คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
บทนำ
ันทราทับ้อนวะวันสาแสมืมัวลสู่แผ่นินเบื้อล่า สายลมแห้ระแหอวลลิ่นอายโลหิลอผ่านประูราวัที่พัทลายวบนพัผ่านถึโถอนธาลที่อีเยระารา ทว่ารานี้เหลือเพียเศษเสี้ยววามามและรอยาบทิ้เป็นรอยารึถึวามรุ่โรน์อเหล่าปีศาที่รั้หนึ่เยยึรอทั้ผืนแผ่นินเอาใว้
ุบ
ใรนหนึ่ทรุล้าบัลลั์ที่แหลรา รอยยิ้มระ้าเล้าวามสิ้นหวัวาประับใบหน้าามเปื้อนหยาโลหิ เรือนผมสีรัิาลแผ่สยายบนพื้นราวเส้นไหมป่านา
“สัวันพวเ้า…ะ้อใ้” น้ำเสียแห้ร้านเอ่ย้วยวามิั
หยาเลือไหลรินลมุมปา วเนรแานหม่นแสลทุวินาทีที่มาบศัิสิทธิ์ยัแ่้าลาแผ่นอ วามเย็นเยียบแล่นผ่านาปลายาบรลทั้ร่า หนาวเหน็บทว่าไม่อาล่าว้วยศัิ์ศรีที่แบใว้บนบ่า ทั้อนและเหล่าผู้ศรัทธา
ึ.. ฝ่ามือสั่นเทายับมาบ ไร้วามเรลัว่อผู้ถือเอสิทธิ์วามเป็นายเบื้อหน้า
สาบานะำใบหน้าที่น่าิันี้ใว้นว่าโลล่มสลาย
“้าอสาปแ่ให้พวเ้า้อไ้รับสิ่ที่ทำ” ราาปีศาัฟันเ้นแรร่นสาป
พลัศัิ์สิทธิ์าเทวาหาใ่สิ่ที่ผู้ำเนิาวามมืมิะ้านทาน เนื้อหนัที่สัมผัสรั้าบไม่ให้แทลึว่านี้ำลัถูแผเผา แสบร้อนปนหนาววาบนไม่สามารถบรรยายออมาเป็นำล่าว ในวาหม่นแสนั้นสะท้อนใบหน้าามราวรูปสลัาสวรร์ เรือนผมทอสว่าราวาวบนฟาฟ้า วาาวประายเ่นมุใ้บาาล นสัเสี้ยวหนึ่ท่ามลาพายุอารม์ที่โหมระหน่ำไ้ยอมรับว่าายน่าิัรหน้านั้นาม
“่อให้ไม่…มี..้า ราาปีศานใหม่็ะถือำเนิอยู่ี” เราะทมิฬบนฝ่ามือแร้าว เลือไหลนอ้อมือาวี
“พวเ้า — ะ ้อา..ย”
ผู้ล้าแห่แสและสหายยัเียบัน ใบหน้าหลุบลมอร่าุ่มโโลหิ้วยแววายาะาเา วบนมีแรึที่บ่าถึผินใบหน้าลับไปมอ
“แน่ใแล้วหรือลูเียน”
วเวทย์นับสิบทวบแน่นบนฝ่ามือเรียวเล็ ‘ลูเียน’ พินิมอและผหัวให้สรีเรือนผมสีเียวัน “ แน่ใ ” ล่าวอบ้วยวามหนัแน่น ัวเบี่ยหลบ้าวถอยหลัราวบทละรำลัปิม่านล้วยุบที่ผู้ล้าหาไ้เป็นนปิา
