[TaoKacha] The memory of love ความทรงจำที่ขาดหาย

ลำดับตอนที่ #2 : The memory of love : Chapter 1

 
ความฝัน?

มันช่างเป็นฝันที่แปลกอะไรแบบนี้….

มันดูน่ากลัว เหมือนกับเป็นเรื่องจริง

แล้วมันก็รู้สึกว่าเป็นสิ่งที่เคยเจอมาแล้วงั้นแหละ

…หรือมันจะเป็นฝันลางบอกเหตุอะไรสักอย่าง

“ตะ..เต๋า ฟื้นแล้วหรอ!” เสียงแหบพร่าเหมือนกันคนร้องไห้อย่างหนักดังขึ้นข้างหู ผมค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะหันหน้าไปมองใบหน้าหวานที่กำลังปาดน้ำตาอย่างลวกๆ แล้วเบิกยิ้มกว้างให้ผม

“อื้ม...” ผมค่อยๆชันตัวขึ้นนั่งแล้วมองไปรอบๆห้อง ก่อนที่จะตั้งคำถาม “ที่นี่ที่ไหน แล้ว…..” ผมชะงักไปสักพัก เมื่อมองหน้าเขาแบบชัดๆ ความสงสัยมันก็เริ่มผุดขึ้นในหัว “….คุณเป็นใครน่ะ?” ทันทีที่พูดจบ น้ำตาที่เพิ่งถูกปาดไปไม่นานก็ไหลลงมาหนักกว่าเดิม

“ฮึก..เต๋า จำชาไม่ได้จริงๆหรอ” ถามขึ้นอย่างมีความหวัง ผมส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะเพ่งมองคนตรงหน้า

…จะว่าไปมันก็คุ้นอยู่นะ

‘ชาสัญญา…ชาจะกลับมา’

เสียงหวานก้องขึ้นในหัว ชา? งั้นหรอ หรือว่าจะเป็นคนในฝัน…

“โอ๊ย!....” ผมร้องขึ้น เพราะรู้สึกปวดหัวอย่างหนัก เหมือนกับมีอะไรบางอย่างกดทับกันอย่างรุนแรงในสมอง เมื่อพยายามนึกถีงภาพในความฝัน ภาพของเขา และผมที่กำลังวิ่งไป…. “โอ๊ย!” เสียงร้องของผมทำให้เขาทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะตัดสินใจแล้วลุกขึ้นอย่างร้อนรน

“เต๋า ใจเย็นๆนะ ชาจะไปตามหมอมา” พูดจบก็วิ่งออกไปอย่างลนลาน

     หลังจากหมอที่มาดูอาการผมกลับไป ก็มีคนแปลกหน้าหลายคนเข้ามาหาผม ทุกๆคนเรียกผมอย่างสนิทสนม แต่ผมกลับไม่รู้จักใครสักคน…

หมอบอกว่าผมความจำเสื่อมเพราะสมองกระทบกระเทือนอย่างหนัก ผมไม่รู้ว่าผมไปทำอะไรเอาไว้ถึงได้เป็นแบบนี้ พอจะนึกถึงทีไร อาการปวดหัวก็เข้ามาแทรกทุกที

“เฮ้อ..ไม่น่าเป็นแบบนี้เลยให้ตายสิ พี่เต๋าคะ พี่เต๋าจำจอยไม่ได้จริงๆหรอ” ผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่งถามขึ้นหลังจากทุกๆคนออกไปกินข้าวกลางวันกันหมดแล้ว

“อื้ม…พี่จำใครไม่ได้เลย”

“แม้แต่พี่คชา…หรอคะ” จอยพูดเสียงเบาลง ผมพยักหน้า ทำให้จอยยิ้มออกมานิดๆ ก่อนจะกลับสีหน้าเป็นปกติ

