ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : เหตุผล?(HUT story FRAMEKSSM)
+ +
Hut secret
'ผมมันก็แค่คนนอกสายตา'
ผมท่องกับตัวเองอยู่เสมอ ผมมันก็แค่ผู้ชายงี่เง่าคนนึงที่เฟรมไม่เคยเห็นค่าในตัวผมเลย เฟรมเป็นหลานสาวของอาสะใภ้ผม เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ เธอคือรักแรกและรักปัจจุบันที่ผมไม่สามารถจะเลิกรักเธอได้จริงๆ ผมเฝ้าเก็บรักเอาไว้ไม่บอกให้เธอรู้เพราะกลัวว่าความสัมพันธ์ของเราจะไม่เหมือนเก่า ผมกลัวว่าเธอจะถอยห่างผม เหมือนพฤติกรรมของแกงส้มที่เปลี่ยนไปเมื่อเฟรมบอกรักเขา ผมเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นเฟรมร้องไห้เพราะไอ้หมอนั่น แต่ผมทำได้ดีที่สุดคือมองอยู่ห่างๆ ผมไม่อยากที่จะทำร้ายคนของคนที่ผมรัก(ฟังดูงงไม๊?) ที่ผมไม่ฆ่าไอ้แกงเพราะกลัวว่าเฟรมจะเสียใจ ผมเลยได้แต่ปลอบใจเธอ....แค่เท่านั้นเอง
.......เมื่อผมรู้ว่าเฟรมเทใจให้แกงส้ม หัวใจผมเหมือนถูกแทงเป็นร้อยแผล ความรู้สึกของผมมันหยุดชะงักเหมือนไม่ต้องการรับรู้อะไรอีกต่อไป วันเวลาเหมือนหยุดอยู่กับที่ หลายคนบอกว่าเวลาจะรักษาแผลใจได้แต่มันใช้ไม่ได้กับผมเลย เวลาที่ผมมองเฟรมทุกวัน ทุกวัน เหมือนเอามีดมาแทงวันละแผล และยิ่งเห็นไอ้แกงพูดจาตัดเยื่อใยเฟรมสมองผมแทบระเบิด ผมเลยมักปลีกตัวอยู่เพียงคนเดียวไม่ให้รับรู้อะไรเลยสะดีกว่า
สองวันก่อน....
เป็นปกติที่หลังเลิกเรียนผมจะเข้าร้านขายหนังสือใกล้ๆกับสถาบัน ผมจะนั่งอ่านหนังสือ ฟังเพลงอยู่ที่มุมเดิม มุมนี้เงียบสงบ อากาศก็เย็นสบาย และที่สำคัญไม่มีคนมาเดินเกะกะเอะอะโวยวายแถวนี้ด้วย...
"โอยยยยย~ฉันอยากจะบ้าตายT^T" 0_0 แปลกแฮะปกติมุมนี้นอกจากผมแล้วจะไม่ค่อยมีคนเข้ามา แต่เสียงแหมเล็กนั่น....
"สมายล์/พี่ฮัท"
"สมายล์ขอนั่งด้วยคนนะT^T"
"อ..อืม=_=' " สมายล์ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆผมแล้วทุ่มหัวตัวเองอย่างสติแตก "ป..เป็นไรหรือเปล่า?"
(TT^TT)<-----สมายล์ ให้ตายเถอะ!ผมไม่น่าถามเลย=*= สมายล์กระโจนเข้ามาเกาะแขนผมเหมือนกำลังหาที่พึ่งอยากระบายอะไรบางอย่าง แค่เรื่องของผมมันก็เศร้าพออยู่แล้ว ผมต้องมาฟังเรื่องดราม่างี่เง่าอะไรอีกหรอ?
"พี่ฮัทค่ะ..T^T" น่านไง==' "พี่ฮัทต้องสัญญานะค่ะว่าจะไม่เล่าให้ใครฟัง?"
"อ่าจ่ะ"
"คือว่าสมายล์แอบรักคนๆหนึ่งน่ะค่ะ>//<"
"ใครหรอ..."
"หยุดค่ะ! อย่าถามเรื่องนั้น!"
