{TaoKacha}wanna be mafia? จะเป็นมาเฟีย หรือที่รักดีครับ

ลำดับตอนที่ #14 : SF -LoveSick- #2

SF TaoKacha -LoveSick- #2


คำ่คืนที่แสนปวดร้าวของเต๋าผ่านพ้นไป ย่ำรุ่งเช้าวันใหม่กับการเริ่มต้นกับคนใหม่


คนใกล้ตัว ที่ดูแลเขาได้มากกว่าแค่คำว่า'เพื่อน'

"เต๋าา ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน" คชาในชุดเครื่องแบบนักศึกษายืนปลุกเต๋าที่นอนขดอยู่บนโซฟาตัวเดิม แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นซักที

"อืม.. ขอแปปนึงนะ"

"ไม่แปปแล้ว ตื่นนน" คชาเดินไปดึงผ้าห่มที่เมื่อคืนไปหามาห่มให้ด้วยความสงสารออกจากเจ้าคนตัวใหญ่ตรงหน้า

เต๋าคู้ตัวนอนทันทีที่ร่างกายสัมผัสกับอากาศเย็นยามเช้าย่ามชานเมือง คชาดึงแขนเต๋าให้ลุกขึ้นมา แต่กลับเป็นคนเสียสูญซะเอง เลยล้มไปทับเต๋าที่ยังนอนอยู่ เต๋าได้ทีกวาดมือรวบเอวคชามากอด

"อรุณสวัสดิ์นะครับที่รัก" ดูคำพูดคำจา! วันเดียวเปลี่ยนจากนารีเป็นอื่น!


"ค.. ใครเป็นที่รักนายไม่ทราบ-/- ไปอาบน้ำไป" คชาลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปเหลือเพียงเต๋าที่นั่งยิ้มอยู่คนเดียว





ห้องซ้อมดนตรีที่ครบครันไปด้วยเครืองดนตรีแทบทุกชนิดถูดครอบครองโดยเจ้าของบ้านและแขกคนพิเศษในเวลาหลังอาหารเย็น


ปลายนิ้วเรียวจรดลงบนคีย์เปียโนก่อนจะค่อยๆบรรเลงเพลงออกมา เต๋าเดินมานั่งบนเก้าอี้เปียโนข้างๆคชาก่อนจะเอาหัวซบลงตรงไหล่

"อะไรเนี่ยเต๋าา" คชาหันมาบ่นแต่มือก็ไม่หยุดเล่น

"เหงาอะ"


"คชาก็อยู่กับเต๋าแล้วนี่ไง จะเหงาทำไมล่ะ?"

"ชีวิตเต๋าไม่เคยไม่มีแฟน พอไม่มีแฟนแล้วมันเหงา"

"เต๋าก็มาเป็นแฟนคชาสิจะได้ไม่เหงา"

คำพูดที่ออกจากปากคชาอย่างเหม่อลอยทำเอาเต๋าอึ้งไปสิบแปดตลบ กว่าจะดึงกลับเข้าบทสนทนาได้ก็ผ่านไปเกือบหนึ่งนาที



"บ้า เดี๋ยวโดนม๊าชาด่า อีกอย่าง ผู้ชายกับผู้ชายเป็นแฟนกันมันไม่ใช่นะเฮ้ยย~"

"อ๋อ สรุปคือที่เหงาตอนเนี้ย เพราะไม่มีผู้หญิงใช่ป้ะ"

"ก็ตั้งแต่เลิกกับจอยก็ยังไม่มีใครมาจีบเลย"


"งั้นชาถามอย่าง ทำไมเต๋าถึงเลือกมาบ้านคชา ทั้งๆที่บ้านเพื่อนผู้หญิงแถวนี้ก็มีเยอะแยะ"

"เพราะเต๋าชอบเวลาอยู่กับคชา... อยู่กับคชามันเหมือนเวลาได้อยู่กับจอย... เต๋าไม่อยากให้ความรู้สึกที่เคยมีกับจอยมันหายไป เลยมาอยู่กับคชาเพื่อให้บรรยากาศแบบตอนอยู่กับจอยมันยังอยู่ในตัวเต๋า"


"ที่มาอยู่เราะคชาเหมือนจอยใช่มั้ย... ใช่มั้ยเต๋า" แววตาสั่นระริกของคนตรงหน้าทำเอาเต๋าตกใจผงะไปพักหนึ่ง

"ไม่ใช่อย่างนั้นนะ คชาไม่ได้เหมือนจอยไปซะทุกอย่าง ก็แค่บางส่วน"



