Patthapee Land รักวุ่นๆของเจ้าเชายเมืองดิน

    1. ต้นรัก

~ใครกันที่ทำให้ชั้นรัก ใครกันที่มาอยู่ในความฝัน คนที่ชั้นคิดถึงอยู่ทุกวัน ก้อใครคนนั้นชั้นเรียกว่า ....เทอ~
เสีงโทรศัพท์ของชั้นดังขึ้น
"ฮัลโหลว่าไง ยัยพีช"
[ ทำไมแกไม่มาโรงเรียน นี่เปิดเทอมวันแรกนะ แกสัญญากับชั้นแล้วไม่ใช่หลอว่าจะไม่เหลวแหล....]
"นี่ชั้นบอกแล้วใช่มั๊ยว่าเราจะไม่พูดเรื่องนี่กันหน่ะ" ชั้นสบถด้วยน้ำเสียงโกรธสุดๆ
[ ชั้นขอโทษ ชั้นไม่ได้ตั้งใจนะต้นรัก ]
"อื้ม ชั่งมันเหอะว่าแต่มีเรื่องอะไร"
[ คือว่า...ทำไม่แกไม่มาเรียนเนี่ยหะ ]
"ชั้นปวดหัวไม่อยากไป เทอก้อเก็บตารางสอนไว้หั๊ยชั้นด้วยละกันนะ"
[ งั้นเดี๊ยวเลิกเรียนเราไปช้อปปิ้งกันนะ ถือว่าชั้นขอโทษจากใจจริง ]
"ก้อได้นี่เหลืออีกกี่ชั่วโมง โรงเรียนเลิกหล่ะ"
[ ก้อ...2 ชั่วโมงอะ โชคดีนะเปิดเทอมวันแรกเลยได้เรียนแค่รึ่งวัน ]
"อื้มงันเดี๊ยวเจอกันที่ ห้างเดิมนะ"
[ จ้ะโอเค ]
ยัยพีชวางสายไปอย่างรวดเร็วดูซิยังไม่ทันตั้งตัวเลย ว่าแล้วชั้นไปอาบน้ำดีกว่า แต่อย่าแอบดูนะอิอิ  เห้อออรู้สึกว่าตั้งแต่ปิดเทอมมานี้ดูชั้นจะผอมลงไปเยอะเลยแฮะ เอ่อ...ลืมแนะนำตัวขอโทษด้วยนะค้ะ ชั้นชื่อ ต้นรักค่ะ ตอนนี้อายุ 17 แล้ว เรียนอยู่โรงเรียน นานาชาติแห่งหนึ่งในกรุงเทพนี่แหละค่ะ เกรด11 ห้อง D ย้ำนะค้ะว่าห้องD ไม่ใช่ ห้อง A อิอิ คนอย่างงชั้นเรียนหนังสือไม่เก่งหลอกค่ะ ไม่ได้เป็นเด็กเรียนเหมือนยัยพีชเค้า ยัยคนนี้เรียนเก่งเป้นบ้า มีการบ้านทีไรชั้นก้อเอาของยัยนี่มาลอกทุกที ไม่เคยคิดจะทำเองซักกะครั้งเลย แฮ่ะๆ อย่าไปบอกใครเค้านะค้ะ อายยยย    ทีจริงวันนี้ชั้นไม่ได้ปวดหัวหรือว่าไม่สบายแต่อย่างใดหลอกค่ะ คือว่า ชั้นนอนตื่นสาย อิอิ
ก้อเมื่อคนอะเร่นวินนิ่งเพลินไปหน่อย แถมยังต้องรอลุ้น คู่ประวัติศาสตร์แห่งปีซิค้ะ บอลคู่นี้ชั้นไม่อยากจะพลาดเลย เชลซี กับ แมนยูฯไงค้ะ ทายซิว่าชั้นเป็นสาวกอะไร ติ๊กต๊อก.....ติ๊กต๊อก คิดว่าชั้นเป็นสาวกแมนยูฯหล่ะสิ  มันก้อน่าจะใช่อยู่หลอกแ ต่เผอิญ ชั้นไม่ชอบทีมนี้หน่ะค่ะ ชั้นเป็นสาวกเชลซี นี่คงเป้นประวัติศาสตร์อีกเช่นกันใช่มั๊ยค้ะว่าจะมีนางเอกนิยายเป็นสาวกสิงห์กระโหลกกระลาอะไรอย่างนี้ ก้อทีมนี้เค้าเจ๋งดีหน่ะซิ เรามาเข้าเรื่องกันดีกว่า ที่จริงแล้วชั้นเป้นคนเรียบร้อยค่ะไม่ค่อยยุ่งกับใคร (อันนี้ก้อไม่รู้ว่าจริงรึปล่าว)

