คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : lie story no.1
"จ้ะ ใกล้ถึงแล้ว เธอไปรอที่น้ำพุก็ได้เดี๋ยวฉันไปหา" เสียงของเด็กหนุ่มพูดกับเด็กสาวปลายสาย
(อื้ม^^ มาเร็วๆนะที่รัก) เด็กสาวปลายสายหยอดคำหวานใส่เด็กหนุ่มก่อนจะวางสายไป
เด็กหนุ่มนามว่า"แพนเด"เดินผ่านตึกรามบ้านช่องย่านสยามเพื่อไปหา"จิ๊กซอว์"แฟนสาว ระหว่างเดินผ่านตึกร้างก็มีมือปรืศนาดึงเขาเข้าไปในซอกตึกและชกหน้าเขาอย่างแรง
"แก! บังอาจไปยุ่งกับจิ๊กซอว์ของฉัน"
"ที่ฉันคบกับจิ๊กซอว์ก็เพราะแกบังคับไม่ใช่เหรอ!"
"เมื่อไหร่! ฉันบังคับให้แกคบกับจิ๊กซอว์ตั้งแต่เมื่อไหร่! ฉันบอกให้แกตีสนิทมันเฉยๆ" เสียงปริศนาตวาดใส่ก่อนจะดึงคอเสื้อเขาอย่างหาเรื่อง
"ฉันไม่ได้คบ คนที่ขอคบน่ะคือจิ๊กซอว์ต่างหาก"
"หนอย! แกยังมีหน้ามาแก้ตัวอีกเหรอ?! จัดการมัน!" ชายปริศนาสั่งลูกน้องทั้งสองคนที่เดินออกมาจากซอกมืดๆและเริ่มทำร้ายเขาจนอยู่ในสภาพื้สะบักสะบอม
"อ...อย่าทำอะไรฉันเลย" แพนเดเสียงอ่อนลงจากความเจ็บปวดที่เริ่มรุมเร้า
"หึ!" ชายปริศนาหัวเราะอย่างชอบใจ พอดีกับที่มีแสงลอดเข้ามาทำให้เห็นใบหน้าที่ชัดเจน
"โนเมียน! นี่แกคิดจะท..."
กริ๊ก!
โนเมียนชักปืนออกมาก่อนจายิงเข้าที่หลังของแพนเด
"แก...ต้องเลิกกับจิ๊กซอว์ และคืนเธอมาให้ฉัน เดี๋ยวนี้!"
"เอ๊ะ! ไหนบอกว่าจะถึงแล้วไง ทำไมนานจัง" จิ๊กซอว์ที่นั่งรอนานกว่าครึ่งชั่วโมงเริ่มกระวนกระวายใจ
กริ๊ก
โทรศัพท์แบล็กเบอร์รี่ของเธอดังขึ้น เป็นเสียงข้อความที่เธอแช็ททิ้งไว้กับแพนเด
[ฉันโดรทำร้าย มาหาหน่อย ตามพิกัดของฉัน]
"พ..แพนเด!" เธอพูดอย่างตกใจก่อนจะหยิบกระเป๋าและวิ่งออกไป
ที่โรงพยาบาล
เมื่อจิ๊กซอว์มมาถึงก็เห็นแพนเดนอนคว่ำอยู่บนเตียง มีเลือดไหลเปรอะจากด้านกลังจนเสื้อที่สี่ขาวกลายเป็นสีแดง ตามตัวมีรอยฟกช้ำและรอยถลอกเต็มไปหมด
"แพนเด...แพนเด!" เธอเรียกชื่อเขาทั้งน้ำตาก่อนจะเขย่าตัวเขา แต่ไม่มีการตอบสนองใดๆ
"คือ...เขามาถึงโรงพยาบาลในสภาพนี้ละครับ ดูเหมือนจะถูกฟาดด้วยของแข็งจนขาหักน่ะ นี่สงสัยเสียเลือดมากจนสลบไปแล้ว" หมอเดินมาพูดกับจิ๊กซอว์ "แต่ไม่ต้องห่วงหมอจะช่วยอย่างสุดฝีมือ" หมอทิ้งท้ายก่อนจะเข็นเตียงของแพนเดเข้าก้องผ่าตัดไป
"ค่ะ...ขอบคุณมากนะคะหมอ"
สองชั่วโมงต่อมา
