คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER 1
"ไปนอนด้วยกันมั้ย?" พูดจบเค้าก็เดินไปหน้าตาเฉย
อ้าย......ใครกันเนี่ย คิดว่าฉันเป็นคนยังไง >_< แล้วฉันก็เดินไปดักหน้าหมอนั่น 
"นายหน่ะ ถือดียังไงมาพูดจาพล่อยๆ แถวหน้าโรงเรียนคนอื่นหน่ะ" ฉันชี้หน้าด่าหมอนั่นอย่างสุดทน แต่นายนั่นกลับไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่นิดเดียว
"ไอ้ผู้ชายเฮงซวย คิดว่าฉันเป็นผู้หญิงใจง่ายล่ะสิ ขอบอกว่านายคิดผิดถนัด ถ้าจะหาผู้หญิงไปนอนด้วยล่ะก็ ฉันแนะนำให้ไปแถวโรงแรมในเมืองโน่นที่นั่นหน่ะมีผู้หญิงให้นายเลือกได้ตามใจชอบ อย่ามาแถวนี้อีกน่ะ ไม่งั้นนายเจอดีแน่" ฉันพูดออกไป แทบจะไม่หายใจ
"ฉันชักจะชอบเธอแล้วล่ะสิ" นายนี่พูดอะไรของเค้าน่ะ" *-_-*??
"ไปขึ้นรถซ่ะ" เค้าพูดพลางชี้ไปที่รถสีดำที่จอดอยู่ตรงข้ามกับโรงเรียนของฉัน
"ไม่" ฉันปฏิเสธเสียงแข็ง แล้วทันใดนั้นฉันก็รู้สึกว่าตัวเองลอยได้ มารู้สึกตัวอีกทีฉันก็อยู่ในรถของเค้าซ่ะแล้ว บรึ๊นนน...
"นี่ นายจะพาฉันไปไหนอ่ะ จอดให้ฉันลงเดี๋ยวนี้น่ะ" ฉันชักจะโมโหนายแล้วน่ะ
"ก็ไปในที่ๆ เราควรไปน่ะซิ ฉันรับรองว่าเธอต้องชอบแน่ๆ" หมอนี่ถ้าจะเพี้ยนแล้วแฮะ พูดไปยิ้มไป
"โอ๊ย ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ไม่ไปกับนายด้วย ปล่อยให้ฉันลงเดี๋ยวนี้น่ะ หูหนวกรึไง จอดดดดดดด..ฉันจะกลับบ้านน.."
ไม่มีเสียงตอบรับจากหมอนั่นเลยแม้แต่นิดเดียว เค้าทำเหมือนไม่ได้ยินที่ฉันพูด อีตาบ้า!! แล้วฉันก็บ่นไปตลอดทางไปจนถึงที่แห่งหนึ่งแล้วเค้าก็จอดรถ
ทะเล @o@ นี่มันทะเลนิหน่า เป็นทะเลที่สวยและสงบที่สุดในเมืองนี้เลยก็ว่าได้ ว่าแต่..หมอนี่พาฉันมาที่นี่ทำไมน้า ถ้าจะมาทำอย่างว่าล่ะก็ไม่เอาด้วยหรอก ทะเลออกจะโล่งโจ้งขนาดนี้ นี่ เธอคิดอะไรของเธอหน่ะดาอิน เออ..เกือบลืมไป
ฉัน ดาอิน เป็นนักเรียนโรงเรียนชองจู อยู่ม.ปลายปี3 โรงเรียนฉันเป็นโรงเรียนที่ติดอันดับ 1 ใน 5 ของโรงเรียนที่มีคุณภาพที่สุดของที่นี่เลยน้า ฮิฮิ ภูมิใจอะไรอย่างงี้ แต่ฉันต้องอยู่ที่นี่คนเดียว เพราะพ่อกับแม่ของฉันย้ายไปอยู่อเมริกา จิงๆแล้วพวกเขาต้องการให้ฉันไปอยู่ด้วย แต่..ไม่เอาด้วยหรอก ฉันไม่อยากจากที่นี่ไปนิหน่า ถึงต้องอยู่คนเดียวก็ไม่เป็นไร ดาอินสู้ๆๆๆ
