คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [OS] World
[OS] World
Author : Chuchompoo
Pairing : Yugyeom x Mark
Rate : PG
วันที่
16 พฤศจิกายน
ยูคยอมตื่นขึ้นมาด้วยอารมณ์ที่ดีกว่าปกติ
พลิกตัวมองปฏิทินข้างเตียงแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ มองรอยปากกาสีแดงที่ขีดฆ่าแต่ละวันที่ผ่านมาจนถึงรอยปากกาสีชมพูวงทำเครื่องหมายเอาไว้ พร้อมสติกเกอร์รูปหัวใจที่ยูคยอมสรรหามาแปะเอาไว้เพื่อเพิ่มความโดดเด่น
วันนี้พี่มาร์คจะกลับจากอเมริกา
พี่มาร์ค...
เจ้าของที่แท้จริงของบ้านหลังนี้
อันที่จริงแล้วเขาก็มีบ้านเป็นของตัวเอง
เป็นคฤหาสน์หลังใหญ่ที่อาศัยอยู่กับครอบครัวและลูกพี่ลูกน้องคนสนิท แต่เพราะแฟนของเขา (พี่มาร์คไงล่ะ!)
จำต้องกลับไปช่วยธุรกิจที่บ้านเกิดซักสองสามปี
และคุณดอกไม้ทั้งหลายที่พี่มาร์ครักมากนั้นไม่มีคนดูแล ยูคยอมเลยอาสามาอยู่ที่นี่แทน จัดการทุกอย่างเพื่อให้บ้านของมาร์คไม่โทรมไปตามกาลเวลาและมีชีวิตชีวาอยู่เสมอ
ส่วนเรื่องงาน
ยูคยอมเพียงแค่ช่วยงานของบริษัทเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น
แทบจะนอนทำอยู่บ้านได้และไม่มีความจำเป็นต้องเข้าบริษัทเลยถ้าหากไม่ใช่การประชุมใหญ่จริงๆ
เพราะฉะนั้นชีวิตของยูคยอมน่ะจะเบนไปทางคนสวนและพ่อบ้านมากกว่างานที่แท้จริงซะอีก
ร่างสูงสะบัดผ้าห่มออกจากตัว
ลุกขึ้นไปทำภารกิจยามเช้าและกลับมาพับผ้าห่มผืนหนาในชุดลำลอง เปิดตู้ตัวเตี้ยข้างตู้เสื้อผ้า หยิบแปรงสีฟันใหม่ในแพคออกมาแกะ
เดินไปหย่อนมันไว้ในแก้วใบเคียงข้างกับอีกอันที่เป็นของเขา ฮัมเพลงพลางเดินเอื่อยๆ
ลงบันไดไปเตรียมอาหารเช้าให้ตัวเองเป็นการเริ่มวันใหม่ก่อนจะต้องจัดเตรียมอะไรอีกหลายอย่างเพื่อเป็นการตอนรับมาร์คกลับมา
สองตาจ้องมองข่าวในทีวีด้วยความสนอกสนใจในขณะที่ปากก็ยังเคี้ยวขนมปังตุ่ยๆ พอซดโกโก้ร้อนปิดท้ายเขาก็จัดการนำหมวกใบเก่งมาสวม เดินผ่านครัวเข้าไปที่สวนหลังบ้าน
ยูคยอมสูดอากาศเข้าปอดหนึ่งเฮือกใหญ่
จ้องมองสวนดอกไม้ของพี่มาร์คที่เขาเป็นคนดูแลมากว่าสามปีด้วยสายตาพึงพอใจ
ดอกไม้ทั้งสวนต่างบานสะพรั้งราวกับเป็นการรอต้อนรับเจ้าของบ้านตัวจริง
แค่รดน้ำต้นไม้รวมถึงถอนวัชพืชที่ขึ้นเล็กๆ
น้อยๆ ก็กินเวลาไปซะครึ่งวัน
ยูคยอมก็เดินกลับเข้ามาภายในบ้านพร้อมดอกกุกลาบสีขาวหนึ่งกำมือ จัดแจงใส่มันไว้ในแจกันก่อน ตั้งใจว่าจะนำมาตัดแต่งให้สวยงามอีกทีในตอนเย็น
ร่างสูงทิ้งตัวนั่งบนโซฟาด้วยความเหนื่อยอ่อน กดส่งข้อความหามาร์คได้ใจความว่า ‘วันนี้ผมติดธุระด่วน
มาเจอกันที่บ้านเลยนะครับ’ ตามแผนที่วางเอาไว้ อมยิ้มเล็กๆ เมื่อก่อนออกจากโปรแกรม เขาเห็นข้อความสั้นๆ จากมาร์คที่ส่งมาให้เมื่อวาน
‘ขึ้นเครื่องแล้ว จะได้เจอกันแล้วนะ’
เพียงแค่นี้...