“…” ้วยวามสัย์ริ ‘เอเลน่า ริมเฮลพ์’ ไม่เยิสัรั้ว่ายุทธารนี้ะถูนำมาใ้ มหาอมเวทย์หนึ่เียว้าวไป้านหน้า สอาหยัยืน่อหน้าอีราาผู้เรียไร สอฝ่ามือยึ้นเหนือศรีษะ ปราละออแสนับพัน่อร่าเป็นาราหแเหนือยอปราสาท สว่าไสวสาแสแ่ับวสุริยันสีำบนฟาฟ้า วามเียบันััวาลสลัลึยาะลืม
อมมารแหนหน้าึ้นทอสายายัเบื้อบน สอแนระทบ้าัวราวนไร้เรี่ยวเเรและหมหนทา หาะล่าวนั่นือวามสิ้นหวัเมื่อวามายมาเยือนถึรหน้า าบศัิ์สิทธิ์ยัปัารึร่าไม่ให้หลีหนี
“…นั่นือวามาย ?” เสียแหบแห้ัึ้นแผ่วเบา และไม่มีผู้ใไ้ฟันอไปามหาอมเวทย์
เอเลน่านิ่ันเเ่นผู้ล้าและสหายที่เหลือ้านหลั
ทว่าสายลมลับระิบอบ ‘หลับพัผ่อนเถิ’
“เหอะ…” อมมารแ่นหัวเราะ พัผ่อนั่วนิรัน์ฟัูแล้ว่าน่าำ หลับพัผ่อน ? น่าเวทนาที่ยัหวัให้ลืมาื่นึ้นมาในสัวันใวันหนึ่ที่เรื่อราวทั้หมยุิล แสสีทอสว่าเลื่อนเ้าใล้ึ้นทุ ๆ ราที่เวลาไหลผ่าน
ราวทุอย่าแสนเื่อ้า นัยน์าสีโลหิวามอทุสิ่ที่พัทลาย ผนัทะลุให้สามารถทอมอสนามรบว้าไลสุสายา าศพอพะเนินสูเทียมฟ้า เพลิสรามลุโิ่ว
อมมารหลับารำพึ
‘อา … ้าอโทษ'
—
.
อัน
ยอสูปราสาทำ
เทียบเทียมฟ้ารารึสมุทร
ห้วหนึ่ แหลรา สลายสิ้น
.
ปราสาททมิฬสาแสสว่าวูบหนึ่่อนะาหายไป ภายในห้อโถว้าปราร่าผู้ล้าแห่แสึาบออาอธุรีาวที่ท่วมท้นทั่วเราะสีหม่นไร้ผู้ใสวม
ไร้ร่าายเหลือเพียเถ้าระัระายพร้อมสายลมหนาวไร้วามอบอุ่น มหาอมเวทย์ยมือึ้นสัมผัสสายลม วเนรสีฟ้าประายปรายมอร่าบุรุษผู้เป็นผู้นำลุ่มราวับมีเรื่อะล่าวทว่า็มิไ้เอ่ยสิ่ในอไปาำเิวนและรอยยิ้มว้า
“ลับบ้านเราันเถอะทุน”
ผู้ล้ายิ้มอบ
“อืม ลับบ้านเราัน”
“ในที่สุ้า็ไ้ลับ !!!!” นัธนูนิรนามยิ้มหน้าบาน ัวเอนบบาทหลวาโบสถ์ศัิสิทธิ์ที่ปาว่ำล มือันเอวมือธนูให้ถอยห่าออไป
“...เหม็นเหื่อ” าม้วยน้ำมน์ที่อาบรเสื้อผ้าส่วนที่โนบ ท่าทาเียันท์ทำมือธนูเ่าทรุ
“ะ … เ้ารัเีย้าหรือน้อเล็”
“ใ่ ้ารัเีย …และ้าเป็นลูนเียว”
ท่ามลาเสียหัวเราะหลับทละรปิา มีนผู้หนึ่เินแยัวออไปพร้อมาบออมปีศา และทุอย่านั่นอยู่ในสายาอ’้า’เสมอ
มันีแน่แล้วใ่หรือไม่ ? …หวัให้เป็นเ่นนั้น เอเลน่าถอนหายใเฮือ
อพรแห่มาเรอาโปรุ้มรอ้วย
______
ความคิดเห็น