ถ้าเป็นสุดสัปดาห์ นามีเพื่อนรักของฉันก็จะมาอยู่ด้วย เราเรียนอยู่ห้องเดียวกัน นามีจะคอยช่วยเหลือฉันตลอดทั้งด้านการเรียนและงานบ้าน และฉันก็มีเพื่อนชายอีกคนนึงจะแนะนำ เขาชิ่อโซยะ เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กๆ แล้ว ครอบครัวของโซยะดีกับฉันมากเพราะพ่อแม่เราเป็นเพื่อนกัน พวกเขามักจะชวนฉันให้ไปกินข้าวที่บ้านอยู่เสมอ อาหารอร่อยมากๆ ฉันไม่ได้ตะกละน่ะ อย่าเข้าใจผิดล่ะ (ฉันอร่อยทุกอย่างแหละ ถ้ามันเป็นของที่กินได้) โฮะ โฮะ
"ยัยบ็องส์ ลงมาได้แล้วเร็วเข้ามาเล่นน้ำกัน" อยู่ๆ หมอนั่นก็เรียกฉันดูท่าทางเขาดูมีความสุขมากเลยที่ได้มาทะเล แปลกคนแฮะ
"เธอคงจะสงสัยใช่มั้ยว่าทำไมฉันถึงพาเธอมาทะเล" -_- =_=
"ฉันชอบทะเล นานแล้วที่ฉันไม่ได้มาทะเล ฉันหมายถึงมากับคนอื่นหน่ะ ตอนฉันเป็นเด็กพ่อมักจะพาฉันกับแม่มาที่นี่ด้วยกันเสมอ หลังจากที่พ่อฉันตายไป ฉันก็ไม่ค่อยได้มาหรอก"
แล้วมาเล่าให้ฉันฟังทำไมล่ะเนี่ย เพี้ยนจริงๆ เลย อยู่ๆก็มาเล่าให้คนแปลกหน้าอย่างฉันฟัง ฉันไม่เศร้าด้วยหรอกน้า
"แล้วครั้งสุดท้ายที่มาที่นี่ ฉันก็ได้สูญเสียเพื่อนรักไป เขาจมน้ำตายที่นี่" เขาถอดหมวกออก ฉันเห็นน้ำใสๆในตาของเขา นี่นายจะร้องไห้หรอ อย่าเชียวน่ะ ฉันเกลียดคนร้องไห้มากที่สุดเลย และแล้วคนที่ปล่อยโฮออกมากลับเป็นฉัน ฮือๆๆๆ เขาทำท่าตกใจมาก เมื่อเห็นฉันร้องไห้
"นี่ เธอซึ้งกับเรื่องที่ฉันเล่าม่ะกี้น่ะเหรอ ยัยบ็องส์หยุดร้องได้แล้ว" นี่น่ะเหรอคำพูดปลอบใจ ตอนเรียนต้องสอบตกวิชาสร้างเสริมลักษณะนิสัยแหงๆ แล้วฉันก็เพิ่งสังเกตเห็นหน้าหมอนี่ชัดๆ โอ้ว ว้าว หมอนี่หล่อเป็นบ้าเลย ผมสีน้ำตาล ตาก็สีน้ำตาล ตาโตเป็นวงรี ขนตางอนดำเป็นแพ คิ้วสวยได้รูปอีกต่างหาก และที่ทำให้ฉันหมั่นไส้ก็คงจะเป็นหน้านายนี่แหละ ทั้งขาว ใส สะอาดเกลี้ยงเกลา บ่งบอกว่าเป็นคนดูกลรักษาตัวเองอย่างดีทีเดียว อ้าย..หมอนี่สวยกวาผู้หญิงอย่างฉันซ่ะอีก หลังจากที่ฉันกำลังคิดบ้าๆอยู่ๆเขาก็ฉุดมือฉันขึ้น เขาสูงเอามากๆ หุ่นเนี่ยอย่างกับนายแบบเลย หมอนี่ต้องสูง 180 ขึ้นไปแน่ๆ