 แล้วในที่สุดชั้นก้อาบน้ำเสร็จ (ออกจะดูไวเหมือนโกหก) ชักช้าไมได้การแล้วต้องโทรไปหายัยพีชก่อน
[ ว่าไงแก ตอนนี้อยู่ไหนแล้ว ]
"ชั้นเพิ่งอาบน้ำเสร็จ"
[ นี่แกอาบน้ำเป็นชั่วโมงเลยรึไง ] ยัยพีชพูดด้วยน้ำเสียงไม่เชื่อ
"อืม งั้นแค่นี้ก่อนละกันชั้นจะไปแต่งตัว"
ยังไม่ทันที่จะให้ยัยพีชพูดอะไร ชั้นก้อชิ่งวางก่อนเลยขี้เกียจฟังยัยนี่บ่น บ่นยิ่งกว่าแม่ชั้นซะอีก ผ่านไปไม่กี่นาทีชั้นก้อแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ตอนนี้ชั้นอยู่ในชุดธรรมดา เสื้อกล้ามสีชมพู มินิเสกิร์ต สีขาว รองเท้าผ้าใบ อิอิมันเข้ากันรึปล่าวนะแต่ไม่เป็นไรหลอกไม่มีใครมองคนอย่างชั้นอยู่ดี คือว่าชั้นเป็นคนแต่งตัวไม่ค่อยเป็นข้อนี้ชั้นก้อรู้ตัวดี  พอจะมีงานเลี้ยง หรือปาร์ตี้ทั้งที ชั้นก้อจะให้ยัยพีชเป็นคนเลือกเสื้อผ้าให้ทุกทีเลย ชั้นว่าตอนนี้ชั้นลงไปหาลุงยิ้มดีกว่า
"ลุงยิ้มค้ะวันนี้มีธุระที่ไหนรึปล่าวค้ะ" ชั้นพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ อ่อนหวานที่สุด
"ลุงไม่กล้ามีธุระที่ไหนหลอกครับคุณหนู แค่คุณท่านเมตตาลุง ก้อมากพอแล้ว" ชายวัยสูงอายุพูดด้วยใบหน้าอารมณ์ดี
"คุณหนูมีอะไรให้ลุงช่วยรึปล่าวครับ"
"ไม่มีค่ะ แค่จะออกไปไปซื้อของ"
"งั้นลุงพาไปก้อแล้วกันนะครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะคุณลุง รักเอารถไปเองดีกว่าไม่อยากรบกวร" ว่าแล้วชั้นก้อรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วก่อนที่จะฟังลุงยิ้มบ่น 

ไม่ทันไรชั้นก้อมาหยุดอยู่ที่รถสุดที่รักของชั้น ชั้นยืนมองมันอยู่ซักพักก่อนที่จะขึ้นมันแล้วขับออกไปอย่างเร็วจี๋ ให้ตายซิถ้าชั้นไปไม่ทันชั้นคงโดนยัยพีชทุบกะบานแน่ๆเลย

~ใครกันที่ทำให้ชั้นรัก ใครกันที่มาอยู่ในความฝัน คนที่ชั้นคิดถึงอยู่ทุกวัน ก้อใครคนนั้นชั้นเรียกว่า ....เทอ~
หมายเลขปลายสายไม่ใช่ใครยัยพีชนั่นเอง

"ว่าไงแก"
[ ชั้นมารอแกอยู่ที่เดิม นานแล้วนะ นี่แกอยู่ไหนของแกอะ ]
"จัยเย็นสิ รถมันติดแกจะให้ชั้นทำยังไง นี่ก้อเหยียบจนมิดด้ามแล้วนะ"
[ ชั้นให้เวลาแกอีกครึ่ง ชั่วโมง ถ้าแกมาไม่ถึงน่าดูแน่]

ยัยพีชกระแทกเสียงใส่ชั้นอย่างโกรธๆ ก่อนที่จะวางสายไป ชักช้าไม่ได้กาลแน่ๆว่าแล้วชั้นก้อเหยียบเต็มที่  ไม่นานนักชั้นก้อมาถึงที่จอดรถของห้างที่ชั้นนัดยัยพีชไว้  ถ้าชั้นไปช้ายัยพีชคงฉีกชั้นเป็นชิ้นๆแน่ๆเลย ไม่อยากจะนึกภาพไม่ทันไรชั้นก้อวิ่งอย่างรวดเร็วเผื่อไปหายัยพีช
"มาแล้วหลอชั้นรอแกตั้งนาน"หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าชั้นพูดด้วยน้ำเสียงโหดๆ
"มาแล้วนี่ไงยังจะบ่นอีก"
"งั้นไปซื้อของกัน"
"นี่ชั้นเพิ่งมานะ เหนื่อยก้อเหนื่อย พักแปปนึงสิ"
"ยัยบ้าผิดนัดแล้วยังจะพูดมากอีก ชั้นไม่รอแกหลอกจะพักก้อได้ ชั้นไปก่อนละกันแล้วแกค่อยตามไป"  ดูๆ ยัยเพื่อนบ้าทำไมถึงทำกับชั้นได้
"ไปด้วยก้อได้ไม่พักแล้ว"ชั้นพูดด้วยน้เสียงหอบ ก่อนที่จะเดินตามยัยพีชไปซื้อของ

    2. ร้านขายของเก่า

หลังจากที่ชั้นและยัยพีชเดินซื้อของกันในห้าง เดินกันจนขาล้าไปหมด ชั้นและยัยพีชเลยตัดสินใจนั่งพักกันซะก่อน ก่อนที่จะไม่มีแรงไปซื้อโต๊ะอะไรซักอย่างหนึ่งให้น้ายัยพีช ที่กำชับนักกำชับหนาว่าจะต้องเป็นร้านนี้เท่านั้น ชั้นก้อแอบแปลกใจเหมือนกันนะว่าทำไมต้องเป็นร้านนี้ หระ.....หรือว่าน้ายัยพีชแอบเป็นกิ๊กกับเจ้าของร้าน โอ้ววววม่ายน้ะ น้าพรพิตร เป็นอย่างนั้นจริงๆหลอไม่อยากจะคิดและขณะที่ชั้นนั่งคิดอะไรแผลงๆอยู่นั้น
"นี่ ชั้นหวังว่าแกคงไม่สงสัยเหมือนกับชั้นนะ" ยัยพีชทำสีหน้าไม่ค่อยดี
"สงสัยเรื่องอะไร"
"น้าชั้นหน่ะ" เราสองคนมองหน้ากันได้ซักพักก่อนจะ
"ฮ้าๆๆ" อดหัวเราะกันไม่ได้ เห้ออออนึกแล้วก้อขำ

