[Five Seasons] Five love stories

ลำดับตอนที่ #1 : [Summer ฤดูที่รักอบอุ่น] บทนำ ลูกค้าคนพิเศษ

ในช่วงเช้ามืดของวันทำงาน โดนัท เจ้าของร้านกาแฟ Summer café กำลังกึ่งวิ่งกึ่งเดินลงมาจากชั้นสองเพื่อมาเตรียมวัตถุดิบก่อนเปิดร้านในวันนี้

โดนัทเป็นหนุ่มโสดวัยยี่สิบห้าปี เขาเปิดร้านกาแฟเล็กๆ อยู่ที่ชั้นล่างของตึกที่พี่ชายของเพื่อนสนิทปล่อยให้เขาเช่าในราคาที่ถูกกว่าปกติ

ในทุกวันเว้นวันพุธโดนัทจะตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้ามืดเพื่อมาเตรียมเปิดร้าน อย่างแรกที่เขาเตรียมคือวัตถุดิบสำหรับทำกาแฟ ชาและเครื่องดื่มอื่นๆ หลังจากนั้นจึงค่อยเปิดตู้แช่เย็นกระจกใสก่อนจะทยอยนำขนมปังและขนมเค้กมาใส่โชว์ในตู้ เมื่อจัดการตรงนั้นเสร็จโดนัทถึงจะมาทำความสะอาดพื้นและเช็ดโต๊ะได้ กว่าโดนัทจะไปหมุนป้ายหน้าร้านเป็น open ก็ปาเข้าไปเจ็ดโมงครึ่งแล้ว

เปิดร้านคนเดียวแบบนี้ก็เหนื่อยไม่น้อยเลยนะ..

โดนัทคิดพรางเอนหลังพิงพนักเก้าอี้เขาไม่รู้ว่าที่เขาเหนื่อยแบบนี้เป็นเพราะงานในร้านกาแฟหนักเกินไปที่จะทำทั้งหมดคนเดียวหรือเป็นเพราะเขายังไม่ชินกับงานกันแน่ ถ้าไม่ติดว่าพี่ชายของเขาได้ทำงานที่คลินิกสัตว์แล้วล่ะก็โดนัทก็จะขอให้พี่มาช่วยอยู่หรอก

กรุ๊งกริ๊ง~

“อ๊ะ ยินดีต้อนรับครับ” เสียงกังวานใสของกระดิ่งที่แขวนไว้ที่ประตูทางเข้าดังขึ้นพร้อมกับลูกค้าคนแรกของวันนี้ โดนัทรีบเด้งตัวขึ้นมายิ้มรับลูกค้าท่านนี้ทันทีและเมื่อได้สบตากับอีกฝ่ายโดนัทก็ชะงักไปชั่วครู่

ลูกค้าคนนี้ถึงจะหน้านิ่งแต่ดวงตาของเขากลับมีเสน่ห์อย่างหน้าประหลาด

“อเมริกาโน่ร้อนครับ” แถมเสียงของอีกฝ่ายก็เพราะน่าฟังมาก เป็นเสียงทุ้มที่นุ่มละมุนดูมีเสน่ห์ให้อารมณ์คล้ายกับ..

“ลาเต้..”

“ครับ?”

“อ๊ะ!?” โดนัทสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้ตัวว่าเผลอพูดสิ่งที่ตัวเองกำลังคิดออกไป โดนัทรีบเอ่ยขอโทษลูกค้าทันที “ขออภัยครับ อเมริกาโน่ร้อนหนึ่งแก้วนะครับ”

โชคดีที่ถึงแม้ลูกค้าท่านนี้จะดูสงสัยกับท่าทางของเขาแต่ก็เลือกที่จะปล่อยผ่านและไม่เอาความกับเขาและหลังจากคิดเงินและรับใบเสร็จเรียบร้อยแล้วลูกค้าผู้ทรงเสน่ห์ก็เดินไปจับจองโต๊ะด้านในสุดของร้าน

โดนัทถอนหายใจอย่างโล่งอกโชคดีที่คุณลูกค้าไม่สนใจไก่ตัวโตที่เขาพึ่งปล่อยออกไป โดนัทสะบัดหัวไล่ความกระดากอายทิ้งไปแล้วเริ่มลงมือชงกาแฟตามออเดอร์ของลูกค้าทันที

“อเมริกาโน่ร้อนได้แล้วนะครับ” พอชงกาแฟเสร็จโดนัทก็นำมาวางไว้หน้าเคาน์เตอร์แล้วบอกลูกค้าเหมือนที่เคยทำมาตลอด

