The Story นี่หรือ! คือนิทาน

ลำดับตอนที่ #2 : เรื่องวุ่นๆของมังกรเฝ้าหอคอย ตอนที่2

การพบเจอของมังกรและเจ้าชาย

การเดินทางช่างยากลำบากนัก

การแบกรับภาระอันยิ่งใหญ่อย่างการปกครองประเทศต่อจากผู้ปกครองคนก่อนนั้น
นับเป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลยซักนิดเดียว
แค่เรื่องการปกครองเมืองก็ทำให้มีเวลาเป็นของตัวเองไม่มากนักอยู่แล้ว
จะให้มีเวลาที่ไหนไปหาคนรักของตัวเองกันหล่ะ



การเลือกคู่ครองมันไม่ง่ายนะ การดูตัวคนทั้งอาณาจักรมันก็แค่การให้ผมพบเจอการประชาชน
ที่ต้องปกครองเท่านั้นหล่ะครับที่ผมคิด ส่วนเรื่องของเอเธนนั้นผมก็คิดว่าเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น
จะให้ผมคิดอะไรกับคนที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก เจอหน้ากันจนเบื่อ
หยอกเล่นกันเป็นประจำทุกวัน แต่ผมก็คิดน่ะว่าแกล้งหมอนี่มันสนุกดีเท่านั้นเอง

คิดแล้วก็เบื่อ
เข้าเรื่องเลยดีกว่า...





หลังจากที่พ่อกับแม่ให้ผมออกเดินทางมาหาเจ้าหญิงที่ชื่อว่าราพันเซล
ตอนนี้ผมกับเอเธนยืนอยู่ที่บริเวณสิ่งก่อสร้างขนาดสูงที่เรียกว่าหอคอย
จะว่าไปก็เป็นก็หอคอยที่สูงจริงๆ 

เอเธน: "อ่า สูงจริงๆเลย นายว่ามั้ยแล้วทีนี้นายจะทำยังไง สรุปแล้วที่นี่มีคนอยู่มั้ยเนี่ย"

แล้วเอเธนก็พูดขึ้นกับผมด้วยศัพท์ที่ผมบังคับให้เขาใช้เวลาอยู่กัน 2คนเทา่นั้น
ก็การใช้ราชาศัพท์กับเพื่อนมันแปลกๆนี่

สเตฟาน: "นายอยากรู้ว่ามีคนอยู่มั้ยก็ตะโกนถามซะเลยซิ"

โฮ่ ถ้านายทำมัน นายจะซื่อมากเลยหล่ะ เอเธน

เอเธน: "เอ๋! จริงด้วย ชั้นไม่ทันได้คิด รอเดี๋ยวน่ะ ชั้นจะตะโกนถามให้"
และแล้วเอเธนก็ลงจากม้าพร้อมเอาม้าไปผูกกับต้นไม้ใกล้ก่อนเดินออกไปยืนอยู่หน้าหอคอยแล้วตะโกนขี้นว่า "เฮ้! ข้างบนนั้นมีใครอยู่หรือไม่ช่วยตอบที"

โอเค สรุปนายมันซื่อ(บื้อ)มากจริงเหรอเนี่ย

แค่นั้นยังไม่พอยังตะโกนอีกหลายรอบจนผมลงจากม้าและเอาม้าไปผูกเรียบร้อยแล้ว
หลังจากนั้นเขาจึงเดินมาบอกผมว่า

เอเธน: "เฮ้ ฟานไม่มีใครตอบอ่ะ ทีนี้จะเอาไงดี"

สเตฟาน: "งั้นนายอยากรู้อีกมั้ยว่ามีใครอยู่หรือเปล่า"

เอเธน: "อืม อยากซิเสร็จแล้วจะได้กลับซักที"

สเตฟาน: "งั้นนายก็ปีนขึ้นไปบนนั้นซะสิ"

เอเธน: "อ้อ งั้นนายรออยู่ตรงนี้น่ะ"

เฮ้อ! ชั้นชักเบื่อกับความซื่อบื้อของนายเต็มทนแล้วน่ะ

สเตฟาน: "อื้อ นายจะทำอะไรก็ทำเถอะ"


หลังจากนั้นสรุปว่าไอ้(?)เอเธนมันปีนขึ้นไปจริงๆครับแถมเร็วด้วยได้ครึ่งทางแล้ว
อ่าสรุปว่าเอเธนเป็นลิงซินะ ไม่ก็คงมีอาชีพเสริมเป็นคนเก็บมะพร้าว(?)
ห้ามตอนนี้คงไม่ทันแล้ว งั้นผมเดินสำรวจคงไม่ว่ากันนะ
.
.
.
.
.
.
.
เดินมาเรื่อยๆ ตอนนี้ถ้าให้เดาคงอยู่ตรงด้านหลังหอคอย
.
.
.
.
.
.
.
แต่
.
.
.
.
.
.
ทำไมอยู่ดีๆถึงมีประตูโผล่ออกมาตรงหน้าก็ไม่รู้
ก่อนที่ผมจะได้จับบานประตูนั้น
ประตูบานนั้นก็เปิดออกมาเอง
.
.
.
.
ทำให้ผมพบกับร่างของคนตรงหน้า
พร้อมกับที่เด็กผู้หญิงตรงหน้าได้พูดว่า

เด็กผู้หญิงปริศนา: "ยินดีต้อนรับค่ะ นายท่าน"

'อ่า ทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้น่ะ เดี๋ยวนายท่านเหรอ งั้นก็เมดสินะ แต่ไม่น่าจะใช่
แย่หล่ะ! มองนานเกินไปแล้ว '

ขอสงบสติอารมณ์ก่อนแล้วกัน
.
.
.
. 