เราสองคนเดินกันมาตามทางเรื่อยๆ มองหากันจนเหนื่อยก่อนที่จะหันไปเจอร้านร้านหนึ่งซึ่งดูแล้วก้อใหญ่มากๆ มีคุฯลุงแก่นั่งเฝ้าร้านอยู่แค่คนเดียว ลูกหลานแกหายไปไหนหมดน้าทำไมถึงปล่อยให้แกมานั่งขายของอยู่คนเดียว ชั้นและยัยพีชเดินเข้าไปในร้าน
"นี่ใช่ร้าน ของคุณลุงเฉินรึปล่าวค้ะ" ยัยพีชถามคุณลุงๆพลางมองไปรอบๆร้าน
"ใช่ อั้วนี่แหละเจ้าของร้าน ลื้อมีอะไรรึป่าว"
"คือหนูมาซื้อโต๊ะให้คุณน้าพรพิตรอะค่ะ"
"อ๋อ อาพรพิตร....อีสั่งไว้แล้วแหละ  งั้นพวกลื้อตามอั้วเขามาดูเลย"
  คุณลุงพูดพลางเดินนำชั้นแล้วก้อยัยพีชไปทางหลังร้าน บรรยากาศในร้านตอนนี้ดูชั่งเงียบสงัดเหลือเกิน
"นี่ชั้นว่าน้าแกคงไม่ได้แอบกิ๊กกับเจ้าของร้านแล้วแหละ" ชั้นหันไปพูดกับยัยพีชที่เดินนำหน้าชั้น
"ชั้นก้อว่าอย่างนั้นแหละ บรื้ออออ.." ยัยพีชทำเสียงบรื้อแล้วส่ายหัวสุดฤทธิ์

  ไม่ทันไรคุณลุงก้อพาชั้นและยัยพีชมาที่โต๊ะทำงานตัวหนึ่งมันดูเก่ามาก แต่ถ้ามองอีกมุมมันก้อคลาสสิคสุดยอดเหมือนกัน นี่คุณน้าพรพิตรเค้าคิดจะทำอะไรของเขาอยู่นะ  ชั้นและยียพีชยืนมองเจ้าดต๊ะตัวนี้อยู่นาน
"เด๋วชั้นไปจ่ายเงินค่าโต๊ะก่อนนะ แกก้อดูๆของไปก่อนเผื่ออยากจะได้อะไรมั่ง อิอิ" ยัยพีชพูดก้อไม่วายที่จะแซวชั้น
"อื้ม คงไม่อยากได้อะไรหลอก ที่บ้านมีเยอะแล้ว ฮ้าๆ" 

 พูดจบยัยพีชก้อเดินออกไปกับคุณลุงอาแปะคนนั้นปล่อยให้ชั้นยืนอยู่กับเจ้าโต๊ะทำงานอาถรรพ์อันนี้คนเดียว ชั้นหันไปมองรอบๆร้าน มันก้อกว้างดีนะ ของก้อเยอะ อกอย่างของที่นี่ถึงจะดูเก่าถ้าเอาไปตกแต่งมันก้อคงดูดีเหมือนกัน อีกอย่างถูกด้วยอิอิ  ในขณะที่ชั้นมองดูของอยู่นั้นก้อมีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ชั้นต้องเดินเข้าไปดูมันใกล้ มันคือหนังสือเล่มใหญ่ สีน้ำตาล ดูเหมือนจะเป็นของที่เก่ามากๆ มันทำให้ชั้นอยากจะเปิดเข้าไปดูข้างในว่ามันมีอะไรกันแน่ ชั้นค่อยๆเอื้มมือเข้าไปใกล้ๆหนังสือเล่มนั้น หวังที่จะเปิดมันออกมาดูแต่แล้ว...
"ลื้อจะทำอะไรหน่ะยัยหนู" คุณลุงอาแปะหันมาตะหวาดใส่ชั้นอย่างไม่แรงนัก
"นั่นสิ แกอยากได้หนังสือเล่มนั้นหรอ"
"เอ่อ....คือว่าหนังสือเล่มนี้คุณลุงขายเท่าไหร่หรอค้ะ"
"อั้วไม่ขาย!"
"ทำไมหล่ะค้ะ หนูอยากได้หนังสือเล่มนี้จริงๆนะค้ะ" ไม่รู้อะไรสั่งให้ชั้นพูดอะไรบ้าๆนั่นออกไป
"คุณลุงก้อขายให้เพื่อนหนูไปเถอะค่ะ เพื่อนหนูเขาคงอยากได้จริงๆ"  ยัยพีชช่วยพูดให้ชั้นอีกทีก่อนที่จะส่ายหน้าไปมา  ส่วนคุณลุงอาแปะนั่นก้อยืนคิดอะไรในใจอยู่ซักพัก 
"ถ้าพวกลื้อเอาไปแล้วห้ามเอามาคืนที่ร้านนี้เด็ดขาด อั้วถือว่าเอาไปแล้วก้อเอาไปเลย"  คุณลุงอาแปะพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด
"ค่ะ ...ว่าแต่เท่าไหร่ค้ะ"
"อั้วให้ลื้อไปเลยแล้วกันไม่คิดเงินหลอก แค่ลื้อสัญญาว่าจะไม่เอามาคืนที่ร้านอั้วก้อแล้วกพอ" ชั้นทำสีหน้างง
"สัญญามาซิอิหนู"
"ค่ะๆ..หนูสัญญาค่ะว่าจะไม่เอามาคืน" พูดจบชั้นและยัยพีชก้อล่ำลาคุณลุงอาแปะคนนั้น แต่จะนึกไปมันก้อหน้าสงสัยเหมือนกันนะว่าทำไมอาแปะคนนั้นถึงไม่ให้ชั้นเอามาคืน เห้อนึกแล้วก้อสงสัยแต่ไม่เป็นไรหลอก ชั้นก้อแค่อยากจะเปิดดูข้างในเฉยๆ ไม่ได้การแล้วชั้นว่าชั้นรีบกลับบ้านไปเปิดดูหนังสือนี่ดีกว่า กว่าข้างในมันมีอะไรบ้างมันทำให้ชั้นสงสัยมากว่าข้างในมีอะไรอยู่ ชั้นบอกลายัยพีชและขอแยกกลับบ้าน ยัยนั่นคงจะงงน่าดู  ชั้นขับรถมาเรื่อยๆ วันนี้รถตอนช่วงบ่ายกว่าๆนี่ติดมากจริงๆมันทำให้ชั้นมาถึงบ้านก้อเกือบเย็นเลย เมื่อชั้นจอกรถเสร็จชั้นก้อรีบเดินเข้ามาในบ้านทันที

