หนุ่มป่วนสาวซ่าค้นหารักแท้

ลำดับตอนที่ #1 : ฉันเลวที่มาสาย!!

เมืองใหญ่ที่มีผู้คนมากมาย มองไปนอกหน้าต่าง นี่สินะโลกแห่งความเป็นจริง เจ้าชายในนิยายสำหรับชั้นมันไม่มีจริง จะมีใครไหม๊จะเห็นคุณค่าผู้หญิงคนนึงถึงจะสวยแต่ก็ใจดีอย่างนังฝุ่นคนนี้(มันเสียตรงไหนฟ่ะ?)ชั้นอยู่กะพ่อแม่และพี่ชาย บ้านชั้นไม่รวยแต่อบอุ่นเหลือเกิน อุ่นจนร้อนเลยแหละ ชีวิตชั้นมันแสนจะน่าเบื่อ ที่บ้านชั้นเปิดร้านเบเกอรี่ ก็จะมีพวกเค้ก ขนมต่างๆ น่ากินทั้งนั้น พ่อชั้นเป็นคนคิดสูตรเองทั้งหมด แต่ชั้นและพี่ไม่ค่อยได้ช่วยที่บ้านเท่าไหร่ พ่อแม่ให้เราตั้งใจเรียน ไม่ให้ยุ่งเรื่องที่ร้านเท่าไหร่ ห้องนอนชั้นและพี่ขึ้นบันไดไปทางหลังร้านทำให้บางเดือนชั้นแทบไม่ได้เห็นบรรยากาศในร้านเลย สูตรเค้ก,รสชาติ บางครั้งชั้นก็ช่วยพ่อคิด ช่วยทำบ้าง เพราะชั้นชอบทานเค้กมากๆ ต่างกับพี่ชั้นที่ไม่ยอมแตะเลย ส่วนแม่จะเป็นคนดูแลจัดการเรื่องเงินในร้านชั้นไม่ค่อยได้ไปเที่ยวเตร่อย่างใครเขา แม่ชั้นจัดตารางเรียนพิเศษไว้ให้ชั้นเพียบ!! เพื่อหวังให้ลูกสาวแสนสวยสอบชิงทุนเข้าโรงเรียนดีๆที่พ่อแม่หวังไว้ อนาคตของบ้านคือชั้นหรือนี่ แล้วพี่ชั้นหนะหรอ อนาคตแขวนบนเส้นด้ายค่ะ ไม่ใช่เรียนไม่เก่ง พี่ชั้นเรียนเก่งมาก แต่เลวค่ะ-*- วันๆไม่เห็นจะทำอะไรนอกจากเล่นเกมส์ เที่ยวเหล่สาว หรือไปให้สาวเหล่ชั้นก็ไม่รู้ พี่ชั้นก็ค่อนข้างน่าตาดี มีสาวๆมารุมล้อมเยอะแยะมากมาย  ลืมบอกไปมันชื่อเค้กชื่อเหมือนผู้หญิงใช่ไหม๊หละ ก็เพราะพ่อชั้นชอบเค้กไง ลูกคนแรกเลยชื่อเค้ก แต่ทำไมชั้นดันชื่อฝุ่น เชยสุดตรีนค่ะ แม่ชั้นเลยบอกว่า คนแรกแม่ให้พ่อตั้งไปแล้ว คนต่อมาแม่เลยขอตั้ง ตอนท้องชั้นที่บ้านกำลังสร้างร้านเบเกอรี่แห่งนี้ แม่ชั้นต้องสำลักฝุ่นควันทุกวัน จนตั้งชื่อชั้นว่าฝุ่น เป็นไงแม่ชั้น มีเหตุผลดีใช่ไหม๊หละ? -*- พี่ชั้นเรียนที่Pakin internationnal school (หรือรร.ภาคินทร์นั่นเอง) ที่ๆแม่ชั้นอยากให้เรียนเป็นที่สุดพ่อกะแม่ดูจะต่างกันแต่ก็เข้ากันได้ดี พ่อออกจะดูนิ่งๆแต่มีเสน่ห์ แม่ชั้นออกจะบ้าๆติ๊งต๊อง(แกว่าแม่ตัวเองนะหนะ)เหมือนเป็นเพื่อนชั้นซะมากกว่า แม่บอกแม่ปิ๊งพ่อเพราะพ่อมั่นคงแน่วแน่ มีความมุ่งมั่น พ่อกะแม่ช่วยกันสร้างเนื้อสร้างตัว ตอนแต่งงานพ่อกะแม่มีแค่กระเป๋าเดินทางคนละใบ จนตอนนี้มีร้านมีบ้านมีหลายๆอย่างเป็นของตัวเอง แม่ภูมิใจในตัวพ่อมาก เพราะตอนแรกแม่ไม่คิดว่าพ่อจะทำได้ เห็นพ่อเรียนทำเบเกอรี่ตั้งเป็น10ปี แต่ที่ชั้นขำจนถึงทุกวันนี้คือ แม่ชั้นเป็นคนจีบพ่อ แม่ชอบกินเค้กถ้าแต่งงานกับพ่อแม่จะได้กินเค้กฟรีตลอดชีวิต-*- แม่ชั้น ทำไปได้ นี่ถ้าตอนนั้นแม่ชั้นชอบกินส้มตำขึ้นมา ชั้นไม่อยากจะคิด แม่คงไปจีบคนขายส้มตำแน่ๆ +.+

