ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : คนสนิท (Kangsom smile Hut)
+ +
“เย้!ถึงทะเลแล้ว~>0<”
“เย้!ถึงทะเลแล้ว~>0<”
เมื่อรถหยุดลง ตรงหาดทรายขาว น้ำทะเลสีฟ้าใสในช่วงเช้า เจ้าของเสียงแหบเล็กๆ ก็กระโดดโลดเต้นเหวี่ยงกระกระเป๋าสะบัดรองเท้า กระโจนลงน้ำทันที...
“สมายล์ ไปเก็บกระเป๋าก่อนค่อยมาเล่นสิจ้ะ” สต๊อปตะโกนเรียกแต่ดูท่าสมายล์จะไม่สนใจฟังเลยสักนิด
“ขอน้องเล่นสักสองสามนาทีเดี๋ยวน้องตามไปนะ^^” สมายล์ยังคงเต้นระบำอย่างสนุกสนาน...บางทีผมต้องไปควบคุมความซนของยัยตัวแสบสักหน่อยแล้ว...แต่
“เฮ้ยไอ้แกง ฉันฝากกระเป๋าไปหน่อยสิ เดี๋ยวฉันจะไปเล่นน้ำกับสมายล์หน่อย”
ไอ้ฮัทส่งกระเป๋าเดินทางให้ผม ยังไม่ทันที่ผมตอบตกลง มันก็วิ่งกระโจนลงน้ำไปแล้ว จะวานสต๊อปก็คงไม่ได้เพราะนอกจากกระเป๋าใบยักษ์ของเธอแล้วเธอต้องแบกกระเป๋าสมายล์อีก ส่วนไอ้พวกที่เหลือก็เดินนำหน้าไปไกล...ตกลงผมต้องแบกกระเป๋าไอ้ฮัทใช่ไหมเนี่ยะ!?
.... รีสอร์ทสุดหรูริมทะเลน้ำใส ห้องพักเป็นบ้านไม้หลังเล็กๆตั้งเรียงติดๆ กันดูอบอุ่นมีและมีกลิ่นไอของธรรมชาติ ทางเดินจะมีก้อนหินเล็กใหญ่วางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ มีไฟตั้งอยู่เรื่อยทาง ลมเย็นๆจากท้องทะเล ฟังเสียงเกรียวคลื่นเหมือนเสียงดนตรี ถ้าหากมีใครสักคนนั่งอยู่ข้างๆผมในเย็นนี้ ดูพระอาทิตย์ตกด้วยกัน มันคงจะโรแมนติกสุดๆ....
“มากันครบแล้วใช่ไหม?” ครูแหม่มพูดแล้วกวาดสายตามอง “แล้วฮัทกับสมายล์...?”
“เล่นน้ำทางฝั่งโน้นนะครับเดี๋ยวคงตามมา...นั่นไง มาพอดีเลย” โดมพูดก่อนจะชี้ไปทางเจ้าของชื่อที่ตัวเปียกซก เดินหัวเราะกอดคอกันกลม0_0
“มาครบก็ดีแล้ว ครูจะแบ่งห้องเป็นห้องล่ะสามคนและก็จะมีเศษอยู่สองคนนะ ครู นท และก็กวางจะพักที่ห้อง 601’ ฮัทแคนโดม พักห้อง 602’ สมายล์สต๊อปและก็เฟรม พักห้อง 603’ไท มิน เมฆ พักที่ห้อง 604’ ส่วน ฮั่นกับแกงส้มก็ พักที่ห้อง 605’...” ครูแหม่มพูด แล้วส่งกุญแจให้ตัวแทน
“ครูค่ะ นั้นเฟรมขอเปิดห้องใหม่...เฟรมไม่อยากนอนร่วมห้องกับใครบางคน!”
“คงไม่ได้หรอกจ่ะ ทีมงานเขาจัดห้องพักไว้ให้พวกเราแล้ว เราไม่มีสิทธิ์ที่จะทำอะไรตามใจตัวเอง!”
“แต่...”
“ศิลปินที่ดีต้องแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวนะเฟรม!” เฟรมถึงกับจ๋อย ดึงกุญแจจากมือสต๊อปแล้วสะบัดสะบิ้งเข้าห้องไป ครูแหม่มหันไปพยักหน้ากับสมายล์ที่ยืนหน้าซีดอยู่ จนฮัทต้องโอบไหล่ให้กำลังใจ...
