บอกข้าหน่อย ‘ฮองเฮา’ นี่ใช่เมียหลวงไหม!?
-
นิยาย-เรื่องยาว :
ฟรีสไตล์/ อดีต ปัจจุบัน อนาคต ผู้แต่ง : 郭玉 / กัวอวี้
My.iD :
https://my.dek-d.com/ciel22/writer/
ตอนที่ 14 : บทที่ ๑๒ :: ยามราตรีกาล 1
หวงเฟิงหยางมองทองคำที่ฮองเฮาของพระองค์นำมาให้ สิ่งแปลกปลอมที่มีอยู่ในท้องพระคลังของพระองค์ แล้วเช่นนี้จะปล่อยปละละเลยไปได้อย่างไร
หากแต่ทำอะไรไปพลการก็คงจะไม่เหมาะ ประเดี๋ยวผู้ร้ายจะรู้ตัวเสียก่อน...
“ถวายพระพรฝ่าบาท”
“ซุนกงกง”
“พ่ะย่ะค่ะ”
“ส่งทองสี่หีบไปให้หยางไท่เฟย ส่งทองสามหีบไปให้เสวี่ยเหมยหวงโฮ่ว ส่งทองสองหีบไปให้พระสนมฮุยกุ้ยเฟย และส่งทองหนึ่งหีบไปให้สนมลู่เฟย พระสนมที่เหลือให้นางละหนึ่งร้อยตำลึงทอง”
“พ่ะย่ะค่ะ” ขันทีเฒ่ารับคำอย่างว่าง่ายก่อนจะหายลับไปทำตามที่พระองค์สั่ง
ทองคำหนึ่งหีบ ปลอบไปแล้วเสียครึ่งหนึ่งนั่นก็หมายความว่า ทุกครั้งที่พระองค์พระราชทรัพย์สมบัติอะไรออกไป ก็จะมีคนคอยสับเปลี่ยนเอาของจริงไปและนำของปลอมมาแทนที่ ไม่ก็ทั้งท้องพระคลังครึ่งหนึ่งเต็มไปด้วยของปลอบ
หากท้องพระคลังเต็มไปด้วยทองปลอมแล้วในทุกๆ หีบย่อมมีทองปลอมปะปนกันไปอย่างไม่เท่ากัน หากแต่ปลอมเสียกึ่งหนึ่ง จริงเสียกึ่งหนึ่งนั่นหมายความว่ามีการสับเปลี่ยนเกิดขึ้นในทุกๆ ครั้งที่พระองค์มีรับสั่งพระราชทานทองคำพวกนี้ออกไป และถ้าหากสตรีนางใดไม่ได้ทองปลอมเลย นั่นก็หมายความว่านางมีส่วนรู้เห็นอย่างแน่นอน ซึ่งในกรณีหลังนี้พระองค์ก็แค่เพื่อไว้ก็เท่านั้น สตรีวังหลังล้วนมาจากบุตรสาวของขุนนางที่ทำงานเดินเพ่นพ่านอยู่ในวังหลวงทำงานให้พระองค์ อย่างไรแล้วคนที่คิดทำการเช่นนี้ก็ย่อมมาจากคนในทั้งสิ้น
หากแต่พระองค์จะลุกขึ้นไปเผาทองเล่นอย่างที่ฮองเฮาของพระองค์ทำในตำหนักของสตรีอื่นๆ ก็คงจะไม่เหมาะ เพราะฉะนั้นพระองค์จะเผามันก่อนที่จะถูกส่งไปให้นางทั้งหลายที่วังหลัง…
คำสั่งที่จะพระราชทานทองคำให้กับสตรีวังหลังแพร่ออกไปแล้ว หากแต่เมื่อจัดเตรียมตามที่องค์จักรพรรดิมีรับสั่ง ทองคำที่กำลังจะลำเลียงไปให้สตรีทุกคนกลับต้องชะงักเมื่อมีรับสั่งใหม่ว่าให้นำทองคำทุกหีบไปที่ตำหนักส่วนพระองค์ก่อน...
