คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1.คืนเจ็บปวด (2)
เสียุัาห้ออีฟาหนึ่
พ่อับแม่อเธอื่นแล้ว ึ่มัน็ำเป็นที่ปทุมมาลา้อื่น้วย ารทำีวิปิมันเริ่มเป็นานยาสำหรับเธอไปแล้ว เพราะว่าิใอเธอไม่เหมือนเิม ลอทั้ืนปทุมมาลายัไม่ไ้นอน นัยน์ายัหม่นเศร้ารอยำที่เิึ้นรอบวา
“เอ็เป็นอะไรไปนับัว” ปานาถาม มือ็าว้าว เทน้ำทิ้ออ แล้ว็ั้ไฟวาหม้อหุ้าว
“แม่ไปอาบน้ำเถอะ๊ะ เี๋ยวที่เหลือันะทำเอ”
ปทุมมาลาบอนาปรุ ยถัเหล็ที่เ็มไป้วยปลาุ ทำวามสะอาวานท้อออแล้วโรยเลือบาๆ ่อนนำึ้นย่า ลไปเ็บผัระถิน้ารั้ว แล้วเ็ยอำลึเพื่อนำไป้ม โลพริระเทียมหอมแย่ารวมันเอาพอปุบๆ เิมน้ำปลาปรุเรื่อให้ลมล่อม
หลัาอาหารมื้อเ้าบล ทุนบนเรือนไม้็ลไปทำานในหน้าที่อัวเอ ึ่ปทุมมาลาูแลแปลผั้าบ้านทั้หม เธอัน้ำในสระ้าบ้านเหลือบไปเห็นบันไไม้ไผ่
“ไอ้มั่น!! ันำแไ้ แเอามันมาวาไว้เมื่ออาทิย์่อน”
ปทุมมาลาโรธั นาระแทบัวรน้ำอันเ่าลพื้นโรมให่ มือำแน่นอยาหาที่ระบาย พลาเสียแๆ ัมาาโพรห้าถัไป ้วยวามเียบสัึ่มีเพียสายลมที่อยู่เป็นเพื่อนปทุมมาลา ทำให้เธอไ้ยินมัน
“นั่นใร!! ออมาเี๋ยวนี้นะ”
ไม่มีอะไรที่เธอะ้อหวาลัวอีแล้ว ไอ้มั่นโผล่ออมา วหน้าเ้มอมันเผยรอยยิ้มอย่าเว้าวอน แม้วหน้าเ้มเรารึ้ม บวับิ้วหนาเปื้อนให่ำ...เธอำไ้ลับล้ายลับลา
‘ไอ้ั่วเมื่อืน ็ือ...ไอ้มั่น’
“บัว...พี่ิถึเอ็เหลือเิน” เสียหวานพร่ำเพ้อ
ปทุมมาลาไม่เล่น้วย เธอี้หน้า้อเม็ไปยัายหนุ่มที่เพิ่ืนใ ย่ำยียัไม่หนำใยัลับมาอย้ำวามสปรอี
“ไอ้มั่น!! แมันเป็นนั่ว ออไปเี๋ยวนี้นะ ออไป” รอเสียไล่
มั่นยัยืนอยู่ที่เิม สายาอเาเ็มไป้วยวามโหยหาเนื้อนา เาอยาะรอบรอหิผู้เป็นที่รั ารอโทษาเาไม่สามารถเรียร้อหรือเอาอะไรลับืนมาไ้ เธอยิ่เห็นทิมั่นมาเท่าไร็เหมือนเนื้อัวอเธอำลัเน่าเหม็น
เาสารภาพว่าแอบหลรัปทุมมาลามาั้แ่ยัเป็นวัยระเาะ
บนศาลาารเปรีย วันานบุ ผู้เ่าผู้แ่พาเ็ๆ ไปับาร ฟัเทศ์ฟัธรรม
และในวันนั้นเอ
