คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [OS] Retweet Mission 3
[OS] Retweet Mission 3
Author : Chuchompoo
Pairing : Yugyeom x Mark
Rate : PG
Song : Minute of Love – Superbaker
I.
เป็นเรื่องปกติที่พี่ใหญ่ของวงมักจะต้องอยู่คนเดียวในช่วงเทศกาล
ก็นะ...
อเมริกามันไม่ได้เดินทางแค่ไม่กี่ชั่วโมงนี่นา
จริงๆ มาร์คก็ไม่ได้เหงามากนักหรอก
เพราะบางทีแบมแบมกับแจ็คสันก็ไม่ได้กลับเหมือนกัน
แต่ร้านรวงที่พากันปิดไปฉลองเทศกาลจนเขาต้องมานั่งกินรามยอนจากร้านสะดวกซื้อนี่มันทำให้อารมณ์ดิ่งลงเหวได้ง่ายๆ
เลยนะ
แต่เรื่องพวกนั้นก็แค่เรื่องในอดีตนั่นแหละ
'ฮยองเลี้ยงข้าวผมหลายทีแล้ว
แถมยังใจดีให้นอนด้วยอีก'
'.....'
'ถ้าช่วงวันหยุดนี้ไม่ได้กลับอเมริกา
ฮยองสนใจไปบ้านผมแทนมั้ย?'
จะเป็นเพราะวันหยุดคราวนั้นแจ็คสันกับแบมแบมต่างพากันกลับประเทศ
หรือมาร์คเบื่อรามยอนที่สอยมากินครบทุกรสแล้ว หรือจะเรื่องบ้าบออะไรก็แล้วแต่...
'เอาสิ'
นับตั้งแต่การตอบตกลงในครั้งนั้น
มาร์คก็มีที่ให้ไปในทุกครั้งที่ไม่ได้กลับอเมริกา
II.
"...ฮยอง
ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้มั้ง"
ยูคยอมอมยิ้มเมื่อเห็นพี่ชายคนสนิทนั่งหลังตรงตั้งแต่กระเช้าแบบนั่งได้ไม่เกินสามที่นั่งทะยานขึ้นจากพื้น และดูเหมือนว่าเขาจะอารมณ์ดีมากไปนิดจนมีคนหมั่นไส้ ดูได้จากมาร์คฮยองที่หันขวับมามองตาเขียวปั๊ด ในใจคงอยากจะเอาสารพัดอุปกรณ์ที่ขนขึ้นมาด้วยฟาดหน้าเขาเต็มที
มาร์คไม่ได้กลัวความสูงอะไรขนาดนั้นหรอก ก็แค่ไม่ชินเท่านั้นแหละ ไอ้เจ้ากระเช้านี่มันโหวงจะตาย ใครจะไปชิวกับทุกสิ่งอย่างเหมือนเจ้าลูกหมาตัวโตนี่กันล่ะ!
"ผมแค่แซวเล่นน่า อย่าทำหน้างอดิ
บนนี้ฮยองฟ้องออมม่าไม่ได้นะ"
ยูคยอมหัวเราะลั่นเมื่อพี่ใหญ่ของวงทำท่าจะฟาดเขา
แต่คงเพราะขยับตัวแรงไปหน่อยเลยทำให้กระเช้าโยก
คนเก่งที่จะใช้กำลังเมื่อกี้จึงทำได้แค่กอด (จริงๆ น่าจะเรียกว่าตะครุบ)
แขนของเขาเอาไว้ด้วยความตกใจ
"ไม่ตกหรอกน่า... มาถ่ายรูปด้วยกันดีกว่า"
"ถ่ายแบบนี้ก็ไม่เห็นบรรยากาศดิ"
บ่นไปแบบนั้น แต่คนเป็นพี่ก็หันไปยิ้มให้กับกล้องหน้าของมือถือเครื่องคุ้นเคยทั้งๆ
ที่ชุดที่ใส่อยู่มันปิดไปเกือบครึ่งหน้า
บางทีนี่อาจจะเป็นโรคติดต่อก็ได้... เพราะยิ่งเห็นเจ้าเด็กตัวโตเช็ครูปที่เพิ่งถ่ายไปพร้อมรอยยิ้มกว้างจนแก้มขึ้นเป็นลูก
ความพยายามที่จะหุบยิ้มของเขาก็กลายเป็นศูนย์
อย่างน้อยมาร์คก็รู้วิธีทำให้ตัวเองหยุดเกร็งแล้ว
(แค่อาจจะเมื่อยหน้าไปหน่อย)
ดวงตาสีน้ำตาลธรรมชาติเปลี่ยนจากการมองลงไปด้านล่างให้หัวใจจะวายเล่นมามองคนด้านข้างแทน และมองลามไปถึงสมาร์ทโฟนที่เคยเป็นของเขามาก่อน
จริงๆ
ก็อยากจะถามอยู่หรอกว่าได้เครื่องใหม่มาแล้วทำไมยังใช้อยู่ได้ หรือที่บอกว่าขอยึดเลยตอนที่ยื่นมือถือให้นั่นจะไม่ใช่เรื่องล้อเล่น
เอาเถอะ อยู่กับยูคยอมก็ดีเหมือนกัน
ทั้งมือถือแล้วก็ตัวเขาเอง...