"เธอเป็นอะไรไป จ้องหน้าฉันอยู่ได้ ทำไม ชอบฉันล่ะสิ"
"หน้านายสวยมากๆ ขาวเหมือนผู้หญิงเลย" อุ้ย ตายแล้ว ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย
"ฮ่าๆๆ นึกว่าเรื่องอะไร เธอเนี่ยบ็องส์จริงๆ เลยน้า ฉันหล่อมากใช่มั้ยล่ะ ฮ่าๆๆ"
"อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย เชอะ ถึงนายจะหล่อลากดินสักแค่ไหนฉันก็ไม่มีวันจะชอบนายหรอก"
"เธอแน่ใจน่ะ ว่าไม่มีวันชอบคนอย่างฉันได้หน่ะ งั้นเรามาดูกันว่า ภายในเวลา 7 วันฉันสามารถทำให้เธอชอบได้รึเปล่า แล้วถ้าเธอชอบฉันเราก็จะมาคบกัน แต่ถ้าฉันทำให้เธอชอบไม่ได้ฉันจะไม่มาให้เธอเห็นหน้าอีกเลย ตกลงมั้ย"
"ฮ่าๆๆ เธอทำไม่ได้หรอก เพราะฉันไม่ได้ชอบเธอ อย่าเสียเวลาเลย โฮะๆๆ"
"มีใครเคยบอกเธอมั้ยว่าเธอหัวเราะได้น่าเกลียดมาก ผู้หญิงที่ไหนเขาหัวเราะแบบนี้กันล่ะ"
"วิจารณ์ฉันเหรอ อย่าอยู่เลย" ฉันไล่เตะนายคนนี้ แต่ไหงเป็นว่าเขาไล่ตามฉันล่ะเนี่ย โหย.. เหนี่อยจัง ฉันก็เลยนั่งพักที่โขดหินริมหาด แล้วนายนั่นก็โผล่มาหน้าฉัน
"ฉันชื่อ จุนโซ เป็นลูกครึ่งอเมริกา ตอนนี้อยู่กับแม่ ,พี่สาวและหลานชาย บ้านอยู่แถวคาเซ " โห มิน่าล่ะหน้าตาดีชะมัดเป็นลูกครึ่งนี่เอง แถมบ้านอยู่แถวเขตคนรวยอีกต่างหาก
"ฉัน ดาอิน อยู่ม.ปลายปี3 โรงเรียนชองจู ตอนนี้อยู่คนเดียว พ่อกับแม่อยู่อเมริกา"
"อยู่แถวไหน"
"ไม่เห็นต้องบอกเลย"
"บอกสิ มันสำคัญกับฉันมาก ก็เราใกล้จะเป็นแฟนกันแล้วไม่ใช่เหรอ"
*-_-*!!! ฉันล่ะเหนื่อยกะหมอนี่จริงๆเลย
"อ้าย...7โมง 45 แล้ว ไปโรงเรียนสายแน่เลย แย่แล้วๆ" ฉันจะเป็นอย่างนี้ทุกเช้าเลย แต่งตัวเสร็จ ฉันก็รีบวิ่งไปที่ป้ายรถประจำทาง แฮะ.แฮะ รถมาพอดีเลย
"ดาอิน ทำไมผมถึงยุ่งล่ะ" หมอนี่โผล่มาได้ไงเนี่ย แล้วยังใส่ชุดนักเรียนโรงเรียนฉันอีกด้วย อย่าบอกน่ะ ว่า......
"ฉันย้ายไปเรียนโรงเรียนเดียวกับเธอ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป" ดูเหมือนหมอนี่จะมีเซนส์แฮะ ถึงโรงเรียนแล้ว ฉันรีบวิ่งสุดชชีวิต ดีน่ะที่อาจารย์ฝ่ายปกครองไม่อยู่ ไม่งั้นล่ะถูกทำโทษแน่ๆ เอ๊ะ..นายนี่ตามฉันอยู่ได้
"ไปห้องเธอซิ ตามมาอยู่ได้" -.,-??
