ตอนที่ 8 : MARKSON : คุณชายปากหนัก (0)
'โทรมาบ่นอะไรวะ?'
"อือ อ๊าา ห..ย..หยุด..ได้โปรด "
ร่างขาวมีเหงื่อโทรมกายกิจกรรมร้อนเเรงเริ่มตั้งเเต่ค่ำจนสว่าง ถึงอย่างงั้นกิจกรรมวาบหวามก็ไม่หยุดลง ร่างขาวร้องขออ้อนวอน ทั้งทรมานเเละเจ็บปวด
"อืม.. ซี้ดดด.."
ห้วงสุดท้ายของอารมณ์ผู้เป็นนายสุขสมในเรือนร่างของเขา เหลือเพียงความเจ็บปวดรวดร้าวทั้งกายทั้งใจไว้ให้
"กี่โมงเเล้วเนี่ย"
ผู้เป็นนายถามก่อนริมฝีปากหนาจะจรดตรงซอกคอขาวของคนด้านใต้ให้ทรมานขึ้นมาอีกรอบ
"จ..จ..จ..เจ็ดโมงเเล้วครับ"
ร่างเล็กตอบเสียงสั่น พวกเขากำลังจะไปโรงเรียนสาย
"รีบลุกไปอาบน้ำซะ ถ้าเข้ามาเเล้วนายยังนอนอยู่เดิมละก็..."
เชยปลายคางมนขึ้นมาสายตาคมจ้องดวงตาที่อ่อนล้าอ่อนเพลีย
"ครับ ผมจะรีบ.."
ร่างสูงสั่งก่อนจะเดินไปหยิบกางเกงมาใส่เเล้วเดินกลับห้องตัวเองไป ทิ้งให้ร่างเล็กนอนหน้าซีดนิ่ง ร่างบนเตียงพยายามยันตัวลุกจากเตียง ผ้าปูที่นอนยับยู่ยี่ กองเสื้อผ้าเเละเศษซากถุงยางที่กองระเกะระกะอยู่เต็มห้อง ถ้าจะทำความสะอาดคงไม่ทัน คงต้องล็อคห้องไว้อีกตามเคย
"โอ้ย! จ..จ.เจ็บ"
พอลุกขึ้นนั่งได้ก็ต้องโอดครวญกับตัวเอง มันเจ็บไปทั้งสะโพก พอมองลงไปตามขาก็เจอกับของเหลวข้นทั้งสีขาวเเละสีเเดงไหลรวมกัน ซี๊ดปากก่อนจะค่อยเดินไปเข้าห้องน้ำจัดการตัวเองให้เรียบร้อยก่อนที่คนใจร้ายเมื่อกี้จะหงุดหงิดอีก
"ผลการเรียนเทอมที่เเล้วเป็นไงบ้างมาร์ค"
"ก็ดีครับเเม่ ปีนี้ก็ท็อปหนึ่ง"
ระหว่างมื้ออาหารของตระกูลต้วนในเวลาล่อเเล่ใกล้สายยังคงดำเนินไปอย่างราบเรียบ คุณนายต้วนยิ้มเยาะกับความเก่งของลูกชายหัวเเก้วหัวเเหวนมี่หัวดีติดคนเเม่ไปเต็มๆ
ตึก ตึกตึก
เสียงฝีเท้าวิ่งลงจากบันไดอย่างเร่งรีบเรียกความสนใจจากคนทั้งโต๊ะ
"ขอโทษครับคุณท่านผมตื่นสายไปหน่อย เดี๋ยวผมไปเรียกคนขับรถก่อนนะครับ"
วิ่งหอบมาพูดเอาๆ ใบหน้าน่ารักนั่นก้มๆเงยกับนาฬิกา อย่างกับตุ๊กตาไขลาน
"เเจ็คสันทานข้าวก่อนสิ"
คุณนายต้วนออกคำสั่ง เด็กคนนี้เป็นเเบบนี้เสมอห่วงเรื่องเรียนเเละมาร์คจนลืมดูตัวเอง เเจ็คสันพยายามจะปฏิเสธเเต่สายตาดุของมาร์คทำให้เขาต้องมานั่งให้ป้าเเม่บ้านตักข้าวให้ ตักข้าวเข้าปากยังไม่ถึงสามคำก็ต้องกุลีกุจอหยิบกระเป๋าถือสองใบวิ่งตามผู้เป็นนายไปเมื่อเขาพูดว่า
"อิ่มเเล้วครับ"
เเล้วเดินตัวปลิวออกไป คุณเเละคุณนายต้วนมองตามด้วยความเหนือยใจรวมถึงคุณป้าเเม่บ้านเเละคนรับใช้ มาร์คลูกของพวกเขาเป็นเด็กเรียนเก่งเเละน่ารักเเต่เป็นคนเรื่องมากเเละเอาเเต่ใจกับเเจ็คสัน เด็กที่ตระกูลต้วนรับมาเลี้ยงให้ดูเเลมาร์ค จากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
..
