หนุ่มป่วนสาวซ่าค้นหารักแท้

ลำดับตอนที่ #2 : ตึก4

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ ก๊ากกกกกกกกกก” เสียงโจรอุบาทได้ใจมากอิคนแต่ง ชั้นค่อยๆหันไปมองไอ้โจรเสียงอุบาท

“ไอ้ฟลุ๊คไอ้บ้า แกเล่นไรเนี่ยะ ตกใจหมด” ไอ้ฟลุ๊คมันเอากุญแจมาจี้ที่หลังแทนมีด ให้ตายสิ ชั้นคิดว่าโจรเอามีดมาจี้ ให้ตายเถอะ หัวใจหล่นไปอยู่ตาตุ่มแล้ว คนสวยขวัญอ่อนค่ะ -*-

หลังโรงเรียนตอนนี้มีเพียงชั้นและไอ้ฟลุ๊ค น่ากลัวชะมัด ไม่เสียชื่อที่เมื่อก่อนโรงเรียนเราเคยเป็นป่าช้า

“นี่เธอจะกลับบ้านหรอ” มันถามชั้นได้หน้าตายมาก

“จะให้ชั้นไปสเปนรึไง” ชั้นค้อนไปอย่างหงุดหงิดสุดชีวิต

“ก็ไม่มีอะไรจะชวนกลับด้วยเฉยๆ เห็นมันเย็นแล้ว” มันพูดไปพลางมองไปข้างๆ

“แกจะไปไหนก็ไป ไม่ต้องมายุ่ง  ชั้นเอือมแกเต็มทนแล้ว” ชั้นโพร่งไปชุดใหญ่ ก็มันตกใจจิงๆ ให้ตายเถอะ นี่ก็5โมงจะหกโมงเย็นแล้ว ชั้นมัวแต่ไปช่วยอาจารย์จัดเอกสาร ยัยเพก็หนีกลับก่อนซะนี่  +.+

“งั้นก็ตามจาย ระวังนะเธอเดินไปหน้าโรงเรียนคนเดียว.......”

“เงียบไปเลย ชั้นไม่กลัวหรอกผีหนะ แกน่ากลัวกว่าผีเยอะ” ชั้นรีบด่าตัดบท

บรื้นนนนน !!!! เสียงฟลุ๊คมันสต๊าดรถเวปป้าคันสวยของมัน มันชั่งไม่เข้ากับลักษณะกวนบาทาของแกเลย

แล้วนี่แกจะทิ้งชั้นไว้หลังโรงเรียนคนเดียวจิงๆหรอเนี่ยะ  ไอ้เลว!!!!!!!!!!

แล้วชั้นต้องเดินไปหน้าโรงเรียนเนี่ยะนะ โรงเรียนนี้ก็ใหญ่เหลือเกิน ก็อย่างว่าแหละป่าช้าเก่ามันก็ต้องใหญ่สิ เอ๊ะแล้วชั้นจะพูดขึ้นมาทำไมเนี่ยะ!! เดินไปหน้าโรงเรียนก็เกือบกิโล ให้ตายเถอะจ๊อดข้าขอคอปเตอร์ไม้ไผ่

บรู้ๆๆๆ บรู๊!!!!!!!!!!!!!!  “อ๊าย ไอ้หมาเลวแกจะเห่าจะหอนทำไมเนี่ยะ”

“ฮ่าๆ กลัวหละสิ ชั้นไปละนะ พุ่งนี้เจอกัน”

“เฮ้ยๆ เดี๋ยวๆ ขอติดไปลงหน้าโรงเรียนหน่อยดิ” ชั้นยอมขอร้องเป็นครั้งแรก

“ก็แค่นี้ ทำเป็นหยิ่ง เอ๊าขึ้นมาเร็ว” มันทำหน้าประมาณว่าบุญคุณครั้งนี้ยิ่งใหญ่เหลือเกิน T.T

“ไม่ต้องบ่นเลย ส่งแค่หน้าโรงเรียนเอง”

ขณะนั่งรถ ผ่านสนามฟุตบอล ทำไมกระเป๋ากระโปรงชั้นมันโล่งๆว๊ะ เอ๊ะ โทรศัพท์ชั้นหละ เฮ้ย!! นี่ชั้นลืมไว้ที่ห้องอาจารย์หรอเนี่ยะ ตายแล้ว ไม่ได้นะ แม่ชั้นฆ่าตายแน่ๆ  T-T

“เฮ้ๆ ฟลุ๊ค พากลับไปเอาโทรศัพท์หน่อยสิ ชั้นลืมไว้ห้องพักครูที่ตึก4หนะ”

เอี๊ยดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เสียงเบรกรถกระทันหัน

“เธอนี่นะ นอกจากชีวิตเธอเธอจำอะไรได้มั่งห๊ะ” อิคนแต่งแกจะให้มันเล่นบทพ่อชั้นแล้วหรอ (อ่าวอินี่พาล)

“เออ งั้นชั้นลงนี่แหละ แค่นี้ทำบ่นยังกะพ่อชั้น บาย” ชั้นบ่นๆอย่างอารมย์เสียและทำท่าจะเดินหนี

“เออๆขึ้นมา เดี๋ยวพาไป แค่นี้ทำงอน” มันพูดพลางทำหน้าใส่ชั้น

มาถึงหน้าตึก4 ให้ตายสิ เงียบชะมัด ตึกก็ปิดแล้ว ชั้นต้องปีนหรือเนี่ยะ รอถึงพุ่งนี้มีหวังโทรศัพท์ชั้นเหลือแต่วิญญาณแน่ -*- ว่าแต่จะปีนยังไงยังไม่รู้เลย -*-

