คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [OS] Nice to meet you, Jackson
[OS] Nice to meet you, Jackson
Author : Chuchompoo
Pairing : Jackson x Bambam
Rate : PG
*ฟิคนี้เริ่มแต่งตอนตีสามของวันที่ 27/03/58 เนื้อหาอาจไม่ตรงทามไลน์กับสถานการณ์จริง*
ยี่สิบเจ็ดมีนาคม เวลาตีสองสามสิบเจ็ดนาที
อิมลีดเดอร์ : ย่าห์ สรุปพรุ่งนี้เอาไงน่ะ มะรืนก็วันเกิดแจ็คสันแล้วนะ
JYP jr. : วันนี้แล้วฮยอง ต้องบอกว่าวันนี้เอาไงดี
มือถือที่ตั้งทิ้งไว้ระหว่างผมไปอาบน้ำสั่นครืดคราดอยู่บนโต๊ะตัวเล็ก ไม่ต้องกดเข้าไปอ่านข้อความทั้งหลายก็โผล่อยู่บนหน้าจอเรียบร้อย พอหันไปมองเจ้าหมียักษ์ที่นอนเล่นอยู่บนเตียงก็เห็นว่ามันชูโทรศัพท์ที่มีข้อความเหมือนกันโชว์หรารอให้ผมดูอยู่ก่อนแล้ว
ผมเอนตัวลงนอนบนเตียงของตัวเองแล้วคว้ามือถือมาสไลด์หน้าจอ หน้าแชทที่โผล่ขึ้นมาคือหน้าแชทของกรุ๊ป ‘ตาหวังแก่แล้ว’
โอเค... ผมจะไม่บอกหรอกว่าคนที่ตั้งชื่อคือยองแจฮยอง
KYUM : เซอร์ไพรส์? เค้ก?
“จะเอาเวลาไหนไปหา..”
ผมหันไปถามคนที่นอนอยู่เตียงข้างๆ ด้วยความขี้เกียจพิมพ์ แต่คำตอบที่ได้มาดันเป็นการยักไหล่เหมือนมันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
เพราะคราวนี้มันเป็นงานที่ไม่ได้มีแค่พวกเราแต่มีวงอื่นๆ ด้วยทำให้ทีมงานจากบริษัทตามมาได้ไม่มากนัก แถมแต่ละคนก็มีหน้าที่ของตัวเอง ฉะนั้นการที่จะวานให้ไปหาซื้อของให้นี่เป็นเรื่องที่เป็นไปได้ยากมากถึงมากที่สุด
ตะหนูสุดหล่อนะครับผม : ถ้าจะเอาเค้กฝากใครซื้อได้บ้างอ่ะฮยอง?
อิมลีดเดอร์ : น่าจะฝากพวกทีมงานบางคนได้
หนุ่มมกโพนั้นโก้จริงๆ : แล้วเรื่องแต่งห้องอ่ะเอาไง ถ้าหายไปกันหมดเดี๋ยวฮยองเขาก็สงสัยอีก
MT.LABoy : แบ่งคนเอาสิ
แล้วหลังจากนั้นอีกมากมายที่ผมได้แต่อ่านและรับรู้ ปล่อยให้หน้าที่คิดแผนเป็นเรื่องของพวกฮยองไลน์เขาเถอะครับ ดูอย่างไอ้หมีข้างผมนี่ นอกจากจะไม่ตอบอะไรแถมยังหลับไปแล้วด้วย
เอาเหอะ.. วัยกำลังกินกำลังนอน
JYP jr. : งั้นสรุปว่าตอนซ้อมเสร็จ แบมแบมเป็นคนถ่วงเวลาแจ็คสัน แล้วพวกเราขึ้นมาเตรียมเค้ก?
อิมลีดเดอร์ : ตามนั้นเลย
เดี๋ยว...
เดี๋ยวนะ....
สรุปกันนี่คิดจะถามความเห็นกันมั้ยครับเพ่!!??
