[SF] One and Only [ Han * Chul]

เนื้อเรื่อง

คุณมีหรือยังครับ..

คนเพียงคนเดียวที่รักคุณ..

คนเพียงคนเดียวที่จะไม่ทอดทิ้งคุณไปไหน..

คนเพียงคนเดียวที่ทำให้ชีวิตมีความหมาย..

คนเพียงคนเดียวที่ใจคุณจะรัก..

ผมน่ะมีคนๆนั้นแล้วนะครับ..คุณมีหรือยัง

มือเรียวสวยเปิดฝาโทรศัพท์เครื่องบางขึ้นลงนับครั้งไม่ถ้วน เสียงถอนหายใจดังขึ้นเป็นระยะ ทั้งที่ห่างกันหลายต่อหลายครั้ง แต่หัวใจไม่เคยเหงาแบบนี้ รู้บ้างไหมนะว่าตอนนี้ฉันคิดถึงนายมากแค่ไหน รู้บ้างไหมว่าตอนนี้ฉันเป็นยังไง..ทำไมถึงได้รู้สึกเหงามากจนจับใจแบบนี้กันนะแม้ระยะทางทำให้เราห่างกัน..แต่ฮันกยอง..ฉันรักนายจัง..คิดถึงฉันเหมือนที่ฉันคิดถึงนายบ้างไหมนะ

“จะโทรไปดีไหมนะ..จะยุ่งอยู่หรือเปล่า” ร่างเล็กรำพึงรำพันพะวงหากการที่เขาโทรไปแล้วจะไปรบกวนการทำงานที่เร่งรีบของยูนิตใหม่ที่จีนนั่น..โปรเจ็คบ้าอะไรนะทำไมต้องจับพรากคู่รักตั้งหลายคู่ขนาดนั้นด้วย..แต่ช่วยไม่ได้เราหรือจะมีสิทธิ์มีเสียงอะไร สั่งอะไรมาก็ได้แต่ทำให้เต็มที่เท่านั้นเอง

มือเรียวลูบไล้เบาๆที่จมูกของตัวเองที่ยังมีสก๊อตเทปแปะอยู่..ใครจะคิดว่าตอนนั้นจะล้มขมำไปแบบนั้นได้เลยได้แต่มานอนสยองที่โรงพยาบาลนี่อีกครั้ง..ทำไมชีวิตของคนอย่างคิม ฮีชอลต้องมาวนเวียนกับโรงพยาบาลนี่บ่อยนักก็ไม่รู้ ทั้งที่ไม่ได้อยากจะมาค้างเลยสักนิดแต่กลับมีเรื่องต้องให้มามิได้ขาด

“โธ่..ฮันนี่นายไม่คิดจะโทรมาเลยหรือไงนะ..รู้บ้างไหมว่าฉันเหงาขนาดไหน..คนบ้า..ฮึก..ไหนบอกจะไม่ทิ้งฉันให้เหงาอีกแล้วไงฮึกๆ” น้ำตาเม็ดใสอาบแก้มสวย ร่างบางเปลี่ยนท่านอนตะแคงตัวใบหน้าสวยอาศัยเพียงหมอนนุ่มเป็นที่ซับน้ำตา มือเล็กกำโทรศัพท์แน่น..อยากโทรไปแต่ก็กลัวจะไปรบกวน รอจะโทรมาหรือก็ยังคงเงียบสนิท..ใครอื่นอาจมองคิม ฮีชอล เข้มแข็ง ไม่ยอมใคร ปากเก่ง..แต่จะรู้บ้างไหมว่าเขาคนนี้เกลียดความเหงาแบบนี้ที่สุด อยู่คนเดียวในห้องสี่เหลี่ยม สายระโยงระยางและกลิ่นยาปฏิชีวนะ มันไม่เคยน่าพิสมัยเลยสักนิด..ฮันกยองเพียงคนเดียวที่รู้ ฮันกยองเพียงคนเดียวที่เข้าใจ ฮันกยองเพียงคนเดียวที่คอยห่วงใย..แล้วตอนนี้ฮันกยองหายไปไหนล่ะ..ทำไมไม่มาอยู่ข้างๆกัน..เพียงแค่คิดน้ำตาที่แห้งไปก็กลับมาไหลซ้ำรอยเดิมอีกครั้ง ดวงตาคมโตคู่สวยที่ฮันกยองบอกว่าชอบนักชอบหนาแดงช้ำ

การที่ต้องมาอยู่คนเดียวแบบนี้ทำให้เขาเข้าใจอะไรได้ดีขึ้น..

คิมฮีชอลเข้าใจว่าเขายอมที่จะห่างจากฮันกยองได้..

