คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : การเดินทางครั้งใหม่
อนที่ 1 ารเินทารั้ใหม่
ถนนลูรัที่มีแ่หลุมรุะ รถโยสารเ่า ๆ สภาพที่ะพัมิพัเเหล่ที่แพรนั่มานั้น นับรถพยายามที่ะหลบหลุม้าย แ่็เอับหลุมวาแทน
"่าทุรันารเหลือเิน" แพริ แ่็เป็นทาที่มุ่สู่บ้าน ึ่เป็นำบลๆหนึ่ที่ห่าไล เป็นบ้านอลุสมับป้าอร ป้าอรเป็นพี่สาวอแม่ เมื่อ่อนแทำธุริาร้าส่ออิอับับอประเทศ แ่้วยารบริหารที่ไม่เยโใร แเือบหมัวเพราะถูโ แทั้สอนึหนีวามสับสนวุ่นวายาเมือรุที่ๆเป็นินแนอันศิวิไลย์อแพร หันมาประอบอาีพทำไร่ทำสวนบนที่ินเป็นร้อยไร่ ไม่เยบ่นว่าเหนื่อย ไม่เยท้อแท้ ที่สำัแไม่เยบอแม่เลยสัำว่า "เหนื่อย" แทัู้่พอใับสภาพวามเป็นอยู่แบบนี้ เป็นวามสุที่ับ้อไ้ แพรอิาลุับป้าริ ๆ อิาที่มีวามรั่อันอย่ามั่น่อันมิเสื่อมลายท่ามลาธรรมาิอันอบอุ่นและสวยามเพียนี้
"ถนนสายนี้ ่าทอยาวหลายร้อยิโลเมร สอ้าทามีแ่้นไม้ให่น้อยเ็มไปหมเลย ทุ้นแสถึวามยิ่ให่ วามอุมสมบูร์บนพื้นป่าแบบนี้" แพริ
หาระนั้นสายลมที่พัเอื่อย ใบไม้พลิ้วโ้ลมไหว ๆ ทำให้ผมที่ยาวสลวยำลับอแพรปลิวไปโนหน้าอายหนุ่มที่นั่อยู่้า ๆ แ่แพรเอ็ไม่รู้สึว่าผมอเธอำลัสร้าวามวุ่นวายบนใบหน้าอันมเ้มอายหนุ่ม บรรยาาศสอ้าทามัน่าเียบเหาับหัวใเหลือเิน เย็นยะเยือเหมือนแพรำลัเินสู่พื้นหิมะที่าวโพลน หนาทึบ หนาวเหน็บยิ่ว่าสิ่ใ ๆ แ่ในวามเหารั้นี้ แพริว่ามีใรสันที่พร้อมะ้อนรับเธออย่าเ็มใ เพราะารเินทารั้นี้แพร้อพาหัวใวน้อยๆที่บอบ้ำทรมานมา้วย
"ทำไมโอมถึทิ้แพรไ้ลอ ไม่รัแพรแล้วเหรอ" ประโยนี้อยย้ำเือนทำร้ายหัวใวน้อยอแพรเสมอเมื่อนึถึ มันอยวนเวียนสร้ารอยแผลในใอแพรลอเวลา แพรพยายามั้ำถามับหัวใอเธอว่า "เธอทำอะไรผิ" โอมถึทำร้ายเธอไ้เพียนี้ ทั้ๆที่เรารัันมามายนานี้
"อ้วยรับลุ" เสียะโนที่แพรฟัูบ่บอไ้ถึวามอบอุ่น มันเป็นเสียที่ทำให้แพร้อื่นาวัวนที่อยทำร้ายเธอ แพรหันมาามเสียๆนั้นอย่ามิไ้ั้ใ แ่มัน็เป็นเพียเสียธรรมาสำหรับแพรในอนนี้ แพรไม่สนใอะไรมามายนั เพราะมันือเสียอผู้ายทั่ว ๆ ไปที่พร้อมะทำร้ายเธอไ้เสมอ แพริแบบนั้น
