คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5
เมื่อมาถึงหน้าห้องนอน “เปิดประตูสิคุณ หรือชักติดใจให้ผมอุ้มเลยไม่อยากเข้าห้อง” คนตัวโตกระเซ้าคนตัวเล็กในอ้อมแขน เมื่อหญิงสาวไม่ยอมเปิดประตูห้องนอนเสียที
“ผมหนักนะ เร็วเข้า” ชายหนุ่มเร่ง
“เมื่อยแขนไปหมดแล้ว” แถมบ่นตามมาอีกหนึ่งประโยค
“คุณ ก็วางฉันลงก่อนสิ แล้วก็ส่งฉันแค่นี้พอ ถึงห้องแล้ว เดี๋ยวฉันเข้าไปเองได้” หญิงสาวตอบ พลางดันตัวออกจากอ้อมแขนของชายหนุ่ม เพื่อลงมายืนทรงตัวที่พื้น
“ทีแบบนี้ ก็ผลักไสไล่ส่งเลยนะ” ชายหนุ่มตัดพ้อแต่ไม่จริงจัง พลางวางหญิงสาวลงกับพื้น ทันทีที่ทรงตัวได้ คนตัวเล็กก็หันมาเอ่ยขอบคุณคนตัวโต “ขอบคุณมากนะ สำหรับทุกๆเรื่องในวันนี้”
“ด้วยความยินดีครับผม” ชายหนุ่มตอบพลางทำท่าตะเบ๊ะล้อเลียน และก่อนที่จะจากไปก็ไม่วายหันมาสำทับว่า “อาบน้ำอุ่นนะคุณ แล้วก็อย่าลืมกินยาแก้ไข้ด้วย”
“ค่ะ” คนตัวเล็กรับคำ พลางเปิดประตูเข้าห้องไป ทันทีที่ลงมาถึงห้องนั่งเล่นชั้นล่างพันตรีพร้อมพิทักษ์ก็เห็นพันตรีธงไทย ผู้เป็นเพื่อนรัก นั่งรอซักฟอกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“เรื่องมันเป็นไงมาไงวะ ยัยพราวถึงได้ดูมอมแมมขนาดนั้น”
“ก็ไม่มีอะไร เพียงแต่เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย น้องสาวแกก็เลยมีสภาพอย่างที่เห็น” แต่เมื่อเห็นเพื่อนรักยังคงทำหน้าอยากรู้อยากเห็นถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างละเอียด ชายหนุ่มจึงต้องเล่าให้ฟังตั้งแต่ต้นจนจบ
“ยัยพราวก็เป็นคนแบบนี้แหละ ใจอ่อน ขี้สงสาร เห็นใครเดือนร้อนนะเว้ย แม่คุณจำเป็นต้องเสนอตัวเข้าไปช่วยทุกราย”
“นั่นสิ ถ้าไม่ติดว่าตัวเองก็บาดเจ็บ ก็คงเป็นคนที่พาลุงนั่นไปโรงพยาบาลเอง”
“เออ ธง ฉันว่าจะกลับเข้ากรุงเทพฯ แล้วหว่ะ” ชายหนุ่มเอ่ยบอกเพื่อนรัก
“ก็ดีเหมือนกันหว่ะ ฉันว่าป่านนี้คุณหญิงแม่คงเฝ้ารอการกลับมาของลูกชายคนโปรดจะแย่แล้ว”
“ไอ้บ้า แกก็พูดเกินไป”
“ถ้าอย่างนั้นฉันไปนะ เดี๋ยวว่าจะแวะไปลาพ่อกับแม่แกก่อน”
“เออ แล้วเจอกัน”
…………………………………………….