ลานกว้างภายในตำหนักเทียนเหอถูกนำมาเป็นพื้นที่วางทองคำมูลค่ามหาศาล หวงเฟิงหยางมีรับสั่งให้ทุกคนออกไป เหลือเพียงพระองค์ ซุนกงกงและขันทีในตำหนักของพระองค์เพียงไม่กี่คนเท่านั้น และการตามหาความจริงก็เริ่มต้นขึ้น
“ซุนกงกง”
“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท เอาไฟมาลนทองพวกนี้ให้หมด ไล่ไปทีละหีบ”
“หา!? นำทองไปลนไฟหรือพ่ะย่ะค่ะ”
“ใช่...เจิ้นจะดูอะไรสักหน่อย” องค์จักรพรรดิไม่พูดต่อ แต่มองเหล่าขันทีในตำหนักของพระองค์วิ่งวุ่นถือคบเพลิงไฟลนกับทองคำตามที่พระองค์รับสั่ง และจริงตามคาดทองคำในทุกหีบล้วนดำคล้ำไปแล้วครึ่งหีบ เว้นเสียแต่หีบหนึ่งที่ยังคงสีทองเหลืองอร่ามไปทั้งหีบ ทั้งยังมีจำนวนมากกว่าทองคำหีบอื่นๆ ที่พระองค์รับสั่ง
“เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ หากแพร่งพรายออกไปเมื่อใดเจิ้นจะลงทัณฑ์พวกเจ้าทุกคน”
เหล่าขันทีก้มรับรับสั่งอย่างหวั่นเกรง เพียงเห็นแววเนตรที่มองทองคำที่มอดไหม้ตรงหน้าก็น่าหวาดกลัวเพียงพอแล้ว หากมีใครในที่นี้แพร่งพรายออกไปก็คงได้มอดไหม้เหมือนทองคำที่กำเป็นตอตะโกเช่นกัน
ไม่ต้องอธิบายอะไรให้มากความ หวงเฟิงหยางก็เข้าใจในทันทีว่าผู้ใดคือผู้ที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดนี้
“เอาที่เหลือใส่หีบกลับไป และนำไปให้สตรีทุกคนตามเดิม...โดยเฉพาะหีบใบนั้น ส่งให้ถึงมือนางอย่าให้ขาดตกบกพร่อง”
เนตรมังกรมองไปยังหีบทองคำที่ยังคงเต็มไปด้วยทองเหลืองอร่ามไม่มีแม้เศษเสี้ยวที่จะมอดไหม้ หรือดำคล้ำไปกับเปลวไฟ หากไม่สมรู้ร่วมคิดกันแล้วมีหรือจะรอดพ้นไปได้ ให้ตายเถิด พวกขุนนางริจะขโมยฟ้าเปลี่ยนตะวันกับพระองค์เชียวรึ!
แม้ใจอยากจะกำจัดทิ้งเสียให้สิ้นซาก หากแต่เจ้าตัวการคนนี้ยังพอมีประโยชน์กับพระองค์อยู่บ้าง หากขุนนางผู้นั้นอยากได้พระองค์ก็จะให้ หากแต่หมดประโยชน์เมื่อใดพระองค์จะเรียกคืนให้สาสม..
๐
๐
๐
ยามซวีเวลาตำหนักเหลียนฮวากงเงียบงันเป็นปกติ ต่างคนต่างทำหน้าที่ของตนเอง ส่วนสตรีที่เป็นเจ้าของตำหนักก็กำลังลอบมองนางกำนัลและขันทีในตำหนักอย่างระแวดระวัง หากแต่เจ้าลูกกวางตัวน้อยอย่างเสี่ยวหลินกลับเกาะติดนางแจเสียอย่างนั้น!
