คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ผิดที่ฉันเอง
รุ่เ้าไอลารู้สึปวที่มือ้า้ายนทำให้เธอทนนอน่อไปไม่ไ้ มันปวมาเมื่อเอามือึ้นมาู็้อใมือ้า้ายอเธอบวมแ้ำ น่าะเป็นเพราะโนรีบปลาแทเมื่อเย็นวานนี้แน่ เธอรีบลุึ้นแ่ัว เพื่อไปหายามาทาที่บ้านอนายเ้ม ้านธีรภพื่นึ้นมาไม่เอไอลา ที่ลำธาร็ไม่มี เรว่าใระมาุเธอไปหรือเปล่าในใรู้สึเป็นห่วลัวว่าะเป็นอะไรเารีบวิ่หาไปามลำธารและ้าป่า นเอนที่นั่ปลาอยู่
“ พวนายเห็นุลาหรือเปล่า ”ธีรภพน้ำเสียร้อนรน
“ อ๋อ เห็นรับนายหิเินไปบ้านพี่เ้มั้นานแล้วนายหัว” นปลาบอับผู้เป็นนาย
“ อบใมา ” ธีรภพรีบวิ่ไปที่ระท่อมเาะไม่หายัวลนว่าะเห็นว่าเธออยู่ที่นั่นริ
“ลา ลา” เาะโนเรียไป่อนะถึบ้านอนายเ้มเสียอี
“่ะุธี” เมื่อไ้ยินเสียเรียไอลา็านรับออไปแ่เสียนั่นสั่นแปล ๆ ธีรภพึรีบวิ่ึ้นมาู็เห็นว่าไอลานั่อยู่ับแย้ม มือน้อยอเธอำผ้าแน่นหน้าาบูเบี้ยว ใบหน้าแ่ำ ล้ายะร้อไห้
“เป็นอะไร ลา ทำไมทำหน้าแบบนี้ “ ธีรภพรีบลไปนั่้าเธอ
“ลามาทำแผล่ะ” ไอลาส่สายาเศร้าให้ธีรภพ อนนี้ปวมือมาเพราะว่าแผลเป็นหนอ
“นายหิโนเี่ยปลาำมือ ั้แ่เมื่อวาน ะไม่ไ้ล้าแผล มันเลยเป็นหนอมือบวม้ำไปหม้อบ่มหนอออ่อนถึะใส่ยาไ้”แย้ม่วยอบพลาหยิบเ็มเย็บผ้ามาบ่มหนอให้ออมา ไอลาสีหน้าไม่ีเมื่อเ็มิ้มลไปแล้ว็บีบหนอให้ออมา สาวน้อย้าเาน้ำาไหลพรา ัปาน้อยนแพยายามฝืนทน่อวามเ็บปวมือวาอเธอำผ้าเอาไว้หวัะ่วยบรรเทาวามเ็บไ้ ธีรภพโผเ้าไปอไอลาไว้เอามืออเธอที่ำผ้าอยู่ มาับไว้ที่มืออเา เธอบีบมืออเาอย่าแร ยิ่เธอบีบแรเา็อเธอแรึ้น ล้ายะบอให้รู้ว่าเาอยู่รนี้ ไม่้อลัว แนอเาเปียุ่มไป้วยน้ำาอเธอ ที่้อแบบนี้ส่วนนึมันเป็นเพราะเาเอที่ให้เธอทำปลาเป็นๆ ให้ินทั้ที่เธอไม่เยทำ นพลาโนเี่ยแทมือ ธีรภพูบเ้ามับวาอไอลา เพื่อปลอบโยน แ่อนนี้ไอลาปวมือมาสนใอยู่แ่ารบ่มหนอ นไม่ไ้รู้สึเลยว่าเาอเธอแน่นและูบมามับอเธอ แ่ารระทำนั้นไม่พ้นสายาอเ้ม แย้ม และวันที่นั่มออยู่เ้มมอนายหัวที่แสนะเย็นาอเา ปิธีรภพะไม่แสสีหน้าัวลแม้ะมีปัหามามาย็เถอะมีแ่รั้นี้ที่เ้มไ้เห็นผู้เป็นนายทำหน้าาแบบนั้น ็ไหนเมื่อืนอนนั่ินเหล้า บอว่าเป็นเ็ในบ้าน แ่เ็รับใ้ ไม่ไ้สำัอะไร แู่าารระทำแล้วมันร้ามัน ไอลา้อเป็นสำัอธีรภพมาเลยทีเียว
