คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ที่ว่างของหัวใจ
อนที่ 5 ที่ว่าอหัวใ
เือนนี้ฝนพร่ำ ๆ ทั้วัน ้นห้าเียวีทอยาวลอสอ้าทาราวับปูพรมนุ่มละไม ้นไม้น้อยให่่าพาันแิ่้านสาาระย้าผ่านลมเย็น่ำอละอออน้ำฝน ปลายรุ้ทอแสระยิบระยับพราวพราย เหล่านาับล่อมบรรเลเพลเป็นภาษาธรรมาิโบยบินผ่าม่านฟ้าสีทอ
“หน้าฝนนี่ีั ้นไม้เียวี ห้า็อามแย่ันึ้น น่านอนันุ่มน่าู อาาศ็เย็นสบาย” แพรพูพร้อมทำท่าาปีบินที่หน้า่าห้อนอน
“ที่รุเทพแม่ับพ่อะเป็นยัไบ้านะ ป่านนี้เร่ส่สิน้าไปฮ่อแน่ ๆ ฝนะเป็นอุปสรร่อธุริอแม่ไหมนะ ิถึพ่อับแม่ั” แพรพร่ำรำพัน
“แล้วโอมะเป็นไบ้านะ สบายีหรือเปล่า แพรยัิถึโอมอยู่นะ โอมหล่ะิถึแพรบ้าไหม” แพรยัร่ำรว
นนท์เอ็ยืนอยู่ที่ระเบียห้อนอน ไ้ยินเสียร่ำรวอแพร แพรยัไม่สามารถลืมนรัอเธอไ้ ะมีวิธีไหนบ้าที่ะรัษาใอเ้าหิไ้
“วันนี้ฝนทั้วันเลย แล้วเราะไ้ออไป้านอเหรอเนี้ย ยิ่นายนนท์อบหาเรื่อเราไม่ทำานอยู่ วัน ๆ เอาแ่าน ไม่รู้ว่าสมอนายนี่ทำ้วยอะไร ทำัวแบบนี้แล้วะมีวามสุไหมเนี้ย” แพรพูพร้อมบิี้เีย
“อืม นู่นั้นูท่าทามีวามสุั” แพรมอูนู่หนึ่ที่ำลัไร้นที่ปีให้ันและัน พลาให้แพรนึถึวันวานระหว่าโอมับแพร
“นเราถ้าิใมีวามสุ ารแสออมา็มีวามสุ พลอยให้นอื่น ๆ มีวามสุไป้วย” นนท์พูพลายื่นหน้า้ามฝาระเบียหาแพร
“นายอยู่รนี้นานแล้วเหรอ ั้น็ไ้ยินที่ันพูหมิ” แพรถามเสียั
“ใ่ อยู่่อนเธออี ันไ้ยินหมแล้ว ทำไมเหรอเธอไม่อยาทำานหรือไ หรือว่า สมอน้อย ๆ อเธอไม่รับรู้อะไร นอาวัน ๆ เอาแ่ิถึนอื่น นที่ทำให้เธอร้อไห้ไ้ลอเวลาที่ิถึเานะ” นนท์ี้ใแพร ทำให้แพร้อนใส่
“ใ่สิ ็ันยัรัเาอยู่นิ ไม่เหมือนเธอหรอ นไม่มีหัวใ ทำัวเหมือนัวเอเป็นหุ่นยน์ไร้วามรู้สึ” แพร่อว่า
“เธอเยรู้เรื่อราวอันเหรอ ถึไ้พูพร่ำนานี้” นนท์โรธ
“เปล่า” แพรลาเสียสู
“ถ้าไม่รู้็อย่าเที่ยวพูเรื่ออนอื่นิ อย่าพูทั้ ๆ ที่ัวเอ็ำลัปลอบ้ำอยู่” นนท์่อว่าไม่เลิ
