คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Evenอัล [[2]]
‘ริน พรุ่งนี้มางานเลี้ยงด้วยนะ ที่ล๊อบบี้รวม ฉลองอัลริก้า ปิดเทอม มาให้ได้นะ
Ps. ชวนเฮียมาด้วยล่ะ
อัลริก้า
หญิงสาวนามว่าลิรินอ่านโน๊ตในมือที่ถูกนำมาแปะไว้ที่ประตูหน้าห้อง แล้วเก็บมันลงที่กระเป๋าเสื้อโค้ด ก่อนที่จะเดินเข้าห้องแต่ร่างบางก็ต้องชะงักเมื่อทวนข้อความในโน๊ตนั่นอีกรอบ
“ชวนเฮียมาด้วย เฮีย!!”ทันใดนั้นเธอก็ได้วิ่งออกไปนอกปราสาทอีกรอบ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เฮีย เปิดหน่อย”มือบางเคาะประตูหน้าที่พักของคนๆหนึ่งที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชาย
“....”ไม่มีเสียงตอบรับ เธอจึงพยายามอีกรอบ
“เฮียเร มันหนาวนะ!!!”เธอตะโกนเข้าไป
“รู้แล้วครับๆ ได้ยินแล้ว มีอะไร”ร่างสูงเปิดประตูออกมา ก่อนที่นัยน์ตาคมจะมองดูคนเป็นน้องที่ยืนบิดไปบิดมาด้วยความหนาว
“นี่ อ่านซะ”มือเล็กหยิบกระดาษโน๊ตในกระเป๋าเสื้อโค้ดออกมา ก่อนจะวางมันในมือของพี่ชาย
“อะไรเนี่ย งานเลี้ยงฉลองปิดเทอมงั้นเหรอ”
“อื้ม ใช่ ไปด้วยล่ะ เดี๋ยวอัลจะเสียใจแย่”
“โอเค...เข้ามาดื่มอะไรอุ่นๆก่อนมั้ย จะได้หายหนาว”
“ก็ดี”ได้ยินดังนั้น เรคารอสจึงเบี่ยงตัวให้น้องสาวเดินเข้าไปก่อนแล้วตัวเองจึงเดินตามเข้าไป
“โกโก้ร้อน สำหรับคนขี้หนาว”มือใหญ่วางแก้วโกโก้ตรงหน้าของผู้เป็นน้องที่นั่งผิงไฟอยู่
“ขี้หนาวแล้วผิดเหรอไง”
“ครับๆ ไม่ผิดหรอก ว่าแต่มิลเป็นไงบ้าง”เรคารอสทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ
“พี่มิลสบายดี”
“อืม แล้วนี่รีบกลับหรือเปล่า”
“ไม่น่ะ แต่ก็อย่าเย็นมากแล้วกัน ทำไมเหรอ”
“หมากรุกซักตามั้ย”เรคารอสชวนก็จะยกมุมปากขึ้น
“ทำหน้าแบบนั้นมีแผนอะไรอยู่ล่ะสิ”ลิรินมองเขาอย่างจับผิด
“ก็เปล่า แค่อยากจะชวนเล่นด้วย”
“อื้ม ก็ได้แต่ตาเดียวเท่านั้นนะ”
“แต่มีข้อแม้ว่า คนแพ้ต้องทำตามคำสั่งของคนที่ชนะรู้มั้ย”หญิงสาวมีท่าทีลังเลนิดนึง ก่อนจะตอบไปว่า....
