ในดวงใจนิรันดร์

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2

บทที่ 2

หญิงสาวร่างบางที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาขณะนี้ เปลี่ยนแปลงไปจากอดีตเป็นอย่างมาก แต่สิ่งเดียวที่ยังติดตาตรึงใจ และอยู่ในความทรงจำของชายหนุ่มไม่เคยลืม คือดวงตากลมโต โดยเฉพาะเหตุการณ์ในวันนั้นที่เกิดขึ้นจากความคึกคะนองในวัยหนุ่ม ทำให้เขาและเธอเกือบเอาชีวิตไม่รอด ดวงตากลมโตมองเขาอย่างตัดพ้อ และมีน้ำคลอในหน่วยตาตลอดเวลา ที่ยืนดูเขาถูกผู้เป็นพ่อทำโทษ จากเหตุการณ์ในครั้งนั้นเขาถูกสั่งห้ามไม่ให้มาเล่นกับเด็กหญิงพราวตะวันอีกเลย มาบัดนี้ดวงตากลมโตยังคงงดงามไม่เปลี่ยนแปลง หากแต่แววตาที่เปลี่ยนไปมีท่าทีเอาเรื่อง และไม่ยอมใคร อีกทั้งยังแฝงไว้ด้วยความดื้อรั้น เด็กหญิงคนเดิมเติบโตขึ้นตามกาลเวลา และกลายเป็นหญิงสาวที่จัดได้ว่ามีความสวยไม่เป็นสองรองใคร ผมยาวสลวยถูกดัดเป็นลอน และมัดรวบไว้เป็นหางม้า เผยให้เห็นใบหน้ารูปไข่ที่มีองค์ประกอบความงามครบถ้วน ไม่ว่าจะเป็นคิ้วสีน้ำตาลเรียวยาว ดวงตากลมโต ปลายจมูกที่เชิดและรั้นนิดๆ กับริมฝีปากบางที่รับกับวงหน้าเล็กเป็นอย่างดี ชายหนุ่มใช้สายตาจ้องคนตัวเล็กตรงหน้าอย่างลืมตัว

“เฮ้ย นายพร้อม เล่นจ้องยัยพราวแบบนี้ ยัยพราวได้ใจกันพอดี หมู่นี้ยิ่งหลงความสวยตัวเองอยู่ด้วย”

“นายก็พูดเกินไปนายธง ฉันก็แค่สงสัยเท่านั้นเอง”

“สงสัยอะไรว่ะ”

“ก็สงสัยว่า นายไม่ได้เอาใครมาอุปโลกน์เป็นน้องสาวนายก็เท่านั้นเอง” ชายหนุ่มตอบพลางปลายสายตาประหนึ่งจะยั่วเย้าคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างหน้า

“นั่นไง ปากยังคงไม่มีหูรูดอีกตามเคย สงสัยจะได้ออกแรงแต่เช้า” หญิงสาวได้แต่คิดในใจ

“ยัยพราว คงจะสวยขึ้นจนนายจำไม่ได้ เลยทำให้นายสงสัย แต่ฉันรับประกันได้ นี่ยัยพราว น้องสาวฉันจริงๆ ถ้าไม่เชื่อนายจะทบทวนความจำเรื่องทำยัยพราวจมน้ำทะเลวันนั้นก็ได้นะ”

หญิงสาวคนเดียวที่ยืนอยู่ตรงนั้น เริ่มแสดงอาการไม่พอใจเมื่อถูกชายหนุ่มสองคนยั่วเย้ามากขึ้น อีกทั้งยังมาย้ำเตือนเหตุการณ์ที่ทำเอาหล่อนเกือบเอาชีวิตไม่รอดอีก

“ถ้าพี่ธง กับเพื่อนจะมายืนวิจารณ์พราวแบบนี้ ก็ช่วยเอาดาวที่อยู่บนบ่าขึ้นไปคืนบนฟ้าด้วยก็แล้วกัน พราวขอตัวนะค่ะคุณลุง” หญิงสาวเอ่ยพลางเดินหนีเข้าไปในบ้าน

