คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : บทที่ 26 ผมสีแดง
บทที่ 26 ผมสีแดง
“ผมชื่อ.......................................................................
ยังไม่ทันที่นารูโตะจะบอกชื่อของตัวเองก็มีเสียงตะโกนดังขึ้น
“นารูโตะ!!!!!”
“นารูโตะ เธออยู่ไหน”
“นารูโตะ! อยู่ไหนเอ๋ย”
“เสียง อิทาจิ นางาโตะ กับ ซาโซรินิ” นารูโตะพูดพึมพำกับตนเอง
“อิทา- อุ๊บ!” ยังไมทันที่นารูโตะจะตะโกนตอบ ริคุโกก็เอามือข้างนึงปิดปากนารูโตะ ส่วนอีกข้างนึงก็ล็อกที่เอวของนารูโตะไว้แน่น
“อย่าพึ่งส่งเสียง” ริคุโกพูดเสียงเรียบ
“ชื่อ นารูโตะหรอ ชื่อน่ารักจังนะ” นางิสะพูดอย่างอารมณ์ดีแล้ว แล้วก้มตัวลงมองนารูโตะในระดับสายตา
“รู้ชื่อเธอซักที” อากิระพูด
“นารูโตะ” สุซากุพูด
นารูโตะก็พยายามดิ้นให้หลุดจะจากแขนที่ล็อกตัวเองไว้ แต่ยิ่งดิ้น ยิ่งออกแรง แขนและมือก็ออกแรงกดมากขึ้น
นารูโตะจึงส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ เผื่อพวกอิทาจิจะได้ยิน
“อะ.. อือ.. อื้อ..... อือออ.... อื้อ....”
“เงียบ” ริคุโกพูด
แต่นารูโตะก็ยังขัดขืนไม่เลิกทำให้ริคุโกเอานิ้วสอดเข้าในปากนารูโตะ
นารูโตะก็ตกใจมาก ที่อยู่ๆก็มีอะไรสอดเข้าไปในปาก ถามยังมาเล่นกับลิ้นของตนอย่างสนุกสนาน
นารูโตะจึงร้องประท้วงในลำคอ
“นุ่มดีนะ” ริคุโกพูด
“จะสนุกไปมั้ยฮะ ริคุโก” สุซากุพูดอย่างหงุดหงิด
“นั้นสินะ” อากิระพูด
“ริคุโกปล่อยนารูโตะก่อนดีกว่านะ ตอนนี้นารูโตะจะขาดอากาศหายใจแล้ว” นางิสะพูด แล้วมองไปที่นารูโตะที่ตอนนี้หน้าเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ ริคุโกเห็นดังนั้นจึงปล่อยนารูโตะออกมา ฝ่ายนารูโตะที่ถูกปล่อยออกมาแล้ว ก็รีบหายใจโกยอากาศเข้าปอดอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ไ ไซ ไซคิ จะฆ่า กันหรื หรือไง” นารูโตะพูดไปหอบไป
“เปล่า” ริคุโกตอบแล้วมองหน้าของนารูโตะที่ตอนนี้ หน้าก็ออกที่แดงอย่างน่ารัก ส่วนตาก็หวานหยาดเยิ้ม มีน้ำตาคลออยู่ที่ขอบตาเหมือนกับว่าจะร้องไห้ ส่วนปากก็มีสีชมพูสวย ที่อ้าออกเล็กน้อยเพื่อรับอากาศเข้าปอด
“ถ ถ้า ฉันหายชาเมื่อไหร่ ฉันจะ จะเอาคืนแน่” นารูโตะพูดอย่างเจ็บใจ
“ได้ แต่ก่อนอื่นเลิกทำหน้าแบบนั้นได้มั้ย” ริคุโกพูดพร้อมกับหันหน้าไปทางอื่น
“มันทำไม” นารูโตะถาม
“ไม่รู้ตัวหรอ ว่าทำหน้าแบบไหนออกมา” อากิระถามในขณะที่หันหน้าไปทางอื่นอยู่
นารูโตะก็ส่ายหน้าตอบ
“ไม่ได้เรื่องเลย” สุซากุพูดแต่ก็ไม่ได้หันไปมองหน้านารูโตะ
“คนเราก็มีความอดทนจำกัดเหมือนกันนะ” นางิสะพูดแบบหันหลังให้