“ตกลงค่ะ”
แสงอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้าไปแล้ว รัตติกาลกำลังมาเยือนพร้อมๆกับความเจ็บใจของลิริน ซาครอฟ
“ฮ่าๆ รินเฮียชนะแล้วล่ะ”
“ชิ ก็ใครใช้ให้เฮียพูดกวนสมาธิตอนรินเล่นล่ะ”
“เค้าเรียกว่าทริคเล็กน้อยครับ แต่ก็ได้ผลล่ะนะ”
“แล้วจะให้ทำอะไรล่ะ”
“เฮียยังนึกไม่ออกเลย ไว้พรุ่งนี้ก็แล้วกัน”
“รีบๆนึกซะนะคะ เกินพรุ่งนี้เป็นโมฆะนะ”
“รับทราบครับ”
“รินกลับนะ เดี๋ยวจะหนาวมากไปกว่านี้”ร่างบางลุกขึ้นยืน แล้วสวมเสื้อโค้ด
“ให้ไปส่งมั้ย”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“งั้นเอานี่ไป”เรคารอสโยนผ้าพันคอขนสัตว์ให้น้องสาวซึ่งเธอก็รับมันไว้ได้พอดี
“ขอบคุณค่ะ แล้วพรุ่งนี้จะคืนให้”
“ครับ”
“งั้นบายค่ะ เฮีย เจอกันพรุ่งนี้”
“เจอกัน รอเฮียหน้าล๊อบบี้ด้วย”แล้วลิรินก็เดินออกไป
ร่างบางของหญิงสาวกำลังเดินกลับไปยังปราสาทที่พัก มือเล็กซุกอยู่ในเสื้อโค้ดเพื่อป้องกันความหนาว แต่ก็มีเสียงใสๆเรียกเธอไว้ซะก่อน
“ริน ริน”เจ้าของชื่อจึงหันไปตามเสียงเรียก
“อ้าว อัลมีอะไรเหรอ”
“กุญแจห้องริก้าหายอ่ะ รินเห็นบ้างมั้ย”
“อ้าว รินไม่เห็นเลยน่ะ แล้วมันหายไปได้ยังไง”
“ไม่รู้ พอริก้าจะเข้าห้องมันก็หายไปแล้ว คืนนี้ริก้าจะนอนไหนเนี่ย”
“รินรู้แล้ว...”
“อะไรเหรอริน”
“คืนนี้อัลก็ไปนอนที่ปราสาทดาร์คสิ ท่านลอร์ดไม่ว่าหรอก”ลิรินยิ้มขำๆ เมื่อเห็นถ้าทีตกใจของริก้า
“ตลกแล้วริน”
“นี่ริน พูดจริงนะ ไปนอนที่นั่นก่อนสิ”
“รินอ่ะ...”
“อ้าว ริก้า รินมายืนทำอะไรกันตรงนี้เนี่ย”ร่างบางของหญิงสาวที่แลดูสง่ากำลังเดินมาทางพวกเธอทั้งสองคน
“พี่มิล//รองผอ.”
“ว่าไงจ๊ะ มายืนทำอะไรกันตรงนี้มันหนาวนะ”
“ริก้า ทำกุญแจหายอ่ะ รองผอ.”
“อ้าว แล้วคืนนี้ริก้าจะนอนที่ไหนล่ะเนี่ย”
“ไม่รู้ แต่รินเสนอให้ริก้าไปนอนที่ปราสาทดาร์คน่ะ”
“เป็นความคิดที่ดีนี่ ริน”
“รองผอ.อ่ะ”
“อะไรล่ะจ๊ะริก้า ท่านรองกำลังจะไปทางนั้นพอดี ไปด้วยกันสิ”
“จะดีเหรอ”
“ดีสิ”ทั้งท่านรองมิลเลียและลิรินพูดขึ้นพร้อมกัน
“อัล รินชวนเฮียให้แล้วนะ”
“จ้า ขอบใจมากนะ”
“พรุ่งนี้ก็ได้เจอเฮียแล้วล่ะสิ”ท่านรองมิลเลียพูดขึ้นลอยๆ
“อื้ม”
“งั้นรินไปนอนเถอะ อากาศเริ่มหนาวขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ”
“ค่ะ พี่มิล”
“งั้น บ๊ายบายนะจ๊ะ รินพรุ่งนี้ริก้าจะเตรียมขนมมาเยอะๆเลย”อัลริก้าพูดพร้อมกับยิ้มบางๆ
“บายจ๊ะ รินพรุ่งนี้เจอกัน”