"ค..ครับ ไม่พูดก็ไม่พูด==' "
"เอาเป็นว่าอักษรย่อ ฮ. เป็นครูสอนเต้น" เด็กบ๊องเอ้ย~นอกจากผมแล้วคนที่อักษรย่อ ฮ. ก็มีอยู่คนเดียว และเป็นครูสอนเต้นยิ่งไม่ต้องเดา=*= "ถึงเราจะรู้จักกันไม่ถึงเดือน แต่สมายล์ก็มั่นใจว่าสมายล์รักเขา แต่ติดอยู่ที่ว่าสมายล์ไม่กล้าแสดงออกว่ารักเขาน่ะค่ะ สมายล์ขอให้พี่สต๊อปช่วยแต่พี่สต๊อปก็ดันปฏิเสธเสียงแข็งและยังสั่งห้ามไม่ให้สมายล์รักคุณ ฮ. T_T"
"แล้วคุณ ฮ. มีท่าทีรักสมายล์บ้างหรือเปล่า?"
"เอ่ออออ...ไม่อะค่ะ^^"
"เอ้า!"
"แต่ที่รู้ๆ เขาเป็นคนดี และดูแลสมายล์เป็นอย่างดี^^"
"แต่คุณ ฮ. เจ้าชู้มากเลยนะ สมายล์จะรับมือไหวหรอ..."
"นั่นไง!พี่สต๊อปก็พูดแบบนี้ แต่สมายล์ไม่สนหรอกค่ะ! สมายล์เชื่อว่า ความรักต้องชนะทุกอย่างได้ สมายล์จะพยายามให้ถึงที่สุด เพื่อให้คุณ ฮ. รักสมายล์ และสมายล์ก็เชื่อนะค่ะว่าถ้าเรารักกันคุณ ฮ.ต้องเลิกนิสัยเจ้าชู้ได้แน่ๆ"
"ทำไมถึงมั่นใจขนาดนั้น?"
"ไม่รู้สิค่ะ^^ สมายล์ว่าทุกคนอยู่ได้ด้วยความหวัง และจะสำเร็จได้เพราะความพยายาม สมายล์ไม่อยากแอบรักและต้องมานั่งเศร้าเพราะเราไม่พยายามที่จะทำอะไรสักอย่างให้เขาหันมามองเรา มันก็เหมือน ความหวังที่ไม่มีความหมายอะไรเลย..."
นี่หรอ?ความคิดของเด็กสาววัย 16 ช่างมีความแข็งแกร่งมากกว่าผมซะอีก มันน่าอายเหลือเกินที่ผม'มีความหวัง ที่ไม่มีความหมาย' อย่างที่สมายล์ว่า ผมถึงต้องมานั่งทนทุกข์ทรมานอยู่แบบนี้ เพียงเพราะผมไม่กล้าที่จะพยายาม.....
"แล้วทำไมสมายล์ถึงพยายามมากขนาดนี้?"
"ใครๆก็อยากมีรักแรกที่สดใสทั้งนั้นล่ะค่ะ สมายล์ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอนาคตรักของสมายล์จะเป็นยังไง แต่สมายล์อยากมีรักแรกที่สวยงามและน่าจดจำที่สุด...."
"และท่ามันต้องผิดหวังล่ะ?"
"..........."
"..........."
"สมายล์ไม่กลัวคำว่าผิดหวังหรอกค่ะ สมายล์ยังไม่ทันเริ่มเลยนิ่ค่ะ จะสรุปได้ไงว่าจะผิดหวังหรือสมหวัง^^" ก็จริงของเธอ ผมยังไม่ทันเริ่มทำอะไรเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ดันรีบด่วนสรุปว่ามันต้องผิดหวัง ไม่ได้การ!ถึงวันที่ต้องปฏิวัติตัวเองสักที!!><
"ว่าแต่ พี่ฮัทรู้ได้ไงค่ะ ว่าคุณ ฮ. เจ้าชู้ หรือว่าพี่ฮัทรู้จักคุณ ฮ. ค่ะ?0_o"
"พี่ก็เดาๆไปน่ะจ่ะ==' "
Hut secret
'ผมมันก็แค่คนนอกสายตา'
ผมท่องกับตัวเองอยู่เสมอ ผมมันก็แค่ผู้ชายงี่เง่าคนนึงที่เฟรมไม่เคยเห็นค่าในตัวผมเลย เฟรมเป็นหลานสาวของอาสะใภ้ผม เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ เธอคือรักแรกและรักปัจจุบันที่ผมไม่สามารถจะเลิกรักเธอได้จริงๆ ผมเฝ้าเก็บรักเอาไว้ไม่บอกให้เธอรู้เพราะกลัวว่าความสัมพันธ์ของเราจะไม่เหมือนเก่า ผมกลัวว่าเธอจะถอยห่างผม เหมือนพฤติกรรมของแกงส้มที่เปลี่ยนไปเมื่อเฟรมบอกรักเขา ผมเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นเฟรมร้องไห้เพราะไอ้หมอนั่น แต่ผมทำได้ดีที่สุดคือมองอยู่ห่างๆ ผมไม่อยากที่จะทำร้ายคนของคนที่ผมรัก(ฟังดูงงไม๊?) ที่ผมไม่ฆ่าไอ้แกงเพราะกลัวว่าเฟรมจะเสียใจ ผมเลยได้แต่ปลอบใจเธอ....แค่เท่านั้นเอง
.......เมื่อผมรู้ว่าเฟรมเทใจให้แกงส้ม หัวใจผมเหมือนถูกแทงเป็นร้อยแผล ความรู้สึกของผมมันหยุดชะงักเหมือนไม่ต้องการรับรู้อะไรอีกต่อไป วันเวลาเหมือนหยุดอยู่กับที่ หลายคนบอกว่าเวลาจะรักษาแผลใจได้แต่มันใช้ไม่ได้กับผมเลย เวลาที่ผมมองเฟรมทุกวัน ทุกวัน เหมือนเอามีดมาแทงวันละแผล และยิ่งเห็นไอ้แกงพูดจาตัดเยื่อใยเฟรมสมองผมแทบระเบิด ผมเลยมักปลีกตัวอยู่เพียงคนเดียวไม่ให้รับรู้อะไรเลยสะดีกว่า
สองวันก่อน....