เอาจริงๆ ผมไม่ได้มีปัญหาอะไรกับการเซอร์ไพรส์ครั้งนี้เลยนะ ออกจะยินดีปรีดาด้วยซ้ำไป แต่ไอ้การที่ให้คนแอคติ้งไม่ค่อยเนียนอย่างผมถ่วงเวลานี่มันดีแล้วใช่มั้ย
ยิ่งเป็นหวังแจ็คสันด้วยแล้ว...
ดูผมออกเร็วกว่าใครทั้งปวงบนโลกนี้ ...นี่พูดเลย!
ผมเหลือบมองพี่ชายชาวฮ่องกงที่นั่งเหงื่อซกอยู่ข้างๆ แล้วเหลือบมองนาฬิกา ตอนนี้เป็นเวลาพักสั้นๆ ระหว่างที่วงอื่นซ้อมกันอยู่ ยูคยอมกับยองแจฮยองผมเห็นแว๊บๆ ว่าพึ่งหลบไปเอาเค้กกับของตกแต่งที่พี่ทีมงานไปซื้อมาให้และน่าจะเอาของไปเก็บที่โรงแรมต่อเลย
“แบมแบม”
“หื้ม?”
“เมื่อกี้ยูคยอมกับยองแจมันออกไปไหนอ่ะ”
ขออนุญาตหยาบ...
ฉิบ! หาย! แล้ว!
ผมพยายามเก๊กหน้าปกติไว้สุดชีวิตแล้วหันไปตอบเฮียแกแบบมึนๆ
“ไปซื้อขนมมั้งฮยอง”
“ไปกันสองคน?”
“ผมจะไปรู้ด้วยมั้ยอ่ะ”
แม่ง... นี่มันยังไม่ถึงคิวผมที่ต้องถ่วงเวลาเลยไม่ใช่เหรอ
ทำไมได้รับโชคก่อนเวลางานแบบนี้หื้มแบมแบม
“เป็นอะไรของนาย ดูแปลกๆ นะ”
นั่นไง...
“เปล่านี่ฮยอง ซ้อมมากจนเบลอละเนี่ย”
หัวเราะแห้งๆ ตบท้ายนิดนึงเพื่อความเป็นธรรมชาติ แจ็คสันฮยองไม่พูดอะไรต่อแต่ล็อคคอผมไปกอดแทน
ให้ตาย... รู้สึกเหมือนอายุสั้นไปสิบปี
แค่โดนถามแค่นี้ยังไปแทบไม่รอด แล้วคืนนี้จะเอายังไงวะเนี่ย
“อ้าว เจบีฮยองกับจูเนียร์อ่ะ?”
สำเนียงเกาหลีแปร่งๆ ดังมาจากคนข้างตัวระหว่างที่เราพักกินข้าเย็นกันและรอซ้อมอีกครั้งในช่วงกลางคืน ผมเหลือบตาไปมองผู้ร่วมชะตากรรมอีกสามคนที่เหลือซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เจ้าหมียักษ์ ยองแจฮยอง และมาร์คฮยองต่างส่ายหัวดิกแบบไม่รู้ไม่เห็นกันอย่างพร้อมเพรียง
โถ่ถังกะละมังหม้อ.. ใครเป็นคนจัดคิวให้เจ้าพ่อแอคติ้งไปพร้อมกันครับ
“วันนี้หายกันไปบ่อยจริง แอบเที่ยวแล้วไม่ชวนฉันเรอะ?”