“ฮ่ะฮ่าฮ่า เป็นไงนายธง นายพร้อม เห็นฤทธิ์ยัยพราวรึยัง” พลเอกรักศักดิ์กล่าว พลางเดินตามหลานสาวเข้าไปในบ้าน

“น้องสาวแก ยังแสบเหมือนเดิมนะนายธง”

“อ้าว ก็แกเล่นไปว่ายัยพราวแบบนั้น ยัยพราวก็โกรธสิ แล้วสมัยเด็กยังจะเคยมีเรื่องกันอีก ยัยพราวเกือบเอาชีวิตไม่รอดนะเว้ย”

“เออ ฉันขอโทษ” ชายหนุ่มยอมรับผิดแต่โดยดี เหตุการณ์ในครั้งนั้นทำให้เขารู้สึกผิดมาจนเท่าทุกวันนี้

“ป่ะ ไปกินข้าวเช้ากัน ป่านนี้คุณหญิงแม่คงจะเตรียมสำรับเรียบร้อยแล้ว” ว่าแล้วธงไทยก็กอดคอเพื่อนรักเดินตามบิดาเข้าไปในบ้าน

ในห้องนอน ภายหลังที่หญิงสาวจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อย เมื่อสมองเริ่มปลอดโปร่ง ก็ทำให้นึกถึงคนตัวโต เพื่อนรักของพี่ชายที่ทำให้อารมณ์เสียแต่เช้า เขายังคงแลดูเป็นคนช่างแกล้ง และอารมณ์ดีอยู่ตลอดเวลา อีกทั้งยังไม่ทิ้งนิสัยปากคอเลาะร้ายเหมือนกับที่เคยเจอในวัยเด็ก หากแต่ต่างกันตรงที่บุคลิกที่เปลี่ยนไปดูภูมิฐาน และมั่นคงมากขึ้น ส่วนหน้าตาเหรอ ก็งั้นๆ พอพาไปวัดไปวาตอนสายๆได้ และแล้วความคิดทุกอย่างก็สะดุดลงเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้องจากทางด้านนอก

“คุณพราวค่ะ คุณพราว คุณหญิงท่านให้มาตามลงไปรับประทานเช้าค่ะ” เสียงป้าประไพร คนเก่าแก่ของคุณหญิงรุ่งทิพย์ดังขึ้นจากภายนอก

“ค่ะ ป้าไพร เรียนคุณป้าด้วยว่าพราวกำลังจะลงไป” หญิงสาวตะโกนตอบออกมาจากห้องนอน

เมื่อหญิงสาวเดินลงไปถึงห้องอาหาร ก็พบว่าในห้องอาหารประกอบด้วยสมาชิกในครอบครัว 3 คน และแขกที่ไม่เต็มใจจะรับเชิญอีก 1 คนคอยอยู่

“พราวขอโทษค่ะที่ลงมาช้า” หญิงสาวประนมมือไหว้ขอโทษผู้เป็นลุง และป้า

“มา ยัยพราว มาทานของเช้ากัน” คุณหญิงรุ่งทิพย์ ผู้มีศักดิ์เป็นป้าเรียกหลานสาวมานั่งที่เก้าอี้ข้างตัว

พราวตะวันนั่งลงข้างคุณหญิงรุ่งทิพย์ และเป็นฝั่งตรงข้ามกับพันตรีพร้อมพิทักษ์ “จะกินลงรึเปล่านะ ยัยพราว” หญิงสาวได้แต่คิดอยู่ในใจ

“เป็นไงตาพร้อม ป้าได้ข่าวว่ากลับมาครั้งนี้จะมาประจำอยู่ที่เมืองไทยเลยใช่รึเปล่าจ๊ะ”

“ครับ คุณป้า พอดีคุณพ่ออยากให้กลับมาช่วยที่หน่วยด้วย อีกอย่างทางโน้นก็มีคนดูแลอยู่แล้ว” พันตรีพร้อมพิทักษ์พูดถึงงานที่รับมอบหมายให้ไปช่วยราชการที่ต่างประเทศในช่วง 2 ปีที่ผ่านมา