เป็นปกติที่หลังเลิกเรียนผมจะเข้าร้านขายหนังสือใกล้ๆกับสถาบัน ผมจะนั่งอ่านหนังสือ ฟังเพลงอยู่ที่มุมเดิม มุมนี้เงียบสงบ อากาศก็เย็นสบาย และที่สำคัญไม่มีคนมาเดินเกะกะเอะอะโวยวายแถวนี้ด้วย...
"โอยยยยย~ฉันอยากจะบ้าตายT^T" 0_0 แปลกแฮะปกติมุมนี้นอกจากผมแล้วจะไม่ค่อยมีคนเข้ามา แต่เสียงแหมเล็กนั่น....
"สมายล์/พี่ฮัท"
"สมายล์ขอนั่งด้วยคนนะT^T"
"อ..อืม=_=' " สมายล์ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆผมแล้วทุ่มหัวตัวเองอย่างสติแตก "ป..เป็นไรหรือเปล่า?"
(TT^TT)<-----สมายล์ ให้ตายเถอะ!ผมไม่น่าถามเลย=*= สมายล์กระโจนเข้ามาเกาะแขนผมเหมือนกำลังหาที่พึ่งอยากระบายอะไรบางอย่าง แค่เรื่องของผมมันก็เศร้าพออยู่แล้ว ผมต้องมาฟังเรื่องดราม่างี่เง่าอะไรอีกหรอ?
"พี่ฮัทค่ะ..T^T" น่านไง==' "พี่ฮัทต้องสัญญานะค่ะว่าจะไม่เล่าให้ใครฟัง?"
"อ่าจ่ะ"
"คือว่าสมายล์แอบรักคนๆหนึ่งน่ะค่ะ>//<"
"ใครหรอ..."
"หยุดค่ะ! อย่าถามเรื่องนั้น!"
"ค..ครับ ไม่พูดก็ไม่พูด==' "
"เอาเป็นว่าอักษรย่อ ฮ. เป็นครูสอนเต้น" เด็กบ๊องเอ้ย~นอกจากผมแล้วคนที่อักษรย่อ ฮ. ก็มีอยู่คนเดียว และเป็นครูสอนเต้นยิ่งไม่ต้องเดา=*= "ถึงเราจะรู้จักกันไม่ถึงเดือน แต่สมายล์ก็มั่นใจว่าสมายล์รักเขา แต่ติดอยู่ที่ว่าสมายล์ไม่กล้าแสดงออกว่ารักเขาน่ะค่ะ สมายล์ขอให้พี่สต๊อปช่วยแต่พี่สต๊อปก็ดันปฏิเสธเสียงแข็งและยังสั่งห้ามไม่ให้สมายล์รักคุณ ฮ. T_T"
"แล้วคุณ ฮ. มีท่าทีรักสมายล์บ้างหรือเปล่า?"
"เอ่ออออ...ไม่อะค่ะ^^"
"เอ้า!"
"แต่ที่รู้ๆ เขาเป็นคนดี และดูแลสมายล์เป็นอย่างดี^^"
"แต่คุณ ฮ. เจ้าชู้มากเลยนะ สมายล์จะรับมือไหวหรอ..."