ชั้นมองตึกนี้อย่างครุ่นคิด เฮ้!! นั่นมันบันไดนี่ แค่เอาบันไดมาพาดทางหน้าต่างก็ขึ้นได้สบายๆแล้ว ชั้นนี่ฉลาดสุดยอด แล้วใครมันหวังดีเอาบันไดมาเตรียมไว้ให้ชั้นเนี่ยะ(ชั้นเอง : คนแต่ง)

“เอ๊ายืนมองอยู่นั่น ตึกก็ปิดแล้ว พุ่งนี้ค่อยมาเอาเหอะ” ไอ้ฟลุ๊คบ่นเป็นเชิงเร่งให้มาขึ้นรถ

“ชั้นมีวิธีย่ะ เอ๊า!!มาช่วยจับบันไดหน่อย” ชั้นบอกในขณะที่ฟลุ๊คมันนั่งรออยู่บนรถเวปป้าสีขาวคันสวยของมัน

“นี่เธอจะปีนเข้าหรอ” ฟลุ๊คมันถามชั้นอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ชั้นจะทำ

“เอ๊าแกจะให้ชั้นบินเข้ารึไง มีทางเดียวนี่ ประตูก็ปิดหมดแล้ว”ชั้นบ่นไป1ชุด

“เออๆ ระวังด้วยหละ มีไรก็เรียกละกัน ชั้นรออยู่ข้างล่างนี่แหละ” โหแก ให้ชั้นไปคนเดียว ซึ้งในน้ำใจแกจิงๆว๊ะ

“แหมแกมันชั่งเป็นสุภาพบุรุษจิงๆ”ชั้นบ่นๆ ในขณะที่ปีนขึ้นไป

ทำไมมันสูงกว่าที่คิดว๊ะ ยิ่งใส่กระโปรงอยู่ด้วย เฮ้ยกระโปรง!!.... “ไอ้ฟลุ๊ค!!แกมองอะไร”.....

 “ใครมองเธอ พิศวาสตายหละ” มันทำหันไปทางอื่น เดี๋ยวเถอะแก

ถึงซะที ห้องก็มืด ชั้นเดินไปเปิดสวิทไฟข้างห้อง มีโต๊ะเรียงรายอยู่เป็นแถว พร้อมกับตู้อีกเต็มผนัง น่าสงสารตู้นั้นจัง ขาหักข้างนึงมีแค่กล่องรองอยู่ ท่าทางโรงเรียนจะงบน้อย แล้วโต๊ะจารย์วรรณวิภาอยู่ไหนหละเนี่ยะ

ชั้นเดินหารอบๆห้อง4เหลี่ยมที่เริ่มมืดสลัว อ่าเจอแล้ว ว่าเด่นตระหง่าอยู่ข้างกองเอกสาร

“อ๊ายเจอแล้วโทรศัพท์ชั้น” ชั้นร้องลั่นแล้วรีบหยิบโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากระโปรงแล้ววิ่งไปที่หน้าต่างทันที

แต่ “อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย....ตึ้มมมมมมมมมมมม”

อะไรเนี่ยะ…..

ขาชั้นไปสะดุดกับกล่องที่รองขาตู้อยู่ ทำให้ตอนนี้ตู้กำลังจะทับชั้น มีเพียงแขน2ข้างของชั้นดันอยู่ ตายแน่ชั้น

ชั้นควรขอความช่วยเหลือใช่ไหม๊? (ใช่แล้ว : คนแต่ง)

“ช่วยด้วย อ๊ายยย ฟลุ๊คช่วยชั้นด้วย” ชั้นร้องขอความช่วยเหลือสุดชีวิต

“อะไรของเธอ!! ได้โทรศัพท์แล้วก็รีบๆลงมาสิ” ให้ตายสิ แกได้ยินไหม๊ชั้นขอความช่วยเหลือแกอยู่

“ขึ้นมาช่วยชั้นที!! ตู้เอกสารมันกำลังจะทับชั้นตายแล้ว” ชั้นตะโกนสุดเสียง

“ห๊า!!! รอแป๊ป จะขึ้นไปเดี๋ยวนี้แหละ” แหมคิดได้แล้วหรอย่ะว่าต้องมาช่วย

“อึ๊บๆ อะ ฮึ๊บบบ นี่แกเร็วๆหน่อยสิ ชั้นหนักจะตายอยู่แล้ว ”

และไอ้ฟลุ๊คก็โผล่ขึ้นมาจากหน้าต่างวิ่งหน้าตั้งมาช่วยดันตู้ให้กลับสู่สภาพเดิม แต่มันไม่ง่ายเลย

ชั้นเป็นคนก้มเอากล่องเข้าไปรองขาตู้ ฟลุ๊คมันเป็นคนแบกตู้ไว้

“เร็วดิชั้นหนัก” คงหนักจิง เพราะเหงื่อมันแตกพลั่กเลย แล้วตอนแรกคิดดูชั้นแสนจะบอบบางแบกอยู่คนเดียว

“เสร็จละ”ชั้นพูดพลางกำลังจะลุกขึ้น

“อ๊ายยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

...

...

ชั้นกำลังจะลุกขึ้นแต่หัวชั้นไปชนกับแขนไอ้ฟลุ๊คซึ่งกำลังค้ำตู้อยู่ ทำให้ชั้นล้มลง ขาชั้นเลยลื่นไปถีบขาไอ้ฟลุ๊คที่ยืนอยู่ ทำให้ฟลุ๊คมันล้มลงเช่นกัน  และตอนนี้...........