“…” แต่ลูกค้าท่านนี้กลับไม่ไหวติงเลย คุณลูกค้ายังคงทำหน้าเครียดขีดๆ เขียนๆ สมุดอยู่เหมือนเดิมจะบอกว่าเขาพูดเสียงเขาก็ไม่น่าใช่สงสัยว่าคงจะกำลังตั้งใจกับงานมากจนไม่ได้ยินเสียงเขาล่ะมั้ง

หรือเขาควรจะเดินไปให้ที่โต๊ะเลยดีนะ

“เอ่อ ขอโทษนะคะขอสั่งเครื่องดื่มหน่อยค่ะ”

“อ๊ะ ขอโทษครับ คุณลูกค้าจะรับอะไรดีครับ” ตอนที่กำลังคิดว่าจะเดินเอากาแฟไปวางไว้ที่โต๊ะเลยดีไหมก็มีลูกค้าอีกคนเข้ามาพอดี โดนัทจึงรีบหันไปยิ้มรับออเดอร์ใหม่และต่อจากออเดอร์ที่สองก็มีออเดอร์ที่สามและสี่เข้ามาอย่างต่อเนื่องทำให้โดนัทไม่มีเวลาปลีกตัวออกจากเคาน์เตอร์ได้ เขามองแก้วกาแฟที่ร้อนกรุ่นด้วยหางตา

เป็นแบบนี้คงต้องวางไว้ตรงนี้รอเขาลุกมาหยิบเองแล้วล่ะ

“ขอบคุณนะครับ” โดนัทกล่าวขอบคุณลูกค้าพร้อมกับส่งสมูทตี้ปั่นและชีสเค้กให้อีกฝ่าย ลูกค้าสาวยิ้มรับก่อนจะเดินออกจากร้านไป

ตอนนี้ก็ช่วงสายของวันแล้วลูกค้าส่วนใหญ่ของร้าน Summer café ก็เป็นพนักงานบริษัทหรือไม่ก็นักศึกษาช่วงเวลาตอนนี้จึงทำให้ไม่มีลูกค้าเข้าออกมาเท่าตอนเช้า ถือได้ว่าเป็นช่วงพักของโดนัทก่อนจะถึงช่วงที่งานล้นมือในตอนเที่ยงนั่นแหละ

และเพราะว่ามีเวลาพักแล้วโดนัทถึงสังเกตเห็นว่ากาแฟอเมริกาโน่ของลูกค้าคนแรกยังไม่ถูกหยิบไปและเพราะเวลาล่วงเลยมาเกือบจะสองชั่วโมงแล้วกาแฟร้อนตอนนี้จึงกลายเป็นกาแฟเย็นชืดไป โดนัทหันไปมองเจ้าของกาแฟก็เห็นว่าอีกฝ่ายยังคงขีดๆ เขียนๆ อะไรสักอย่างอยู่เหมือนเดิม

เพิ่มเติมคือกองกระดาษที่กระจัดกระจายเต็มโต๊ะจนร่วงมากองที่พื้น…

แต่เห็นแก่ที่เขาดูตั้งอกตั้งใจทำงานซะขนาดนั้นโดนัทจะทำเป็นมองไม่เห็นกองกระดาษพวกนั้นแล้วเอากาแฟที่ชงให้ใหม่ไปให้ถึงโต๊ะเลยแล้วกัน

โดนัทคิดว่าตัวเองช่างมีจิตใจที่ดีงามอะไรขนาดนี้ เขาชงกาแฟให้ลูกค้าคนนั้นพรางฮัมเพลงไปด้วยอย่างอารมณ์ดีและหลังจากชงกาแฟเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เดินไปเสิร์ฟให้ถึงโต๊ะที่เขานั่งอยู่

แต่คนที่นั่งอยู่เมื่อกี้ดันหายไประหว่างที่เขาชงกาแฟให้นี่สิ ดูจากของที่วางทิ้งไว้เขาน่าจะไปเข้าห้องน้ำล่ะมั้ง

โดนัทวางกาแฟลงบนโต๊ะโดยระวังไม่ให้ทับหรือโดนกระดาษที่วางอยู่กระจัดกระจายเต็มโต๊ะไม้ โดนัทสาบานได้เลยว่าตอนแรกเขาไม่ได้มีเจตนาจะยุ่งเรื่องงานของลูกค้านะแต่หางตาของเขาดันเหลือบไปเห็นภาพบนกระดาษพวกนั้นน่ะสิ

