ในดวงใจนิรันดร์

ลำดับตอนที่ #26 : ตอนที่ 25

           "พราว เป็นยังไงบ้างลูก ป้าเป็นห่วงหนูมากเลยนะ พอแล้วนะลูกครั้งนี้ครั้งเดียว ป้าไม่อนุญาตให้หนูไปทำอะไรแบบนี้อีกแล้ว หัวใจจะวาย" คุณหญิงรุ่งทิพย์เอ่ยขึ้น และตรงเข้าสวมกอดหญิงสาวทันทีที่หญิงสาวกลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัย
           "พราวกราบขอโทษที่ทำให้คุณป้าเป็นห่วง" หญิงสาวประนมมือกราบผู้เป็นป้า
           "ป้าได้ยินข่าว แล้วทำอะไรไม่ถูกเลย ถ้าหนูเป็นอะไรไปป้าจะทำยังไง"
           "พราวกลับมาอย่างปลอดภัยก็ดีแล้ว ลุงยังกลัวว่าถ้าพราวเป็นอะไรป้าของหนูคงเล่นงานลุงแน่" พลเอกรักศักดิ์เอ่ยขึ้นบ้าง เมื่อได้ยินสามีเอ่ยเช่นนั้น คุณหญิงรุ่งทิพย์จึงต่อว่าผู้เป็นสามี
           "ใช่สิ ถ้าหลานสาวฉันเป็นอะไร คนแรกที่ฉันจะจัดการก็คือคุณ มีอย่างที่ไหนเอาหลานสาวตัวเองไปเสี่ยงจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด"
            "แต่พราวก็รอดกลับมาแล้วนะค่ะ แถมปลอดภัยครบสามสิบสองทุกประการด้วยค่ะ" หญิงสาวเอ่ยขึ้นเพื่อห้ามศึกที่กำลังจะประทุระหว่างผู้เป็นป้า และลุง
           "นายพร้อมเป็นยังไงบ้าง" พลเอกรักศักดิ์เอ่ยถามอาการของพันตรีพร้อมพิทักษ์กับผู้เป็นหลานสาว
           "ตอนพราวกลับมาผู้พันยังไม่ได้สติค่ะ แต่หมอบอกว่าปลอดภัยแล้ว คงต้องใช้เวลาพักพื้นอีกซักระยะ" หญิงสาวเอ่ย
           "กลับมาคราวนี้ คงได้เลื่อนขั้นอีกแน่ ผลงานเป็นที่น่าพอใจขนาดนี้" พลเอกรักศักดิ์เอ่ย
           "น้องว่าเกิดเหตุการณณ์แบบนี้แล้ว คุณหญิงพิมพ์ดาวคงจะไม่ให้ไปไหนแล้วล่ะค่ะ เกือบเอาชีวิตไม่รอด และเห็นว่าตอนนี้กำลังเตรียมงานหมั้นระหว่างนายพร้อมกับหนูพรรณฤดีด้วยนะค่ะ ทาบทามกันไว้ตั้งแต่ยังไม่ได้ออกไปปฏิบัติภารกิจ"
             เมื่อได้ยินดังนั้นหญิงสาวก็ถึงกับเงียบไป และเอ่ยขอตัวไปพักผ่อนกับผู้เป็นป้า เนื่องจากยังพร้อมที่จะฟังเรื่องที่ผู้เป็นป้าเอ่ยถึง
                   "พราวขออนุญาตไปอาบน้ำก่อนนะค่ะ"
            "ไปเถอะลูก" คุณหญิงเอ่ย
                    เมื่อขึ้นมาถึงห้องส่วนตัว หญิงสาวก็ได้แต่ทรุดตัวลงกับเก้าอี้ พร้อมกับนึกถึงประโยคที่คุณหญิงรุ่งทิพย์เอ่ย
            "เขากำลังจะหมั้น" หญิงสาวได้แต่เอ่ยกับตัวเอง
             "คุณเคยบอกว่า เมื่อยังไม่มีการหมั้นหมายอย่างเป็นทางการเกิดขึ้น หัวใจของคุณมีอิสระที่จะรักใครก็ได้ แต่ตอนนี้ทุกอย่างที่คุณเคยพูดไว้มันกำลังจะเกิดขึ้น เพราะฉะนั้นระหว่างเรามันคงเป็นแค่ความฝัน" หญิงสาวเอ่ย