...

...

มันกำลังทับชั้นอยู่ อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!! ไม่นะ มันจะทำไรชั้น (แกเป็นคนลื่นไปถีบมันนะ)

“เอ่อ..อะ..เอ่อ” ทำไมชั้นต้องพูดตะกุกตะกักด้วยว๊ะ

ตอนนี้แขนมันกำลังค้ำอยู่ข้างๆตัวชั้น ชั้นซึ่งนอนราบอยู่กับพื้นจ้องมองหน้าชายที่อยู่ตรงหน้า หน้าใสๆกับคิ้วเข้มๆผมสกรีนเฮดที่ยาวแล้ว ตอนนี้เหงื่อมันกำลังไหลลงมาตามหน้า เซ็กซี่จัง^.^ แกเกลียดมันไม่ใช่หรอ? -*-

“เอ่อ...คือว่า...เอ่อ” ชั้นยังคงเสียงแห้งพูดไม่ออก และมันยังคงจ้องมองชั้นอยู่ ถึงจะสวยก็เขินเป็นนะเว๊ย!!!

ตุ๊บบบบบบ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! / “อ๊ายยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

เสียงหนังสือเล่มเบ้อเร่อตกลงมาจากหลังตู้ พร้อมเสียงกรี๊ดของชั้นที่ตามมา

นี่คนแต่งทำไมแกต้องให้ชั้นกรี๊ดทุกๆ5นาทีด้วยห๊ะ...(มันเป็นบทของแก :คนแต่ง)

……….

ทำไมมันอุ่นๆว๊ะ ....อ๊ากกกกก!! ชั้นไปกอดมันเมื่อไหร่เนี่ยะ แล้วใครให้แกมากอดชั้นตอบว๊ะ (แล้วแกไปกอดมันทำไมย่ะ -*-) (นี่อิคนแต่ง!!มาตบกันเลยม่ะ? ก็ไม่อยากกอดหรอก มันเป็นบทย่ะ)(ขอโทษจ่ะ :คนแต่ง-*-)

ตอนนี้เราอยู่ในท่านั่งแล้ว ซึ่งมันกำลังนั่งคุกเข่ากอดชั้นแน่น ชั้นซึ่งรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว มือไม้ทำอะไรไม่ถูก

ชั้นควรจะบอกให้ปล่อยใช่ไหม๊ (ใช่แล้ว คิดได้แล้วหรอย่ะ) หรือชั้นควรจะกอดต่อไปดี (แกมันหื่นจิงๆ)

“เอ่อฟลุ๊คปล่อยได้แล้ว ชั้นอึดอัดนะแก” ชั้นพยายามอย่างสุดๆผลักมันออกไป แต่เหมือนมันจะไม่สะเทือนเลยแม้แต่น้อย นี่แก ชั้นเขินนะเว๊ย แล้วทำไมแกเงียบปัสสวะอย่างงี้หละ กะอักความสวยชั้นรึไง

“ฟลุ๊คปล่อยได้แล้ว ร้อนเว๊ย” ชั้นบอกรอบ2

“เธอมาแต๊ะอั๋งชั้นก่อนนะ” อ่าวแก แค่ตกใจแล้วกอดแก แต๊ะอั๋งตรงไหน (ตรงนั้นแหละแก เต็มๆเลย) -*-

“นี่แก มันเหตุสุขวิสัยเว๊ย ปล่อยได้แล้ว แกชอบชั้นรึไง” ปล่อยระเบิดไป1ลูก

.....

เงียบปัสสวะ(ฉี่) นี่แกอย่าบอกนะ….?

...

“บ้าหน่า ใครจะชอบเธอลง อย่าหลงตัวเองหน่อยเลย” มันบ่นพรวดออกมา พร้อมกับผลักชั้นออก ย้ำว่าผลัก

“รีบกลับดีกว่านี่มันเย็นมากแล้ว” ชั้นเสนอความเห็นแล้วรีบเดินไปยังหน้าต่างที่ปีนขึ้นมา

.......

“เฮ้ยฟลุ๊ค แกเอาบันไดไปไว้ไหน แล้วจะกลับยังไงห๊ะ!!!” ชั้นโวยวายอย่างโมโห

“ใครจะเอาไปไหน ไหนดูสิ หายไปไหน” ไอ้ฟลุ๊คเดินตามมาส่องดูที่หน้าต่าง

“เฮ้ยยยย หายไปไหน” ไอ้ฟลุ๊คทำตาโต 0.0

“ก็นายเอาไปวางไว้ไหน” ชั้นถามอย่างอารมณ์เสียสุดๆ

“ถ้าชั้นเอาไปวางแล้วชั้นจะขึ้นมาได้ยังไงห๊ะยัยบื้อ” เอาหวะ จิงของแก เอ๊ะแล้วเมื่อกี๊แกว่าใครบื้อนะ?