-*- พุ่งนี้แล้วสินะวันเปิดเรียน ชุดม.4ที่ซื้อไว้นานจะได้นำออกมาใส่อวดโฉมซะที ชั้นจะใส่ได้พอดีเหมือนตอนซื้อมาใหม่ๆเมื่อเดือนก่อนไหม๊เนี่ยะ -*- นอนดีกว่า พุ่งนี้เช้าวันใหม่กะโรงเรียนใหม่ที่ใฝ่ฝันมานาน ‘O ‘

..............................................................................................................................................

"Machale Dhoom Machale Dhoom "

ใครมันมาทำลายความสงบว๊ะ คนจะนอน นี่ทาทากล้ามาร้องเพลงปลุกชั้นหรอ อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย

"ฝุ่นตื่นลูก " อ่าวแม่ชั้นเอง นี่แม่ชั้นชอบทาทาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แต่ชั้นง่วงนี่นา "ไม่เอา ฝุ่นง่วง5นาทีค่ะ"

"ฝุ่นตื่นลูก มันสายแล้วนะ" แม่ชั้นเขย่าตัวชั้น

"ไม่อาวววว ง่วง จะนอน ไม่ไปปปปปปปปปป" ให้ตายเถอะจ๊อจ ข้าลุกไม่ขึ้นจิงๆ

"นังฝุ่น!! ตื่นเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นชั้นจะกระโดดทับแกแล้วนะ"

"อ๊ายยยยยย ลุกแล้ว อย่านะ นี่แม่คิดจะทำไรเนี่ยะ" ชั้นยืนไม่เต็มที่นักยืนมองแม่ตัวเองกำลังตั้งท่าจะกระโดดใส่ชั้น

"วันนี้เปิดเทอมวันแรก ไปสายไม่เจออาจารย์เฉ่งกะเบ๊ะเอาหรอค่ะคุณลูก" แม่ชั้นพูดอย่างมีเลศนัย เฉ่งกะเบ๊ะ?

ชั้นมองนาฬิกาบริเวณหัวเตียง พระเจ้าช่วยกล้วยอลูมิเนียม อีกคึ่งชั่วโมงจะเข้าแถวแล้ว

ชั้นวิ่ง100เมตรเข้าห้องน้ำ และวิ่งผ่านน้ำเอ๊ยอาบน้ำอย่างรวดเร็วภายใน5นาที สวมวิญญาณนางแบบแต่งตัวอย่างรวดเร็ว ชั้นรีบวิ่งไปในร้านเพื่อหาของกิน

"ฝุ่น ตายคาส้วมรึยังลูก" -*-ให้ตายสิมีแม่คนไหนพูดแบบนี้กับลูกบ้าง ชั้นควรภูมิใจนะเนี่ยะ

"ยังค่ะ พรืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด....อ๊ายยยยย แถ่นแท้นนนน" ชั้นตอบขณะที่สไลเดอร์บันไดลงมาจากชั้นบนอย่างสวยงามที่สุด

[-*-] ……….. [=.=] นี่คือสายตาของป๊ากะม้ามองชั้น ทำไมชั้นสวยมากเลยหรอ

“เป็นไงม้าหนูสวยม๊ะ ชุดนักเรียนใหม่ แถ่นแท้นนนน” ชั้นพูดและก็หมุนตัวให้แม่บังเกิดเกล้าดู ในขณะที่พ่อยังอึ้งๆอยู่

