ยัยหลอดไฟกับนายสุดหล่อ

ลำดับตอนที่ #3 : chapter3

และแล้วฉันก็ไม่ได้ไปเดินเล่นเพราะยังช็อกไม่หายมัวเห่อของขวัญที่จุนโซให้จนไม่ต้องทำอะไร  แต่พอช่วงบ่ายจุนโซก็มาหาฉันที่บ้าน
 “นี่ๆ ไหนสร้อยที่ฉันให้ล่ะ หรือว่าเธอไม่ชอบมันหรอ” มาถึงก็ถามหาแต่ของขวัญของตัวเองซะงั้น
“ไม่ใช่อย่างงั้นซ่ะหน่อย ฉันชอบมากเลย”
“แล้วทำไมเธอไม่ใส่มันล่ะ”          
“เอ่อ…”
“ไปเอามาใส่เดี๋ยวนี้เลยน่ะ” ฉันไปเอาสร้อยที่เขาให้ออกมาแล้วเขาก็ใส่ให้ฉัน  ตี่ลิดติ๊ดตี่ ๆๆ…เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น
"ฮัลโหล นามีหรอ” ..    ”อืม”..   ''จะไปฉลองกันหรอ  ที่ไหน”..        ได้..แล้วเจอกัน บายจ๊ะ”  นามีโทรมาชวนให้ไปฉลองวันเกิดฉันที่ร้านเบเกอร์รี่ในเมือง ฉันก็เลยไปกับจุนโซ วันเกิดปีนี้เราร่วมฉลองกัน4คนก็มีฉัน จุนโซ นามีและแชมิน
วันเกิดปีนี้ฉันสนุกมากแม้ว่าจะไม่ได้ฉลองกับครอบครัวก็ตาม
วันนี้ฉันเดินไปขึ้นรถเมล์ไปโรงเรียน  อ่า..รถมาพอดีเลย ฉันรีบขึ้นรถ
 “ฮ่าๆๆเด็กโรงเรียนชองจูนิหว่า
“นี่ โกชู แกเห็นเด็กผู้หญิงคนนั้นมั้ย”
ฉันหันไปตามเสียงนั้น  ตึบ..โอ้ย..เจ็บจังเลย มีอะไรไม่รู้บินมาจากด้านหน้าและตรงมาที่หน้าผากฉัน อะไรกันนี่ กระเป๋าของพวกโรงเรียนแคซอนิ
“นี่ ไอ้พวกไร้มารยาททั้งหลาย เป็นเด็กนักเรียนไม่น่าจะทำตัวทุเรศๆอย่างงี้น่ะ และฉันเด็กนักเรียนโรงเรียนชองจูมีชื่อว่าดาอิน มีปัญหาอะไรกันนักหนาถึงได้คอยพูดจาเสียดสีคนอื่นเค้าอย่างงี้ ฮ่ะ”
 อึ๋ย ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย พวกนี้เป็นยากูซ่ากันรึเปล่าก็ไม่รู้ ดาอิน แกหาเรื่องอีกแล้วน่ะ คราวนี้ตายแหงๆเลยเรา
“เฮ้ย ดูเด็กคนนั้นเด่ะปากดีไม่เบาเลยแฮะ โกชูจัดการเลยดีมั้ย” 1ในนั้นพูดขึ้นมา
“อ่ะ แน่นอนฉันน่ะปากดีอยู่แล้ว ใครจะปากเสียเหมือนพวกนายล่ะ”
โอ้โห..ฉันเนี่ยแนมากๆ แต่ก่อนที่จะโดนรุมฉันก็เดินลงจากรถแล้วไปเรียนทันที แต่มีใครก็ไม่รู้ดึงโบผูกผมฉันไป ช่างมันเหอะ เดี๋ยวก็ไม่ทันเข้าเรียนกันพอดี
วันนี้จุนโซไม่มาเรียนหรอ เขาเป็นอะไรรึเปล่าน่ะ เป็นห่วงจัง ลองโทรไปหาดีกว่า  เฮ้อ..ทำไมไม่รับสายน่ะ เลิกเรียนฉันก็เดินกลับบ้านอย่างเหงาหงอย
''ดาอิน กลับคนเดียวหรอ ฉันเดินเป็นเพื่อนน่ะ”    เอ๊ะ ใครมาเรียกฉันเนี่ย จุนโซรึเปล่าน้า??   เอ๋..ไม่ใช่นิ หมอนี่เป็นใครกันน่ะ
