ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : =Chapter 1=
=Chapter 1=
*เมื่อ 2 อาทิตย์ก่อน*
“แฮ่กๆ แฮ่กๆ ทำไมไอ้ทางบ้านี่มันประหลาดหยั่งงี้นะ!!?!?! แล้วทำไมมันถึงได้ไกลอย่างนี้ >O<” ฉันบ่นพึมพำๆ คนเดียวแล้วรับโดดพรวดๆ ไปข้างหน้าพยายามจะไม่ให้ฉี่มันราดออกมาซะก่อน ///-_-///
ช่างเป็นการตัดสินใจที่ดีอะไรอย่างนี้นะยัยทึ่ม!!!
กางเกงทุกตัวของคุณที่คุณจะใช้บ่อยที่สุดคงจะเป็นกางเกงยีนส์สีน้ำเงินสินะ? ซึ่งมันดันดูรู้ว่า “เปียก” ง่ายซะด้วย TOT
อ้ากกกกกกก!!! ยัยจีฮยุนงี่เง่าเอ๊ย! เธอจะต้องชดใช้กะกางเกงสีดำของฉันที่เธอเอาไปและเอาน้ำชาบ้าๆ มาให้ฉันดื่มๆๆๆๆๆ!!!
“เฮ้ยๆๆๆ รอเดี๋ยวสิยะ!!! >O<” ฉันกรีดร้องแทบคลั่งใส่กระเพาะปัสสาวะ ช่วยรออีกซักนาทีก่อนที่จะ…ได้ไหม???
“โอ๊ยตาย!” ฉันออกมาจากห้องน้ำหญิงที่เต็มขนัดและมองไปรอบๆ
“ทางปลอดโปล่ง” ฉันพุ่งเข้าไปในห้องน้ำชายและเข้าไปยังห้องส้วมที่ถูกแบ่งเป็นห้องๆ เล็กๆ
“อา….^O^” โอ๊ย!! แหม ฉันรู้สึกว่าตัวฉันเบาไปเป็น 10 ปอนด์เลย!! ฉันยิ้มกว้างก่อนจะทำอะไรอีกนิดหน่อยและจึงออกจากห้องส้วม
*แคร่ก*
ฉันค่อยๆ เปิดประตูห้องส้วมออกและย่องออกมา หันซ้าย…หันขวา…
“ปลอดภัย” ฉันกระซิบ แล้วเดินไปที่ซิงค์ แน่นอน ฉันกำลังจะล้างมือ ^-^
“อ้ากกกกกกก!!!! นี่เธอมาทำบ้าอะไรอยู่ในนี้เนี่ย!?!?!?! >_<” เสียงของผู้ชายดังขึ้นอย่างบ้าคลั่ง
ตายล่ะ! ฉันนึกว่าทางโล่งแล้วซะอีก! ฉันเครียดขึ้นเรื่อยๆ แล้วมองไปที่คนนั้น
“หือ? ฉันน่าจะเป็นคนถามนายมากกว่านะ!!!” ฉันถามคำถามบ้าๆ ออกไป หวังว่าเขาคงจะคิดว่าฉันเข้าใจผิดคิดว่านี่คือห้องน้ำหญิงหรืออะไรอย่างอื่น
“เธอน่ะอยู่ในห้องน้ำชายนะ!” ฉันแสร้งทำเป็นมองไปรอบๆ ทำให้เหมือนกับว่าฉันสับสนจริงๆ -_-
“อุ๊ย! ทำไมถึงมีไอ้พวกนั้นอยู่ในนี้ด้วย!! >_<” ฉันถามโง่ๆ อีกครั้ง (ชี้ไปที่โถ…)
“ก็เพราะว่านี่คือห้องน้ำชายน่ะสิ!!!” เขาตะโกนแล้วมองฉันหยั่งกะว่าฉันเป็นพวกวิปริตบ้ากามที่ถูกส่งมาเป็นสปายในเนี้ยอย่างงั้นแหล่ะ -o-;; ฉันคงไม่อยากจะทำงั้นหรอกนะ อืม…แต่ดูๆ แล้ว เขาก็น่ารักดีนะ อิๆ ทำไมใจฉันถึงได้เต้นโครมครามได้ล่ะ ///^-^///
เชอะ!! ฉันถูกจับได้ในห้องน้ำชายเนี่ยนะ!!!
โอ้มายก้อด! เขาใส่ชุดยูนิฟอร์มแบบเดียวกับฉันเลย!!!
“อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!” ฉันกรี๊ดออกมาแล้วยึกกระเป๋าเป้บังชุดเครื่องแบบไว้ข้างหน้า
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!”เขาก็ร้องออกมาเหมือนกัน -_- (เล่นอะไรกันเนี่ย?) ฉันปิดตากะหูเขาไว้ ((ทำยังไงฟะ?))
โอ้ตาย ฉันหวังว่าฉันคงไม่หูหนวกนะ? ฉันหยุดจ้องเขาแบบคนโง่ แล้วรีบล้างมืออย่างรวดเร็ว ฉันหันไปทางผู้ชายคนนั้นที่หยุดร้องแล้วเปลี่ยนมาจ้องฉันแล้วเม้มปากบางเฉียบ
ฉันส่งยิ้มให้เขา ^O^;; ก่อนจะวิ่งออกไปอย่างหลับหูหลับตาวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่ขากระหร่องๆ ของฉันมันจะทำได้ หลังจากผ่านไปนาน ฉันหยุดพักหายใจ ฉันมองที่นาฬิกาข้อมือแล้วสังเกตว่า ฉันวิ่งมาร่วม 10 นาที!!
ฉันเดาว่าตอนนี้ฉันอยู่ห่างจากห้องโถงได้ 2 ไมล์เลย ฉันหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินไปตามกำแพงอิฐทางด้านขวาของฉัน
“เฮ้อ…หวังว่านายนั่นคงจำหน้าฉันไม่ได้นะ…” ฉันบ่น แล้วยิ้มเมื่อนึกขึ้นได้ว่า คนนั้นหล่อเป็นบ้าเลย!!! >_<
“นี่มันอะไรกัน…” ฉันยืนขึ้น
บนไหล่ฉันเบาหวิว…หมายความว่าฉันไม่ได้เอาเป้มาด้วย!! โอ้มายก้อด!! (อีกรอบ) มันยังอยู่ในห้องน้ำชาย!!!
บ้าจริง!! ลืมทิ้งไว้ในห้องน้ำชายในห้องโถง?? ที่มีทั้งมือถือ กระเป๋าสตางค์ และบัตรประจำตัวนักเรียน…
บัตรประจำตัวนักเรียนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!! อ้ากกกกกกกก!!!!!!! >O<
“อ้าก!! ยัยบ้าไมลิน ลีเอ๊ย! TOT ทำไมเธอถึงได้โง่อย่างนี้นะ!!!!” ฉันครางและมุ่งหน้ากลับไปที่ห้องโถง…ล้วงเอามือใส่ไว้ในกระโปรงและแตะถูกเศษกระดาษแผ่นนึง…
วันนี้ฉันต้องไปสอนพิเศษ!! มันจะไปติวได้ยังไงถ้าไม่มีสมุดและเครื่องเขียน!! อ้า ช่างเหอะ! ฉันหยิบกระดาษออกมาอ่านหาที่อยู่ของบ้านนั่น
“41587 ถนนฮานึล” ฉันอ่านชื่อถนนจากป้ายตรงโคมไฟบนถนนจุดหมาย
“ถนนฮานึล…เย้! 41587…โอ้…4-15-87!! วันเกิดฉัน!!” ฉันตะโกนเสียงดัง
เอ่อ..ถ้าผู้คนคิดว่าฉันเพี้ยนล่ะก็..-_-;; มันคงเป็นการยากแล้วล่ะที่จะทำให้พวกเขาเชื่อว่าฉันเป็นแค่เด็กหญิงที่พยายามทำตัวให้เป็นปกติ
และก็ยังอยากจะเป็นอะไรที่แตกต่างจากคนอื่นทั่วๆ ไปด้วย
เอาล่ะ! ไปยังที่สอนพิเศษดีกว่าและกวาดเอาตังค์มา!!!
ฉันเดินไปยังบ้านทางขวามือและอ่านป้าย
41587!! เยี่ยม! โชคเริ่มเข้าข้างฉันแล้ว (ชัวร์?)
อย่างแรก กระเพาะปัสสาวะฉันไม่ได้ระเบิดตูม…-_- จากนั้นก็หนุ่มหล่อ ^O^ ฉันยังไม่ต้องเดินทั่วทั้งถนนเพื่อตามหาบ้านหลังนี้ และต่อจากนั้น ก็คือเงิน!!! ^O^
แง T^T ไงๆ วันนี้ก็คงไม่มีอะไรดีกว่านี้แล้วล่ะ…
$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$
ขอคอมเม้นด้วยค่ะ อาจจะแปลแล้วงง ก้อขอโทษด้วยนะคะ มือใหม่หัดแปลอ่ะค่ะ ^-^
*เมื่อ 2 อาทิตย์ก่อน*
“แฮ่กๆ แฮ่กๆ ทำไมไอ้ทางบ้านี่มันประหลาดหยั่งงี้นะ!!?!?! แล้วทำไมมันถึงได้ไกลอย่างนี้ >O<” ฉันบ่นพึมพำๆ คนเดียวแล้วรับโดดพรวดๆ ไปข้างหน้าพยายามจะไม่ให้ฉี่มันราดออกมาซะก่อน ///-_-///
ช่างเป็นการตัดสินใจที่ดีอะไรอย่างนี้นะยัยทึ่ม!!!