“อาจจะสวยถ้าหนูไม่ลงมาในท่าจาพนม” แม่ชั้นพูดพลางเหล่ตาซึ่งบ่งบอกว่าน่าเกลียดแค่ไหน -*-

“ป๊าขา..วันนี้มีไรทานค๊ะ” ชั้นวิ่งไปหาป๊าอย่างกระหายหิว

“มีเทมปุระปลาร้าไฮโซ กะผัดเผ็ดชะนีรมควัน”

“อ๊ายยย เมนูอะไรเนี่ยะ  ป๊าคิดมาได้” เทมปุระ+ปลา+ไฮโซ ....ผัดเผ็ดชะนี

“555+ ป๊าล้อเล่น” นี่พ่อชั้นติดเชื้อติ๊งต๊องพารามีเซี่ยมมาจากแม่แน่ๆ (ติ๊งต๊องพารามีเซี่ยม?..)

“ป๊าจะสายแล้ว หนูหิว ขออะไรเร็วๆได้ไหม๊ค่ะ เลิกบ้าตามแม่ด้วยค่ะ”

“จ่ะๆ รอแป๊ป” พ่อพูดและก็เดินไปเอาถาดอาหารมาจากตู้

“แกว่าใครบ้านักเศษหยักไย่” แม่ชั้นมองตาขวางนางร้ายก็ไม่ปาน

“หนูบอกว่าแม่สวยค่ะ” ชั้นพูดพลางซดนมในแก้ว

“แล้วไป อย่าให้จับได้ ชั้นจะเอาแกไปถูแทนผ้าขี้ริ๊วเลยคอยดู” แม่ชั้นชั่งน่ากลัวอะไรเช่นนี้

“อ่ะนี่ลูก มูสส้มกะข้าวผัดปลาราดซอสวาซาบิ พ่อคิดเองนะเนี่ยะ” พ่อมาทันก่อนที่ระเบิดจะลงพอดีพร้อมกับอาหารอันโอชะ

“โอ้จ๊อดวาซาบิของโปรด” น่ากินมาก มูสส้มในแก้วใสด้านบนเป็นครีมส้มที่ป๊าทำเอง กะข้าวผัดปลาสีทองราดซอสของโปรด มูสส้มมีรสหวานๆลื่นคอเปรี้ยวนิดๆเข้ากันดีกับนมสด กับข้าวผัดปรุงรสที่ใช้ปลาที่แกะก้างออกแล้ว รสอ่อนๆที่ติดลิ้นตัดกันได้ดีกับซอสวาซาบิที่เผ็ดจนน้ำตาไหล แต่ชั้นชอบมาเลยแหละ อะไรที่เป็นวาซาบิชั้นชอบที่สุด หนูรักป๊าที่สุดเล๊ยยยยยย

“เอ่อ ป๊าขา แล้วเค้กหละค่ะ” ชั้นถามหาพี่ เพราะยังไม่เห็นมันเลย

“อ่อพี่เค้าฝากลาครึ่งวันหนะ เห็นว่าไม่สบาย......มั้ง” ป๊าพูดอย่างไม่ค่อยจะเชื่ออาการของพี่ชายชั้นเลย

“อ่ะค่ะ ไม่สบาย สงสัยดูบอลดึก”

“อย่ามาใส่ร้ายลูกชายของชั้นนะยัยปีศาจ หล่อนรีบไปโรงเรียนได้แล้ว ชั้นขี้เกียจไปพบอาจารย์ของหล่อนเพราะข้อหามาสาย”

แม่ชั้นโผล่มาจากไหนไม่รู้ นี่แม่ชั้นจิงๆหรือเนี่ยะ  พ่อชั้นยืมมองแม่แล้วก็หัวเราะพร้อมกะส่ายหน้า ให้ตายสิแม่ชั้น

"ค่าๆไปละ แต่แม่ขา ถ้าหนูเป็นปีศาจแล้วแม่ไม่ใช่แม่ปีศาจหรอค่ะ อิอิ"

"แก!!!!!!! นังพญามัจจุราชมหานรก อย่าให้เจอ ชั้นจะฆ่าหล่อน"

"อ๊าย พ่อขา เจอกันตอนเย็นค่ะ ............."