III.
"อือ..."
มึนหัวเป็นบ้า... แถมยังรู้สึกหนักๆ ตัวอีกต่างหาก
ไอ้อาการมึนหัวน่ะคงเป็นเพราะบ้าจี้รับเครื่องดื่มอุดมไปด้วยแอลกอฮอล์จากมาร์คฮยองไม่ผิดแน่
'บรรลุนิติภาวะแล้วนี่ ต้องดื่มกับฮยองได้แล้วดิ'
ใครจะไปคิดว่าในกระเป๋าใบโตที่พี่ชายคนสนิทแบกมามันมีเบียร์อยู่เกือบสิบกระป๋อง แถมชวนตอนไหนไม่ชวน
ดันชวนตอนที่ทุกคนแยกย้ายเข้าห้องพักของตัวเองเรียบร้อยแล้วอีกต่างหาก
เข้าใจเลือกเวลาที่เขาจะไม่มีคนคอยห้ามจริงๆ...
นี่ยังไม่รวมแววตาระยิบระยับกับรอยยิ้มท้าทายที่กว้างจนเห็นเขี้ยวซี่เล็กๆ
ให้รู้สึกอยากงับเล่นนั่นอีกนะ...
ยกนี้คิมยูคยอมยอมแพ้ให้กับมาร์คต้วนแต่โดยดี
(ได้ยินเสียงแว่วมาว่าก็ยอมทุกที เออ...
ไม่เถียงหรอก เถียงไม่ได้)
ช่างเรื่องที่เขาโดนมอมเหล้าแบบเต็มใจไปก่อนเถอะ ยูคยอมใช้เวลาเกือบๆ ห้านาทีเพื่อดึงสติตัวเองกลับมาและผงกหัวหาตัวการที่ทำให้เขารู้สึกตัวหนักๆ
เหมือนมีอะไรทับอยู่
ภาพพี่ใหญ่ของวงนอนฟุบหน้าอยู่บนตัวคือสิ่งที่ปรากฏสู่สายตาเป็นอย่างแรก ขนตายาวเป็นแพ ริมฝีปากสีชมพู
แก้มและจมูกแดงๆคืออย่างที่สอง สาม สี่ตามมา
รู้ตัวว่าเมาง่ายแต่ก็ยังไม่เจียม...
