เอี๊ยด!
เสียงรองเท้ากีฬากระทบกับพื้นทำให้ฉันหันไปมอง
ตอนนี้ฉันกำลังเดินไปเอามอเตอร์ไซค์ที่โรงจอดมอเตอร์ไซค์ซึ่งต้องผ่านสนามบาสเก็ตบอล...
"...เขามาเล่นอีกแล้วสินะ..."
ตุบ! "เฮ้ยหมูเจียว!!!?"
ฉันหันไปมองทันทีที่ได้ยินชื่อว่า"หมูเจียว"เพราะเขา...คือคนที่ฉันแอบชอบ
ภาพที่ฉันเห็นตอนนี้ ณ เวลานี้คือหมูเจียวล้มลงไปนอนกับพื้นและเลือดมากมายที่หัว!!? ซึ่งสามารถทำใหฉันคาดได้เลยว่ามีคนมาเบียดจนล้มลงไปแน่ๆ
ฉันเพิ่งตั้งสติได้โทร.หาคุณพ่อที่เป็นหมอแล้ววิ่งหาช่วยพวกพี่ๆที่มุงกันอยู่
"ไม่ต้องห่วงนะคะ เดี๋ยวรถพยาบาลจะมา หนูช่วยเรียกให้แล้ว" ฉันละลั่กละลำพุดออกไปทำเอาพี่ๆหันมามอง ไม่ทันที่พวกพี่เขาจะถามอะไรรถพยาบาลก็มา
"หนูเป็นคนโทร.ไปแจ้งใช่ไหม ขึ้นมาเร็ว"พยาบาลบนรถบอกหลังจาดพาหมูเจียวขึ้นไป ฉันจึงเอากระเป๋าไปวาง
"นี่...เป็นอะไรมากมั้ยคะ"ฉันที่ตอนนี้จับมือหมูเจียวแบบให้กำลังใจถามขึ้นมา
"ก็หนังศีรษะเปิดจ้ะ คงต้องเย็บหน่อยล่ะ" แพทย์ที่อยู่เวรพูดพลางวัดอัตราการเต้นหัวใจไปด้วย "รู้สึกว่าการสูบฉีดเลือดเริ่มไม่ดีแล้วล่ะ"
ตอนนี้ฉันมองไปที่หน้าของหมูเจียวซึ่งสามารถสื่อได้เลยว่าเจ็บปวด ก่อนที่เขาจะพูดออกมาอย่างแผ่วเบาว่า
"ซูโม่...ฉัน..ชอบเธอ...นะ" สิ้นคำนั้นเสียงอัตราการเต้นหัวใจคือ ................ ไม่เหลืออีกแล้ว เขาจากไปจากฉันแล้ว!!!
"ฉันบอกนายช้าไปใช่ไหม... ฉันเอง..ก็ชอบนายเหมือนกันนะ"
ฉันกลับมาที่สนามบาสฯเพื่อมาเอากระเป๋านักเรียน ทันใดนั้นเองมีร่างสูงใหญ่มายืนบังฉันไว้...พี่ห้าเจ็ด
"หมูเจียวเป้นยังไงบ้าง"พี่ห้าเจ็ดถาม
"เขา...ไปดีแล้วค่ะ ขอโทษนะคะขอทางไปเอากระเป๋าหน่...พี่คะ"
ในนาทีนั้นเอง คนตรงหน้าฉันทรุดตัวลงไปกับพื้นและเริ่มร้องไห้ "เขาจากไปแล้วจริงๆเหรอ แล้ว..แล้วใครจะมาคุยเล่นกับพี่ล่ะ"
"หนูเอง...ก็ชอบเขาเหมือนกันแหละค่ะ"
คืนนั้นฉันได้มีเวลาคิดถึงวันเวลาที่มีกับหมูเจียว เขาชวนฉันเข้าเรียนโปรแกรมภาษาอังกฤษ... เขาที่ฉันเคยบอกรัก... เขาที่ให้กุหลายฉันเป็นแรกในวันวาเลนไทน์... ตอนนี้ฉันพูดได้เต็มปากเต็มคำแล้วล่ะว่า...
เรารักนายจริงๆ
ความคิดเห็น