เจ้าสาวบ้านไร่

ลำดับตอนที่ #1 : คู่หมั้น

“คู่หมั้น!”

เสียงสามเสียงของลูกชายตระกูลลีร้องพร้อมกัน เมื่อจู่ๆลีดาเฮคุณแม่คนสวยก็ประกาศขึ้นมาว่าลูกมีคู่หมั้นแล้วเป็นเศรษฐีไร่ส้มนามว่า ชเวมินโฮ ซึ่งการหมั้นได้เกิดขึ้นตั้งแต่พวกเขายังไม่เกิดสมัยคุณตายังหนุ่มได้ทำสัญญากับคุณปู่ของชเวมินโฮเอาไว้

“ความจริงการแต่งงานควรเกิดขึ้นสมัยของแม่แต่ว่าแม่ชิ่งรีบแต่งงานกับคุณพ่อแล้วก็รีบมีอนยูซะก่อน ดีนะที่คุณปู่ของคุณมินโฮไม่เอาเรื่องแต่ยกสัญญาให้มาเป็นรุ่นลูกแทน”

คุณนายลีร่ายยืดยาวลูกชายทั้งสามมองหน้ากันไปมา

“แต่ว่าแม่ฮะ ลูกแม่มีสามคนนะฮะจะให้แต่งกับคุณมินโฮอะไรนั่นทั้งสามคนเลยเหรอ”

น้องเล็กลีแทมินตั้งข้อสงสัย ลีจินกิพี่คนโตกับคิมคิบอมพี่คนกลางพยักหน้าเห็นด้วย

“ใช่ครับ แล้วก็เป็นลูกชายด้วยจะแต่งงานกันได้ไง” ลีจินกิหรืออนยูกล่าวเสริม

“หรือว่าอีตามินโฮไม่รู้ว่าบ้านเรามีแต่ผู้ชาย”คีย์หรือคิมคิบอมเอ่ยขึ้นบ้าง

ลีดาเฮอมยิ้มก่อนจะร่ายต่อ

“คุณมินโฮรู้อยู่แล้วจ้ะและที่สำคัญคือเขาทวงสัญญาแล้ว ส่วนคนที่จะต้องไปเป็นเจ้าสาวของคุณมินโฮแม่ได้ตัดสินใจเลือกแล้วว่าเป็นใคร”

“ใครฮะ” สามเสียงถามพร้อมกัน

คุณนายลียิ้มเจ้าเล่ห์ยกมือขึ้นมาแล้วค่อยๆชี้ไปที่ลูกชายทั้งสามที่นั่งเรียงกันบนโซฟาไล่นิ้วกลับไปกลับมาก่อนจะหยุดปลายนิ้วที่ลูกชายคนที่นั่งอยู่ตรงกลาง สองคนที่นั่งฝั่งซ้ายและขวามองตามทันที

“พี่อนยู” คีย์กับแทมินร้องออกมาพร้อมกัน

 อนยูยกมือขึ้นชี้ที่หน้าตัวเองพร้อมกับถามเสียงแผ่ว

“ผมเหรอ ไม่จริงใช่มั้ย ”

“ ใช่แล้ว ลีจินกิ ลูกนั่นแหละ”

“แต่..”

“ไม่มีแต่จ้ะไปเก็บของเตรียมตัวได้แล้วพรุ่งนี้คนของคุณมินโฮจะมารับลูก”

“ห๊า!เร็วขนาดนั้นเลยเหรอ ไม่นะผมไม่ไป”

“ลูกต้องไปเราผิดสัญญาอีกไม่ได้แล้ว” คุณนายลีดาเฮยืนยันเสียงแข็ง

“แต่ผมต้องทำงานนะครับ แม่ก็รู้กว่าผมจะได้เข้าทำงานที่นี่ผมรอตั้งสองปีนะ”

  ใช่เมื่อแปดวันก่อนอนยูเพิ่งจะได้เริ่มทำงานกับบริษัทSMในฝ่ายโฆษณาตามสายที่จบมาแต่กว่าที่บริษัทจะเรียกตัวเขาก็ต้องทำงานพาร์ทไทม์รออยู่สองปี ซึ่งลีดาเฮก็รู้ดี

“พรุ่งนี้ไปลาออกซะ” ลีดาเฮยื่นคำขาดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

