คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 1.1b - วันที่เลวร้ายที่สุด (2)
“ยังไงถ้ามีอะไรล่ะก็ มาหาครูได้ตลอดเลยนะ”
เสียงว่าไล่หลังจากอาจารย์แนะแนวที่แว่วออกมาจากประตูห้องซึ่งถูกเปิดออกอีกครั้ง ทำให้เอกต้องหันกลับไปโค้งน้อยๆ ให้กับอาจารย์วัยหนุ่มก่อนจะปิดประตูกลับคืนอย่างแผ่วเบา
“เรื่องเกม?” เพื่อนสนิทที่ยืนกอดอกพิงกำแพงรออยู่ข้างประตูเอ่ยถามเรียบๆ
เอกส่ายหน้า
“แค่เรื่องคะแนนสอบวันก่อน”
“มันแย่มากขนาดนั้นเลยเรอะ” วินหันมาเลิกคิ้ว
“คะแนนคณิตร่วงสิบเปอร์เซนต์ได้” เอกว่าพลางยกมือล้วงกระเป๋าออกเดินด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย ปล่อยให้เพื่อนนิ่งงไปชั่วขณะก่อนจะรีบวิ่งตามไป
“เฮ่ย... แค่นั้นไม่น่าโดนเรียกเลยนี่”
“ก็อาจารย์เค้าเป็นห่วง กลัวคะแนนรวมไม่สวย แล้วชั้นจะไม่ได้รับเลือกไปสอบคัดตัวโอลิมปิกคราวหน้า” เอกตอบเสียงเรียบแกมประชดประชัน
วินได้ยินเช่นนั้นก็ได้แต่ยักไหล่แล้วถอนหายใจ
“ถ้าพ่อรู้เข้าว่าชั้นโดนเสนอชื่อ มีหวังเอาไปป่าวประกาศทั่วโรงบาล แล้วชั้นก็คงจะถอนตัวไม่ได้” เอกยังคงว่าต่อไปเสียงเครียด เนื่องจากหากต้องเป็นตัวแทนสอบแข่งขันวิชาการระดับชาติ ก็แน่นอนว่าจะต้องใช้เวลาในการเข้าค่ายกวดวิชาและทำแบบฝึกหัดพิเศษเพิ่มขึ้นอีก
และนั่นเท่ากับว่าเขาคงไม่มีเวลาว่างสำหรับหาข้อมูลและวางแผนต่างๆ เพื่อการเล่นเกมอีกต่อไป
“งั้นก็รีบปฏิเสธอาจารย์ไป บอกว่าช่วงนี้สุขภาพไม่ดี แล้วก็บอกพ่อนายว่าไม่ได้รับเลือกซะ”
...ถ้ามันง่ายแบบนั้นก็ดีซี้... เกิดครูเอาเรื่องนั้นไปถามพ่อก็จบเห่กันพอดี... เอกนึกในใจทว่าก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
ไม่นานนักหลังจากนั้นเสียงสัญญาณเรียกเข้าห้องเรียนคาบบ่ายก็ดังขึ้น พร้อมกับการสอบกลางภาคที่เริ่มต้นขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
ทันทีที่เวลาสอบผ่านไปครบครึ่งชั่วโมงซึ่งเป็นเวลาน้อยที่สุดจะที่จะอนุญาตให้นักเรียนออกจากห้องสอบได้ เอกก็ลุกขึ้นจากโต๊ะในทันที เสียงฮือฮาจากเพื่อนร่วมห้องดังขึ้นอื้ออึงจนอาจารย์คุมสอบต้องบอกให้ทุกคนเงียบ เด็กหนุ่มเดินไปส่งข้อสอบให้อาจารย์ซึ่งยื่นมือมารับด้วยความแปลกใจก่อนจะเดินออกจากห้องไป แต่หลังจากที่อาจารย์สาวกวาดสายตาอ่านคำตอบไปครู่หนึ่งก็รีบวิ่งตามออกไปหน้าห้อง ทว่าก็ไม่เห็นเอกอยู่บนระเบียงนั้นแล้ว
เอกนั่งอยู่บนม้านั่งที่หน้าตึก มีอาจารย์สองคนแล้วที่เดินเข้ามาทักเขาว่าทำข้อสอบเสร็จแล้วหรือ ซึ่งเขาก็เพียงยิ้มตอบรับอย่างง่ายๆ
...ทั้งที่จริงแล้วเขาไม่เคยรู้สึกว่าในหัวของตนเองขาวโพลนแบบนี้มาก่อนเลย...
เอกยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา ตอนนี้เพิ่งบ่ายสอง ยังออกจากโรงเรียนไม่ได้ ถ้านั่งอยู่ตรงนี้ต่อไปก็ไม่รู้ว่าจะต้องตอบคำถามอาจารย์อีกกี่คน จึงตัดสินใจว่าจะไปนั่งฆ่าเวลาในห้องสมุด
ที่ห้องสมุดในเวลานี้มีอาจารย์บรรณารักษ์เพียงคนเดียว เอกถูกถามด้วยคำถามที่คาดไว้ และก็ตอบไปด้วยคำตอบเดิมๆ หลังจากถูกปล่อยตัวให้เข้าไปภายในได้ เด็กหนุ่มก็เดินไปหาโต๊ะที่มุมหลังชั้นหนังสือด้านในสุด หยิบมือถือขึ้นมาเสียบหูฟัง จากนั้นก็เปิดเพลงแล้วหลับตาลง
“เดี๋ยวก็โควต้า เดี๋ยวก็โอลิมปิก เคยถามเราบ้างรึเปล่าว่าอยากทำอะไร”
...ที่ชอบคณิตกับฟิสิกส์ก็เพราะเห็นว่าการทำโจทย์มันท้าทาย... แต่พอสนุกกับมันจนทำคะแนนได้ดีก็เริ่มถูกคาดหวังให้ไปเป็นตัวแทนโน่นนี่...
เอกเริ่มใจลอยคิดไปไกล
...จริงๆ เราก็ต้องเซ็งเพราะความคาดหวังมานานแล้วนี่นะ... ทั้งที่ตอนม.ต้นเราชอบดนตรี แต่พอพ่อกับครูเห็นว่าเราเก่งเลข ก็คะยั้นยอให้มาเรียนต่อสายวิทย์ ที่มีแต่พวกบ้าเรียนแบบนี้...
...พอจะหนีไปเล่นเกมให้ได้ผ่อนคลายบ้าง เพียงแค่อยากจะทำเรื่องที่คิดว่าท้าทายน่าสนุกแท้ๆ... ก็กลับต้องกลายเป็นเรื่องดราม่าแย่งผลประโยชน์ทุกครั้งไป...
...นั่นสินะ... สังคมเราก็แค่นี้... สนใจแต่เรื่องผลประโยชน์ ความมั่นคงของอนาคต... ขอแค่ให้ได้เรียนสูงๆ มีการงานดีๆ มีเงินมีทองใช้... มีหน้ามีตาในสังคม...
...แต่เราแค่อยากจะสนุกแค่นั้น...
...แค่นั้นไม่ได้รึไง...
ติ๊ง!
เสียงเตือนข้อความเข้าทำให้เอกสะดุ้งลืมตาตื่นขึ้น เมื่อเหลียวมองดูหน้าต่างก็พบว่าท้องฟ้าภายนอกจวนจะมืดสนิทแล้ว
...ตายล่ะ! เผลอหลับไปเหรอเนี่ย! จริงสิ เย็นนี้มีนัดด้วย... ยายผึ้งเมสเสจมาตามแน่เลย...
เอกคิดพลางรีบลุกขึ้นพร้อมกับกดเปิดโทรศัพท์มือถือ แต่ข้อความที่เห็นกลับไม่ได้ถูกส่งมาจากคนที่คาดเอาไว้
[HERO ONLIVE]
...เกมที่สมัครไว้เมื่อวานเหรอ? ชื่อไม่คุ้นเลยแฮะ...
