ในดวงใจนิรันดร์

ลำดับตอนที่ #25 : ตอนที่ 24

                    หญิงสาวเดินกลับมาหาชายหนุ่มด้วยสีหน้าที่แช่มชื่น ภายหลังจากประสบความสำเร็จในการเกลี่ยกล่อมเพื่อนรักให้กลับมาเดินทางที่ถูกอีกครั้ง ในขณะที่ความรู้สึกของชายหนุ่มอีกคน กับภาพที่เห็นต่อสายตาเมื่อครู่ทำให้รู้สึกเจ็บแปลบในหัวใจ
          "เค้าตัดสินใจที่จะหยุดทุกอย่างแล้วค่ะ" หญิงสาวเอ่ยกับชายหนุ่ม
          "ผมดีใจด้วยกับคุณทั้งสองคน คุณคงสำคัญสำหรับเขาจริงๆ เขาถึงยอมที่จะหยุดทุกอย่างเพื่อคุณ" พันตรีพร้อมพิทักษ์เอ่ยกับหญิงสาวไปเพียงเท่านั้น ถึงแม้จะรู้สึกผิดสังเกตกับคำพูด และท่าทางการแสดงออกของชายหนุ่ม แต่หญิงสาวก็ไม่ได้ซักถามอะไร เนื่องจากดูท่าทางของชายหนุ่มแล้ว ถ้าถามไปก็คงจะไม่ได้คำตอบ
          "เค้าเป็นอะไรของเค้านะ เมื่อกี้ก็ยังดีๆอยู่เลย หญิงสาวได้คิดในใจ และจึงเอ่ยต่อไปว่า
           "เขาบอกว่าจะปล่อยตัวเราสองคนเมื่อถึงชายแดนค่ะ"
           "อืม" ชายหนุ่มรับคำ และหลังจากนั้นขบวนก็เริ่มออกเดินทางทันที โดยไม่มีการสนทนาระหว่างชายหนุ่มและหญิงสาวอีกเลยตลอดระยะเวลาการเดินทาง
           เมื่อถึงบริเวณชายแดนรอยต่อระหว่างสองประเทศ เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อ มีการซุ่มโจมตีจากกองกำลังของพันตรีธงไทยที่มาช่วยพันตรีพร้อมพิทักษ์ และพราวตะวัน
           "วางอาวุธลง ขณะนี้เราล้อมพื้นไว้หมดแล้ว" พันตรีธงไทยประกาศผ่านเครื่องขยายเสียงขนาดเล็กที่นำติดตัวมาด้วย" เมื่อได้ยินดังนั้นพราวตะวันจึงขยับเข้าไปหารอยลเพื่อเสนอตัวออกไปเจรจากับพี่ชาย
           "เขาเป็นพี่ชายเรา เดี๋ยวเราพูดเอง"
           "ได้" ชายหนุ่มเอ่ย แต่ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะก้าวออกไปถึงบริเวณที่เจรจาได้ หนึ่งในลูกน้องของรอยลก็ลั่นกระสุนออกจากกระบอกปืนทันที โดยมีจุดมุ่งหมายที่ร่างของหญิงสาว เนื่องจากไม่ต้องการถูกจับและดำเนินคดี แต่ด้วยความรวดเร็วของพันตรีพร้อมพิทักษ์ทันทีที่เห็นปลายกระบอกปืนเบนไปที่ร่างของหญิงสาว ชายหนุ่มตัดสินในพุ่งตัวออกไป และโถมร่างหนาของตนเข้าปกป้องร่างของคนตัวเล็ก เพื่อเป็นเกราะกำบังไม่ให้โดนยิง
           "ปัง ปัง ปัง" เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับร่างชายหนุ่มที่ล้มทับลงบนร่างของคนตัวเล็ก และหญิงสาวก็รู้สึกถึงของเหลวเหนียวข้นที่เปื้อนอยู่บนฝ่ามือ 
           "พราวเป็นอะไรรึเปล่า" ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงคล้ายคนอ่อนแรง และแหบพร่า 
           "พราวไม่เป็นอะไรค่ะ" หญิงสาวเอ่ยตอบ พลางใช้ฝ่ามือสัมผัสไปตามร่างของชายหนุ่มเพื่อดูว่าชายหนุ่มถูกยิงตรงตำแหน่งใดบ้าง
                      "คุณถูกยิงค่ะ" หญิงสาวเอ่ยเสียงสั่น ในขณะที่รอยลก็รีบเข้าควบคุมตัวลูกน้องที่เป็นผู้ลั่นกระสุนปืน และก่อนที่เหตุการณ์จะเลยเถิดไปมากกว่านี้ หญิงสาวก็รีบตะโกนด้วยน้ำเสียงอันดังว่า
                      "หยุดก่อนค่ะ เราตกลงกันได้แล้ว" เมื่อสิ้นเสียงตะโกนของหญิงสาวเหตุการณ์ทุกอย่างก็สงบลง