 “อย่าทำหน้างงอย่างงั้นสิ ก็เธอเป็นครนบอกเองไม่ใช่หรอว่าเธอชื่อดาอินน่ะ”
“ฉันบอกหรอ ตอนไหนน่ะ ไม่เห็นจะจำได้เลย” 
“ก็บนรถเมล์เมื่อเช้าไง” 
“อ้อ งั้นเธอก็เป็นเด็กโรงเรียนแคซองั้นสิ จะตามมาเอาคืนหรอ อย่าเข้ามาน่ะ ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย”  
“เอาคืนอะไรกัน ฉันไม่รังแกเด็กผู้หญิงหรอกน่า” 
“เชื่อได้หรอ  คนอย่างนายน่ะ” 
“ฉันชื่อโกชู ยินดีที่ได้รู้จักน่ะ” 
“ฉันไม่ยินดี่ด้วยหรอก  และฉันก็ไม่คบกะพวกอันธพาลด้วย”
“นี่เธอหาว่าฉันเป็นพวกอันธพาลหรอ ตลกไปรึเปล่า ฉันก็เป็นเด็กนักเรียนเหมือนเธอนั่นแหละ” 
“ไม่รู้ๆ แต่ที่แน่ๆ อยู่ห่างๆฉันหน่อย”
อือ..จะว่าไปแล้วคนหน้าตาดีอย่างหมอนี่จะเป็นอันธพาลได้หรอ ดูจากหน้าที่สะอาด ตาสีฟ้าใส่คอนแทกเลนส์รึเปล่าน่ะ แล้วผมก็ดำเงา สูงโปร่งอย่างนี้ไม่น่าจะเป็นพวกยากูซ่าได้เลย โอ้ย..คิดอะไรบ้าๆน่ะ แล้วฉันก็เดินไปคุยไปกํบหมอนี่จนถึงบ้าน ดูๆไปก็เป็นคนนิสัยดีน่ะ แต่ว่าวันนี้ฉันยังไม่ได้คุย ไม่ได้เห็นหน้าจุนโซเลยน่ะ
     วันนี้ฉันขึ้นรถเมล์ไปโรงเรียนเหมือนเดิมแต่พอถึงป้ายที่จะขึ้นฉันก็เจอโกชูยืนอยู่ “อ้าว..โกชู บ้านเธออยู่แถวนี้หรอ”
“เปล่าหรอก ฉันมารอเธอหน่ะ” 
“เอ๋  รอฉันหรอ” 
“ใช่ ฉันมารอเธอ เราจะไปโรงเรียนด้วยกัน” 
โรงเรียนฉันกับโรงเรียนแคซออยู่ละแวกเดียวกัน
เย่..วันนี่จุนโซมาเรียนแล้ว อยากรู้จังว่าเมือวานเขาเป็นอะไรทำไมึงไม่มาเรียนแล้งยังไม่โทรบอกฉันด้วย แต่ช่างมันเหอะ ถ้าเขาอยากบอกเขาคงบอกเราไปแล้วล่ะน่ะยัยดาอินเอ๋ย
หลายวันนี้ฉันมาเรียนกับจุนโซตลอดเลย มันทำให้ฉันไม่ได้พบกับโกชูเลย ฉันไม่ได้ชอบโกชูหรอกน่ะ เพียงแต่เขานิสัยดี คุยด้วยแล้วสบายใจ ก็เท่านั้น  ก่อนถึงบ้านเราแวะกินน้ำแถวในเมือง ติ๊ดตี่ๆๆๆ โทรศัพท์จุนโซดังขึ้น
“ฮัลโหล” 
“ฉันขอตัวแปบน่ะดาอิน”  จุนโซเดินออกไปคุยโทรศัพท์นอกร้าน ใครโทรมากันน่ะ ทำไมต้องออกไปคุยกันข้างนอกด้วยเนี่ย 
“เฮ้..ดาอิน” โกชูเดินเข้ามาทักฉันที่โต๊ะ 
“อือ .ไง นายมาทำอะไรที่นี่น่ะ” 
“อ้าว..ก็มานั่งกินน้ำอ่ะดิ ถาามได้ เธอนี่ต๊องจิง”  แฮะๆๆจิง