แรงกายที่หายไปกว่าครึ่งก็ถูกเติมให้เต็มอีกครั้งหนึ่ง
ไม่ใช่อะไรที่เว่อร์เลย... หากจะบอกว่ามาร์คคือโลกทั้งใบของยูคยอม
ยูคยอมไม่ใช่คนที่ทำอาหารเก่งนัก... แต่ก็ใช่ว่าจะทำไม่เป็น
ยิ่งเขาอุตส่าห์ฝึกทำอาหารที่มาร์คชอบมากว่าสองอาทิตย์ มือนี่ถึงกับขึ้นรอยจางๆ
จากไฟลวกและรอบมีดบาดอีกประปราย
แต่ผลของมันก็ออกมาน่าภูมิใจจนสิ่งเหล่านั้นกลายเป็นเรื่องเล็กไปซะหมด
อาหารสำหรับค่ำคืนนี้ออกมาเพอร์เฟ็คได้ตามที่หวัง ไม่ว่าจะเป็นเสต็กเนื้ออย่างดี (ที่เล่นเอาเงินในกระเป๋าหายไปหลายฟ่อน) ไวน์แดงที่สั่งมาจากต่างประเทศ (นี่ก็เล่นเอาเงินหายไปก้อนนึงจากในบัญชี)
เครื่องเคียงอีกเล็กน้อยที่ถึงแม้จะไม่ได้แพงหูฉี่แบบสองอย่างแรก แต่ยูคยอมก็ตั้งใจทำมันมากๆ ไม่แพ้กัน
ร่างสูงยืนเท้าเอวมองผลงานของอย่างพอใจ อาหารน่าตาน่ากิน (และมันอร่อยแน่ๆ
เขารับประกันเลย) ก็เรียบร้อยแล้ว ช่อดอกไม้ที่พึ่งจัดเสร็จหมาดๆ เมื่อกี้ถูกวางไว้บนโต๊ะตัวเตี้ยหน้าทีวีเรียบร้อยเช่นกัน เหลือเพียงตัวเขาที่ต้องไปอาบน้ำแต่งตัวดีๆ
ให้เสร็จทันเวลาที่กะคร่าวๆ เอาไว้
อีกไม่เกินครึ่งชั่วโมง...
เขาจะได้เจอพี่มาร์คแล้ว
วันที่
17 พฤศจิกายน
พึ่งเข้าวันใหม่ได้ไม่ถึงชั่วโมงเท่านั้น...
จินยองเช็คภาพจากกล้องวงจรปิดอีกครั้งว่าลูกพี่ลูกน้องของเขาฟุบหลับไปแล้วจริงๆ
ก่อนจะลงมาจากรถที่จอดแอบอยู่ในซอยมาตั้งแต่ตอนหัวค่ำพร้อมกระเป๋าใบใหญ่
ร่างโปร่งบางเข้าไปในบ้านได้อย่างง่ายดายเนื่องจากประตูไม่ได้ล็อคเอาไว้ ตรงขึ้นไปบนชั้นสอง หยิบปฏิทินที่ยูคยอมขีดเขียนเอาไว้ใส่กระเป๋าแล้วแทนที่มันด้วยปฏิทินอีกอันที่ยังไม่มีร่องรอยการขีดเขียนใดๆ เดินไปหยิบแปรงสีฟันด้ามใหม่ใส่ลงกระเป๋า มือก็ล้วงหยิบมือถือขึ้นมาเข้าอีเมลของคนที่หลับอยู่ด้านล่าง
จัดการลบอีเมลทุกฉบับทิ้งไปและล็อคอินใหม่ด้วยอีเมลของมาร์ค...
‘อะแฮ่มๆ.. ยูคยอม’
ใบหน้าน่ารักโผล่ขึ้นมาในตอนต้นของคลิป
มีการปัดผมเช็คสภาพตัวเองนิดหน่อยซึ่งจินยองคิดว่ามันก็น่ารักดี
ยิ่งสำหรับยูคยอมคงต้องบอกว่าน่ารักมากเลยทีเดียว
‘วันนี้วันเกิดแล้วนะ.. โตขึ้นอีกปีแล้วสิ ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ ถึงเราคุยกันบ่อยๆ
แต่ฉันก็ยังคิดถึงนายอยู่ดีนะรู้มั้ย..