ว่าพลางชี้ตะเกียบไปที่สองคนที่หายไปเมื่อตอนบ่ายซึ่งได้แต่หัวเราะแห้งๆ เป็นคำตอบ ถือเป็นโอกาสที่ดีที่ตอนนี้เหยื่อมันเยอะแจ็คสันฮยองเลยไม่ได้มาถามอะไรกับผมให้ความลับแตกเล่นเท่าไหร่ ส่วนมาร์คฮยองนี่ก็นั่งกินเงียบๆ ตามปกติเขาแหละ
ถ้าแจ็คสันฮยองถามอะไรมาแล้วไม่อยากตอบก็ทำมึนหัวเราะไปซะ
วิธีนี้ถ้าไม่ใช่มาร์คต้วน บุรุษผู้ที่ทำให้หวังแจ็คสันอาการหนักถึงขั้นคุยกับกำแพงนี่ทำไม่ได้นะครับ
“อะไรว้า ไปเที่ยวไม่มีชวนกันเลย ไว้เราไปกันสองคนบ้างเนอะแบมแบมเนอะ”
โดนมาร์คยองเมินไปหลายประโยคแต่ก็ยังไม่ย่อท้อครับ บ่นต่อไปทั้งๆ ที่ข้าวเต็มปากนั่นแหละ คนอะไรบ่นให้ชาวบ้านหัวเราะได้
ไม่สิ... ไอ้หมีนั่นหัวเราะกับทุกสิ่งอย่างอยู่แล้ว กัญชาและหวังแจ็คสันคงไม่ใช่สาเหตุ
แต่เอ๊ะ... เมื่อกี้พี่ท่านบอกว่าอะไรนะ..
ผมว่าผมได้แผนดีๆ ละ
“งั้นหลังซ้อมเสร็จคืนนี้ไปเดินเล่นกันมั้ยล่ะฮยอง”
“ได้เหรอ? งั้นไปกันป่ะ ไปกันให้หมดเลย”
ปากก็พึ่งพูดไปอ่ะนะว่าจะไปกันสองคน ไหงหันไปชวนชาวบ้านเฉยเลยล่ะนั่น
หวังแจ็คสันนี่มันหวังแจ็คสันจริงๆ
“ขอผ่านแล้วกัน คืนนี้ว่าจะวีดีโอคอลกับป๊า”
“งั้นผมคุยด้วยดิ คิดถึงปะป๊า~”
มาร์คฮยองปฏิเสธมาเป็นคนแรกทำให้เจ้าหมียักษ์รีบเออออเนียนเอาตัวรอดไปกับเขาด้วยอีกคน
“เดี๋ยวๆ ป๊าต้วนไปเป็นปะป๊าแกตั้งแต่เมื่อไหร่”
ระหว่างที่แจ็คสันฮยองกำลังจิกกัดยูคยอมอยู่นั่นเอง..
ตัดภาพไปที่ชเวยองแจทีครับ
สีหน้าท่าทางของคนที่ขึ้นชื่อว่าความสามารถทางการแสดงต่ำเตี้ยเรี่ยดินแค่เก๊กหน้านิ่งได้ก็เจ๋งแล้วเรียกได้ว่าซีด... ตาตี่ๆ นั่นหลุกหลิกเหมือนพยายามคิดหาทางรอดให้ตัวเอง
มานับถอยหลังกันดีกว่า..
หวังแจ็คสันจะหันไปทางนั้นในอีก..
3…
2…
1…
“คืนนี้ว่าจะกลับไปเคลียร์เกมอ่ะ ด่านสุดท้ายแล้ว”
รอดหวุดหวิดนะครับผม~
KYUM : แจบอมฮยองบอกว่าไว้ซักเที่ยงคืนกว่าๆ ค่อยพากลับมานะ
KYUM : จะขึ้นลิฟต์มาแล้วไลน์บอกด้วย
“อ่านอะไรอยู่น่ะ”
“อ๋อ ตามทวิตเตอร์น่ะฮยอง”
ผมรีบกดล็อคหน้าจอมือถือแล้วหันไปยิ้มให้คนที่พึ่งเดินมา ในมือมีขนมหน้าตาน่ากินสองชิ้น แน่นอนว่าชิ้นนึงก็ของผมนั่นแหละ
ผมลอบมองนาฬิกา อีกประมาณสิบนาทีจะเที่ยงคืน ระหว่างนี้คงต้องหาอะไรทำถ่วงเวลาเอาไว้ แต่เหมือนผมไม่ต้องทำอะไรมากนักเพราะแจ็คสันฮยองเดินนำไปทางสวนสาธารณะแถวนั้นก่อนแล้ว
เราไม่ได้คุยอะไรกันมากนัก ต่างคนต่างยืนมองบึงขนาดไม่ใหญ่มากในสวน ปกติแล้วแจ็คสันฮยองพูดมากและชวนคุยอยู่เสมอ ไม่รู้ทำไมคราวนี้ถึงดูเงียบผิดปกติ
“นี่..แบมแบม”
“ฮะ?”