ชั้นวิ่งหนีออกจากร้าน รีบไปขึ้นรถที่เจ๊พิม ลูกสาวของป้าที่เรียนจบแล้ว เจ๊แกชอบเค้กมากเลยขอป๊ามาช่วยทำงานที่ร้าน

เจ๊สต๊าจรถจอดรอชั้นอยู่หน้าบ้านแล้ว

"ป่ะฝุ่น เจ๊ว่าอีก5นาทีมันจะเคารพธงชาติแล้วนะ"

"จ้าๆมาแล้วๆ หวัดดียามเช้าเจ๊พิม"

ในระหว่างไปโรงเรียนใจชั้นเต้นรัว ตื่นเต้นที่สุดกับเพื่อนใหม่ ชั้นมีเพื่อนสนิท1คนชื่อเพ(เพตรา)

เราได้อยู่ห้องเดียวกันด้วยเพราะคะแนนไล่กัน ชั้นอยู่กับยัยเพตั้งแต่ป.1 สนิทซี๊ย่ำปึ๊กสุดๆเลยแหละ

"ถึงแล้วจ่ะ เปิดเทอมวันแรกอย่าไปมีเรื่องหละแก เปลี่ยนโรงเรียนบ่อยมันเปลือง ไปได้แล้วนี่ก็สายมาเป็น10นาทีแล้ว ทีหลังตื่นให้มันเช้าๆหน่อย"

"จ้า เจ๊นี่ใกล้เหมือนแม่ฝุ่นแล้วนะเนี่ยะ"

"เดี๋ยวเถอะแก ยังจะพูดมาก แกจะเรียนบ่ายเลยไหม๊ กลับบ้านดีๆหละ"

"ค่ะๆ บายเจ๊"

 ...........................................................................................................................

ทำไมเจ๊ไม่ส่งชั้นหน้าโรงเรียนหละเนี่ยะ นี่ชั้นต้องเดินอีกเยอะนะเนี่ยะ นี่ก็สายแล้วด้วย แล้วชั้นเรียนห้องไหนว๊ะ โอ๊ยทำไมชีวิตคนสวยมันชั่งวุ่นวาย

"โทษนะคับ ขอทางหน่อย" ไรเนี่ยะ ขอทางไปขอกรมทางหลวงนู่น ฮึ่ย ....เอ๊ะ เสียงนี้ ........

.....พี่ซัม!!!!!!

"อ่าวพี่ซัม มาสายหรอพี่ จะปีนเข้าหละสิเนี่ยะ" ชั้นทักรุ่นพี่ม.6คนนึง พี่ซัมถือว่าหล่อถึงหล่อโคสๆ พี่ซัมอยู่ชุมนุมบาส ชั้นชอบพี่ซัมตั้งแต่ม.2แล้ว

ตั้งแต่เห็นพี่แกแข่งบาสครั้งแรก รักแรกพบเลยแหละ ชั้นทำทุกวิถีทางให้ได้รู้จักพี่ซัม ทั้งเข้าชุมนุมบาส ไปดูบาสทุกแม็ชที่พี่เขาแข่ง สารพัดจะทำ

จนม.4แล้วชั้นก็ยังชอบอยู่ พี่แกเลิกกะแฟนคนแล้วคนเล่า คนต่อไปก็ไม่ใช่ชั้นซะที แต่ชั้นชินแล้ว

ได้แค่นี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว พี่เขาอยู่ไกลเกินเอื้อม มีคนมากมายชอบพี่แก ชั้นคงเป็นแค่เศษเสี้ยวนึง

นี่ชั้นเพ้อไรเนี่ยะ

"อ่าวไงฝุ่น นี่กำลังจะปีนเหมือนกันใช่ม๊ะ?"

"แหมพี่ ทำเป็นรู้ดี บ้านอยู่หน้าโรงเรียนแต่มาสายทุกวัน นอนกี่ทุ่มกี่ยาวค่ะพี่"

"ฉลองเปิดเทอมไง ^.^" โอยยยจะเป็นลม ยิ้มผู้ชายคนนี้ทำชั้นเกือบสลบมาหลายครั้งแล้ว

ฉันและพี่ซัมพากันวิ่งไปที่เสาธง คนมองเราเยอะมาก เพราะมันเด่นมาก ทุกคนกำลังสวดมนต์ไหว้พระอยู่ อาจารย์ห้องชั้นกำลังเช็คชื่อไปด้วย