แพรลับมาสู่วามห้วอวัวนอีรั้ แพรนึถึวันวานเ่าที่เยมีวามสุับโอม ายหนุ่มที่เธอเฝ้าหวัหมายะฝาีวิไว้หลัาที่เรียนบ แล้ว่อยสร้าานะ้วยันโยไม่พึ่พ่อและแม่ สุท้ายมัน็เป็นแ่วามฝันลม ๆ แล้ ๆ
แว่บเียวที่วามิอแพรหลุออมาาวัวนนั้น แพรินนาารถึบ้านอป้าอรและลุสมว่า ะสะวสบายเหมือนบ้านอเธอหรือเปล่า ิถึั ิถึโอม แพรยอมรับว่าวันวานที่มีวามสุมันไม่มีอีแล้ว ิไปพลาน้ำาเม็เล็ ๆุั่เพรหลายะรั็ไหลพรั่พรูออมา ยิ่ทำให้วใวน้อย ๆ บอบ้ำเท่าทวีู
"แพร ๆ เย็นนี้ โอมะพาแพรไปูหนั้วยันนะ นะ ไปนะ" เสียอออ้อนอโอม
"ถ้าโอมเลี้ย แพร็ไปอยู่แล้วล่ะ" แพรทำเสียอ้อนพร้อมส่สายายั่วยวนโอมหนุ่มนรั
"แม่หนู ๆ ๆ แม่หนูะลบ้านใ่ไหมลู" เสียป้าแ่ ๆ ที่นั่้านหลัสะิถามแพร
แพรอบำถามพร้อมปาน้ำาเม็เล็ออาแ้มที่เปล่ปลั่มพูระเรื่อ "ใ่ะ ป้า"
"บ้านนะเลยมาไลแล้วนะแม่หนู เือบะสอสามโลไ้มั้ ็ป้าิว่าหนูทะเลาะับแฟน เลยไม่ลไป้วยัน" ป้าทำหน้าสสัยพร้อมทั้บอให้นับรถหยุ "เฮ้ย อ่อนแม่หนูนี่ะลบ้าน มันเลยมาไลแล้ว เี๋ยวแม่หนูนี่ะลำบา"
"อบุะป้า" แพรยมือไหว้ป้าพร้อมยระเป๋าใบโ ้าวลารถเ่า ๆ แพรอยานั่ไปเรื่อยๆ ปล่อยให้ลมรัษาหัวใวนี้
"ายแน่เลยเรา เินอีไลไหมเนี้ย ระเป๋า็หนั" แพรบ่นพึมพำพร้อมลาระเป๋าใบโ
"อีไลไหมเนี้ย? บ้านป้าอร หิว็หิว เหนื่อย็เหนื่อย ่วนอนะายอยู่แล้ว" แพรบ่นพร้อมลูบท้อเบา ๆ ทำไมโะาอยลั่นแล้แพรแบบนี้ แ่นที่เรารัทิ้เราไป็แย่พอแล้ว ยัไม่สาสมอีเหรอับวามทรมานอแพร
"แพรเหนื่อยไหม โอมเอาน้ำมาให้ื่มนะรับ ื่มะนะรับ เี๋ยวโอมมาไปเ็อินแป๊ปหนึ่นะรับ" โอมพูพลาเิาอแพรพร้อมบรรหอมแ้มแพรอย่าทะนุถนอมและส่สายาหวานึ้่อัน
"รีบมานะโอม อย่าไปนานล่ะ เี๋ยวแพระอิถึไม่ไหว" แพรยิ้มละมุนทำหน้าน่าหยิ
"๊ะ โอมะรีบมา นี รออยู่นี่นะรับ" แล้วโอมเ้าไปเ็อินที่ฟร้อนท์ลับมาพร้อมุแห้อสออ
"ทำไมเอามาั้สอห้อล่ะโอม" แพรถาม้วยวามสสัย
"็โอมลัวอใไว้ไม่อยู่นะิ" โอมุมมืออธิบายให้แพรฟั้วยน้ำเสียทุ้ม
"อ๋อะ แพรเ้าใ แพรรัโอมที่สุนะะ" แพรำลัลับหลัเพื่อะเ้าห้อ ลับมีอ้อมอาโอมรัเ้ามา
