คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ถนนสายยาวของเรา
อนที่ 4 ถนนสายยาวอเรา
ารำเนินีวิในวันหนึ่อแพร เป็นไปอย่า้า ๆ บนถนนเส้นอวามรั เพราะมันเป็นวามรัที่ถูทอทิ้ มันบอบ้ำเินว่าที่แพระทนรับมันไหว วามทุ์ทรมานภายในใอแพรยัไม่ไ้รับารรัษาัเท่าไร แพรยัวนเวียนเฝ้าิถึวันวานที่เยมีแ่วามสุ แพรเป็นผู้หิัวน้อย ๆ ร่าบอบบา แถมยัเป็นลูสาวนเียวอประธานบริษัทส่ออเรื่อสำอา์ำหน่ายทั่วภาพื้นเอเีย มีารลาที่ว้าวา ไม่ว่าะเป็นในประเทศไทยเอ ฮ่อ ี่ปุ่น และในอีหลาย ๆ ประเทศ ทำให้รอบรัวอแพรไม่่อยะอบอุ่นสัเท่าไร ารเินทาระหว่าประเทศอพ่อับแม่ ็ไม่เยเว้นแม้แ่อาทิย์ แพรเพิ่บปริารีมาไ้ไม่นาน็้อมาอ้ำับวามรัที่ทรมานที่โอมเป็นนฝารอยแผลนั้นไว้ แพรพยายามลืมและลุึ้นสู้ เพื่อำเนินีวิามปิทุวัน ทำเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น เพื่อไม่ให้พ่อแม่เป็นห่ว แ่สุท้าย็ไม่สามารถปิั้นวามทุ์ทรมานไ้ พ่อับแม่็สสารแพรไม่น้อย แ่้วยธุริที่ำลั้าวไลในระบบาร้า แม่อแพร็เลยวานอาสาาพี่สาวที่ื่อ อรอน์ ูแลปลอบวัแทนน โยให้แพรเินทาไปรัษาแผลใที่ฟาร์มออร ที่อยู่บ้าน .านบุรี เพื่อให้เอสิ่ที่สวยาม ธรรมาิที่ถูสรรสร้าึ้นมา สิ่แวล้อมที่นั้นไม่ทำร้ายเธอ แพรน่าะเริ่ม้นใหม่ับสิ่ใหม่ไ้ีว่าอีที่มีแ่ใบมีมริบ
ล้ำ่าอนนท์ ปล่อยให้นนท์อยู่ับ้านมืสลัวอวาวที่ทิ้เาไปนานนับปี นนท์มอหน้าแพรอีรั้ ผิวที่ีาว ผมยาวำสลวย ร่าที่บอบบาอแพร ทำให้นนท์ิว่า้อารูแลเ้าหินนี้เหลือเิน อยาเ้าไปสัมผัสับวามรู้สึนึิที่ลึ ๆอแพร อยารู้เรื่อราวที่ผ่านมาอแพรให้ลึึ้ อยาทะนุถนอมแพรเินว่าสิ่ใ ๆ ในโลนี้ที่นนท์เยทำ นนท์ไม่อาหยุวามรู้สึี ๆ ที่มี่่อแพรไ้ นนท์้มลหอมหน้าผาที่าวีอแพร นนท์รู้สึเหมือนวามนุ่นละมุนที่ริมฝีปาอเาไ้บรรสัมผัสับไหมแพรวาอันล้ำ่ายิ่นั
เ้าวันใหม่............