“งั้นผีเอาไปมั้งแก” 0.0 

ผะ ผะ ผะผี 

“อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยกรี๊ดดดดดดดดดดด”

ชั้นรีบวิ่งไปหลบหลังฟลุ๊คมันทันที  ไม่นะ แม่ขาช่วยหนูด้วย กระโดดลงไปมีหวังไม่ขาหักก็คอหักตาย

“เงียบได้แล้ว ช่วยกันคิดดีกว่าว่าจะออกไปยังไง” มันหันมาว่าชั้นอย่างหงุดหงิด

“ม่ายยยยยยยยย ชั้นกลัว” ชั้นยังหลับตาปี๋อยู่หลังมัน

“หรือเธออยากเป็นผีเฝ้าห้องพักครู”

0.0

“โอเค งั้นจะทำไงหละ” ทำไมชั้นว่านอนสอนง่ายอย่างงี้

“ช่วยกันร้องเรียกให้ใครมาช่วยสิ บางทีลุงพาลโรงอาจอยู่แถวนี้ แต่นี่ก็6โมงคึ่งแล้วด้วย”

แล้วชั้นกับไอ้ฟลุ๊คก็ช่วยกันแหกปากให้คนมาช่วย

…

“ช่วยด้วยค้าบบบบบบบบบบบบบบบบ/ช่วยด้วยค่า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

.....

ผ่านไปแล้วกว่า10นาที แต่ทำไมชั้นเหนื่อยจัง เสียงก็เริ่มจะแหบแล้ว

....

“ชะ ช่วยด้วยค่ะ แฮ๊ก แห๊ก แฮ่ม” ชั้นชักไม่ไหวแล้ว เสียงชั้นหายไปหมดแล้ว

“ชั้นว่าคงต้องรอถึงพุ่งนี้เช้าแล้วแหละ” ปากแกชั่งไม่เป็นมงคลเลย

“จะบ้ารึไง คิดอะไรที่มันดีกว่านี้หน่อย “

โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

เสียงฟ้าผ่าดังโครมๆ ฝนก็เริ่มตกลงมา นี่จะมาสร้างบรรยากาศรึไงย่ะ

แกคิดอย่างอื่นไม่ออกแล้วหรอคนแต่ง  (ย่ะ!! : คนแต่ง) 

ชั้นกำลังนั่งพิงผนังห้อง ข้างๆชั้นคือชายหนุ่มชื่อฟลุ๊คนักฟุตบอลโรงเรียน ที่มีหลายคนมาหลงผิดมาชอบมัน

“เฮ้ !!! /อ๊ายยย!!!” อยู่ๆไอ้ฟลุ๊คก็ร้องขึ้นมาจนชั้นตกใจ แล้วทำหน้าดีใจเหมือนชะนีได้กล้วย -*- ชะนี?

“แกเป็นไรห๊ะ!! ตกใจนะย่ะ”

“ชั้นคิดออกแล้ว เธอมีมือถือใช่ไหม๊”

“อืม แล้วชั้นให้แกพามาเอาต้นคริสมาสรึไง?”

“ก็โทรให้คนมาช่วยไง” *.* ใช่แล้ว ทำไมชั้นโง่บรรลัยขนาดนี้ มีมือถือก็ต้องใช้ให้เป็นประโยชน์สิ

.....แต่

.....

“จะโทรหาใครดีหละ”

“ก็พ่อแม่เธอไง เธอหายมาขนาดนี้พ่อแม่เธอสงสัยแย่แล้ว”

“ไม่เลย ปกติตอนเย็นชั้นเข้าหลังร้าน ชั้นหาไรกินแล้วก็ขึ้นห้อง พ่อแม่จะเจอชั้นก็ตอนเช้าเท่านั้น”

“งั้นก็โทรหาใครที่เธอคิดว่าจะช่วยเธอได้” ฟลุ๊คมันบอกชั้นพลางทำหน้าเซ็งๆ

“ใช่แล้วยัยเพไง^.^” ชั้นพูดอย่างดีใจ แล้วกดเบอร์ยัยเพทันที

....

-*-

“เอ่อ”

“ทำไม เพื่อนเธอปิดเครื่องหรอ” ฟลุ๊คมันถามชั้นอย่างร้อนรนเมื่อเห็นสีหน้าชั้น T.T

“เปล่า เอ่อคือ..”

“ทำไม+.+” มันทำหน้าเหมือนจะรู้

“โทรศัพท์ชั้นไม่มีตัง โทรออกไม่ได้มา3วันแล้ว แต่รับได้นะ^.^” มีประโยชน์จัง -*-

“งั้นชั้นภาวนาให้มีคนโทรมาหาเธอ” มันบอกชั้นแล้วทำหน้าอย่างหมดหวัง ชั้นก็หวังเหมือนนายนั่นแหละ

“เอ้อออออ ใช่แล้ว ก็โทรศัพท์นายไง” ชั้นร้องขึ้นมาด้วยความดีใจ

“โทรศัพท์ชั้นกระแทกขอบโต๊ะพังตั้งแต่เดือนที่แล้ว” T.T นายมันชั่งไม่มีประโยชน์อะไรเลยแม้แต่น้อย

“โทรศัพท์ชั้นตกบันได ตกน้ำ ตกแสตนเชียร์ สารพัดจะตก มันยังใช้ได้ดีอยู่เลย ไอโมบายรุ่นเดอะเลยนะ”

“ชั้นสงสารโทรศัพท์เธอสุดๆ -*-“ ดูมันทำหน้า  แต่โทรศัพท์นายท่าทางจะเปรอะบางเหลือเกินนะ

“เอ่อเมื่อกี๊ชั้นเห็นหน้าจอโทรศัพท์เธอหน้ามันคล้ายๆใครซักคน”

“ก็พี่ซัมไง สุดสวาทขาดใจชั้นเลยนะเนี่ยะ” *.* ชั้นพูดอวดอย่างภาคภูมิใจ

“ท่าทางเธอจะชอบไอ้นี่มาก” ดูมันพูดสิค่ะ นายพูดถึงเทพบุตรของชั้นแบบนี้ได้ยังไง

“เขาเป็นรุ่นพี่นายนะ เรียกดีๆหน่อยสิ” ชั้นดุอย่างอารมณ์เสีย

“นักบาสกับนักฟุตบอลไม่ถูกกันเธอไม่รู้รึไง”

“รู้แล้ว”

“เมื่อไหร่? ใครบอก?”