เด็กหนุ่มกดเปิดข้อความทั้งที่ยังนึกสงสัย ทว่าทันใดนั้นหน้าจอมือถือกลับกลายเป็นสีดำตามด้วยแถวตัวอักษรจำนวนมากที่ไหลเลื่อนลงมา
“เมล์ไวรัส... เวรเอ๊ย...”
เอกบ่นอย่างหัวเสีย...น่าจะรู้ตั้งแต่คำว่า ONLINE พิมพ์ผิดแล้วแท้ๆ โง่ชะมัดเลยตรู...
เมื่อพบว่าตนกดยกเลิกหน้าจอดังกล่าวไม่สำเร็จ กระนั้นก็ยังเฝ้ามองหน้าจอโทรศัพท์ของตนจนกระทั้งข้อความที่เหมือนโค้ดโปรแกรมเหล่านั้นหยุดลง เหลือเพียงข้อความสามบรรทัดบนจอ
[Register Completed]
[Sysem – ON]
[Status – LIVE]
...อะไรของมัน...
ขณะที่เด็กหนุ่มกำลังทำสายตาเอือมระอา ข้อความบนหน้าจอก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง
// บอส: [Bloodfang] เผ่าพันธุ์หมาป่าระดับ 20 ปรากฏตัว ผู้เล่นในดันเจี้ยนโปรดระวัง //
...แนวจริงนะ... ไอ้คนเขียน...
เอกพยายามจะกดปิดเครื่องอีกครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ จึงได้แต่เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าเสื้อ
แต่แล้วเสียงเตือนข้อความก็ดังขึ้นอีก
// คำเตือน: [Bloodfang] บอสเผ่าพันธุ์มาป่าเลเวล 20 กำลังเข้าใกล้ผู้เล่น แต่เนื่องจากผู้เล่นระดับต่ำกว่ามาก จึงขอแนะนำให้ออกจากแอเรีย //
...เดี๋ยวแวะส่งศูนย์ฯเลยดีกว่า... ไม่งั้นคืนนี้รำคาญตายแน่... เอกกลอกตาถอนหายใจ
“กรรรรร.....”
ทันใดนั้นเอง เสียงเอฟเฟคที่เคยได้ยินประจำจากบรรดามอนสเตอร์หมาป่าทั้งหลายในเกมออนไลน์ก็แว่วจากด้านหลังมาเข้าหูเอก ส่งผลให้ชายหนุ่มไปหาต้นเสียงด้วยความแปลกใจ
นั่นเองที่เด็กหนุ่มได้เห็นว่ามีแสงเรืองลึกลับสองจุดส่องประกายขึ้นในเงามืดระหว่างชั้นหนังสือ ก่อนที่สิ่งนั้นจะเผยตัวตนออกมาว่ามันคือดวงตาของหมาป่าดำร่างยักษ์ขนาดสูงเกือบเท่าตัวเขาที่เยื้องย่างออกมาพร้อมกับแยกเขี้ยวขาวครางขู่อย่างมุ่งร้ายจนทำให้เอกได้แต่ตกตะลึง...
...ไม่ใช่เพราะด้วยความกลัว...
...แต่เพราะความทึ่งที่ได้เห็นว่าทั้งเท็กซ์เจอร์ขนสัตว์และการเคลื่อนไหวของมันช่างนุ่มนวลสมจริงกว่าโมเดลหมาป่าโหลๆ ในทุกๆ เกมที่เคยเห็นมาจริงๆ...
เอกก้าวถอยหลังตามสัญชาตญาณ แต่ในหัวของเขากำลังคิดพิจารณาเรื่องราวที่เกิดขึ้นอย่างใจเย็น
...เขากำลังอยู่ในภาวะคลื่นสมองสับสนชั่วคราวขณะเข้าลองเกมใหม่จนความจำตั้งแต่ช่วงเย็นหลังจากกลับบ้านจนกระทั่งเริ่มเล่นเกมหายไป และตอนนี้เขากำลังอยู่ในเกมอะไรสักเกมที่ลองสมัครไว้ตั้งแต่เมื่อวาน...