แพรื่นแ่เ้า เินออาบ้านไปเรื่อย ๆ ผ่านโรเลี้ยม้า แพริว่าไปนั่เล่นที่ลานลำธารีว่าที่ะนั่มปลัอยู่บนห้อนอนที่บรรยาาศหหู่ แพรนั่ิอะไรเพลิน ๆ ปลปล่อยอารม์ หย่อนาพร้อมระทุ้เท้าให้สายน้ำบรรเทาบาแผลที่ปวร้าว อยู่บริเว้านหลัอฟาร์มึ่มีลำธารสายน้อย ๆ ไหลผ่าน ู่ ๆ แพร็ไ้ยินเสียฮัมเพลา้านหลัอระท่อม
I am just a lonesome cowboy and I’m travelling all alone
I ain’t even got a nickel To call mmy baby on the phone
Just beyond the mountain lies a city And I hear it calling me
Saddle up and ride you lonesome cowboy Here is where you’ll find your destiny
In my dreams the lingt shine bright and pretty Near to me and yet so far
Will I always be a lonesome cowboy Am I only reacing for to star
Ride Ride Ride Ride along cowboy Sing Sing Sing Sing a song cowboy
Will I ever leave this lonesome valley Really see the lights that shine
Gotta find what lies beyond the mountain Gotta rope amd tie that dream of mine
I am just a londsome cowboy And I’m travelling all alone
If you don’t call me baby Then I’m never coming home
“เอ....ใรร้อเพลนะ เสียีใ้ไ้เหมือนัน ใรร้อ” แพริพร้อมเินไปหา้นเสีย นเินไปเอ้นเสียนั้น ไม่ใ่ใร ือเสียอนนท์นั่นเอ แถมยัีี้าร์อี่าหา
“ร้อเพลร่ำรวหาใรอยู่เหรอ” แพรสะิที่หลัอนนท์พร้อมถาม
“อ้าว ไ้ยิน้วยเหรอ ร้อเพลเบา ๆ เอนะ” นนท์บอ
“ใรบอ ็เล่นะโนแหปาร้อร่ำรวนานี้ ใระไม่ไ้ยินหล่ะ” แพรแวนนท์
“ยัไม่อบันเลยนะว่าร้อเพลนี้เพื่อใร ร่ำรวหาใร” แพรยื่นหน้าเ้าใล้เพื่อถามนนท์
“็......ร้อไปธรรมา วามหมายมันี มันเหมือนวาวที่ไลโพ้น นเราไม่สามารถเอื้อมมือไปับหรือรอบรอไ้” นนท์อบหน้าเศร้า ๆ
“วาวเหรอ แล้วอย่าันเนี้ยเรียว่า วาวไ้ไหม ันมี่าพอที่ใร ๆะเรียว่า วาวไ้ไหม” แพรถามนนท์้วยน้ำเสียที่อ่อนโยน
“ผู้หิที่อยู่ในเพลที่นายร้อเมื่อี้ น่ารัเหมือนแสที่เิ้าและสวยาม แสที่มีแ่วามสุ สามารถับ้อไ้ รอบรอไ้ ใ่ม้า อิาัเลย” แพรทำท่าเหมือนะร้อไห้