“เมื่อกี้ นายบอกชั้นเองไง” *-*

“ -*- เธอนี่มันจิงๆเลยนะ ถ้าชั้นไปตีไอ้ซัมนี่เธอจะทำยังไง” ไม่เห็นต้องถาม แกทำพี่ซัมยังไงชั้นก็ทำแกอย่างงั้น

“ชั้นก็จะไล่ฆ่านายไง นายยุ่งกะพี่ซัม นายตายแน่” ลองดูสิ คนนี้ชั้นหวงย่ะ แม่ชั้นขอชั้นยังไม่ให้เลย -*- แม่? 

“อย่างเธอใครจะเอาถ้าไม่ใช่ชั้น”

“เมื่อกี๊แกพูดว่าไงนะ”

“ป่าว”

“อย่ามาชอบชั้นละกัน”

“เธอนั่นแหละ ระวังจะชอบชั้นเข้าละกัน” ดูมันพูดสิ หลงตัวเองเหลือเกิน แกเป็นใครย่ะ?

“ฝันไปเถอะย่ะ รอน้ำท่วมโลก กาลิเลโอเป็นเลสเปี้ยนยังง่ายกว่า” อะไรของแกเนี่ยะ? อุบาทบัดซบ

“ไม่ชอบชั้นแล้วมานั่งข้างชั้นทำไม แถมยังแอบแต๊ะอั๋งกระโดดกอดชั้นอีก ทำเป็นปากแข็ง” 0.0

“ไอ้บ้า หล่อตายแหละ หลงตัวเองจิงๆ  อยากอยู่ใกล้ตาย”ชั้นพูดพลางลุกขึ้นไปนั่งอีกฟากนึงของห้อง

“เอ๊าทำเป็นเขิน นี่เธอระวังนะ เค้าว่ากันว่าโรงเรียนเรานี่เฮี้ยนติดอันดับเลยนะ”

“เน่!!! เงียบไปเลยย่ะ!! ชั้นไม่กลัวหรอกย่ะ แค่ผี ชั้นกลัวอย่างเดียวคือสอบตก!!”

“ห้องนี้ก็เคยเป็นที่ฝังศพเก่า เป็นร้อยๆศพเลยแหละ เห็นต้นโพธิ์ข้างตึกไหม๊ ต้นนี้ไม่มีใครกล้าตัดเลยนะ เคยมีคนจ้างมาตัด แต่พอจะตัดแล้วดันมีผู้หญิงใส่ชุดขาวมานั่งห้อยขาจ้องตาขวางมาที่คนตัดต้นไม้ หนีกันกระเจิงเลยเธอเอ๊ย แล้วก็ยังมี..”

“เงียบซะที!! พอได้แล้ว นายนี่กวนประสาทชั้นจิงๆ ชั้นเกลียดแก!!” ชั้นตะโกนไปอย่างอารมณ์เสีย

“กลัวก็มานั่งข้างชั้นก็ได้” มันพูดพลางชี้ไปข้างๆมัน แถมยังทำหน้าเจ้าเล่ห์อีก

“ฝันไปเถอะ ไอ้หลงตัวเอง” ให้ตายเถอะ ไม่มีผู้ชายคนไหนทำชั้นเดือดได้ขนาดนี้

ฟึ๊บ ๆ ๆ ๆ “ทำไมไฟต้องมาตกตอนนี้ด้วย ฝนก็ตกอยู่ได้ ฮึ่ยยยย” ชั้นโวยวายอย่างไร้สาระ

“เฮ้ย ทำไมดับหมดเหลือแค่หลอดเดียวว๊ะ” ชั้นโวยวายอีกรอบ

“ฮ่าๆ เหลือไฟแค่หลอดเดียว เห็นไหม๊ชั้นมันเป็นผู้นำแสงสว่าง ขนาดไฟยังเลือกสว่างตรงหัวชั้นพอดี”

แก๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! แกมันเป็นมารแน่ๆ มารหัวขน มารชีวิต อ๊ายยยย!!!!!!!!!!! ชั้นเกลียดแก

ชั้นนั่งสงบสติภายในห้อง4เหลี่ยม ชั้นมองเห็นเพียงหน้าไอ้ฟลุ๊คภายใต้หลอดไฟเพียงหลอดเดียวที่เหลืออยู่

“ระวังนะเธอมืดๆอย่างงั้นระวังมีใครคลานไปจับขานะ”

“เอ่อ ฟลุ๊ค ชั้นขอไปนั่งกะแกได้ไหม๊” ชั้นขอร้องเป็นครั้งแรกภายในห้องนี้ ชั้นสั่นไปหมดทั้งหนาวทั้งกลัว

“พูดเพราะๆหน่อยสิฝุ่นจ๋า”

“ขอนั่งด้วยได้ไหม๊” ชั้นยอมพูดเป็นครั้งที่สอง

“แหมพูดสั้นๆห้วนๆจังเลย ถ้าจะมานั่งกะชั้น สัญญาก่อนว่าห้ามเรียกชั้นว่าไอ้ หรือแก หรือนาย ให้เรียกชื่อชั้นเท่านั้น”

“นี่แกคิดไรอยู่ห๊ะ แค่นั่งด้วยทำไมต้องทำตามคำพูดอะไรของแกด้วย”

“งั้นเธอก็อยู่นั่นแหละ”

“ย่ะ” ใครจะไปทำตาม ไอ้บ้า

โครมมมมมมมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ฟรึ๊บบ ๆ ๆ ๆ .................................