อ่า พูดบ้าอะไรเนี่ย’ คนในคลิปเกาหัวตัวเองแล้วพูดต่อ ‘หลังจากนี้ฉันต้องเดินทางไปอีกเมือง
งานก็หนักขึ้นอีก
อาจจะไม่ได้ติดต่อกลับไป’
‘ไม่ต้องทำหน้าหมาหงอยล่ะ
เพราะมันมีข่าวดีตรงที่ว่าอีกปีนึงฉันก็จะกลับไปหานายแล้ว ฉะนั้นทนเหงาหน่อยแล้วกัน วันเวลาที่แน่นอนเดี๋ยวจะติดต่อไปอีกที ฉันจะกลับไปแน่ๆ สัญญา’
‘แล้วเจอกันนะ’
จินยองกดปุ่มส่งอีเมลที่แนบไฟล์วีดีโอนี้ไว้
เมื่อโหลดเสร็จมันคงจะเด้งขึ้นมาในกล่องขาเข้าของยูคยอมเหมือนทุกทีที่ผ่านมา
ช่างน่าเสียดายที่มาร์คไม่ได้กลับมาเจอยูคยอมเหมือนที่ในคลิปบอกไว้
วันที่สิบหกพฤศจิกายนเมื่อสามปีที่แล้ว... วันที่มาร์คน่าจะกลับมาโผเข้าอ้อมกอดอุ่นๆ
ของน้องชายเขา
มองดอกไม้ในสวนที่ยูคยอมดูแลอย่างดี
กินอาหารและขนมที่โปรดปราน
รวมถึงใช้ชีวิตหลังจากนั้นกับแฟนอย่างมีความสุข
แต่มันก็ไม่เกิดขึ้น...
เพราะแท็กซี่ที่มาร์คนั่งมาดันชนเข้ากับรถสิบล้ออย่างจัง
จินยองจำได้ดี
สภาพของลูกพี่ลูกน้องตัวโตที่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในโรงพยาบาล
น้ำตาที่ร่วงเผาะเมื่อทราบว่ามาร์คได้จากไปแล้ว และแน่นอนว่าคิมยูคยอมรับไม่ได้หรอก...
เสียงโวยวายคร่ำครวญ
แรงผลักที่ไหล่ตอนที่เขาพยายามเข้าไปห้ามยังฝังตรึงในความทรงจำ
ภาพยูคยอมกอดร่างมาร์คไว้แน่นแบบไม่กลัวเลือดจะเปื้อนชุดตัวเก่งและร่ำร้องให้มาร์คกลับมาจนสลบไป
หลังจากนั้น...
ยูคยอมก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความทรงจำที่ถอยหลังไปหนึ่งปี
ถอยไปในวันที่สิบหกพฤศจิกายนก่อนหน้านี้ ขณะที่ยูคยอมยังไม่รู้ว่ามาร์คอาจจะขาดการติดต่อไป ไม่รู้ว่ามาร์คจะกลับมาตอนไหน และไม่เคยได้คลิปอวยพรวันเกิดจากมาร์คมาก่อน
‘ไม่!! พี่โกหก!! พี่มาร์คยังไม่มีกำหนดกลับด้วยซ้ำ พี่เอาอะไรมาพูด!!!!’
เสียงโวยวายจากความพยายามครั้งที่หนึ่งของเขา
เพียงแค่พูดไปว่ามาร์คไม่อยู่แล้วและมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง
น้องชายที่แสนจะเรียบร้อยของเขาก็ตวาดกร้าวขึ้นมา ด้วยร่างที่สูงใหญ่และแรงของคนที่สติแตก ทำเอาต้องใช้เวลานานกว่าจะล็อคตัวไว้ได้สำเร็จ
จินยองรับเข็มฉีดยามาจากนางพยาบาลคนหนึ่ง จัดการฉีดมันให้กับยูคยอม ยืนรอจนน้องชายเขาเริ่มหมดฤทธิ์ไปทีละน้อยและหลับไปในที่สุด..
หลังจากที่ยูคยอมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง จินยองจึงเลือกที่จะเงียบ มองอาการของลูกพี่ลูกน้องอยู่ห่างๆ จนแน่ใจ
ยูคยอมดูปกติดี... หากไม่มีใครสะกิดเรื่องที่มาร์คจากไปแล้ว เพียงแค่ทุกคนทำตัวเหมือนมาร์คยังทำงานอยู่ที่อเมริกา
ยูคยอมก็ยังสามารถใช้ชีวิตตามปกติได้อย่างคนทั่วไป ไม่มีใครดูออกแน่นอนว่าภายในนั้นมันไม่เหมือนเดิมแล้ว...