“ฉันนั่งด้วยคนน่ะ”  โกชู ขออนุญาตฉัน       หา….. แล้วนายนี่ก็นั่งหน้าตาเฉยเลย เฮ้อ..ผู้ชายมีนิวัยอย่างงี้กันทุกคนเลยหรอ  อ่า..จุนโซเดินมาพอดีเลย ฉันยิ้มให้เขาแต่ทำไมถึงทำหน้าบูดอย่างงั้นล่ะ ฉันทำอะไรผิดงั้นหรอ 
“ดาอิน "         จุนโซเรียกฉันอย่างเย็นชา แล้วพวกเขาาด็ปะทะหน้ากัน 
“นายเองหรอโกชู”      พวกเขารู้จักกันด้วยหรอ 
“นายมากับดาอินหรอ”      ฉันแทรก
''ใช่ๆเรามาด้วยกัน พวกเธอรู้จักกันหรอ” 
แล้วจุนโซก็พูดขึ้น     “ฉันกับดาอินเป็นแฟนกัน” 
“อ๋อ งั้นหรอ” 
“เพราะฉะนั้นดาอินจะยุ่งกับใครไม่ได้นอกจากฉัน”  เขาพล่ามอะไรของเขากันน่ะ เกิดสงครามเย็นกันแล้ว
“จุนโซนั่งก่อนสิ นั่งกันหลายคนสนุกดีออก”      ฉันพยายามพูดเพื่อให้มันดีขึ้น แต่ไหงมันยิ่งเงียบขึ้นล่ะ  อ้าย..ฉันอยากหนีไปจากที่นีจริงๆเลย 
“โกชูแล้วนายมากับใครล่ะ” ฉันทำลายความเงียบ 
“ช่วงนี้เราไม่ค่อยได้ไปโรงเรียนด้วยกันเลยน่ะ ดาอิน เธอรู้มั้ยว่าฉันรอเธอที่ป้ายทุกวันเลยน่ะ แต่เธอก็ไม่มา” 
อย่าพูดอย่างงี้สิ โกชู นายกำลังทำให้จุนโซเดือดน่ะ 
“แฮะๆๆ ฉันขอโทษน่ะ” 
“นี่มันอะไรกัน"  จุนโซพูดจบก็กระแทกเก้าอี้ออกจากร้านไป
 “จุนโซ เดี๋ยว ฟังฉันก่อน”  ฉันรีบลุกตามจุนโซไป
 “ นี่นายรอฉันก่อนได้มั้ย อย่าทำแบบนั้น่ะ หยุดก่อน” ฉันรีบวิ่งไปตัดหน้าจุนโซ 
“ฟังฉันอธิบายก่อนได้มั้ย จริงๆแล้วเราแค่นั่งรถเมล์ไปเรียนแค่ครั้งเดียวเท่านั้นน่ะ”   “ครั้งเดียวกรอ แล้วทำไมไอ้โกชูมันถึงพูดอย่างสนิทสนมอย่างงั้นล่ะ” 
จุนโซยังเดือดปุดๆ นี่ถ้าเอาปรอทมาวัด คงขึ้นเป็น1000 องศาแหงๆเลย เวลาที่จุนโซโกรธทำไมมันถึงได้น่ากลัวอย่างงี้น่ะ  ฉันยังพูดต่อ
“เขาเป็นคน friendlyไง แบบว่าชอบคุยกับทุกคน อะไรประมาณนี้น่ะ ก็ไม่เห็นจะมีเป็นไรเลยนิ” 
" งั้นหรอ เธอกำลังจะบอกฉันว่าเธอไม่ได้นอกใจฉันอย่างงั้นล่ะสิ ฮ่ะ..ไหนบอกมาสิ”              โอ้ย ฉันจะอธิบายยังไงดีล่ะ จุนโซทำไมถึงเข้าใจยากอย่างงี้น่ะ 
“ใช่  ฉันไม่ได้มีอะไรกับโกชู ไม่เคยชอบโกชู นี่นายยังไม่รู้อีกหรอว่าคนที่ฉันชอบคือใคร คนที่ฉันชอบคือนายนั่นแหละ ตาเบื้อกเอ้ย ซื่อบื้อจริงแล้วอีกอย่างฉันก็จะไม่มีวันเลิกชอบนายด้วย เพราะงั้นอย่าทำให้ฉันเลิกชอบนายเลยน่ะ  ฮือๆ TT_TT” 
“อือ ก็แค่เนี่ย”   
“หา..ก็แค่เนี่ย หมายความว่าไง”  
อีตาบ้าหลอกให้ฉันพูดความในใจหรอ ขี้โกงนิหน่า