~ใครกันที่ทำให้ชั้นรัก ใครกันที่มาอยู่ในความฝัน คนที่ชั้นคิดถึงอยู่ทุกวัน ก้อใครคนนั้นชั้นเรียกว่า ....เทอ~
เบอร์ปลายสายไม่ใช่ใคร ยัยพีชอรกแล้ว
"ว่าไง"
[ ตอนนี้ชั้น จะถึงบ้านแกแล้วรอชั้นด้วยนะ วันนี้ชั้นจะมานอนกับแก ]
"ทำไมรีบร้อนจังมีอะไรรึปล่าว"
[ ชั้นอยู่บ้านคนเดียว วันนี้ไม่มีใครอยู่ที่บ้านเลย ชั้นกลัวผี...]
"ชั้นว่าและ ต้องมีเรื่องจริงๆแกถึงจะมานอนกับชั้น" 
[ โธ่ ชั้นอยากจะมานอนกับแกตั้งนานแล้ว แตชั้น ..... โดนบังคับหน่ะซิ]
"โอเคงั้นชั้นรอแกข้างล่างนะ แค่นี้แหละเปลืองแบตฯ" 

 ชั้นวางสายยัยพีชไปพลางส่ายหน้าไปมา ไม่ไหวเล้ยยยยัยนี่ชอบหาข้ออ้างดีๆมาหลอกชั้นอยู่เรื่อย ที่แท้ตัวเองก้อกลัวผี รู้งี้คืนนี้จะหลอกผีให้เข็ด ชั้นนั่งรอยัยพีชอยู่ในห้องรับแขกได้ซักพัก รถที่บ้านของยัยพีชก้อแล่นเข้ามาจอดกริเวณหน้าบ้านของชั้นพอดีพอเหมาะ  ชั้นชะโงกหน้าไปมองไม่ทันไรยัยพีชตัวแสบก้อลงมาจากรถ  ยัยพีชคุยอะไรกับลุงคนขับรถอยู่ซักพัก ก้อเดินมาหาชั้นที่กำลังชะโงกหน้ามองยัยนั่นอยู่หน้าบ้าน
"คอแกจะยาวเหมือนยีราฟอยู่แล้วต้นรัก"ดูซิมาถึงก้อพ่นคำร้ายๆใส่ชั้นทันที
"เออ....งั้นคืนนี้แกนอนนอกบ้าน"
"โอ๋ๆ ชั้นล้อเล่น แกก้อคิดมาดจริงๆ" ยัยพีชทำท่าทางเหมือนจะง้อชั้น
"ว่าแต่แกเปิดหนังสือนั่นรึยัง ชั้นก้ออยากรู้นะว่าข้างในมันมีอะไร"
"ชั้นจะเปิดก่อนนอน ไม่เปิดหลอกตอนนี้"
"ทำไมหล่ะ"
"ก้อรอให้แกอยากรู้มากๆก่อนหน่ะซิ ฮ้าๆ"
"อย่างี้ทุกทีเลย ยัยเพื่อนบ้า" พอจบคำสรทนาของเราสองคนชั้นและยัยพีชก้อนั่งเร่นหยอกกล้อกันสนุกสนานตามประสาเด็กผู้หญิง เราสองคนนั่นเม้าท์กันเรื่อยเปื่อย ยัยพีชเหล่าให้ฟังว่าปีนี้ห้องAมีเด็กใหม่เข้ามาด้วย แต่ว่าไม่ได้มาคนเดียวมาเป้นกลุ่มเลย ยัยนี่เหล่าให้ฟังว่าหน้าตาน่ารักมาก มันทำให้ชั้นอยากจะรู้แล้วแหละว่าน่ารักแค่ไหนกันเชียว ชั้นถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะชวนยัยพีชไปนั่งเล่นกันบนห้องนอน เราสองคนนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงนุ่มๆก่อนที่ยัยพีชจะถามขึ้นว่า
"นี่แกเปิดหนังสือบ้านั้นดูรึยังหลอ"
"ยังเลย"
"เปิดเลยซิชั้นก้ออยากรู้ว่าข้างในมันมีอะไร ดูมันมีความลับมาเลย"
"แกก้อเปิดซิตอนนี้ชั้นขี้เกียด" ชั้นพูดพลางหันหน้าไปทางอื่น
"ยัยนี่หนิ แกแหละเปิดซิ  แกเป็นเจ้าของนะ" ยัยพีชยังคงรบเล้าชั้นต่อไปไม่จบไม่สิ้น ด้วยความรำคาญชั้นจึงเดินไปหยิบหนังสือที่คุณลุงอาแปะคนนั้นให้มา แล้วค่อยๆเปิดมันไปทีละหน้าอย่างช้าๆ มันก้อไม่เห็นมีอะไรเลย ก้อแค่หนังสือเก่าๆเล่มหนึ่งชั้นวางไว้ข้างๆยัยพีชที่นั่งงงอยู่
"แกยังเปิดไม่หมดเลยรัก"
"มันก้อไม่เห็นมีอะไรเลยอะแก"
"เปิดให้หมดเลยยัยบ้า" ยัยพีชหยิบหนังสือเล่มนั้นพลางเลิกตาโตใส่ชั้น