“ค่ะ ฝันหวานๆค่ะ พี่มิล อัล”และแล้วสามสาวก็ต่างแยกย้ายกันเพื่อกลับไปนอน
เสียงเอะอะ เฮฮาอย่างสังสรรค์ที่ดังออกมาจากล๊อบบี้ของโรงเรียน ส่งผลให้หญิงสาวร่างบางที่ยืนอยู่ข้างนอกอยากจะเข้าไปใจจะขาด แต่ก็เข้าไปไม่ได้เพราะกำลังรอใครบางคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชาย
“ช้าจริงๆเลย”เธอบ่นพึมพำ แต่แล้วร่างสูงที่เธอรออยู่ก็กำลังเดินมาปรากฏตัวต่อหน้าเธอ
“โทษที”เรคารอสกล่าวสั้นๆ แต่ก็พบว่าตากลมๆของน้องสาวกำลังจ้องมาที่เขาอย่างไม่กระพริบ
“มีอะไรเหรอ”
“ว่าแล้วทำไมมาเช้า แต่งตัวอยู่ใช่มั้ย”เธอถาม
“ก็นิดหน่อยน่ะ เข้าไปกันเถอะ”ว่าแล้วทั้งคู่ก็เดินเข้าไปยังล๊อบบี้ของโรงเรียน
“ไงคะ เฮีย ริน”ท่านรองมิลเลียเดินเข้ามาทัก
“ไงมิล เป็นไงบ้าง”
“สบายดีค่ะ เฮีย”แต่แล้วท่านรองมิลเลียก็สังเกตุเห็นว่าร่างบางข้างๆเรคารอสกำลังส่งสายตาหาใครบางคนอยู่
“หาใครอยู่เหรอจ๊ะ ริน”
“ปะ...เปล่าค่ะ”ลิรินตอบก่อนจะก้มหน้ามองพื้นแทน
“ถ้าท่านเดออนล่ะก็ยังไม่มาหรอก มาพร้อมท่านลอร์ดน่ะ”
“รินไม่ได้มองหาท่านเดออนซะหน่อย”เธอเถียงก่อนที่ใบหน้าขาวๆจะเริ่มขึ้นสี
“หึ หึ หึ”
“เฮีย ไม่ต้องมาขำเลยนะ พี่มิลไปหาอัลกันเถอะค่ะ”แล้วลิรินก็เดินหนีไปทางอื่นทันที ทิ้งเสียงหัวเราะขำๆให้แก่บุคคลทั้งสอง
“อัล อัล”
“ว่าไงริน ริก้ายังหากุญแจไม่เจอเลยอ่ะ”
“จริง แล้วถ้าหาไม่เจอจะทำไงล่ะ”
“ริก้า ก็ไม่รู้เหมือนกัน เข้าห้องไม่ได้ตลอดกาล ไร้ที่นอน”
“ปราสาทดาร์คไง”
“รินอ่ะ..”
“คิก...คิก”
“นี่ๆริน ขนมเพียบเลย กินตามสบายเลยนะ”
“ค่ะๆ”
“แล้วเฮียล่ะ”
“อยู่นู่นแหนะ เห็นป่ะ ยืนเก็กๆอยู่นั่น”
“เห็นล่ะจ๊ะ งั้นริก้าไปหาเฮียก่อนนะ”
“อื้มๆ” ตากลมมองดูขนมอยู่ตรงหน้า ก่อนที่จะเอื้อมไปหยิบช๊อคโกแลตบาร์มากิน
“ริน”ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาทักเธอ
“ว่าไงคะ จี”
“เห็นท่านรองมั้ยครับ”
“อ้อ อยู่กับเฮียตรงนั้นน่ะ ไปหาสิ”เธอพูดพร้อมกับยิ้มบางๆ
“อื้อ แล้วรินไม่อยู่กับเฮียเหรอ”
“เดี๋ยวค่อยไปหาก็ได้”
“อื้ม งั้นขอบคุณนะครับ”
ร่างบางเดินมองขนมต่อไปเรื่อยๆ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อใครบางคนหยุดอยู่ตรงหน้า
“ท่านเดออน”เธอพึมพำเบาๆ
“ดี ริน”ร่างสูงทัก
“เอ่อ ดีค่ะ”
“ไม่ได้เจอกันนาน”
“ค่ะ แล้วท่านเดออนเป็นยังไงบ้าง”เธอถามเบาๆในขณะที่เดินไปเรื่อยๆ
“ก็ดี รินล่ะ”
“สบายดีค่ะ”
“ดูเหมือนว่าจะมีคนมองมาทางนี้นะ”
“เอ๋?”
