คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [OS] Innocent Yugyeom
[OS] Innocent Yugyeom
Author : Chuchompoo
Pairing : Yugyeom x Mark
Rate : PG
ยูคยอมดูเป็นคนที่ถ้าชอบใครแล้วคงชอบไปเรื่อยๆ
ออมม่าของวงเคยกล่าวไว้ตอนไปออกรายการหรือสัมภาษณ์ที่ไหนซักแห่ง
ที่พูดแบบนั้นคงเพราะดูออกแล้วแน่ๆ...
ดูออกแล้วว่าคิมยูคยอมชอบใครบางคนในวง
แต่คนๆ นั้นดันไม่รู้ตัวนี่สิ....
‘มาร์ค ต้วน’ คือชื่อของคนๆ นั้นที่ยูคยอมพูดถึง ผู้ชายที่ส่วนสูงตามมาตรฐาน อายุมากที่สุดในวง หน้าหวาน ผิวขาว ปากแดง... ทุกอย่างที่พูดทั้งหมดต่างรวมกันเป็นคนที่ยูคยอมชอบ
หลายปีที่แล้ว...
คิมยูคยอมในวัยสิบสี่ปีสากลโดนเพื่อนรักอย่างแบมแบมทิ้งให้นั่งเฝ้าห้องซ้อมอยู่คนเดียวเพราะเจ้าตัวแสบดันหนีออกไปซื้อขนมแบบไม่บอกกล่าว พอคิดจะตามไปก็กลัวว่าจะคลาดกันเขาเลยเลือกที่จะนั่งรออยู่ที่นี่ดีกว่า ยังไงซะอีกไม่นานก็ใกล้ถึงเวลาซ้อมแล้ว
แอ๊ด..
เสียงเปิดประตูทำให้เด็กหนุ่มหมาดๆ เงยหน้าขึ้นหลังจากเหม่อมองพื้นห้องซ้อมฆ่าเวลาอยู่นาน เขาคิดว่าจะได้เห็นเจ้าเพื่อนตัวดีหรือรุ่นพี่ซักคนที่ต้องซ้อมด้วยกันเดินเข้ามา..
แต่ไม่ใช่....
ตรงหน้าเขาคือใครซักคนที่ไม่คุ้นหน้า ผมสีดำตัดสั้นแบบสมัยนิยม ผิวออกจะคล้ำหน่อยๆ แต่ก็ไม่ได้ดำอะไร จมูกโด่ง ตาสวย ตัวบาง และที่สำคัญ....
“Excuse me, here is practice room, right?”
ยูคยอมขออนุญาตร้องไห้หนักมาก....
คิดว่าเด็กอายุสิบสี่ (ถึงจะตัวยักษ์ไปหน่อย) ที่เก่งภาษาอังกฤษเข้าขั้นกินเอฟตลอดภาคการศึกษาอย่างคิมยูคยอมจะแปลได้มั้ยครับ
..คำตอบคือไม่ไงล่ะ!
“อ่า...”
และเพราะฟังไม่รู้เรื่องนั่นแหละ เขาถึงทำได้แค่ทำหน้าเอ๋อๆ แบบไม่รู้จะตอบยังไง คนมาใหม่เห็นท่าทีแบบนั้นก็ยิ่งทำหน้ายุ่งเข้าไปใหญ่
“ห้องซ้อม.. ใช่ไหม?”
ปล่อยให้เงียบกันอยู่นาน สุดท้ายแล้วก็เป็นฝ่ายของผู้ชายหน้าตาดีที่พยายามสื่อสารใหม่อีกครั้งด้วยภาษาเกาหลีแบบงูๆ ปลาๆ ยังไม่เป็นรูปประโยคดีด้วยซ้ำ แต่นั่นก็ทำให้เด็กยักษ์เข้าใจมากขึ้นเยอะ
“ใช่ครับ ที่นี่แหละ”
ว่าแล้วก็ตบที่นั่งข้างๆ แปะๆ แบบที่คิดว่าถ้าพูดต่อด้วยภาษาเกาหลีแล้วคนตรงหน้าคงไม่เข้าใจแน่ๆ ว่าเขาจะสื่ออะไร ซึ่งการกระทำแบบนี้ถือว่าประสบผลสำเร็จเมื่อผู้มาใหม่ได้ก้าวยาวๆ มานั่งอยู่ข้างเขาแล้วตอนนี้
แล้วไงต่อล่ะ....