"ฉันอยู่ห้อง A3หน่ะ ไปไม่ถูก พาฉันไปหน่อยดิ"
"A3หรอ นั่นมันห้องฉันหนิ"
"ดีเลย งั้นเราไปด้วยกัน"โอ้ย..ทำไมต้องเป็นนายนี่ด้วยน้า
"ขออนุญาตเข้าห้องค่ะ" คาบแรกเป็นวิชาคณิต ฉันไม่ชอบเอาซ่ะเลย
"วันนี้มีเพื่อนห้องเรา เพิ่งย้ายมาใหม่ แนะนำตัวเองซิ เสร็จแล้วก็ไปนั่งกับดาอิน พวกเธอรู้จักกันแล้วหนิใช่มั้ย" โหย..อาจารย์น่ะอาจารย์ เฮ้อ
"ฉันชื่อจุนโซ ย้ายมาจากโรงเรียนโซยอง ยินดีที่ได้รู้จัก"นายนั่นแนะนำตัวเสร็จก็มานั่งข้างฉัน ทำไมช่วงนี้ดวงตกจังแฮะ
"ไงล่ะ ดาอิน เธอหนีฉันไม่พ้นหรอก" หมอนั่นพูดอย่างมีชัย
"นี่ๆ ดาอิน เธอรู้จักกันมาก่อนหรอ "นามีกับโซยะถามขึ้นพร้อมๆกัน
"ก็ไม่เชิงหรอกน่ะ แต่พวกเธอต้องระวังหมอนี่ให้ดี ถ้าเป็นไปได้อยู่ไกลเขาเข้าไว้ แล้วจะปลอดภัย"สองคนนั้นถึงกับเลิกคิ้วเลย ที่ได้ยินฉันพูดไปแบบนั้น ฮ่าๆๆๆ ทีนี้นายนั่นก็จะไม่มีเพื่อนคุย ฮ่าๆๆ
เลิกเรียนซ่ะที เหนื่อยชะมัดเลย ฉันกำลังเดินจะกลับบ้านพร้อมนามีและโซยะ แต่...
"ยัยบ็องส์ กลับบ้านกับฉันเดี๋ยวนี้ ฉันจะไปส่งเธอเอง"แล้วหมอนั่นก็ดึงฉันไป อ้ายยยยย
"เธอกำลังพาฉันไปไหน นี่ไม่ใช่ทางไปบ้านฉันหนิ"
"ก็ใช่ มันเป็นทางไปบ้านฉันหน่ะ"
"หา..อะไรน่ะ ทางไปบ้านเธอ''
"ทำไมต้องให้ฉันพูดซ้ำด้วยเล่า ฉันจะพาเธอไปแนะนำกับแม่ฉัน ชัดมั้ย?"
"อะไรน่ะ เธอว่าไงน่ะ"
"อีกแล้วน่ะ หูหนวกรึไง อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำอีก เหนื่อย..เข้าใจมั้ย" #--_-- แปร่ว!!!
บ้านหลังสีขาวดูสะอาดตา ใหญ่โตยังกับคฤหาสน์แหนะ ทำไมหมอนี่ชอบทำให้ฉันประหลาดใจอยู่เรื่อยเลย ฉันลงจากรถอย่างเหว๋อๆๆ
"ไม่ต้องกลัวน่ะแม่ฉันใจดีออกจะตายไป" นายนั่นมากระซิบฉันที่หู
"นายไม่ต้องห่วงฉันหรอกหน่า คนอย่างดาอินไม่เคยกลัวอะไรทั้งนั้น" เว่อร์ไปนิดแล้วแก -_- แฮะๆ ถึงกลัวก็ต้องสู้ ดาอินซ่ะอย่าง สู้ สู้
"แม่ฮ่ะ นี่ดาอินฮ่ะ คนที่ผมเคยเล่าให้แม่ฟังไง" นายนั่นแนะนำฉันกับแม่ของเขา
"สวัดดีค่ะ หนูชื่อดาอินค่ะ เป็นเพื่อนเรียนห้องเดียวกันกับจุนโซค่ะ"
"จ๊ะ..ยินดีที่ได้รู้จักน่ะดาอิน นั่งก่อนสิ" ว้าว..^o^นี่แม่นายนั่นหรอยังสาวอยู่เลยแถมยังสวยด้วย นึกว่าเป็นพี่น่ะเนี่ย มิน่าล่ะหมอนั่นถึงน่าตาดีชะมัด ถอดแบบมาจากแม่นี่เอง
"คนนี้ใช่มั้ย ที่จุนโซบอกว่าเป็นแฟนหน่ะ"
"ฮ่ะแม่ คนนี้แหละฮ่ะที่ผมบอกว่าจะเป็นภรรยาผมในอนาคตหน่ะ"นายนั่นพูดอะไรของเขาน่ะ ไม่ได้การล่ะ อย่างงี้ต้องเคลียร์
"เอ่อ..คุณป้าค่ะ คือคงจะเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะค่ะ หนูกับจุนโซเป็นแค่เพื่อนร่วมห้องกันเท่านั้นแหละค่ะ "ไม่รู้ว่าคุณป้าจะเข้าใจมั้ยน้า..