"นั่นไง!พี่สต๊อปก็พูดแบบนี้ แต่สมายล์ไม่สนหรอกค่ะ! สมายล์เชื่อว่า ความรักต้องชนะทุกอย่างได้ สมายล์จะพยายามให้ถึงที่สุด เพื่อให้คุณ ฮ. รักสมายล์ และสมายล์ก็เชื่อนะค่ะว่าถ้าเรารักกันคุณ ฮ.ต้องเลิกนิสัยเจ้าชู้ได้แน่ๆ"
"ทำไมถึงมั่นใจขนาดนั้น?"
"ไม่รู้สิค่ะ^^ สมายล์ว่าทุกคนอยู่ได้ด้วยความหวัง และจะสำเร็จได้เพราะความพยายาม สมายล์ไม่อยากแอบรักและต้องมานั่งเศร้าเพราะเราไม่พยายามที่จะทำอะไรสักอย่างให้เขาหันมามองเรา มันก็เหมือน ความหวังที่ไม่มีความหมายอะไรเลย..."
นี่หรอ?ความคิดของเด็กสาววัย 16 ช่างมีความแข็งแกร่งมากกว่าผมซะอีก มันน่าอายเหลือเกินที่ผม'มีความหวัง ที่ไม่มีความหมาย' อย่างที่สมายล์ว่า ผมถึงต้องมานั่งทนทุกข์ทรมานอยู่แบบนี้ เพียงเพราะผมไม่กล้าที่จะพยายาม.....
"แล้วทำไมสมายล์ถึงพยายามมากขนาดนี้?"
"ใครๆก็อยากมีรักแรกที่สดใสทั้งนั้นล่ะค่ะ สมายล์ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอนาคตรักของสมายล์จะเป็นยังไง แต่สมายล์อยากมีรักแรกที่สวยงามและน่าจดจำที่สุด...."
"และท่ามันต้องผิดหวังล่ะ?"
"..........."
"..........."
"สมายล์ไม่กลัวคำว่าผิดหวังหรอกค่ะ สมายล์ยังไม่ทันเริ่มเลยนิ่ค่ะ จะสรุปได้ไงว่าจะผิดหวังหรือสมหวัง^^" ก็จริงของเธอ ผมยังไม่ทันเริ่มทำอะไรเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ดันรีบด่วนสรุปว่ามันต้องผิดหวัง ไม่ได้การ!ถึงวันที่ต้องปฏิวัติตัวเองสักที!!><
"ว่าแต่ พี่ฮัทรู้ได้ไงค่ะ ว่าคุณ ฮ. เจ้าชู้ หรือว่าพี่ฮัทรู้จักคุณ ฮ. ค่ะ?0_o"
"พี่ก็เดาๆไปน่ะจ่ะ==' "
_________________________________________________
~ฉันไม่เคยรักไม่เคยรู้ว่าชีวิตมันดีเช่นไร เมื่อได้มีบางคนข้างกายเมื่อได้มีเธออยู่ข้างๆกัน
ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์ ทั้งหัวใจคือเธอเท่านั้นรักของเราจะอยู่จนวันตาย~
ให้ตายเถอะ!ตอนนี้ชีวิตฉันเหมือนแขวนอยู่บนปลายมีดT^T เมื่อฉันถูกจับให้ร้องเพลงคู่กับพี่แกงส้มและที่สำคัญเราต้องแสดงเป็นคู่รักที่หวานที่สุดในสัปดาห์ show time ที่ใกล้จะมาถึงนี้ แต่ประเด็นมันอยู่ที่ว่าเวลาซ้อมพี่เฟรมจะจับตามองเราทั้งคู่อยู่ตลอด อิตาแกงส้มก็ไม่รู้จะซ้อมอะไรนักหนาเดี๋ยวกอด เดี๋ยวจับมือ แนบแก้มบ้างแหละ หน้าของฉันหวิดจะโดนฝ่ามือพี่เฟรมเข้าไปทุกทีๆ>< เพลงนี้เป็นเพลงที่ฉันชอบมากแต่ตอนนี้ฉันรู้สึกเกลียดเพลงนี้ขึ้นมายังไงก็ไม่รู้TT^TT
"นี่!เมื่อไรนายจะเลิกซ้อมเนี่ยะ!"
"ก็ฉันยังไม่แม่นโน้ตนี่!"