“ใร็่าเถอะ เาไม่มีวามหมายสำหรับพี่อีแล้วหล่ะ วาววนั้นมันสูสลายไปับ่ำืนที่ผ่านไปแล้ว แสอวาวมันับหมอไปพร้อมับวามรัที่พี่มีให้เา เาเป็นนที่ทำลายมันเอ เปรียบเหมือนววเปล่ประายสุสาวแพรวแสู่ ๆ วามมื็ล่ำราย เมื่อถึเวลาที่แสอวอาทิย์ส่อแสมา มัน็ลับลายเป็นเพียาวที่ไร้แสหมวามเิ้าและไม่สวยามอี่อไป” นนท์พูพลาน้ำาึม
“แ่อนนี้ พี่ำลัมอหาวาววใหม่ ที่เราสามารถอยู่้วยมีแ่ะพบพานับวามสุ พี่เพียอยาเห็นวาววใหม่วนี้เปล่แสที่เิ้า สวยามเ่นว่าวอื่น ๆ าววนี้ทำให้พี่มีวามสุ พี่ิแ่นั้นนะ แ่พี่็มีวามหวัแม้เพียะริบหรี่็าม เป็นวาวที่สามารถับ้อและรอบรอวาววนั้นไ้ เพียแ่พี่เอื้อมมือไปไว่ว้า แ่ิอีทีมันไลสุเอื้อมถึ เพราะวาววนี้มี่าสำหรับทุ ๆ นอย่ายิ่” นนท์พูพลามอหน้าแพร แพรเินหน้าแเพราะิว่านนท์พูถึน
“ยิ่พู็ยิ่น่าอิา ผู้หิในฝันอนายหมายถึใรันน่า” แพรทำเสียเล็เสียน้อย
“วามรัที่ผ่านมาอแพร็แย่ โอมเาเหมือนผีเสื้อ ที่โบยยินบนท้อฟ้า เพราะยิ่ใล้ิมาเท่าไรเา็ยิ่ไลออไป แ่ถ้าแพรอยู่นิ่ ๆ โอม็ะลับมาหาแพรเสมอ มาเพื่อมอบวามรั วามอบอุ่นที่อมปลอม แล้ให้แพรไ้ลุ่มหล มปลัับวามรัที่โอมมอบให้ แ่วามรัอมปลอมอเราสอน็ไม่มีสิ่ใที่ะเปรียบไ้” แพรพูพลาน้ำาึม
“พอเถอะ หยุเสียทีับวามรัที่ทำให้แพร้อปวร้าว ้อทรมาน มาเริ่ม้นใหม่ับีวิใหม่ สถานที่นี่เป็นสถานที่ใหม่ ยอมรับในสิ่ที่ีที่นบ้านมอบให้ ้าวเินอย่ามั่นใ พี่ะอยเีย้าเอ” แพรบไหล่อุ่น ๆ อนนท์
“นายีับันั” แพรร้อไห้โฮ
“ร้อไห้ให้พอ ร้อไปเลย แล้วปล่อยนายโอมไปพร้อมับน้ำาที่แพรำลัร้ออยู่” นนท์บอพร้อมลูบหัวแพร
“วันนี้แพรไม่พร้อมสินะ ที่ะเริ่ม้นับใร อนนี้แพร้อรัษาหัวใาวามทุ์ทรมาน ับอีที่ปวร้าวเสีย่อน แล้ว่อยเริ่ม้นรััวเอ รัไปเรื่อย ๆ แล้ว่อย ๆ เพิ่มวามรัที่มี่อัวเอให้มาึ้นว่ารันอื่น แพรทำไ้นะ พี่เื่อ” นนท์ปลอบ่อ
แพรร้อไห้นาแ แพรปลปล่อยวามปวร้าว ที่้อมปลัับมันมานานแรมปี แพร้อเ้มแ็ยืน้วยสอาอัวเอ
“สัวันแพระเป็นเหมือนวาวที่เิ้าเปล่แสที่สวยาม เหมือนับผู้หิในเพลอนาย” แพรพูพร้อมเ็น้ำาออ
“็ีสิ ถ้าแพรเป็นวาวที่เิ้าและสวยามในหัวใ.....” นนท์เียบ เพราะลัวว่าแพระรู้ว่าัวเอำลัิอะไรเินเลยับแพร
แพรลุึ้นเพื่อะเินไปที่โรเลี้ยม้า แ่แพร่อย ๆ ล้มหมสิล
“แพร ๆ ๆ เป็นอะไร อย่าเป็นอะไรนะ” นนท์ใับอาารอแพร แ่็รีบอุ้มแพรไปยัระท่อมอัวเอ
