ในดวงใจนิรันดร์

ลำดับตอนที่ #30 : ตอนที่ 28

  

         ร่างเล็กของหญิงสาวที่กำลังง่วนกับการจัดเตรียมขาตั้งกล้อง และอุปกรณ์ในการทำงานต่างๆอยู่บริเวณหน้าเวที รู้สึกคุ้นตาชายหนุ่มเป็นยิ่งนัก และเมื่อเดินเข้าไปใกล้ก็ยิ่งแน่ใจว่าเป็นบุคคลคนๆเดียวกับที่เป็นสาเหตุให้หัวใจหวั่นไหวตลอดมา
        "สวัสดีคุณ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ" พันตรีธงไทยเป็นฝ่ายเอ่ยทักนักข่าวสาว 
        เสียงทักจากทางเบื้องหลัง ทำให้แพรแก้วที่กำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมการให้พร้อมในการทำงาน ซึ่งไม่ได้สนใจสิ่งแวดล้อมรอบข้าง และเมื่อได้ยินเสียงทัก หญิงสาวจึงหันกลับมามอง และทันทีที่เห็นใบหน้าผู้เป็นเจ้าของเสียง หญิงสาวก็ถึงกับชะงักไปชั่วครู่ และก็พลันนึกไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสามเดือนก่อน ซึ่งยังคงสร้างความขุ่นเคืองใจให้กับหญิงสาวไม่น้อย เนื่องจากคิดว่าชายหนุ่มเป็นพวกดูถูกความสามารถของเพศตรงข้าม หญิงสาวจึงหลีกเลี่ยงที่จะพบกับชายหนุ่ม หลายครั้งที่เกือบเดินผ่านกันในกรมซึ่งชายหนุ่มทำงานอยู่ หญิงสาวก็มักจะเป็นฝ่ายเลี่ยงที่จะไม่เผชิญหน้ากันตรงๆ แต่ครั้งนี้เห็นทีจะเลี่ยงยาก เนื่องจากชายหนุ่มเป็นฝ่ายเดินมาทักทายเสียเอง
      "สวัสดีค่ะ" แพรแก้วเอ่ยเพียงเท่านั้น ก็หันกลับไปทำงานที่ค้างไว้ โดยไม่สนใจว่าคนที่ตั้งใจเดินมาทักว่าจะรู้สึกอย่างไร
      "อ้าว สั้นๆแค่นี้เองเหรอคุณ ผมเห็นท่าทางคุณยุ่งๆมีอะไรให้ผมช่วยรึเปล่า"
      "ขอบคุณค่ะ ดิฉันดูแลตัวเองได้ แล้วก็ขอโทษ ดิฉันต้องทำงาน" หญิงสาวเอ่ยเพียงเท่านั้นก็หันกลับไปทำงานต่อ และไม่สนใจชายหนุ่มตรงหน้าอีก ชายหนุ่มจึงได้แต่เกาศีรษะกับปฏิกิริยาโต้ตอบจากหญิงสาว และจำต้องถอยกลับไปด้วยอาการงุนงง
       “เป็นอะไรของเขานะ” พันตรีธงไทยได้แต่บ่นพึมพำกับตัวเอง และเมื่อเห็นว่าหญิงสาวตรงหน้าไม่ต้องการความช่วยเหลือแน่แล้ว จึงเดินจากไป และเมื่อคล้อยหลังชายหนุ่ม หญิงสาวซึ่งเดิมอ้างว่าต้องทำงานจึงหันหน้ากลับไปทางที่ชายหนุ่มเดินจากไป
       "ขอโทษนะค่ะที่ฉันตอบคุณไปแบบนั้น ถึงแม้คุณจะเคยช่วยฉันไว้ แต่ตอนนี้ฉันยังทำใจที่จะยอมรับความช่วยเหลือจากคุณไม่ได้จริงๆ" หญิงสาวได้แต่พึมพำกับตัวเอง โดยไม่มีโอกาสล่วงรู้เลยว่าเหตุการณ์ครั้งสุดท้ายที่พันตรีธงไทยปฏิเสธที่จะร่วมงานด้วยนั้นไม่ได้เกิดจากความไม่ไว้ใจในความรู้ความสามารถของหญิงสาว แต่สิ่งที่เกิดขึ้นล้วนเกิดจากความห่วงใยจากใจของชายหนุ่มที่มีต่อสวัสดิภาพความปลอดภัยของหญิงสาวเพียงอย่างเดียว
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