“ทำไมนาย้อ่อว่าันนานี้้วยนะ” แพรพูเสร็็สาวเท้าลับเ้าห้อึัพร้อมร้อไห้
“เอ้อ.....” นนท์อ้าปา้า เพราะนนท์ไม่ไ้ั้ใะว่าแพรเลยันิเียว เพียแ่อารม์อนนท์ไม่่อยเป็ยปริสุเท่าไรนั ั้แ่แพรเ้ามาอยู่ที่นี้
“อบว่าแ่ัน....อือ ๆ” แพรร้อไห้เสีย
“๊อ ๆ ๆ อเ้าไปหน่อยิ” นนท์เาะประูพร้อมร้ออให้แพรเปิประูให้นเอ
“ไม่ ๆ ให้ายัน็ไม่เปิ นายมันบ้า อบแ่ว่านอื่น ไม่เยรู้สึว่านอื่นะิยัไ” แพระโนใส่พร้อมร้อไห้่อ
“ไ้ ไม่เปิใ่ม้า” นนท์ถามพร้อมเินลับมาที่ห้อ แล้ว่อย ๆ ปีนเ้ามาทาระเบียห้ออแพร ย่อเบา ๆ เ้าไป้านหลัอแพร แพรรู้สึเหมือนว่ามีใรอยู่้าหลัึหันไปู
“ว้าย เ้ามาไ้ไเนี้ย ออไปนะ ออไป” แพรไล่นนท์พร้อมผลัหน้าอที่แ็แรอนนท์
“เอ้า ๆ ันไม่ไ้เ้ามาเพื่อะทำอะไรเธอหรอนะ แ่......” นนท์ับ้อมือเล็ ๆ อแพรออาออเา
“แ่อะไร บอมานะ นายะทำอะไรันเนี้ย” แพรโมโหยื่นหน้าถามนนท์
“เปล่า ันแ่เ้ามาเพื่ออโทษเธอ ันไม่ไ้ั้ใ ันอโทษ” นนท์ล่าวำอโทษ
“ไม่ อย่ามาบหัวัน แล้วลูบหลันะ นายนี่มันน่านั” แพรยเท้าึ้นเพื่อเหยียบเท้าอนนท์
“โอ้ย.....” นนท์ร้อลั่น
“ทำันทำไมเนี้ย นเาอุส่าห์มาอโทษี ๆ” นนท์พูพร้อมับแพรหมุนัว ทำให้แพรอยู่ในอ้อมออนนท์
นนท์ใ้เรียวแนที่แ็แร่อแพรไว้ แพรนิ่อยู่นาน
“ปล่อยันนะ ปล่อยิ” แพรบอให้นนท์ปล่อยพร้อมิ้น
“ไม่ปล่อย นว่าเธอเอะอโทษันเหมือนัน” นนท์ยิ่รัอ้อมออนเอบยิ่ึ้น นแพรรู้สึอึอัเหลือเิน
“อโทษเรื่อไร แนไม่ไ้ทำอะไรผิสัหน่อย” แพรยัไม่หยุิ้น แ่็ไม่สามารถหลุออาอ้อมแนอนนท์ไ้
“ที่เหยียบเท้าันนี่ไ ไม่ผิเหรอ” นนท์บอ
“็สมวรแล้วนิ ล้าีไเ้าห้อันเล่า” แพรบอนนทืพร้อมะยเท้าึ้นอี
“แน่ะ ๆ ยัะทำอี ั้น้อลโทษเ็ื้อสัหน่อยแล้ว” นนท์พูเสร็็หอมแ้มแพรที่ยัิ้นอยู่
“ว้าย าบ้า” แพร่านนท์
“ยั ๆ ไม่สำนึ ้ออี้า มา” นนท์หอมแ้มอี้าอแพร
“ว้ายาบ้าหยุนะ พอแล้ว ันยอมแล้ว” แพรอายหน้าแ
“็ไ้ ๆ ันอโทษ” แพรอโทษนนท์อย่าไม่เ็มใเท่าไรนั
“เ็มใไหมเนี้ย สสัย้อโนทำโทษอี” นนท์ำลัะยื่นปามาหอมแ้มแพรอี แ่แพรหลบ นนท์หยุ