เสียงฟ้าร้องอีกครั้ง และไฟดวงสุดท้ายกำลังกระพริบ ตายแน่ชั้น ยอมมันดีไหม๊ รอบข้างชั้นมีแต่กองกระดาษและโต๊ะเรียงรายมากมาย ถ้ามีใครคลานออกมาหละ อ๊ายยยยยยยยยยยยย ไม่ ไม่ ไม่

“อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!” ชั้นคิดไปเรื่อยแล้วกรี๊ดออกมาอย่างบ้าคลั่ง

“เอากรี๊ดอยู่นั่น ไหนบอกไม่กลัวไง เค้าว่าผีโรงเรียนชอบอาศัยตามใต้โต๊ะนี่แหละ” ไอ้บ้ากลัวนะเว๊ย

โอ๊ยไม่ไหวแล้ว ยอมก็ยอมว๊ะ

ชั้นลุกขึ้นจะเดินไปอีกฝั่งทันที

“หยุดเลย มาทำไม เธอสัญญารึยัง” ฟลุ๊คมันยกมือห้ามชั้นทันทีที่ชั้นลุก แกมันน่าเกลียดที่สุดเลย

โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

“อ๊าย!! เออๆ สัญญา จะเรียกเพราะๆเลย ชั้นขอนั่งด้วย” ชั้นยอมอย่างว่าง่าย แล้วรีบวิ่งหน้าตั้งไปนั่งข้างๆมัน

“ก็แค่นี้ ทำหยิ่งไปได้” มันพูดอย่างอวดดีแล้วทำท่ายักไหล่

“แกมัน /หยุดเลย” ชั้นจะด่าแต่ฟลุ๊คมันห้ามทันควัน

“พูดเพราะๆ ไม่งั้นพุ่งนี้ชั้นจะประกาศไปเลยว่า เธอใส่กางเกงในลายอุลตร้าแมน แล้วยังมากอดชั้นด้วย”

“นี่แกแอบดูหรอ อะ อะไอ้ ไอ้ อะ...”

“หยุดนะ บอกให้เรียกแต่ชื่อไง แล้วใครแอบดูเธอ เธอปีนขึ้นไปให้ชั้นดูเองนะ” ......แก...แก ....แก๊!!!!!!!!!!!!!!

พ่นไฟ พ่นไฟ อยากจะพ่นไฟมันให้ตาย อ๊ายยย!!!!!   (^\<<<<<<<<<<<.(((((((((((((((((((((((((((((  !! ’<’!!

“แก๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ตายซะเถอะ ..+ - +*--+-+--*-+*...*-+-*+” ชั้นเอามือบีบคอมันแล้วตบอย่างเมามัน

“นี่เธอ ชั้นเจ็บนะเว๊ย”

“ชั่งแก อ๊ายยยยยย!!!!!!!!!!!!!”

“บอกให้หยุดไง ฮึ๊บบบบบบบบบ” มัน มัน

“อ๊ายยยยย!!!! ปล่อยชั้น ไอ้บ้า ไอ้ลามก” แกตายแน่

“จะหยุดไหม๊” มันตะคอกใส่ชั้นดังลั่น ตายซะเถอะแก จะตบให้ตายคามือเลย

“ไม่!!!!!!!!”

“เธอตายแน่ยัยปีศาจ”

“อ๊ายยยยยยยยยยย!!!! ปล่อยนะ!! ปล่อยเดี๋ยวนี้!! แกจะทำไรชั้น” ชั้นตะโกนให้มันหยุด มันนั่งคล่อมบนตัวชั้น มือทั้งสองข้างของชั้นถูกรวบไว้เหนือหัว ท่านี้มันชั่งชวนคิด คนที่ทำอย่างงี้มันต้องเป็นพี่ซัมไม่ใช่แก!! -*-

“ไง เก่งนักใช่ไหม๊  บอกให้หยุดก็ไม่เชื่อ อยากลองรึไง” ใช่ เอ๊ย ไม่ใช่ ลองไรอ่ะ ^.^ (นางเอกชั้นมันหื่นจิงๆ) -*-

“แล้วแกจะทำไมห๊ะ!!”

“บอกให้เรียกแต่ชื่อไง!! ตายซะเถอะ!!” มันพูดแค่นั้น แล้วก้มลงมากัดหูชั้น นี่แก เรื่องไรมากัดหูย่ะ ทำไมไม่ทำอย่างอื่น -*-  (แกนี่จิงๆเลย :คนแต่ง)

ตอนนี้ชั้นยังอยู่ในท่าที่ถูกไอ้ฟลุ๊คมันนั่งทับ ชั้นที่นอนอยู่ถูกรวบมือขึ้นเหนือหัว ชายตรงหน้าชั้นกำลังกัดหูชั้นอย่างบ้าคลั่ง มันจั๊กจี้มากกว่าเจ็บ แต่ทำไมชั้นรู้สึกร้อนผ่าวๆ เหมือนไอความร้อนมันออกทุกอนูรูขุมขน

“จะยอมเรียกชั้นดีๆไหม๊” มันเลิกกัดแล้วยื่นหน้ามาถามชั้นใกล้ๆ ให้ตายสิ มันใกล้มากจนชั้นทำอะไรไม่ถูก