คฤหาสน์หรูใจกลางเมือง ซึ่งบ้านพักของ พลเอกพิทักษ์ และคุณหญิง
“กลับมาได้เสียทีนะตาพร้อม มีอย่างที่ไหน กลับมาจากเมืองนอก แทนที่จะรีบกลับบ้านมาหาพ่อ กับแม่ก่อน ดันไปบ้านตาธง” คุณหญิงพิมพ์ดาวตัดพ้อลูกชาย เมื่อชายหนุ่มกลับมาถึงบ้าน และก้มลงกราบิดา มารดา
“เอาน่าคุณ ยังไงตาพร้อมก็กลับมาแล้ว” พลเอกพิทักษ์ตัดบท
“คุณนี่ มัวแต่เข้าข้างกันแบบนี้ลูกก็ได้ใจสิ” คุณหญิงพิมพ์ดาวกล่าวอย่างน้อยใจ
“โธ่ คุณ
“แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย” คุณหญิงพิมพ์ดาวเริ่มอารมณ์ดีขึ้น เมื่อลูกชายอธิบายเหตุผลที่แท้จริงให้รู้ “วันนี้แม่แกลงครัวเองเลยนะตาพร้อม พอรู้ว่าแกจะกลับมา” พลเอกพิทักษ์เอ่ย
“เออ แม่นัดหนูน้องมาทานข้าวเย็นกับเราด้วยนะ และตาพร้อมห้ามปฏิเสธ น้องเค้ามารอเราหลายวันแล้ว” คุณหญิงพิมพ์ดาวหันมาบอกบุตรชาย
“มารอผมทำไม” พันตรีพร้อมพิทักษ์ตั้งคำถามกับมารดา
“เห็นบอกว่าจะจัดงานการกุศลอะไรสักอย่างของสมาคม แล้วมีการเดินแบบ เลยจะมาขอความช่วยเหลือ” คุณหญิงพิมพ์ดาวตอบบุตรชาย
“แต่คุณแม่ครับ ผมไม่ใช่นายแบบ หรือดารา จะได้มาทำงานอะไรแบบนี้นะครับ ผมเป็นทหาร มีหน้าที่รับใช้ชาติ” ชายหนุ่มรีบปฏิเสธ
“เป็นงานกุศลนะลูก ถือว่าช่วยๆกัน ครั้งก่อนลูกก็ทำได้ดีนี่จ๊ะ เพื่อนๆแม่นี้ชมลูกกันใหญ่เลย อีกอย่างแม่ก็เป็นคณะกรรมการในงานนี้ด้วยถือว่าเห็นแก่แม่ละกันนะลูก” คุณหญิงพิมพ์ดาวเริ่มเกลี้ยกล่อมบุตรชาย
“ผมขอตัวล่ะกันนะครับ” ชายหนุ่มปฏิเสธ
“ช่วยแม่แค่นี้ก็ไม่ได้ มีลูกชายอยู่กับเค้าแค่คนเดียว ขอร้องอะไรก็ไม่ได้สักอย่าง” คุณหญิงพิมพ์ดาวเริ่มตัดพ้อ ในขณะที่ชายหนุ่มหันไปสบตากับบิดาเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่บิดากลับมีท่าทีให้ตามใจมารดา และถ้ามารดาใช้วิธีนี้ รับรองบนเวทีเดินแบบงานการกุศลจะต้องมีชื่อพันตรีพร้อมพิทักษ์ รัชตการ เป็นหนึ่งในนายแบบกิตติมศักดิ์ แน่นอน
“ขอเป็นครั้งสุดท้ายนะครับคุณแม่” เมื่อเห็นว่าคงจะไม่รอด ชายหนุ่มจึงต่อรองกับมารดา
“ได้สิจ๊ะ ตาพร้อมของแม่น่ารักที่สุดเลยลูก” คุณหญิงเอ่ยพลางรั้งร่างของบุตรชายเข้าสวมกอด
“ถ้ายังงั้น ผมขอตัวไปพักก่อนนะครับ”
“จ๊ะ “เย็นนี้เจอกันนะลูก”
“ครับ”
6 โมงเย็น ที่สนามหญ้าหน้าคฤหาสน์ พลเอกพิทักษ์ นั่งสนทนากับบุตรชายเพียงลำพัง
“ตกลงรักศักดิ์มันว่าไงบ้าง จะให้ลูกเริ่มงานเมื่อไหร่”