“เสร็แล้วนายหิ” แย้มทายาให้เรียบร้อย
“ินยาแ้ปว แ้อัเสบ แล้ว็นอนพัผ่อน อนเย็น่อยมาให้ันล้าแผลใหม่นะ๊ะ” เมื่อแย้มพูบ ธีรภพ็ประอให้ไอลาลุึ้น
“ฝาลาให้พัที่นี่่อนนะแย้ม วันนี้ ัน้อไปทำานไม่มีใรูแล ันไม่อยาให้ลา้ออยู่นเียว”
“ไ้้ะนายหัว ” แย้มรับำสั่านายหัว
ธีรภพพยุให้ไอลาเินไปนอนและส่ยาให้ิน เาลูบปอยผมอเธออย่าอ่อนโยน
“นอนพัผ่อน่อนนะ อนลาวันันะมาหา” ธีรภพบอ้วยน้ำเสียอ่อนโยน ไอลาพยัหน้าแล้ว็พล่อยหลับไป้วยวามอ่อนเพลีย
“ วัน เอาผ้าุบน้ำมาเ็หน้าให้นายหิ้วย” ธีรภพฝาไอลาไว้ับแย้มเสร็็เินออไปทำาน
ระหว่าที่ทำานอยู่ ธีรภพ็แสอาารัวลนสัเไ้ เ้มึแวผู้เป็นนาย
“ถ้าเป็นห่วมาทำไมไม่ไปูล่ะนาย”
“พูอะไร อแวะ”ธีรภพ เยหน้ามอเ้ม
“แหม ยั้อให้บออีหรอนาย ูนายออะเป็นห่วนายหิะนานั้น” เ้มพูไปอมยิ้มไป
“็้อห่วสิ ถ้าหลานสาวนโปรอุย่าเป็นอะไรไป ุย่าเล่นานันแน่”
“อ๋อ แสว่าที่ทำไปเมื่อเ้าเพราะุย่าหรอรับ ไอ้เรา็นึว่าเป็นห่วุลาะอี “ เ้มส่ายหัวและยิ้มน้อย ๆ ำนายหัวอัวเอ ปาบอว่าไม่สนใไอลา แ่ในใเป็นห่วนไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว
่วลาวันธีรภพมาหาไอลาที่นอนพัอยู่บ้านนายเ้มไอลายันอนหลับอยู่เาเลยไม่อยาวนอนเย็น่อยมารับลับระท่อม
“นายหิเป็นไ้ัวร้อน เมื่อวานาแนานส่วนแผล็ะอัเสบ ถ้ายัไให้นายหินอนพัอยู่ที่บ้านันเถอะ๊ะนายหัว เี๋ยวันะูแลนายหิให้” แย้มบอับธีรภพที่ำลัมารับไอลาลับบ้านเมื่อไ้ฟัาที่แย้มบอธีรภพ็รีบึ้นไปูไอลาที่นอนอยู่บนบ้าน ไอลาัวร้อนั ใบหน้าแเพราะวามร้อนาัว เาเรียื่อเธอ็ไม่อบเา ธีรภพระวนระวายใ ที่เห็นเธอเป็นแบบนี้
“เ้ม เ้ม ” ธีรภพเรียลูน้อเสียั
“รับ นายหัว” เ้มรีบวิ่มาหน้าาื่น
“ เอาเรือออเี๋ยวนี้ ันะพาลาไปหาหมอที่ฝั่ เร็ว”
“นายหิแ่เป็นไ้นะนาย รอูอาารอีสัืนถ้าไม่ีึ้น่อยพาไปอนเ้าะีว่า นี่็ใล้่ำแล้วับเรือึ ๆ มันะลำบา”แย้มให้ยาไอลาินไปแล้ว ะว่าะเ็ัวให้ทั้ืน ไ้น่าะลล
“ไม่ ันะพาไปอนนี้เลย เ้มไปออเรือสิ ยืนอะไร” เ้มหันไปมอหน้าแย้ม แย้มพยัหน้าให้ เ้ม็วิ่ไปสาร์ทเรือรอธีรภพ พาไอลามาที่เรือ ธีรภพ้อนัวไอลาึ้นแล้วอุ้มเธอออไปึ้นเรือทันที
ความคิดเห็น