"โอม็รัแพรมาที่สุเลยนะรับ" โอมพูพลาหอมที่อออแพร ทำให้แพรหน้าแล่ำและเินมา
แพรหมุนัวหันหน้ามาประสานับโอม แพรสัเหน้าอโอม ิ้วอันำ มูเป็นสันโ่รับับหน้าาว ๆ
"แพร้อหน้าโอมทำไมเหรอ โอมถือว่ายั่วโอมน่า" โอมำลัะ้มลูบริมฝีปาอแพร แ่แพรหันหนีเพราะวามเินอายที่มี่อแฟนหนุ่ม แ่็ไม่เร็วเท่าับมืออโอมที่ับปลายาเิึ้น โอมบรรูบอันละมุนละไม หอมหวานเหมือนนมเ้็ไม่ปาน ้วยรสูบอโอมทำให้แพรรู้สึวาบวามไปับอารม์นี้ แพรอลั้นอารม์รัที่มี่อโอมโยารผลัไสหัวใอโอมออไป
"พอแล้วะ โอม เี๋ยวมีนมาเห็นเ้านะ แพรอาย" แพรเนียมอาย
"แพรอเ้าไปในห้อ่อนนะโอม" แพรหลีหนีอารม์ที่เินะห้ามไว้ไ้
"ั้นปล่อย็ไ้ แพรไปอาบน้ำแ่ัวเถอะนี เี๋ยวโอมะมารับไปทาน้าว้วยันนะ" โอมปล่อยัวแพรไปแ่่อนไป โอมึแ้มแพรมาหอมฟอให่
"โอมเนี้ย" เสียแพรทุบแนโอมเบาๆ พร้อมเินเ้าห้อไป
"แพระรีบแ่ัวให้น่ารัสมับเป็นแฟนอวมหาลัยเลย" แพรรรี่ไปที่โ๊ะเรื่อแป้พร้อมอมยิ้ม "เือบไปแล้วไหมล่ะ" แพรบ่นับัวเอ
"ปิ๊น ๆ ๆ" เสียแรรถมอรไ์
"นี่แมุ่ะเินทอน่ออีนานไหมเนี้ย" เสียห้วนๆ ร้อทัา้านหน้าที่แพรเอาแ่เิน้มหน้า้มาเินเพื่อให้ถึบ้านป้าอร่อน่ำ มันทำให้แพรื่นาภวั์อันแสนอบอุ่นระหว่าโอมับแพร พร้อมเยหน้ามอ้นเสียห้วนๆนั้นอย่า้า ๆ
"แ้อารอะไรเหรอ" แพร้อหน้าายหนุ่มเม็ พร้อมมอหาสิ่ที่สามารถ่วยเหลือนเอไ้ในะนี้ แ่็ไม่มีอะไรที่แพระใ้แทนเป็นอาวุธไ้
"โรม" "ว้าย" แพรล้มหายหลัทับระเป๋าใบโที่ลามา
"ใ่ แพรไหม?" หนุ่มเสียห้วนถาม
"ใ่ แล้วะทำไม" แพรอบทั้ๆที่ยัไม่ไ้เยหน้ามอ
"ป้าอรให้มารับ" หนุ่มเสียห้วนอบไปพลา ลับรถไปพลา
"แล้วทำไม? ลุสมไม่มารับันล่ะ" แพรทำท่าเ็บา แ่็ยัไม่วายที่ะวนประสาทหนุ่มเสียห้วน ๆ นี่
"ถ้ามารับัน ทำไมไม่เอารถให่มารับล่ะ ูิระเป๋าันใบให่นานี้ ะเอาึ้นรถเ่า ๆ อนายไ้ยัไ ลำพัแ่ันึ้นไปนั่ิ้นส่วนรถอนายไม่หลุออมาเหรอ เ่า็เ่า เสียท่อยััอี่าหา แหมท่อไอเสีย็ปล่อยแ่วันที่ทำลายมลพิษ่อธรรมาิที่สวยาม ไม่รู้ว่าเอาเศษเหล็ที่ไหนมาประอบันให้เป็นรถไปไ้เนอะ" เสียแพรำหนิ