“อย่าพึ่งเครียดสิ ไปเล่นน้ำกันต่อดีกว่านะ^^” ฮัทพยายามทำให้สมายล์อารมณ์ดีขึ้นแล้วจูงมือจะไปเล่นน้ำ แต่แกงส้มรั้งไว้
.
”อยู่ที่นี่ตั้งหลายวัน เอาไว้เล่นวันอื่นบ้างก็ได้ อีกอย่างเธอยิ่งขึ้โรคอยู่ด้วยเดี๋ยวก็ไม่สบายอีก...”
”อยู่ที่นี่ตั้งหลายวัน เอาไว้เล่นวันอื่นบ้างก็ได้ อีกอย่างเธอยิ่งขึ้โรคอยู่ด้วยเดี๋ยวก็ไม่สบายอีก...”
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า น้องสมายล์อยู่กับฉันปลอดภัยอยู่แล้ว^_^” ไอ้ฮัทหันมาพูดแล้วแสยะยิ้มให้ผม ก่อนจะดึงสมายล์ไป....อยู่ๆผมอยากกระทืบไอ้หมอนั่นอย่างบอกไม่ถูก รอยยิ้มมันยั่วยวนกวนบาทาผมผมมาก!
.
.
........ผมตัดสินใจเข้าไปนั่งพักอยู่ในห้อง ผมไม่อยากเห็น ไม่อยากได้ยินเสียงหัวเราะของสองคนนั่น ที่ดูจะมีความสุขกันเหลือเกิ๊น!!
“เฮ้ยแกง ไปกินข้าวกัน...”
“ไม่อ่ะ พี่ฮั่นไปก่อนเถอะ..อ้อ!ฝากซื้อสาหร่ายให้เจสันด้วย ผมคงไม่ออกไปไหนแล้ว...”
“ฮ่าๆ ไอ้นี่ห่วงเต่าไม่ห่วงตัว ปกติแล้วเรื่องกินเป็นเรื่องใหญ่ของแกไม่ใช่หรอ? อกหักหรือเปล่าเนี่ยะ>.<”
“ใครบอกผมอกหัก! คนอย่างผมเจ็บแล้วจำ ไม่มีครั้งที่สอง และที่สำคัญผมจะไม่เทใจให้ผู้หญิงคนไหน อีก แล้ว!!!”
“ฉันแค่ล้อเล่นเฉยๆ ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยว้าT^T”
.
.
“.......................”
.
.
“งั้น เก๊าไปก่อนนะ” ฮั่นค่อยๆย่องออกจากห้องไป แล้ว แอ่ดดด~แล้วเปิดประตูเข้ามาใหม่ “แกง.....”
“มีไร!?”
“แกไม่ไปกินข้าวจริงๆหรอ?”
“อื้ม!”
.
.
“งั้นฉันไปนะ...” ฮั่นปิดประตูอีกครั้ง แล้วก็เปิดเข้ามาใหม่ “แกง....”
“อะไรอีกล่ะพี่!!!!”
“เก๊า แค่จะถามว่าจะเอาสาหร่ายยี่ห้ออะไร?T^T”
“ยี่ห้ออะไรก็เอามาเถอะน่า ถามอยู่ได้!!!!”
“ครับผม>_<” ฮั่นรีบปิดประตูหนี....ทำไมต้องโมโหใส่ เก๊า ด้วยวะเนี่ยะ? เก๊าผิดตรงไหนT^T
.
.
12. 30 ผมเผลอหลับไปตอนไหนเนี่ยะ เวลาป่านนี้ยัยตัวแสบคงเลิกเล่นน้ำแล้วล่ะมั้ง ผมไม่ลืมที่จะหยิบผ้าขนหนูติดไปด้วย....แต่ภาพที่ผมเห็นเมื่อเปิดประตูออกไป คนที่ซับเส้นผมให้กับสมายล์ไม่ใช่ผม...แต่เป็นไอ้ฮัท และไอ้หมอนั่นก็เห็นผมยืนอยู่ แน่ล่ะมันยิ้มเยาะผมด้วย....สมายล์เดินเข้าไปในห้อง ส่วนไอ้ฮัทก็เดินยิ้มอย่างมีความสุขเข้าไปที่ห้องพักของมัน...แต่ตอนนี้ผมไม่มีความสุขเลย!
