คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : การแต่งงานลับ ๆ ของราชาแห่งวงการภาพยนต์ 2&3
หลัาทบทวนวามทรำ ไป๋ เวยเวย รู้สึไ้อย่านึ
นี่เป็นเวอร์ั่นใหม่อ ารหลุมรัอท่านประธานผู้แสนเอาแ่ใ 《the overbearing president falling in love》ที่เปลี่ยนพระเอับนาเอแน่นอน
ในมุมมออไป๋ เวยเวย แบบนี้เรียว่าอยู่้วยัน 5 ปีแู่เหมือนไม่ไ้เยอยู่มาว่า
เหอ พออัน ไม่ไ้เ้าหาไป๋ เวยเวย แม้แ่นิเียว เาแ่รอให้เวลา 5 ปี ผ่านไป
แบบนั้นเอ เาึใ้เส้นสายที่ ไป๋ เวยเวย หาให้รับานแสไปทั่วโล ้วยวามหล่อเหลาบวพรสวรร์อเา เาึัโ่ัอย่ารวเร็ว
5 ปี มาพอที่ะทำให้เาลายเป็นนัแสายที่มีื่อเสียและเป็นวามภาภูมิใอวารบันเทิ
เหอ พออัน มีแฟนลับนับไม่ถ้วน มีเส้นสายไม่ำั ทั้ยัเป็นผู้ำับหนัที่ว้าเินว่าพันล้านาบ็อ์ออฟฟิศ ยัไม่นับราวัลมามายที่เาไ้รับอี
อนนี้ เหอ พออัน ไม่ไ้อยู่ภายใ้ารวบุมอ ไป๋ เวยเวย อีแล้ว
เาไม่ไ้ทิ้เธอไป เพราะสัายัมีผลอยู่ หลัา 2 เือน เาไม่พลาที่ะถอนเินสิบว่าล้านรวมถึ่าธรรมเนียนารหย่ามาบหน้า ไป๋ เวยเวย แล้วไล่เธอไปไล ๆ แน่ ๆ
"ระบบ นายบอันทีว่า เป้าหมายอันือ เหอ พออัน ถ้าเป็นแบบนั้นมันเป็นรูทอท่านประธานแน่ ๆ"
สัาบัับ ารแ่านที่เป็นวามลับ เหลืออย่าเียว็ือ ลเีย...
ระบบ มอไปที่ ไป๋ เวยเวย ั้แ่หัวรเท้า "ุมีวาม้อารทาเพศหรอรับ ?"
ไป๋ เวยเวย เทน้ำใส่แ้ว ิบสัอึ ่อนะเอ่ย "เวลา 5 ปีใล้ะหมแล้ว สอนอาศัยอยู่ใ้ายาเียวัน แ่ลับเหมือนเ้าอบ้านไม่้อารพบผู้เ่า วามื่นอบอ เหอ พออัน ไม่ไ้เพิ่มึ้นสันิ อธิบายมา"
ระบบ ่วยไม่ไ้ที่ะถาม "แล้วุิว่ายัไ ?"
ไป๋ เวยเวย หัวเราะ "มัน็หมายวามว่าเ้าอร่าเิม เป็นพวหลุ่มหลในวามรันี่เ่า ฝันถึผู้ายที่ไม่อาเอื้อม เาทำาน้านอทุวัน ปีนึลับมาแ่สิบวัน แล้วเธอะทนอยู่ไ้ยัไล่ะ?"