เดทแอร์ขนาดนี้ถ้าเป็นรายการอะไรซักอย่างนี่เจ๊งไปแล้วนะ
“เอ่อ.. ชื่ออะไรเหรอครับ?”
“มาร์ค... มาร์คต้วน”
ละก็เงียบ......
ตอนแรกก็ไม่ได้อะไรนะ แต่ตอนนี้ยูคยอมเริ่มสงสัยแล้วแหละว่าไอ้คนข้างๆ เขาเนี่ยมันเงียบแบบนี้อยู่แล้วหรือไม่อยากคุยกับเขากันแน่ ตามหลักแล้วถ้าถามไปแบบนั้นมันต้องถูกถามชื่อกลับไม่ใช่รึไงกัน? หรือเขาควรแนะนำตัวทั้งๆ ที่ไม่ถูกถามไปเลยดี.. หรือว่า....
“นาย... ชื่ออะไร?”
หรือว่าบางที.... มาร์คอาจจะกำลังคิดภาษาเกาหลีอยู่ก็เป็นได้
“ยูคยอมครับ คิมยูคยอม ปีนี้อายุสิบสี่ปีแบบสากล”
“อืม ปีนี้ฉันอายุสิบแปดแล้ว”
“งั้น.. ผมเรียกมาร์คฮยองนะ?”
ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก... แต่มีการพยักหน้าแบบที่เข้าใจได้ว่ามาร์คโอเค
นั่นเป็นบทสนธนาสั้นๆ ตอนที่เจอกันครั้งแรกระหว่างเขาและมาร์ค เพราะหลังจากนั้นทั้งห้องซ้อมก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งจนแบมแบมกับพวกพี่ๆ ที่เหลือกลับมาพร้อมขนมถุงโต
ความเงียบของมาร์คเคยเป็นสิ่งที่น่าอึดอัดใจสำหรับคิมยูคยอม
แต่ไม่รู้เมื่อไหร่เหมือนกัน.... ที่ความเงียบแบบนั้นกลายเป็นสิ่งที่คิมยูคยอมชอบ
ในเวลานี้มาร์คฮยองของทุกคนพูดเก่งขึ้นมากแล้ว ขาวขึ้นอีกต่างหาก ไหนจะไอ้การเล่นหูเล่นตาแบบใช้ใบหน้าดีๆ ของตัวเองให้เป็นประโยชน์นั่นอีก...
ทุกอย่างของมาร์ค ต้วน คือสิ่งที่ยูคยอมละสายตาไม่ได้ ยิ่งเวลาที่เจ้าตัวเข้ามาเล่นใกล้ๆ หรือเวลาที่ร่างเล็กๆ นั่น (ถ้าเทียบกับเขา) เดินเข้ามาโถมตัวกอดเหมือนเขาเป็นตุ๊กตาหมีตัวยักษ์ ยิ่งทำเอาใจเต้นแรงเหมือนจะกระเด็นหลุดออกมาให้รู้แล้วรู้รอด
เขาคิดว่าอาการของเขามันชัดเจนเกินไปแล้ว...
อย่างน้อยๆ มันก็ชัดเจนพอที่จะสรุปได้ว่า...คิมยูคยอมหลงรักมาร์คต้วนเข้าเต็มเปา
แต่มันก็ไม่เคยชัดเจนพอที่จะทำให้มาร์ครู้ตัว...
ถามว่าเจ็บไหม....
ตอบแบบลูกผู้ชายเลยว่าไม่ อย่างที่จูเนียร์เคยพูดไว้ว่าเขาคงเป็นคนที่ชอบใครไปแล้วคงชอบไปเรื่อยๆ ออมม่าของวงดูออกและคิดถูกทั้งหมด
เขาไม่เคยคิดที่จะครอบครอง ไม่เคยคิดว่าสายตาของมาร์คจะต้องมองมาที่เขาคนเดียว อาจจะมีหลุดออกอาการหวงไปบ้าง แต่ตราบใดที่มาร์คยังไม่รู้ตัวและไม่อึดอัดกับมันเขาก็โอเค
โอเคมากๆ ที่จะแอบมองพี่คนโตอยู่เรื่อยๆ ต่อไปแบบนี้
...นี่แหละความรักของคิมยูคยอม....