"ไม่ต้องเขินหรอกจ๊ะ จุนโซเล่าให้ป้าฟังหมดแล้ว ท่าทางจุนโซจะรักหนูมากเลยน่ะ"
"หา..คุณป้าว่าไงน่ะค่ะ จุนโซน่ะเหรอชอบหนู เราไม่ถูกกันจะตาย"
"ใครว่าล่ะ แม่ฉันหน่ะ เข้าใจถูกแล้วเรารักกันต่างหาก แม่..ดาอินก็เป็นแบบนี้แหละ"
"ฮ่าๆๆๆคู่นี้ตลกดีน่ะ"แม่จุนโซหัวเราะชอบใจ
"ดาอิน นี่หลานชายกับพี่สาวฉัน" จุนโซชี้ไปทางผู้หญิงผมยาวหยิก รอยดัด และเด็กผู้ชายตัวเล็กๆหน้าตาสวยเหมือนแม่เขาเลย เด็กคนนี้ท่าทางจะเรียนอยู่อนุบาล บ้านนี้เป็นไงกันน่ะ สวยกันทั้งบ้านเลย แม้แต่ผู้ชายก็ด้วย
"ไงจ๊ะ นี่ดาอินหรอ เจ้านี่ชอบคุยให้ฟังบ่อยๆน่ารักอย่างที่มันบอกจริงๆแหละ นายนี่ตาถึงจริงๆ" พี่สาวทักทายฉัน ล้อเล่นรึเปล่าเนี่ย นายนี่โพนทะนาฉันไปทั้งบ้านเลยหรือเนี่ย
"หวัดดีค่ะ เอ่อ..จุนโซเค้าพูดว่าไงหรือค่ะ เค้าวิจารณ์ฉันว่ายังไงบ้างค่ะ"ฉันถามอย่างสงสัย
"อ้อ ก็บอกว่าเค้าเจอเด็กผู้หญิงคนนึง น่ารักมาก แล้ว..."
"นี่พี่พอได้แล้ว"จุนโซรีบขัด
"แล้วไงอีกค่ะ" ฉันถามต่อ
"ก็.."พี่สาวยังไม่ทันพูด จุนโซก็มาขัดอีกแล้ว
"นี่ พอแล้ว ดาอินเธออย่าไปฟังพี่เค้าให้มากน่ะฉันไม่ได้เล่าอะไรให้เค้าฟังเลย พี่แต่งขึ้นเองทั้งนั้นหน่ะ" จุนโซรีบแก้ตัว "นายนี่แปลกแฮะ" *- _-*
"เอาล่ะมาทานข้าวกันเถอะจ๊ะ"เหมือนฟ้มาโปรด แม่จุนโซรีบมาห้ามทัพด้วยอาหารที่มีหน้าตาน่ากินทั้งนั้นเลย โห..หวานหมูแล้วดาอิน โฮะ โฮะๆๆ
วันนี่เป็นวันที่อาหารอร่อยสุดยอดเลยก็ว่าได้ ฉันกวาดซ่ะเรียบเลย ถ้าจะถามว่าทำไมฉันไม่รักษาภาพพจน์ของตัวเองไว้เลยเหรอ แหะๆๆ ในชีวิตฉันตอนนี้ก็คือตามล่าอาหารที่อร่อยๆและฉันก็คิดว่าฉันเจอแล้ว หลังจากที่ฉันช่วยเก็บกวาดเสร็จ ฉันก็ไปเล่นเกมกับหลานตัวน้อยนั่นก็คือ จุนอา จุนอาซึ่งเป็นลูกชายคนเดียวของพี่มินอาพี่สาวคนสวยของจุนโซ และฉันก็เป็นผู้ชนะด้วยสิ ก็เล่นกับเด็กหนิ โฮะๆๆๆถึงงั้นก็เหอะ ภูมิใจน้า.