“อะไรของแกห๊ะ!! ฮ่าๆ 555+” ทั้งโมโหทั้งจั๊กจี้ทั้งเขิน

“เธอพูดเองนะ ชั้นบอกให้เรียกดีๆ มันยากรึไง” มันพูดแค่นั้นแล้วก้มลงไปที่คอชั้น คราวนี้ไม่ใช่หู แต่มันจูบเลื่อยๆลงไปที่คอ ไม่นะ ลมหายใจอุ่นๆที่ต้นคอตอนนี้มันกำลังจะทำชั้นเป็นบ้า

“ปะ ปะปล่อยนะ” ให้ตายสิ เสียงชั้นหายไปไหนหมด

“แค่นี้หมดแรงเชียวหรอตติชา” มันพูดแล้วยังคงจูบเลื่อยๆลงไป ลงไป ลงไป มืออีกข้างของฟลุ๊คมันกำลังจะปลดกระดุมเม็ดแรกชั้น

“อ๊ายยย พอๆๆ ยอมแล้ว หยุดเดี๋ยวนี้ บอกให้หยุด” ชั้นไม่ไหวแล้ว เหมือนใจจะขาด

“รีบยอมจังนะ ฮ่าๆ”

ผลั๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกก /อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ชั้นรีบผลั๊กมันออก และด้วยความรีบเกินไป หัวชั้นชนกับฟลุ๊คมันอย่างจัง

“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย/โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย” เสียง2คนร้องขึ้นพร้อมกัน

ตอนนี้เรากำลังจ้องมองหน้ากัน ซึ่งมันห่างไม่ถึง3เซน ชั้นรู้สึกถึงความอุ่นของลมหายใจของอีกฝ่าย

ฟรึ๊บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ          (‘<’)....................(‘>’)

เกิดอาการหันหน้าไปคนละทางอย่างอัตโนมัติ ให้ตายสิ มันเกิดอะไรขึ้น

เรานั่งลงข้างๆกัน แต่ยังไม่มีใครพูดอะไรเลย

ผ่านไปแล้วกว่า10นาที ยังคงเงียบอยู่ ให้ตายสิ ชั้นอึดอัดชะมัด มันเกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมชั้นถึงคิดอะไรไม่ออก ชั้นไม่รู้ว่าชั้นจะพูดอะไร มันแปลกๆบอกไม่ถูก ชั้นคงไม่ได้ชอบฟลุ๊คหรอกใช่ไหม๊

“ครืดดดดดดดดดดดดดดดดด” เสียงท้องชั้นร้องขึ้นมา

“ฮะๆ” มีเสียงจากคนข้างๆหัวเราะเบาๆลอดออกมาจากลำคอ

“หิวหรอ?” คนข้างๆชั้นถามเป็นครั้งแรกในรอบ10นาทีที่เงียบสงัด

“นิดหน่อย แฮ่ะๆ” ชั้นตอบอย่างอายๆ แล้วชั้นอายทำไมเนี่ยะ?

“แม่ชั้นบอกเวลาหิวแล้วไม่มีไรกินให้นึกภาพว่าเรากำลังทานอะไรที่ชอบอย่างเอร็ดอร่อย”

-*-

“ไม่เชื่อหรอ ชั้นพูดจิงนะ” ชั้นจะลองแล้วกัน มันหิวสุดยอดจิงๆ นี่กี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ยะ มืดสุดๆ

......

เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้ง

“ฝุ่น นี่เธอทำไรหนะ”

“ก็คิดว่ากำลังกินอะไรอร่อยๆไง”

“มันเป็นการกินที่อุบาทที่สุด”-*- ตรงไหนย่ะ ชั้นออกสวย แค่ชั้นทำท่าเคี้ยวเหมือนมีอะไรเต็มปาก ก็มันหิวนี่ก็ต้องรีบๆยัดเข้าไปสิ -*- (มันเป็นมโนภาพที่น่าเกลียดที่สุด :คนแต่ง)

“Machale Dhoom Machale Dhoom” เสียงโทรศัพท์ชั้นดังขึ้น โอ้จ๊อดสวรรค์โปรด

นี่มันเบอร์พี่ชั้นนี้ มิน่าหละฝนตก มันโทรหาชั้นในรอบปีนี่เอง “ฮาโหล2โหล24 ช่วยชั้นด้วย”

“อะไรของแก แกอยู่ส่วนไหนของบ้าน นี่มันจะ4ทุ่มแล้ว ชั้นหิวข้าวมาทำข้าวผัดให้ชั้นที” -*- ซึ้งในพี่ชายค่ะ

“ช่วยชั้นด้วยเค้ก ชั้นติดอยู่ห้องพักครูบนตึก4ของโรงเรียน ช่วยชั้นที” ชั้นขอความช่วยเหลือจากพี่ชาย

“แล้วแกไปขโมยไรในห้องอาจารย์ ตึกนี้ผีมันดุนะแก” อ๊ายไอ้พี่เลว แกช่วยพูดไรที่มันให้ชั้นรู้สึกดีกว่านี้ได้ไหม๊

“แกจะมาช่วยชั้นไหม๊”

“ไม่” พี่ชั้นมันชั่งดีเลิศ นี่ถ้าไม่หิวข้าวมันจะคิดถึงชั้นไหม๊ ? นี่ชั้นคงต้องขอบคุณข้าวผัดใช่ไหม๊

“เค้กจ๋า ช่วยฝุ่นด้วย แล้วฝุ่นจะทำข้าวผัดให้2เท่าเลย”