...ส่วนฉากที่เหมือนห้องสมุดโรงเรียนของเขานี้เกิดจากระบบ UMA (User Memory Adaptation) ที่ใช้สร้างออบเจ็กต์ต่างๆ จากความทรงจำของผู้เล่น...
...แต่ระบบนี้ถูกห้ามใช้ไปแล้วเพราะถูกฟ้องเรื่องละเมิดสิทธิส่วนบุคคลไม่ใช่รึไง...
...เอาเถอะ ดูเหมือนจะไม่ใช่เวลาคิดเรื่องไร้สาระนะ...
เอคคิดพลางกลับมาตั้งสติสนใจมอนสเตอร์หมาป่าตัวใหญ่ที่อยู่เบื้องหน้า ...ถ้ามัวมึนจน KO ตั้งแต่เริ่มเล่นก็เสียชื่อแย่สิ...
“เมนู”
เด็กหนุ่มเอ่ยคำสั่งระบบทันทีที่ตั้งสติได้ ทว่ากลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขณะที่เจ้าหมาป่ายักษ์เริ่มย่างเข้ามาใกล้เขามากขึ้นทุกที
...ลืมหมดกระทั่งยูสเซอร์แมนน่วล...
เอกยกมือแตะขมับอย่างอ่อนใจ
...สงสัยต้องหนีก่อน...
เอกคิดแล้วก็ขยับฝ่าเท้ารอโอกาส สายตาจับจ้องขาหน้าของเจ้าหมาป่ายักษ์เขม็ง และในชั่วพริบตาที่สัตว์ร้ายทะยานเข้าใส่ เด็กหนุ่มที่รอจังหวะอยู่แล้วก็ดีดตัวไปด้านข้างหลบการจู่โจมนั้นไปได้อย่างสวยงาม
เสียงโครมครามที่ดังสนั่นขึ้นจากด้านหลังแสดงว่าเจ้าหมาป่าคงโถมตัวเต็มแรงจนชนชั้นหนังสือล้มไปหลายตู้ แต่เอกไม่มีเวลาจะหันกลับไปสนใจ เด็กหนุ่มออกวิ่งไปยังประตู ทั้งที่ยังนึกสงสัยว่าภายนอกห้องสมุดจะเป็นโรงเรียนของเขาอยู่หรือไม่ แต่ครู่ถัดมาเขาก็รู้สึกโล่งใจขึ้นเมื่อพบว่าภายนอกของห้องสมุดยังคงเป็นระเบียงอาคารที่เขาคุ้นเคย จะต่างไปก็เพียงที่ภายนอกอาคารนั้นกลับมืดสนิทไร้ซึ่งแสงใดๆ ซึ่งทำให้เอกยิ่งแน่ใจขึ้นอีกว่าเขากำลังอยู่ในเกม และตึกเรียนในความทรงจำของเขาถูกแปรเปลี่ยนเป็นดันเจี้ยนซึ่งตัดขาดจากโลกภายนอก
...ถ้าอย่างนั้นก็ต้องลองไปที่ทางออกดู...