ชั้นถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ต่อจากหน้าที่แล้วชั้นก้อค่อยๆเปิดมันเบาๆ  ยัยพีชตัวดีก้อนั่งมองไปด้วยความใจจดใจ่อ  ในหนังสือก้อไม่มีอะไรเลย มีแต่ภาษาแปลกซึ่งชั้นอ่านไม่อออก แต่เอ๊ะ!!ทำไมหน้านี้มีรุปภาพด้วย ชั้นหยุดดูอยู่นาน มันเป็นรูปเมืองอะไรก้อไม่รู้ ดูๆไปแล้วก้อเป็นเมืองที่น่าอยู่ดีค่ะ มีคำอะไรก้อไม่รู้อยู่ใต้รูป ชั้นหันไปมองหน้ายัยพีชทันที เราสองคนพูดพร้อมกันด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
"Going to phatthapee Land" 

3. เกิดอะไรขึ้น ที่นี่ที่ไหนกัน

สิ้นสุดเสียงที่ชั้นและยัยพีชพูดขึ้น ก้อมีอะไรบางสิ่งบางอย่างที่มีแรงมหาศาลเลยทีเดียวดูดชั้นและยัยพีชเข้าไป มันแรงมาก ช่วงเพียงไม่กี่อึดใจชั้นและยัยพีชก้อหลุดมาอยู่ตรงบริเวณสนามกว้างใหญ่มากๆ ก้นชั้นไปกระแทกกับก้อนหินก้อนใหญ่ใช่เล่น โอ๊ยๆๆ เจ็บๆ ปวดหัวตึบเลย แล้วที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย
"ต้นรัก...เมื่อกี้เราอยู่ในห้องนอนนะแล้วทำไมมาโผล่ที่นี่หล่ะ"
"ชั้นจะไปรู้หลอ ไม่น่าเปิดอ่านเลยไอหนังสือบ้า!!" ชั้นทำท่าฟึฟฟัดอย่างโมโห
"เราจะออกไปจากที่นี่ยังไง...หันไปทางไหนก้อมีแต่ป่าๆ" 
นั่นหน่ะซิแล้วจะไปทางไหนดีหล่ะ ชั้นกับยัยพีชมองหาทางออกแต่แล้วมันก้อจนปัญญาจริงๆ ให้ตายเถอะต้องเป็นไอหนังสือบ้านั่นแน่ๆที่พาเราสองคนมาที่นี่ ได้ว่าสิทำไมอาแปะคนนั้นถึงบอกว่าห้ามเอาไปคืน ความซวยมาอยู่ที่ชั้นกับยัยพีชเต็มๆ อย่างให้กลับไปได้นะ อาแปะบ้า ชั้นว่าหาทางออกก่อนดีกว่าไม่งั้นเราต้องตายอยู่ที่นี่แน่ๆ ชั้นกับยัยพีชเดินหาทางออกอยู่นาน เดินกี่รอบๆมันก้อมาหยุดอยู่ที่เดิมชั้นซักเซงซะแล้ว ฟ้าเล่นตลกอะไรกับชั้นอยู่กันแน่ ชั้นยืนมองหาทางออกอยู่ได้ซักพักพอหันกลับไปทางยัยพีช ยัยนี่ดันนอนหลับซะแล้ว ยังจะมีหน้ามาบอกว่าไม่เหนื่อยๆ ไม่ได้เรื่องจริงๆเลยยัยคนนี้ เอ๊ะๆ มีเสียงคนเดินมาทางนี้ใครกันนะ หรือเป็นชาวบ้านแถวนี้
"ช่วยด้วยค่ะ มีคนหลงทางอยู่ตรงนี้" ชั้นตะโกนซ้ำๆกันอยู่หลายรอบจนหมดเสียง แต่ก้อได้ผลมีเสียงคนเร่งฝีเท้ามาทางชั้น สงสัยจะเป็นชาวบ้านใจดีแน่เลย ขอบคุณสวรรค์     ชั้นนั่งพิงกับต้นไม้ต้นใหญ่ พลางจบก้นกบตัวเองเพราะมันปวดมากจริงๆ ลงมาท่าไม่สวยเลยเจ็บตัวแบบนี้ ส่วนยัยพีชก้อหลับเป็นตายยัยบ้านี่ไม่ไหวจริงๆเลยภาระชัดๆ
"เธอเป็นใคร" เสียงชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าชั้นพูดขึ้นท่าทางของเขาดูจริงจังมาก
"เอ่อ....คือเราสองคนหลงทางอะค่ะ"  ชั้นทำหน้าเหวอสุดฤทธิ์
"ไม่มีใครเข้ามาในป่าดินสวยนี่ได้ เธอเป็นใครกันแน่บอกมาซะดีๆ" เสียงของชายหนุ่มหน้าสบู้Teenสุดฤทธิ์อีกคนพูดขึ้น
"เป้นคนธรรมดาเนี่ยแหละค่ะ แต่ว่าอยู่ๆก้อมาโผล่ที่นี่ได้ไงก้อไม่รู้" ชั้นพูดสับไปสับมาด้วยความกลัว
"โกหก!! ยังไม่ยอมรับอีก ใครส่งเธอมา" ชายคนที่ 1 พูด
"หนังสือ" ก้อจริงๆนี่นา หนังสือบ้านั่นส่งชั้นมาที่นี่
"สองคนนี้ไม่ยอมรับจริงๆด้วย อาจจะเป็นคนที่ทางการ ต้องการตัวนะท่าน" ชายหน้าสบู้Teenหันไปพูดกับชายหน้าเข้มคนนั้น
"งั้นพาตัวไปให้ทางการเลย" ชายหน้าเข้มพูดพลางหันไปสั่งลูกน้อง
"เห้ยเดี๊ยวมาจับชั้นทำไมชั้นไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย"
"ตามพวกเรามาดีดี เถอะถ้าเธอไม่อยากเจ็บตัว" ชั้นจำใจต้องเดินตามไอพวกบ้านี่ไปด้วยความงงนิดๆ ส่วนยัยพีชก้อยัยไม่ตื่นเลย ทำให้นายหน้าสบู้Teen คนนั้นต้องเหนื่อยเพราะต้องแบกยัยนี่ไปเหอะๆ น่าสงสารจริงๆ ยัยนี่ก้อหนักใช่เล่นซะที่ไหน ชั้นเดินรัดเราะตามป่านี้ไปได้ไม่นานก้อมาอยู่ในเมืองของที่นี่ซะแล้ว ทำไมชั้นกับยัยพีชเดินกันเป็นวันยังหาทางออกไปเจอเลยน้ะ สงสัยชาวบ้านที่นี่คงจะชำนาญพื้นที่ ก้อแหงสิชั้นพึ่งเคยมานี่หว่าจะมาชำนาญเหมือนชาวบ้านที่นี่ได้ไง อิอิ ไม่ทันไรชายหน้าเข้มคนนั้นก้อสั่งพวกลูกน้องให้พาชั้นไปที่ไหนก้อไม่รู้ชื่อแปลกๆพูดก้อพูดไม่ถูก แต่ยังไม่ทันไรก้อมีชายคนหนึ่งเดินมาจากไหนก้อไม่รู้ เขามองหน้าชั้นอยู่นานส่วนชั้นก้อมองหน้าเขากลับด้วยอาการงงๆ เอ๊ะ อิตาบ้านี่ มองอยู่ได้ ชั้นไปตีหัวปาป๋านายรึไงกัน  ถ้าไม่ติดว่าน่ารักชั้นไม่ยอมให้มองจริงๆด้วย