 

มังกรน้อยอีรีส said

       ตอนนี้ข้ากำลังเผชิญหน้ากับคนบ้าตรงหน้าอยู่ เฮ้!สติดีหรือเปล่า จ้องหน้าข้าอยู่ได้ตั้งนาน
หรือจะตะลึงกับความหล่อเหลาอันงดงามของข้า แต่ไม่น่าจะใช่คงเพราะเจ้านี่ไม่เคยเห็น
ชายชาตรีอย่างข้าแต่งหญิงมาก่อยเลยอาจตะลึงก็เป็นได้

              อืม ดูๆไปหมอนี่ก็จัดว่าหน้าตาดีมากถึงกับมากทีเดียว คงจะเป็นเจ้าชายเมืองไหนซักเมืองที่หลงทางมา ช่างน่าสงสาร อ่า...ข้าจะไม่พรรณาหน้าตาของชายเบื้องหน้าเหมือนกับสาวน้อยวัยใสที่พบเจอชายหนุ่มผู้ถูกชะตาปิ้งปั้งเป็นรักแรกหรอกน่ะ

อีรีส: "เฮ้! เจ้า อ้อ...ไม่สิ นายน่ะเลิกจ้องหน้าชั้นได้หรือยัง"

แต่จู่ๆไอ้หมอนี่ก็คุกเข่าลงต่อหน้าข้าพร้อมคว้ามือของข้าขึ้นมาจุมพิตเบาๆ
.
.
.

'เฮ้! เดี๋ยวน่ะ ข้ารู้ว่าอาจเป็นธรรมเนียมหรืออะไรซักอย่างแต่ต้องไม่ใช่ที่ชายหนุ่มทำให้กันแน่'

ฉับพลันข้าจึงดึงมืออกแล้วเริ่มเจรจากับบุคคลตรงหน้า

อีรีส: "ไอ้บ้าเอ้ย ทำแบบนี้ทำไมฟร๊ะ มาทำแบบนี้มันหยามศักดิ์ศรีกันชัดๆเลย"

ชายหนุ่มตรงหน้าข้าลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

เสตฟาน: "หยามศักดิ์ศรีงั้นเหรอก็ไม่นี้แบบนี้นะมันเป็นท่าพื้นฐานของฝ่ายที่จะทำการขออีกฝ่ายแต่งงานมิใช่หรือ"
 
อีรีส: "อะไรนะ ขอแต่งงานงั้นเหรอเจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครกันที่บังอาจมาขอมังกร
สายเลือดศักดิ์สิทธิ์อย่างข้าแต่งงานน่ะ" ข้าเพิ่มเสียงในการเจรจามากขึ้นไปอีก 

สเตฟาน: "งั้นหรือ ข้าคิดว่าเจ้าเป็นอะไรข้าไม่สน แต่ ข้ารู้ว่าข้าถูกใจเจ้าแล้วหล่ะ แม่สาวน้อย"

อีรีส: "เจ้าคนสามหาว! เป็นแค่คนแปลกหน้าแท้ๆรู้บ้างหรือไม่ว่าเจ้ากล่าวอะไรออกมา"

สเตฟาน: "ข้ารับรู้ทุกคำพูดของตัวเองทั้งหมดล่ะ แม่สาวน้อย"

อีรีส: "หยุดพูดคำๆนั้นเสียที ข้าเป็นชาย จำไว้ซะอย่าพูดคำนั้นให้ข้าได้ยินอีกเป็นครั้งที่3  
ไม่เช่นนั้นเจ้าจะเสียใจ จำไว้ซะ!" ข้าเริ่มหมดความอดทนแล้วน่ะ

สเตฟาน: "แล้วไงล่ะ แม่สาวน้อย"

อีรีส: "ข้าถือว่า ข้าเตือนเจ้าแล้วน่ะ เตรียมรับหายนะได้เลยคนแปลกหน้า"

ฉับพลันเมื่อพูดเสร็จข้าจึงคว้าดาบเล่มสีขาวบริสุทธิ์ออกมาจากกลางอากาศแล้วฟันไปที่กลางตัวของคนแปลกหน้าทันที

เคร้ง!

เอ๋ ไม่จริงน่าน้อยคนนักที่สามารถรับคมดาบจากข้าได้อย่างเฉียบขาดเช่นนี้

ฮึ่ม! เห็นแล้วชั่งน่าหงุดหงิดเสียจริง

เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!