นนท์อุ้มแพรไว้ที่เียนอน หายามเพื่อบรรเทาอาารอแพร วิ่ไปเอาผ้ามาุบน้ำเพื่อเ็หน้าเ็าอแพร พร้อมนั่ล้าแพร เพื่อเรียให้แพรรู้สึัว
“แพรอย่าเป็นไรไปนะ เ้าหิอพี่” นนท์พร่ำ
“ทำไี ยัไม่ฟื้นเลย ไปบอป้าอรีว่า.....” นนท์ำลัะไปบอป้าอร แพรฟื้นับมือนนท์เอาไว้
“แพรไม่เป็นไรแล้ว” แพรบอนนท์เสียอ่อย ๆ
“แพร....เป็นไรไปนะ” แพรเอามือุมมับัวเอ
“แพรปวหัวัเลย ปวมา” แพรยิุ่มมับัวเอแน่นึ้นเรื่อย ๆ
“เี๋ยวพี่ไปเอายามาให้ินนะ” นนท์ลุไปเอายาและน้ำมาให้แพร
“ินะะไ้หาย แล้วพัที่นี่หล่ะ่อน เี๋ยวพี่ไปามป้าอรมา่อนนะ อยู่นเียวไ้ไหม เี๋ยวมา” นนท์บอแพร้วยวามห่วใย
แพรินยาแล้วนอนพั่อ ระหว่านั้นนนท์ออไปาระท่อมเพื่อไปามป้าอรมาูอาารอแพร นนท์ึ่เินแมวิ่ เพราะลัวแพระเป็นอะไรไป
“ป้าอรรับ ป้า ๆ” นนท์ะโนเรียป้าอรัลั่น
“ป้าอยู่ในรัวลู” ป้าอรอบ
“มีใรเป็นอะไรหรือเปล่า เสียเรียัลั่นเียว” ป้าอรเินออมาาในห้อรัว
“ป้าอร ป้ารับ.....” นนท์หอบ
“เอาหายเหนื่อย่อน แล้ว่อยพูลู” ป้าเือน
“แพรรับป้า แพรเป็นลม นอนอยู่ระท่อมรับป้า” นนท์บอพร้อมแสอาารเหนื่อยหอบ
“เหรอ ไป ๆ” ป้าูมือนนท์รไปที่ระท่อม
“เป็นไแพร ีึ้นบ้าไหมลู” ป้าอรมาถึ็ถามแพร้วยวามห่วใย
“ไม่เป็นไรแล้วะป้า ินยาแล้ว็พั่ออีหน่อย็น่าะีึ้นนะะป้า อบุนะะที่เป็นห่วแพร” ป้าอรุมมือแพร
“เอาี้นะนนท์ ั้นแพรนอนพัอยู่ที่ระท่อมนี่่อนสัืน ถ้าน้อหายีแล้ว็่อยพาไปหาหมอที่อนามัยนะลู เี๋ยวป้าลับไปทำทำโ๊มาให้ิน ูแลน้อี ๆ นะ” ป้าอรบอนนท์พร้อมเินลับไปที่บ้าน
ระหว่าที่ป้าอรลับบ้านเพื่อไปทำโ๊มาให้แพรินนั้น นนท์็เฝ้าแพรไม่ห่า แพรนอนหลับาพริ้มเพราะอาารป่วย นนท์เินระวนระวาย แสอาารระสับระส่ายนแพร้อสะุ้ื่น
“นี่ หยุเินเถอะ ันยิ่ปวหัวอยู่นะ เินไปเินมาอยู่ไ้” แพรุนนท์
นนท์เลย้อหยุเิน แล้วไปลานหน้าระท่อม นั่ลหยิบบุหรี่ึ้นมาสูบ ทำหน้ารุ่นิ ป้าอรเินถือถ้วยโ๊มาเห็นนนท์นั่อยู่
“นนท์ ๆ เอาโ๊ไปป้อนน้อ” ป้าอรยื่นถ้วยโ๊ให้นนท์
“แพรยันอนพัอยู่เลยรับป้า” นนท์อบ
“สัพั็ปลุน้อลุึ้นมานะ แล้วป้อน้าวให้น้อนะ” ป้าอรสั่
“รับป้า” นนท์หยิบถ้วยโ๊าป้าอรแล้วเินเ้าไปในห้อ นนท์มอูแพรที่หลับอยู่บนเีย นนท์หยิบผ้าห่มให้แพรพร้อมับแ้มที่แระเรื่อ
“อืม............” แพรับมือนนท์ แ่แพรยัไม่รู้สึัว