"แมวน้อยของชั้น" หมอนั้นมองชั้นอย่างดีใจสุดฤทธิ์ 
"แมวนายอะไรของนาย ชั้นไม่รู้จักนาย" ชั้นทำหน้าแบบอึนๆใส่หมอนี่
"เทอหายไปไหนมา รู้มั๊ยชั้นคิดถึงเทอจะแย่อยู่แล้ว" ยังไม่หยุดอีก ดูๆยังจะทำท่าทางอ้อนวอนชั้นอีก เดี๊ยวก้อเป็นแมวน้อยให้จริงๆหลอกไอบ้า
" ดูปากชั้นนะ ชั้น - ไม่ - ใช่ - แมว - น้อย - ของ นาย " ชั้นย้ำคำช้าๆชัดให้หมอนี่ฟัง เขาละสายตาจากชั้นและลากชายหน้าเข้มคนนั้นไปคุย อะไรก้อไม่รู้อยู่นานสองนาน ดูชายหน้าเข้มคนนั้นเขาจะเคารพนายบ้านี่อยุ่มากเลย สองคนนั้นคุยกันอยู่ได้ซักพัก ก้อเดินกลับมาที่ชั้นและยัยพีช อ๋อใช่ยัยพีชตื่นแล้วยัยนี่โว้ยวายใหญ่ไป แต่ตอนนี้สงบลงแล้วค่ะ ชายหน้าเข้มเดินไปสั่งลูกน้องของเขาให้ปล่อยตัวชั้น แต่โดยดี ตกลงนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ จู่ๆก้อจับมาอย่างกับนักโท จู่ๆก้อปล่อยจะเอายังไงกันแน่หะ ชั้นทำหน้างงอยู่นาน ส่วนนายน่ารักคนนั้นก้อเดินเข้ามาหาชั้น
"เทอเป็นอิสระแล้วนะยัยแมวน้อย" 
"อะไรของนายวะเนี่ยชั้นบอกว่าชั้นไม่ใช่แมวน้อยของนาย พูดไม่รู้เรื่องหรือไง" ชั้นพูดด้วยน้ามเสียงโมโหสุดฤทธิ์  อุ๊ย ตายแล้วชั้นพูดอะไรออกไปเนี่ย ดูสีหน้าของหมอนั่นจะซีดเผือดลงไปถนัดตา นี่นายชั้นขอโทษชั้นไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นแบบนี้เลย
"ไม่ใช่ก้อไม่ใช่" เขาพูดด้วยสีหน้าเศร้าๆ อะไรวะเนี่ยทำตัวเหมือนเด็กชะมัด
"เออๆๆ ใช่ก้อได้ไม่ต้องทำหน้าบูดเป็นตูดแบบนั้นด้วย ชั้นไม่ชอบ"  
"งั้นกลับบ้านของเรากันนะ" เย้ยไอบ้านี่ได้ทีกอชวนกลับบ้านเลย 
"ชั้นมะ...."
"ไปซิรัก อย่าลืมซิเราไม่มีบ้านนะ"  เสียงของยัยพีชทำให้ชั้นต้องเงียบปากลงทันที
"ไปก้อได้บ้านของนายอยู่ไหนหล่ะ" 
พูดจบหมอนี่ก้อทำหน้าดีใจเหมือนเด็กน้อยได้ขนมอย่างนั้นแหละ ไม่ถูกชะตาชะมัดเลย เขาพาเราสองคนเดินไปเรื่อยๆตามทาง บ้านของหมอนี่ก้ออยู่ไกลเหมือนกันนะเนี่ย อยู่ห่างจากเมืองเยอะมากเลย  ไม่นานนักชั้น ยัยพีช แล้วอีตาบ้านี่ก้อมาหยุดอยู่ที่บ้านหลังหนึ่ง ดูจากภายนอกก้อสวยดี ดูร่มรื่น เป้นธรรมชาติสุดๆ ให้ตายเถอะชั้นรักบ้านหลังนี้จังเลย ไม่เหมาะกับเจ้าของบ้านที่ทำตัวเป้นเด็กๆ