“นั่นไง”ลิรินมองไปตามมือที่ร่างสูงชี้ ก่อนจะพบว่าพี่ชายเธอกำลังมองมาทางนี้ด้วยรอยยิ้มขำๆ เธอเลยถลึงตาใส่เข้าให้
“ไปหามั้ยล่ะ”
“หืม?”
“ไปสิ ดูเหมือนว่าจะมองไม่หยุดด้วย”ในที่สุดทั้งคู่ก็เดินไปยังเรคารอสที่ยืนมอง
“มีอะไรเหรอ เฮีย”
“จะให้เฮียมีอะไรเหรอ”
“ก็เห็นเฮียมอง”
“มองไม่ได้เหรอไง”
“โอเค รินผิดเอง”
“หวัดดี เดออน”เรคารอสทัก
“ดี”
“แล้วพี่มิลล่ะ”
“เดินไปกับจี”
“ริน เดี๋ยวมานะ ไปหาลอร์ด”ท่านเดออนพูด
“อ้อค่ะๆ”
“แหมมมม”เรคารอสลากเสียงอย่างอารมณ์ดีหลังจากที่ท่านเดออนเดินออกไป
“อะไรของเฮีย”
“หึหึหึ รู้นะว่าเขินอยู่”
“เขินอะไรล่ะ เอามาชเมลโล่มั้ย”เธอพูดพร้อมกับยื่นมาชเมลโล่ให้
“หึหึ เอาก็ได้”
“เฮีย ริน”เสียงเล็กๆพร้อมกับร่างของหญิงสาวคนนึ่งที่กำลังเดินมาทางนี้
“มิซ่า!!!”
“สวัสดีค่ะ เป็นไงกันบ้าง”
“สบายดีค่ะ มิซ่าล่ะ”
“อื้ม เหมือนกัน เฮียยังไม่ตอบเลย”
“ก็ดีครับ”
“หวา มิซ่าหิวจังเลย เฮียไปเป็นเพื่อนมิซ่าหน่อยสิ”
“คือว่า...”
“เฮีย สาวชวนแล้วไม่ไปเนี่ย ไม่แมนเลยนะ”ผู้เป็นน้องสาวกระซิบ
“ริน”
“เฮียไม่แมนเลย”เธอย้ำอีกที จนคนเป็นพี่ต้องถอนหายใจ
“อยากกินอะไรล่ะ มิซ่า”เรคารอสเดินนำออกไปก่อน ปล่อยให้น้องสาวที่นานๆจะได้แกล้งซักที ยืนขำอยู่คนเดียว
“เฮ้ ริน”
“ท่านลอร์ด สวัสดีค่ะ”
“รอเดออนเหรอ”
“ค่ะ แล้วท่านลอร์ดไม่ได้อยู่กับท่านเดออนเหรอ”
“เปล่านิ ทำไม”
“ก็เค้าบอกว่าจะไปหาท่านลอร์ดค่ะ”
“สงสัยสวนกันตอนที่ไปหาอัลล่ะมั้ง งั้นขอตัวไปหาเดออนก่อนนะ”
“ค่ะ”
ซักพักนึง หญิงสาวจึงเดินออกมาทางยังระเบียงทางเดิน ดวงตากำลังมองไปยังทิวทัศน์ยามค่ำคืน พร้อมกับฮัมเพลงไปด้วย แต่ก็ต้องหยุดเมื่อได้ยินเสียงคนเดินมาทางนี้
“พี่มิล จี”
“รินมายืนทำอะไรตรงนี้จ๊ะ”
“ออกมาดูวิวเฉยๆน่ะค่ะ”
“แล้วเจอท่านเดออนยัง”
“เจอแล้วค่ะ”
“แล้วเค้าไปไหนซะแล้วล่ะ”
“ไปหาท่านลอร์ดน่ะค่ะ”
“อื้ม รินก็อย่ายืนอยู่นานนะ มันหนาวเดี๋ยวจะไม่สบาย”