แต่..ก็เข้าใจว่าชีวิตนี้..คิมฮีชอลขาดฮันกยองไม่ได้

“ถ้าอีกห้านาที..ไม่สิ..สิบนาทีถ้าไม่โทรมาฉันจะโกรธนายจริงๆด้วยฮันกยอง..คอยดูสิ..ฮึก ฮึก” ริมฝีปากอิ่มเม้มปากเน้น ดวงตาคมสวยยังคงจดจ้องอยู่ที่หน้าจอโทรศัพท์อยู่อย่างนั้น กล่าวคาดโทษคนที่คิดถึงไว้เสียดิบดี

เข็มนาฬิกายังคงเดินเรื่อยตามกฎของธรรมชาติ เวลาไม่อาจย้อนกลับหากแต่ยังคงก้าวเดินอย่างสม่ำเสมอยิ่งทำให้หัวใจดวงน้อยร้อนรุ่มไปหมด

อีกสามนาที

สองนาที

หนึ่งนาที

สิบวินาที

เหลืออีกแค่เก้าวินาที

ห้าวินาที..คนบ้านี่นายจะให้ฉันโกรธนายจริงๆเหรอ

สองวินาที..คนใจร้ายจะไม่โทรมาจริงๆเหรอ

หนึ่งวินาที..ฮันกยองบ้าใจร้ายที่สุด..โกรธนายแล้ว

Rrr Rrr Rrr !!

“เฮ้ย!!” ร่างเล็กร้องอุทานตกใจเมื่อจู่ๆเสียงโทรศัพท์ที่คิดว่าคงไม่มีสายเรียกเข้าแน่แล้วกลับดังขึ้นเสียได้ มือที่เคยจับเครื่องมือสื่อสารอันเล็กนั่นเกือบผละปล่อยมือทำร่วงหากแต่ยังตั้งสติคว้าได้ทันแบบฉิวเฉียดไปได้เสียก่อน..อยากจะบ้าตายใครโทรมาเนี่ย

..เชว ซีวอน

ร่างเล็กจ้องหน้าจอเขม็ง..ทำไมชื่อเจ้านั่นมันเด่นหราบนหน้าจออย่างนี้ล่ะแทนที่จะโทรไปหาเจ้าไก่น้อยสุดรักสุดสวาทขาดใจ..คนที่อยากให้โทรมากลับไม่โทร..คนที่ไม่คิดว่าจะโทรมากลับโทรเสียได้

“อืม..ว่าไงนายมีอะไร” ร่างเล็กกรอกเสียงลงไปอย่างเหนื่อยอ่อน พยายามบังคับเสียงให้เป็นปกติ

“ไม่มีอะไรก็แค่คิดถึง..ร้องไห้อยู่เหรอเสียงอู้อี้เชียว” คำตอบจากปลายสายเล่นเอาคิ้วขมวด อัตราการเต้นของหัวใจที่เคยปกติกลับถี่ขึ้น..เสียงที่เขายังคงจำได้ดีไม่เคยลืม

“ฮันกยอง..น่ะ..นี่นาย..ทะ..ทำไม”

“พอดีมือถือฉันแบตหมดน่ะเลยยืมไอ้คุณชายมันใช้..ว่าไงยังไม่ตอบคำถามฉันเลยนะ..เมื่อกี้ร้องไห้อยู่เหรอ”

“กะ..ก็รู้แล้วนี่ยังจะถามอีก..คนบ้า” ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่นทั้งเขินทั้งอาย แต่ก็รู้สึกอุ่นไปทั้งใจ เพียงแค่ได้ยินเสียงแท้ๆ..ใครจะคิดว่าไอ้การนับเวลาถอยหลังบ้าๆนั่นจะเป็นจริงได้

“อยู่โรงพยาบาลสินะตอนนี้..รู้ไหมวันนี้มีคนบอกว่าเป็นห่วงนายด้วยล่ะเป็นพวกแฟนคลับ..แต่ฉันกลับบอกพวกเขาไปว่า..ฉันเป็นห่วงนายมากกว่าที่เขาห่วงอีก..ทำไมฉันถึงพูดออกไปแบบนั้นได้นะ..เพราะเป็นฮีชอลสินะ..เพราะเป็นคนที่ฉันรักที่สุดหัวใจมันเลยสั่งให้พูดออกไป”

“ไม่คิดว่าคนอย่างนายจะพูดอะไรหวานๆแบบนี้ได้ด้วย” ใบหน้าสวยระบายยิ้มน้ำตาเมื่อครู่แห้งหายไปเกือบหมดแล้ว..เพราะคนเพียงคนเดียวสินะ

“กับนายคนเดียวเท่านั้นฮีชอล..อย่าคิดว่าตัวเองอยู่คนเดียวในโลกเพราะนายยังมีฉัน อย่าคิดว่าไม่มีใครเพราะฉันไม่เคยหนีหรือจากฮีชอลไปไหน..อย่าเหงาให้มากเพราะฉันจะคอยห่วงนายอยู่เสมอ...คนรักคนเดียวในโลกที่ฉันรักที่สุด..อย่าลืมสิ..เขาชื่อคิม ฮีชอลนะ”

“เอ..แล้วคนที่ชื่อคิม ฮีชอลนี่..เขาเป็นใครเหรอ”