“ลเอาไเนี้ย” นนท์ถามแพร
“แพรอโทษะพี่นนท์” แพรอโทษนนท์้วยน้ำเสียที่อ่อนล แ่หน้าอแพร็ยัไม่เลิแ แพรหลุออาอ้อมแนอนนท์แล้ว่อย ๆ เินไปนั่ที่เีย
“อโทษแล้ว็ออไปิ” แพรไล่นนท์
“เป็นอะไรไปนะ” นนท์เินามแพรมาที่เียพร้อมนั่ล้า ๆ แพร
“เปล่า” แพรอบ้วยเสียที่อาย ๆ
“ไหนหันหน้ามาให้พีู่ิ” นนท์ับแ้มอแพรให้หันมา พบว่าหน้าอแพรแมา ๆ แพรอาย
“ไม่” แพรปิเสธ
“พี่อโทษ พี่ไม่ไ้ั้ใ” นนท์อแพรา้านหลั าอนนท์วาที่ไหล่อแพร ทำให้แพรรู้สึถึวามอบอุ่นอนนท์ที่มี่อเธอไ้
“ปล่อย ๆ ันนะ” แพรสะบัหัวไหล่เพื่อให้าอนนท์ที่วาอยู่หลุออไป
“็หันมาหาพี่ิ แล้วพี่ะเลิยุ่ับเธอ” นนท์บอทั้ ๆ ที่แพรยัอยู่ในอ้อมแนอนนท์
“ไม่เอาหรอ ็ัน......” แพรบ่ายเบี่ย
“ั้นพี่ะอไว้ทั้ืนนะ” นนท์ท้า
“็ไ้ ๆ อบู่บัับันลอเลย” แพรหันหน้าประสานสายอนนท์พอี นนท์เอ็ทำหน้าึ้ ๆ ใส่แพร ยิ่ทำให้แพรเินอายหน้าเหมือนำลึสุ นนท์ห้ามใไว้ไม่อยู่ นนท์เอามือลูบไล้ที่ไหล่อแพรเบา ๆ ทำให้สายอุนอนหลุออ แพรทำท่าบ่ายเบี่ย นนท์ับแพร่อย ๆ ล้มัวลนอนที่เีย นนท์บรรหอมที่ออที่าวเนียนอแพร เอามือับที่แ้มอแพรเพื่อให้แพรหันหน้ามอนเอ นนท์ำลัะประทับรอยริมฝีปาอนเอลบนริมฝีปาอแพร แ่แพรหันหนีเสีย่อนพร้อมหลับา ทำให้นนท์เ้อ นนท์ึ่อย ๆ โน้มัวให้สูึ้นเพื่อะหอมหน้าผาอแพรแทน แพร่อย ๆ ลืมา วาอทัู้่ประสานสัมพันธ์บ่บอวามรัวามห่วใยที่นนท์มีให้แพรถลาโถมพรั่พรู่ยิ่ึ้น ในิใอแพร็เินว่าะั้สิห้ามปรามหัวใวน้อย ๆ อนเอไ้ เสมือนอยู่ในห้วแห่วามรัวามอบอุ่นที่ะมอบให้ันและัน
“อย่านะ อย่า อย่าทำร้ายแพร อย่า” แพรร้อไห้ห้ามนนท์
“พี่ไม่เยิะทำร้ายแพรแม้แ่รั้เียว” นนท์หอมแ้มแพรอย่าทะนุถนอม
“แล้วที่นายทำอยู่นี่ล่ะ เาเรียว่าอะไร” แพรย้อนถาม
“พี่ ๆ เอ่อ.........” นนท์อบแพรไม่ไ้ เพราะำว่าสำนึในบุุอป้าอรที่รันอย่าับลูในไส้ นนท์ะั ลุึ้นออาัวแพร แล้วรีบปีนลับ้ามห้อ ปล่อยให้แพรนั่ัวสั่นเทาเพราะวามสับสน พุ่พ่านอยู่ในิใ แพรล้มัวลนอน แพรยิ่ิยิ่สับสน แพรีหน้าัวเอเบา ๆ เพื่อเรียสิลับืนมา