"นายก็เก็บเอาไปซ้อมที่บ้านบ้างก็ได้"
"โอเค นั่นทุ่มครึ่งเธอไปซ้อมที่บ้านฉัน ห้ามมาช้าเด็ดขาด! เอาเป็นว่าเลิกซ้อมได้^^"
"ใครบอกว่าฉันจะไปกันย๊ะ!><"
"ถ้าเธอไม่ไป ฉันจะไปหาเธอถึงห้องนอนเลยละกัน^(++)^"
"อิตาบ้า=//="
"พี่แกง!!" พี่เฟรมเข้ามายืนอยู่ครงกลางระหว่างเราทั้งคู่ "พี่แกงเลิกทำแบบนี้สักทีเถอะค่ะ พี่ก็รู้ว่าเฟรมทนเห็นพี่อยู่ใกล้ใครไม่ได้ มันทำให้เฟรมเจ็บ ฮึก~เลิกเอาเด็กคนนี้มาเป็นเครื่องมือสักที!!"
"ใครบอกว่าฉันใช้ยัยนี่เป็นเครื่องมือ!" พี่แกงส้มพูดเสียงแข็งก่อนจะรวบร่างฉันเข้าไปกอด "ฉันรักยัยนี่จริงๆ"
มะกี้ พี่แกงส้มบอกว่ารักฉันงั้นหรอ........0_o
"อ..อะไรนะ?"
"เธอได้ยินไม่ผิดหรอก ฉัน รัก สมายล์...ทีนี้!ก็เลิกยุ่งกับฉันสักที!!"
พี่แกงส้มพูดจบก่อนจะลากฉันออกไปท่ามกลางสายตาของทุกคน ภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นน้ำตาที่อาบหน้าขาวใสของพี่เฟรมก่อนที่เธอจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างอ่อนแรง...
"ปล่อย!" ฉันรวบรวมแรงสะบัดแขนออกจากพี่แกงส้ม "นายทำมากเกินไปแล้วนะ นายไม่เห็นหรือไงว่าพี่เฟรมรักนายมากขนาดไหน ทำไมนายถึงทำกับเค้าแบบนั้น"
"เธอไม่รู้อะไร อย่าพูดดีกว่า!! เธอคิดว่าฉันอยากทำนักหรือไง!!!"
"..........." แววตาของพี่แกงส้มเริ่มมีน้ำคลออยู่ในตาเหมือนมีเหตุผลที่ค้างคาอยู่ เขาทิ้งตัวลงนั่งที่ขั้นบันไดไม่พูดอะไร ฉันย่อตัวลงนั่งแล้วลูบหลังเขาเบาๆ
"ฉันขอโทษ.....ถ้านายมีเรื่องไม่สบายใจอะไร นายบอกฉันได้นะ"
"ไปกับฉัน และฉันจะบอกเธฮ"
พี่แกงส้มขับรถพาฉันมาที่สวนสาธารณะริมน้ำแห่งหนึ่ง...
อาทิตย์เรื่มลับขอบฟ้า ได้แสงสว่างจากไฟริมฝั่งถนน ลมพัดเย็นสบายพัดใบไม้ปลิวไสว บรรยากาศเงียบสงบได้ยินเพียงเสียงเหล่านกที่บินกลับรังในยามเย็น ฉันเดินเคียงข้างชายหนุ่มร่างสูงที่ก้มหน้าก้มตาไม่พูดไม่จามาตั้งแต่ในรถ
"บรรยากาศดีชะมัด ไม่น่าเชื่อว่ากรุงเทพจะมีที่สงบๆอย่างนี้ด้วย^^" ฉันพยายามเรียกความสนใจ
"อื้ม ฉันก็คิดแบบนั้น"
"ว่าแต่ นายจะเล่าเรื่องของนายให้ฉันฟังได้ยังล่ะ?"
กึก! พี่แกงส้มถึงกับหยุดนิ่ง ฉันไมน่าถามเขาเลยอะT^T
"ถ..ถ้าลำบากใจนายไม่ต้องบอกฉันก็ได้นะ ฉันไม่รู้ก็ได้><"
"ฉันขอคิดดูก่อน ว่าฉันจะเล่าให้เด็กโง่อย่างเธอฟังดีไม๊"
"นี่นาย!ว่าฉันงั้นหรอ!?"
"ฮ่าๆ ฉันล้อเล่นน่า^^" พี่แกงส้มยิ้มออกมา จะว่าไปเวลาเขายิ้มก็น่ารักเหมือนกันแฮะ>//< "เรื่องของฉันกับเฟรมมันฟังดูงี่เง่ามากเลยล่ะ เมื่อก่อนนี้ ฉันกับเฟรมสนิทกันมากเรียกว่ากินนอนด้วยกันมาเลยล่ะ..."