“เสี่ยวหลินเจ้าไปพักได้แล้ว ไม่ต้องมาดูแลข้าหรอก”
“ไม่เป็นไรเพคะ เหนียงเหนียง”
สตรีที่มีนัดอยากจะถอนหายใจแล้วเข้าไปเขย่าตัวนางกำนัลคนสนิทของนางว่าปล่อยนางไปได้แล้ว ก่อนที่เจ้าลูกเต่านั้นจะคลานเข้ามาในตำหนักของนางก่อน แล้วจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ไปเสีย
“ข้าจะนอนแล้วเจ้าออกไปได้แล้วเสี่ยวหลิน” เอ่ยไล่คนสนิทอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปยังเตียงนอน เตรียมเอนลงนอนแต่ปรายตามองเสี่ยวหลินอย่างไม่วางตา
และขอบคุณที่เจ้ากวางน้อยของนางไม่รังที่จะอยู่ต่อ และปล่อยให้นางได้นอนสมใจ...
เสียที่ไหนล่ะ! ร่างอรชรดีดตัวขึ้นจากเตียงที่นอนยังไม่ทันอุ่น ควานหาชุดที่เตรียมไว้ตั้งแต่กลับจากเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิ งานนี้จะหาว่านางไม่พร้อมไม่ได้! เพราะนางเตรียมตัวมาเป็นอย่างดี จะให้ออกไปข้างนอกโดยสวมชุดแพรไหมอย่างดีได้อย่างไรกันเล่า! ไม่มีทาง!
เสื้อผ้าที่อาเหมยหามาก็ไม่ใช่ของใครอื่นไกลเลย นางแอบหยิบของเจ้าลูกกวางเสี่ยวหลินมา... หึหึ บอกแล้วว่านางเตรียมพร้อมมาเป็นอย่างดี เรื่องเที่ยว เรื่องใช้เงิน โปรดไว้ใจอาเหมย!
ฮองเฮามารดาของแผ่นดิน ค่อยๆ ย่องออกจากตำหนัก ตาสาดส่องไปมาราวกับว่านางเป็นโจรที่จะเข้ามาขโมยของในตำหนักของตนเองเสียอย่างนั้น
ด้อมๆ มองๆ หลบเลี่ยงเส้นทางที่คนปกติเขาใช้กัน เพื่อไม่ให้ใครสังเกตเห็น สุดท้ายนางแทบจะฝังตัวไปกับพงไม้ แต่งตัวมาอย่างดิบดีบางทีอาจจะเหม็นเขียวเพราะใบไม้ต่างๆ นานาแทน...
เดินยังไม่พ้นประตูใหญ่หน้าตำหนัก ก็สังเกตเห็นเงาตะคุ่มๆ อยู่ด้านหลัง แต่พอนางหันกลับไปก็พบแต่ความว่างเปล่า...
เอาแล้วไง นี่ใครแกล้งมารดากัน!
แล้วเจ้าลูกเต่าที่นัดแนะกับนางเป็นอย่างดีป่านนี้ยังคลานมาไม่ถึงอีกรึ!
ยืนอย่างระแวดระวัง หากใครมาพบเข้าคงเป็นเรื่องใหญ่ แต่หากไม่ใช่คนมาพบนางก็นับว่าเป็นเรื่องใหญ่สำหรับนางเช่นกัน แม้จะเป็นวิญญาณมาสิงร่างคนอื่นแต่ใช่ว่านางจะไม่กลัววิญญาณเร่ร่อนเสียหน่อย...
“กลัวหรือ”
เสียงที่ดังขึ้นหลังใบหู ทำเอาดวงตาของสตรีงามเบิกกว้าง จะเปล่งเสียงร้องออกมาด้วยความกลัวแต่ก็โดนมือหนามาปิดไว้เสียก่อน และตามมาด้วยเสียงหัวเราะ และนั้นทำให้นางได้รู้ว่าเจ้าคนที่ยืนหัวเราะอยู่ด้านหลังอย่างอารมณ์ดีที่ได้แกล้งนางคือเจ้าลูกเต่า!
