คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ลำดับตอนที่ 3
ชื่อ : คาริแมทเต้ เฮอัลวีน ( Karimahte Heuleween )
** แปลว่า ผู้ที่มีใจประเสริฐงดงามที่สดใสดังแสงอาทิตย์ แต่เดี๋ยวเมิงเป็นแวมไพร์
ชื่อเล่น : อัลวีน ( Ulween ) เอชอาร์. ( HR. )
* ไม่ได้ใช้กฎตามยุโรปที่ชื่ออยู่หน้านามสกุลอยู่หลังนะคะ อันนี้เขียนตามญี่ปุ่นที่นามสกุลอยู่หน้าชื่ออยู่หลัง
เผ่าพันธุ์ : ลูกครึ่งแวมไพร์มนุษย์ที่วันๆแดรกแต่โดนัท
เพศ / อายุ : เพศหญิง / อายุ 18 ปี // ไม่นับตามแวมไพร์คะ
ส่วนสูง / น้ำหนัก : 165 เซนติเมตร / 50 กิโลกรัม ไม่อ้วนนะคะกำลังพอดี + คิดค่า BMI แล้ว (?)
สีตา / สีผม : โดยปรกติถ้าไม่กระพริบตาสองครั้งติดกัน ดวงตาจะเป็นสีเหลือง แต่หากกระพริบตาสองครั้งติด หรือ ในตอนกลางคืนจะเป็นดวงตาสีแดงสด / ผมสีเหลืองแก่
นิสัย :
“อัลวีวี้วี่ (?)” หรือนางสาวโดนัท (?) นางคือ อิเด็กสาวจอมขโมยแดรกโดนัทประจำกิลด์ // ห้ะ
เอ่อ ... เธอเป็นพวก หน้าตาย ตะลัลล้า แบบ หน้าตายตอนแย่งกินโดนัทแล้วทำหน้านิ่ง หรือ ปล่อยมุขแป้กหน้าตาย อะไรเถือกๆนั้น แต่นางก็ยังคนดีประมาณหนึ่ง ที่ช่วยเหลืองานในกิลด์ และ ซื่อสัตย์ เป็นอันดับต้นๆ แม้นางจะเกรียนมากก็ตาม อัลวีวี้วี่ ไม่เคยพูดโกหก ปากขวานผ่าซาก ที่ไม่มีกิริยาอ้อมค้อม ซึ่งนางอาจอ้อมค้อมหากนางเบื่อ
และอย่างแรกที่มักโดนพูดถึงนิสัยด้านนี้บ่อยๆคือ เกรียน เพราะนางชอบก่อกวนคนอื่นแล้วให้เหตุผลว่า “ แกะดำมันสั่ง ” เหตุผลเกรียนมาก อัลวี เธอเชื่อในทุกตำนานโดยเฉพาะเรื่อง ‘ นกสีฟ้า ’ เพราะอะไรนั้นไปดูที่ประวัติอันเกรียนของนาง
อัลวี บางครั้งเธอเป็นพวก อ่อนโยน และ อ่อนไหว ในเวลาที่ได้กินโดนัทจนอิ่มอ้วกแตก เห็นแบบนี้ อัลวีนเป็นพวกที่เข้าใจทุกคนมากกว่าใคร หรือ มากกว่าตัวของคนคนนั้นเอง แม้นางจะเข้าใจด้วยวิธีการประหลาดๆ อย่างการซื้อโดนัทให้แล้วแย่งกินเอง(?)
อัลวี เป็นเด็กที่ชอบในการสังสรรค์รื่นเริง แบบหน้านิ่งๆ ไม่ว่าจะเป็นที่ใด หรือปิดไว้แค่ไหนนางก็จะรู้หมด ฉันมีมีเซ้นท์ด้านนี้โดยเฉพาะ อัลวีนนั้น ไม่กินเหล้า แต่อย่าให้กินเถอะคอยิ่งกว่าทองแดงอีก ..