"ฮะ!นายนอนกับพี่เฟรม โอยย!" และฉันก็โดนมะเงกเข้าให้=='
"ช่วยคิดไปในทางที่ดีหน่อยได้ไม๊!! ฉันคิดกับเฟรมแค่เพื่อนเท่านั้นแหละ เพื่อนน่ะนะเขาไม่มีข้อยกเว้นหรอก จะเป็นหญิงชาย เด็กหรือแก่ ก็เป็นเพื่อนกันได้ทั้งนั้น และเพื่อนในความคิดของฉันเรื่องนอนด้วยกันถือเป็นเรื่องปกติ....แต่เฟรมไม่ได้คิดอย่างนั้น วันนั้นเป็นวันวาเลนไทม์ เฟรมนัดฉันมาที่นี่ และเธอก็บอกรักฉัน ที่จริงแล้วฉันก็ดีใจนะที่มีคนมารักฉัน แต่มันบอกไม่ถูกเพราะว่าคนที่บอกรักฉันเป็นเพื่อนสนิทของตัวเอง..."
"แล้วนายรักพี่เฟรมหรือเปล่าล่ะ?"
"รัก..."
"......."
"ฉันให้รักกับเฟรมได้แค่คำว่า เพื่อน เท่านั้นแหละ.."
"แล้วทำไมนายไม่ลองคบพี่เฟรมดู บางทีเพื่อนอาจเลื่อนเป็นคนรักก็ได้"
"ใครบอกว่าฉันไม่ทำ...ฉันเคยลองคบกับเฟรม เพราะฉันพึ่งโดนแฟนทิ้งฉันคิดว่าถ้าฉันคบกับเฟรมฉันอาจลืมแฟนเก่าได้ แต่ไม่ใช่เลย เหมือนกับว่าสิ่งที่ฉันกำลังทำอยู่มันเป็นการทำร้ายเฟรม ฉันเลยตัดสินใจบอกเลิกกับเฟรม ฉันพยายามอธิบายเหตุผลแต่เธอไม่เคยฟังและก็ยังดันทุรังขอรักจากฉัน ฉันขอให้เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม แต่เธอบอกว่าความรู้สึกของเธอได้เปลี่ยนไปแล้ว ฉันเลยต้องเป็นฝ่ายถอยห่างเธอเองเพราะฉันไม่อยากให้ความหวังเฟรมมากกว่านี้"
"และที่นายบอกว่ารักฉัน ก็เพื่อให้พี่เฟรมตัดใจจากนายสินะ"
"ฉันขอโทษ ที่ต้องใช้เธอเป็นเครื่องมือ ฉันไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ ฉันอยากให้เฟรมตัดใจจากฉันยิ่งเร็วยิ่งดี" คำตอบของเขามีเหตุผลอยู่แต่มันเจ็บแป๊ปๆยังไงก็ไม่รู้
"โอเค!ฉันจะช่วยนายเรื่องพี่เฟรมเอง^^"
"เธอจะช่วยยังไง?"
"ฉันมีวิธีของฉันน่า แต่นายก็ต้องช่วยฉันด้วยเหมือนกัน!" สมายล์อมยิ้มอย่างมีแผน...ยัยตัวแสบ เด็กน้อยอย่างเธอจะอธิบายให้เฟรมเข้าใจ เฟรมน่ะ ร้ายกาจกว่าที่เธอคิดไว้เยอะ แต่ก็เอาเถอ! ผมจะลองรับเงื่อนไขของเธอไว้พิจารณาก็แล้วกัน
WRITER: จบไปอีกตอนแล้วนะค่ะ ช่วงนี้ไรต์ยุ่งๆนิดหน่อยจะอัพตอนมืดๆหน่อยนะคะ ตอนนี้อาจจะดราม่าไปนิดหนึ่ง ตอนต่อๆไปมีคอมเมดี้ หวานแหววแน่นอนค่ะ
ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์ ทั้งหัวใจคือเธอเท่านั้นรักของเราจะอยู่จนวันตาย~
ให้ตายเถอะ!ตอนนี้ชีวิตฉันเหมือนแขวนอยู่บนปลายมีดT^T เมื่อฉันถูกจับให้ร้องเพลงคู่กับพี่แกงส้มและที่สำคัญเราต้องแสดงเป็นคู่รักที่หวานที่สุดในสัปดาห์ show time ที่ใกล้จะมาถึงนี้ แต่ประเด็นมันอยู่ที่ว่าเวลาซ้อมพี่เฟรมจะจับตามองเราทั้งคู่อยู่ตลอด อิตาแกงส้มก็ไม่รู้จะซ้อมอะไรนักหนาเดี๋ยวกอด เดี๋ยวจับมือ แนบแก้มบ้างแหละ หน้าของฉันหวิดจะโดนฝ่ามือพี่เฟรมเข้าไปทุกทีๆ>< เพลงนี้เป็นเพลงที่ฉันชอบมากแต่ตอนนี้ฉันรู้สึกเกลียดเพลงนี้ขึ้นมายังไงก็ไม่รู้TT^TT
"นี่!เมื่อไรนายจะเลิกซ้อมเนี่ยะ!"
