี่ประโยคฮยอกแจก็กดตัดสายทิ้ง เพราะนอกจากไม่รู้จะพูดอะไรก็ขี้เกียจตอบคำถามด้วย ถ้าขืนไม่เป็นคนตัดสายเองทงเฮถามมากกว่านี้อาจจะเผลอตะคอกใส่เป็นเรื่องอีก
“มีอะไรรึเปล่า” คยูฮยอนที่ได้ยินบทสนทนาสั้นๆของทงเฮกับฮยอกแจถามขึ้นมา
“เออไม่มีไร ไปทำงานไปให้มันเสร็จสักที เยอะด้วยนะนั่นรีบๆทำ-_-“
.
.
.
24.00 น.
เที่ยงคืนแล้ว...
ทงเฮยังคงนั่งรอฮยอกแจกลับมาอยู่ที่โซฟาในห้อง จนถึงตอนนี้เที่ยงคืนแล้วทำไมไม่กลับมาสักที ทงเฮเลยตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเตรียมจะโทรหา แต่ก็ต้องหยุดไว้เพราะประตูห้องถูกเปิดออกกว้างทำให้เห็นฮยอกแจเดินถือรายงานกับหนังสือเข้ามาในห้อง
“มึงไปไหนมา”
“ก็บอกไปแล้วว่าไปทำงาน”
“งานเหี้ยอะไรทำไมมึงกลับดึกขนาดนี้”
“โอ้ยทงเฮมึงอย่าถามมากได้มั้ย กูเหนื่อยแล้วกูจะนอนแล้ว” พูดจบก็โยนหนังสือในมือไว้บนโต๊ะหน้าทีวี ฮยอกแจหมุนตัวกลับไปเตรียมเดินเข้าห้องแต่ก็ชะงักไว้เพราะทงเฮพูดอะไรบางอย่างออกมา
“มึงรู้มั้ยว่ากูเป็นห่วง”
“…”
“กูนั่งรอมึงตั้งแต่หกโมง มึงเคยคิดบ้างมั้ยว่ากูจะรอมึงจะเป็นห่วงมึงแค่ไหน”
โอ้ย น่าเบื่อ น่ารำคาญ...
“ไม่รู้ แล้วใครบอกให้มึงรอ กูก็บอกไปแล้วเมื่อเย็นบอกให้แดกข้าวไปก่อนเลยแล้วจะนอนก็นอนไปดิจะรอทำไม”
ปัง!
ฮยอกแจเข้าห้องไปแล้ว...
...ทิ้งให้ทงเฮนั่งอยู่คนเดียว
แค่กูเป็นห่วงแฟน…
กูผิดด้วยหรอ?
ฮยอกแจเบื่อกูรึเปล่า?
ก๊อกๆๆๆ
“ฮยอกแจมึงเปิดประตู ออกมาคุยกันก่อน”
ปึงๆๆ
มือของทงเฮเริ่มทุบไปที่ประตูแรงขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกแย่ แต่ทงเฮเป็นห่วงฮยอกแจจริงๆ ทงเฮไม่อยากให้ฮยอกแจโกรธ
ทงเฮก็แค่...คิดมาก
“ฮยอกแจ...กูขอโทษ”
“ขอร้องล่ะฮยอกแจ...มึงอย่าโกรธกูได้มั้ย”
“กูแค่เป็นห่วงมึง อย่าโกรธนะ ฮยอกแจ”
ทงเฮยืนก้มหน้ามือวางอยู่บนประตูห้องเอาแต่พูดประโยคขอโทษกับฮยอกแจซ้ำไปซ้ำมา ฮยอกแจอาจจะไม่ได้ยินด้วยซ้ำแต่ทงเฮก็แค่อยากขอโทษ...
ไม่รู้ว่าที่ทำขนาดนี้ฮยอกแจจะยิ่งรำคาญรึเปล่า
แต่ไหนแต่ไร...ทงเฮเป็นคนคิดมากมาตั้งนานแล้ว
แค่เกิดเรื่องอะไรขึ้นนิดๆหน่อยๆ ทงเฮสามารถตีโพยตีพายสร้างเรื่องสมมุติขึ้นมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ
...คิดมาก
เรื่องที่ไม่น่าเป็นเรื่อง ทงเฮก็สามารถถามจนมันกลายเป็นเรื่องได้…
ก็แค่ไม่วางใจว่าฮยอกแจจะไม่โกรธจริงๆ
ถามแล้วถามอีก ถามซ้ำไปซ้ำมา
ถึงแม้จะพอรู้อยู่ว่าฮยอกแจรำคาญแค่ไหน...
แต่มันหยุดเป็นห่วงไม่ได้จริงๆ
ทงเฮกลัว...