แต่อย่างที่บอกไป อัลวีนเป็น ‘ ลูกครึ่งมนุษย์แวมไพร์ ’ เพราะฉะนั้นต้องมีด้าน ดาร์ก อัลวีน เธอถึงแม้จะเป็นพวกเข้าใจใคร แต่ไม่เคยเข้าใจตัวเอง บางครั้ง บางครา อัลวีนเป็นเป็นค่อยไม่โมโหใคร แต่เวลาโมโหนั้น เป็นใครไม่กลัวเข้าใกล้ เพราะเธอยังทำลายข้าวของ และ ทำร้ายคนที่อยู่รอบข้าง ทางเดียวที่จะรอดคืออย่าไปยุ่งกับนางสักสองสามวัน หรือให้เมนส์หาย หรือ เอาโดนัทมาล่อ
... จบ .. แล้วคะ ... จบ (?)
ประวัติคร่าวๆ :
‘ ลอนดอน ฟรานซ์ ’ ในตอนนี้คงเป็นชื่อลับของ ‘ คาริแมทเต้ เฮอัลวีน ’ ก็เป็นได้ เหตุใกเธอจึงได้เปลี่ยนชื่อนะหรือ ? มาดูเหตุผลหันเถอะ --- “ ฟรานซ์ ” หรืออัลวีนนั้น ไม่ได้มีชีวิตมากแต่เริ่ม เธอนั้นคือใคร ? เธอคือลูกครึ่งมนุษย์แวมไพร์ที่ดูโหดร้ายและน่ากลัว มากไปกว่านั้นเธอยังต้องอาศัยอยู่บ้านคนเดียวในสภาพที่โดนทำร้ายไม่ต่างอะไรไปจากสัตว์ประหลาด ที่ต้องโดนฮีโร่ทำร้ายแม้ไม่ได้ทำอะไรผิด เธอนั้นเคยกล่าวไว้ว่า “ ถ้าฉันนั้นเลือกเกิดได้ --- ฉันยอมตายตั้งแต่ตอนนี้เพื่อไปเลือกชีวิตที่ดีมากกว่านี้ ”
อัลวีนนั้นไม่ใช่เด็กที่แข็งแกร่งมาแต่กำเนิด เธอนั้นช่างอ่อนแรงแม้จะมีสายเลือดแวมไพร์มากกว่าครึ่งของร่างกาย แต่นั้นก็ใช่ว่าเด็กอย่างเธอจะควบคุมพลังนั้นโดยไม่มีใครดูแลได้ หากเธอมีคนดูแล เธอคงไม่ต้องทนอยู่แบบนี้ แต่นั้นมันคือสิ่งที่ตรงข้าม
เธออัลวีนเธอเชื่อเรื่องตำนาน “ นกสีฟ้าแห่งความสุข ” ที่เธอมั้งฝันถึงมันบ่อยๆ แม้ในฝันนั้นมันตรงกันข้ามจากความจริงมากเพียงใดก็ตาม
วันหนึ่งในวัยเด็ก อัลวีนได้ช่วยเหลือเด็กผู้ชายคนหนึ่งจากการผู้ชายคลุ่มคลั่ง ทำให้เธอทั้งสองได้เป็นเพื่อนกัน ในตอนนั้นเด็กชายผู้นั้นไม่ทราบแม้แต่ชื่อของเธอ เพราะเธอไม่ยอมบอก เพราะฉะนั้นเค้าจึงเรียกเธอด้วยคำว่า ‘ เธอ ’ อยู่มาวันหนึ่งขณะที่เธอกำลังคุยเล่นกับเด็กชายคนนั้น อยู่ดีๆก็มีชาวบ้านบุกมาเข้ามาบ้านของเธอ เพื่อปกป้องเด็กชายคนนั้นที่เธอกำลังคุยสนุกกันอยู่ เด็กชายคนนั้นถูกพาตัวไป ในขณะที่เธอกำลังถูกทำร้าย
เมื่อลืมตาขึ้นมาเธอก็พบเพียงว่าบ้านกำลังถูกไฟไหม้ แต่เธอไม่มีแรงที่จะขยับตัวได้ อย่าว่าแต่การขยับตัวเลยแค่กระดิกนิ้วเธอยังทำไม่ได้ --- เธอได้พูดอีกครั้งว่า “ คนเลวก็คือฉันที่ไม่ได้ทำอะไรผิด สิ...นะ ? ” เธอได้นั้นบอกกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมาจนเข้าใจถึงชีวิตของตนที่ถูกชะตากำหนดให้ได้พบแต่เพียง ‘ ความตาย ’