"คุณป้าค่ะ หนูกลับก่อนน่ะค่ะ"
"พี่สาว จะกลับแล้วหรอ ว้า..กำลังสนุกอยู่เลย"จุนอาท้วง
"จ๊ะ พี่ต้องกลับแล้ว"ฉันพูดกับจุนอา ใจจริงก็อยากอยู่ต่อ ถ้าบ้านนี้ไม่มีหมอนั่น
"พี่จุนโซ วันหลังพาพี่สาวมาอีกน่ะ น่ะพี่น่ะ"
"ได้สิ ถ้าดาอินเค้าไม่รังเกียจที่นี่"
"พี่สาวรังเกียจที่นี่เหรอ"
"ถ้าคนที่นี่ไม่รังเกียจและพร้อมที่จะต้อนนรับพี่ พี่ก็ต้องมาอีกอยู่แล้วแหละ"
"ฮ่ะ ส่งพี่สาวกลับบ้านดีๆน่ะพี่จุนโซ"จุนอานี่น่ารักจริง แต่จะน่ารักกว่านี้อีกถ้าให้คนอื่นไปส่ง
"ลาล่ะค่ะทุกคน"ฉันกล่าวลาแล้วไปขึ้นรถหมอนั่น บรึ๊นนนนนนนน
"นี่เธอ ดูท่าทางแม่ฉันจะชอบเธอคนนี้น่าดูเลยน่ะ" "งั้นเหรอ"
"เพราะงั้นเธอคงต้องไปเป็นสะใภ้บ้านฉันแล้วแหละ ถ้าเธอปฏิเสธ แม่ฉันก็คงเสียใจมาก"
"เฮ้ย พูดอะไรบ้าๆ" > <
"หรือเธอจะทำให้แม่ฉันเสียใจ ขัดผู้ใหญ่บาปน่ะ" ดูพูดเข้า
"เอ๋..มันไม่เห็นจะเกี่ยวกันตรงไหนเลย อย่ามามั่วน่ะอีตาบ้า"
"แล้ว ถ้าอย่างงั้นเธอมาบ้านฉันทำไม ถ้าไม่ใช่เพราะว่ามาทำความรู้จักกับครอบครัวของฉัน"
"ก็นายเป็นคนพาฉันมาหนิ ไครเค้าอยากมากัน" - -!!!
ถึงบ้านแล้ว เฮ้อ โล่งอกไปที ฉับรีบลงจากรถเพื่อไปให้พ้นหมอนี่
"หลับฝันดีน่ะ สุดที่รัก คิดถึงฉันมากๆล่ะ"
"กลับบ้านไปได้แล้ว ชิ่ว ชิ่ว" บรึ้นนนนนน..
เฮ้อ ได้เวลานอนแล้ว แต่ทำไมถึงนอนไม่หลับน่ะ มัวคิดอะไรบ้าๆอยู่เนี่ย เลิกคิดถึงเรื่องนายนั่นได้แล้ว ดาอิน นอนๆๆๆๆพรุ่งนี้ต้องไปเรียนน่ะ อย่าลืมสิ กว่าจะได้นอนก็ปาไปตี2แล้ว
วันนี้ฉันตื่นแต่เช้าแล้วเตรียมตัวไปเรียน ไปเช้าๆจะได้ไม่ต้องเจอหมอนนั่น ฮ่าๆๆ ไงซ่ะ
ฉันก็เหนือกว่านายอยู่แล้ว ฉันลงจากบ้านเพื่อจะไปโรงเรียน แต่ เอ๊ะ..รถใครจอดอยู่หน้าบ้านน่ะ รถคุ้นๆแฮะ หลบไม่ทันแล้ว
"อรุณสวัสดิ์ ดาอินฉันมารับเธอไปโรงเรียน ดีใจใช่มั้ยล่ะ" ดูสิพูดหน้าตาเฉยเลย-^-
ฉันเซ็งจริงเลย หมอนี่มักจะได้ทุกอย่างที่ต้องการเสมอเลยรึไงน่ะ เฮ้อ..