“ขอบคุณที่ทำงานหนักกันนะครับบบ”
เสียงโหวกเหวกโวยวายดังขึ้นหลังจากลีดเดอร์ของวงขอบคุณอย่างเป็นทางการ งานเลี้ยงสังสรรค์ถูกจัดขึ้นหลังจากจบทัวร์โชว์เคสทางแถบจีน ห้องซ้อมขนาดใหญ่ของตึกเจวายพีกลายเป็นห้องจัดเลี้ยงย่อมๆ ที่เต็มไปด้วยผู้อยู่เบื้องหลังมากมายรวมถึงสมาชิกกัซเซเว่นครบทีม
“ดื่มๆ เฮฮฮฮ~”
คนที่โดนห้ามไม่ให้แตะแอลกอฮอลเพราะอายุไม่ถึงอย่างยูคยอม แบมแบม และยองแจได้แต่นั่งมองพี่ๆ สติหลุดไปทีละคน แจ็คสันกับเจบีที่ขึ้นไปเต้นอยู่บนโต๊ะทำเอางานครึกครื้นไปอีกเท่าตัว กวาดสายตาไปทางมุมห้องก็จะเห็นออมม่าของวงนั่งไขว่ห้างจิบเครื่องดื่มมึนเมาอย่างผู้ดี....
เห็นอย่างนั้นก็เถอะ จริงๆ อาจจะเมาแล้วก็ได้
น้องเล็กของหัวเราะออกมาอีกครั้งเมื่อท่าเต้นของสองหนุ่มเซ็กซี่ประจำวงมันจะเริ่มเสื่อมขึ้นไปทุกที แต่ทุกอย่างก็เหมือนจะถูกหยุดไว้เมื่อรู้สึกถึงสัมผัสหนักๆ ที่ไหล่
กลิ่นน้ำหอมบางๆ ที่คุ้นเคย...
“มาร์คฮยอง”
“ดื่มมั้ย? ....เอ้อ ดื่มไม่ได้นี่นะ”
คนเป็นพี่ใหญ่ลงมานั่งกอดคอน้องเล็กของวง ยื่นหน้าใกล้จนยูคยอมได้กลิ่นแอลกอฮอลอ่อนๆ และใกล้จนเขาเห็นตัวตาปรือปรอยแบบคนเริ่มเมารวมถึงรอยยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยวเล็กๆ นั่นในระยะประชิด
ตาย... ตายแน่ๆ
แล้วไอ้แบมแบมกับยองแจฮยองหายไปไหนวะเนี่ย!?
“เอ่อ... มาร์คฮยองพอก่อนมั้ย ฮยองกินไปกี่แก้วแล้วเนี่ย”
“คิก...”
นี่ถามแบบต้องการคำตอบนะครับไม่ใช่ต้องการเสียงหัวเราะ....
แต่แม่ง...โคตรน่ารักเลยว่ะให้ตายเถอะ
“มาร์คฮยอง...”
“ยังไม่เมาหรอกน่า นี่ก็พักอยู่เดี๋ยวค่อยไปกินต่อ”
หัวเล็กซบลงกับไหล่หนาตามความเคยชิน มือที่ตอนแรกกอดคออยู่ก็เปลี่ยนมาเป็นกอดแขนยูคยอมหนึบ จนเจ้าตัวได้แต่อมยิ้มมองพี่ใหญ่ที่หลับตาซบเขาแบบสบายใจ บางทีก็แอบลอบมองปากสีชมพูอ่อนๆ ขยับฮึมฮัมตามเพลงที่ถูกเปิดเอาไว้
รสชาติมันจะเป็นยังไงนะ..?
พิ้งค์บอยสะบัดหัวแรงๆ หลังรู้ตัวว่าพึ่งคิดอะไรออกไป ฉวยโอกาสกับคนเมามันใช่ทางเขาซะที่ไหนเล่า... ถึงจะเคยพลาดปากแตะกันมาก่อนแต่นั่นก็แค่พลาดนี่นา..
“ยูคยอมอ่า..”
“ครับ?”
“กลับหอกันเถอะ ง่วงแล้ว”
แล้วจะขัดอะไรได้เล่า.... ยินดีทำตามบรรชาเลยครับฮยอง
“ฟู่ว.....”