                เช้าวันรุ่งขึ้นบนโต๊ะอาหารภายในคฤหาสน์หลังงาม สมาชิกในครอบครัวกำลังนั่งรับประทานอาหารกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา
             "พราวจะไปเยี่ยมนายพร้อมกับพี่ไม๊" พันตรีธงไทยเอ่ยถามผู้เป็นน้องสาว
             "ค่ะ พี่ธง พราวไปด้วย" หญิงสาวตอบรับคำชวนของผู้เป็นพี่ชาย
             "เมื่อวานตอนกลับมา พี่เห็นคู่หมั้นนายพร้อมมากับคุณหญิงพิมพ์ดาวด้วย"
             "เค้าก็คงมาดูแลคู่หมั้นกระมังค่ะ" หญิงสาวเอ่ย
             ในขณะที่พันตรีธงไทยแอบลอบสังเกตุอาการของผู้เป็นน้องสาว เมื่อพูดถึงเพื่อนรักของตน
             "ถ้าพราวอิ่มแล้วเราก็ไปกันเถอะ" พันตรีธงไทยเอ่ยชวนผู้เป็นน้องสาว
             "ค่ะ" หญิงสาวรับคำ
             ในขณะที่นั่งรถมาด้วยกัน พันตรีธงไทยก็เอ่ยขึ้นว่า
             "พี่ไม่รู้ว่าระหว่างพราวกับนายพร้อมมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นบ้าง แต่สิ่งที่พี่อยากเตือนพราวก็คือ นายพร้อมมีคู่หมั้นแล้ว"
             "พราวทราบค่ะ และจะไม่ทำให้เรื่องวุ่นวายต่างๆเกิดขึ้นแน่นอน"
             "สำหรับพราวพี่เชื่อว่า พราวทำได้แน่ แต่สำหรับนายพร้อมพี่ไม่มั่นใจ" ชายหนุ่มเอ่ย
             "ทำไมพี่ธงพูดแบบนั้น" พราวตะวันเอ่ยถาม
             "พี่พูดตรงๆตามที่พี่เห็นนะ พี่รู้สึกว่านายพร้อมจะรักพราวมาก มากจนพี่กลัวว่าคนที่จะทำเรื่องต่างๆให้มันวุ่นวายน่าจะเป็นนายพร้อม"
             "พี่ธงสบายใจได้ค่ะ พราวจะคุยกับผู้พันเอง"
             "พี่ไม่แน่ใจว่านายพร้อมจะเชื่อพราว เพราะถ้านายพร้อมยืนยันว่ารักใครแล้ว นายพร้อมยินดีที่จะทำทุกวิถีทางให้ได้ตามสิ่งที่ต้องการ" 
             "พราวตัดสินใจแล้วค่ะ จะไม่ทำให้เรื่องวุ่นวายมากไปกว่านี้ พราวจะพยายามหลีกเลี่ยงที่จะพบกับผู้พัน"
             "ให้พี่ถามอะไรพราวตรงๆได้รึเปล่า"
             "พี่ธงจะถามอะไรพราว"
             "พราวรักนายพร้อมรึเปล่า" แม้จะค่อนข้างมั่นใจว่าผู้เป็นน้องสาวก็มีใจให้กับเพื่อนสนิท แต่ชายหนุ่มก็ยังคงต้องการคำตอบจากปากหญิงสาว
             "พราวจะรัก หรือไม่รักแล้วจะมีประโยชน์อะไรล่ะค่ะ ในเมื่อเรื่องระหว่างพราวกับผู้พันก็ไม่มีวันที่จะเป็นไปได้อยู่แล้ว"
             "พี่อยากให้พราวตัดใจจากนายพร้อม"
             "ค่ะ พราวรับปาก" หญิงสาวรับคำผู้เป็นพี่ชาย 
             เมื่อทั้งสองมาถึงโรงพยาบาลก็พบว่าคุณหญิงพิมพ์ดาว มารดาพันตรีพร้อมพิทักษ์ และพรรณฤดีเฝ้าอาการชายหนุ่มอยู่ เมื่อเห็นดังนั้นพราวตะวันจึงเอ่ยกับผู้เป็นพี่ชายว่า