"นี่ ขึ้นรถได้แล้ว เราจะไปเรียนด้วยกัน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป"
">_<" และแล้วฉันก็ต้องไปกับหมอนี่จนได้สิน้า
ตลอดทั้งอาทิตย์หมอนี่มารับฉันทุกวัน เหลืออีก2วันแล้วสิน่ะที่จะครบกำหนดสัญญาของเรา เฮ้อ ทำไมถึงได้รู้สึกใจหายน่ะ "ดาอิน ตื่นๆๆอาจารย์เข้าสอนแล้ว เธอหลับได้ทุกวันเลยน้า"นามีสะกิดปลุกฉัน เอ๊ะ แล้วหมอนั่นไปไหนแล้วล่ะ ทำไมยังไม่เข้าเรียนอีก
"นี่เธอกำลังมองหาจุนโซนั่นใช่มั้ย เมื่อกี้มีรุ่นน้องปี1มาหาแล้วจุนโซก็ไปคุย ไม่รู้เหมือนกันว่าเรื่องอะไรแต่ก็คงเป็นเรื่องสารภาพรักอีกตามเคยแหละ จุนโซเนี่ยเสน่ห์แรงไม่เบาเลยแฮะ"
นามีก็พูดเว่อร์ มีแต่คนตาถั่วเท่านั้นแหละที่หลงนายนั่นหน่ะ -_- ฉันไม่มีกะจิตกะใจจะเรียนเลยจึงขออาจารย์ไปห้องน้ำ(โกหกหน่ะ)ฉันเดินเรื่อยเปื่อยไปตามอาคาร แล้วฉันก็ได้ยินเสียงของจุนโซมาทางหลังอาคารแต่ เอ๊ะ มีเสียงผู้หญิงด้วยฉันก็เลยเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ฉันเห็นจุนโซกับเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักไม่สิน่าเกลียดต่างหากกำลังเดินเข้าไปใกล้จุนโซ ใกล้มาก
"พี่ค่ะฉันชอบพี่มากๆ คบกับฉันเถอะน่ะค่ะ"เด็กคนนั้นพูดอะไรน่ะ พอฉันหันไปดูอีกครั้ง ฉันก็เห็นจุนโซกำลังจูบกับเด็กคนนั้น จุนโซไม่มีทีท่าว่าจะถอยออกไปเลยแม้แต่นิด และสิ่งที่ฉันเกลียดมากกว่าก็คือฉันดันร้องไห้โฮออกมาต่อหน้าจุนโซ เป็นช่วงที่ตานั่นหันมาพอดี อ้าย..น่าอายชะมัด ฉันรีบวิ่งไปจากที่นั่น
"ดาอิน ดาอิน ฟังฉันก่อน..."
ฉันไม่สนคำเรียกของหมอนั่นแม้แต่นิดเดียว ฮือ ฮือ ฮือTT_TT
ฉันทนไม่ได้หรอกที่จะดูหมอนั่นทำอะไรทุเรศๆกับผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าต่อตาได้ แล้วฉันก็วิ่งออกจากโรงเรียนเข้าไปในเมือง ไม่รู้ว่าฉันเอาเรียวแรงจากไหน ฉันไม่กลัวอาจารย์ฝ่ายปกครองเลยซักนิด แฮะๆๆ เหนื่อยเอามากๆเลย ฉันวิ่งมาได้ไกลขนาดนี้เชียวเหรอ โรงเรียนกับในเมืองห่างกันตั้ง15กิโล แล้วฉันก็มาหยุดตรงสวนสาธารณะ ฉันนั่งบนเก้าอี้หินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ มันคงให้ความสบายแก่ฉันได้มากทีเดียวแหละ ที่นี่เป็นที่ๆฉันชอบมานั่งเป็นประจำแต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้มาเท่าไหร่ ก็เป็นเพราะ..หยุดเลิกนึกถึงหมอนั่นได้แล้ว บลื๋อ (--_- -_- -_--)!!! ทำไมที่นี่ถึงได้เศร้าอย่างงี้น่ะ เฮ้อ..แล้วฉันก็ผล่อยหลับไปทั้งน้ำตาจนถึงเย็น มะรืนนี้เป็นวันเกิดของฉัน แต่ทำไมฉันยังเศร้าอยู่อีกล่ะ ไม่ๆๆยิ้มสิ ดาอิน ยิ้ม^_^*
ฉันเดินกลับบ้าน คิดอะไรเพลินๆ พอถึงบ้านฉันก็เจอตัวต้นเหตุที่ทำให้ฉันร้องไห้ ใช่ จุนโซรอฉันอยู่ที่หน้าบ้าน ฉันไม่อยากเจอเค้าในสภาพนี้เลย ให้ตายสิ ทำไงดีน้า..-_-
