คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #42 : 14.คำสัญญา/3
สายาอภรรยาสาว็ยัแอบ้านอยู่เนือๆ แ่อย่าไรเสียหิสาว็้อเป็นอเาเหมือนเิม วหน้ามรามโน้มลมาเรื่อยๆ นระทั่สัมผัสไ้ถึลมหายใอุ่นๆ พร้อมวามแวววาวอวาที่สั่นระริ เมื่อปาหนาประบิับปาบายับบยี้วามหอมหวานอย่าะนุถนอม แทรส่วนที่อุ่นเ้ามาทัทายหยอเย้าและวานหาวามหอมหวานอย่า่ำอ
น้านแอบละเมอเพ้อไปับวามเร่าร้อนที่่อยๆ ปลุปั่นสร้าระแสให้หัวใสั่นไหว ปล่อยัวปล่อยใลอยล่อไปพร้อมวามร้อนรุ่มที่แผ่่านระายราวับเลียวลื่นที่บ้าลั่ ัสาเ้าหาฝั่ไม่ยั้แถมยัเหน็บเอาวามปั่นป่วนปลุมไปทั่วเรือนร่าอันปวพร่านั้นอย่าทรมาน
เสียรวราัหอบเป็นระยะสู่ำราวับบทเพลัหวะีิ้น ราแรมือนุ่มผลัไสับไล่ร่าำยำ หาอนนี้เสียรัวนพรั่พรูออมาพร้อมทั้มือนุ่มปีนป่ายเหนี่ยวรั้ออย่าเร่าร้อน นเาไ้รับรู้ถึลมหายใอุ่นๆ ปะทะเ้ามาสร้าวามอบอวลในหัวใ
นัิาัเ็บเสียพร่าไม่อยู่ ทั้ที่เธอพยายามลั้นให้เ้าไปภายใน่อท้อ แ่นแล้วนรอ็เปิเผยให้ไรทศไ้ย่ามใระหยิ่มเป็นที่สุ เมื่อเมียรัอเาอบสนอารส่ัว่าแนแบบนี้ ยิ่ทำให้เาลำพอใฮึเหิมสร้าวามปั่นป่วนให้ร่าบาที่อยู่้านล่าแทบใละลาย
มือนุ่มยัปีนป่ายอย่าุน ลูบไล้ทั้แผอสลับาริเล็บมลบนเนื้อแร่ในยามที่เาเ้าสู่สมรภูมิรั้วยวามรุนแรและถาโถม พื้นที่บอบบาถูรั้และโหมระพือวามแ็แร่อยู่บ่อยรั้ นร่าบาไหวสั่นลอนโยไปามแรที่ปลุเร้า
เธอร้อเ็มเสียปลปล่อยวามปวพร่าที่อยู่่วลาลำัวบานสุเสีย พลาายหนุ่มพึใยิ้มหยับนปาหนา่อนะลมาวัเลียวลิ้นอย่าาบ้วบยี้หนัหน่วนหิสาวแทบะหมลมหายใ ร่าบาบิเลียวเมื่อวามรุนแรถาโถมอีรั้ นำพาร่าบาลอยละล่อึ้นสู่ปลายยอฟ้าสีเหลือทอ เหล่าบรรานาเลือนหายไปาท้อฟ้า ปีนาฟ้าถูสวมทับโยเทวาหน้าหล่ออย่าเวิ
มือนุ่มแทรเส้นผมำุมแน่น พลั้เผลอเสียหลุบ่ำอย่าไม่ั้ใ่อสิ่เร้าที่ปั่นป่วนอยู่ในะนี้ เาะรู้บ้าไหมว่าร่าายบอบบาอเธอำลัะแระายเหมือนับพลุไฟและพร้อมระายส่เสียให้ัสนั่นหวั่นไหว้อสะท้านไปทั่ว
“ไ้โปรอย่าทรมานหนึ่อีเลย....” เสียแหบพร่าร้ออร่าบึบึน ้อารให้เา่วยเหลือเธอให้พ้นาวามทุ์ทรมานนี่เสียที