            "พราวเป็นยังไงบ้าง" พันตรีธงไทยเอ่ยถามทันทีเมื่อมาถึงบริเวณที่หญิงสาวนั่งอยู่
            "พราวไม่เป็นไร แต่ผู้พันถูกยิง" ทันทีที่เห็นสภาพเพื่อนรัก พันตรีธงไทยก็ส่งสัญญาณวิทยุขอความช่วยเหลือทันที
                        "อดทนไว้เพื่อน ฉันวิทยุขอความช่วยเหลือแล้ว เฮลิคอปเตอร์กำลังจะมารับเรา พราวใช้ผ้านี้กดแผลห้ามเลือดไว้ก่อน" พันตรีธงไทยเอ่ยพลางยื่นผ้าสะอาดที่เตรียมมาออกจากกระเป๋าส่งให้กับหญิงสาว หญิงสาวรีบทำตามคำสั่งของผู้เป็นพี่ชาย และได้แต่ภาวนาขออย่าให้คนตัวโตที่เสียสละตัวเองเข้ารับกระสุนแทนอย่าได้เป็นอะไรเลย
            "ทำใจดีๆไว้นะค่ะ" หญิงสาวเอ่ยเสียงเครือ ในขณะที่ในดวงตากลมโตมีน้ำตาคลออยู่ตลอดเวลา 
            "ผมยังยืนยันคำเดิมว่าผมรักพราว" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเบา
            "ค่ะ พราวรู้ อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้เลยนะค่ะ" หญิงสาวเอ่ยพลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นราวกับจะถ่ายทอดความรู้สึกห่วงใยที่มีทั้งหมดให้กับคนในอ้อมแขน
             "อย่าร้องไห้" ชายหนุ่มเอ่ยพลางยกมือขึ้นซับน้ำตาจากใบหน้าของหญิงสาว  
              "ผมยังไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย พราวจะร้องไห้ทำไม"
              "อย่าพูดแบบนี้สิค่ะ คนโบราณถือ"
              "ช่างประไร แต่ผมไม่อยากเห็นพราวร้องไห้เลย" ชายหนุ่มเอ่ย ภาพของชายหนุ่มที่อยู่ในอ้อมกอดของหญิงสาวสร้างความสะเทือนใจให้กับทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ยิ่งนัก หลากความรู้สึกของผู้ร่วมในเหตุการณ์ แต่ก็ไม่สำคัญเท่ากับความรู้สึกของคนตัวเล็กที่มีต่อคนตัวโต 
              "ฮ.มาแล้ว รีบพาผู้พันไปเร็ว" พันตรีธงไทยเอ่ยเมื่อเฮลิคอปเตอร์จอดลงบริเวณลานกว้าง เปลสนามถูกนำมารับร่างของผู้พันหนุ่มโดยมีหญิงสาววิ่งตามไปตลอดทาง 
              "ผู้พันไปพร้อมกับ ฮ. ก็ได้นะครับ เดี๋ยวทางนี้พวกผมจัดการเอง" ร้อยเอกพิภพเอ่ย เมื่อเข้าควบคุมสถานการณ์ไว้ได้แล้ว
              "ตกลง ถ้าอย่างนั้นผมฝากทางนี้ด้วย
              "ครับ"

                           บนเฮลิคอปเตอร์ขณะนี้กำลังบินนำร่างของผู้บาดเจ็บไปยังโรงพยาบาล โดยมีแพทย์ทหารคอยเฝ้าดูอาการอย่างใกล้ชิด 
              "กระสุนเฉียดเข้าจุดสำคัญทำให้เสียเลือดมาก ตอนนี้ได้วิทยุ ไปที่โรงพยาบาลเพื่อเตรียมห้องผ่าตัดแล้วครับ" คำรายงานจากนายแพทย์สร้างความกังวลใจให้กับหญิงสาวเป็นอันมาก
              "ผมไม่เป็นไร" ชายหนุ่มเอ่ยปลอบใจพลางเอื้อมมือไปกุมทับมือของหญิงสาวไว้
              "อย่าทำหน้าแบบนี้สิ ผมใจไม่ดีเลย ผมจะไม่ยอมเป็นอะไรไปเด็ดขาด" ชายหนุ่มเอ่ย พลางค่อยๆหลับตาลง ก่อนที่จะหมดสติไปในที่สุด นั่นยิ่งทำให้หญิงตกใจ
               "ผู้พันค่ะ ผู้พัน หมอค่ะ หมอ"