ผมเข้าไปสงบสติอารมณ์ในห้องพักอีกครั้ง ผมรู้สึกว่าหัวผมมันร้อนไปหมดในสมองของผมมีแต่เสียงหัวเราะของสมายล์และก็ไอ้ฮัท ภาพที่สมายล์เล่นน้ำกับมัน ทั้งกอด โอบเอว สาดน้ำใส่กันบ้างแหละ! ‘โอยยยยยย’ ผมเป็นบ้าอะไรวะเนี่ยะ ทำไมนึกถึงแต่ภาพยัยเตี้ยกับไอ้หมอนั่นอยู่ได้!....หรือว่าผมจะแอบชอบ ‘ไอ้ฮัท’?(ช่างคิดได้!=_=’)
.
.
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ! ผมเดินไปเคาะที่ห้องของสมายล์กะจะชวนไปกินมื้อเที่ยง แต่คนที่เปิดประตูออกมาเป็น สต๊อป....
“สมายล์ไม่อยู่หรอก พึ่งออกไปกับฮัทเมื่อกี้เอง^^”
“แล้วเขาไปไหน?”
“เห็นชวนกันไปหาอะไรกินข้างนอกน่ะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าร้านอะไร”
“แล้วเธอไม่ไปกินมื้อเที่ยงหรอ?”
“ไม่อ่ะ ฉันจะลดความอ้วน ไว้กินมื้อเย็นให้เต็มที่>_<” ยัยบ๊องเอ้ย!...มีแต่เขาจะลดมื้อเย็น เชื่อเลยพี่กับน้องไม่ต่างกันจริงๆ ชอบคิดอะไรแปลกๆอยู่เรื่อย==’
“งั้นฉันไปก่อนนะ...”
“อื้ม^^” หันหลังจากสต๊อป ผมโทรหาสมายล์ทันที ยิ่งอยู่กับไอ้ฮัทสองต่อสองยิ่งไม่น่าไว้ใจ...
โทรออก--->ยัยเตี้ย
.
.
“ฮัลโหล...”
[พี่แกง ฉันกำลังจะโทรหาพี่อยู่พอดีเลย>< ฉันนั่งกินอาหารอยู่กับพี่ฮัทอาหารร้านนี้อร่อยมาเลยนะ นั่งรถมานิดเดียวก็ถึงชื่อร้านอะไรนะ...อ้อ!ดรีมมิ่ง ซีฟู้ต...]
“แล้วทำไมเธอไม่เรียกฉันก่อนที่จะออกไปหะ!”
[ก็ฉันเห็นห้องเงียบๆ ก็นึกว่าพี่ออกไปกินที่โรงแรมแล้วนิ่....]
“อย่าให้มีครั้งต่อไปอีกนะ...เดี๋ยวฉันออกไป”
[ค่ะ~] ตู้ดดดด~
ผมนั่งรถไปและไม่ลืมที่จะหยิบถุงชุดว่ายน้ำที่ซื้อมาเอาไปให้สมายล์ด้วย....หวังว่ายัยตัวแสบจะชอบนะ^^
.
.
“พี่แกงทางนี้!>0<” สมายล์โบกไม้โบกมือเรียก ผมเดินไปนั่งที่โต๊ะนั้น “ฉันขอโทษจริงๆนะ เล่นน้ำมาฉันหิวมากเลยแหละพออาบน้ำเสร็จฉันก็เลยชวนพี่ฮัทออกมาหาไรกินเลย ฉันก็เลยไม่ได้ชวนพี่อ่ะ”
“ช่างเถอะ อ่ะ!ฉันซื้อมาฝากเห็นว่าบ่นอยากได้” ผมส่งถุงกระดาษให้กับสมายล์มที่นั่งอยู่ข้างๆ เธออมยิ้มเล็กๆแล้วเปิดถุงออกมาดู
“นี่พี่จะให้ฉันเป็นนักประดานั้นหรือไง แขนขายาว มิดชิดไปไหนเนี่ยะ=_=’”
“ฉันซื้อให้เธอก็ใส่ไปเถอะน่า เรื่องมากจริงๆ...”
“ที่จริงฉันไปซื้อชุดว่ายน้ำกับพี่ฮัทมาแล้วล่ะ นี่ไงน่ารักไม๊>.<” สมายล์ชูชุดว่ายน้ำวันพีชสีชมพูน่ารัก ซึ่งมันก็เหมาะกับวัยใสๆของเธอ แต่ที่ผมอึดอัดก็คือ ทำไมต้องเป็น ของ ‘ไอ้ฮัท’ “แต่ยังไงก็ขอบใจนะ เอาเป็นว่าฉันจะใส่สลับวันก็แล้วกัน...”