“ค่ะ เดี๋ยวรินก็เข้าแล้วล่ะ จีก็ดูแลพี่มิลดีๆนะ”
“ครับ แน่นอนอยู่แล้ว”
“งั้นพี่ขอตัวเข้างานก่อนนะจ๊ะ”
“ค่ะ”แล้วท่านรองมิลเลียกับจีก็จูงมือกันเดินเข้าไปในงาน
“ยืนตรงนี้ มันหนาว”เสียงใครคนหนึ่งทำเธอหลุดออกจากภวังค์
“ท่านเดออน เจอท่านลอร์ดแล้วเหรอคะ”
“เจอแล้ว มาทำอะไรตรงนี้ล่ะ”
“ริน มายืนดูวิวนิดหน่อยน่ะค่ะ เดี๋ยวก็เข้าแล้ว”
“อืม”ร่างสูงเดินมายืนข้างๆ
เงียบ เงียบ เงียบและเงียบ เป็นเวลาเนิ่นนานที่ต่างฝ่ายต่างก็ไม่พูดอะไรออกมา มีแต่เสียงของสายลมที่พัดผ่านไป จนกระทั่งมีอะไรบางอย่างสะท้อนเข้าที่ดวงตาของหญิงสาวจนเธอต้องหันไปมอง
“นีมัน...”เธอก้มลงหยิบสิ่งของที่กำลังสะท้อนแสงอยู่นั้น
“มีอะไร”
“กุญแจนี่ หรือว่า....เข้าไปในงานกันเถอะค่ะ”ทันที่ที่พูดจบลิรินก็วิ่งเข้าไปในงานทันที
“อัลคะ”
“ริน มีอะไรเหรอ”
“นี่ใช่กุญแจห้องอัลหรือเปล่า”ลิรินหยิบกุญแจออกมาให้หญิงสาวตัวเล็กตรงหน้าดู
“ใช่เลย เจอมันที่ไหนหน่ะ”
“ตรงระเบียงทางเดินค่ะ”
“ขอบคุณมากๆเลยนะริน”
“ไม่เป็นไร วันหลังอย่าทำหายอีกนะ”
“จ๊ะ เฮียกับพี่มิลหาอยู่น่ะ ไปเถอะ”
“เดี๋ยวก่อนสิอัล รินบอกท่านเดออนก่อน อัล อัล”
“ว่าไง หายไปไหนมา”เรคารอสถามน้องสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ไปยืนเล่นตรงระเบียงมา”
“แต่เฮียเห็นอยู่กับ...”
“เห็นแล้ว ยังจะถามทำไม”
“หึ...หึ...หึ”
“ริน ดูนั่นสิ”ท่านรองมิลเลียชี้ให้ทั้งสองคนหันไปดูชายหนุ่มกับหญิงสาวคู่หนึ่ง
“อัล กับท่านลอร์ด”
“อัลที่รัก ของขวัญฉลองวันปิดเทอม”ท่านลอร์ดวาเลนไทน์ยื่นกล่องของขวัญให้กับคนตรงหน้า
“ขอบคุณมากเลยนะ ลอร์ด”อัลริก้ารับของขวัญพร้อมกับเสียงปรบมือและเสียงโห่ร้องของคนรอบข้าง
“เอาล่ะนะทุกคน คืนนี้มาสนุกกันให้เต็มที่ไปเลยดีกว่า”
ในค่ำคืนนี้ความสนุกของพวกเขาทุกคนยังคงดำเนินต่อไป โดยไม่มีใครรู้เลยว่ามันจะหยุดลงเมื่อไหร่
[[ลิริน]]
ความคิดเห็น