"35 สามสิบห้า ตติชา ตติชา"เสียงอาจารย์วรรณวิภาเรียกชื่อชั้น

"ขาๆๆๆ มาแล้วค่ะ" ชั้นวิ่งหอบอย่างรุนแรงมาทันเช็คชื่อพอดี ไม่นะทำไมชั้นต้องได้ยัยเจ๊นี่เป้นครูประจำชั้น เจ๊ต้องกินตับไตไส้ม้ามชั้นไม่เหลือแน่ๆ

"อะไรเนี่ยะวันแรกก็มาสายแล้วหรอเนี่ยะ ตติชา ลูกร้านเอฟแอนด์ซีเบเกอรี่ใช่ไหม๊"

"คะ ค่ะ"ชั้นตอบตะกุกตะกัก ทำไมต้องมาซักประวัติด้วยเนี่ยะ หนูแค่มาสายนะค่ะ

"แล้วเธอหละ ห้องนี้รึป่าว"อาจารย์คงกำลังถามพี่ซัมที่กำลังยืนหาห้องตัวเองอยู่หลังชั้น

"เอ่อเปล่าคับ ผมม.6"พี่ซัมตอบในขณะที่ยังมองหาห้องตัวเองต่อไป

สาวๆในห้องมองตาเป็นมัน อย่านะยะ ใครไม่อยากโดนตาพิฆาตจิกจนหัวระเบิดอย่ามายุ่งกะพี่ซัมชั้นนะ

"ฝุ่นๆๆ"ยัยเพเรียกชั้นจากด้านหน้า

ชั้นเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม "แก-ไป-จับ-พี่-เขา-มา-ได้-ไง" ยัยเพทำปากให้อ่านออก

ชั้นอยากวิ่งเข้าไปตบมันอย่างสุดซึ้ง จับหรอ แกว่าชั้นจับผู้ชายหรอเนี่ยะ อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

"ตติชา และเธอด้วย เธอๆๆ" จารย์เรียกชั้น และพี่ซัมที่ยังมองหาห้องไม่เจอ

"ขา/ครับ" ชั้นและพี่ซัมตอบพร้อมกัน

"นี่มันเลยเวลาแล้ว ประตูก็ปิดแล้ว พวกเธอเข้ามาได้ยังไง หรือพวกเธอไปทำอะไรกันมาแล้วมาเข้าแถวช้า"

อ๊ากกก จารย์ขา ทำไมจารย์พูดล่อแหลมอย่างงั้นหละค่ะ หนูก็อยากทำเหมือนกันแหละค่ะ (-*-แกมันหื่นจิงๆ)

"ก็ปีนเข้าไงจารย์ เข้าด้านหน้าก็ได้ใบมาสายสิคับ"พี่ขา พี่ไม่พูดก็ได้นะ จะไปบอกจารย์ทำไมหละพี่ เชื่อแล้วค่ะว่าหล่อแต่โง่ -*-

"ตอบได้หน้าตายมากสุดหล่อ คงยังไม่รู้กฎใหม่สินะ ชั้นย้ายมาฝ่ายปกครองแล้ว พวกเธอต้องแขวนป้ายนี้ทั้งวัน"

จารย์เอาป้าย2ป้ายออกมาจากแฟ้มยื่นให้ชั้นและพี่ซัม

"นี่พวกเธอได้ประเดิม2คนแรกเลยนะ ถ้าชั้นเห็นเธอคนใดเอาออกจากคอ ได้เจอดีแน่ๆ เธอ2คนรับผิดชอบร่วมกัน"

"ฉันเลวที่มาสาย!!"

ชั้นและพี่ซัมอ่านป้ายและพูดพร้อมกัน อะไรเนี่ยะ ใครเป็นคนคิดค่ะ!! ถึงหนูจะสวยแต่หนูก็มียางอายนะค่ะ

ชั้นและพี่ซัมจำยอมต้องห้อย พี่ซัมเดินแยกออกไปเข้าห้องตัวเอง ตลอดทางมีคนยิ้มเหมือนพี่แกได้รางวัลชายงาม แต่กลับมองชั้นเสมือนชั้นเป็นชะนีขี้เรื้อน

"ฝุ่นๆ เฮ้ๆ แกนั่นแหละ" ไอ้ฟลุ๊คเพื่อนตอนม.ต้อนทักชั้น

"ไรย่ะ" ชั้นหันไปค้อนเพราะรู้ว่าเสียงใคร

"ป้ายสวยนี่ ฮ่าๆๆๆ" มันหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ไอ้นี่มันชอบแกล้งชอบล้อชั้นตั้งแต่ม.ต้นแล้ว แต่ย้ายห้องแล้วไม่มีแกก็เงียบๆนะ