ยูคยอมผ่อนลมหายใจยาวเมื่อวางพี่ใหญ่ของวงลงบนเตียงได้สำเร็จ เพราะคิดว่าคืนนี้คงไม่มีใครกลับหอมาอีกเขาเลยเลือกที่จะพาคนในอ้อมแขนมานอนบนเตียงสบายๆ แทนที่จะนอนฟูกในห้องของเจ้าตัว
อ่านไม่ผิดหรอก.. คนในอ้อมแขนนั่นแหละถูกแล้ว
พอออกจากห้องที่จัดเลี้ยงมาได้ไม่เท่าไหร่คนตัวเล็กก็เหมือนเรี่ยวแรงและสติจะหายไปซะเฉยๆ พอจับให้เดินดีๆ ก็เดินเซซะจนเขาไม่รู้จะทำยังไงนอกจากช้อนตัวคนเมามาแบกขึ้นบ่ากลับหอแทน
น้องเล็กตัวยักษ์ยืนมองพี่ใหญ่ที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียงของตัวเองพักใหญ่ก่อนจะตัดสินใจก้มลงถอดถุงเท้าให้ และเป้าหมายต่อไปคือเสื้อโค้ดตัวหนา แต่ยังไม่ทันถอดเสร็จดีดวงตาที่ปิดสนิทกลับปรือขึ้นสบกับเขาทำเอามือที่กำลังดึงเสื้อออกชะงักไปโดยอัตโนมัติ
“เอ่อ... มาร์คฮยองถอดเสื้อก่อนนะ”
ถึงจะพูดแบบนั้นไปแต่ดวงตาสีน้ำตาลปรือปรอยก็ยังไม่ละไปไหน ไม่มีการตอบรับใดๆ จากหมายเลขที่ท่านเรียก เห็นทีตอนนี้จะมีแต่เสียงหัวใจที่เต้นเบรกแด๊นซ์อยู่นี่แหละที่ดังจนยูคยอมกลัวมาร์คจะได้ยิน
ก่อนที่จะมีข่าวพาดหัวว่าน้องเล็กของวงหน้าใหม่แห่งเจวายพีหัวใจวายคาหอพัก ยูคยอมตัดสินใจหลบสายตาที่จ้องมาแล้วพยายามทำความตั้งใจในตอนแรกให้เสร็จสิ้น ยังดีที่มาร์คเองก็ไม่ได้ขัดขืนหรืองอแงอะไรทำให้เสื้อโค้ดตัวหนาถูกถอดออกอย่างง่ายดาย
“เดี๋ยวผมไปหาน้ำมาให้ดื่มแล้วกัน..”
พูดพลางหันตัวกลับเตรียมจะเดินออกไปข้างนอก หากแต่มีมือของคนที่คุณก็รู้ว่าใครมาจับไว้แล้วดึงลงไปนอนบนเตียงด้วยกันซะก่อน ยังดีที่เขายังมีสติพอจะขืนตัวเอาไว้ไม่ให้ร่วงลงไปทับร่างบางๆ นั่นเต็มแรง แต่ก็ไม่วายมาอยู่ในท่าชวนคิดลึกอะไรแบบนี้จนได้
พระเจ้าช่วยหมีด้วย....
ใบหน้าห่างกันแค่คืบจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจกลิ่นแอลกอฮอล ปอยผมสีชมพูอ่อนละกับใบหน้าหวานด้านใต้ สองแขนแกร่งที่เท้ากับเตียงทำให้ระยะห่างระหว่างร่างกายน้อยนิดลงไปอีก...
ที่สำคัญเลยคือแขนบางๆ ที่โอบรอบคอเขาอยู่ตอนนี้...
มาร์คฮยองรู้ตัวอยู่รึเปล่านะว่าทำอะไรอยู่
“มาร์คฮยอง...”
“เลิกเรียกได้แล้วน่า...”
คนเป็นพี่ถอนหายใจยาว ดวงตาสีน้ำตาลหลบไปอยู่หลังเปลือกตาอีกครั้งเมื่อเจ้าของเลือกที่จะหลับตาลง หากแต่แขนทั้งสองที่โอบรอบคอน้องเอาไว้ก็ไม่ได้คลายออก
“......”
ยูคยอมนิ่งไป....
นิ่งไปเหมือนเมื่อหลายปีตอนเจอกันครั้งแรกในห้องซ้อมตอนนั้น
เพราะมาร์คดันพูดภาษาอังกฤษใส่เขาเนี่ยแหละ!!