             "พราวขอรออยู่ข้างนอกนะค่ะ" พันตรีธงไทยซึ่งเข้าในความรู้สึกของผู้เป็นน้องสาวดีจึงพยักหน้ารับ และผลักประตูห้องผู้ป่วยเข้าไป ในขณะที่หญิงสาวได้แต่นั่งรอที่หน้าห้องเพียงลำพัง
             "ผู้พันนี่โชคดีนะ มีแฟนมาเฝ้าตั้งแต่เมื่อวาน ดูท่าทางจะรักกันมาก"
             "แน่สิเธอ ฉันได้ยินว่าเค้าสองคนกำลังจะหมั้นกันด้วยนะ แต่พอดีมาเกิดเรื่องก่อน"
              บทสนทนาเกี่ยวกับบุคคลที่อยู่ในห้องดังมาจากเคาเตอร์พยาบาลผู้ป่วย สร้างความเจ็บปวดให้กับหญิงสาวไม่น้อย เกือบทั้งคืนที่หญิงสาวเฝ้าแต่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างตนเอง และชายหนุ่ม
              "ผมรักพราว" ประโยคนี้เกือบจะทำให้หญิงสาวติดสินใจละทิ้งคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับผู้เป็นพี่ชาย และกลับมาทำตามหัวใจของตัวเอง แต่เมื่อได้ยินบทสนทนาระหว่างนางพยาบาลทั้งสอง อีกทั้งการเตือนสติจากผู้เป็นพี่ชายถึงเรื่องราววุ่นวายต่างๆที่จะเกิดขึ้นหากหล่อนดึงดันที่จะทำตามความรู้สึกของตนเอง ทำให้หญิงสาวรู้ว่าในโลกของความจริงแล้วเรื่องระหว่างหญิงสาว และชายหนุ่มคงไม่มีวันเป็นไปได้จริงๆ
                      ภายในห้องผู้ป่วย หลังจากพันตรีธงไทยสอบถามอาการของเพื่อนรักจากคุณหญิงพิมพ์ดาวแล้ว ทำให้ได้รู้ว่าเพื่อนรักจะย้ายไปยังห้องพิเศษในวันรุ่งขึ้น เนื่องจากผลการผ่าตัดเป็นที่น่าพอใจ อีกทั้งไม่มีอาการแทรกซ้อน
             "ถ้าอย่างนั้น ผมขอตัวกลับเลยนะครับ แล้วพรุ่งนี้จะมาใหม่"
             "จ๊ะ  ขอบใจมากนะตาธง ถ้าตาพร้อมตื่น ป้าจะบอกว่าเรามาเยี่ยม"
             "ขอบคุณครับ"
             "ขอบคุณนะค่ะพี่ธง" พรรณฤดีเอ่ยขึ้น
             "จ๊ะ" ชายหนุ่มเอ่ยพลางประนมมือไหว้ผู้เป็นมารดาของเพื่อนและรับไหว้หญิงสาว
             "นายพร้อมอาการดีขึ้นมาก พรุ่งนี้ก็ย้ายเข้าห้องพิเศษได้แล้ว" พันตรีธงไทยเอ่ยให้กับผู้เป็นน้องสาวฟัง ภายหลังออกมาจากการเยี่ยมอาการของเพื่อนรัก
             "ค่ะ" หญิงสาวเอ่ยด้วยสีหน้าที่หม่นหมอง ถึงแม้จะรู้สึกสงสาร และเห็นใจผู้เป็นน้องสาวเพียงใด แต่ชายหนุ่มก็ไม่อาจสนับสนุนความรักครั้งนี้ของเพื่อน และน้องสาวได้จริงๆ
 
             "พราวไม่มาเหรอ" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นในทันทีที่เห็นเพื่อนรักมาเยี่ยมในวันรุ่งขึ้น
             "อืม แต่พราวฝากของมาเยี่ยมนายด้วยนะ" พันตรีธงไทยเอ่ยพลางยกกระเช้าผลไม้ที่หญิงสาวฝากมา