เมื่อายหนุ่มไ้ยินำเว้าวอนร้ออาภรรยาสาว เา็หมายมั่นอย่าแน่วแน่ว่าะ้อทำให้เธอพ้นทุ์โศ่าๆ ที่เ้าและออในร่าบา ร่าระหบิเบี้ยวระสับระส่ายร้อรวราสลับับวหน้าหวานที่เหยเ้วยวามปวพร่า
สอมือหนารึร่าบาเอาไว้่อนะนำพาหิสาวเินทาึ้นสู่สรวห้วสวรร์อันามพริ้เพริศ นัยน์าหวามปิลพร้อมๆ ับเสียหัวใที่เ้นเร่า มือนุ่มิลเนื้อแ็บนแผ่นหลัอย่ารวร้าว รารัวนแทบสิ้นีวา ทั้สอนอนนิ่สลบราวับถูปลิีพภายใ้เยื่อใยอันเร่าร้อนนระทั่รุ่สาอืนฮันนีมูนใน่าแน
เมื่อแสแรอวันใหม่แย้มเยือนพบพานทัทายอย่าอ้อยสร้อย ทั้สอ็เริ่มออเินทามุ่หน้าสู้ินแนผืนใหม่้วยแววา้นหา เพื่อพบพานับวามสใสามในเมือ้าๆ ที่โอบล้อม้วยวามเียวีบนทุ่ห้าอันว้าไลสุสายา รถม้าเทียบล้อไม้่อยๆ ทะยานพานทั้สอท่อเ้าไปในินแนใหม่
สอเท้า้าวย่าในวามามแห่ใหม่ วาสายามออย่าเื่อ้า้อเ็บทุรายละเอียอย่าพินิพิเราะห์แทรวิิรอันระาราเ้าไปในห้วลึอหัวใ วามามส่อแสระายพริ้มอยู่เบื้อหน้า ถ่ายทอวิวันาารอันทร่า ร่ายรำสถาปัยรรมบนโรสร้าอันแ็แร่ไ้อย่า่ายาย สายาแวววับถูสะให้นิ่บนพื้นผนัที่ปราลวลายสายเส้นแ่แ้มระบายสีให้เาและเธออยู่ในห้วมหรรพอันว้าให่
ภาพวาอศิลปินื่อัยัรารึในผนัอโบสถ์อันเลือื่อ ไรทศผู้ลั่ไล้ ที่เรียแบบนั้น็เพราะเาำลัวาลวลายผ่านฝีปาอย่าำนาานเล่าเรื่อราว่าๆ ที่เิึ้นบนสีที่หลาหลายไ้อย่าาม ึ่นัิาเอ็เริ่มึมับเอาวามประีบรรถัทอเี่ยวพันหัวใและวามรู้สึให้อ่อนไหวบอบบาไปับศิลปะแนนี้ไ้อย่า่ายาย
“เป็นไบ้า” เาเอ่ยึ้นมาเบาๆ ะที่เาุมมือนุ่มนิ่มอเธอเอาไว้ สะสายามเ้มราวับเวิระายเสน่ห์พราวระยิบให้หิสาวรหน้าไ้หลรัและเิวามว้าวุ่นในใ
หิสาวที่เป็นำเลยหัวใอเา ยืนนิ่ั้ใฟัศิลปินในวใ ้นหาแววามเ้มนั่นเ่นัน ่อนะหยัยิ้มแย้มวามพึพอใออมา
“ามมามายเหลือเิน” เสียอ่อนนุ่มพริ้มเพราในหัวใ
ทั้สอำลัทะยานสู่ห้วแห่วามสุนไม่มีใรสามารถเ้ามาในโลส่วนัวสีมพูนี้ไ้ ายหนุ่มพาภรรยาสาวอเาเินทาท่อเที่ยว้ามผ่านินแนอันามไปในทุแห่หน อบุมสอมือและริมฝีปาบาอย่าทะนุถนอมเยมอย่าั้ใ ผูพันเี่ยวโยเื่อมวามหวานับวามละมุนท่ามลาเมือแห่สถาปัยรรมอันเลือื่ออย่าเื่อ้า ถัทอเี่ยวฝันไปพร้อมัน