"ั้น เินไปล่ะันเ้าหิ" หนุ่มเสียห้วนับทแบบโรธ ๆ แล้วสาร์ทรถออไป
"นี่ นายะทิ้ันไ้ไล่ะ ลับมา่อน อยูันะฟ้อลุับป้า" แพระโนเรียพร้อมวัมือเรียให้หนุ่มเสียห้วนลับมา
"ลับมา่อน าบ้านี่" แพรแสอาารุนเียวพร้อมลาระเป๋าใบโเินไปามทา
แพรเินมาไ้สัพั็เห็นนยืนอยู่ใ็้นไม้ให่ แ่แพรทำท่าไม่สนใเพราะแพรทั้เหนื่อย ทั้หมั่นไส้ ทั้หิวมาเสีย้วย
"มา ให้ผม่วย" น้ำเสียอหนุ่มเสียห้วนเปลี่ยนไปเมื่อเห็นท่าทีอแพรที่บ่บอถึารเหนื่อยล้า
แพระลึับน้ำเสียอายหนุ่มที่เปลี่ยนไปพร้อมเอ่ยปาถาม
"ันเยไ้ยินเสียนีุ่มา่อน" แพรหยุพร้อมทำท่าสสัย
"เราเยเอันมา่อนแล้ว แุ่ไม่เยสัเเอ" หนุ่มเสียห้วนอธิบายไปพร้อมยระเป๋าึ้นวาไว้หน้ารถเ่า ๆ ันเิม
"ที่ไหนเหรอ" แพรย้อมถาม
"็ บนรถโยสารที่เรานั่มาไ" หนุ่มเสียห้วนอบ
"ันไม่เห็นุนิ นั่รไหนเหรอ" แพรยัสสัยอยู่
"ถ้าผมรู้ว่าุือ หลานสาวอป้าอร ผมะลาลมาารถั้แ่แรแล้ว ไม่มัวแ่ปล่อยใหุ้ร้อไห้นั่เลิไปไลนานี้หรอ" หนุ่มเสียห้วนเล่าให้แพรฟัพร้อมสาร์ทรถ
"มาึ้นรถไ้แล้ว" หนุ่มเสียห้วนเรียแพรึ้นรถโยไม่ไ้สัเว่าำพูเมื่อี้มันทำให้แพรเศร้า
"รถุะไหวไหมเนี้ย" แพรถามทั้ ๆ ที่หน้ายัเศร้า
"เอ...ุนี่ปล่อยทิ้ไว้ลาป่าสัืนีไหม หึ" หนุ่มเสียห้วนแสวามไม่พอใที่แพร่อว่าเรื่อรถสุที่รัอเา
"แพรรับ เสาร์นี้ไม่มีเรียน เราไปเที่ยวสวนสัว์ันนะ โอมะพาไปนั่เรือถีบ มธรรมาิ ถือว่าเราไปเปลี่ยนบรรยาาศันเนอะ โอเไหมรับ" โอมวน
"เอ่อ....พาี้ไป้วยไ้ไหมโอม" แพรลอถามโอมูแ่แพรเอ็รู้ำอบแล้ว
"โอมอยาอยู่ับแพร ไปเที่ยว หรือทำอะไรับแพรแ่สอนนะรับ โอมอยาำเรื่อราวี ๆ ที่เิึ้นระหว่าเราสอนนะ" โอมปิเสธเสียแบบน้อยใ
"ะ แพรไม่ให้ี้ไป้วย็ไ้ เราไปันแ่สอน็ไ้ะโอม" แพรสอแนล้อแนโอมพร้อมทั้ลาเสียอ้อน
"แพรรัโอมนะ" แพรบอ
"โอม็รัแพรมาเหมือนันนะ" โอมึแพรไปอพร้อมหอมแ้มแพร
"นี่ ๆ นึอะไรอยู่ล่ะ อย่าเพิ่ฝันหวานอนนี้นะ" หนุ่เสียห้วนบอพร้อมเร่เรื่อออไป
"ะ ๆ ไปแล้ว" แพรึ้นร่อมรถเ่า ๆ อหนุ่มเสียห้วน พร้อมมอวิวทิวทัศน์สอ้าทาในยามเย็น เพียแ่แวบเียวบรรยาาศมันทำให้แพรนึถึโอม