       "ปล่อยฉันเถอะนะค่ะ ถ้าใครมาเห็นเข้ามันจะไม่เป็นผลดีกับผู้พันแน่ๆ" พราวตะวันเอ่ยกับชายหนุ่มที่ยังคงกอดรัดเธอไว้ในอ้อมกอด
       "ทำไมพราวถึงได้ดื้อแบบนี้นะ" ชายหนุ่มได้แต่เอ่ยพึมพำ ก่อนที่จะคลายอ้อมกอดเพื่อปล่อยหญิงสาวให้เป็นอิสระ 
       "พราวขอให้ผู้พันโชคดีนะค่ะ" หญิงสาวเอ่ยพลางเดินจากไป เมื่อเห็นท่าทีของหญิงสาวที่ยังคงดื้อดึง และไม่ยอมรับหัวใจตัวเอง ชายหนุ่มจึงเลิกที่จะตามตื้อหญิงสาว แต่กลับคิดที่จะหาวิธีการที่จะทำให้หญิงสาวยอบรับความรู้สึกที่มีด้วยตัวเอง
        “เทพีแห่งโชคชะตาต้องเข้าข้างผมแน่ๆ” ชายหนุ่มเอ่ยกับตัวเอง
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
        “พราวไม่ฟังฉันพูดเลยว่ะ” พันตรีพร้อมพิทักษ์เอ่ยปรับทุกข์กับพันตรีธงไทย เมื่อเดินกลับเข้ามาพบกันอีกครั้งในงานเลี้ยง
        “กว่าฉันจะหลบคุณน้อง แล้วออกไปพบพราวได้ก็แทบแย่ แต่พอไปถึงพยายามพูดอธิบายยังไงพราวก็ไม่ฟังฉันพูดเลย”
       “แกต้องให้เวลายัยพราวหน่อย เพราะตอนนี้ยัยพราวคิดว่าตัวเองกำลังแย่งแกมาจากคุณน้อง ยัยพราวถึงพยายามปฏิเสธแกเรื่อยมายังไงล่ะ”
       “ฉันไม่ได้เป็นสิ่งของนะเว้ย จะได้ให้ใครต่อใครแย่ง” ชายหนุ่มเอ่ย
       “แต่แกอย่าลืมว่า ข่าวแกกับคุณน้อง มันไม่ใช่ข่าวเล็กๆเลยนะ ถ้าอยู่ดีๆแกมาแต่งงานกับยัยพราว แล้วคุณน้องเกิดเล่นบทนางเอกผู้เสียสละขึ้นมา ยัยพราวมิกลายเป็นนางร้ายในสายตาคนอื่นไปเลยเหรอ”
       “เฮ้อ” ชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจ ก่อนที่จะเอ่ยต่อไปว่า
      “ฉันคงต้องเร่งให้คุณแม่ไปคุยกับคุณหญิงศรีแก้ว”
       “อืม จะมำอะไรก็รีบๆหน่อยแล้วกัน” พันตรีธงไทยได้แต่เอ่ยออกไป พลางเอาใจช่วยเพื่อนสนิท และน้องสาว
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

        “อะไรนะค่ะ คุณพี่จะยกเลิกงานหมั้นระหว่างผู้พัน กับยัยน้องอย่างนั้นเหรอค่ะ” คุณหญิงศรีแก้วเอ่ยกับคุณหญิงพิมพ์ดาวด้วยน้ำเสียงตกใจถึงเรื่องที่คุณหญิงพิมพ์ดาวมาขอพบ ในขณะที่พรรณฤดีได้แต่นิ่งเงียบกับสิ่งที่ได้ยิน
        “ค่ะ คือพี่ต้องขอโทษคุณหญิง กับหนูน้องมากๆเลยนะค่ะ เพราะตาพร้อมเพิ่งมาสารภาพว่ารักคนอื่นอยู่ก่อนแล้ว พี่ไม่เคยรู้เรื่องมาก่อน ก็เลยมาทาบทามหนูน้องไว้” 
        “แล้วงานที่จัดไปแล้วล่ะค่ะ แล้วจะยังชื่อเสียงของยัยน้องอีก” คุณหญิงศรีแก้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เพราะคิดถึงผลประโยชน์ที่ครอบครัวจะได้รับกับการเกี่ยวดองกับครอบครัวรัชตการ 
        “เรื่องนั้นพี่เข้าใจค่ะ ทางเราจะขอเป็นฝ่ายรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมด ส่วนหนูน้อง ป้าขอยกสินสอดทองหมั้นทั้งหมดให้ก็แล้วกันนะจ๊ะถือว่าเป็นสิ่งที่ทางเราพอที่จะชดเชยให้กับชื่อเสียงของหนูได้”
        เมื่อได้ยินดังนั้นคุณหญิงศรีแก้วก็มีสีหน้าดีขึ้น เพราะมูลค่าสินสอด และของหมั้นที่ตกลงกันไว้ก็มีค่าไม่น้อย ในขณะที่พรรณฤดีได้แต่นิ่งเงียบ จะว่าเสียใจรึเปล่า ก็คงไม่เท่ากับความรู้สึกเสียหน้า เพราะถ้าถามว่าหญิงสาวรักพันตรีพร้อมพิทักษ์มากหรือไม่ ก็อาจเป็นแค่ความรู้สึกที่คิดว่า ตนกับชายหนุ่มนั้นเหมาะสมกันทั้งหน้าตา และฐานะทางสังคม แต่ถ้าพูดถึงความรักที่มีให้กับขายหนุ่มนั้นอาจจะยังไม่มากพอ เพราะมันเป็นแค่เพียงความต้องการอยากเอาชนะใจชายหนุ่มซึ่งเป็นที่หมายปองของหญิงสาวส่วนใหญ่
       “ถ้าอย่างนั้น ตกลงตามนี้ก็ได้ค่ะ” คุณหญิงศรีแก้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระแทก หากก็รู้สึกดีใจไม่น้อยกับสิ่งที่ได้รับตอบแทน
       “ป้าต้องขอโทษหนูน้องอีกครั้งนะจ๊ะ” คุณหญิงพิมพ์ดาวหันไปเอ่ยกับพรรณฤดีก่อนขอตัวกลับไป
       “ไม่เป็นไรค่ะคุณป้า เพราะน้องก็คงจะทนอยู่กับคนที่ไม่ได้รักน้องได้เหมือนกัน” หญิงสาวเอ่ยตอบคุณหญิงพิมพ์ดาวไปเท่านั้น และเมื่อคุณหญิงพิมพ์ดาวกลับไป พรรณฤดีก็เอ่ยกับมารดาถึงเรื่องสินสอดที่ได้รับ
        “ตกลงเราจะรับสินสอดเขาจริงๆเหรอค่ะคุณแม่ หนูว่าคืนเขาไปดีไม๊ค่ะ หนูไม่อยากได้”
         “แกจะบ้าหรือไง เงินตั้งมากมาย แถมมีชุดเครื่องเพชรอีก” คุณหญิงศรีแก้วเอ่ยตำหนิบุตรสาว
        “ถ้าคุณแม่อยากได้ คุณแม่ก็รับไว้เองก็แล้วกันนะค่ะ ส่วนหนูไม่เอาค่ะ” หญิงสาวเอ่ยพลางเดินจากไป
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