ระหว่าที่นนท์ปีนลับที่ห้อ มีสายาู่หนึ่เห็นารระทำอนนท์
“นั่น นนท์นิ ปีนออาห้อแพร หรือว่า” ป้าอรเห็นนนท์พร้อมร้ออุทาน
“ื่นนอนหรือยัแพร” ป้าอรเาะประูพร้อมเรียแพร
แพรสะุ้สุัวเพราะยันอนิถึารระทำอนนท์ที่รัแนเอ
“ื่นแล้วะป้า เี๋ยวแพรออไปะ ป้า” แพระโนบอป้าอร พร้อมลุไปเ้าห้อน้ำ
แพรเินออาห้อนอนพร้อม ๆ ับที่นนท์ออาห้อ แพรับนนท์สบาึ่ันและัน แพรเินรี่หนีนนท์ นนท์เินามแพรไปิ ๆ
“มาลูมา ิน้าว่อน เี๋ยวฝนหยุเมื่อไรให้นนท์พาแพรไปูลาส่ล้วยไม้้วยนะลู” ป้าอรสั่นนท์พร้อมมอูหน้าอทัู้่ ทั้นนท์และแพร่าไม่มอหน้าึ่ันและัน
“แพร ับ้าวไม่อร่อยรึลู ิน้าวเียบเียว” ป้าอรถาม
“อร่อยะป้า” แพริน่อ เพราะไม่ล้าเยหน้ามาสบานนท์ ลัวป้าอรับผิไ้ถึวามผิปิ
“นนท์ัแนี่ให้แพรหน่อยสิลู” ป้าอรสั่นนท์เพราะนนท์เอ็หลบหน้าหลบา
“รับป้า” นนท์ัแให้แพร แล้วิน้าว่อ
“นี่อี ปีไ่ทอ้าวโพ” ป้าอรสั่นนท์ัอี เพื่อลอใเ็สอนนี่
“เอ๊ะ............” ป้าอรลาเสียยาว
“วันนี้แปล ๆ นะ เียบเียว ู่ัที่อบัันี ๆ ไปไหนเนอะ” ป้าอรแว
“แพร” ป้าอรเรีย
“ะป้า” แพรสะุ้โหย
“ินเยอะ ๆ นะลู เี๋ยวไม่มีแร เพราะวันนี้้อเินศึษาระบบารลาอล้วยไม้” ป้าอรบอ้วยวามห่วใย
“เห็นเี่ยไปเี่ยมา เมื่อไระอิ่มหล่ะลู” ป้าอรสัเแพร
“็แพรลวามอ้วนอยู่นะะป้า” แพรแสร้
“ผอมอย่าับไม้เสียบผี อย่านี้นะที่เรียว่า อ้วน ินเยอะ ๆลู เี๋ยวเป็นลมเป็นแล้ไป” ป้าอรเือน
“ะป้า” แพรรวบ้อนพร้อมลุึ้น
“แพรอิ่มแล้วนะะ อัว่อนนะะทุน” แพรรีบลุึ้นพร้อมเินถือาน้าวรไปที่รัว
“อิ่มแล้วเหรอ ินนิเียวเอ” ป้าอรพูพร้อมส่ายหน้า
“นนท์ูแลน้อ้วยนะลู อย่ารัแน้อนะ ลู” ป้าอรพูพร้อมยิ้มมุมปา
“รับป้า” นนท์รีบรนลุามแพรออไป
“เี๋ยวผมไปรอที่โรรถ่อนนะรับป้า” นนท์เลี่ย
“อืม เี๋ยวป้าบอแพรเอ๊ะ ไปเถอะ” ป้าอรบอ