ให้มันได้อย่างนี้สิมาร์คฮยองงงง!!!
เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นเมื่อลืมตามาเห็นหน้าตื่นๆ ของเจ้าหมียักษ์ มาร์คส่ายหัวน้อยๆ เป็นเชิงเหนื่อยใจก่อนจะงัดตัวหนักๆ ของคนด้านบนให้ลงไปนอนด้านล่างแทนเขา ส่วนตัวเองก็ล้มตัวลงนอนแหมะบนตัวหนาๆ นั่นแหละ
แอลเอบอยขยับตัวอีกเล็กน้อยให้ท่านอนเข้าที่เข้าทาง ดวงตาปรือปรอยหลับลงอีกครั้ง ไม่นานลมหายใจก็เข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ...
ดีครับดี...
มาพูดอะไรให้เขาสงสัยไม่พอยังจะมานอนท่านี้อีก…
คืนนี้จะหลับลงไหมนะ
ถ้าตื่นขึ้นมาทั้งหมดนี้เป็นความฝันจะทำยังไงดีล่ะ...
ชักมีความคิดอยากเป็นเจ้าของซะแล้วสิ
“ยูคยอม!”
เฮือก!
ร่างสูงเบิกตาเมื่อได้ยินเสียงเรียกที่มาพร้อมกับแรงเขย่า เมื่อตาปรับโฟกัสได้แล้วภาพตรงหน้าของเขาก็ยิ่งชัดเจนขึ้น...
ใบหน้าอ่อนกว่าวัยที่ก้มลงมามองยังดูยุ่งๆ เหมือนนอนไม่ค่อยพอ ผมสีน้ำตาลจากการย้อมชี้โด่เด่ไปคนละทาง ที่สำคัญคือชุดยังเป็นชุดเดียวกันกับเมื่อคืน..
ไม่ได้ฝันจริงๆ สินะ
“อ้าว.. นิ่งเลย ไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วหาอะไรกินกันเถอะ”
“แล้วคนอื่นล่ะครับ?”
“ไม่รู้สิ ยังไม่กลับมาเลยมั้ง... อ่า ปวดหัวแฮะ”
“ถ้าปวดหัวฮยองนอนต่อก็ได้นะ เดี๋ยวผมไปหาอะไรมาให้กิน”
“ไม่ต้องหรอก” มาร์คพูดพลางฉีกยิ้มกว้าง “ไปด้วยกันนี่ล่ะดีแล้ว”
มือบางยื่นมาตีๆ หน้าท้องของคนที่นอนอยู่เบาๆ ก่อนเจ้าตัวจะลุกขึ้นเดินออกไปนอกห้องเพื่อทำภารกิจยามเช้า ยูคยอมมองตามแผ่นหลังนั่นจนลับสายตา รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาพร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆ
คิมยูคยอมก็ยังคงเป็นคิมยูคยอม
ถึงจะมีความคิดอยากครอบครองแว๊บมาบ่อยแค่ไหนแต่สุดท้าย...
การที่ได้มองมาร์คฮยองของเขาในทุกๆ วันที่อยู่ด้วยกันแบบนี้ก็มีความสุขมากเกินพอ
เพราะ มาร์ค ต้วน คือความสุขของ คิมยูคยอม ไงล่ะ
แค่ได้ชอบไปเรื่อยๆ นั่นก็มีความสุขสุดๆ แล้ว
- End –
or
- To be continued –
อยากรู้ว่ายัยเอินพูดว่าอะไรต้องติดตามตอนต่อไปนะคะ ผ่างงงงงงงงงงง!
จริงๆ เรื่องนี้เป็นฟิคแก้บนค่ะ.... แต่ถึงจะเป็นฟิคแก้บนเราก็ตั้งใจแต่งมากนะ ฮ่า
จะมีใครเล่นด้วยมั้ย ฮือ.. คอมเม้นท์ติชมได้ทั้งในนี้และใน #กัซกลคน นะคะ (มาจากก็อตเซเว่นกาลครั้งหนึ่ง ลึกซึ้งมั้ยล่า(......))
เจอกันตอนต่อไปกับฟิคแก้บนตอนที่สอง... เพราะบนไว้สองตอน เวววฮูวววว
◊ SQWEEZ
ความคิดเห็น