“ฝ่าบาท! ” สะบัดมือออกจากพันธนาการ ทั้งปัดป้องมือหนาที่ปิดปากของนางไว้และเปล่งเสียงร้องออกมาอย่างลืมตัว
“ชู่...” นิ้วเรียวยกขึ้นมาแต่ริมฝีปากของนาง เชิงห้ามไม่ให้นางส่งเสียงดังไปมากกว่านี้
“เจิ้นขออภัยหากทำให้น้องหญิงตกใจ” อาเหมยมองคนที่ปากพูดขอโทษแต่ยังคงยิ้มกริ่ม
แต่ที่น่าตกใจยิ่งกว่าคือ...
นางที่คิดว่าเตรียมการมาเป็นอย่างดีแล้ว เทียบไม่ได้เลยกับบุรุษที่ยืนยิ้มร่าอยู่ตรงหน้าของนางในเวลานี้...
บุรุษที่มักสวมอาภรณ์สีสด ทั้งยังปักดิ้นทองลายมังกรไปทั้งตัว เวลานี้สวมเพียงอาภรณ์สีทึบเช่นเดียวกับชาวบ้านธรรมดา ไม่ต่างจากชุดที่นางใส่ ไม่ก็เตรียมตัวมาดีกว่านางเสียอีก หรือการเข้านอกออกในวังหลวงคืองานถนัดขององค์จักรพรรดิ เช่นเดียวกันกับที่ลอบเข้าตำหนักของนางกันเล่า
“ไปกันเถิด...” มือกร้านขององค์จักรพรรดิคว้ามือนางเข้าไปกุม ก่อนจะออกแรงให้นางเดินตามพระองค์ไป
การลอบออกจากวังจะเรียกว่าง่ายก็ง่าย จะเรียกว่ายากก็ยาก หากทั้งนางและบุรุษข้างๆ เป็นเพียงข้าราชการ หรือข้าราชบริพารธรรมดา หาใช่บิดามารดาของแผ่นดินไม่... หากแต่บุรุษที่กอบกุมมือนางกลับเดินตัวปลิว ทั้งยังใช้เส้นทางที่นางไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีในวังหลวง
“นี่เส้นทางอะไรกันเพคะ...”
บุรุษที่เดินนำหน้านางเพียงเล็กน้อยหันหน้ามามองนางก่อนจะยกยิ้มที่ไม่รู้ว่ายิ้มให้กับความไม่รู้ของนาง หรือยิ้มให้กับความซื่อบื้อของนางที่ถามออกไปเช่นนั้น
“ทางลับ... โชคดีที่สามีของน้องหญิงเป็นฮ่องเต้ จึงรู้ดีว่าวังหลวงมีทางลับทางไหนอยู่บ้าง”
“อ้อ...”
แหม่ ก็โตเกิดในวัง โตในวัง จะสั่งให้สร้างหรือทำลายทิ้งก็ได้ทั้งนั้นนี่พ่อคุณ! นางจะถามเพราะไม่รู้ก็ไม่แปลกหรอก
และโชคดีที่คำภาวนาของตลอดทางที่เดินมาได้เป็นจริง ซึ่งก็คือ...
นางไม่ต้องปีนกำแพงวังเหมือนในละครน้ำเน่าที่พากันหนีตามกันมา...
ช่องทางเล็กๆ ที่อยู่ตามสุมทุมพุ่มไม้ก็ถูกแหวกออกและให้นางได้ลอดออกไปอย่างง่ายดาย แต่ก็ยังคงเหม็นเขียวอยู่...