สิบวัน่อมา เหอ พออัน ลับมาเพื่อเอาอบาอย่าและาไปอย่ารวเร็ว
หรือบาทีเาลับมานอนที่บ้านแ่ล็อประูห้ออย่าแน่นหนาลอทั้ืน เาื่นนอนั้แ่เ้ารูและวิ่ออไปเหมือนันโมยยัไยัั้น
ปิแล้ว เหอ พออัน มัะิน้าวและอาศัยอยู่ับพวอถ่าย เาไม่ยอมรับสถานะสามีอ ไป๋ เวยเวย และ้ออบุานนัแสอเาเพราะมันทำให้เาหลบหลีเธอ่ายึ้น
ระยะเวลา 5 ปี ำลัะบล และเหอ พออัน ็สามารถหลบหน้า ไป๋ เวยเวย อย่าีมาลอ
ะว่าไป ็เหมือนะเป็นวามสามารถพิเศษอยู่เหมือนันนะ
ไป๋ เวยเวย เินไปรอบ ๆ ห้อ ในะที่ยศีรีษะอเธอึ้น "ไม่ไ้ารแล้ว นอาเรื่อสัา ันไม่มีทาเ้าถึ เหอ พออันไ้แน่ ๆ"
ลืมเรื่อารเ้าถึไป่อน เหอ พออัน อยาะ่าเธออยู่แล้ว
เ้าอร่าเิมละทิ้วารบันเทิ และอนนี้ เหอ พออัน ลายเป็นราาแห่วาร
ไป๋ เวยเวย เปิู้เ็บไวน์ หยิบออมาหนึ่ว านั้น็เริ่มเทมันไปรอบ ๆ บ้าน ทำให้บ้านเ็มไป้วยลิ่นุนอแอลอฮอล์อย่ารวเร็ว
ระบบปิมู "ถ้าุอยาะ่าัวาย แ่เปิแ๊ส ทำไม้อทำให้ทุสิ่ทุอย่าสปร้วย"
ไป๋ เวยเวย อบ้วยน้ำเสียเย็นื "่าัวายหมายวามว่าเราะถูเผาไป้วยัน พวเราเ้าันไ้ีนะ ันะทำลายระบบที่แสนน่ารัในที่ที่มีมลพิษและสปรแบบนี้ไ้ยัไ"
ระบบ "ุนี่มัน..."
หลัาทุอย่าถูัเรียม ไป๋ เวยเวย เปิมือถือและมอหาเบอร์โทรศัพท์อเหอ พออัน
เธอปรับอารม์อเธอ่อนะปุ่มโทรออ
แ่ เหอ พออัน ไม่รับสาย
เธอโทรหาเาอีรั้ เา็ยัไม่รับสาย เธอโทรอีรั้ ไม่มีารอบรับ เธอึโทรอีเรื่อย ๆ เือบ 10 ว่าสาย ในที่สุ เหอ พออัน ็ยอมรับ
"ไป๋ เวยเวย เธอรู้ไหมว่าันำลัถ่ายาอนลาืนอยู่ ? และเธอ็ำลัโทรรบวนัน"
ปลายสายเียบัน ไป๋ เวยเวย ไม่ส่เสียอะไร
เหอ พออัน รู้สึหมวามอทน "ถ้าเธอมีอะไระพู ็พูะ ันให้เวลาเธอ 10 วินาที ไม่อย่านั้นันะวาสาย"
ทันในั้นเอ เสียสะอื้น็ัมาาปลายสายอโทรศัพท์
เริ่มแรล้ายเสียระิบเบา ๆ แ่เหมือนว่าเธอะวบุมมันไม่ไ้ เสียร้อไห้ัึ้นเรื่อย ๆ มันเ็มไป้วยวามรู้สึทุ์ระทม
เหอ พออัน ะั "ไป๋ เวยเวย?"
ไป๋ เวยเวย ไม่ไ้พูเลยสัำเียว เธอเอาแ่ร้อไห้ และร้อไห้อย่าทรมาน
ราวับเธอประสบเรื่อราวที่เศร้าที่สุในโล
แม้ว่า เหอ พออัน ะเลีย ไป๋ เวยเวย มาแ่ไหน แ่เาไม่เยเห็นเธอร้อไห้เลยสัรั้เียว
เามวิ้ว "เิอะไรึ้นับเธอ? โทรหาำรวะ ะร้อเพื่ออะไร?"
อย่าไร็าม เหมือน ไป๋ เวยเวย ไม่ไ้ยินำพูอเา เธอยัพูอย่าลุมเรือ "ุะลับมาใ่ไหมะ? ะลับมาหรือเปล่า?"
เามืรื้มปลุมใบหน้าอ เหอ พออัน เสียอเาล้ายใล้ะหมวามอทน "ันถ่ายหนัอยู่ ืนนี้ันะไม่ลับ"
ไป๋ เวยเวย ยัส่เสียสะอื้น่อไป "แ่ลับมาเถอะ..."
เธอไม่ปิ ราวับเธอไม่มีสิ เหอ พออัน อยาะอบปิเสธ แู่่ ๆ สาย็ถูัไป
เิอะไรึ้น ?