"เข้ามาซิ ปานเวทย์ เทอจะยืนอยุ่หน้าบ้านทำไม" หมอนั่นมองมาที่ชั้น
"ใคร ....ใครคือปานเวทย์ " 
"ก้อเทอไงมาซิ"
"ชั้นไม่ได้ชื่อปานเวทย์ ชั้นชื่อต้นรัก" ไอหมอนี่บ้ารึป่าวมาทักชั้นผิดแล้วยังจะมาเรียกชื่อผิดอีก
"เทอสมองเสื่อมหรือไง เทออะชื่อปานเวทย์" 
"ชั้นว่าเทอหยุดเถียงก่อนดีกว่ารักรีบเข้าไปเถอะชั้นอยากอาบน้ำแล้ว" ยัยพีชหันมากระซิบเบาๆที่หูชั้น ชั้นพยักหน้ารับคำยัยนั่น ก่อนที่จะเดินเข้าไปในบ้านของหมอนี่ ส่วนภายในบ้านดูกว้างและสะอาดมากไม่อยากเชื่อว่าเด็กน้อยคนนี้เป็นคนรักความสะอาดอย่างนี้  ชั้นว่าเขาต้องอยู่กับภรรยาแน่ๆ ทำไมบ้านถึงสะอาดอย่างนี้ อีกอย่างชั้นเป็นผุ้หยิงชั้นยังทำอะไรไม่เป็นซักอย่างเลย 
"นี่นาย ไหนภรรยาของนายหล่ะ เขาทำความสะอาดบ้านเก่งมากเลยนะ ว่างๆให้เขาสอนชั้นบ้างซิ"
"จะบ้าหรือไงชั้นยังไม่มีเมียนะเทอคงสูญเสียความทรงจำไปละหล่ะสิ ชั้นเข้าใจ อีกไม่นานความทรงจำของเทอก้อจะกลับมาเอง" 
ชั้นอ้าปากค้างเพราะกำลังงงอยู่ว่าชั้นสูญเสียความทรงจำไปจริงๆรึเปล่า หมอนี่พาชั้นไปแนะนำสถานที่ในบ้านและพาชั้นมาที่ห้องห้องหนึ่ง ดูๆแล้วห้องนี้ก้อกว้างดีเขาบอกว่าเมื่อก่อนผู้หญิงที่ชื่อปานเวทย์เคยนอนห้องนี้ (ซึ่งก้อหมายถึงชั้นในตอนนี้) เขาออกจากห้องไปหลังพูดจบ ชั้นและยัยพีชอยู่ในห้องสองคน 
"ชั้นว่าแกต้องหน้าเหมือนเมียเค้าแน่เลยหวะรัก"
"จะบ้ารึไง ยังมีคนหน้าเหมือนชั้นอีกหลอ"
"ชั้นว่าต้องมีรูปของยัยปานเวทย์อะไรนั่นอยุ่ในห้องนี้บ้างหล่ะ" พูดจบยัยพีชก้อค้นตามตู้ ที่วางของ ค้นหมดทั้งห้องเลย
"นี่แกอย่าไปยุ่งกับของส่วนตัวของคนอื่นซิ"
"แกไม่อยากรู้รึไง"
"อยากมันก้ออยากรู้นั่นแหละ แต่จะให้ชั้นไปยุ่งของส่วนตัวของคนอื่นมันน่าเกียดนะ"
"แกก้อไม่ต้องยุ่ง เดี๊ยวชั้นยุ่งเอง " ยัยพีชพูดขณะยังค้นของในห้องอย่างเมามัน
"อ๊า~ เจอแล้วแก ไม่เสียแรงที่ชั้นเหนื่อย"
"แกนี่นะ" ชั้นค่อยๆหย่อนก้นลงไปนั่งบนเตียงนอนนุ่มๆ นึกไปนึกมาทำไมชั้นถึงซวยขนาดนี้นะ อยู่เป็นคุณหนูใช้ชีวิตสบายๆในคฤหาสน์หลังงามดีดีแท้ๆก้อไม่เอาหาเรื่องจนตัวเองต้องมาหลุดอยู่ในเมืองบ้าบออะไรก้อไม่รุ้ ชั้นคิดถึงโรงเรียน ชั้นคิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ คิดถึงพี่โป๊ยเซียน คิดถึงทุกคน  ชั้นหันไปดูยัยพีชที่กำลังยุ่งเรื่องชาวบ้านอยู่
" แกชะ.....ชั้นจะ....เจอแล้ว"
"เจออะไรของแก"
"นะ.....นี่ไง ยะ.....ยัยปานเวทย์ที่นายคนนั้นบอก"
"บ้าหน่าพูดเป็นลิเกไปได้"
"แกก้อลุกมาดูซิ" ชั้นลุกจากเตียงอย่างๆและเดินไปหายัยพีชที่นั่งคุดคู้อยู่ตรงพื้นพร้อมกับกล่องในหนึ่ง ในมือของยัยพีชมีอัลบัมรูปขนาดกลางๆไม่ใหญ่มาก เมื่อชั้นเดินเข้าไปดูอัลบัมรูป ก้อถึงกับใจหายผะ....ผู้หญิงที่อยู่ในรูปนั้น หนะ....หน้าเหมือนขั้นอย่างกับฝาแฝด ทำไมเขาถึงหน้าเหมือนกันชั้นอย่างนี้ นี่มีเรื่องบ้าๆแบบนี้เกิดขึ้นกับชั้นด้วยหลอ ให้ตายเถอะ