แพรเินออมาาห้อรัว เพราะรู้ว่านนท์ออไปที่โรรถแล้ว แพร่อย ๆ เินามไปอย่า้า ๆ แพรไม่อยาไปับนนทืเท่าไรนั เพราะยัอายที่ะอยู่สอ่อสอับนนท์
“อือาริ แมุ่” นนท์พร่ำอยู่นเียว
“ใรหรอที่อือา นายว่าันอีแล้วเหรอ” แพรี้หน้า
“เปล่า ไม่ไ้ว่า” นนท์ปิเสธ
“ใรอยารับ็รับไปิ” นนท์่อ
“นี่แน่ะ อบว่านอื่นีนั” แพรีแนนนท์
“อ้าว รับเอนะ ุ๊แ ๆ” นนท์แวแพร
“ะไปไหมเนี้ย ถ้าไม่ไป แพระลับนะ ไปหล่ะ” แพรสะบัหน้าใส่นนท์
“อ้าว ๆ ไป ๆ ๆ” นนท์ยอมแพ้แพร
“ึ้นรถรับ....เ้าหิ” นนท์บอแพร พร้อมทำท่าโ้ำนับ และเปิประูรถให้แพรพร้อมยื่มมือให้แพรับ เพื่อึ้นรถ
“เพี๊ยะ” แพรีมือนนท์อย่าแร
“ไม่้อย่ะ ันึ้นเอไ้” แพรส่ายหน้า
“รับุ” นนท์ลาเสียยาวพร้อมปิประูให้แพร สาร์ทรถ เร่เรื่อออไปสู่ลาน้ำที่ส่ล้วยไม้เป็นประำ ึ่เป็นลาน้ำที่ให่ที่สุในัหวัานบุรี
นนท์ับรถไ้สัพั เหลือบามอูแพร เห็นแพรำลัหลับพิับประู นนท์่อย ๆ เอื้อมมือับหัวอแพรมานอนหนุนัอนเอ แพรรู้สึัวแ่ไม่ล้าื่นมาสบาับนนท์อี แพรลัวห้ามใัวเอไม่ไ้เหมือนอย่าราว่อน เพราะแพรเอ็เพิ่หายาอาารบาเ็บที่โอมฝาเอาไว้ แพรยัไม่อยาบอบ้ำเพราะวามรัอี แพรพยายามปิั้นวามรู้สึที่หวั่นไหว่อนนท์
“ื่น ๆ ื่นไ้แล้วเ้าหิ ถึแล้วรับผม” นนท์เย่าแพรที่หัวไหล่เบา ๆ
“อืม” แพรลุึ้นพร้อมทำท่าบิี้เีย
“ถึแล้วเหรอ ไลั” แพรบ่น
“ับรถมาเือบสอั่วโม หลับมาลอปล่อยให้เรานั่อยู่นเียว สบายริ ๆ นะแมุ่” นนท์พูแมประ้วยเสียสู
“็........ัน่วนี่น่า” แพรเิหน้าใส่นนท์
“แล้วใรล่ะที่สนับสนุนให้ันนอน.....ฮั่นแน่” แพรี้หน้าพร้อมทำาเล้าน้อยใส่นนท์
นนท์ับมือแพรพร้อม้อาอแพร ทำให้แพรนิ่เียบ ้มหน้า มันทำให้บรรยาาศหลายล้อม้าอทั้สอน เ็มไป้วยสีมพู ท้อฟ้าสีราม็เปลี่ยนสีไ้ ในอนนี่เสียอผู้นที่อึทึรึโรมอยู่ภายนอรถนั่น ็เียบไปในทันใ แพรึมือออามืออนนท์ทีุ่่มไป้วยเม็เหื่อเม็เล็ ๆ พลอยทำให้มืออแพรเปียไป้วย แพรเปิประูออไปโนะร้าใส่อล้วยไม้อป้าที่เินเรียบ ๆ ้ารถ
“ว้าย......” เสียร้ออป้าแ่ ๆ