"คุณมาร์คครับเอ่อ ผมขอโทษนะครับ"
เอ่ยขอโทษก่อนจะวางกระเป๋าลงบนเบาะหลังเเล้วตามเข้าไปนั่งข้างผู้เป็นนาย
กระดุมเสื้อติดเลื่อนผิดไปหลายเม็ด ขอบตาดำคล้ำ เนกไทไม่มีการจัดระเบียบดูเอียงกระเท่เร่ จนมาร์คอดสมเพชไม่ได้ เอื้อมมือไปปลดเนกไทออก ทำเอาเจ้าตัวตกใจจับมือมาร์คเเน่นพร้อมกับสายตาเว้าวอนน่าสงสาร
"ไม่ทำแล้ว จะจัดให้เขยิบมาสิ"
"ครับ"
พอถอดเนกไทออกมือหนาก็ปลดกระดุมเสื้อออกมีละเม็ด ผิวขาวมีรอยจ้ำๆเเดงเต็มตัวไปหมด อย่างสัมผัสอีกเเต่เห็นสายตาอิดโรยนั่นเเล้วอดสงสารไม่ได้ เลยรีบติดกระดุมให้เสียใหม่ จัดเนกไทให้เข้าที่และปิดท้ายด้วยการลูบหัวกลมๆนั่น ความอบอุ่นจากผู้เป็นนายทำให้ก้อนเนื้อข้างซ้ายเต้นเสียงดังยังกับจะหลุดออกมาอย่างนั้น เเก้มกลมเเดงก่ำจนมาร์คสังเกตุเห็นได้
'มะเขือเทศหรอ? '
"ขอบคุณครับ"
เอ่ยขอบคุณโดยไม่มองตามาร์คเลยสักนิด
เห็นเเล้วรู้สึกหงุดหงิดจนมาร์คต้องเชยคางมนขึ้นมาให้สบตาคม ดวงตากลมหวาดกลัวเเละสั่นไกวหน้าตาเหมือนคนจะร้องไห้ตลอดเวลา
"พูดใหม่สิ "
"ข..ข..ขอบคุณครับ"
"อือ"
..
Jackson part
แปดโมงครึ่งรถจอดหน้าประตูผมเดินออกมารีบขอบคุณคุณลุงตามเคย เเล้วรีบวิ่ง ผมกำลังจะสายไม่สิมันเรียกว่าสายเเล้ว สะโพกก็เจ็บยังจะต้องมาวิ่งเเบบนี้อีก
คุณมาร์ครายนั้นเขาเป็นเด็กห้องคิงเรียนไม่เรียนก็ไม่มีใครดุหรอกมีเเถมมีปลอกเเขนประธานนักเรียนขนาดนั้นนี่ ต่างจากผมเด็กห้องกลางที่ต้องหัวหมุนกับการวิ่งไปเรียนให้ทันคาบเเรก ถามว่าทำไมไม่โดด ผมบอกเลยว่าเงินทุกบาททุกสตางค์ที่ส่งผมเรียนเป็นของคุณท่าน เพราะฉะนั้นก็ต้องเรียนได้ไม่เสียที่คุณๆไว้ใจผม
"เอ่อ ขอโทษครับ"
ผลุบ!