"เหมือนมากเลยต้นรัก"
"ชะ...ใช่" ชั้นเปิดตาโตมากทำสีหน้าด้วยความตกใจ มือของชั้นก้อคลำหน้าตัวเองอย่าเบาๆ 
"อย่างนี้ชั้นก้อไปคุยกับหมอนั่นให้รู้เรื่องซะแล้ว ชั้นไม่อยากให้เขาเข้าใจชั้นผิดแบบนี้มันไม่ดีเอาซะเลย"
"ไปเถอะ" ยัยพีชพูดขณะกำลังเก็บอัลบัมรูปใส่กล่องสีขาวเพื่อเก็บเข้าที่อย่างเรียบร้อย ชั้นเปิดประตูห้องอย่างลวกๆ หมอนั่นกำลังเข้าใจผิดชั้นต้องรีบไปบอกเขาไม่อย่างนั้นชั้นนี่แหละที่ซวย ชั้นเร่งฝีเท้าให้ไวขึ้นเพื่อจะไปห้องที่อยู่ตรงกันข้ามที่ไกลเป็นโยดเลยทีเดียว  เห้ออเหนื่อยๆ
ก๊อก~ก๊อก~ก๊อก
"มีอะไรหลอ"หมอนั่นเปิดประตูออกมาแต่แล้วชั้นก้อต้องตกใจสุดขีดและต้องหันหน้าหนีเขาทันที
"นะ......นายไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนไป ทุเรศ" ชั้นพูดขณะเอามือปิดตา 
"555เทอเคยเห็นของชั้นหมดแล้วนะปานเวทย์" หมอนั่นพูดแบบติดตลก จะบ้ารึไงชั้นไม่ใช่ปานเวทย์ของนายนะ ชั้นยังคงไม่ตอบอะไรเขา   เขาเงียบไปแล้วสงสัยจะเข้าไปใส่เสื้อผ้าแล้วแหละ 
วืด ~
เห้ยตอนนี้ชั้นมีความรุ้สึกว่าตัวเองกำลังโดนดึงอย่างแรง ชั้นเซไปอยู่ในอ้อมอกของหมอนั่นทันที
"นี่นาย จะทำอะไรของนายหน่ะ ชั้นไม่ตลกกับนายเลยนะ" ชั้นพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
"เทอคิดว่าผู้หญิงกะผู้ชายอยุ่ในห้องสองคน เขาจะทำอะไรกันหล่ะ" หมอนั่นพูดแบบมีเล่ศนัยไม่เอานะชั้นแต่จะมาคุยธุระกับนายไอลามกเอ้ยยยย
"ชั้นจะมาคุยธุระกับนาย เลิกเล่นได้แล้ว ปล่อยชั้นด้วยอึดอัด" ชั้นทำท่าดิ้นสุดแรงแต่แล้วหมอนี่ก้อรัดชั้นไว้แน่น
"มาอยู่ในอ้อมกอดชั้นแบบนี้เทอคิดว่าชั้นจะปล่อยเทอไปง่ายๆหลอ" ชั้นชักจะโมโหนายแล้วนะไอบ้า ชั้นจะนับ1-3ในใจไม่งั้นนายเจ็บตัวแน่ๆ หมอนั่นค่อยโน้มใบหน้าหล่อมาใกล้วอกคอของชั้น นับ1  ใกล้เข้ามาแล้วตอนนี้ลมหายใจของเขาอยู่ใกล้กับชั้นมากๆ นับ2 นับ3
โคร้ม~
ชั้นได้จังหวะเลยหันไปภวายพระบาทให้หมอนั่นหนึ่งโครมสมน้ำหน้าเล่นกับใครไม่เล่น ชั้นไม่ใช้ผู้หญิงใจง่ายนะย้ะ จะมาฉวยโอกาสกับชั้นไม่ได้เด็ดขาด เห้นทำตัวเป้นเด็กน้อยไอเราก้อไว้ใจ ต่อไปนี่ชั้นจะไม่ไว้ใจนายเด็ดขาด
"โอ๊ย! ปานเวทย์ ทำไมเทอใจร้ายกับชั้นอย่างนี้หล่ะ" หมอนั่นยังคงนั่นกองอยู่กลับพื้น  ชั้นเดินเข้าไปใกล้ๆหมอนั่นพลางกระซิบข้างๆหูของเขา
"อย่ามาทลึ่ง ฉวยโอกาศกับชั้นอีก" พูดจบชั้นก้อถอยห่างออกมาอยู่ใกล้ๆประตู หมอนั่นทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เป็นเด็กๆอีกแล้ว ทำแบบนี้ชั้นก้อใจอ่อนหน่ะซิ
"ชั้นมาที่นี่ก้อเพื่อ จะบอกนายว่า ชั้นไม่ใช่ปานเวทย์ของนาย ชั้นชื่อต้นรัก ชั้นรู้ว่านายอาจจะสับสน เพราะชั้นหน้าเหมือนเขามากและชั้นก้อเห็นรูปเมียของนายแล้ว อีกอย่างนะช่วยเลิกทำตัวต๊องๆเป็นเด็กน้อยแบบนี้ซักทีด้วยนะ เพราะชั้นไม่ชอบเอาซะเลย" หมอนั่นนั่งก้มหน้าแบบเศร้าๆ เห้อเห็นแบบนี้ชั้นก้อใจอ่อนอีกแล้วหน่ะสิ