หากพูดภาษาชาวบ้าน อาการของยูคยอมก็เหมือนคนบ้าคนนึง
ไม่ได้ต่างกับคนไข้ของเขาบางคนที่อุ้มตุ๊กตาเด็กแล้วบอกว่านั่นคือลูก หรือบางคนที่เดินร้องเพลงเหม่อมองไปเรื่อย
การสร้างบางอย่างขึ้นมาและลบบางอย่างทิ้งไป
ยูคยอมใช้สิ่งเหล่านั้นป้องกันตัวเองจากความเจ็บปวดที่ได้รับ
ด้วยอะไรหลายๆ อย่าง... จินยองจึงไม่คิดที่จะพยายามบอกเล่าเรื่องราวอะไรอีกเป็นครั้งที่สอง ตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะไม่รักษาให้หายขาด และไม่ตอกย้ำให้คลั่งขึ้นมาอีกหน คอยบอกทุกคนที่มีความเกี่ยวข้องกับยูคยอมและมาร์คว่าควรทำตัวแบบไหน ไม่ควรพูดอะไร
รวมถึงการนำปฏิทินใหม่มาเปลี่ยนให้ทุกปี
ส่งคลิปให้ในวันเกิด
ส่งอีเมลเกี่ยวกับไฟลท์กลับของมาร์คให้ยูคยอมในวันที่หนึ่งพฤศจิกา และในวันที่สิบห้าของทุกๆ
ปี เขาจะต้องนำซิมของมาร์คมาใส่ในเครื่องเพื่อส่งข้อความให้ยูคยอม
‘ขึ้นเครื่องแล้ว จะได้เจอกันแล้วนะ’
ทั้งหมดนั่นเป็นสิ่งที่จินยองตั้งใจว่าจะทำไปตลอดชีวิต
ดวงตาคู่งามลอบมองลูกพี่ลูกน้องของตนอีกครั้งเมื่อเดินลงมาถึงชั้นล่าง เก็บกวาดอาหารบนโต๊ะใส่กล่อง หยิบช่อดอกไม้ใส่กระเป๋าเตรียมนำมันกลับไปที่บ้าน
จัดสถานการณ์เหมือนว่ายูคยอมแค่เผลอหลับไปคาโต๊ะอาหาร ไม่ได้เตรียมการต้อนรับใครกลับมาทั้งนั้น
มือเรียวลูบผมสีบลอนด์จากการย้อมแผ่วเบา หวนคิดถึงเรื่องที่เคยคุยกันเมื่อตอนที่ยูคยอมไปเยี่ยมเขาที่ทำงานเมื่อหลายปีที่แล้ว
‘ทำไมพี่ถึงต้องมารักษาพวกเขาด้วยล่ะ’
‘เพราะหน้าที่พี่คือรักษาให้เขาหายและทำให้เขาดีขึ้นไง ทำไมถึงถามแบบนี้?’
‘ผมก็แค่ลองคิดเล่นๆ...’ เด็กหนุ่มเว้นวรรคไป ทอดสายตามองเหล่าคนไข้ของพี่ชายด้วยสายตาที่จินยองอ่านมันไม่ออก ‘บางคนเป็นแบบนี้เพราะเจอเหตุการณ์ร้ายๆ
มาใช่มั้ยล่ะครับ?
ถ้าสมมติพอหายแล้วต้องกลับมาเจอความจริงที่มันแย่
ผมคิดว่าบางทีเขาอาจจะอยากอยู่ในโลกที่เขาสร้างขึ้นมาตอนนี้มากกว่านะ’
ดังนั้นการที่จินยองปล่อยให้ยูคยอมใช้ชีวิตต่อไปแบบนี้น่ะ.. ไม่ใช่การตัดสินใจของเขาซะทีเดียวหรอก มันอาจจะเป็นความต้องการของน้องชายเขาเองก็ได้
หลังจากวันนี้...
ความทรงจำของยูคยอมจะรีเซ็ตใหม่อีกครั้งเหมือนกับปฏิทินว่างเปล่าที่ถูกวางเอาไว้
ให้ยูคยอมย้อนกลับไปเริ่มต้นปีใหม่อีกครั้งและตื่นมาพบคลิปของมาร์คตอนเช็คอีเมล
ให้ยูคยอมได้ใช้ชีวิตที่มีความสุข
และมีความหวังในการเฝ้ารอ
“สุขสันต์วันเกิดนะ”
ให้ยูคยอม... ได้อยู่ในโลกใบที่เขาต้องการ
- End –
อ่านจบแล้วอย่าโกรธกันนะคะ..
มีใครโดนหลอกให้นึกว่ามันเป็นฟิคมุ้งมิ้งในตอนต้นรึเปล่า
ฮา
เรื่องนี้ถูกผสมขึ้นจากหลายเพลงมากค่ะ แต่เพลงแรกที่ทำให้เกิดเรื่องนี้คือเพลง ‘พยายาม’ ของคุณโอ
ลองไปหาฟังกันได้นะคะ ชอบและติดมากถึงมากที่สุดค่ะ 555555
ตบตีกันได้ที่
#กัซกลคน และ @Chuchompoo นะคะ
ฝากฟิคยาวด้วย
#YMPhobia
ระบุแนวไม่ได้ต้องลองอ่านดูนะ XD
http://writer.dek-d.com/chuchompoo/writer/view.php?id=1346746
ความคิดเห็น