“เขาเป็นคนที่ดูเข้มแข็ง ปากเก่ง แต่จริงๆแล้วอ่อนไหวแล้วก็ขี้แยน่ะสิ”

“นี่นายหลอกด่าฉันเหรอ” คิ้วสวยขมวดฉับอย่างขัดใจ ซึ้งอยู่ดีๆมาทำให้เสียเส้นซะได้

“แล้วรู้หรือยังล่ะ..ว่าคิม ฮีชอลเป็นใคร”

“น่ะ..นาย..เจ้าเล่ห์นักนะ”

“ฉันรู้ฮีชอลไม่ชอบนอนโรงพยาบาล..ไม่ชอบอยู่คนเดียว แต่อยากให้รู้ว่าถึงแม้ว่าเราไกลกัน แต่ใจเราไม่ได้ห่างกันเลย ฉันรู้ว่าฮีชอลรักฉัน..แล้วฮีชอลก็รู้ว่าฉันรักฮีชอล เพียงเท่านี้ฮีชอลก็ไม่ต้องเหงาแล้วนะ ใช่ว่าฉันจะไม่เหงาแต่เพราะฉันคอยคิดแบบนี้เสมอ ฉันมีฮีชอลเสมอห่างกันแค่ไหนฉันก็ทนได้”

“ฮัน”

“บอกตามตรงว่าพอเอาเข้าจริงๆ..อยู่ต่อหน้าฮีชอลฉันอาจจะไม่กล้าพูดแบบนี้..อาจจะพูดคำหวานๆไม่เก่งเท่าแฟนใคนอื่นเขา..แต่ฉันคิดเสมอฮีชอลสำหรับเราฉันเรียกว่าแฟนไม่ได้หรอก..เพราะว่าเราคือ คนรัก กัน”

“ไหนบอกหวานไม่เป็นพูดซะยาวยืดขนาดนี้..สัญญาก็ได้ว่าฉันจะไม่เหงา เพราะฉันรู้ว่าจะมีนายเสมอ..รักนายจัง..ฮันกยอง”

“ฉันก็รักนายที่สุดฮีชอล..คนคนเดียวที่ใจฉันจะรักคือนายเท่านั้น”

“คนคนเดียวที่ฉันจะรักก็คือนายเหมือนกัน..ฮันกยอง” ใบหน้าสวยยิ้มอย่างเปี่ยมสุข การที่ได้รักใครสักคนมันมีความสุขแบบนี้เองสินะ

“ดูแลตัวเองด้วยนะจำไว้ว่าฮันกยองรักฮีชอล”

“อื้ม..ฮีชอลก็รักฮันกยอง”

“รักนะครับ”

“รักเหมือนกัน”

เสียงสัญญาณถูกตัดไปแล้วแต่ทว่ารอยยิ้มยังคงอยู่ ความรักจากคนเพียงคนเดียวกลับโอบล้อมหัวใจให้อบอุ่นถึงเพียงนี้ แม้ในวันที่เงียบและเหงาจนจับใจกลับรู้สึกดีและเป็นสุข แค่ยังรู้ว่าเขายังจะคอยอยู่ข้างๆ แค่ยังรู้ว่าเขายังจะคอยรักไม่ห่าง เพียงเท่านี้

มีหรือยังครับ..

ใครคนเดียวในโลกที่มีความหมาย..

ใครที่เขารักคุณ..

แค่คนเดียว...เพียงเท่านั้น

End

แถมค่ะ..

“พี่ฮันเป็นอะไรหรือเปล่าเห็นยิ้มคนเดียวกับมือถือผมตั้งนานแล้วนะครับ” ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เอ่ยถามเมื่อเห็นว่าฮันกยองออกมาโทรศัพท์ตั้งนานแล้วเลยเดินออกมาตามเพราะว่าถึงคิวถ่ายพอดี

“ไม่มีอะไรหรอก..แค่ฉันกำลังยิ้มให้กับคนเพียงคนเดียวของฉัน” ชายหนุ่มว่าพลางส่งโทรศัพท์คืนให้กับเจ้าของที่กำลังทำหน้างงกับประโยคเมื่อครู่

“ฉันไปถ่ายต่อล่ะ..นายก็อย่าลืมโทรหาคนเพียงคนเดียวของนายล่ะ” ริมฝีปากบางยกยิ้มก่อนจะหันหน้าเดินเข้าไปภายใน

ซีวอนมองตาแผ่นหลังที่เดินจากไปเรื่อยๆ...คนเพียงคนเดียวอย่างนั้นสินะ

ใบหน้าหล่อเหลาระบายยิ้มบนใบหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะจัดการกดเบอร์เลขหมายปลายทางที่โทรหาเป็นประจำ

ไหนๆตอนนี้ก็ไม่มีคิวถ่ายแล้วขอโทรหาสุดที่รักเพียงคนเดียวก่อนก็แล้วกัน

การมีคนคนเดียว เพียงแค่คนคนนั้นมันช่างดีอย่างนี้เองสินะ..

คนเพียงคนเดียว..

:::End:::