"สวยหรอ สนใจจะห้อยไหม๊หละ" ไอ้บ้า สวยกะผีสิ

"ไม่หงะ แกห้อยสวยกว่า" มันพูดพรางทำหน้าแหยๆ

"ย่ะ คนมันสวยเอาขี้มาห้อยก็สวย" ขี้? -*-

"เออๆ ไปละๆ บาย" มันพูดแค่นั้นแล้วก็บ๊ายบาย เห็นแกบ๊ายบายแล้วแปลกๆว๊ะ น่ารักตาย

"แกไม่มาด่ากะชั้นก่อนหรอ" ปกติชั้นต้องด่ากะมันทุกวัน เรียกว่าขาดฉันกะมันห้องจะเงียบมาก

"ด่าไรไร้สาระ ชั้นอยู่ห้อง5นะ" ไร้สาระ? ไอ้สาระเยอะ มันบอกแค่นั้นแล้วก็หายไปกะฝูงนักเรียนที่กำลังแยกกันเข้าห้อง 

เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก นี่ก็พักเที่ยงแล้ว ชั้นอยู่ห้อง3 ห้องเดียวกะยัยเพ และชั้นยังมีเพื่อนอีกมากมาย ชั้นไปเล่นได้ทุกห้องเลยแหละ  ชั้นเดินดูอาหารกะยัยเพ ทำไมชั้นไม่ค่อยหิวเลยว๊ะ เป็นแปลกๆบอกไม่ถูก

“แกไปรออยู่โต๊ะไป เดี๋ยวชั้นซื้อไปให้ กินราดหน้าแล้วกัน”

“เออๆ ใส่พริกไทยเยอะๆนะแก”

...................................................

“มาแล้วราดหน้าร้อนๆ ...ทำไมแกทำหน้างั้นว๊ะ” ยัยเพถามชั้น ชั้นนั่งคิดอะไรไปเลื่อย รู้สึกแปลกๆบอกไม่ถูก

“นั่งด้วยได้ไหม๊” ไอ้ฟลุ๊คเดินมาขอส่วนบุญ

“ไม่ได้ แกไปไกลๆเลยไป” ชั้นบอกปัดอย่างรำคาญ  แล้วมันก็เดินไปอย่างง่ายๆ ชั้นพูดแรงไปรึป่าวเนี่ยะ?

“เฮ้ยฝุ่นไมแกพูดงั้น สงสารมันเว๊ยมาคนเดียว”

“ใครสนย่ะ ไม่เกี่ยวไรกะชั้น”

“ย่ะ รอพี่ซัมของแกไปแล้วกัน ดูคู่แท้แกสิ นั่งกินคนเดียว หน้าตามันก็ดีนะ หรือมันจะชอบแกว๊ะ”

“บ้าหนะแก น้ำท่วมหลังเป็ดสมเส็ดออกลูกเป็นกะละมัง ชั้นถึงจะชอบมัน” ชั้นว่ายัยเพอย่างหงุดหงิด

หลังพักเที่ยงชั้นก็เข้าเรียนตามปกติ วันนี้ก็แค่ทำความรู้จักกับอาจารย์ประจำวิชา

กลับบ้านคนเดียวอีกสิเนี่ยะ มีพี่ก็เหมือนไม่มี เมื่อไหร่นังฝุ่นตติชามันจะมีชีวิตที่แสนดีอย่างใครเขา
ชั้นคิดอะไรไปเลื่อยขณะเดินกลับบ้าน เปิดเทอมวันแรกของชั้น ยังดีที่ได้เจอพี่ซัมชายในฝันของชั้น  ^.^

"หยุดนะ มีเงินเท่าไหร่ส่งมาให้หมด ขัดขืนแกตาย"
"อ๊ายยยยยย!!!!!กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"............................

---------------------------------------------------------------------------------------------------------
คุยกันหน่อย
ชอบไม่ชอบก็คอมเม้นบอกกันได้น้า
จะเป็นดีสำหรับคนเขียนและคนอ่าน
เรตติ้งดีคนเขียนก็ดีใจมีกำลังใจเขียนต่อ

แล้วจะนำตอนต่อไปมาลงเร็วๆ
มีไรไปที่ไดก็ได้ Dangerrad.storythai.com