ำหวานพร่ำเพ้อสัาเป็นหมุผูยึหัวใทั้สอเอาไว้้วยัน
สายลมอ่อนพัโยึ้นมาทัทายผิวนวลสุปลั่ระเรื่อ อาาศยามเ้าเย็นละมุนส่ผลให้นัวโว่าระับอ้อมอแน่นึ้น ประพรมปาหนาสร้าวามอบอุ่นในหัวใให้ลายหนาว แม้ะไม่ใ่่วฤูที่หนาวเย็น็าม แ่สายลม็เ้า้าให้ายหนุ่มไ้แสวามรู้สึที่ีให้ แนำยำนาบทับแนเรียว ทำให้วหน้าหวานถูยับเ้ามาใล้ลมหายใอุ่นๆ อายหนุ่ม พลันัหวะพลั้เผลอปาหนา็ประทับบนพวแ้มระเรื่อนั้น
หิสาวำรามเบาๆ ่อว่าายหนุ่มที่ไม่รู้ัอาย แถมยัระเส้าให้หิสาวไ้ร้อนรนเอียอาย ัวลีบเล็เพราะวามรัที่ายหนุ่มอบแส่อหน้า ว่าแล้วนัิา็ีเพียะลบนลำแนแร่พร้อมทั้หยิเล็ๆ ให้รู้สึ หานเ็บลับอมยิ้มลั้วหัวเราะหึๆ ในลำออย่าพึใ ไม่มีอะไรอีแล้วสำหรับวามรัอายหนุ่มที่มี่อหิสาว
เมื่อวามามบนพื้นผนัสถาปัยรรมอันทรุ่ามาถึห้อสุท้าย ายหนุ่ม็ัวนและโน้มน้าวให้หิสาวไ้ออไปเที่ยวมเ็บเี่ยววามทรำอันีระหว่าเาและเธออี ในสถานที่่อไป.....
“บรรยาาศีเหลือเิน อย่านี้มันน่าะ....”
หิสาวเอียศีรษะย้อนถามผู้ายนัยน์ารุ้มริ่ม
“น่าะอะไรเหรอะเทพ”
“น่าะมีลู้วยันสันไ”
“อุ้ย!! พูแ่แบบนี้ ไม่เินบ้าเหรอะ” หิสาวมีท่าทาเนียมอาย พลันหลุบสายามอไปทาอื่น ลับถูระเ้า้วยวาาหวานๆ ร้อนๆ ามมาอีหลายประโย
หลัาวามรื่นรมย์และวามามรารึิาู่ฮันนีมูนบล ทั้ายหนุ่มและหิสาว็ลับมาผ่อนลายที่ห้อพั ปริ่มเปรมับวามสุที่ไ้ใ้เวลาร่วมัน วาและหัวใื้นเ็มไป้วยวามสุอมรอวันผลิอออผลออมา ผลผลิที่ัเลาฟูมฟัในฟลอเรน อาะสร้าวามประหลาใให้ับนในรอบรัว
พ้นาฮันนีมูน ทั้สอ็ลับมาะลุยานอโรแรม นับว่าเป็น้อีเมื่อพันธะผูพันมัใส่ผลให้โรแรมมีผู้บริหารเพิ่มึ้น ูแลัระบบบริหารให้พันาและเพิ่มยอารเ้าใ้ห้อพั ร้านอาหาร าเฟ่ หรือแม้ระทั่รัวมื้อลาวันอย่าบุฟเฟ่์็มียอทำำไรเพิ่มึ้น รอบรัวอสอระูลปริ่มเปรมับผลำไรที่ไรทศและนัิาทำให้ แ่อย่าไรเสีย ผู้หลัผู้ให่็เฝ้ารอารปราัวอทายาทโรแรม แ่ไม่รู้ว่าเมื่อไร
ความคิดเห็น