แต่ก็นะ ถ้าเธอตายไปในวันนั้น --- ก็คงมี่สาวมาดนิ่งที่ชอบแย่งโดนัทของคนอื่นในกิลด์แน่ --- เด็กชายคนนั้นที่แน่ๆว่าอายุเท่าเธอ ได้คลุมผ้าเปียกน้ำเข้ามาและพูดกับเธอว่า ‘ ความตายคือจุดสิ้นสุด --- แต่แวมไพร์ที่ผมรู้จักในตำนาน --- … ความตายนั้นคือประตูแห่งความสุขนะฮะ ! ’ เด็กชายคนนั้นพูดพลางยิ้มไป อัลวีนได้มองภาพนั้นด้วยใบหน้าที่อยากจะยิ้มอย่างอ่อนโยนตั้งแต่ครั้งแรกแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะไม่มีแรงที่จะทำอะไรแล้วไง เด็กชายคนนั้นเมื่อเห็นเธอในสภาพที่เป็นรอยช้ำที่เด็กอย่างเธอไม่สมควรได้รับก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง “ งั้นงพวกเรา’ไปสู่ความตายด้วยกันดีกว่านะ --- ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เราก็คงคล้ายกันล่ะมั้ง ? ” เด็กชายคนนั้นพูดพลางนั่งลงไปและคุยเล่นกับเธอท่ามกลางกองไฟที่ค่อยๆคลืบคลานเข้ามา อัลวีนเห็นแบบนั้นแทนทีเธอจะดีใจ แต่เธอควรเสียใจมากขึ้นมากกว่า เธอได้พูดเท่าทีเธอจะเปล่งเสียงออกมาได้ ‘ นายนะ ... ฉันยังไม่อยากเป็นคนร้ายที่โดนตราบาปไปมากกว่านั้นนะ ... เพราะฉะนั้นนะ --- รีบออกไปดีกว่า ยังพอทันนะ ? ’ เธอกล่าวออกไปทั้งๆที่ลึกๆเธอก็ยังอยากจะอยู่ด้วยกันมากกว่านี้ เมื่อพูดจบเธอพยายามจะลุกขึ้น ซึ่งก็ลุกขึ้นมาได้แต่ก็เซไปทำท่าจะล้ม “ ที่นี้มีทางลับอยู่นะ นายหนีไปทางนั้นเสียสิ ” เธอพยายามเดินไปทางเตาผิง ซึ่งจะล้มไปอยู่หลายครั้ง ซึ่งก็รู้ตนเองอยู่ว่าทางลับนั้นหนีออกไปได้เพียงคนเดียวเท่านั้น แต่เมื่อเธอเปิดประตูทางลับออกไปเธอก็โดนเด็กชายคนนั้นผลักเข้าไปทำให้ประตูทางลับนั้นปิดลง เธอได้ยินเสียงของเด็กชายคนนั้นดังว่า “ เพราะว่าผมรู้ไงฮะ ว่าทางลับนี้นะไปได้แค่คนเดียว และ ครั้งเดียว --- อ้อ อีกอย่างหนึ่งคุณไม่ใช่คนร้ายนะฮะ คุณคือแวมไพรที่ดีที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินเลยต่างหากล่ะ ! ” เสียงนั้นดูไร้เดียงสา “ ว่าแต่คุณชื่อ คาริแมทเต้ เฮอัลวีนสินะฮะ ? ” เด็กชายคนนั้นดังออกมาด้วยสีหน้าสงสัย ทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่าชื่อนั้นนะ เป็นชื่อที่ชาวบ้านแต่งประชดเธอขึ้นมา เธอจึงตอบไปด้วยเสียงพร่ามัวว่า “ ลอนดอน ฟรานซ์ --- ชื่อของฉันคือฟรานซ์ ” เด็กสาวพูดพลางเช็ดน้ำตาที่ไหลรินแบบไม่ขาดสาย ความเจ็บปวดของร่างกายไม่เท่ากับความเจ็บปวดครั้งนี้แม้แต่นิดเดียว “ ฟรานซ์ ? อ่า ... ตอนนี้คุณคงเป็นผู้อิสระตามชื่อแล้วล่ะฮะ ! ” เมื่อเสียงนั้นจบลง เธอไม่ได้ยินแม้แต่เสียงอะไรตอบกลับมาอีกเลยไม่ว่าเธอจะตะโกนด้วยเสียงอันอ่อนล้าของเธอ แต่สุดท้ายเธอก็ได้สลบไปในขณะที่น้ำตาก็ยังคงรินไหลอยู่ในตอนนั้น