หมดสภาพเลยเป็นไงล่ะ
เดิมทียูคยอมตั้งใจว่าจะปลุกอยู่หรอกนะ แต่ก็นั่นแหละ... มาร์คฮยองเวลาหลับน่ารักจะตาย
ถึงเวลาเมาแก้มแดงพูดอ้อแอ้ๆ ไม่ค่อยรู้เรื่องจะน่ารักมากไม่ต่างกัน
แต่ตอนนี้เขาคิดว่ายังไม่ใช่เวลาที่พร้อมจะรับมือเด็กน้อยในร่างผู้ใหญ่ตัวเล็กซักเท่าไร
หลังจากจัดท่านอนให้ดีกว่าเดิม
(ก็แค่เปลี่ยนหมอนของมาร์คจากหน้าอกเขาไปเป็นแขนนั่นแหละ)
ตาเรียวหรี่ลงเล็กน้อยเมื่อแสดงจากหน้าจอมือถือสว่างจ้าเกินกว่าไฟสีส้มสลัวในห้องพัก ตัวเลขสี่ตัวแสดงเวลาตีสามกว่าๆ
นิ้วเรียวไถหน้าจอสมาร์ทโฟนดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย ตอบคาท้กแบมแบม
ส่งข้อความในกำลังใจแจ็คสันที่กำลังถ่ายรายการ
และถามลงกรุ๊ปว่าเมมเบอร์ที่กลับบ้านปลอดภัยกันดีรึเปล่า จนมาหยุดอยู่ที่รูปล่าสุดในอัลบั้มภาพ
ยูคยอมเป็นคนขี้หวง...
แต่ก็เป็นคนขี้อวดด้วยเหมือนกัน
- yu_gyeom just posted a photo -
IV.
มาร์คตื่นมาพร้อมกับความปวดหัวระดับสิบ แต่จะว่าไอ้เด็กตัวโตข้างๆ
นี่ก็ไม่ได้เพราะเขาเป็นคนชวนเอง
มือขาวยกแก้วกาแฟร้อนขึ้นจิบ
ตาก็มองยูคยอมคุยกับครอบครัวเสียงเจื้อยแจ้วสลับกับหน้าจอโทรศัพท์ที่มีแถบแจ้งเตือนเด้งขึ้นมาเต็มไปหมด มาร์คใช้เวลาเคลียร์อยู่สักพักจนมาถึงรายการแจ้งเตือนที่ว่าเมื่อคืนยูคยอมได้อัพไอจีไปหนึ่งรูปถ้วน
คงไม่ได้อัพรูปเขาตอนเมาหรอกใช่มั้ย...
ปลายนิ้วจิ้มเข้าแอพลิเคชั่นรัวๆ
แบบไม่ต้องไตร่ตรองเป็นครั้งที่สอง
มองหน้าจอสีเทากับตัวโหลดกลมๆ อย่างลุ้นระทึก รู้สึกถึงความช้ากว่าปกติของสัญญาณ wifi ที่ไม่รู้เป็นเพราะเขาโฟกัสมันมากเกินไปจนทำให้รู้สึกช้า
หรือเพราะตอนนี้จุดที่เขาอยู่มันถูกห้อมล้อมด้วยป่าและภูเขาสูงกันแน่
แอลเอบอยถอนหายใจออกมาเบาๆ
เมื่อรูปที่ปรากฏไม่ใช่เขาตอนกำลังเมาแอ๋พูดไม่รู้เรื่องอย่างที่คิด แต่เป็นรูปที่เขาบ่นๆ ว่าถ่ายไปก็เห็นแค่หน้าคนเบียดๆ
กัน
แทบจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอยู่ที่ไหนถ้าไม่สังเกต
เอาเถอะ..
จริงๆ
ไอ้รูปที่แทบจะไม่เห็นบรรยากาศนี่ก็ดีเหมือนกันแหละ
อย่างน้อยมันก็ทำให้มาร์คจำได้...
ว่าในวันนี้ ปีนี้ เขาก็ยังอยู่กับยูคยอมเหมือนเดิม
-
END –
สวัสดีปีใหม่ค่า
เววว ฮูววววววววว
นั่นแหละ
เราเชื่อว่าชาวเรือได้เห็นรูปที่น้องโพสต์ตอนตีสามแล้ว
พูดกันตามตรงคือตอนนั้นสติแตกมาก แง
เพราะรูปนั้นก็เลยกลายมาเป็นฟิคเรื่องนี้
วูบมากจริงๆ ค่ะ 5555555
อ่านให้สนุก
แล้วก็ขอให้ปีนี้เป็นปีที่ดีของทุกคนนะคะ J
ทักทายได้ที่
@chuchompoo
หรือ #กัซกลคน เหมือนเดิมค่ะ
เจอกันใหม่โอกาสหน้า
เยิ้บ
ความคิดเห็น