“คุณลุงบอกว่างานนี้งานใหญ่ อยากวางแผนให้รัดกุม และพร้อมกว่านี้ถึงจะเริ่มดำเนินการครับ”
“จริง แต่พ่อว่างานนี้มันเสี่ยงมากเลยนะ ลูกตัดสินใจดีแล้วหรือ” นายพลพิทักษ์ถามย้ำกับบุตรชาย
“ดีแล้วครับพ่อ ผมเป็นทหารมีหน้าที่รับใช้ชาติบ้านเมือง อะไรที่ทำเพื่อประเทศชาติได้ ผมยินดีทำทั้งนั้น” ชายหนุ่มตอบบิดา
“พ่อภูมิใจในตัวลูกมากนะ งานครั้งนี้สำคัญ และเป็นประโยชน์ต่อประเทศชาติมาก ถ้าภารกิจครั้งนี้สำเร็จ จะทำให้ประเทศมีความเจริญขึ้นเยอะ ลูกหลานเราจะได้ไม่ตกเป็นทาสยาเสพติดด้วย”
“ครับพ่อ ผมก็คิดว่ายังงั้นเหมือนกัน” ชายหนุ่มตอบบิดา
“เออ พ่อได้ยินมาว่า แม่เราไปทาบทามหนูน้องให้มาเป็นลูกสะใภ้ ลูกคิดยังไง”
“ถ้าเป็นคุณพ่อ คุณพ่อจะทำยังไงครับ” ชายหนุ่มถามกลับบิดา
“ถ้าเป็นพ่อเหรอ ถ้าไม่ได้รักชอบพอกัน พ่อก็คงปฏิเสธ แต่ถ้ารักชอบพอกันพ่อก็ตกลง แต่ดูครั้งนี้แม่เราท่าทางเอาจริงนะ” นายพลพิทักษ์บอกบุตรชาย
“แล้วพ่อคิดว่า ผมจะปฏิเสธคุณแม่ได้เหรอครับ ครั้งนี้อาจจะเป็นอีกครั้งที่ผมต้องยอมตามใจคุณแม่” ชายหนุ่มพูดพลางถอนใจ
“ได้สิ เรื่องของหัวใจเป็นเรื่องละเอียดอ่อน มันบังคับกันไม่ได้” ผู้เป็นพ่อกล่าว
“บางทีอยู่ๆไป อาจจะรักกันเองก็ได้นะครับ” ผู้เป็นลูกตอบ
“คิดดีๆ นะตาพร้อม เรื่องนี้ถ้าแกไม่เต็มใจ พ่อช่วยแกเต็มที่ไม่ยอมให้แม่แกมาบังคับแน่ ว่าแต่ยังไม่มีใครที่พอจะมีแววมาเป็นลูกสะใภ้พ่อได้เลยเหรอว่ะ” นายพลพิทักษ์กระเซ้าบุตรชาย ชายหนุ่มทำท่านึก และแล้วใบหน้าของคนตัวเล็ก เจ้าของดวงตากลมโตก็แวบเข้ามาในสมอง จนเจ้าตัวต้องสะบัดศีรษะ “ไม่น่าจะใช่ ยัยตัวเล็ก จอมแสบเนี๊ยะนะ” ชายหนุ่มคิดในใจ
“อะไรกัน แค่นี้ถึงกับทำหน้านิ่ว คิ้วขมวดเลยเหรอเจ้าลูกชาย ไม่เป็นไร ค่อยๆคิด ได้คำตอบแล้วค่อยบอกพ่อก็ได้” นายพิทักษ์กล่าวกับบุตรชาย แต่แล้วบทสนทนาทุกอย่างก็จบลงเมื่อคนสวนเปิดเปิดประตูคฤหาสน์ ให้รถมินิคูเปอร์สีขาวเลี้ยวเข้ามา “คงจะเป็นหนูน้อง” นายพลบอกกับบุตรชาย
“ครับ” เมื่อเห็นดังนั้นชายหนุ่มก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินตรงไปยังรถคันเล็กที่จอดอยู่ พร้อมกับที่เจ้าของรถเปิดประตูออกมา หญิงสาวในชุดเดรสลายดอกก้าวลงจากรถ ดวงหน้าหวานบ่งบอกถึงความดีใจเมื่อพบชายหนุ่ม
“สวัสดีค่ะ พี่พร้อม” หญิงสาวประนมมือไหว้ชายหนุ่ม
ความคิดเห็น