“แพร อโทษะป้า แพรไม่ทันมอริ ๆ อโทษทีนะะป้า” แพรไหว้อโทษอโพยป้าเป็นารยให่
“ไม่เป็นไรหรอ แ่ราวหน้าราวหลั ระมัระวั้วยนะ” ป้าเือน
“เป็นไอย่ารีบีนั” นนท์่อว่า้ำเิม
“็ันไม่ทันเห็นนี่น่า ไม่เห็น้อว่าันอีเลยนี่” แพรโรธเินสะบัหน้าไปที่ท่าน้ำ แ่ยัไม่ทันไ้้าวไป แพร็เทำท่าเหมือนะล้ม นนนท์สัเไ้ ึรีบล็อประูรถและวิ่ไปหาแพร
“แพร เป็นไรไปเหรอ สบายีหรือเปล่าเนี้ย” นนท์เ้ามาประอโอบไหล่แพร แพรับมือนนท์ให้ปล่อย
“ันไม่เป็นไรหรอ ็แ่เนิเียว” แพรบอ
“แน่นะ” นนท์ถามย้ำ
“แน่ิ ันไม่เป็นไร” แพรยัมึนหัว ทำท่าเ
“ไหวไหม ลับฟาร์มีว่ามั้เนี้ย ไว้วัน่อยมาูลาัน” นนท์แสอาารเป็นห่วแพร
“็บอว่าไหว ไม่เป็นไรเห็นไหม” แพรหมุนัวรอบนนท์
“เอ้า ไหว็ไหว” นนท์หยัไหล่ทำท่าเบื่อแพร
“นี่ ๆ ....ร้านนี่ เป็นลู้าประำอฟาร์มเรา ส่วันเว้นวัน บาวัน็้อมาส่ เพราะนัท่อเที่ยวมาันเยอะึ้นเรื่อย ๆ ลาอเราส่วนมาะเป็นาว่าาิ ไม่ว่าะเป็นอเมริัน ี่ปุ่น อีหลายประเทศ เพราะว่าล้วยไม้ที่ฟาร์มอเราึ้นื่อ ป้าอระว่าะเปิร้านายเอ แ่็ลัวนที่นี่ะไม่มีรายไ้ ป้าอรเลยไม่ทำ ทำไ้แ่เพียสร้าลู้าาประำเท่านั้นเอ ายให้นันเอ” นนท์พูบอแพรอย่าำนาพร้อมหันมอหน้าแพรเป็นระยะ ๆ
“นี่ ็อีร้านหนึ่ ร้านนี่ายีว่าร้านที่ผ่านมาอีนะ เป็นาิอลุสมนะ” นนท์บอแพรพร้อมยมือไหว้
“สวัสีรับน้า” นนท์พุเสร็หันหน้ามอูแพรที่ำลัสนใล้วยไม้หลาสีนานาพันธุ์ที่ั้เรียรายอยู่ภายในร้าน มีอไม้นิอื่น ๆ อีมามาย
“นี่ ๆ” นนท์สะิแพร
“แพรนี่น้าแ้ว น้อสาวอลุสม” นนท์บอ
“สวัสีะน้าแ้ว อไม้สวยัเลยนะะ รับัื่ออไม้้วยหรือเปล่าะเนี้ย” แพรถามน้าแ้ว
“รับิ้า หนูแพรอยาไ้สั่อไหมล่ะ เี๋ยวน้าทำให้” น้าแ้วถามพลาหยิบอาร์เนั่นสีแอมส้นและุหลาบสีแเ้มเือบำ้านยาว
“โอ้ย ไม่้อหรอ่ะน้า ไม่รู้แพระเอาไปทำอะไร แพรเห็นว่ามันสวยีเย ๆ นะะน้าแ้ว” แพรปิเสธอย่าเสียใ เพราะแพรเอ็อยาไ้อยู่เหมือนัน