“ฉันไปทำอะไรไม่ดีไว้รึเปล่า ทำไมวันนี้พวกนายทำตัวแปลกๆ ชวนเที่ยวก็ไม่ยอมมา”
โอ้โห.... งานเข้าอีกแล้วกันต์พิมุกต์
“ไม่หรอกฮยอง พวกฮยองคนอื่นเขาอาจจะแค่เหนื่อยๆ”
“งั้นเหรอ...”
บรรยากาศเงียบไปอีกรอบเพราะผมเองก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ใบหน้าที่ปกติจะมีรอยยิ้มประดับเสมอดูกังวลจนผมต้องทำอะไรซักอย่าง
“ฮยอง ขอบคุณนะ” ผมว่าพลางกัดขนมในมือไปด้วย
“เรื่องเลี้ยงขนมอ่ะนะ? แค่นี้เอง เลี้ยงมาตั้งกี่ครั้งแล้ว”
แจ็คสันฮยองหันมายิ้มนิดๆ ผมส่ายหน้าตอบไปก่อนจะพูดต่อ
“เปล่า... ขอบคุณที่ฮยองทำเพื่อพวกเรา”
“....”
“ขอบคุณที่ทำงานหนักมาตลอด นอนก็ไม่ค่อยได้นอน เวลาว่างก็ไม่ค่อยมี พวกเรารักและขอบคุณฮยองมากนะรู้มั้ยฮะ?”
ผมหันไปยิ้มกว้างให้คนที่ยืนอยู่ข้างๆ รอยยิ้มอบอุ่นถูกส่งมาให้พร้อมมือใหญ่ที่วางปุลงบนหัว
“ไม่หรอก... ทุกคนต่างก็ทำงานหนักเหมือนกันนั่นแหละ”
“....”
“ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณพวกนาย ถ้าไม่มีพวกนายให้คิดถึงเวลาเหนื่อยๆ ฉันอาจจะไม่มีแรงทำอะไรพวกนั้นให้สำเร็จก็ได้”
คนบ้าเวลาพูดอะไรซึ้งๆ มันส่งผลกระทบแรงแบบนี้นี่เอง...
ผมรีบหันหน้าหนี ขมวดคิ้วเอาไว้ไม่ให้น้ำตาที่จะไหลอยู่ร่อมร่อออกมา
“ย่าห์.. แบมแบม วันนี้นายใส่เลนส์ ร้องไห้ไม่ได้นะรู้มั้ย”
หวังแจ็คสันเป็นคนบ้า...
มีหน้ามาพูดทั้งๆ ที่ตัวเองน้ำตาคลอแบบนั้นได้ยังไงกัน
“ฮยอง... ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”
“หา..? มันไม่ใช่คำที่ควรพูดตั้งแต่เราเจอกันครั้งแรกเหรอ”
“เอาน่า กลับโรงแรมดีกว่าฮยอง เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่มีแรง”
ยี่สิบแปดมีนาคม เวลาเที่ยงคืนเจ็ดนาที
“แล้วไม่กลับห้องนายรึไง?”
แจ็คสันฮยองหันมาขมวดคิ้วถามผมเมื่อเห็นผมยังยืนอยู่หลังเขาไม่ขยับเขยือนและไม่มีท่าทีจะกลับห้องตัวเอง
“ผมจะเข้าไปเอาของที่ฝากมาร์คฮยองไว้อ่ะ”
“ของอะไร แล้วทำไมฝากไว้ที่มาร์ฮยอ---”
“Happy Birthday Jacksonn!!!!”