               "ผู้พันไม่เป็นไรหรอกครับ ผู้พันเสียเลือดมากจนหมดสติไป" นายแพทย์อธิบายหลังจากตรวจอาการของชายหนุ่มแล้วเอ่ยให้หญิงสาวได้รับทราบ ภาพที่เห็นตรงหน้า ความรัก และความห่วงใยที่เพื่อนสนิทมีให้กับน้องสาวเป็นเครื่องพิสูจน์แล้วว่า เพื่อนสนิทคงจะรักน้องสาวของเขาจริงๆ ถ้าเป็นเช่นนั้นความรักครั้งนี้ของบุคคลทั้งสองคงเป็นไปได้ยาก เนื่องจากฝ่ายชายเป็นคนที่มีพันธะอยู่แล้ว ชายหนุ่มจึงได้แต่เอาใจช่วยบุคคลทั้งสองให้ฝ่าฟันอุปสรรคครั้งนี้ไปได้
              เมื่อเฮลิคอปเตอร์มาถึงโรงพยาบาล พันตรีพร้อมพิทักษ์ก็ถูกนำตัวเข้าห้องผ่าตัดที่เตรียมไว้ทันที การผ่าตัดใช้เวลานานกว่า 6 ชั่วโมงเนื่องจากกระสุนถูกอวัยวะสำคัญ
              "เรียบร้อยครับ เราผ่าเอากระสุนที่ฝังอยู่ออกได้แล้ว เดี๋ยวรอดูอาการอีกสักพัก ถ้าไม่มีภาวะแทรกซ้อนก็ย้ายเข้าห้องไอซียูได้เลย" นายแพทย์กล่าวให้พันตรีธงไทย และพราวตะวันได้รับทราบ หลังจากการผ่าตัดเป็นไปด้วยความเรียบร้อย
                           "ขอบคุณมากครับหมอ" ชายหนุ่มเอ่ย
              "เดี๋ยวอีกสักพักพ่อกับแม่ของนายพร้อมคงจะมาถึง" พันตรีธงไทยเอ่ยขึ้น 
             "พี่ว่าพราวกลับไปพักที่บ้านก่อนดีไม๊ พี่โทรไปบอกคุณพ่อกับคุณแม่แล้วเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น ท่านทั้งสองเป็นห่วงพราวมากนะ"
              "พราวขอเข้าไปดูผู้พันหน่อยได้ไม๊ค่ะ" หญิงสาวเอ่ย
              "เข้าไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ เพราะนายพร้อมยังไม่รู้สึกตัว" พันตรีธงไทยเอ่ย
              "ให้พราวเข้าไปเถอะนะค่ะ" พันตรีธงไทยจึงหันไปขอความคิดเห็นจากนายแพทย์
              "เข้าไปได้สักครู่เดียวนะครับ เพราะคนไข้ต้องการพักผ่อน" 
              "ขอบคุณมากค่ะ" หญิงสาวเอ่ยพลางประนมมือไหว้ขอบคุณนายแพทย์ ก่อนจะเดินตามคุณพยาบาลที่ยืนรออยู่เข้าห้องไป
               ภาพที่เห็นตรงหน้าสร้างความสะเทือนใจให้กับหญิงสาวไม่น้อย รอบกายของชายหนุ่มเต็มไปด้วยสายระโยงระยาง และอุปกรณ์ช่วยชีวิตต่างๆมากมาย ใบหน้าของชายหนุ่มดูซีดเซียว และสงบนิ่งสร้งความกังวลใจให้หญิงสาวเป็นอย่างยิ่ง จึงได้แต่เอื้อมมือไปเกาะกุมมือของชายหนุ่มไว้
                "ขอบคุณนะค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกๆอย่างที่ทำเพื่อพราว ขอบคุณที่รักพราว" หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ และในที่สุดน้ำตาที่คลออยู่ในดวงตากลมโตตลอดระยะเวลา 6  ชั่วโมงที่นั่งรอชายหนุ่มอยู่นอกห้องผ่าตัด ก็หยดลงมาเปื้อนใบหน้างามอย่างกลั้นไม่ได้ ทั้งที่ได้พยายามแล้วที่จะไม่ร้องไห้ออกมา
               "ผมไม่อยากเห็นพราวร้องไห้" ประโยคนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในความทรงจำ
               "พราวจะไม่ร้องไห้" หญิงสาวใช้มือบางเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า
               "แต่คุณสัญญาแล้วนะค่ะว่าจะไม่ยอมเป็นอะไร" หญิงสาวได้แต่เอ่ยกับร่างที่ยังไม่ได้สติของคนตัวโต