แพรเินูทั่วร้าน เหลือบมอเห็นอไม้เล็ ๆ สีฟ้าเหลือบน้ำเิน รลาใล้ ๆ เสรเป็นมีสีาว้วย ใบออนี่มีลัษะเป็นมันวาว พุ่มเล็ ๆ ึ่ใ้ใบมีนเล็ ๆ อยู่้วย
“น้าแ้วะ นี่อไม้ื่ออะไระ สวยี” แพรถามพร้อมี้อไฮเนเยียร์
“อไฮเนเยียร์นะลู มันสวยเหรอ” น้าแ้วย้อนถามแพรเพื่อวามแน่ใ
“ะอบ มันสวยี” แพรทำท่าสนใ
“ถ้าแพรไ้แ่านะเอาไปแ่ในาน้วยนะ อเล็ ๆ” แพรบอถึวามฝันที่ไม่มีวันเป็นไปไ้
“ไ้ ถ้าแพรแ่านเมื่อไร บอน้าแ้วนะ น้าะเป็นนอาสาแ่ให้เอ ไม่ิเิน้วย” น้าแ้วอาสา
“อีนานแหล่ะรับน้าแ้ว” นนท์พูพลาหัวเราะอบใ
“นาย็อีนาน เผลอ ๆ าินี่ะมีแฟนะนอื่นเาบ้าไหม ็ไม่รู้นะ” แพรระแทระทั้นนนท์ แพรพูไม่ทันาำ แพรเเพราะาลาย
“โรม เพล้” เสียอแพรล้มลพร้อมแันที่ใส่อไฮเนเยียร์ลพื้น น้ำแระายเปียทั่วร้าน
“แพร” นนท์ร้อเสียัลั่น เพราะแพรล้มล น้าแ้วเ้ามาประอ่วยนนท์ พ่อ้าแม่้าและนัท่อเที่ยวที่เินมลาพาันแื่น
“นนท์ ๆ แถวนี่มีสถานีอนามัย พาน้อไปเร็วลู” น้าแ้วี้พร้อม่วยประอแพรึ้น
“รับน้าแ้ว” นนท์อุ้มแพรวิ่ออาร้าน
“ิ่ ๆ ูร้านให้แม่้วยนะลู เี๋ยวแม่มา” แ้วะโนบอิ่ที่อยู่หลัร้าน
“้า แม่” ิ่อบ
นนท์อุ้มแพรมาถึสถานีอนามัยที่ั้อยู่ใล้ ๆ ลาน้ำ
“นไ้เป็นอะไรมาะุ” พยาบาลถามนนท์
“เป็นลมนะรับ” นนท์บอแบบระหืระหอบ
“นไ้ทาน้าวมาหรือยัะ” พยาบาลถาม
“ินมารับแ่น้อยมา” นนท์อบพร้อมลูบหน้าผาแพรเบา ๆ
“ั้นเี๋ยวุสามีออไปรอ้อมูลส่วนัวอนไ้้านอ่อนนะะ เี๋ยวะปมพยาบาลนไ้่อนะ” พยาบาลสาวบอ
“เปล่ารับ ผมไม่ใ่สามีเธอ........” นนท์บ่ายเบี่ย แ่พยาบาล็ไม่ไ้สนใฟัำอบานนท์ัเท่าไร
“เอ่อ.....” นนท์พูไม่ทัน พร้อมเินออไป้านนอ รอ้อมูลประวัิอแพร
นนท์เินระสับระส่ายอยู่ภายนอห้อพยาบาล พร้อมน้าแ้วที่นั่ึ่ลุอยะเ้อมอูพยาบาล
“นนท์นั่ล่อนเถอะ ถ้าน้อหายเมื่อไร พยาบาลเา็ออมาบอเอหล่ะ้า” น้าแ้วปลอบในนท์
“รับน้าแ้ว” นนท์หยุเินแล้วนั่้า ๆ น้าแ้ว
อีสิบนาที่อมา
พยาบาลเินมาบอว่า แพรื่นแล้ว แ่เป็นลมเย ๆ ให้เ้ามาูอาารไ้แล้ว่อยพาลับบ้าน