"คนไข้ปลอดภัยดีแล้วนะครับ หมอเข้าเฝือกที่ขาซ้ายและแขนขวาไว้ อีกซักเดือนหนึ่งก็มาถอดได้ แล้วอีกเนนื่องก็คือ เขาโดนยิงเข้าข้างหลังแล้วกระสุนไปตัดเส้นประสาทพอดี เขาก็เลย..."หมอเดินออกมารายงาน
"เขาจะเดินไม่ได้อีกแล้วใช่มั้ยคะ?"เธอถาม
"ครับ หมอเสียใจด้วย โชคร้ายที่กระสุนตัดตรงจุดสำคัญพอดีเลยไม่มีอะไรช่วยเยียวยาให้เขากลับมาเดินได้เลย"
"เอ่อ..ขอบคุณมากนะคะหมอ ขอบคุณจริงๆ" เธอเริ่มสะอื้น "ฉันเข้าไปได้แล้วใช่มั้ยคะ"
"ได้ครับ แต่เค้าหลับเพราะฤทธิ์ยาสลบน่ะครับ อีกซัก 2-3 ชั่วโมงเขาคงตื่น" หมอพูดก่อนเดินนำเธอไปที่ห้องพัก
ตอนนี้จิ๊กซอว์เฝ้าแพนเดตามลำพัอย่างเศร้าสร้อย
เธอเดินไปนั่งงข้ามเตียงก่อนจะกระซิบเบาๆ"ถึงนายจะเดินไม่ได้อีกแล้วฉันก็รักนายนะ" ก่อนที่จะกอดเขาเบาๆและเผลอหลับไป
เด็กหนุ่มตื่นขึ้นมาในอีก 2 ชั่วโมงต่อมา รอบกายมีแต่สภาพที่ไม่คุ้นเคย เขาพยายามดันตัวลุกขึ้นโดยใช้ขาทั้งสองข้างแต่ไม่มีการขยับเขยื้อนใดๆ
"แพนเด...แพนเด!!" จิ๊กซอว์เรียกชื่อเขาและเริ่มร้องไห้หลังจากสะดุ้งตื่น
"จิ๊กซอว์... ฉันไปโดนอะไรมา ทำไมขาฉันขยับไม่ได้" เขาถามทันทีที่พบความผิดปกติของร่างกายตนเอง
"นาย...โดนยิงตัดเส้นประสาทพอดี ขานายเลยใช้ไม่ได้...อีกต่อไป" เธอพูดก่อนจะร้องไห้หนักขึ้นจนแพนเดต้องดึงเธอเข้ามากอดปลอบ
"อย่าร้องไห้สิ เธอบอกว่าฉันเดินไม่ได้เหรอ" เขาผละเธอออกก่อนจะพยายามลุกจากเตียง "ไม่จริง!มันไม่จริง ฉันต้องเดินได้" เขาเอามือข้างหนึ่งที่พันผ้าพันแผลเต็มไปหมดยกขาทั้งสองข้างลงมาห้อยที่เตียงก่อนจะดันตัวลุกขึ้น แต่เมื่อเขาปล่อยมือจากเตียง เขาก็ล้มลงไปจนหัวฟาดกับขอบโต๊ะเลือดไหลเป็นทาง
"แพนเด!! นายทำอะไรน่ะ"
"ไม่!! ฉันต้องเดินได้" เขาพูดอย่างแค้นจัดจนมีน้ำตาของความเจ็บปงดเล็ดออกมาเป็นทางจากตาของเขา
"ฉันบอกว่ายชานยเดินไม่ได้แล้วนายจะพยายามทำไม พยายามไปก็มีแต่ความเจ็บปวดทรมานเท่านั้น" จิ๊กซอว์ร้องไห้พร่ำขอให้เขาหนุดพยายามาและวิ่งไปพยุงเขาลุกขึ้น
"ก็ได้ แต่ที่ขาฉันเดินไม่ได้ก็เพราะเธอ! ถ้าเธอไม่คบกับฉัน ฉันคงไม่ต้องมาพิการเป็นคนเดินไม่ได้อยู่ให้หนักแผ่นดิน เพราะเธอทำให้ฉันกลายเป็นไอ้ง่อย เพราะเธอคนเดียว!!!!" เขาตวาดใส่เธออย่างโมโหจัด
"น..นี่!! ฉันทำอะไรให้นายไม่พอใจอีกล่ะ" เธอเริ่มงงกับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของเขา
"หยุดพูดไปเลย! คนอย่างเธอไม่สมควรจะมาคบกับฉัน เราเลิกกันเลยเถอะ!"