“โอ๊ย คุณแม่ คนอย่างนายพร้อม ใครๆก็ต้องการตัวไปทำงานด้วย มีแต่เจ้าตัวที่ไม่มีเวลาให้กับหน่วยไหนซักที”

“นายก็พูดเกินไป” ชายหนุ่มกล่าว

“ป้าได้ยินมาว่า คุณหญิงแม่ของหลานกำลังทาบทามหนูพรรณฤดีให้มาเป็นคู่หมั้นใช่รึเปล่าจ๊ะ”

“อะไรนะครับคุณแม่” คนที่อุทานกลับเป็นพันตรีธงไทย ในขณะที่เจ้าตัวผู้ที่กำลังจะมีคู่หมั้นยังทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาว

“คุณหนูน้อง ที่ท่าทางนุ่มนิ่ม เป็นกุลสตรีทุกกระเบียดนิ้วนะครับจะมาเป็นคู่หมั้นนายพร้อม”

“จ๊ะ ที่สมาคมเขาพูดกันแบบนั้น” คุณหญิงรุ่งทิพย์กล่าวยืนยัน

“ว่าไง นายพร้อม คราวนี้ไม่รอดแน่ๆ ใครๆ ก็รู้ว่าคุณหญิงแม่ของนาย อยากอุ้มหลานเต็มที ครั้งนี้คงเอาจริง ถึงขนาดให้พ่อนาย ลากนายกลับมาประจำที่เมืองไทย ว่าแต่มีคุณน้องเป็นคู่หมั้นนี่ก็ดีนะ คุณสมบัติครบถ้วนเหมาะจะเป็นศรีภรรยาของว่าที่ ผบ.ทบ.ในอนาคต”

“ฉันไม่รู้” ชายหนุ่มกล่าวตอบสั้นๆ

“เสือ จะโดนลบลายก็คราวนี่หล่ะว่ะ”

บทสนทนาบนโต๊ะอาหารเป็นไปอย่างสนุกสนาน และเป็นกันเอง ทุกข้อความผ่านเข้ามาในโสตประสาทของหญิงสาว ซึ่งดูเหมือนพราวตะวันจะไม่สนใจฟัง เพราะท่าทางที่แสดงออกคล้ายกับหญิงสาวกำลังเพลิดเพลินในรสชาติของอาหาร แต่แท้จริงแล้ว หญิงสาวนั่งฟังทุกถ้อยสนทนาที่ผ่านเข้ามา “เสือจะโดนจับเข้ากรงก็คราวนี้แหละ” หญิงสาวคิดในใจ พลางยิ้มออกมา

“ยิ้มอะไร ยัยพราว” พันตรีธงไทยหันมาทักน้องสาว

“เปล่านี่”

“เปล่าอะไร พี่เห็นเรานั่งยิ้มอยู่คนเดียว”

“คุณป้าดูสิค่ะ พี่ธงหาเรื่องจับผิดพราว” หญิงสาวกลบเกลื่อน ด้วยการฟ้องคุณหญิงรุ่งทิพย์

“เอ๊ะ สองคนนี้อะไรกัน เจอกันต้องทะเลาะกันทุกที”

“ก็พี่ธง ก็ยัยพราว” สองพี่น้องพูดขึ้นพร้อมกัน

“พอๆ พอทั้งสองคนนั่นแหละ มาทานของเช้าต่อล่ะกัน ประไพรเสิร์ฟผลไม้ได้เลยจ๊ะ” คุณหญิงรุ่งทิพย์เอ่ยห้าม พร้อมทั้งหันไปสั่งป้าประไพร ที่ยืนคอยรับใช้อยู่ข้างห้อง ในขณะเดียวกับที่ทั้งคนพี่ และคนน้องยักคิ้ว หลิ่วตาใส่กัน หากแต่เหตุการณ์ดังกล่าวก็ไม่รอดพ้นสายตาของชายหนุ่มผู้เป็นแขกรับเชิญไปได้ จึงได้แต่โคลงศีรษะกับกิริยาอาการของสองพี่น้องที่ไม่รู้จักโตสักที เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้เป็นบิดา และมารดา