คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : TROUBLE :: ชีวิตวัยรุ่น งานประจำคือยืนโง่ให้เขาด่า
(ผมไม่ได้เกลียดหรือโกรธพ่อแม่ตัวเองหรอกนะครับ แต่บางครั้งก็แอบๆนะ..... มันมากเกินไปนี่หว่า แต่เรื่องนี้ไม่ใช่ อาจจะมีบ้างเล็กน้อย ถึงขั้นมากชิพหาย ก็ทนๆอ่านไป ผมแค่อยากให้รู้ว่า มุมๆนึง ในความคิดของเด็กผู้้ชายวัยรุ่น การที่โดนพ่อแม่ด่าเนี่ย มันรู้สึกไง)
“ทอป!!”
“ทอปแทป!!!!”
“อ่าฮะ ได้ยินแล้ว” = = ผมขานรับด้วยน้ำเสียงนอยด์สุดๆ เรียกอะไรนักหนาวะ อุตส่าห์ใส่หูฟังเล่นเกม เปิดเพลงกระหึ่มๆ กลบเสียงด่าแล้วนะเนี่ย ทนฟังเสียงบ่นๆ ของป้าแก่ๆ นี่ไม่ไหว เหอะ...ใครอะหรอ แม่กูเองแหละ!
“หันหน้ามาหาแม่”
“ทำไมต้องหัน นั่งอยู่ตรงนี้ก็ได้ยิน”
“หันมา!”
“โวะ!” ผมแอบตะโกนด่าในใจ(?)คนเดียว แม่งจะอะไรอีกล่ะ ก็เรื่องเดิมๆ ด่าไง! แล้วอะไร ก็ปัญหาเดิมๆ การเรียนไง!!
“ทำไมได้แค่นี้”
“อะไร”
“คะแนน ทำไมได้แค่นี้ ....49 เต็ม 60”
“โห แม่ แค่นี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว”
“มันน้อยไป!” น้อยตรงไหนวะเชี่ยเอ๊ย แม่งจะรู้มั้ยว่ากูได้ทอป! ทอปห้องกูได้แค่นี้แหละ!! แต่ผมก็ไม่กล้าปริปากออกไปไง ถ้าทำเรื่องคงยาว ผมพยักหน้าหงึกๆ แล้วสวมหูฟังกลับมานั่งเล่นเกมต่อแบบนอยด์ๆ เหมือนเดิม
ครืด.... มาละ มาละ ตัวเป้งเลย หนักอึ้ง! ป๊ากูเอง!!
ผมรีบลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปหยิบสมุดพกออกจากมือแม่ความเร็วแสง
“ไปละนะ จะไปซ้อมดนตรีกับเพื่อน”
“ทอป สมุดพกล่ะ”
“เดี๋ยวค่อยดู” ผมกดปิดจอคอมทั้งๆที่มันแท๊บหน้าที่เปิดไว้เกือบสิบอัน หวังว่าป๊ายังคงไม่เห็นผมนะ
“จะไปไหน!” ชิพหาย....
“จะไปซ้อมดนตรี”
“ทำการบ้านรึยัง”
“ทำแล้ว”
“จริงหรอแม่”
“ไม่หนิ กลับมาก็โยนกระเป๋าเล่นเกม ไม่ทำห่าอะไรสักอย่าง”
“.......” ยืนฟัง.....
“ทำไมไม่ทำการบ้าน”
“ทำแล้ว” บอกไปก็คงไม่เชื่อ.... ผมแบ่งเวลาเป็นสองช่วง ช่วงแรกจะทำงานก่อนชั่วโมงนึง ส่วนที่เหลือก็เล่นๆไป วันนี้งานมันน้อยไง เลยเสร็จเร็วหน่อย ....
“มึงนี่มัน ยังมาโกหกอีก มึงมีหน้าที่เรียน ไม่ใช่ไปซ้อมดนตรีไร้สาระนั่น!” เจ็บครับ..... แต่ก็ยืนฟัง ....บอกละไง ถึงพูดไปก็ไม่มีใครเชื่อ เหอะ.....
“...........”
“ใช่! แม่เห็นด้วย เลิกซักทีเถอะทอป ยิ่งลูกเล่นการเรียนก็ยิ่งตกต่ำลง” ที่มันตกต่ำน่ะ เพราะพวกพ่อแม่นั่นแหละ ที่กดดันผมจนผมพลาด....... ไม่เคยรู้หรอก
“ป๊าบอกเอ็งแล้ว เอ็งเป็นความหวังของครอบครัว ป๊าส่งเอ็งเรียนสูงๆ จะได้เป็นหน้าเป็นตา” พูดเหมือนเศร้านะ...แต่แม่งเข้าตัวเองล้วนๆ! ไม่มีสักตรงที่ทำเพื่อผม!
“ป๊าแม่พูดจบยัง”
“ทอป!”
“ผมไปละ หวัดดี วันนี้ไม่กลับบ้านนะ”
“ทอปแทป!!”
“ไอ้ลูกไม่รักดี!!”
หึ..... ผมแอบลอบยิ้มกับตัวเอง สะใจเล็กๆนะ ......กูน่ะ ไม่ใช่แค่ลูกไม่รักดี ...กูน่ะมันลูกไม่รักอะไรเลยซักอย่างตะหาก!
ความคิดเห็น