   อนยูได้แต่นั่งถอนหายใจไม่รู้จะสรรหาคำใดมาอ้อนวอนขอความเห็นใจให้แม่เปลี่ยนใจ
คีย์กับแทมินเห็นใจพี่ชายทั้งสองมองหน้ากันเพื่อคิดหาทางรอดให้พี่ชาย

“แต่แม่ฮะ ทำไมต้องยึดมั่นจริงจังกับคำสัญญาของตาแก่สองคนนั่นขนาดนั้นล่ะฮะก็แค่สัญญาปากเปล่าไม่ใช่หรือฮะ” คีย์ถามขึ้น

“ใช่ๆไม่มีหลักฐานซักหน่อย ถ้าเราจะผิดสัญญาก็ไม่ผิดนี่นา แล้วคุณตากับคุณปู่ของนายมินโฮนั่นก็เสียไปแล้วตั้งนาน”เป็นแทมินที่นั่งกอดอกอยู่พูดขึ้นบ้าง อนยูกับคีย์พยักหน้าหงึกๆเห็นด้วย

คุณนายลีดาเฮส่ายหน้าเบาๆ

“ ตามแม่มาสิ แม่มีอะไรจะให้ดู”

บอกพร้อมเดินนำลูกๆขึ้นบันใดตรงไปยังห้องนอนของตน สามหนุ่มมองหน้ากันก่อนจะลุกเดินตาม

   เมื่อเข้าไปในห้องคุณนายลีนั่งลงข้างเตียงแล้วล้วงเข้าไปดึงของบางออกมาจากใต้เตียงนอนมันเป็นตู้เซฟใบขนาดย่อม เธอหันไปเปิดลิ้นชักที่อยู่ข้างๆเตียงนอนควานหากุญแจเมื่อเจอแล้วนำมาไขเปิดตู้เซฟออกซองเอกสารสีน้ำตาลถูกหยิบออกมาแล้วค่อยๆเปิดออกดึงเอกสารที่อยู่ในซองออกมายื่นให้ลูกๆดู คีย์รับไปและอ่านออกเสียงดังๆให้ทุกคนไดยิน

“เอกสารฉบบับนี้เป็นหนังสือสัญญาระหว่างตระกูลชเวโดยนายชเวจินกับตระกูลลีโดยนายลีดองวุค โดยนายลีดองวุค ยินยอมยกบุตรสาวให้เป็นคู่หมั้นของบุตรชายนายชเวจิน และทั้งสองต้องแต่งงานกันเมื่อเติบโตและบรรลุนิติภาวะแล้ว”

เมื่ออ่านฉบับแรกจบก็มีฉบับที่สองยื่นตามมาคีย์เริ่มอ่านต่อ

“เอกสารฉบบับนี้เป็นหนังสือสัญญาระหว่างนายชเวจินกับนายลีดองวุค จากที่นางสาวลีดาเฮได้ผิดสัญญาโดยการไปแต่งงานกับบุคคลอื่นที่ไม่ใช่นายชเวซีวอนบุตรชายนายชเวจิน ซึ่งนายชเวจินจะไม่เอาเรื่องแต่ให้ยกสัญญาให้มีผลบังคับต่อไปในรุ่นลูกของนายชเวซีวอนและนางสาวลีดาเฮ โดยมีเงิ่อนไขดังนี้

1.ถ้าฝ่ายตระกูลลีผิดสัญญาหรือยกเลิกสัญญาก่อนต้องคืนสินสอดทั้งหมดให้กับตระกูลชเว ซึ่งสินสอดทั้งหมดได้แก่ แหวนหมั้นเพชร 2กะรัต  บ้านและที่ดิน รวมทั้งอุปกรณ์ตกแต่งภายในบ้านทุกอย่าง และรถยนต์ 1คัน

2.ถ้าฝ่ายตระกูลชเวเป็นฝ่ายผิดสัญญาหรือยกเลิกสัญญาก่อนต้องยกสินสอดทั้งหมดข้างต้นให้แก่ตระกูลลีเป็นสินไหมทดแทน

3.เมื่อมีพีธีแต่งงานเกิดขึ้นเป็นอันบรรลุสัญญา ตระกูลลีจะได้สินสอดเพิ่มอีกหนึ่งเท่า”

เสียงคีย์หยุดลงทุกคนอยู่ในความเงียบ อนยูหน้าเจื่อนลงทันที

“นี่หมายความว่าถ้าพี่อนยูไม่ยอมแต่งงานกับชเวมินโฮ…”