        “ขอบคุณ คุณแม่มากเลยนะครับ” พันตรีพร้อมพิทักษ์ประนมมือก้มลงกราบมารดาที่ตัก หลังจากมารดาแจ้งข่าวดีให้ทราบ
        “จ๊ะ” คุณหญิงพิมพ์ดาวเอ่ยพลางค้อนลูกชาย
        “ทีนี้ เรื่องของเราก็ไปจัดการต่อเองก็แล้วกันนะ” คุณหญิงพิมพ์ดาวเอ่ย
        “หน้าระรื่นเชียวนะไอ้ลูกชาย” พลเอกพิทักษ์เอ่ยเย้าบุตรชาย
        “คุณพ่ออย่าล้อผมสิครับ ตอนแรกผมใจไม่ดีเลย ไม่รู้ว่าทางโน้นเขาจะว่ายังไงบ้าง”
        “ก็คงไม่ว่าหรอก เพราะเที่ยวนี้แม่แกเขายกสินสอดให้ฝั่งโน้นไปหมดแล้ว แต่งครั้งนี้แกคงต้องไปหาสินสอดเองแล้วล่ะ”
        “ไม่มีปัญหาครับพ่อ อีกอย่างพราวคงไม่สนใจของพวกนี้อยู่แล้ว” 
         “นั่นสิคงไม่มีปัญหา” พลเอกพิทักษ์เอ่ยเนื่องจากรู้ว่าบุตรชายได้รับมรดกจากพลเอกพร้อมผู้เป็นบิดาของเขามาไม่น้อย แต่ชายหนุ่มก็รู้จักคุณค่าของสิ่งที่ได้มาเนื่องจากทั้งตน และคุณหญิงพิมพ์ดาวได้พร่ำสอนบุตรชายเสมอมา
         “ถ้าอย่างนั้นผมไปหาพราวก่อนนะครับ ครั้งนี้พราวคงต้องยอมแต่งงานกับผมแล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงยินดี
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

         “ยัยพราวไม่อยู่หรอก” พันตรีธงไทยเอ่ยบอกพันตรีพร้อมพิทักษ์
         “พราวไปไหนว่ะ” ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงร้อนใจ
         “ยัยพราวไปอังกฤษ” 
         “ไปทำไม” พันตรีพร้อมพิทักษ์เอ่ยถามต่อ
          “ก็คงอยากหลบหน้าใครบางคนแถวนี้”
          “หลบหน้าใครว่ะ” พันตรีพร้อมพิทักษ์ยังคงถามแบบแกล้งไม่เข้าใจ
          “นี่แกโง่จริงๆ หรือว่าแกล้งโง่ว่ะนายพร้อม” พันตรีธงไทยเอ่ยถาม
           “เออ เออ ฉันรู้แล้ว ตกลงว่าฉันต้องไปอธิบายให้พราวฟังถึงอังกฤษใช่ไม๊”
           “ใช่”
           “ตกลง ถ้าอย่างงั้น ฉันกลับก่อนนะโว้ย จะเตรียมตัวไปรับน้องสาวนายกลับมา ส่วนทางนี้นายเตรียมงานไว้รอฉันด้วย กลับมาแต่งทันที ไม่ยอมให้น้องสาวนายหนีฉันไปไหนอีกแน่ๆ”
            “เออ ไปอธิบายให้ยัยพราวเข้าใจก่อนเถอะวะ ส่วนเรื่องอื่นกลับมาแล้วค่อยว่ากัน” ชายหนุ่มเอ่ยบอกไปเพียงเช่นนั้น