“อดทน?” นารูโตะทวนอย่างสงสัย
“ก็แบบว่า.......ชั่งมันเถอะ แต่อย่าทำแบบนี้ให้คนอื่นเห็นแล้วกัน” สึซากุพูดตัดบท
“ทำไมละ สุซากุ” นารูโตะถามขึ้น
“ชั่งมันเถอะน่า!! หายใจทันเมื่อไหร่ค่อยคุยกัน” สุซากุตอบ
‘หน้าแบบนั้น มันยั่วกันชัดๆ’ สุซากุคิด
ผ่านไปซักพักนึง
“เป็นไงบ้างนารูโตะ” นางิสะถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรแล้วฮะ” นารูโตะตอบ
“ดีแล้ว” นางิสะพูด
“ไซคิวันหลังจะปิดปากใครอย่า เอานิ้วสอดเข้าไปละ” นารูโตะพูด
“ทำไม?” ริคุโกถาม
“เพราะจะตกใจแล้วหายใจไม่ทันไงฮะ” นารูโตะตอบ
“นารูโตะ เธอไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ” อากิระถาม
“รู้สึกอะไรหรอฮะ?” นารูโตะถาม
“ก็ตอนที่ริคุโกเอานิ้วเอาไปในปากของเธอไง” อากิระพูด
“ไม่นิฮะ จะให้ผมรู้สึกอะไรหรอฮะ” นารูโตะถาม
“เปล่าไม่มีอะไร”อากิระตอบ
“แล้วตกลงพวกคุณมาทำอะไรกันที่นี่ฮะ” นารูโตะถาม
“ลืมไปเลย” สุซากุพูดขึ้นเหมือนกับว่าลืมสิ่งสำคัญไปสนิท
“เพราะเธอพวกเราจึงทำภารกิจไม่สำเร็จ เธอต้องรับผิดชอบนะ” อากิระพูด
“เพราะผม? มันเกี่ยวอะไรด้วยฮะ แล้วภารกิจคืออะไร” นารูโตะถาม
“มากำจัด มาดาระกับโอบิโตะ” ริคุโกตอบ
“ทำไมฮะ?” นารูโตะถาม
“บอกไม่ได้นะ นารูโตะ” นางิสะตอบ
“ไม่ยุติธรรม” นารูโตะบ่นขึ้นมา
“ไม่ยุติธรรมยังไงหรอ?” นางิสะถาม
“ก็ผมมันไม่เกี่ยวกับภารกิจของพวกคุณเลยนี่ฮะ แล้วอยู่ๆพวกคุณก็มาไล่ล่าผม แถมทำให้ผมบาดเจ็บอีก” นารูโตะตอบ
“นั้นเป็นความผิดของเธอเองต่างหาก ที่มาหาพวกเราเอง” อากิระตอบ
“ผมไปหาพวกคุณตอนไหนมิทราบฮะ แค่บังเอิญเจอเท่านั้นเอง” นารูโตะแย้งขึ้น
“เหมือนกันหละ” สุซากุพูด
“ไม่เหมือนฮะ” นารูโตะพูด
“เหมือน” สุซากุพูด
“ไม่เหมือน” นารูโตะ
“เหมือน” สุซากุพูด
“ไม่” นารูโตะพูด
“เหมือนก็เหมือนสิ” สุซากุพูด
“ไม่เหมือนก็คือไม่เหมือนฮะ” นารูโตะพูด
“น่าๆทั้งสองคน” นางิสะพูด
“ใจเย็นๆ” อากิระพูด
“ผมใจเย็นฮะ แต่เจ้าหัวแดงนี่พูดไม่รู้เรื่องเอง” นารูโตะพูด
“เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ” สุซากุถามขึ้น
“เจ้าหัวแดง” นารูโตะตอบ
“อย่าเรียกฉันอย่างนั้นนะ เดี๋ยวฆ่าทิ้งเลย” สุซากุพูด
“ผมจะเรียกมีอะไรมั้ยฮะ คุณหัวแดง” นารูโตะพูด
“เธอเนี้ยยยยยย!!! โถ่เว้ย!!!!” สุซากุพูดอย่างอารมณ์เสีย
“เหมือนเด็กเลย” นารูโตะพูด
“นารูโตะเธอคิดว่าผมของสุซากุเป็นยังไง” อากิระถาม
“ก็................สีสวยดีฮะ” นารูโตะตอบ
เมื่อนารูโตะพูดจบ ทั้งสี่คนก็เงียบ
“.................................................”