“บ้านเราก็จะล้มละลาย เพราะทรัพย์สมบัติทั้งหมดทั้งรถทั้งบ้านหลังนี้เป็นของที่ตระกูลชเวให้มา เราจะกลายเป็นคนจนทันที”

ลีดาเฮตอบคำถามลูกชายคนเล็กน้ำเสียงจริงจัง

“แต่สัญญาไม่ได้ระบุนี่ฮะว่าต้องเป็นผม”

อนยูกล่าวพร้อมกับปรายตาไปทางน้องๆ

“แทมิน ความจริงนายก็สวยนะเหมาะที่จะเป็นเจ้าสาว”

“ผมเพิ่งจะเข้าม.ปลายนะฮะพี่”

“คีย์นายก็สวยไม่แพ้แทมินนะเหมาะจะเป็นเจ้าสาวเหมือนกัน”

“ผมเพิ่งจะเข้ามหาลัยนะฮะ”

“อนยูลูกเป็นพี่คนโตแต่งก่อนน้องๆถูกแล้ว”

“แต่…”

ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อคุณนายลีก็ปล่อยโฮเสียงดังทรุดกายนั่งบนเตียงหันไปสะอื้นรำพันกับรูปของอดีตสามีผู้ล่วงลับทั้งสองคน

“ฮือๆคิบอม จุนกิ ดูลูกชายของคุณสิคะ ฮึกๆเขาจะทำให้ครอบครัวเราจะกลายเป็นคนจนสิ้นเนื้อประดาตัว ไม่มีที่ซุกหัวนอนต้องอดอยาก ทั้งคีย์กับแทมินจะต้องออกจากโรงเรียนออกจากมหาลัย ฮึก ที่รักฉันจะทำยังไงดีฮือๆ ลีจินกิไม่รักแม่รักน้องแล้วทั้งที่สัญญากับจุนกิแล้วว่าจะเป็นลูกกตัญญูแต่ดูที่ลูกทำสิคะ ฮือๆๆๆๆๆๆ”

อนยูรู้สึกกระอักกระอ่วนใจขึ้นมาทันทีหันไปมองน้องๆอีกสองคนที่เข้าไปโอบกอดปลอบมารดานี่เขาจะทำให้แม่กับน้องๆลำบากงั้นเหรอ

อนยู ลูกต้องดูแลคุณแม่กับน้องให้ดีนะลูกต้องเป็นเด็กดีเป็นลูกกตัญญูนะ

คำของพ่อคิมคิบอมที่เคยพร่ำบอกเสมอเขายังไม่ลืม

อนยู ดูแลแม่และน้องๆแทนพ่อด้วยนะ โดยเฉพาะแม่ของลูก ชีวิตของแม่ลำบากมามากแล้ว อย่าทำให้แม่เสียใจต้องกตัญญูต่อแม่ให้มากๆนะ

คำสั่งเสียของพ่อลีจุนกิที่เพิ่งจากไปเมื่อสองปีที่แล้วก็ยังดังก้องในความทรงจำ

   ตอนนี้ภาพแม่กำลังร้องให้กำลังบีบหัวใจของอนยูอย่างหนัก ไม่อยากทำให้แม่เสียใจแต่ก็ไม่อยากแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักแถมเป็นผู้ชายเหมือนกันอีก แต่ถ้าปฏิเสธการแต่งงานก็เท่ากับผิดสัญญาทุกๆคนจะต้องลำบากและเพราะอยู่กับแม่มาก่อนน้องๆเขาจึงรู้ว่าเมื่อก่อนลำบากมากแค่ใหนไม่อยากให้แม่ลำบากมากไปกว่านี้

   อนยูตัดสินใจก้าวช้าๆอย่างหมดเรี่ยวแรงไปหาแม่ที่เอาแต่ร้องไห้ฟูมฟายรำพึงรำพันตัดพ้อสารพัด คีย์ที่นั่งอยู่ด้านหลังแม่เห็นพี่ชายเดินมาจึงลุกขึ้นหลีกทางให้ อนยูโอบกอดคุณนายลีทางด้านหลัง

“แม่ครับ”

คุณนายลีดาเฮไม่ตอบสะบัดตัวออกจากอ้อมกอดลูกชายแต่อนยูไม่ยอมปล่อย

“แม่ ผมขอโทษยอมแล้วผมยอมแต่งแล้ว แม่หยุดร้องนะครับ”

“พี่อนยู” คีย์กับแทมินร้องออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ

“จริงเหรอ”