“แพรเป็นยัไบ้าีึ้นหรือยั” นนท์ับหน้าผาแพร
“บอแล้วว่าให้ิน้าวเยอะ ๆ ินยัะแมวม” นนท์ุ
“นอนที่นี่สัพัแล้ว่อยลับบ้านันนะ” นนท์พูพลาโทรไปบอป้าอร ป้าอรใแล้วบอให้นนท์พาแพรลับบ้านมานอนที่บ้าน ถ้ายัไม่หายีให้พาเ้าัหวัเพื่อรวอาารอีรั้
“บอป้าทำไม เี๋ยวป้าอร็เป็นห่ว นายนี่” แพรว่านนท์
“เอ่อ ใ่ ไม่น่าบอเลย ป่านนี้ป้าอรไม่สบายใแล้วแน่ ๆ” นนท์ุมมับเินไปมา
“ปวหัวัเลย” แพรบ่น
“แร้อน ๆ พร้อมับเธอไม่ยอมิน้าวล่ะมั้ ถึไ้เป็นลมไปเนี้ย” นนท์ยัไม่หยุบ่น
“อุส่าห์ะพาไปนั่เรือเล่นมารายอล้วยไม้ที่ท้ายลา เสียายั” นนท์บ่นอุบอิบ
“นเป็นลมยัมีอารม์ะพาไปเินูโน่นูนี่อีนะ ไม่เป็นมั้แล้วไป” แพรน้อยในนท์
“เอ้อ อโทษ ๆ วันหลั็ไ้ รอให้หายี่อน แล้วะพามาใหม่” นนท์บอ
นนท์ประอแพรึ้นรถพร้อมลาน้าแ้ว แล้วับรถลับไปที่ฟาร์ม เินอยู่ในลาน้ำบรรยาาศอาร้าายอไม้นานพันธุ์ สร้าวามประทับแ่แพรอย่ามา วามสวยามอธรรมาิที่สรรสร้าออมาเป็นอไม้ แพรนั่ิ นึถึภาพที่ำลัวาฝันถึานแ่านที่แพรอย่าให้เป็นอย่าที่ใิ ภายในานะ้อเ็มไป้วยอไม้หลาสีนานาพันธุ์ แุ่้มที่สวยหรูอลัาร แ่านแ่านอแพรในอนนี้าไปเพียอย่าหนึ่ ็ือ เ้าบ่าวอแพร มันไม่ใ่โอม มันไม่มีทาเป็นไปไ้ เพราะโอมหมรัแพรแล้ว แ่แพรยัอยาให้เป็นโอมอยู่ี แพรทำหน้าเศร้า ๆ นนท์แอบมอแพรอยู่ เห็นแพรทำหน้าเศร้า ึแหย่แพรเพื่อให้เธอยิ้ม
“ิอะไรอยู่ ยัยุ้แห้” นนท์แว
“แหม ายาันเนี้ยเยอะันะ เี๋ยว ุ้แห้มั้ล่ะ เ้าหิมั้ล่ะ สารพัื่อ ละให้ันื่อไหนีหล่ะ” แพรย้อน
“อโทษ” นนท์อโทษแพรทั้วัน
“ฮ่า ๆ” แพรหัวเราะ
“เห็นหัวเราะแล้ว เธอหัวเราะแล้วโลสใสนะ” นนท์บอพร้อมหันมามอหน้าแพร
แพรอายหน้าแ หันหน้าหนีนนท์ หน้าอแพรถูแสไฟนีออนสาส่อมาระทบหลาสี เปล่ประายระยิบระยับ พราวแสสีทอ นนท์เปรียบแพรเหมือนวาว ิว่าเหมาะสมแล้วพร้อมหันมอหน้าแพรแล้วอมยิ้มละมุน
.............................บอน...................................
ความคิดเห็น