“ผมพูดอะไรผิดหรอฮะ” นารูโตะถาม
“เปล่าหรอก แค่...............เธอ..” ไม่ทันที่นางิสะจะพูดจบสุซากุก็พูดขึ้นว่า
“ไม่กลัวสีผมของฉันหรอ มันเป็นสีแดงสดเหมือนกับเลือดเลยนะ” สุซากุพูดด้วยเสียงเศร้า
“ไม่ฮะ ผมว่ามันเท่ดี เหมือนสีพระอาทิตย์อัสดงเลย” นารูโตะพูดพร้อมกับยิ้มให้อย่างสดใส
“หึ มานี่สิ” สุซากุพูดพร้อมกับกวักมือเรียกนารูโตะ นารูโตะก็เดินไปหาสุซากุอย่างว่าง่าย
เมื่อเดินมาถึง สุซากุก็เข้ามากอดนารูโตะแล้วกระซิบที่หูว่า
“ขอบคุณนะ นารูโตะ”
นารูโตะก็ตกใจกับกับพูดของสุซากุ เพราะเมื่อกี้สุซากุพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและอบอุ่นมาก นารูโตะจึงพูดตอบกลับมาว่า
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ”
“นารูโตะ!!!! เธออยู่แถวนี้รึเปล่า” เสียงตะโกนเรียกดังขึ้น
“ไปก่อนนะ นารูโตะเดี๋ยวพบกันใหม่นะ” อากิระพูดขึ้น
“ไม่ต้องเจอกันดีกว่าฮะ” นารูโตะพูด
“ไปก่อนนะ เจ้าตัวเล็ก” สุซากุพูด
“ผมชื่อนารูโตะนะ ไม่ใช่เจ้าตัวเล็ก” นารูโตะพูด
“ไว้เจอกันนะ องค์หญิง” นางิสะพูด
“ผมไม่ใช่องค์หญิงนะฮะ แล้วผมก็ไม่ใช่เด็กผู้หญิงด้วย” นารูโตะพูด
“โชคดี” ริคุโกพูด
“โชคร้ายมากกว่าฮะ” นารูโตะพูด
ทั้งสี่คนก็หัวเราะกับคำพูดของนารูโตะ แล้วพูดขึ้นพร้อมกันว่า
“ไว้พบกันใหม่” แล้วร่างชายหนุ่มทั้งสี่ก็หายไป
“บอกว่าไม่อยากพบไงเล่า!!!” นารูโตะพูดขึ้นมาอย่างหงุดหงิด
“นารูโตะ!!!!!!!!!!” เสียงนางาโตะตะโกนดังขึ้น
“ผมอยู่ทางนี้ฮะ” นารูโตะตะโกนตอบกลับ
เมื่อนางาโตะ อิทาจิและ ซาโซริได้ยินสียงเรียกของนารูโตะก็รีบมาในทันที
“นารูโตะ เธอหายไปไหนมารูมั้ยวาพวกเราเป็นห่วง” ซาโซริพูดขึ้น
“ขอโทษนะ พอดีเกิดเรื่องนิดหน่อยนะ” นารูโตะตอบพร้อมกับก้มหน้ารู้สึกผิด
“เธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว” นางาโตะพูด
“ทำไมไม่ติดต่อมาทางจิตละ” อิทาจิถาม
“ขอโทษฮะ พอดีผมลืมฮะ”นารูโตะตอบ
“ทำไมถึงลืมละ” อิทาจิถาม
“เพราะปกติผมไม่ค่อยจะได้ติดต่อ คุย กับใครอยู่แล้ว เลย....................ลืมไปว่ามันมีด้วย” นารูโตะตอบเสียงเบา
“เข้าใจแล้ว วันหลังอย่าลืมนะ” อิทาจิพูดด้วยเสียงที่อ่อนโยน
“ขอโทษนะฮะ” นารูโตะพูด