เอกเร่งวิ่งลงไปยังบันได ทว่าเพียงแค่ก้าวลงไปได้ไม่กี่ขั้นก็ได้ยินเสียงประตูห้องสมุดถูกกระแทกโครมดังตามมาด้านหลัง จึงรีบเร่งฝีเท้ากระโดดลงบันไดไปให้เร็วยิ่งขึ้น ไม่นานนักเด็กหนุ่มก็วิ่งลงมาจนถึงชั้นล่าง แต่ทันทีที่พุ่งไปยังทางออกของตึก เอกก็ต้องนิ่งงันไปอีกครั้ง
เนื่องจากทางออกกว้างที่เคยมีอยู่ตรงนั้น บัดนี้กลับถูกปิดขวางด้วยกำแพงอิฐจนเต็มกรอบประตู
“ต้องสู้งั้นเรอะ... แต่เพลย์เยอร์ใหม่เจอศัตรูเลเวลยี่สิบแต่เริ่มเนี่ยนะ... ทำเป็นนิยายไปได้...” เอกบ่นกับตนเอง
กระนั้นเขากลับเผยรอยยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะหันกลับไปเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายที่กระโจนลงบันไดมาประจันหน้ากันพอดี
หมาป่ายักษ์แยกเขี้ยวคำราม ขณะที่เด็กหนุ่มปรือตาลงตั้งสมาธิจับจ้องการเคลื่อนไหวของมัน ไม่นานนักเจ้าสัตว์ร้ายก็โผทะยานเข้าหาเอกอีกครั้ง เด็กหนุ่มฉวยจังหวะนั้นย่อกายลงต่ำพร้อมกับถีบตัวไปด้านหน้าจนหลบลอดกรงเล็บของหมาป่าดำไปได้อย่างเฉียดฉิว ปล่อยให้ศัตรูพุ่งชนกำแพงเสียงดังโครมใหญ่ จนเอกอดไม่ได้ที่จะหันไปมอง
“วอลสตันนานแฮะ ถ้ามีอาวุธซักหน่อยล่ะก็หวานหมู”
เด็กหนุ่มว่าพลางเหลือบมองไปยังเจ้าหมาป่าที่กำลังพยายามยันตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบาก ก่อนจะออกวิ่งต่อไปด้วยหวังว่าตนเองจะสามารถหาที่ซ่อนเพื่อทดสอบวิธีเรียกเมนูและการควบคุมต่างๆ ให้ได้สักหน่อยแล้วจะมาลองจัดการมันดู
แต่แล้วเอกก็ต้องชะงักไปอีกครั้่ง เมื่อได้ยินเสียงครางของหมาป่าจำนวนมากดังแว่วมาจากความมืดเบื้องหน้า ก่อนที่ประกายแสงนับสิบคู่จะปรากฏขึ้นในความมืด
// คำเตือน: [Blackmane] มอนสเตอร์เผ่าพันธุ์หมาป่าเลเวล 10 จำนวน 13 ตัว กำลังเข้าใกล้ผู้เล่น แต่เนื่องจากผู้เล่นมีระดับต่ำกว่ามาก จึงขอแนะนำให้ออกจากแอเรีย //
“...เฮ่ย...เฮ่ย... มันจะเกินไปหน่อยแล้วมั้ง...”
เด็กหนุ่มยิ้มแหยๆ พลางก้าวถอยหลัง ขณะที่ฝูงหมาป่าต่างพากันย่างสามขุมเข้ามาใกล้ ก่อนที่เจ้าตัวนำฝูงจะกระโจนเข้าหาเอกอย่างรวดเร็ว
“หมอบลง”
เสียงเรียบของเด็กสาวที่เอกรู้สึกคุ้นหูแว่วมาจากด้านหลัง
ชายหนุ่มทรุดตัวลงตามคำสั่งโดยสัญชาตญาณ เสี้ยววินาทีนั้นเด็กหนุ่มก็เห็นเงาร่างหนึ่งกระโจนข้ามหัวเขาไปด้านหน้า ก่อนที่ร่างนั้นจะสะบัดอาวุธในมือเป็นวงกว้าง ส่งคลื่นพลังสีแดงเพลิงเข้าปะทะฝูงหมาป่าจนเกิดเสียงระเบิดดังกัมปนาท
เอกได้แต่อ้าปากค้าง ขณะจับจ้องไปยังร่างระหงที่แตะปลายเท้าลงสู่พื้นอย่างงดงาม เรือนผมยาวสีดำขลับนั้นทิ้งตัวพลิ้วสยายลงกลางหลังอย่างเชื่องช้าราวกับว่าเวลากำลังจะหยุดหมุน
หญิงสาวใช้ฝ่ามือบางเอื้อมขึ้นปาดเส้นผมที่เคลียไหล่ลง แล้วจึงหันมองมายังเอกด้วยแววตาเย็นชาที่ยากจะบ่งบอกอารมณ์
ความคิดเห็น