แม้จะเป็นภาพร่างที่ไม่ได้ลงรายละเอียดไว้มากมายเหมือนรูปวาดของพวกนักวาดแต่โดนัทก็รู้สึกได้ว่าภาพเค้กหลากหลายแบบที่ถูกวาดลงบนกระดาษเหล่านี้ช่างน่าลิ้มลองมากจริงๆ โดนัทหยิบหนึ่งในก้อนกระดาษที่โดนขยำทิ้งขึ้นมาคลี่ออกดู พอเห็นภาพด้านในก็อดนึกเสียดายไม่ได้ที่มันถูกขยำทิ้ง

ภาพด้านในเป็นไอเดียของเค้กช็อกโกแลตชิ้นหนึ่ง มีการเขียนบอกถึงวัตถุดิบที่ใช้ในเนื้อเค้ก ครีม และชนิดของผลไม้ที่ตกแต่งเค้ก มีวิธีทำกับศัพท์บางคำที่โดนัทอ่านไม่เข้าใจเขาคิดว่าลูกค้าคงนี้คงเป็นโปรด้านทำเค้กล่ะมั้ง

แต่เค้กที่น่าอร่อยขนาดนี้ยังไม่ผ่านคุณลูกค้าคงจะต้องเป็นคนที่เข้มงวดมากแน่ๆ

โดนัทคิดแบบนั้นก่อนจะสอดกระดาษที่ดูเมื่อครู่ไว้ใต้กระดาษแผ่นอื่นที่วางทับกันอยู่บนโต๊ะแล้วรีบเดินกลับมานั่งประจำที่เคาน์เตอร์เหมือนเดิม โชคดีที่เขาห้ามตัวเองไม่ให้หยิบกระดาษแผ่นอื่นขึ้นมาดูต่อได้เพราะหลังจากเขากลับมานั่งที่เคาน์เตอร์แปบเดียวคุณลูกค้าก็ออกมาจากห้องน้ำพอดี ถ้าถูกจับได้ว่าแอบดูคงถูกโกรธและเสียลูกค้าไปแน่

พอเข้าใกล้ช่วงเที่ยงวันร้านกาแฟก็มีลูกค้าเดินเข้ามาอย่างไม่ขาดสายโดนัทจึงไม่มีเวลาไปสนใจลูกค้าคนนั้นอีก โดนัทวุ่นอยู่กับการชงกาแฟและหยิบของหวานให้ลูกค้านอกจากจะเริ่มปวดขาแล้วเขายังเริ่มคอแห้งและการที่ต้องยิ้มรับลูกค้าเป็นเวลานานก็ทำให้เริ่มปวดแก้มนิดๆ

ความจริงทำเลที่ตั้งร้านต้องบอกว่าดีมากๆ เพราะใกล้กับบริษัทหลายแห่งหนำซ้ำยังใกล้กับมหาลัยและหอพักซึ่งจะทำให้เขามีลูกค้าเข้ามาที่ร้านจำนวนมาก แต่ติดตรงที่ว่าเขาไม่สามารถแยกร่างตัวเองได้นี่สิการบริการหลายๆ อย่างจึงล่าช้ากว่าที่ควรจะเป็น

เขาควรจะจ้างพนักงานเพิ่มได้แล้วสินะ เดี๋ยววันนี้เริ่มทำใบประกาศรับสมัครเลยแล้วกัน

“หืม?” ตอนที่กำลังออกแบบใบรับสมัครอยู่ในหัวโดนัทก็หันไปทางที่นั่งของลูกค้าคนนั้นเข้าพอดี ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะเหนื่อยแล้วล่ะถึงได้ฟุบลงไปนอนกับโต๊ะแบบนั้น

จะว่าไปคนคนนั้นก็มานั่งในร้านเขาตั้งแต่เช้าแล้วนะนี่ก็บ่ายแล้วนอกจากกาแฟที่สั่งไปเพียงแก้วเดียวอีกฝ่ายก็ยังไม่ได้ทานอะไรเพิ่มเลย น่ากลัวว่าจะเป็นโรคกระเพาะนะเนี่ย

โดนัทคิดพรางเดินเข้าไปดูอีกฝ่ายใกล้ๆ ช่วงไหล่และหลังขยับขึ้นลงตามจังหวะหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอเป็นสิ่งยืนยันว่าอีกฝ่ายกำลังหลับอยู่จริงๆ ส่วนกาแฟบนโต๊ะตอนนี้ก็เหลือเพียงแก้วเปล่าแล้ว

โดนัทก้มลงหยิบกระดาษที่ร่วงอยู่ใต้โต๊ะขึ้นมารวบรวมทีล่ะแผ่น แผ่นไหนที่ถูกขยำเป็นก้อนก็คลี่ออกแล้วเอามารวมกันเป็นปึกก่อนจะเรียงวางไว้บนโต๊ะได้สองกอง