“ว่าแต่บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า” ซาโซริถาม
“ไม่ฮะ” นารูโตะตอบ
“อย่าโกหกกันสิ เห็นอยู่ว่าที่ข้อมือเธอมันมีผ้าพันแผลพันอยู่” นางาโตะพูด
“ขอโทษฮะ” นารูโตะพูดอีกที
“ให้ตายเถอะ รู้มั้ยพวกเราเกือบจะอกแตกตายแล้วนะ” อิทาจิพูด
“ขอโทษฮะ” นารูโตะพูด
“ไม่ต้องขอโทษแล้วละ พวกเราไม่ได้โกรธอะไรเลย เพียงแค่พวกเราเป็นห่วงเธอเท่านั้นเอง” นางาโตะพูด
“จริงนะฮะ พวกคุณไม่ได้โกรธหรือเกลียดผมใช่มั้ยฮะ” นารูโตะถาม
“ไม่เลย พวกเรานะไม่เคยที่จะคิดโกรธหรือเกลียดเธอเลยนะ และไม่มีวันด้วย” อิทาจิพูด
“เพราะฉะนั้นกลับกันเถอะ” ซาโซริพูด
“ฮะ” นารูโตะตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่มีความสุข
แล้วทั้งสี่นก็มุ่งไปยังบ้านที่แสนอบอุ่นของพวกตน
‘ขอให้ช่วงเวลาที่มีความสุขแบบนี้ อยู่นานๆด้วยเถิด’ นารูโตะอธิฐานในใจ
ตัวอย่างบทต่อไป
“ปีศาจอย่างแกมีความรู้สึกด้วยรึ”
“เป็นแค่อาวุธแท้ๆ ยังจะมาหลงตัวเองอีก”
“พวกคุณคิดอย่างนั้นจริงๆหรอฮะ”
“พึ่งจะรู้ตัวรึ โง่ชะมัด”
“ไม่ฮะ ผมรู้มานานแล้ว........แต่ไม่คิดว่าพวกคุณจะไม่..............เปลี่ยนใจเลย”
ขอให้สนุกกับการอ่านนะค่ะ
และลืมบอกไปนะค่ะ บทที่24 แขกที่ไม่ได้รับเชิญ
เรามีแก้บางตัวนะค่ะ ถ้าใครอาจลองอ่านใหม่ก็เข้ามาอ่านได้นะค่ะ
และขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านกันนะค่ะ
และขอขอบคุณ คุณ onlymyid
คุณ i lovewerewolf
คุณเลดี้หน้าด้าน
คุณkiralacus&tsunakyoko
คุณZaUnn2000
คุณCt.Fai
คุณAertyZaZa99
คุณคลั่งนิยาย
คุณ ` (vanillashake) -?
คุณสูทดำ
คุณlikopin
คุณTi.amo
คุณจิ้งจอกน้อย
คุณ ๛kira_cagali๛
คุณหวานเป็นน้ำตาล
คุณ love love 111
คุณสุรวิชญ์ อุทัยกรณ์
คุณซาสุโกะคุง
คุณ WikromMunlee
คุณinterpiter
คุณned1991
คุณพิ๊กกี้
คุณจีจี้ซัง
คุณTNK@
คุณdaki01
คุณlooky39
มากนะค่ะ
สำหรับคอมเม้นนะค่ะ
เราดีจะมากเลยค่ะ มีคนเม้นให้ด้วย
มันเหมือนการได้พูดคุยกับผู้อ่านทุกๆคนเลยค่ะ
เราดีใจมากเลยค่ะ
ป.ล. ขออภัยคุณ onlymyid นะค่ะ ที่พิมพ์ชื่อตกไปนะค่ะ
ใครที่เราทำชื่อตกอีกช่วยบอกเราด้วยนะค่ะ เราไม่ได้ตั้งใจนะค่ะ
อย่าโกรธกันน้า..........
ความคิดเห็น