"ยังลืมจอยไม่ได้ใช่มั้ย"
คำพูดจากปากคชาทำเอาเต๋าแทบน้ำตาร่วง เขายอมรับว่าเขาลืมจอยไม่ได้ เลยมาอยู่กับคชาแล้วพยายามหลอกตัวเองว่าอยู่กับจอย


"ถ้ายังลืมไม่ได้ ก็กลับไปหาเค้าสิ หรือไม่ก็ ไปหาผู้หญิงใหม่มาดามใจ อย่าเสียเวลามาอยู่บ้านคชาเลย" คชาลุกเดินออกจากห้องไป เต๋าเรียกไว้ยังไงก็ไม่หันกลับมา

มือหนายกขึ้นขยำหัวตัวเอง นอกจากจะเสียคนรักไปแล้วยังทำร้ายคนที่รักเขามากๆไปอีก ทำไมเขาถึงทำตัวแบบนี้ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ!




ปัง!

ประตูห้องนอนของคชาถูกกระชากปิด ก่อนที่เจ้าของห้องจะมานั่งคู้เข่าตัวแบนอยู่ที่มุมห้อง

'เต๋าไม่อยากให้ความรู้สึกที่เคยมีกับจอยมันหายไป เลยมาอยู่กับคชาเพื่อให้บรรยากาศแบบตอนอยู่กับจอยมันยังอยู่ในตัวเต๋า'


ร่างบางนั่งอยู่ในมุมมืดของห้องเพื่อปกปิดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย ประโยคเดิมๆยังวนเวียนอยู่ในหัว ใช่สิ ก็เขามันแค่คนที่เหมือน ไม่เคยเป็นตัวจริงในสายตาเต๋าเลย


ก๊อกๆ

"เฮีย เป็นไรรึเปล่า" เสียงเค้นท์เดินมาเคาะประตูถามหลังได้ยินเสียงปิดประตูดังไปถึงห้องนอน

"ไม่ได้เป็นไร แกไปนอนเหอะ" คชาตอบกลับส่งๆกลั้นเสียงสะอื้นไว้ไม่ให้น้องชายได้ยิน

"เฮีย มีไรก็บอกนะ เค้นท์อยู่ข้างล่าง" เค้นท์ตบประตูเบาๆไปสองทีก่อนจะเดินลงมาชั้นล่าง เจอเต๋าพึ่งเดินออกมาจากห้องดนตรี


"อ้าวพี่เต๋า เฮียเป็นไรอะ? ทะเลาะกันรึเปล่า"

"ไม่ได้ทะเลาะหรอก แต่ตอนนี้เฮียเค้นท์คงไม่อยากคุยกับพี่ ฝากบอกเค้าด้วยนะว่าพี่กลับแล้ว ขอบคุณมากสำหรับหนึ่งวันที่ผ่านมา" เต๋าเดินไปไหว้ลาหม่าม๊าและอาม่า ก่อนจะขับรถของตัวเองออกจากรั้วบ้านไป


คชามองลอดหน้าต่างลงมาจากด้านบน เห็นรถเต๋าขับออกไป ยิ่งรู้สึกเจ็บใจขึ้นมา

....ไล่ให้ไปก็ไป ไม่แคร์กันเลยใช่มั้ย?




หลายวันต่อมา ณ สนามฟุตบอลที่ประจำของคชาและเพื่อนๆ

และหนึ่งในเพื่อนๆของเขาก็คือเต๋า ซึ่งไม่ได้เจอหน้ากันอีกเลยตั้งแต่เมื่อวันนั้น...


ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น นักเตะในสนามทั้งตัวจริงและตัวสำรองผลัดกันลงเล่นจนเวลาจวนเจียนจะหมด


"เห้ยชา! ยิงเข้าไปเลย" ชายหนุ่มปมยาวซึ่งตอนนี้ถูกรวบขึ้นไปมัดเป็นมวยตะโกนเรียกคชาก่อนจะส่งบอลให้ คชารับบอลมา เลี้ยงบอลไปอยู่หน้าโกล ก่อนจะยิงบอลเข้าประตูไป

เพื่อนร่วมทีมวิ่งมากอดแสดงความดีใจกับประตูปิดเกมของคชา

เป็นช่วงชุลมุน ที่คชาทั้งโดนผลัก โดนดึง โดนเบียด พอเดินกลับเข้ามาที่ห้องอาบน้ำข้อเท้าจึงรู้สึกเจ็บขึ้นมา