"ก็ฉันยังไม่แม่นโน้ตนี่!"
"นายก็เก็บเอาไปซ้อมที่บ้านบ้างก็ได้"
"โอเค นั่นทุ่มครึ่งเธอไปซ้อมที่บ้านฉัน ห้ามมาช้าเด็ดขาด! เอาเป็นว่าเลิกซ้อมได้^^"
"ใครบอกว่าฉันจะไปกันย๊ะ!><"
"ถ้าเธอไม่ไป ฉันจะไปหาเธอถึงห้องนอนเลยละกัน^(++)^"
"อิตาบ้า=//="
"พี่แกง!!" พี่เฟรมเข้ามายืนอยู่ครงกลางระหว่างเราทั้งคู่ "พี่แกงเลิกทำแบบนี้สักทีเถอะค่ะ พี่ก็รู้ว่าเฟรมทนเห็นพี่อยู่ใกล้ใครไม่ได้ มันทำให้เฟรมเจ็บ ฮึก~เลิกเอาเด็กคนนี้มาเป็นเครื่องมือสักที!!"
"ใครบอกว่าฉันใช้ยัยนี่เป็นเครื่องมือ!" พี่แกงส้มพูดเสียงแข็งก่อนจะรวบร่างฉันเข้าไปกอด "ฉันรักยัยนี่จริงๆ"
มะกี้ พี่แกงส้มบอกว่ารักฉันงั้นหรอ........0_o
"อ..อะไรนะ?"
"เธอได้ยินไม่ผิดหรอก ฉัน รัก สมายล์...ทีนี้!ก็เลิกยุ่งกับฉันสักที!!"
พี่แกงส้มพูดจบก่อนจะลากฉันออกไปท่ามกลางสายตาของทุกคน ภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นน้ำตาที่อาบหน้าขาวใสของพี่เฟรมก่อนที่เธอจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างอ่อนแรง...
"ปล่อย!" ฉันรวบรวมแรงสะบัดแขนออกจากพี่แกงส้ม "นายทำมากเกินไปแล้วนะ นายไม่เห็นหรือไงว่าพี่เฟรมรักนายมากขนาดไหน ทำไมนายถึงทำกับเค้าแบบนั้น"
"เธอไม่รู้อะไร อย่าพูดดีกว่า!! เธอคิดว่าฉันอยากทำนักหรือไง!!!"
"..........." แววตาของพี่แกงส้มเริ่มมีน้ำคลออยู่ในตาเหมือนมีเหตุผลที่ค้างคาอยู่ เขาทิ้งตัวลงนั่งที่ขั้นบันไดไม่พูดอะไร ฉันย่อตัวลงนั่งแล้วลูบหลังเขาเบาๆ
"ฉันขอโทษ.....ถ้านายมีเรื่องไม่สบายใจอะไร นายบอกฉันได้นะ"
"ไปกับฉัน และฉันจะบอกเธฮ"
พี่แกงส้มขับรถพาฉันมาที่สวนสาธารณะริมน้ำแห่งหนึ่ง...
อาทิตย์เรื่มลับขอบฟ้า ได้แสงสว่างจากไฟริมฝั่งถนน ลมพัดเย็นสบายพัดใบไม้ปลิวไสว บรรยากาศเงียบสงบได้ยินเพียงเสียงเหล่านกที่บินกลับรังในยามเย็น ฉันเดินเคียงข้างชายหนุ่มร่างสูงที่ก้มหน้าก้มตาไม่พูดไม่จามาตั้งแต่ในรถ
"บรรยากาศดีชะมัด ไม่น่าเชื่อว่ากรุงเทพจะมีที่สงบๆอย่างนี้ด้วย^^" ฉันพยายามเรียกความสนใจ
"อื้ม ฉันก็คิดแบบนั้น"
"ว่าแต่ นายจะเล่าเรื่องของนายให้ฉันฟังได้ยังล่ะ?"
กึก! พี่แกงส้มถึงกับหยุดนิ่ง ฉันไมน่าถามเขาเลยอะT^T
"ถ..ถ้าลำบากใจนายไม่ต้องบอกฉันก็ได้นะ ฉันไม่รู้ก็ได้><"
"ฉันขอคิดดูก่อน ว่าฉันจะเล่าให้เด็กโง่อย่างเธอฟังดีไม๊"
"นี่นาย!ว่าฉันงั้นหรอ!?"