“แกพูดจิงนะ”

“เค้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ชั้นลากเสียงยาว ซึ่งพี่ชั้นรู้ นั่นคือชั้นหมดความอดทนแล้ว

“โอเค แกติดอยู่ห้องพักครูตึก4ใช่ไหม๊ แล้วแกอยู่กับใครรึป่าว”

“อยู่กับฟลุ๊ค”

“ห๊า!!! มันทำไรแกรึป่าว” ทำไมต้องตกใจด้วยเนี่ยะ มันไม่ได้ปล้ำชั้นซะหน่อย(ก็เกือบๆไม่ใช่หรอ) -*-

“ไม่ๆ รีบมาช่วยชั้นเถอะ ชั้นหิวข้าวนะเค้ก” และชั้นก็วางสายไป

ดูเหมือนคนข้างๆชั้นจะหลับไปแล้ว นี่แกหลับไปได้ไง เวลาไม่ถึง5นาทีเลยนะ  ข้าวก็ยังไม่กิน 0.0

10นาที....................20นาที --------------------------------------------------

ชั้นลืมตาขึ้นมา นี่ชั้นหลับไปหรอเนี่ยะ แล้วชั้นมานอนตักฟลุ๊คได้ยังไง ตอนมันหลับก็น่ารักดีแห๊ะ

เวลาผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง นี่พี่ชั้นคงไม่วางสายแล้วบอกเจ๊พิมทำให้กินแทนแล้วก็ไปนอนหรอกนะ

“ฝุ่นๆๆ เฮ้ฝุ่น ได้ยินไหม๊ ชั้นมาแล้ว เฮ้แกเจอผีหักคอตายรึยัง” ชั้นควรดีใจไหม๊ที่พี่ชายชั้นมีน้ำใจมาช่วย?

ชั้นลุกวิ่งไปที่หน้าต่างทันที  และก็อย่างที่เห็นพี่ชั้นกระโดดเป็นจิงโจ้อยู่หลังตึก พี่ชั้นตามยามหน้าโรงเรียน2คนมาด้วย พี่ชั้นก็ฉลาดแห๊ะ ชั้นตะโกนลงไปบอกให้พี่ชั้นหาบันไดแถวนั้นมาพาดจะได้ปีนลงไป

ตอนนี้ฟลุ๊คมันกำลังยืนทำมิวสิคอยู่ข้างหน้าต่าง ไม่ได้ช่วยอะไรเลย -*-

“บันไดไหนว๊ะ ชั้นไม่เห็นบันไดซักอัน แกฝันรึไง” พี่ชั้นตะโกนขึ้นมา จะบ้าหรอ ชั้นยังปีนขึ้นมาอยู่เลย

และพี่ชั้นก็หันไปพูดอะไรซักอย่างกะยาม และยามคนนึงก็แยกออกไปและขับจักรยานหายไปเลย

“รอแป๊ป ชั้นให้ยามไปเอากุญแจตึกมาเปิด” กุญแจ? นั่นหมายถึงยามต้องปั่นจักรยานกว่ากิโลไปป้อมยามหน้าโรงเรียนเพื่อไปเอากุญแจ

รอ รอ และรอ

และแล้วประตูห้องก็เปิดออก พี่ชั้นวิ่งเข้ามาพร้อมกับยามอีก2คน แกจะวิ่งเพื่อ? อยากทำตามละครรึไง?

“แกพาน้องชั้นมาทำไรในนี้ไอ้ฟลุ๊ค” ชั้นขอบคุณที่พี่มันเป็นห่วง ชั้นก็อยากทำย่ะ แต่ตอนชั้นหิวมากแล้วนะ

“ถามน้องพี่เถอะ” ฟลุ๊คพูดสั้นๆ ชั้นก็ลืมไปว่าพี่ชั้นมันนักบาส แล้วทำไมนักบาสกะนักบอลต้องไม่ถูกกันหละ?

ชั้นเล่าทุกอย่างให้ยามและพี่ฟัง ตั้งแต่ชั้นช่วยงานอาจารย์ จนไปเจอฟลุ๊ค แล้วให้ฟลุ๊คพามาเอามือถือบนห้อง แล้วตู้ก็ล้ม ฟลุ๊คก็เลยมาช่วย แล้วพอจะกลับบันไดก็หาย มือถือก็ตังหมด แล้วพี่ก็โทรมา ก็เลยได้กลับบ้าน ดูเหมือนยามจะเชื่อชั้น ชั้นทำหน้าอินโนเซ้นสุดๆตอนเล่า สุดท้ายชั้นเลยบอกว่าเดี๋ยวชั้นจะเอาขนมที่ร้านมาฝาก ลุงยาม2คนถึงกับยิ้มแก้มปริ ^.^ ก็ขนมร้านชั้นใครๆก็รู้จัก ฝีมือทำขนมของพ่อชั้นเข้าขั้นระดับเทพ

ชั้นเดินลงตึก รู้สึกขนลุกเหมือนเดินผ่านอะไรเย็นๆ พอหันไปก็ไม่มีอะไร พี่ชั้นเอารถCRVของเจ๊พิมมาเพราะฝนตก ชั้นชวนฟลุ๊คไปกินข้าวที่บ้าน ซึ่งคำตอบคือ”OK ชั้นหิวโคสๆ”
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ชอบก้คอมเม้นและโหวตเป้นกำลังใจด้วยน้า ใครอ่านฟรีขอให้เสื่อมจ่ะ 555+
ติกันได้ จะเป้นประโยชน์ต่อคนเขียนมากๆ