นับแต่นาทีที่เสียงคมดาบแรกปะทะกัน เสียงที่สองและสามก็ดังต่อมาเรื่อยๆ ให้ตายเถอะมังกรผู้มีสายเลือดศักดิ์สิทธิ์เยี่ยงข้าหรือจำต้องมาพ่ายให้กับชายแปลกหน้าที่พึ่งเจอกันครั้งแรก

ได้โดนท่านพ่อ ท่านแม่ และมังกรตนอื่นๆหัวเราะเยาะเป็นแน่

งี้ต้องใช้วิธีสกปรก ...

ไม่สิๆ เรามังกรสายเลือดบริสุทธิ์ต้องมีเกียรติ ต้องยุติธรรม ต้อง...

สเตฟาน: "แม่สาวน้อย สตรีเยี่ยงเจ้าปล่อยดาบในมือนั่นแล้วมานั่งอยู่ในอ้อมกอดของชายชาตรีเยี่งข้าดีกว่า ข้าพูดถูกมั้ย"

ต้องไม่ไว้หน้ามัน ต้องไม่ให้คนเช่นนี้มาดูถูกข้ามากไปกว่านี้ มัน-ต้อง-ตาย!

อีรีส: " ใช่ท่านพูดถูกทุอย่าง เว้นแต่ ข้าน่ะ เป็นชายเฟ้ย ไอ้งั่ง! "

เมื่อข้าพูดจบก็โถมแรงใส่ลงไปและกดดาบลงด้วยพลังที่มากกว่าเก่า

สเตฟาน: "จะหญิงหรือชายข้าก็ไม่เกี่ยงหรอกเพราะข้า ต้องการเจ้า ว่าแต่พูดกับเธอเนี่ยไปมาๆ ดันติดภาษาเธอซะแล้วซิ"

เคร้ง เคร้ง

อีรีส:"กล้ามากที่มาพูดเลียนภาษาของข้า แบบนี้มันดูถูกกันนี่! ไปตายซะเถอะ คนอย่างเจ้าอยู่ไปก็ดันแต่จะทำให้คนอื่นประสาทเสีย"

ฟึ่บ! เคร้ง! เคร้ง!

สเตฟาน: "แล้วเจ้าคิดว่า ข้าดูเจ้าผิดไปซะเมื่อไหร่ล่ะ "

เคร้ง!

สเตฟาน: "อ้อ! อีกอย่างข้าไม่รังเกียจหรอกนะที่จะตายด้วยน้ำมือของว่าที่ภรรยาข้าน่ะ"

พอเจ้าบ้านั่นพอจบ ข้าก็คิดว่ามีบางอย่าเห่อร้อนขึ้นมาที่ใบหน้าของข้า

ข้าคิดว่าหน้าข้าต้องแดงแน่ๆเลย หรือว่าข้าจะเขินไอ้คนตรงหน้า

บ้าน่า ข้าไม่ได้เขินน่ะ ข้าโกรธต่างหากล่ะ โกรธ! 

ใช่แล้วข้ารู้สึกโกรธ

เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!

เสียงกระทบกันของดาบยังคงกระทบกันอย่างต่อเนื่องโดยไม่มีท่าทีว่าจะหยุด

ไม่ได้การล่ะ ต้องรีบจัดการให้เสร็จไม่งั้นยัยป้านั้นได้ด่าจนหูชาแน่ 

ไม่สิอาจโดนให้ลองชุดอีกวันละ10ชุดเป็นแน่

อีรีส: "เจ้ามันบ้าไปแล้วแน่ๆ ให้ตายซิ ข้าควรต้องเลิกเล่นกับเจ้าแล้วรีบกลับไปเสียที ตายไปได้แล้วน่า!"

เคร้ง!

สเตฟาน:"งั้นเธอก็มาเป็นภรรยาของฉันสิ เท่านั้นก็จบ"

ข้ายิ้มหวานให้คนตรงหน้าชะงักเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับไป

อีรีส:"ไม่มีวันซะหรอก "

    "ย้าาาาาาาาาก"

อีรีสพูดจบประโยคผมก็ตั้งดาบขึ้นและพุ่งตัวเข้าหาไอ้บ้าตรงหน้าทันที

(สรรพนามเปลี่ยน//ไรท์ ยุ่งน่า//อีรีส)

ฟิ้ว--------------ตุบ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ท่านผู้อ่านคงสงสัยว่ามันเป็นเสียงอะไร

.

.

.

.

.

.

.

.

ตอนนี้ผมกำลังประสบปัญหาใหญ่ครับ 

อีรีส: "ปล่อยฉันนะเจ้าบ้า ปล่อย"

สเตฟาน: "ทำไมล่ะก็เธอพุ่งเข้ามาให้ฉันกอดเองไม่ใช่หรอกหรอ"//กอดแน่นขึ้น

อีรีส: "แกจะบ้าเหรอ ปล่อยน่ะ! เจ้าบ้าปล่อย!"

To be continue ....

 

 

 

T
B