** เธอได้เข้ากิลด์หลังจากนั้น 2 เดือนคะ ซึ่งเอายุครอบ 13 ปีพอดี เพราะฉะนั้นเรื่องราวนี้เกิดตอนที่เธอายุ 11 – 12 ปีคะ ~!
** เค้าบอกเอาคราวๆอินี้จัดเต็ม
ความสามารถพิเศษ : แดรกโดนัทโดยไม่เบื่อแตะต้องสิ่งใดแล้วมองเห็นอดีตของสิ่งนั้น แต่แม่มไม่เคยบอก หรือพลัง ไซโคเมทรี ตามทางวิทยาศาสตร์
อาวุธ : ไม่ย์ ... นางใช้มือ เท้า และ ปาก (?) // ลีลาการต่อสู้มวยไทย เทควันโด มวยปล้ำ ยูโด อะไรเถือกๆนั้นฮะ ไม่มีอาวุธ !
บทที่ต้องการ : นางเอก // ไม่ย์ใช่ย์ สมาชิกกิลด์วินิค หรืออีกนัยหนึ่งคือ ‘ นางสาวโดนัท ’
บทสัมภาษณ์
"อะแฮ่ม สวัสดี ข้าชื่อ... เอ่อ ข้าลืมไปแล้วล่ะ ขอโทษนะ ว่าแต่เจ้าชื่ออะไรเหรอ"
: ลูกครึ่งแวมไพร์อายุเกินเยาวชน(?)หงายหน้าขึ้นมามองต้นเสียงด้วยสีหน้าที่เบื่อหน่าย---ก่อนจะคว้าโดนัทใกล้ๆนั้นมาแดรกมากิน “ บาบาแบล็คชีพ แฮบยูเอนี่วูล ? ” เด็กสาวคนนั้นฮัมเพลง Baa, Baa, Black Sheep ขึ้นมาในขณะที่กำลังเคี้ยวโดนัทโดยไม่สนใจคนตรงหน้าแม้แต่น้อย --- จนกระทั้งคนที่คุยกับเธออยู่นั้นถามอีกครั้ง “ คา – ริ – แมท – เต้ ---- ” เดกสาวสาวค่อยๆพูดเพราะในขณะนั้นเธอยังคงเคี้ยวโดนัทอยู่ “ เฮ – อัล – วีน -- ” เมื่อเด็กสาวได้เคี้ยวโดนัทจบก็ได้นั่งเงียบ “ มีอะไรจะถามอีกป่ะ ? ”
"อย่างงั้นหรอ... เจ้านี่หน้าตาดีนะ ข้าขอจูบเจ้าสักครั้งได้ปะ" (ยื่นหน้าไปใกล้ๆ)
: เด็กสาวมองหน้าที่ยื่นเข้ามาใกล้ ของบุคคลปริศนาแล้วยื่นโดนัทเข้าไปจิ้มปาก “ จูบโดนัทแทนดิ จูบข้าทำไม บ้าป่ะ ? ”
"อ๊ะ ข้าขอโทษ ข้าล้อเล่น หืม... ว่าแต่เนื้อของเจ้าก็น่ากินแฮะ ท่าทางจะนุ่มนิ่มน่าดู ถ้าไม่ว่าอะไร... ข้าขอกัดเนื้อเจ้าไปเคี้ยวเล่นสักคำสองคำได้มั้ยอะ" (จ้องมองอย่างกระหาย)
: “ อยากกินก็กิน แต่ระวังพิษสุนัขบ้าเพราะยังไม่ได้ฉีด ” เด็กสาวพูดพลางถกแขนเสื้อขึ้นมาแล้วยื่นไปใกล้ๆแล้วทำหน้านิ่งๆ ในปากก็เคี้ยวโดนัทหน้านิ่งๆตามเดิม “ กินดิ ชะงักทำไมอะ ? ” เด็กสาวจ้องมองคู่สนทนาที่สะดุ้งในความด้านกล้าของเธอ