             "ฉันไม่ได้ต้องการของฝาก แล้วทำไมเจ้าตัวถึงไม่มาเอง เค้ามีธุระอะไรนักหนา" ชายหนุ่มเอ่ยถามเพื่อนรัก ดีที่ทั้งคุณหญิงพิมพ์ดาว และพรรณฤดีไปทานอาหารที่ห้องอาหารของโรงพยาบาลข้างล่าง ทำให้ไม่ได้ยินบทสนทนาดังกล่าว
              "นายก็รู้ว่าทำไม พราวมาไม่ได้"
              "ฉันไม่รู้" ชายหนุ่มเอ่ยสวนทันทีด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิด
              "นายพร้อม นายกำลังจะหมั้นกับคุณน้อง" พันตรีธงไทยเอ่ยเตือนสติผู้เป็นเพื่อน 
              "ฉันรักพราว ฉันจะไม่หมั้นกับคุณน้อง ผู้หญิงที่ฉันจะแต่งงานด้วยคือพราวตะวันคนเดียวเท่านั้น " ชายหนุ่มเอ่ยกับเพื่อนรัก
              ในขณะที่พันตรีธงไทยได้แต่ถอนใจ และเอ่ยขึ้นว่า
              "นายก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ และพราวจะไม่มีวันยอมให้นายทำแบบนั้นเป็นอันขาด"
              "เป็นไปได้สิ ฉันจะคุยกับคุณน้องเอง"
               "เอาไว้ให้นายหายดีก่อน แล้วค่อยคิดเรื่องนี้กัน" พันตรีธงไทยตัดบท เพราะคิดว่าอย่างไรเสียในขณะนี้ถึงพูดไปเพื่อนรักของเขาก็คงไม่ยอมรับฟัง
               "ฉันอยากเจอพราว" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น ทั้งเห็นใจผู้เป็นเพื่อนและน้องสาว จึงได้แต่ตอบไปว่า
               "ฉันจะลองคุยกับพราว แต่ไม่รับปากว่าพราวจะยอมมา"
               "แค่นี้ก็ขอบใจนายมากแล้วว่ะธง"

               "นายพร้อมอยากเจอพราว" พันตรีธงไทยเอ่ยขึ้นหลังจากร่วมกันรับประทานอาหารเย็นเรียบร้อย 
               "พราวจะไม่พบผู้พันอีก ทุกอย่างมันจบไปตามภารกิจแล้วค่ะ" หญิงสาวเอ่ยตอบ
                "ตามใจพราวนะ พี่บอกนายพร้อมไปแล้วว่านะคุยกับพราวให้ แต่เรื่องการตัดสินใจให้เป็นของพราว แต่พี่ว่าคุยกันให้รู้เรื่องไปเลยดีรึเปล่า จะได้ไม่มีอะไรค้างคาใจกันต่อไปอีก" ในขณะที่หญิงสาวไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ พันตรีธงไทยจึงได้แต่นิ่ง และให้การต้ดสินใจเป็นของผู้เป็นน้องสาว
                
                หน้าห้องผู้ป่วยพิเศษ หญิงสาวร่างบางมองเข้าไปภายในห้องผู้ป่วยอย่างช่างใจ ในที่สุดความห่วงใยชายหนุ่มก็มีมากจนทำให้หญิงสาวต้องมายืนตรงหน้าประตูในขณะนี้
                          "มาเยี่ยมคนป่วยเหรอค่ะ" เสียงทักของนางพยาบาลทำให้หญิงสาวสะดุ้ง
                "เออ ค่ะ ผู้พันเป็นอย่างไรบ้างค่ะ"
                "อาการดีขึ้นมากแล้วค่ะ สัปดาห์หน้าคงจะออกจากโรงพยาบาลได้
                "เข้าไปเยี่ยมได้นะค่ะ" นางพยาบาลเอ่ย
                "ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวเอ่ยตอบพลางตัดสินใจผลักประตูเข้าไป