"็รถแบบนี้ันไม่เยึ้นนี่น่า อย่าับเร็วนะ" แพรรู้สึหวั่นลัวนายนี่แล้เอา
บรรยายาศเียบสบ พานทำให้แพรนึถึโอม แพรร้อไห้เบา ๆ อยู่้านหลัอหนุ่มเสียห้วน แพริว่าเาไม่ไ้ยินเสียร่ำไห้อัวเอ
"หัวใอเ้าหิบอบ้ำมาพอู น่าสสารเหลือเิน" แ่หนุ่มเสียห้วนนึในใ
ับรถมาไ้สัพัหนึ่ แพรสัเเห็นถึแสไฟสีทอที่ามเปล่ประายผาผ่านธรรมาิ รั้วสีาวยาวสุลูหูลูา หนุ่มเสียห้วนเลี้ยวเ้าสู่ฟาร์มอันเป็นุมุ่หมายอแพร แพรเยหน้ามอป้ายที่เียนเอาไว้ว่า "ินแนมหัศรรย์แห่รั" ึ่ใ้ื่อนั้นมีรูปอามเทพแผลศรอยู่สอัว
"น่ารัเหลือเิน" แพรนึในใ
้วยธรรรมาิระหว่าที่ี่รถเ้ามาเธอพบับสัว์เลี้ยมามาย สวนหย่อมที่ปลูแ่อไม้ โรเพาะล้วยไม้ ระรานาไปหม
"ที่นี่ สวยัเลยนะะ" แพรเอ่ยปาม พร้อมเอื้อมมือไปโอบเอวหนุ่มเสียห้วน
หนุ่มเสียห้วน้มลมอูมือที่เรียวเล้ าวีอแพร พร้อมับเอื้อมมือุมมืออแพรโยไม่ไ้ั้ใ
"ว้าย....ับมือันทำไมเนี้ย าบ้า" แพรร้อลั่น
"ันเปล่านะ แ่ิว่าุะรถผมถึับมือุหรอนะ อย่าินะ สเป็อผมไม่ใ่แบบุแน่นอน" หนุ่มเสียห้วนโวยวายลับ
"เอาล่ะ ถึแล้ว ไปลไป" หนุ่มเสียห้วนไล่แพรลารถแ้เิน
"ทำไมนายอบโวยวายใส่ันอยู่เรื่อยเลย ันไปทำอะไรใหุ้เหรอ" แพระอ
แพรยัไม่รู้ัวว่าทำให้ิใอหนุ่มเสียห้วนเ้นไม่เป็นัหวะั้แ่แรเห็นแล้ว เาเอ็รู้สึผิว่าทำไมถึอบะอใส่แพรทุรั้
"หยุทะเลาะัน่อนเถอะแพร นนท์ เ้าบ้านัน่อน ทัู้่นั่นแหล่ะ" ป้าอรเินมาาในรัวเพราะไ้ยินเสียอทัู้่ที่ทะเลาะันอยู่
"สวัสีะป้าอร ็าบ้านี่เาวนประสาทแพร่อนนิะ" แพรยมือไหว้พร้อมฟ้อป้าอร้วยน้ำเสียที่เหมือนับถูลั่นแล้
"นนท์ยระเป๋าน้อไปเ็บไว้บนห้อ่อนเถอะ แล้วอาบน้ำอาบท่าะ่อนนะเพราะเินทามา้วยันทัู่่" ป้าอรสั่นนท์
"ผมเปล่าแล้เานะรับป้า แ่....." นนท์พยายามอธิบายให้ป้าอรฟั
"๊ะ ๆ ป้าเื่อว่าเราไม่ไ้ทะเลาะัน แพร๊ะาบ้านี่ ื่อ นนท์นะลู เาเป็นพี่แพรเือบห้าถึหปีไ้มั้ เามาอยู่ที่นี่ับป้านานแล้ว เาเป็นธุระัารทุเรื่ออฟาร์มนี้ พี่เาเ่ทุเรื่อ เวลาแพรมีปัหาอะไรสสัยถามพี่เาไ้นะลู" ป้าอรอวอ้าสรรพุอนายนี่
..............บอน.....................
ความคิดเห็น