ว่าถ้ากลับหอไป...จะไม่เจอฮยอกแจ
กลัว...ว่าถ้าเปิดประตูเข้าไปไม่เจอฮยอกแจ
ทงเฮไม่อยากจะนึก...ถ้าไม่มีฮยอกแจจะเกิดอะไรขึ้น
วันนี้ฮยอกแจก็รีบออกจากมหาลัยไปก่อนโดยไม่รอทงเฮอีกแล้ว ถ้าขืนรอทงเฮต้องมาตามไปคุยแล้วดราม่าใส่อีกแน่ๆ ฮยอกแจเบื่อจะฟังแล้ว...เรื่องเดิมๆที่ว่าเป็นห่วงฮยอกแจอย่างนั้น ไม่อยากให้ไปนู่นนี่อย่างนี้
โตเป็นควายแล้วจะกลัวอะไร
อีกอย่างทงเฮเป็นแค่แฟน ไม่มีสิทธิ์มาห้ามฮยอกแจไม่ให้ไปไหนสักหน่อย
เป็นแค่แฟน...ไม่ใช่คนๆเดียวกัน
“คยูฮยอน วันนี้ขอไปนอนห้องนายได้มั้ย”
“จะมาทำไมอีก ห้องตัวเองก็มีทำไมไม่นอน-_-“ คยูฮยอนถามพลางก้าวขาเดินต่อไป ตอนนี้ฮยอกแจกับคยูฮยอนออกมาเดินเล่นแถวๆศูนย์การค้า หลังจากวันนั้นที่ไปทำรายงานที่หอคยูฮยอน อยู่ๆทั้งสองคนก็เริ่มคุยกันมากขึ้น ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยขึ้น เรียกได้ว่าตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา ฮยอกแจสนิทกับคยูฮยอนมาก
แถมยังอยู่กับคยูฮยอนมากกว่าทงเฮซะอีก...
ฮยอกแจอาจจะไม่รู้
ว่าที่ฮยอกแจไปหาคยูฮยอน กลับบ้านดึกตลอดสัปดาห์…
...ทงเฮนั่งรอทุกคืน
โทรหาซ้ำๆ ส่งข้อความไปหาด้วยความเป็นห่วง
ได้กลับมาแค่เสียงโทนเดิมๆของฮยอกแจ
เสียงที่ใครฟังดูก็รู้...ว่ารำคาญ
+ห้องคยูฮยอน+
“เฮ้ยเหนื่อยจริงจังขอนอนหน่อยเหอะ” ฮยอกแจว่าเมื่อก้าวขาพ้นขอบประตูห้องแล้วเดินไปล้มตัวลงนอนกับโซฟาในห้องคยูฮยอนอย่างสบายใจ นี่ตั้งทุ่มนึงแล้ว รอคยูฮยอนเล่นเกมโคตรนานแต่ก็สนุกดี...
ความรู้สึกแบบคนเป็นแฟนกันจริงๆ
แบบที่เคยรู้สึกกับทงเฮ
แต่ก็นานมาแล้ว...
จนลืมว่าความรู้สึกนี้มันเป็นยังไง
จนได้มาเจอคยูฮยอน…
ฮยอกแจคิดถึง...
คิดถึงความรู้สึกแบบนี้จริงๆ
ตื้ดดด ตื้ดดด
โทรศัพท์ของฮยอกแจที่วางไว้บนโต๊ะส่งเสียงเรียกเข้าธรรมดาๆออกมา แต่แค่นั้นก็ทำให้ฮยอกแจรู้สึกราวกับว่าความสุขที่มีกำลังจะหายไปซะแล้ว...
อยากอยู่กับคยูฮยอน...
ความสุข สบายใจแบบที่ไม่ได้เจอมานานแล้ว...
อยากรู้สึกแบบนี้นานๆ...
ที่สำคัญ...ไม่อยากเจอทงเฮ
/ ทงเฮ /
ตัวอักษรที่อยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ยิ่งเพิ่มความหนักใจให้ฮยอกแจ ตลอดสัปดาห์นี้ที่กลับห้องดึกๆ ทงเฮมักจะโทรมาตามเสมอ ถึงไม่อยากกลับก็ต้องกลับ ถ้าไม่อยากให้เป็นเรื่องจนถึงกับมองหน้ากันไม่ติด...
ไม่สิ ความจริงคือฮยอกแจขี้เกียจฟังทงเฮโวยวายและพูดขอโทษต่างหาก...
ตื้ดดดด ตื้ดดด
คิดได้แค่นั้นฮยอกแจก็รู้สึกได้ถึงอะไรอุ่นๆที่มาแตะแก้ม มันคือแก้วกาแฟสีดำในมือคยูฮยอนนั่นเอง ฮยอกแจรับมันมาดื่มแล้วนั่งเงียบๆต่อไปอย่างไม่สนใจเสียงโทรศัพท์ จนคยูฮยอนเอ่ยถามขึ้นมา
“ไม่รับโทรศัพท์เหรอ”
ตื้ดดด ตื้ดดดด
“คยูฮยอน...”
ตื้ดดด ตื้ดดดด
วันนี้...
ฮยอกแจขอตามใจตัวเองสักครั้ง...
ถึงจะค่อนข้างมั่นใจว่าหากตัดสินใจไปแล้ว ฮยอกแจจะทำแบบนี้อีกหลายรอบก็ตาม...
ทำให้ทงเฮเสียใจ...
และฮยอกแจ...
ตื้ดดด ตื้ดดดด
กำลังจะ ‘นอกใจ’ ทงเฮ
“คืนนี้ขอค้างนี่นะ”
ความคิดเห็น