"ฮ่าๆ ฉันล้อเล่นน่า^^" พี่แกงส้มยิ้มออกมา จะว่าไปเวลาเขายิ้มก็น่ารักเหมือนกันแฮะ>//< "เรื่องของฉันกับเฟรมมันฟังดูงี่เง่ามากเลยล่ะ เมื่อก่อนนี้ ฉันกับเฟรมสนิทกันมากเรียกว่ากินนอนด้วยกันมาเลยล่ะ..."
"ฮะ!นายนอนกับพี่เฟรม โอยย!" และฉันก็โดนมะเงกเข้าให้=='
"ช่วยคิดไปในทางที่ดีหน่อยได้ไม๊!! ฉันคิดกับเฟรมแค่เพื่อนเท่านั้นแหละ เพื่อนน่ะนะเขาไม่มีข้อยกเว้นหรอก จะเป็นหญิงชาย เด็กหรือแก่ ก็เป็นเพื่อนกันได้ทั้งนั้น และเพื่อนในความคิดของฉันเรื่องนอนด้วยกันถือเป็นเรื่องปกติ....แต่เฟรมไม่ได้คิดอย่างนั้น วันนั้นเป็นวันวาเลนไทม์ เฟรมนัดฉันมาที่นี่ และเธอก็บอกรักฉัน ที่จริงแล้วฉันก็ดีใจนะที่มีคนมารักฉัน แต่มันบอกไม่ถูกเพราะว่าคนที่บอกรักฉันเป็นเพื่อนสนิทของตัวเอง..."
"แล้วนายรักพี่เฟรมหรือเปล่าล่ะ?"
"รัก..."
"......."
"ฉันให้รักกับเฟรมได้แค่คำว่า เพื่อน เท่านั้นแหละ.."
"แล้วทำไมนายไม่ลองคบพี่เฟรมดู บางทีเพื่อนอาจเลื่อนเป็นคนรักก็ได้"
"ใครบอกว่าฉันไม่ทำ...ฉันเคยลองคบกับเฟรม เพราะฉันพึ่งโดนแฟนทิ้งฉันคิดว่าถ้าฉันคบกับเฟรมฉันอาจลืมแฟนเก่าได้ แต่ไม่ใช่เลย เหมือนกับว่าสิ่งที่ฉันกำลังทำอยู่มันเป็นการทำร้ายเฟรม ฉันเลยตัดสินใจบอกเลิกกับเฟรม ฉันพยายามอธิบายเหตุผลแต่เธอไม่เคยฟังและก็ยังดันทุรังขอรักจากฉัน ฉันขอให้เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม แต่เธอบอกว่าความรู้สึกของเธอได้เปลี่ยนไปแล้ว ฉันเลยต้องเป็นฝ่ายถอยห่างเธอเองเพราะฉันไม่อยากให้ความหวังเฟรมมากกว่านี้"
"และที่นายบอกว่ารักฉัน ก็เพื่อให้พี่เฟรมตัดใจจากนายสินะ"
"ฉันขอโทษ ที่ต้องใช้เธอเป็นเครื่องมือ ฉันไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ ฉันอยากให้เฟรมตัดใจจากฉันยิ่งเร็วยิ่งดี" คำตอบของเขามีเหตุผลอยู่แต่มันเจ็บแป๊ปๆยังไงก็ไม่รู้
"โอเค!ฉันจะช่วยนายเรื่องพี่เฟรมเอง^^"
"เธอจะช่วยยังไง?"
"ฉันมีวิธีของฉันน่า แต่นายก็ต้องช่วยฉันด้วยเหมือนกัน!" สมายล์อมยิ้มอย่างมีแผน...ยัยตัวแสบ เด็กน้อยอย่างเธอจะอธิบายให้เฟรมเข้าใจ เฟรมน่ะ ร้ายกาจกว่าที่เธอคิดไว้เยอะ แต่ก็เอาเถอ! ผมจะลองรับเงื่อนไขของเธอไว้พิจารณาก็แล้วกัน
WRITER: จบไปอีกตอนแล้วนะค่ะ ช่วงนี้ไรต์ยุ่งๆนิดหน่อยจะอัพตอนมืดๆหน่อยนะคะ ตอนนี้อาจจะดราม่าไปนิดหนึ่ง ตอนต่อๆไปมีคอมเมดี้ หวานแหววแน่นอนค่ะ
เงื่อนไขของสมายล์นั้นคืออะไร แกงส้มจะช่วยให้เฟรมตัดใจจากเขาได้หรือไม่ ต้องติดตามค่ะ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น