ยังไม่ทันจบประโยค ระหว่างที่แจ็คสันฮยองกำลังบ่นและเปิดประตูเข้าไปคนข้างในก็ตะโกนเสียงดังออกมาก่อน
ผมเขย่งนิดๆ (วันนี้ไม่ได้เสริมส้น) เพื่อจะมองข้ามไหล่แจ็คสันฮยองไป เมมเบอร์ทุกคนกำลังร้องเพลงวันเกิดอย่างสนุกสนาน (ซึ่งบางทีก็มากไปนิด เค้กจะหล่นอยู่แล้วมาร์คฮยอง!!) สีหน้าของหวังมันดูของเรายังเหมือนคนจะร้องไห้ไม่ต่างจากปีที่แล้ว แต่ปีนี้ดูจะตาแดงกว่านิดหน่อยเพราะก่อนหน้านี้ดันมีประเด็นบิ๊วท์อารมณ์ดราม่ากันก่อนขึ้นมา
ผมดันหลังแจ็คสันฮยองที่ยืนค้างอยู่หน้าประตูให้เข้าไปภายในห้อง เป็นเวลาเดียวกับที่เพลงจบพอดี คนด้านหน้าผมยืนนิ่งและหลับตาอธิษฐานอยู่พักใหญ่ก่อนลืมตามาเป่าเทียนตรงหน้าให้ดับ
“เย้~~~~~!!”
“ขอบคุณนะ”
เจ้าของวันเกิดยิ้มกว้างแล้วคว้าคอออมม่าของวงมากอดเป็นคนแรก ตามด้วยมาร์คฮยองที่หันไปวางเค้กเรียบร้อย และตามด้วยคนอื่นๆ จนครบ ตอนนี้เหมือนมีก้อนอะไรซักอย่างกอดกันอยู่กลางห้อง มีพร็อพเป็นเค้กก่อนใหญ่กับกระดาษสีและลูกโป่งที่ตกแต่งอย่างสวยงาม
“ย่าห์! แบมแบม จะยืนตรงนั้นอีกนานมั้ย”
เจ้าของวันเกิดที่อยู่ตรงกลางผงกหัวขึ้นมาและพยายามกวักมือเรียก ผมมองที่ว่างอีกที่ที่ทุกคนเว้นเอาไว้ให้ยิ้มๆ ก่อนจะเดินเข้าไปโถมตัวกอดแน่น
ผมไม่ใช่เจ้าของวันเกิดแต่จะขอบ้างได้มั้ยนะ?
ขอให้พวกเราได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้ในทุกๆ ปี
ขอให้พวกเราอยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไป
...ไม่ว่าอะไรก็ตามที่ทำให้ฮยองมายืนอยู่ตรงนี้กับพวกเรา...
...ยินดีมากๆ ที่ได้รู้จัก...
...และรักฮยอง...
- End –
สุขสันต์วันเกิดแจ็คจั๋นนนนนนนนนนนนน!! Moodmaker และคนที่อยากโดเนทเวลานอนไปให้มาที่สุด
ขอบคุณที่เหนื่อยเพื่อวงมาตลอดนะพี่สั้น อยู่กับพวกเราและกัซไปนานๆ ฮี่ฮี่ฮี่
เอาจริงๆ มันก็ไม่ได้แจ็คแบมเว่อร์วี่วังอะไรขนาดนั้นอ่ะเนอะ แค่ให้แบมแบมเล่าถึงแจ็คสัน ไว้วันหลังจะมาเป็นแจ็คแบมแบบเต็มรูปแบบ อันนี้ฟิควันเกิดขอเน้นความรักอันอบอุ่น(?)ของกัซแทน
คอมเม้นท์ได้เสมอนะคะ หากไม่สะดวกประการใดก็จัดที่ #กัซกลคน หรือเมนชั่นถึง @chuchompoo เลยก็ได้ เฮฮฮ
เจอกันใหม่โอกาสหน้าค่ะ จู้บ
ความคิดเห็น