กางเกงทุกตัวของคุณที่คุณจะใช้บ่อยที่สุดคงจะเป็นกางเกงยีนส์สีน้ำเงินสินะ? ซึ่งมันดันดูรู้ว่า “เปียก” ง่ายซะด้วย TOT
อ้ากกกกกกก!!! ยัยจีฮยุนงี่เง่าเอ๊ย! เธอจะต้องชดใช้กะกางเกงสีดำของฉันที่เธอเอาไปและเอาน้ำชาบ้าๆ มาให้ฉันดื่มๆๆๆๆๆ!!!
“เฮ้ยๆๆๆ รอเดี๋ยวสิยะ!!! >O<” ฉันกรีดร้องแทบคลั่งใส่กระเพาะปัสสาวะ ช่วยรออีกซักนาทีก่อนที่จะ…ได้ไหม???
“โอ๊ยตาย!” ฉันออกมาจากห้องน้ำหญิงที่เต็มขนัดและมองไปรอบๆ
“ทางปลอดโปล่ง” ฉันพุ่งเข้าไปในห้องน้ำชายและเข้าไปยังห้องส้วมที่ถูกแบ่งเป็นห้องๆ เล็กๆ
“อา….^O^” โอ๊ย!! แหม ฉันรู้สึกว่าตัวฉันเบาไปเป็น 10 ปอนด์เลย!! ฉันยิ้มกว้างก่อนจะทำอะไรอีกนิดหน่อยและจึงออกจากห้องส้วม
*แคร่ก*
ฉันค่อยๆ เปิดประตูห้องส้วมออกและย่องออกมา หันซ้าย…หันขวา…
“ปลอดภัย” ฉันกระซิบ แล้วเดินไปที่ซิงค์ แน่นอน ฉันกำลังจะล้างมือ ^-^
“อ้ากกกกกกก!!!! นี่เธอมาทำบ้าอะไรอยู่ในนี้เนี่ย!?!?!?! >_<” เสียงของผู้ชายดังขึ้นอย่างบ้าคลั่ง
ตายล่ะ! ฉันนึกว่าทางโล่งแล้วซะอีก! ฉันเครียดขึ้นเรื่อยๆ แล้วมองไปที่คนนั้น
“หือ? ฉันน่าจะเป็นคนถามนายมากกว่านะ!!!” ฉันถามคำถามบ้าๆ ออกไป หวังว่าเขาคงจะคิดว่าฉันเข้าใจผิดคิดว่านี่คือห้องน้ำหญิงหรืออะไรอย่างอื่น
“เธอน่ะอยู่ในห้องน้ำชายนะ!” ฉันแสร้งทำเป็นมองไปรอบๆ ทำให้เหมือนกับว่าฉันสับสนจริงๆ -_-
“อุ๊ย! ทำไมถึงมีไอ้พวกนั้นอยู่ในนี้ด้วย!! >_<” ฉันถามโง่ๆ อีกครั้ง (ชี้ไปที่โถ…)
“ก็เพราะว่านี่คือห้องน้ำชายน่ะสิ!!!” เขาตะโกนแล้วมองฉันหยั่งกะว่าฉันเป็นพวกวิปริตบ้ากามที่ถูกส่งมาเป็นสปายในเนี้ยอย่างงั้นแหล่ะ -o-;; ฉันคงไม่อยากจะทำงั้นหรอกนะ อืม…แต่ดูๆ แล้ว เขาก็น่ารักดีนะ อิๆ ทำไมใจฉันถึงได้เต้นโครมครามได้ล่ะ ///^-^///
เชอะ!! ฉันถูกจับได้ในห้องน้ำชายเนี่ยนะ!!!
โอ้มายก้อด! เขาใส่ชุดยูนิฟอร์มแบบเดียวกับฉันเลย!!!
“อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!” ฉันกรี๊ดออกมาแล้วยึกกระเป๋าเป้บังชุดเครื่องแบบไว้ข้างหน้า
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!”เขาก็ร้องออกมาเหมือนกัน -_- (เล่นอะไรกันเนี่ย?) ฉันปิดตากะหูเขาไว้ ((ทำยังไงฟะ?))
โอ้ตาย ฉันหวังว่าฉันคงไม่หูหนวกนะ? ฉันหยุดจ้องเขาแบบคนโง่ แล้วรีบล้างมืออย่างรวดเร็ว ฉันหันไปทางผู้ชายคนนั้นที่หยุดร้องแล้วเปลี่ยนมาจ้องฉันแล้วเม้มปากบางเฉียบ
ฉันส่งยิ้มให้เขา ^O^;; ก่อนจะวิ่งออกไปอย่างหลับหูหลับตาวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่ขากระหร่องๆ ของฉันมันจะทำได้ หลังจากผ่านไปนาน ฉันหยุดพักหายใจ ฉันมองที่นาฬิกาข้อมือแล้วสังเกตว่า ฉันวิ่งมาร่วม 10 นาที!!
ฉันเดาว่าตอนนี้ฉันอยู่ห่างจากห้องโถงได้ 2 ไมล์เลย ฉันหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินไปตามกำแพงอิฐทางด้านขวาของฉัน
“เฮ้อ…หวังว่านายนั่นคงจำหน้าฉันไม่ได้นะ…” ฉันบ่น แล้วยิ้มเมื่อนึกขึ้นได้ว่า คนนั้นหล่อเป็นบ้าเลย!!! >_<
“นี่มันอะไรกัน…” ฉันยืนขึ้น
บนไหล่ฉันเบาหวิว…หมายความว่าฉันไม่ได้เอาเป้มาด้วย!! โอ้มายก้อด!! (อีกรอบ) มันยังอยู่ในห้องน้ำชาย!!!
บ้าจริง!! ลืมทิ้งไว้ในห้องน้ำชายในห้องโถง?? ที่มีทั้งมือถือ กระเป๋าสตางค์ และบัตรประจำตัวนักเรียน…
บัตรประจำตัวนักเรียนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!! อ้ากกกกกกกก!!!!!!! >O<
“อ้าก!! ยัยบ้าไมลิน ลีเอ๊ย! TOT ทำไมเธอถึงได้โง่อย่างนี้นะ!!!!” ฉันครางและมุ่งหน้ากลับไปที่ห้องโถง…ล้วงเอามือใส่ไว้ในกระโปรงและแตะถูกเศษกระดาษแผ่นนึง…
วันนี้ฉันต้องไปสอนพิเศษ!! มันจะไปติวได้ยังไงถ้าไม่มีสมุดและเครื่องเขียน!! อ้า ช่างเหอะ! ฉันหยิบกระดาษออกมาอ่านหาที่อยู่ของบ้านนั่น
“41587 ถนนฮานึล” ฉันอ่านชื่อถนนจากป้ายตรงโคมไฟบนถนนจุดหมาย
“ถนนฮานึล…เย้! 41587…โอ้…4-15-87!! วันเกิดฉัน!!” ฉันตะโกนเสียงดัง
เอ่อ..ถ้าผู้คนคิดว่าฉันเพี้ยนล่ะก็..-_-;; มันคงเป็นการยากแล้วล่ะที่จะทำให้พวกเขาเชื่อว่าฉันเป็นแค่เด็กหญิงที่พยายามทำตัวให้เป็นปกติ
และก็ยังอยากจะเป็นอะไรที่แตกต่างจากคนอื่นทั่วๆ ไปด้วย
เอาล่ะ! ไปยังที่สอนพิเศษดีกว่าและกวาดเอาตังค์มา!!!
ฉันเดินไปยังบ้านทางขวามือและอ่านป้าย
41587!! เยี่ยม! โชคเริ่มเข้าข้างฉันแล้ว (ชัวร์?)
อย่างแรก กระเพาะปัสสาวะฉันไม่ได้ระเบิดตูม…-_- จากนั้นก็หนุ่มหล่อ ^O^ ฉันยังไม่ต้องเดินทั่วทั้งถนนเพื่อตามหาบ้านหลังนี้ และต่อจากนั้น ก็คือเงิน!!! ^O^
แง T^T ไงๆ วันนี้ก็คงไม่มีอะไรดีกว่านี้แล้วล่ะ…
$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$
ขอคอมเม้นด้วยค่ะ อาจจะแปลแล้วงง ก้อขอโทษด้วยนะคะ มือใหม่หัดแปลอ่ะค่ะ ^-^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น