"เอ่อ... ข้าความจำเสื่อมด้วย ข...ข้า... ข้าขอไปพักอาศัยที่บ้านเจ้าจนกว่าความทรงจำของข้าจะกลับมาได้มั้ย?" (อ้อนด้วยสายตาลูกหมาหิวนม)
: “ เยสเซอร์ , เยสเซอร์ , ทรี แบ็ค ฟูล ” ในคราวนี้เด็กสาวได้ยินเพื่อแต่ทำหูทวนลม พร้อมกับเสียงเพลงเดิมแต่คนล่ะท่อนดังออกมา “ โดนัทยี่ห้อนี้ให้น้อยแหะ--- หมด - เสีย – แล้ว ~ ” เด็กสาวพูดพลางดวงตาอ่อนล้า แล้วลงไปกลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้น ก่อนที่จะคว้าโดนัทมาจากที่ไหนไม่รู้ (?) มาอีกชิ้น จึงเด้งตัวขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ “ ห๋า ? --- ” เด็กสาวพูดพลางนั่งกลับหลังแล้วหงายหัวมา “ มิน่าล่ะ ทำไมดูบ้าๆกว่าคนที่มาคุยกับข้าสักสองร้อยคน ” เด็กสาวพูดพลางนับนิ้วเล็กๆของเธอ “ ถ้าความจำเสื่อมจริง ขอถามอะไรอย่างนึง --- โรคซินเนสทีเซีย คือโรค-อะ-ไร ~ ” เด็กสาวพูดพลางเคาะนิ้วรอคำตอบ แต่เมื่อเวลาผ่านไปเนิ่นนานเด็กสาวเริ่มเบื่อ “ตอบไม่ได้ก็ไม่ได้เข้าบ้าน - - - หมดคำถามยัง ? ”
"เจ้าว่าอย่างงั้นหรือ? อืมๆ ช่างเถอะ ข้าว่าข้าต้องไปแล้วล่ะ มารดาแห่งกระป๋องปลาทูได้เรียกตามหาข้าแล้ว ลาก่อน..." (ทำหน้าเอ๋อๆ ก่อนเดินจากไปอย่างมึนๆ)
: “ วัน ฟอร์ มาย มาสเตอร์ วัน ฟอร์ มาย เดม วัน ฟอร์ เดอะ ลิต เติ้ล บอย วู ลีฟ อิน เดอะ เลน ” เด็กสาวร้องสองท่อนสุดท้ายของเพลง ก่อนจะกระพริบตาสองครั้งจนดวงตาเป็นสีแดง ก่อนที่จะเกินหายไปพร้อมเงาสีดำในสายหมอก... ทำหน้าคนปั่นตัดบท ; u ;b
คำถามถึงผู้ปกครอง
สวัสดีค่า! ไรท์ชื่อนับสองนะคะ! แล้วท่านชื่ออะไรหว่า : ชื่อ นอ นายด์ คะ !
ถ้าไม่ติดจะรับกลับหรือรับบทอื่นดีคะ T^T : ไม่รับกลับคะ จะยัดใส่กล่องให้ท่านไรท์เตอร์นับสองไปต้มยำผัดเผ็ดเลยคะ (?)
ขอบคุณที่มาสมัครเรื่องนะเออว์!!! : ขอบคุณที่อ่านออริจนจบเช่นกันคะ !
ความคิดเห็น