ความรัก(ไม่)ทำให้คนตาบอด

ลำดับตอนที่ #2 : ^^ความรู้สึกดีๆ...ที่เริ่มก่อตัวทีละน้อย^^

หลังจากการพบกันอย่างไม่น่ารื่นรมย์ ซีก็คิดได้ว่าเธอได้สัญญากับเพื่อนของเธอเอาไว้แล้ว และเธอก็เป็นคนรักษาสัญญาซะด้วยซิ ซีไดจึงต้องแบกหน้าที่สวยๆของเธอกลับไปที่บ้านนั้นอีกครั้ง แต่การกลับมาของเธอก็ก่อเรื่องวุ่นๆไม่รู้จบ เพราะเธอได้ทำแจกันใบโปรดของแม่เอริสแตก "นี่มันเสียงอะไรนี่!!!"(นั่นคือเสียงของเอริสนั่นเอง) "เอ่อ!คือว่าฉันไม่ได้ตั้งใจอ่ะ ขอโทษนะ แล้วฉันจะชดใช้ให้แล้วกัน" เสียงตอบกลับมาอย่างอ่อยๆของซีทำให้เอริสทั้งโกรธและตกใจไปพร้อมๆกัน "นี่เธอ ซีหรอ เอ่อ!แล้ว เธอกลับมาที่นี่ทำไม อ่อ!หรือว่า...เธอแอบหลงรักฉันเข้าแล้วล่ะ" เอริสถามกลับไปด้วยน่าตาเจ้าเล่ห์ อารมณ์สำนึกผิดของซีหายไปในทันที"เอ่อ!ๆนี่นายอย่าคิดนะว่าฉันชอบนายอ่ะ อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลยความจริงฉันก็ไม่ได้อยากกลับมานักหรอก แต่ฉันสงสารนายน่ะ คนตาบอดจะอยู่คนเดียวได้ไง เดี๋ยวเป็นไรไปฉันก็ซวยนะสิ และอีกอย่างฉันก็เป็นคนที่รักษาคำพูด ถึงแม้ฉันไม่อยากทำมากแค่ไหนก็ตาม รู้เอาไว้ซะด้วย" คำตอบของเธอทำให้ความรู้สึกดีๆของเอริสหายไปทันที ความสงสารงั้นหรอ ใช่สิ!!!ก็ฉันมันก็เป็นแค่คนพิการ ทำอะไรก็ไม่ได้ แค่เดินเหมือนคนทั่วไปยังไม่ได้เลย เพื่อนที่เคยมีก็หนีหายกันไปหมด แม้แต่รันคนที่ฉันคิดว่ารักฉันมากที่สุด เมื่อคิดได้ดังนั้น เอริสจึงวิ่งออกจากบ้านเพื่อหวังจะฆ่าตัวตาย แต่วิ่งยังไม่ทันจะออกจากบ้านก็วิ่งชนนู่นวิ่งชนนี่ แถมยังล้มไม่เป็นท่าอีก ซีเห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งเข้าไปช่วย "นี่นายทำบ้าอะไรของนายน่ะ" ซีถามเขาด้วยความรู้สงสารและสำนึกผิด "เธอไม่ต้องมาสงสารฉันเลย เธอมันจะไปรู้อะไร ใช่สิ!!ฉันมันคนพิการ อยู่ไปก็ไร้ประโยชน์ สู้ตายๆไปไม่ดีกว่าหรอ เธอจะได้ไม่ต้องมาลำบากดูแลฉันอีก" ซีรู้สึกเสียใจกับคำพูดที่ไม่คิดของตัวเอง เธอคิดว่าเอริสก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร เพราะความมืดมิดทำให้เขาเป็นคนอย่างนี้ เขาต้องโดดเดี่ยวอยู่เพียงลำพังในโลกที่โหดร้าย และเธอนี่แหละจะทำให้เอริสกลับมามีความสุขอีกครั้ง "เอ่อ!เอาเป็นว่าฉันขอโทษนะ ความจริงฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดออกไปอย่างนั้นหรอกนะ ฉันๆๆ เอ่อ ความจริงฉันว่านายก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร ช่วงนี้ฉันก็กำลังปิดเทอมไม่มีอะไรทำอยู่ด้วยสิ เอาเป็นว่าหลังจากนี้เรามาเป็นเพื่อนกันดีกว่านะ ฉันนะไม่ได้เป็นเพื่อนกับใครง่ายๆนะ และฉันก็ไม่เคยขอร้องใครด้วย แต่ฉันก็มาขอร้องนายนะแล้วอย่างนี้ เอ่อ!นายจะยอมเป็นเพื่อนกับฉันได้ไหมล่ะ นี่!!!นายบ้ารึไง เอาแต่ยิ้มอยู่ได้ ฉัน เอ่อ ฉันๆฉันเขินนะ ...แล้วก็อีก อย่าง นายอย่าทำอย่างนี้อีกนะ ถ้านายเป็นอะไรไป คนที่เสียใจมากที่สุดคือพ่อแม่ของนายนะ อย่าคิดถึงแต่ตัวเองสิ และอีกอย่างฉันก็จะอยู่เป็นเพื่อนกับนายเอง ต่อจากนี้ไป นายไม่ต้องอยู่คนเดียวแล้วนะ มีอะไรก็ปรึกษากันได้" เอริสรู้สึกดีอย่างประหลาด มาขอเป็นเพื่อนหรอ ตั้งแต่ตาบอดเพื่อนมันก็พลอยหนีหน้ากันไปหมด ยัยนี่นี่ท่าจะพิลึกคน มาขอคนตาบอดเป็นเพื่อน ถ้าเราเป็นคนขอสิว่าไปอย่าง แถมยังบอกว่าฉันไม่ต้องอยู่คนเดียวแล้วอีก!เอาก็เอาวะ อย่างไงก็คงไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร แต่ต้องแกล้งซะก่อน ยัยนี่ท่าทางน่าแกล้งซะด้วยสิ "แต่ฉันมีข้อแม้อย่างนึง เธอต้องมาดูแลฉันทุกวัน ทำงานบ้านทุกอย่าง และสุดท้าย!!!ก็ต้องเชื่อฟังคำสั่งฉัน คำพูดของฉันถือเป็นสิทธิ์ขาด!!! เข้าใจไหม" ซีรู้สึกว่าเธอคิดผิดซะแล้ว ทำงานบ้านงั้นหรอ เชื่อฟังทุกอย่างน่ะนะ โอ๊ย!!นี่มันบ้าไปแล้วรึไง แต่จะทำยังไงได้ รับปากไปก่อนแล้วกัน แล้วค่อยหาทางหนีที่ไล่ทีหลัง "ก็ได้ๆๆ งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ เฮ้อ!นี่ฉันตัดสินใจถูกรึป่าวเนี่ย ยัยซีไดเอ๊ย แค่เขาหล่อหน่อยทำเป็นใจอ่อนยวบยาบ"  พรุ่งนี้เรื่องราวจะเป็นไงต่อไป ก็ต้องคอยติดตามนะคะ แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้เอริสพระเอกของเราแอบยิ้มแก้มแทบปริเลยล่ะคะ ก็แหม!นางเอกของเราออกจะใจดีแถมว่าง่ายอีกต่างหาก ความรู้สึกดีๆระหว่างสองคนนี้จะใช่สิ่งที่เรียกว่าความรักหรือไม่ ต้องติดตามต่อไป...ขอบคุงทุกท่านมากๆนะคะที่เข้ามาอ่าน แม้เพียงน้อยนิด แต่ก็เป็นกำลังใจมากๆเลยคะ หุหุ^ ^