“ว้าว น่ากินทั้งนั้นเลย” เมื่อเห็นว่าลูกค้าท่านนี้ท่าจะหลับลึกน่าดูและท่าทางจะไม่ตื่นเร็วๆ นี้แน่เขาเลยถือวิสาสะขอเสียมารยาทนั่งลงฝั่งตรงข้ามแล้วไล่ดูภาพร่างเค้กทีละแผ่น ดูไปดูมาก็เริ่มติดลมจนถึงกับหยิบปากกาในกระเป๋าผ้าคลุมขึ้นมาเขียนคำพูดอย่างเช่น เค้กชิ้นนี้ดูน่าอร่อยมาก ชิ้นนี้ดูน่าอร่อยที่สุด หรือไม่ก็ น่าจะเติมผลไม้ที่มีรสเปรี้ยวลงไป เป็นต้น แล้วพอดูเสร็จหมดแล้วเขาก็เก็บปากกาลงกระเป๋าและวางภาพร่างเค้กทั้งหมดไว้บนโต๊ะดังเดิม

“อืม..” แต่พอจะลุกไปเก็บโต๊ะและทำความสะอาดโต๊ะตัวอื่นๆ โดนัทก็มีความรู้สึกว่าเขาต้องการทำอะไรบางอย่าง ดวงตากลมจ้องมองไปยังถ้วยกาแฟที่ว่างเปล่าสลับกับลูกค้าที่กำลังนอนอย่างหมดแรง ในตอนนั้นเองรอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าของโดนัท

“บริการพิเศษให้หน่อยก็แล้วกัน” และแล้วลูกค้าตรงหน้าก็ถูกโดนัทเลื่อนขั้นไปเป็นลูกค้าคนพิเศษเรียบร้อย

.

.

.

“อืม..” ลูกค้าคนพิเศษส่งเสียงครางในลำคอ เขากะพริบตาสองสามครั้งเพื่อไล่ความง่วงที่ยังติดอยู่หลังจากตื่นนอนและในตอนนั้นเองที่เขาพบความผิดปกติของสิ่งของบนโต๊ะที่เขานั่งอยู่

อย่างแรกคือภาพร่างเค้กมากมายที่เขาร่างไว้ ในตอนแรกภาพทั้งหมดกระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะไม่ก็ใต้โต๊ะแต่ตอนนี้กลับถูกจัดเรียงกันเป็นระเบียบ ส่วนอย่างที่สอง..

ลาเต้จ้องมองแก้วกาแฟที่เดิมทีว่างเปล่าตอนนี้กลับถูกเติมเต็มด้วยอเมริกาโน่ร้อนๆ เต็มแก้วทั้งยังมีครัวซองชิ้นหนึ่งวางไว้คู่กันอีกต่างหาก

ลาเต้มั่นใจว่าเขาไม่ได้สั่งกาแฟกับครัวซองเพิ่มนะ จะว่าไปเขาก็สงสัยตั้งแต่แรกแล้วว่าทำไมอยู่ๆ กาแฟก็มาวางไว้ที่โต๊ะได้ทั้งที่เขายังไม่ได้ลุกไปเอาเลย ตอนแรกคิดว่าเป็นเจ้าของร้านเอามาให้เลยไม่ได้ติดใจอะไรแต่เจ้าของร้านจะใจดีถึงขนาดเพิ่มกาแฟกับครัวซองให้ฟรีเลยหรอยิ่งคิดก็ยิ่งสงสัย

หรือว่านี่จะเป็นบริการพิเศษของร้านนี้กันนะ?

—————————————

แถมท้ายบท

โดนัทที่แอบดูอยู่ :: หวา เขาจ้องกาแฟกับครัวซองใหญ่เลยหรือว่าเราควรจะเขียนโพสอิสแปะไว้ว่า 'สู้ๆ ' ด้วยดีนะ//คิด

คุณลูกค้าคนพิเศษ :: …//ยังคงจ้องกาแฟกับครัวซองด้วยความสงสัย

—————————————————————————————————————————————

บทนำมาแล้วค่าาา มีความเห็นยังไงกันบ้างเม้นบอกได้เลยนะคะ^^

ช่วยกดหัวใจ เม้นหรือเก็บเข้าชั้นหนังสือเพื่อเป็นกำลังใจให้เราด้วยด้วยนะคะ><

(ถ้าใครอยากสนับสนุนเราโดเนทให้เราได้นะคะ//กระซิบ)

สุดท้ายของฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคะ^0^

—————————————————————————————————————————————