เหอ พออัน โยนโทรศัพท์ไปบนโ๊ะ ่อนะบอผู้่วย้า ๆ เา "ถ่าย่อ"
แ่เา็ไม่รู้ว่าทำไมหลัาถ่าย่อไป 2 - 3 า เา็ยัรู้สึร้อนใ
ลอสายทีุ่ยัน เิอะไรับสมออ ไป๋ เวยเวย ? ทำไมเธอถึร้อไห้หนันานั้น ? เายัไม่ลืมวามรู้สึสิ้นหวัา ไป๋ เวยเวย
แม้ว่าเาะเลียเธอนาไหน แ่เหลืออีแ่ 2 เือน ่อนะหมสัา ถ้าเธออะไรึ้นับเธอแล้วทำให้เายเลิสัาไม่ไ้ล่ะ ?
เหอ พออัน พบ้ออ้าที่ะลับไปเพื่อเ็ ไป๋ เวยเวย
เาถอเสื้อออและโยนไปให้ผู้่วย้า ๆ "ัน้อลับบ้าน ันะรีบลับมา"
ลับไป ูสัหน่อยแล้วลับมา ไม่น่าใ้เวลาเินหนึ่ั่วโม
เมื่อเหอ พออัน ถึบ้าน เาหยิบุแออมาเปิประู ่อนะไอออมาเพราะลิ่นุนอแอลอฮอล์
ไป๋ เวยเวย ื่ม อย่านั้นหรอ?
เธอไม่ไ้บอว่าเธอไม่ื่มแอลอฮอล์รึไ?
เาไ้ยินเสียเลื่อนไหวาห้อนั่เล่น เมื่อเินเ้าไป เาไ้ยินเสียทีวี ในนั่นำลัเล่นหนัที่เาแสเป็นัวเอเมื่อปีที่แล้ว
ไป๋ เวยเวย ำลัหัวอยู่บนโฟา มือำลัถือวไวน์ ผมอเธอยุ่เหยิ าแ่ำที่ปิทอประายสวยามอเธอำลั้อมอทีวี
"ไป๋ เวยเวย?"
ู่ ๆ เหอ พออัน ็รู้สึโรธึ้นมา ิ้วเรียวเป็นทรสวยอเามวแน่นบ่บอถึวามอทนที่มีน้อยเ็มที
"เธอะไม่หยุทำแบบนี้่อไป..." เาเินไปหยุอยู่ที่โฟา
ทันในั้น ไป๋ เวยเวย ยิ้มให้เา สายาอเธอูบริสุทธิ์มา "อนที่ันพบุ น่าะเป็นฤูร้อน อนทีุ่ยิ้มน่ะ ันเหมือนสัมผัสไ้ถึวอาทิย์ที่ลบนใอัน"
เวลาเียวันในทีวี ัวละรหลัอ เหอ พออัน ำลัแสบทพูเียวัน ับ ไป๋ เวยเวย
นาเายัลืมบทพวนี้ไปแล้ว แ่เธอยัำไ้ัเน
ไม่รู้ว่าทำไม เหมือนลมหายใอ เหอ พออัน สะุ ยามที่เธอเอ่ยบทนั้น เารู้สึเธอสวยเป็นพิเศษ
ไป๋ เวยเวย มอมาที่เา แ่ลับมอเห็นเาไม่ัเน เธอเอ่ยปาถามเสียแ็ "ุเป็นใร ?"
เหอ พออัน อบลับอย่าโมโห "ะเป็นใรล่ะ? ถ้าเธอะให้ันมาหาเพื่อเป็นพยานว่าเธอเป็นบ้าไปแล้วล่ะ็ ันะไปล่ะ"
ล่าวบ เา็หันร่าและาไป
เพีย้าวที่สอ เา็ไ้ยินเสียระิบอไป๋ เวยเวย "พออัน"
หลัาที่เาบอไปแล้วว่าเาือใร อนนี้ถูเรียแบบนี้ ารแสอเธอ่ำว่าที่เยเป็นริ ๆ
┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈
เปลี่ยนื่อัวละรา เหอ โปอัน → เหอ พออัน
ประโยสุท้ายแอบแปลนินึ แ่ถ้าอ่านอน่อไป น่าะเ้าใมาึ้นนะ
สไล์วามิพระเอเราะแบบ เป็นน รว้าย ๆ อบพูทำร้ายิใ แวะนาเอไปเรื่อย
อาทิย์หน้าสอบเลยหายหน้าหายาไปบ้า ใรอยาำอัฤษ ้านล่าเลยนะะ
ความคิดเห็น