“แพร ๆ ื่นมาินโ๊่อนนะ แล้ว่อยนอน่อ แพร......” นนท์เรียเบา ๆ
“อืม......อันนอน่อนไ้ไหม ันยัไม่หิว นะ ๆ” แพรบอ้วยน้ำเสียอ้อนๆ
“ั้น็ไ้ ให้นอน่ออีรึ่ั่วโมนะ แล้ว้อื่นมาินโ๊นะ” นนท์บอ
“อืม.....” แพรหลับ่อ
นนท์้อมอหน้าอแพรที่หลับพริ้มเพราะฤทธิ์ยา นนท์นึถึอาทิย์ที่ผ่านมาระหว่าแพรับเา เธอูมีีวิีวา เหมือนำลัทำใไ้แล้ว แ่็เหมือนแล้ทำ พยายามพูปลอบประโลมใัวเอ หรือว่าเธอแสร้ทำว่าัวเอเ้มแ็ึ้นารัที่ทุ์ทรมาน ทำเพื่อให้ทุนที่ฟาร์มหมห่ว ร่อรอยอบาแผลที่ฝัลึอแพร นนท์สามารถรับรู้ถึวามเ็บปวอแพรไ้ เพราะรัอนนท์็ไม่ไ้แ่าาแพรเท่าไรนั นนท์เอ็มีรอย้ำาวามรั ที่เรียว่า วาวที่
“โอม ่วยแพร้วย” แพรละเมอ นนท์สะุ้เพราะำพูอแพร ที่แสว่ายัไม่สามารถลืมโอมไ้ นนท์ทำใไม่ไ้ เลยเินออไปลานหน้าระท่อม ปล่อยให้แพรนอนอยู่อย่านั่น
“โธ่.... เ้าหิยัไม่ลืมวามเ็บปวอีเหรอ ทำไม้อัััวเอให้อยู่ับวามทุ์ทรมานนี้” นนท์พร่ำ
“น่าสสารแพรเหลือเิน”
บรรยาาศรอบ ๆ ระท่อมมืสลัวล นเริ่มร้อส่เสียเ็แ่และบินลับรั เสียน้ำอลำธารยัไหลเอื่อย ๆ ลมพั็เริ่มอ่อนแรล เหมือนับว่าลมแห่เ็บปวำลัะหายไป นนท์เอนัวนอนบนเปลทรเรือที่ผูไว้ นนท์มอูาวบนท้อฟ้า ไม่ว่าาววไหน ๆ ในอนนี้็ไม่น่าทะนุถนอมเท่าับาววนี้ วที่ื่อว่า แพร
“อย่า ๆ ทิ้แพร ไม่รัแพรแล้วเหรอ” แพรละเมอส่เสียัพร้อมสะุ้ื่นึ้นมา น้ำาไหลรินอาบแ้มอแพร
“เป็นไรแพร” นนท์ไ้ยินเสีย วิ่เ้ามาูแพรในห้อ พร้อมลนั่้า ๆ แพรที่นั่อยู่บนเีย
“อือ ๆ ๆ......” แพรอนนท์ร้อไห้
“ันฝันร้ายนะนาย อยู่เป็นเพื่อนหน่อยสิ อย่าปล่อยให้ัน้ออยู่นเียวอีนะ ันลัว” แพรบอนนท์พร้อมร้อไห้เสียสั่นเรือ
“ไ้ ๆ” นนท์อแพรอย่าทะนุถนอม
“แพร ๆ” นนท์เรียแพร เพื่อะให้แพรินโ๊ที่ป้าอรเรียมมาให้ แพรนอนหลับ่อ นนท์ึเอาแพรลนอนเหมือนเิมแล้วนนท์็ล้มัวลนอนไปับแพร นนท์นอนอแพรเพื่อให้แพรรู้สึว่านนท์ไม่ไ้ทิ้ให้อยู่นเียว
“I am just a lonesome cowboy and I’m travelling all alone
I ain’t even got a nickel To call mmy baby on the phone
Just beyond the mountain lies a city And I hear it calling me
Saddle up and ride you lonesome cowboy Here is where you’ll find your destiny
In my dreams the lingt shine bright and pretty Near to me and yet so far