น้ำจากถังน้ำด้านบนล่วงใส่หัว รวมถึงถังด้วย นี่มันเรื่องอะไรกัน
"ฮ่าๆ!! ทุกคนดูฮ่าๆ ฮรึก"
"ฮ่าๆ ซวยอีกเเล้วนะ"
เสียงหัวเราะจากทั้งห้องทำเอาผมเเย่ไปหมดนี่มันวันอะไรกันเเล้วครูไปไหน เจ็บสะโพกก็เจ็บเเล้วยังมาเจอพวกบ้สนี่อีก
"ใครทำ?"
"ฮือ.."
เสียงทั้งห้องเงียบลงเหบือเเต่ความเเปลกใจท่าทางเดรี้ยวโกรธนั่นดูสยองเเปลกๆ เพื่อนทั้งห้องชี้ไปที่ตัวการ อิมเเจบอม!!
"มึง..."
ในหัวผมมีเเต่ต่อยมีนให้ตายเเล้วตอนนี้
"โห่มึงอย่าโกรธสิ เเค่ขำๆกูไม่คิดว่าเป็นมึงนี่ ฮ่าๆ!!"
ไอ้เวรนี่ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นเพื่อนผมนะ
ปึก!
หนึ่งมัดสำหรับที่ปวดสะโพกสุด
ปึก!
สองสำหรีบการมาสาย
ปึก!
สามสำหรีบการเปียกน้ำ
"เล่นอะไรดูด้วยเพื่อน ถึงคนโดนไม่ใช่กูมึงก็โดนอยู่ดี"
ไอ้เเจบอมโดนต่อยหน้าช้ำยังยิ้มตาปิดอย่างไม่สำนึกผิด ไอ้หน้าด้านเอ้ย!
หลังจากจัดการเสร็จผมก็นั่งลงที่โต๊ะข้างมันนี่เเหล่ะ เเจบอมมันเป็นพวกบ้าขี้เเกล้งไปเรื่อย
"ไม่ไปเปลี่ยนเสื้อออ?"
"ไป มึงไปกับกูเลย"
ผมลากมันออกมาจากห้อง สภาพตอนนี้คืออยากถอดเสื้อจะเเย่เเล้ว
"เออ เเล้วสายป่านนี้ทำไมอาจารย์ยังไม่เข้า?"
"อาจารย์ลาอ่ะ,"
"งั้นก็ว่างสามคาบติด ตอนเช้ากูวิ่งมาเพื่ออะไรเนี่ย"
ผมทำหน้าเซ็งๆ ก่อนจะหยิบเสื้อพละออกมาเเล้วค่อยปลดกระดุมเสื้อที่เปียกชุ่ม
"ไอ้เเจบอมหันหน้าไปทางอื่นดิ"
"ทำไมอ่ะเรียนพละทีไรก็ถอดเปลี่ยนๆใส่ๆพร้อมกันเห็นกันมาหมดเเล้ว"
มันก็จริงเเต่จะเปิดเสื้อให้ดูรอยคิสมาร์กนี่รึไงหล่ะ!!!
"หรือว่า.."
"..."
"..."
"หัวนมมึงบอด.."
"ไอ้สัส!!! "
"ฮ่าๆๆ รีบเปลี่นเถอะกูจะไปเล่นเกมส์"
มันว่าพลางหันหลังให้ตามคำขอ ผมรีบถอดรีบเปลี่ยนให้เร็วที่สุดเสร็จเเล้วไม่วายใช้มันเอาไปตากที่ระเบียงห้องเปลี่ยนชุด
"อืมมม... หายเข้าไปน๊านนาน ยังงี้ประธานต้องกริ้วเเน่อิอิ "
ติ๊ด..
"ฮาโหล.."
...
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