ปทุมมาลาเปล่รัศมีวามสวยราวับนาในวรรีไทย ิ้วเรียวโ่เป็นันศร ั้รับารวาแวววาวราววาน้อย มันสุใสสว่าราวับวาวในยาม่ำืน แพรวระยิบลมลืนับพวแ้มสีมพูระเรื่อสุปลั่ราวมะเือเทศสุ อวบอิ่มเหมือนอบัวูมในสระให่ ปทุมมาลาแเนื้อสาวในวัยเหมาะสมนุ่ิ่นยาวร่อมเท้ารัสวยรัาม เป็นที่หมายมั่นสำหรับายหนุ่มทุผู้ในทุ่โนนะพ้อ
ยามหยิบับอะไร็นุ่มนวลอ่อนหวานสมเป็นแม่ศรีเรือน
รานั้นล่ะที่ไอ้มั่นนนหมายปออฟ้า แ่้วยสถานะอัวเอที่ยัิน้าววัอยู่็ไม่อาเอื้อมโน้มอฟ้าลมา แม้านะทาบ้านอปทุมมาลา็เป็นเพียลูหลานาวนา
“อย่าไล่พี่มั่นเลยแม่บัว”
“ทำไม นอย่าพี่ำ้อให้อภัยอย่านั้นเหรอ ในสิ่ที่พี่มั่นทำับัน...มันน่าะยโทษให้อย่านั้นเหรอ ันอถามพี่อีรั้” เสียเือาล่นถาม
ผู้เสียสาวเือาลึ้นเมื่อายหนุ่มไม่รู้สำนึ...
มั่นโผเ้าไปสวมอร่าบาเอาไว้แนบอพร่ำเพ้อถึสิทธิ์ารรอบรอ ่อนะพยายามุไ้ปาหนา่อวนหิสาวบนแผอระห หิสาวยามรู้สึัวแอบสั่นไหวเสียว่าน แ่้วยรรลอถูผิทำให้เธอ้อผลัไส้วยวามรัเียสะอิสะเอียนาสิ่ที่ถูยัเยียให้
“ปล่อยันนะไอ้มั่น ันยะแยแเหลือเิน” หิสาวสบถร้าว
“บัว!! เธอเป็นเมียอพี่แล้วนะ”
“เมีย!! แล้าใ้ำๆ นี้ับันเหรอ แมันั่วร้าย่ำยีันยัไม่พอ แยัล้ามันประาศว่า...ันเป็นเมียอแอีเหรอไ”
“แ่มันเป็นเรื่อรินะบัว เนื้อัวอบัวพี่ไ้ื่นมมันแล้ว พี่ำลิ่นอบัวไ้”
เาอ้าพร้อมพยายามหอมแ้มปทุมมาลาอยาถือสิทธิ์ หิสาวระแทระทุ้ศอแหลมเพื่อปัป้อให้ัวเอปลอภัยาสิ่สปรโสมมอย่ามั่น
“แมันสมวราย แสร้าราบาปให้ับัน” ปทุมมาลายัแผเสีย
มั่นผู้อาหาบีบปลายาปาหนาปิั้นเสีย ้วยวามแ็แรอมั่น และวามไมุ่้นเยับารถาโถมในแบบายหนุ่ม หิสาวผู้แ็ืนับอ่อนปวเปียราวเทียนถูลน้วยเพลิไฟ เมื่อทุอย่าำเนินไปามแรสัมผัส หิสาวที่แ็ืน็ยอมสยบับารู่โมอันเร่าร้อน
ปทุมมาลาเม้มปาใส่เสื้อผ้าลับืน สะบัหน้าพรืให่ หนีวามเป็นริเมื่อเธอเอ็พึพอใในรสรัอมั่น เนื้อัวอเธอสั่นระริอยู่ในอ้อมออัวเอ
เธอไม่มั่นใว่ารู้สึอย่าไร
ความคิดเห็น