Will I always be a lonesome cowboy Am I only reacing for to star……” นนท์ร้อเพลล่อมแพรเบา ๆ ้วยเพลเิม แพรอนนท์แน่นึ้นนนนท์้อหยุร้อเพล เพราะแ้มอแพริิับแ้มอนนท์
แทอแสละมุนเปล่ประายเิ้าสีทอลอผ่านรอยแยอใบไม้สีเียวอร่ามา นับานบรรเลเป็นเพลแสนโรแมนิ บนเียที่นุ่มมีร่าที่าวี บอบบาห่อหุ้ม้วยอ้อมอที่อบอุ่น แพรรู้สึัวัวเียื่นนอนในอ้อมออนนท์
“อืม....รู้สึีัเลย” แพรพูพร้อมใื่นเพราะ แพรนอนอยู่ในอ้อมแนอนนท์ แพรรู้สึว่านนท์เป็นนหน้าาีนหนึ่ ิ้วที่มเ้ม ำ มูเป็นสันโ่พอาม ปาบา ๆ มีมพูแมส้ม ผมที่ยาวปหน้า แพรเอามือับแ้มอนนท์
“ปวแนมาล่ะิ” แพรพู
“อืม......” นนท์ื่น แ่แพรแล้หลับาล เพราะไม่อยาื่นึ้นมาในอ้อมแนอนนท์
“เ้าหิอพี่ยัไม่ื่นอีเหรอ หลับสบายสินะ” นนท์หอมหน้าผาแพร่อนที่ะลุึ้น
แพรไ้ยินในสิ่ที่นนท์พูและรับรู้ถึไออุ่นบนหน้าผาอัวเอ มันทำให้แพรรู้สึแปล ๆ ที่นนท์ทำแบบนี้ นนท์เินเ้าไปอาบน้ำ แพรเลยลุึ้นแล้วเินลับบ้านไป นนท์ออมาาห้อน้ำ ไม่พบแพร
“ื่นแล้วิ เ้าหิ” นนท์พูพร้อมแ่ัว
“ไปทำานีว่า” นนท์พูพร้อมปิประูระท่อมแล้วเินไปที่โรเลี้ยม้า เอโ้
“พี่นนท์ พันี้ไม่เอหน้าเอาเลยนะพี่ ทุ่มเทสุ ๆ ” โ้แวนนท์แ่เ้า
“แนิ หาเรื่อเอีนแ่เ้าเลยนะแ” นนท์ยเท้าึ้นเพื่อเะโ้
“็ันไ้ยินาป้าอร บอว่า เ้าหิไม่สบาย ป่วยเหรอ เป็นไมั้ล่ะพี่” โ้ถามแสอาารเป็นห่ว
“็ีึ้นแล้วมั้ ็นอนหลับทั้ืน โรปวแนเลยว่ะ” นนท์เผลอพู
“อะไรนะ แสว่าพี่ับหลานป้าอร.......” โ้ใ
“เอ้ย....ไม่ใ่อย่าที่เอ็ิ ที่เอ็เ้าในะโว้ย ้าแ่นอนเฝ้าเย ๆ” นนท์แล้ัว พร้อมเินหนีโ้ออไปหาเ้าเา๊วย
“แน่ะ ๆ มีพิรุธนะเนี้ย” โ้ยัไม่หยุแว
“็น่าสสารเธอนะพี่ ัวเล็ ๆ บอบบา เวลาลมพัมาทีนะพี่ ันหล่ะลัวปลิวไปามลม” โ้พูามวามรู้สึ
“ใ่ บอบบานน่าทะนุถนอม เธอเสียใเรื่อที่เธอถูทิ้มาล่ะมั้ เลยพานไม่สบายเอา” นนท์ิ
“น่าทะนุถนอม น่าสสัย ๆ” โ้ย้ำเสียอนนท์
“ไอ้นี่นิ มันน่านะ มา ๆ ให้้าเะเอ็ะี ๆ อย่าหนีโว้ย” นนท์อาย
นนท์มีวามสุเมื่อนึถึืนที่ผ่านมา โยมีเ้าหิมานอนหนุนแนทั้ืน ่อให้เมื่อยและเหนื่อยแ่ไหน นนท์็ยอมทำทุอย่าเพื่อแพร วาวที่น่าทะนุถนอม
................................บอน..................................
ความคิดเห็น