"ฉันขอโทษ" เค้าพูดว่าขอโทษ ขอโทษหรอ
"นี่ นายเป็นไรไป มาขอโทษฉันทำไม นายมามุกไหนเนี่ย ฮ่ะ อย่าล้อเล่นดีกว่าหน่า"
ฉันแสร้งเป็นร่าเริงสุดฤทธิ์ ฮ่าๆฮือๆ
"นี่ ดาอิน อย่าหัวเราะแบบนี้สิ ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอีกแล้ว ฉันขอโทษ"หน้าเค้าดูเศร้าจัง
"อะไรอีกล่ะ ฉันเหนื่อยแล้วก็ง่วงด้วยอยากเข้าบ้าน นายก็กลับบ้านได้แล้ว"ฉันยิ้มให้เขาแล้วเดินเข้าบ้านไปฉันจะไม่สนใจนายแล้ว แต่ที่ไหนได้เค้าเดินตามเข้ามาซ่ะหนิ
"ฉันหิวน้ำ ขอเข้าไปกินน้ำหน่อยได้มั้ย นี่ ฉันเหนื่อยเหมือนกัน ขอนอนพักหน่อยน่ะ"จุนโซเดินไปนั่งตรงโซฟา และอยู่ๆฉันก็พูดบ้าๆออกไป
"เธออย่าทำอย่างงี้ได้มั้ย เลิกทำดีกับฉันได้แล้วเลิกเข้าใกล้ฉันซ่ะที ถ้าเธอคิดจะแกล้งฉันเพื่อที่จะสนุกไปวันๆ พอทีเหอะ ขอร้องล่ะน่ะเลิกกวนฉันได้แล้ว และเรื่องที่เธอจูบกับเด็กคนนั้นมันก็เป็นเรื่องของเธอ ถ้ากลัวว่าฉันจะไปบอกใครๆล่ะก็ไม่ต้องห่วงหรอกน่ะฉันไม่ทำแน่"ฮือๆๆพูดจบฉันก็ร้องไห้ น้ำตาที่กลั้นไว้มันไหลพรากออกมา
"มันไม่ใช่อย่างงั้นน่ะ ไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดฉับกับเด็กคนนั้นไม่มีอะไรกัน แล้วเด็กคนนั้นก็เป็นฝ่ายจูบฉันก่อน ดาอิน เธอต้องฟังฉันพูดก่อนน่ะ"
"นายมาทำให้ฉันชอบแล้วตัวเองไปจูบกับผู้หญิงอื่นหน้าตาเฉย อย่างงี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน"
ฉันยังคงพล่ามไม่หยุด ตาก็พร่ามองไม่เห็นอะไร แม้แต่หน้าจุนโซ "พอทีเถอะฉันไม่อยากให้มันถลำลึกไปกว่านี้ ฉันไม่อยากที่จะมานั่งเจ็บปวดอีก"
"เธอเชื่อใจฉันน่ะ จากนี้ฉันจะไม่ทำให้เธอเสียใจหรือเจ็บเปวดอีก เพียงเธอเชื่อใจและไว้ใจฉัน ฉันจะปกป้องเธอเอง ฉันขอโทษที่งี่เง่าและปล่อยให้เธอต้องเป็นแบบนี้ ฉันขอโทษ ยกโทษให้ฉันน่ะ ดาอิน"
ถึงแม้ว่าฉันจะโกรธเขา เสียใจมากแค่ไหนแต่ใจฉันกลับบอกให้เชื่อใจ เชื่อมั่นในตัวเขา อย่างงี้เค้าเรียกว่ารักรึเปล่าน่ะ
"ดาอิน ข้อตกลงของเราล่ะ นี่เธอเป็นแฟนฉันแล้วน่ะ และกฎของคู่รักกันก็คือเชื่อใจ ซื่อสัตย์ และห้ามโกหก เพราะฉันเกลียดคนที่ชอบโกหกมากที่สุด เธอเข้าใจที่ฉันพูดมั้ย"
"อืม ฉันเข้าใจแล้ว^_^"
วันนี้เป็นวันเสาร์ ฉันก็เลยได้นอนยาวไม่ต้องตื่นไปเรียนสุขใจชะมัดเลย ใครมากดกริ่งแต่เช้าน่ะ เฮ้อ คนจะหลับจะนอน
"ดาอิน ดาอิน เปิดประตูเร็วเข้า"เสียงจุนโซนิหน่า ฉันรีบลุกจากที่นอนไปเปิดประตู
"นี่เธอยังไม่ตื่นเหรอ ขี้เซาจริงๆภรรยาฉัน"
"เปล่าน่ะ ฉันตื่นแล้ว ไม่งั้นจะเปิดประตูให้เธอได้ไงล่ะ" ฉันต้องชนะเสมอ คติประจำใจฉันล่ะ แหะๆๆ
ติดดามชมตอนต่อไป เร็วๆ นี้น้า ^_^
ติดดามชมตอนต่อไป เร็วๆ นี้น้า ^_^
ความคิดเห็น