"โอ๊ยย! บ้าเอ๊ยยยย" คชาทรุดลงไปกุมข้อเท้าที่ปวดระบมและเริ่มบวมตทมปกติของอาการข้อเท้าแพลง คชาฝืนลุกพาตัวเองไปอาบน้ำก่อนจะลากข้อเท้าบวมๆกลับมาหาน้องชายทั้งสองและแฟนของน้องชายอีกคน



"เฮียทำไมข้อเท้าบวมอย่างนี้อะ ไปหาหมอเหอะ" เค้นท์ถามทันทีโดยไม่ต้องรอให้คชาเอ่ยปาก ก่อนจะเดินเข้ามาช่วยพยุงกันออกจากสนามบอลไป

เสี้ยวหนึ่งคชาหันไปเห็นหน้าเต๋าซึ่งยืนคุยอยู่กับอ้นหันมามองเขาแต่ไม่ได้มีทีท่าจะสนใจแต่อย่างใด..

นี่เต๋ารักคชาจริงๆรึเปล่า?
ตอนนี้คนที่ 'ป่วยใจ' อาจไม่ใช่เต๋าแต่เป็นคชาแล้วก็ได้นะ



"พี่คชาใจเย็นๆนะ ขาแพลงเดี๋ยวก็หายแล้ว" แฟนสาวสวยของคิวช่วยน้องชายทั้งปลอบคชาที่นั่งหงอยอยู่บนรถเข็นในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในเวลาตีสอง สภาพคนเจ็บตอนก่อนเล่นกับหลังเล่นนี่ต่างกันลิบลับ


"เออใช่เฮีย แค่ขาแพลงเองน่า เดี๋ยวก็หาย" เค้นท์ตบไหล่พี่ชายให้กำลังใจไปสองที พอดีกับที่หมอเรียกเข้าไปตรวจอาการ ผลสรุปออกมาคือขาแพลงตามที่ทุกคนคาดการณ์ไว้ คิวและแฟนสาวไปจัดการเรื่องค่ารักษา

"เฮียไม่ได้เจ็บขา ..แต่เฮียเจ็บใจ"

"โถ่เฮีย เฮียก็อย่าไปถือโทษโกรธใครเลยนะ มันอยู่ในช่วงชุลมุนไม่มีใครตั้งใจทำเฮียเจ็บหรอก"

"เค้าเห็นเฮียเป็นอะไรวะ ทำไมแม้แต่จะหันมามองยังไม่หันเลย"

"ใคร พี่เต๋าน่ะเหรอ"

"....."

"ช่างเค้าเหอะเฮีย ปล่อยให้เค้าไปมีความสุขกับคนที่เค้ารักเหอะ" เค้นท์พูดปลงๆโดยไม่รู้ตัวว่าความลับก้อนเบ้อเร่งหลุดออกจากปากตัวเองไปแล้ว


"ฮะะ อะไรนะ!"


"ก็พี่เต๋า ..คืนดีกับพี่จอยแล้ว จะแต่งงานกันปลายปีมั้ง เห็นพี่กิตบอกมา" ไหนๆมันหลุดแล้วก็หลุดให้หมดเลยละวะ!

"ตอนที่พี่จอยโกรธพี่เต๋า พี่จอยแค่ลองใจพี่เต๋าเฉยๆ พอรู้ว่าพี่เต๋ารักจริงๆเลยยอมคืนดีและยอมแต่งงานด้วย"



"แต่งงาน.. เลยหรอ"









to be cont. 
LoveSick #3
Coming soon





--------------------
สวัสดีรีดทุกคนที่ยังติดตามอ่านฟิคของเรา ปลื้มเงอะ
อัพผ่านไอโฟนแล้วบรรทัดมันรวนหมดเลย ไรท์เลยมาแก้ให้ใหม่ในคอมอีกรอบ ขอโทษด้วยนะคะ
ช่วงนี้อาจจะไม่ค่อยได้อัพเท่าไหร่เพราะไรท์ต้องเตรียมงานกีฬาสีด้วย เรียนด้วย ตามศลป.ด้วย (อันหลัง?)
แต่จะพยายามใช้เวลบนรถเมล์รถแท็กซี่แต่งให้จบโดยเร็ว คาดว่าน่าจะมีคนอยากรู้ตอนจบขอลเรื่องนี้แล้ว
อยากรู้กันรึเปล่า ขอฟีดแบ็กด้วยจ้า

ปล. ไรท์ได้ไปคอนแล้ววว ติดเวททิ่งลิสคนที่4แน่ะ ดีใจ๊ดีใจ ใครไปคอนเจอไรท์ทักด้วยนะ >__<