“ไม่ต้อง!!” แกงส้มดึงถุงชุดว่ายน้ำออกจากมือสมายล์แล้วเดินออกจากร้านไป.....สมายล์ได้แต่ยืนงง แต่ในใจก็แอบแคร์เขาอยู่ไม่น้อย...
“พี่ฮัท เรากลับที่พักกันดีกว่าค่ะ”
.
.
ผมนั่งอยู่บนโค่ดไม้จ้องมองเกรียวคลื่นที่ซัดขึ้นลงอย่างสับสน ผมเป็นอะไรกันแน่ ผมรู้สึกไม่มีความสุข รู้สึกโกรธ รู้สึกโมโหทุกครั้งที่เห็นสมายล์อยู่ใกล้กับไอ้หมอนั่น ผมไม่ชอบเวลาที่สมายล์ยิ้มให้มัน ไม่ชอบเวลามันจับมือสมายล์ และเกลียดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของมัน เหมือนมันกำลังเยาะเย้ยผม!
“นี่!...”
“.......” ผมหันไปมองผู้หญิงตัวเล็กเจ้าของเสียง เธอยื่นถุงขนมมาให้ผมแล้วส่งยิ้มหวาน จนผมเกือบจะใจอ่อน
“ไม่กินอะไรหน่อยเหรอ ฉันยังไม่เห็นนายกินอะไรมาตั้งแต่เช้าแล้วนะ!”
“เธอสนใจฉันด้วยเหรอ!?...”
“ทำไมจะไม่สนล่ะ ยังไงนายก็เป็นแฟน...หลอกๆของฉันนะ^_^”
“....” แกงส้มทำเมินหนีและจะเดินไปที่อื่น แต่สมายล์เดินมาดักไว้....
“นี่~ฉันขอโทษ นายยังไม่หายโกรธฉันอีกหรอ....”
“เรามันก็แค่แฟนหลอกๆ ฉันไม่มีสิทธิ์โกรธเธอหรอกนะสมายล์...”
“แต่ฉันแคร์นาย....”
.
.
.
“ถึงยังไงนายก็เป็น ‘คนที่ฉันสนิทมากคนหนึ่ง’ เห็นนายโกรธฉัน ไม่ยอมกินอะไรแบบนี้ ฉันก็อดเป็นห่วงนายไม่ได้เหมือนกัน...”
“งั้นก็เก็บความเป็นห่วงของเธอไว้เถอะ...ฉันไม่ต้องการ!” แกงส้มเดินหนีออกไป จนน้ำใสๆของสมายล์ไหลออกมา แต่เขาไม่ทันได้เห็น....
......’ผมเป็นแค่คนสนิท’ แค่นั้นน่ะหรอ? ผมไม่เข้าใจจริงๆว่าตัวผมเองต้องการอะไรกันแน่? อันที่จริงแล้วคำว่า ‘คนสนิท’ มันมากไปสำหรับเราด้วยซ้ำ นับตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกันความสัมพันธ์เราติดลบ จนบรรจบมาเป็นเพื่อน(ที่ทะเลาะกันอยู่ตลอดเวลา) แล้วก็เลื่อนสถานะมาเป็นแฟน...หลอกๆ ความผูกพันธ์ และความสุขเกิดขึ้นตลอดเวลาที่ผมอยู่ใกล้กับเธอ ทุกความสุขและความผูกพัน ก่อตัวมาเป็นความห่วงใยเอาใจใส่อย่างรวดเร็วและผมก็รู้ว่าสมายล์เองก็เป็นอย่างที่ผมเป็น จนผมคิดว่าเราน่าจะเป็นได้มากกว่านี้ มากกว่าคำว่า ‘คนสนิท’.....
เมื่อผมเปิดประตูออกไป ภาพที่ผมเห็นก็ทิ่มแทงหัวใจผมอีกครั้ง....สาวน้อยร่างเล็กถูกโอบกอดโดยชายร่างสูง มองจากด้านหลังก็รู้ว่าไอ้หมอนั่นเป็นใคร...ไอ้ฮัทกำลังกอดอยู่กับสมายล์ ผมคงไม่ได้เข้าใจผิดหรือคิดไปเอง เพราะดูจากท่าทีของฝ่ายหญิงก็ดูจะเต็มใจให้ไอ้หมอนั่นกอดเหมือนกัน......
WRITER: อ๊ะๆ! จบไว้เท่านี้ก่อน ตอนหน้าห้ามพลาดนะค่ะ>_<
แกงส้มคิดยังไงกับสมายล์กันแน่ สถานะที่แกงส้มต้องการคืออะไร อย่าลืมติดตามค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น