"ด...เดี๋ยว นี่นายไม่ได้ตั้งใจพูดใช่มั้ย นายไม่รู้ตัวใช่มั้ยว่านายพูดอะไรออกมา"
"ไม่!ฉันรู้ตัส คนอย่างเธอดีแต่จะทำให้คนอื่นเดือดร้อน ตายๆไปซะก็ดี"
"ตายซะก็ดี...งั้นเหรอ" จิ๊กซอว์เริ่มโกรธขึ้นมา
"ใช้! รู้ตัวแล้วก็ออกไปซะ ฉัน-เกลียด-เธอ!!!!!!!" เขาตะโกนไล่
ปัง!
ประตูถูกเปิดออกอย่างแรง ก่อนที่คนที่ก้าวเท้าเข้ามาคือโนเมี่ยน
"ได้ยินรึยังล่ะง่ามันเกลียดเธอ หืม?จิ๊กซอว์" โนเมี่ยนพูด
"ได้ยินหรือไม่ได้ยินก็เรื่องของฉัน"
"เธอพูดอย่างนี้ แสดงว่าเธอยังรักมันอยู่ใช่มั้ย"
"..."
กริ๊ก!!
โนเมี่ยนหันกระบอกปืนไปทางอกข้างซ้ายของแพนเด
"ถ้าเธอยังรักมัน เธอจะกล้าตายแทนมันมั้ยล่ะ" โนเมี่ยนพูดเยาะๆก่อนจะสั่งให้ลูกน้องจับตัวจิ๊กซอว์เอาไว้
แพนเดที่ยังไม่หายโมโหหยิบแจกันที่อยู่ใกล้มือขว้างใส่โนเมี่ยนแต่เขาหลบได้ มันเลยลอยไปกระทบผนังห้องแตกเป็นเสี่ยงๆ
"กล้ามั้ยล่ะ หืม??" เขาท้าอีกครั้ง "ฉันจะให้โอกาสเธอเป็นครั้งสุดท้าย คืนจิ๊กซอว์มาให้ฉัน"
"นายจะเอาก็เอาไป ฉันไม่เอาหรอกผู้หญิงสารเลวแบบนี้น่ะ ตายซะยังดีกว่า"
"สารเลว! ผู้หญิงเพอร์เฟ็กอย่างนี้แกมาหาว่าเลวได้ไง"
ปังงงง
กระสุนปืนแล่นเข้าไปสู้หัวใจของแพนเด แต่ทันใดนั้นจิ๊กซอว์กลับกระโดดมาบังไว้ กระสุนปืนจึงแล่นตัดหัวใจของเธอพอดี
"ถ้านาย...เกลียด...ฉันนัก ตายจากกัน...ไปเลยก็ดี" เธอพูดก่อนจะหมดลมหายใจในท่าที่กอดคอคนที่เธอรัก
"เฮ้ย!!แล้วมันเป็นยังงี้ได้ไงฟระ พวกแกจับมันไม่แน่นหรือไง" โนเมี่ยนหันไปด่าลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างๆ
แพนเด...เมื่อเห็นหญิงสาวที่รักตัวเองกระโดดมากอดบังกระสุนแล้วตายอยู่บนแผ่นไหล่ของตัวเองก็เริ่มร้องไห้เสียใจกับการกระทำที่เขามำไว้กับเธอ ก่อนจะเอื้อมมือมากอดด้วยแขนข้างซ้ายที่ไม่หัก หันไปอีกทีโนเมี่ยนก็หายไปแล้ว
"ฉัน รักเธอนะ จิกซอว์"
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบใจทุกคนมากๆที่อุดส่าเสียสละเวลาอันมค่าที่มีอยู่น้อยนิดมาอ่าน
บทความอันหาสาระได้น้อย ถึงน้อยมากของข้า
ช่วยติดตามงานเน่าๆชิ้นต่อไปด้วยนะคะ
ความคิดเห็น