คุณนายลีหันขวับมาทันทีเอ่ยถามย้ำกับสิ่งที่ได้ยิน อนยูพยักหน้าซีดๆของเขาช้าๆ

“อนยูลูกรักของแม่ ฮือๆขอบใจมากขอบใจลูกมาก”

โผเข้ากอดลูกชายคนโตทั้งน้ำตาด้วยความดีใจ

แต่ไม่มีใครได้ล่วงรู้เลยภายไต้ใบหน้าเปื้อนน้ำตาที่คุณนายลีซบอกลูกชายอยู่นั้นได้ผุดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แวบหนึ่ง

"จะมีวิธีใหนที่จะทำให้พี่ไม่ต้องแต่งงานกับอีตาชเวมินโฮอะไรนั่นบ้าง คีย์ แทมินช่วยคิดหน่อยดิ"
อนยูเอ่ยถามน้องๆหลังจากที่แยกออกมาจากห้องของมารดาแล้วน้องๆทั้งสองก็ตามเขามาที่ห้องด้วยความเป็นห่วง คีย์กับแทมินมองหน้ากัน แล้วก็ต่างกอดอกเดินวนสลับกันไปมาอย่างใช้ความคิด
"อือ"คีย์
"ฮื้อออ"แทมิน
แล้วทั้งสองก็หยุดแล้วหันไปมองหน้าพี่ใหญ่แล้วก็หันไปมองหน้ากันอีกรอบ
"ผิดสัญญาก็ไม่ได้เราจะกลายเป็นคนจน ผมเกลียดความจนที่สุด" คีย์เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ
"ถ้าเราผิดสัญญาไม่ได้ก็ต้องให้ฝ่ายนั้นผิดซะเอง แล้วถ้าชเวมินโอผิดสัญญาเองเราก็จะไม่ต้องเสียอะไร"
"แล้วจะทำยังไงล่ะแทมิน" อนยูถามด้วยความสงสัย
"นั่นสิ นายมีวิธีเหรอแทมิน"คีย์ก็สงสัยเช่นกัน

“ก็ถ้าทำให้เค้าเกลียดพี่ล่ะ จะเป็นยังไง”แทมินตอบ

“เออ!จริงด้วยพี่อนยูถ้าทำให้อิตามินโฮเกลียด เขาอาจจะยกเลิกสัญญาก็ได้นะ”

“มันจะเป็นไปได้เหรอคีย์ แทมิน ขนาดรู้ว่าพี่เป็นผู้ชายมีทุกอย่างเหมือนเขาแท้ๆยังกล้าทวงสัญญาเรื่องการแต่งงานได้ บ้าชะมัด”
"แต่มันก็น่าลองดูนะฮะพี่"  แทมินตอบออกมาอนยูกับคีย์หันขวับไปจ้องหน้าน้องเล็กทันทีแล้วถามออกมาพร้อมกันราวกับนัดกัน

"ลองอะไรแทมิน”

"ก็ลองทำให้ชเวมินโฮเกลียดไงฮะ"

"เฮ่ฮ"
ได้ยินคำตอบแล้วพี่ชายทั้งสองก็หันไปมองหน้ากัน โธ่ก็นึกว่าแทมินบอกให้ลองแต่งงานดู

“นั่นสิพี่จะลองดูละกัน หวังว่ามันคงได้ผล แล้วต้องทำไงมั่ง”

“โธ่! พี่อนยู ทำยังไงก็ได้ ทำอะไรก็ได้ที่ตานั่นไม่ชอบไง”

คีย์ตอบแต่อนยูก็ยังทำหน้าไม่เข้าใจอยู่ดี คีย์กับแทมินมองหน้ากันอ่อนใจกับความซื่อของพี่ใหญ่ทีเรื่องอื่นทำไมฉลาดนักนะ

“ตอนนี้เรายังไม่รู้หรอกว่าตานั่นชอบไม่ชอบอะไรพอพี่เจอเขาพี่ก็ต้องสังเกตเอา หรือไม่ก็ถ้าเขาบอกอะไรก็ไม่ต้องเชื่อไม่ต้องทำตาม ร้อยทั้งร้อยเกลียดชัวร์”

คีย์แนะนำอนยูพยักหน้าหงึกหงักเหมือนจะเข้าใจ แล้วทั้งสองก็ขอตัวกลับห้องตนปล่อยให้พี่ชายนั่งคิดหาวิธีที่จะทำให้ชเวมินโฮเกลียดต่อ