เมื่อพ้นจากกำแพงวัง ความละลานตาของงานเทศกาลยิ่งทำให้นางละเลยเรื่องต่างๆ ก่อนหน้า แม้กระทั่งเรื่องที่เจ้าลูกเต่าที่ทำนางตกใจเกือบหัวใจวายตายอีกรอบก็ตามที แต่ไม่ทันทีขาจะได้ก้าวเดินไปตามทาง บุรุษที่ตามนางออกมาที่หลังก็รั้งมือของนางไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวก่อน...”
“อะไรหรือเพคะฝ่าบาท”
ถามบุรุษที่ยังคงเอาแต่ยิ้มจนนางหมั่นไส้จนไม่รู้จะหมั่นไส้อย่างไร จะเดินเข้าไปหยิกให้เนื้อเขียวก็ไม่ได้ จึงทำได้แค่ตีหน้าใสซื่อราวกับเด็กไร้เดียงสาที่เดินตามบิดามางานเทศกาลในเมืองหลวงแทน
“อยู่ข้างนอกน้องหญิงห้ามเรียกเจิ้นว่าฝ่าบาท”
อ้อ...เรื่องนี้นางพอเข้าใจ หากเรียกไปชาวบ้านคงแตกตื่นกันพอดี
“อย่างนั้นจะให้หม่อมฉันเรียกว่าบาทว่าอะไรเพคะ”
“ท่านพี่เฟิงหยาง ไม่ก็ท่านพี่”
มีทางเลือกให้นางเยอะเหลือเกิน...
เรียกเจ้าลูกเต่าแทนได้ไหมล่ะ...
อยากจะกลอกตากลับ พร้อมทั้งถอนหายใจออกมาอย่างหนัก แต่ก็ทำได้แค่เพียงก้มหน้าแต่ตอบรับเพียง…
“เพคะ”
“เจ้าค่ะท่านพี่เฟิงหยาง”
มองเจ้าลูกเต่าที่กลายร่างเป็นบุรุษเจ้ากี้เจ้าการตรงหน้า และเช่นเคยเขาอุตส่าห์พานางฝ่าสุมทุมพุ่มไม้ออกนอกวังมา นางจะปฏิเสธได้อย่างไรกัน
“เจ้าค่ะท่านพี่เฟิงหยาง...”
“เช่นนั้นไปกันเถิดฮูหยิน”
อื้ม...ทั้งท่านพี่เฟิงหยาง ทั้งฮูหยิน ดีเสียเหลือเกินเจ้าลูกเต่า!
บางอย่างมันอาจจะผิดเพี้ยนไปบ้าง ไรท์ต้องขอโทษด้วยนะคะ ธรรมเนียมประเพณีอะไรอาจจะไม่ตรงแป๊ะ เพราะไรท์เองก็ค้นคว้าเท่าที่ทำได้
เอาเป็นว่าอ่านเพื่อความบันเทิงก็แล้วกันเนาะ ส่วนสาระไรท์พยายามจะแทรกเข้าไปเท่าที่ไรท์ทำได้ แต่อย่าคาดหวังเยอะ5555
ปล. บางคนสงสารหม่าม้า แต่อยากบอกว่าอย่าเชื่ออะไรที่ไรท์กำลังจะนำพาทุกคนไป จำเพลงที่ไรท์แปะไว้ได้ไหม รูปที่ไรท์ซ่อนลิงค์เพลงไว้
终于你身影 消失在 人海尽头
กระทั่งเธอหายไปในทะเลของผู้คน
才发现 笑着哭 最痛
ถึงพบว่ายิ้มทั้งน้ำตา เจ็บสุด
ใครโกงทอง
เพลงอะไรคะอยากฟัง
ไรท์ข๋าาาา ยังมีคำว่า ปลอม ผิดคำเป็น ปลอบ อยู่เด้อค่ะเด้อ อิอิ ตอนก่อนหน้านี้ก็มี ลืมบอกค๊า
ขอบคุณ
เอาหงส์ออกจากวังทั้งทีมันมีต้องมีไหน้ำส้มแตกแล้วววว
#วลีเด็ดติดปาก