“คชา? เป็นใครหรอ ชื่อของเขาคุ้นๆอยู่ในหัวยังไงก็ไม่รู้สิ” ผมบอก

“โอ๊ย! พี่เต๋าคะ พี่เต๋าจะไม่คุ้นชื่อพี่คชาได้ไงละคะ ก็เขานะเป็นคนทำให้พี่เป็นแบบนี้ไงละ” จอยมองหน้าผมแล้วพูดต่อ “เอ่อ…จอยไม่ได้ตั้งใจให้พี่เต๋าโกรธพี่คชาหรอกนะคะ แต่จอยทนไม่ได้ คือเรื่องมันเป็นแบบนี้พี่เต๋ากับจอยน่ะเป็นแฟนกันเรารักกันมากนะคะ….” จอยพูดแล้วเริ่มสะอึกสะอื้น

…จอยกับผม เป็นแฟนกันงั้นหรอ ? ไม่เห็นเหมือนในฝันเลย ถ้ารักกันมากทำไมผมถึงไม่ฝันถึงเขาเลยละ

“…แล้วคืนนั้นพี่คชาก็มาบอกจอยว่าเขารักพี่ ถ้าจอยไม่ยกเขาให้พี่ เขาจะ..เขาจะ…ฮือๆๆๆๆๆ…..” อยู่ดีๆจอยก็ปล่อยโฮออกมา “จอยขอโทษค่ะ…จอยไม่อยากพูดแล้ว จอยไม่อยากให้พี่คชาเสียใจที่จอยเอามาเล่าให้พี่เต๋าฟัง แต่พี่เต๋าต้องเชื่อจอยนะคะ แล้วอย่าบอกพี่คชา เพราะเขาขู่จอยว่าถ้าจอยบอกพี่เต๋าเขาจะฆ่าจอย..ฮือๆๆๆๆ”

จอยฟุบร้องไห้อย่างหนัก ทำให้ผมเชื่อว่ามันเป็นความจริงแน่ๆ ทำไมคนชื่อคชาถึงร้ายกาจได้ขนาดนี้นะ

“ไม่เป็นไรนะจอย….” ผมปลอบ

“พี่เต๋าต้องระวังตัวให้มากๆนะคะ จอยเป็นห่วง…..” สายตาที่จริงใจของจอยมันทำให้ผมรู้สึกคุ้นเคยถึงมันจะดูแปลกๆแต่มันทำให้ผมเชื่อแล้วว่าเธอเป็นคนรักของผมจริงๆ

“พี่ขอโทษนะจอย…ที่จำจอยไม่ได้ พี่สัญญาว่าสักวันพี่จะต้องจำจอยให้ได้”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ!” อยู่ๆจอยก็พูดขึ้นเสียงดัง ทำเอาผมตกใจ เมื่อจอยเห็นสีหน้าของผม เธอก็เริ่มพูดต่อ “เอ่อ..คือจอยรู้มาจากหมอว่าพี่เต๋าจะปวดหัวหนักมากตอนนึกถึงเรื่องเก่าๆ จอยไม่อยากให้พี่เต๋าเจ็บอีก ถ้าพี่เต๋าจำจอยไม่ได้ก็ไม่เป็นไรค่ะ เรามาเริ่มกันใหม่นะคะ”

“ขอบคุณ…ขอบคุณนะจอย” ผมยิ้มให้เธอก่อนจะหลับตาลงนอน

…พี่สัญญาว่าจะต้องจำจอยให้ได้ ความทรงจำของเราจะต้องกลับมาอย่างแน่ๆ

…คชา…นายทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้แล้วยังทำให้คนดีๆอย่าจอยเสียใจ นายเป็นคนที่ใจร้ายมากจริงๆ ฉันไม่มีวันปล่อยให้คนแบบนายลอยนวลแน่ๆ!!



---------------------------------------------------------------------------------------------------

อิอิ ในที่สุดตอนที่ 1 ก็เสร็จ!
เป็นยังไงกันบ้างอ่ัะ ตอนนี้อาจจะยังไม่ค่อยได้อารมณ์เท่าไหร่นะ
เดี๋ยวตอนหน้าจะพยายามกินมาม่าไปด้วยจะได้ได้อารมณ์
(เกี่ยว?) 55555555555555

ปอลิง . อย่าลืมเม้นติชมกันเยอะๆน้า สวีดัด!